Desperate Measures [+Vivienne Williams]

Onderwerp: Desperate Measures [+Vivienne Williams] do maa 24, 2016 3:58 pm

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Trainen was langzamerhand weer een bekend concept geworden bij Cecille en haar team. De blondine deed weer haar uiterste best om op één lijn te liggen met haar pokémon, hun karakteristieken en hun eigenschappen, zodat ze de vierde gym konden uitdagen en nog een kans zouden maken zodra ze weer in Kalos waren. Voorlopig, echter, bevonden ze zich nog in Hoenn en Cecille maakte uitgebreid gebruik van de verschillende gebieden. Zo was ze van plan om binnenkort met Minnoo te gaan trainen bij Mt. Chimney, maar op het moment begaf ze zich vlak buiten Rustboro City. De blondine was er met haar pokémon op uit gegaan om weer wat te gaan trainen en Sara had haar gewoon laten gaan. De witharige wist hoe belangrijk de work-outs van Cecille waren, zeker nu het meisje een nieuwe, interessante manier had gevonden om te trainen. Haar pokémon – in ieder geval die een vaste vechtstijl hadden – waren meer dan bereid om die ook aan haar te leren. Dat was wat ze nu aan het doen was met Dahlia en Sivar, want de jonge Tyrogue wilde daar natuurlijk ook wat van mee pikken. Helaas was Cecille nog niet echt heel goed in de vechtstijl van Dahlia, of ze dacht niet goed na, omdat ze een seconde later tegen de grond werd gewerkt en kreunend bleef liggen. Dat was dus hoe het niet moest…

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] do maa 31, 2016 12:56 am

Ze was weer in een ander deel van Hoenn. Ondanks dat ze momenteel heel vaak tussen Kalos en Hoenn aan het reizen was, moest ze toegeven dat ze hier het liefste kwam om te trainen. De verschillen in weertypes zorgde ervoor dat ze een goed gevarieerd trainingsschema kon aanhouden, iets wat ze zelf altijd wel prettig had gevonden. Ze was momenteel rustig begonnen en was gewoon wat gaan joggen, met haar Houndoom naast d'r. Kratos vond het geweldig om aan de zijde van zijn trainster te blijven rennen en af en toe naar haar enkels te happen om d'r op tempo te houden. Dat laatste was ze iets wat angstig voor, moest ze eerlijk bekennen, omdat ze kaken en vooral het vuur van een Houndoom iets minder prettig vond. Vivienne was gekleed in een tanktop met een sportbroek eronder aan, wat er voor zorgde dat ze mensen voelde kijken naar de littekens op haar beide armen. Maar inmiddels was ze er genoeg aan gewend om zich er niets meer van aan te trekken. Ze zuchtte eventjes en stopte om op adem te komen. Kratos blafte luid en probeerde haar aandacht te trekken. "Ik kom zo," zei ze rustig, terwijl ze tegen een boom aan leunde om haar ademhaling tot rust te brengen. Toen Kratos nog een keer gromde, slaakte ze een zucht en wandelde naar hem toe. Tussen de bosjes door zag ze hoe iemand op de grond lag, met een Lucario voor haar. "Yo, gaat 't" vroeg ze kalmpjes, terwijl ze door de bosjes heen kwam, Kratos blafte eventjes en liep nieuwsgierig naar de Lucario toe, zachtjes grommend door het onbekende.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] za apr 02, 2016 4:29 pm

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Sivar kon het niet laten om haar uit te lachen. Natuurlijk niet. Ondanks alles leek hij toch veel op zijn trainer en het beste vermaak was leedvermaak in hun ogen. Tenminste, als het op de vriendenkring aankwam. De blondine en haar pokémon vonden het wel nog zielig als een oud dametje viel. Dat was gewoon niet om te lachen. Cecille wierp haar Tyrogue een kwade blik toe, maar ze werd afgeleid door een onbekende stem die haar gehoorgang reikte. Ze keek op en zag een jonge brunette op hen afkomen, gevolgd door een Houndoom. De Houndoom ging op haar Lucario af, welke al aanstalten maakte om haar overeind te helpen, voordat deze überhaupt aandacht aan de nieuwkomelingen schonk. Cecille liet zich overeind trekken door Dahlia en keek toen schaapachtig naar de vreemdelinge. “Yeah,” reageerde ze. “Blijkbaar ben ik niet zo lenig als ik dacht.” Een zachte grinnik verliet haar mond, maar ze was best teleurgesteld over de uitkomst van deze training, zelfs al was het haar eerste ‘les’. Martial arts vergde blijkbaar erg veel concentratie. De blondine bekeek de kledingdracht van de ander. Die leek sterk op de hare momenteel. “Ook aan het trainen, huh?” grijnsde ze vervolgens. Het deed haar altijd goed om andere sporters tegen het lijf te lopen.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] vr mei 06, 2016 5:36 pm

