A drop in the ocean

Het vallen van de regen op het dek had een bepaald ritme aangenomen. Ze concentreerde zich erop. Stilte was nu moeilijk te vinden, maar niet onmogelijk. Wanneer ze gewoon zou worden aan het geluid die de regen maakte, zou ze een soort stilte ervaren. Het klotsen van het water tegen de boot aan, zorgde ervoor dat ze zich wat meer opkrulde op het dek. Gelukkig was dit stuk wat overdekt, anders was het blonde meisje alweer kletsnat. Ze slikte, zuchtte en wreef even wat tranen weg. Ze was echt boos, ze voelde zich zo hopeloos... Hah, wat grappig. Ze had namelijk niet zo willen eindigen en toch... Nu zat ze hier zo. Het was grappig, maar ook echt zielig. Dit was de reden waarom ze zo'n duts was. En waar wachtte ze nu op? Op hem? Op een gelukkig einde zoals in alle verhalen? Tsk... Dat bestond helemaal niet. Het leven was geen leuk verhaal en dat wist ze maar al te goed.

En ja hoor. Uiteindelijk was de regen ook geluidloos geworden. Ze hoorde het niet meer. Nou... Eigenlijk wel, maar de klanken drongen niet tot haar door. Het ritme waar ze zo aan aangepast was nu. Het was niet verstoord... Niks veranderde er... Dat was toch wel mooi. Ze staarde naar de grond van het dek en sloot langzaam haar rode ogen... Wie had ze ook voor de gek gehouden? Ze was niks anders dan zo'n domme grunt die gewoon blindelings slecht was... Of niet dan? Zo dacht ze nu over zichzelf. Het bootje wiegde langzaam op het water. Ze zou zo kunnen slapen als ze wilde. Het dek was dan wel hard en vochtig van wat regenwater die hier binnenviel, uiteindelijk zou ze wel slaap vatten. Het zou niet gemakkelijk zijn... Ofzo. Maar ze zou slapen.
Een storing in het geluid.
Voetstappen op het dek... Het kon hem niet zijn, want hij was weg en dat wist ze gewoon. Ze kon niks houden in haar leven, want mooie dingen kwamen niet naar mensen zoals zij. Mensen die zoveel verkeerd hadden gedaan in hun leven. Het werd vaak gezegd in van die dwaze verhalen, maar het kwam dichter bij de realiteit dan dat ze eerst had gedacht. Woorden van spijt zorgden ervoor dat ze langzaam opkeek. "Het spijt... Me ook... Echt waar..." zei ze zachtjes... Gvd.. Ze kon dit niet langer aan. Hoe sterk ze zich ook opstelde, dit dwaze gevoel was gewoon niet te overwinnen.

De ander liet een zucht horen waarna ze hoorde en in haar ooghoek zag dat de ander dichter kwam... Heh... Ze sloot even haar rode ogen, even weg zijn van hier zo zou leuk zijn... Maar dat kon niet. Zijn woorden lieten haar echter langzaam opkijken. Hij was daar bang voor? Heh.. Het was maar wat je zelf dacht.. Niet? Ze liet even de stilte opspelen, haar gedachten vormden langzaam een plaatje, waardoor ze haar benen steviger tegen zich aandrukte. "Het is.. Zo raar dat alles zo snel veranderd..." zei ze zachtjes waarna ze zuchtte. "Maar veranderen kan ook goed zijn... dat... Dat is gewoon zo," yeah... Ze keek hem langzaam aan... Niet goed wetende wat de ander uit zou opmaken...