Vivienne hielt met haar blauwe ogen de Houndoom strak in het oog. Kratos had nog wel eens de neiging om uit het niets aan te vallen als hij het te bedrijgend vond worden en ze had geen zin om weer in een gevecht terecht te komen. Ondertussen zei de blondine dat ze niet zo lenig was als dat ze dacht en Viev kon het niet laten om d'r een schaapachtige grijns toe te werpen. Nee, dat had ze inmiddels ook wel gezien. Ze haalde haar schouders op over de vraag die haar gesteld werd. "Ik vind het prettig om eventjes te gaan joggen voordat we met de rest van de training gaan beginnen," zei ze iets wat verlegen. "Wat probeerde je trouwens te doen? Misschien kunnen we helpen?" stelde ze daarna voor aan de blondine.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] za mei 07, 2016 3:13 pm

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Een schaapachtige grijns was de reactie op haar antwoord en Cecille weerspiegelde het met gemak door haar eigen mondhoeken omhoog te laten krullen. Toen ze zelf een vraag stelde aan de brunette, werd er iets over joggen gesproken. De blondine knikte instemmend. “Same here! Dat doe ik ook altijd om de spieren op gang te krijgen,” vertelde ze. Haar arrogantie was echter niet genoeg aanwezig om spontaan te staan flexen – iets wat ze sowieso al een hele lange tijd niet meer had gedaan om op te scheppen. Haar lila ogen gleden toen even naar de drie pokémon. Sivar deed zijn best om een gesprek gaande te houden, maar Dahlia was zoals gewoonlijk erg rustig en teruggetrokken. “Ik probeer eigenlijk om andere vechttechnieken te leren. Kickboksen is m’n leven, maar ik wil gewoon iets nieuws proberen,” beantwoordde ze de vraag met een schouderophaal. Haar blik stond inmiddels weer op de brunette gericht. “Mijn Lucario heeft een vechtstijl die erg op Chaquan lijkt. Een aftakking van de martial arts. Ik ben er nog niet zo goed in,” voegde ze er schaapachtig aan toe. Als het op sport aankwam, met name de vechtsport, dan was ze een heel stuk slimmer dan waar ze credit voor kreeg.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] za mei 07, 2016 3:23 pm

Geïnteresseerd bleef ze staan en leunde wat nonchalant tegen een boom aan. Toen de blondine begon over verschillende vechttechnieken, begonnen haar blauwe ogen te stralen. "Oh, nice. De eerste keer dat ik een tijd lang in Hoenn verbleef, heb ik me wat ingewerkt in Pencak Silat en wat Judo technieken, maar helaas heb ik nooit echt een full time training kunnen afronden door toentertijd mijn coördinatie trainingen," ze glimlachte wat verlegen en keek eventjes naar haar Houndoom, die nog steeds de pokémons van de blondine in 't oog hielt. Ze floot de pokémon terug, die daarna rustig aan haar voeten ging liggen. "Oh ja, mijn naam is Vivienne trouwens. En dit is Kratos, hij heeft 't niet zo op vreemdelingen en kan soms wat agressief overkomen, vandaar dat ik 'm dicht bij me hou," legde ze uit, weer eens 't idee hebbend dat ze te veel zei over dingen die totaal niet relevant waren, maar goed. Maakte niet zo heel veel uit, toch?

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] za mei 07, 2016 4:39 pm

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

De enthousiaste glinstering in de brunette haar ogen toen Cecille over vechttechnieken begon, ontging haar niet. Het was één van de weinige dingen die haar direct opviel, voornamelijk omdat ze hetzelfde had wanneer iemand het over vechtsporten had. Toen de vreemdelinge dan ook bekende dat ze zich in had gewerkt met Pencak Silat en Judo, was hetzelfde enthousiasme bij Cecille te vinden. “Echt waar?” vroeg ze meteen. “Ik heb nog nooit een echte demonstratie van Pencak Silat gezien!” Judo wel, omdat het één van de verschillende vechtsportevenementen was geweest waar ze toentertijd een bezoekje aan had gebracht voordat ze besloot om te gaan kickboksen. Pencak Silat was een vechtsport waar ze alleen over had gehoord, maar het leek haar ontzettend gaaf. Waar Judo alleen met houdgrepen werkte, gooide de andere vechtsport er nog snelle, krachtige stoten op zwakke plekken van het lichaam ertussen. Het was een vechtsport waar de blondine erg veel interesse in had.

De jongedame stelde zich vervolgens voor als Vivienne en haar Houndoom als Kratos, waarna ze uitlegde dat die nog wel eens agressief uit de hoek kon komen. Hoewel Cecille de waarschuwing erg serieus nam, grinnikte ze zacht. “Mijn pokémon zijn niks anders van me gewend,” reageerde ze schaapachtig, al was dat alleen op het agressieve deel bedoeld. Vervolgens gebaarde ze naar haar pokémon. “Dat zijn Dahlia en Sivar,” stelde ze hen eerst voor, waarna ze naar zichzelf wees. “En ik ben Cecille.”

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] do mei 12, 2016 1:02 am

Ze knikte vrolijk. "Laten we 't erop houden dat ik een hele lange en bijna tragische geschiedenis achter me heb hangen, dus voor wat afleiding en zelf verdediging ben ik aan wat vecht sporten begonnen. De beginselen dan wel, ik ben niet echt ergens in gespecialiseerd," legde ze rustig uit. "Ik kan je wel wat kleine dingen van Pencak Silat laten zien als je wilt," stelde ze daarna voor.
De blondine stelde zichzelf voor als Cecile en haar pokémon als Dahlia en Sivar, waarbij gezegd werd dat haar pokémon niet anders gewend waren van agressie. "Je pokémon zien er goed uit, zijn dit je enige twee?" vroeg ze belangstellend aan de blondine. De Tyrogue deed haar denken aan Spirit, een pokémon van Jace die ze al een tijdje niet meer had gezien, maar waar ze haar leven aan te danken had. Lucario was een pokémon die ze maar al te graag zou willen hebben, maar ze had nu al een overvolle box, dus dat gin 'm echt niet worden.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] vr mei 13, 2016 12:13 pm

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Cecille’s mondhoeken trokken wat omlaag toen ze iets hoorde over een tragisch verleden. Ze voelde zich altijd een beetje schuldig als iemand een moeilijke tijd moest doorstaan of had doorstaan, al besefte ze zich wel dat het niet aan haar lag. Zeker niet bij een vreemde. “Het spijt me dat te horen,” begon ze met een bezorgde frons; die daarna plaatsmaakte voor haar gebruikelijke grijns. “Sporten is wel echt goeie afleiding, though!” En het hielp enorm met haar frustraties. Als er iets aan de hand was, dan kon ze gewoon iets slaan en dan was het weer goed. Nou ja, tenzij ze met een echt probleem te maken had, natuurlijk. Het was alleen goed voor haar gevoelens. “Oh, echt? Graag!” vervolgde ze toen met een enthousiaste blik in haar ogen. Als iets haar goed deed, dan was het wel een vechtsportdemonstratie.

De blondine kreeg vervolgens een compliment. Dat zorgde ervoor dat haar mondhoeken nog iets meer opkrulden, want ze ontving net zo graag complimenten als dat ze die aan anderen gaf. “Thanks,” begon ze dankbaar, haar blik voor een moment glijdend naar haar twee teamgenoten. Lila gekleurde ogen vonden echter al snel de pokémon van de brunette. “Die van jou is anders ook goed getraind, of niet?” Ze kon het natuurlijk niet zeker weten, maar aan de bouw en de staat van haar pokémon was veel te zien. “Ik heb een vol team op zak. Ik kan ze wel oproepen?” Druk was het hier immers niet en misschien vond de rest van haar team het ook wel fijn om even los te mogen. Bovendien was ze nog altijd enthousiast over haar kleine Riolu, want Isak was en bleef ontzettend schattig.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] di mei 17, 2016 12:50 pm

Vivienne haalde haar schouders op. "Acht, je weet eraan. Ik zou een boek erover kunnen gaan schrijven, mocht ik er zin in zou hebben," zei ze met een glimlach. "Dat klopt ja, daarom ben ik me daar maar op gaan richten, het optreden begon me toch een beetje te vervelen," gaf ze daarna toe. Ze was altijd trots geweest op haar coördinatie werk, maar vechten zorgde toch voor meer afleiding dan optredens uitschrijven. "Maar natuurlijk, vind het altijd wel leuk om andere iets te laten zien, maar ik ben zeker geen expert erin."
Ze glimlachte toen ze bedankt werd voor het compliment. "Geen dank joh maar bedankt," zei ze daarna. Ze was best wel trots hoe haar team eruit zag momenteel. "Lijkt me leuk om ze te leren kennen, dan zal ik daarna de rest van mijn team laten zien," zei ze wat opgetogender dan eerst de bedoeling was.

(ugh, mobile posts are hell xD)

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] di mei 17, 2016 3:06 pm

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Cecille grinnikte toen Vivienne vertelde dat ze er een boek over zou kunnen schrijven. Het was dat ze geen lezer was, anders had ze gegrapt dat ze de eerste klant zou zijn. “Optreden?” vroeg ze echter, haar aandacht getrokken door dat ene woord in haar volgende zin. Als in… Coördinator? Of muzikant? Muziek was immers ook een uitlaatklep of afleiding. De blondine grijnsde mogelijk nog breder bij het horen dat ze wel een kleine demonstratie wilde geven. Vervolgens haalde ze nonchalant haar schouders op. “De basis is het belangrijkst. Als je dat onder de knie hebt, is dat al meer dan genoeg.” Goed, het was leuker om te kunnen zeggen dat je een expert was, maar uiteindelijk ging het erom of je jezelf kon verdedigen of niet.

Vivienne wilde graag haar team zien en daarna zou Cecille die van haar mogen zien. Het idee alleen al maakte haar enthousiast, want hoewel ze niet van heel veel pokémon fan was, was het altijd leuk om de competitie eens te bekijken. De blondine haalde haar overige pokéballs tevoorschijn en liet de rest verschijnen. Met een klein handgebaar stelde ze haar team verder voor. “Dit zijn Minnoo, Rolafro, Daichi en Isak,” vertelde ze trots. De Riolu keek nieuwsgierig naar de brunette terwijl hij naar Cecille kwam gelopen. Ze tilde hem op van de grond en hield hem stevig in haar armen vast. “Isak hier is nog erg jong en nieuwsgierig. Zeg eens hallo,” sprak ze, waarna ze afwachtend naar de Riolu keek. Hij brabbelde inderdaad een begroeting in zijn eigen taaltje, zijn rode ogen op Vivienne gericht.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] di mei 17, 2016 3:59 pm

Oh ja, dat had ze natuurlijk nog niet verteld. "Van origine ben ik eigenlijk een coördinator, maar ben een paar weken geleden naar trainer overgestapt," legde Viev uit, terwijl ze haar schouders ophaalde. "Ik heb in totaal drie van de vijf wedstrijden gewonnen, maar het oefenen en trainen voor de gyms vond ik toch leuker. Je zat dus niet helemaal fout, aangezien ik in mn vrije tijd ook nog zing," ze grinnikte eventjes, eigenlijk had ze best een druk leven als je er zo over nadacht. Vivienne rekte zich uit en ging daarna klaar staan, ze zou Cecille es laten zien wat ze kon.

"Dat is zo ongeveer alles wat mij geleerd is," zei ze aan het einde van de demonstratie, waarna ze wat van het zweet van haar voorhoofd veegde met de handdoek die ze van haar schouders had gehaald. Iets wat uitgeput ging ze tegen een boom staan, terwijl de blondine haar pokémon liet zien. Ze zagen er allemaal sterk uit, maar vooral de Riolu trok haar aandacht. "Wat een schatje," zei ze met een glimlach, voordat ze haar eigen pokémons tevoorschijn haalde. "Enya, Flora, Azire, Melina, Nuria en Kratos," stelde ze de pokémon voor. De Houndoom was er gewoon bij gaan zitten, maar Melina had de Riolu gevonden en als het moederlijke type dat ze was, probeerde ze zich over de kleine pokémon te bemoederen.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] di mei 17, 2016 4:35 pm

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Ze was dus inderdaad een Coördinator. Cecille knikte begrijpend, een simpele “ah” toevoegend. Haar ogen werden echter groot van verbazing toen ze hoorde dat Vivienne minstens drie lintjes op zak had. Damn. Dat was meer dan de helft die ze nodig had. De blondine floot daarom ook onder de indruk. “Zingen, vechten en een talent in het pokémontrainen. Jij moet het wel heel druk hebben,” grijnsde ze naar de brunette. Zelf was ze meer iemand die zich liever op één bepaald ding focuste, maar je had van die multi-talenten ertussen zitten. Cecille was nooit echt jaloers op ze, al kon ze niet ontkennen dat ze dat ook graag had gekund. Wie weet had het wat meer geld in het laatje gekregen. Daar moest ze nu echter niet over nadenken, want ze kreeg een demonstratie van Pencak Silat en ze wilde het liefst alle bewegingen in zich opnemen om ze over te kunnen nemen.

Daar had ze echter wel hulp bij nodig. Pencak Silat was veel indrukwekkender dan ze zich herinnerde. Cecille liep naar haar tas toe om er een waterflesje uit te plukken en overhandigde die aan Vivienne. Deze was nog niet aangeraakt, aangezien ze haar eigen training net pas was begonnen voor de brunette op kwam dagen. “Man, soms heb ik spijt dat ik voor kickboksen heb gekozen,” sprak ze. Haar enthousiasme keerde terug toen een vraag in haar opkwam. “Zou je me het één en ander kunnen leren?” Ondertussen haalde ze de rest van haar team tevoorschijn en kreeg ze een compliment op Isak, welke niet veel later weer op de grond werd gezet om met de rest te kunnen spelen. Vivienne liet haar eigen team verschijnen en zoals ze al had verwacht, ging het hier om een goed getraind pokémonteam. Isak genoot van de aandacht die hij kreeg, hoewel Dahlia liet merken dat ze er niet helemaal van gediend was, want zij was hier de moeder. Desondanks liet ze de pokémon geweren. “Twee shinies?” kwam er verbaasd bij Cecille uit toen het haar opviel. De Gardevoir, Fiora, deed haar ondanks de kleuraanpassingen aan Vanilla denken. “En Arceus weet hoeveel mega stones. Damn. Op het moment zou ik niet tegenover je willen staan,” lachte de blondine. Ze was arrogant, maar ze wist soms nog wel in te schatten hoe sterk ze in het nadeel was.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] di mei 17, 2016 4:56 pm

Ze nam het flesje water graag in ontvangst, draaide de dop eraf en nam een slok ervan. "Bedankt," zei ze met een glimlach. Water was altijd welkom op het moment dat je het gevoel had dat je lichaam eruit zag als een of andere uitgedroogde mummie ofzo. Ze haalde haar schouders op bij de vraag van Cecille, maar glimlachte daarna. "Maar natuurlijk, er staat geen straf op het uitwisselen van technieken," vervolgde ze.
De pokémons die te zien waren, zorgde ervoor dat het best wel druk was. Gelukkig was ze haar eigen clubbie aan pokémon gewend om aan te horen, maar met de pokémon van de blondine erbij, leek alles nog wat drukker te worden. Het klonk bijna alsof ze op een kinderboerderij stonden. Ze glimlachte wat verlegen toen Cecille begon over haar twee shinies. "Ja, ze zijn mooi hè. Fiora heb ik het langste in m'n team zitten, Melina is er het laatste bijgekomen," legde ze uit. Vivienne lachte eventjes toen de blondine begon over de mega-stones. "Ja, het heeft me aardig wat geld gekost. Ik heb voor Enya ook de andere trouwens en momenteel heb ik nog een Absolite in m'n bezit voor de Absol die in m'n box verkeerd," legde ze uit, hopend dat het niet al te ... verwend overkwam. Ze zorgde gewoon graag goed voor haar pokémon.

Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] wo mei 18, 2016 4:26 pm

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Cecille schudde glimlachend en zachtjes met haar hoofd. “Geen dank. Sporters zorgen voor elkaar,” reageerde ze. Zelf had ze er immers ook ervaring mee. Vooral in de sportschool waar zij vroeger heenging, werd vaak op elkander gelet. Haar glimlach veranderde in een brede grijns toen Vivienne toestemde in het uitwisselen van technieken. Enthousiast knikte de blondine. “Gelukkig niet,” lachte ze. Anders was ze al lang een flinke smak geld kwijt of was ze opgesloten. Van de technieken kwam echter nog niet veel, want er werd eerst kennis gemaakt met elkanders pokémon en daardoor verplaatste Cecille’s aandacht ook grotendeels. “Dat zijn ze zeker! Ze zien er ook heel sterk uit,” complimenteerde ze Vivienne, haar blik op de twee pokémon in kwestie gericht. “Je zei toch dat je trainer was geworden?” vroeg ze vervolgens. “Heb je badges?”

Geld was inderdaad de grote kwestie als het op stenen aankwam. Of dat nou gewone evolutiestenen of mega stones waren, allebei waren ze best prijzig. Jammer, want Cecille had graag wat teamuitbreidingen gehad met extra mega stones. Helaas had ze nog niet genoeg carrière gemaakt om te kunnen profiteren van de bakken met geld. “Jeetje, jij hebt flink gespaard hoor ik al,” grijnsde de blondine naar Vivienne. “Ik wou dat ik dat kon. Nu heb ik er ook wel een paar kunnen kopen, though.” Het scheelde dat ze niet veel teamleden had die zoiets nodig hadden, op het moment.

Gesponsorde inhoud

» Wat zeg je me nu? [Vivienne Williams]
» Vivienne Williams
» Loveydovey {Vivienne Williams}
» Coincidence? I think not! (Vivienne Williams)
» A New Ranger [+ Vivienne Williams]