It's taking me higher. [&LIMA MATTON]

‘Raak haar met één vinger aan en je zult voelen wat meerdere derdegraadsverbrandingen op je lichaam zijn.’ Lichtelijk verbaasd keek Lima even naar de blonde jongen opzij voor ze haar blik weer terug richting de biker leidde. Ze had Soul niet als het type gezien voor dat soort dreigementen. Er verscheen een kleine grijns op haar gezicht. Niet alleen door de biker groep maar ook door het idee van het dreigement. Eigenlijk was ze wel nieuwsgierig naar hoe dat er uit zou komen te zien. De leider van de groep had ook even naar Soul gekeken. ‘Ik maak geen grapjes. Ik heb hier een Pokémon die maar al te graag zijn laatste evolutie wilt bereiken en jullie wilt verbranden als dat nodig is.’ Het idee begon voor haar steeds aantrekkelijker te klinken, het zou de biker leider in ieder geval een goed lesje leren. De paarsharige man had echter andere plannen en zette nog een stap in haar richting. Nog iets dichterbij en hij had haar vuisten mogen voelen. Geschrokken omdat Soul plotseling tussen haar en de biker stond zette ze met een voet een stap naar achter. Close. De andere voet zette ze naar de zijkant zodat ze langs Soul kon kijken wat er nou eigenlijk gebeurde. Lima zag hoe de biker wankelend naar achter liep een door twee van zijn bikermaatjes werd opgevangen en zo weer fatsoenlijk rechtop stond. De blonde jongen riep zijn pokémon tot een halt door zijn hand op te steken. De leider duwde de mannen die hem hadden opgevangen vrijwel meteen opzij, een bedankje kon er duidelijk al niet af. "Vinden jullie nou ook niet dat jullie leider een beetje ondankbaar is naar jullie. Kom op jullie verdienen wel beter dan dat, toch?" Zei ze op een rustige manier tegen de twee bikers. Het tweetal keek elkaar eerst even verward aan maar leken het toch met elkaar eens te zijn. Helaas ging hun angst voor de leider verder dan hun ontevredenheid. Meteen stonden ze stijf van de schrik toen de paarsharige biker zich met een ruk naar het tweetal omdraaide. Jammer, maar goed. De biker leider leek echter nog niet klaar met Soul en Lima te zijn. Hij kraakte zijn knokkels en kwam richting het tweetal gelopen. Lima reageerde door naast Soul te gaan staan in plaats van achter hem en een hand op haar heup te zetten. Mooi niet dat ze zich ging verstoppen voor een figuur als dat.

Soul zag tot zijn tevredenheid dat de kerel van het groepje te ver naar achteren wankelde en dus zijn maten nodig had om hem op te vangen. Het was hem niet ontgaan dat één van de twee jongens de indruk maakte alsof hij de leider had willen laten vallen. Het was hem ook niet ontgaan dat de ander een zeer ontevreden, haast bange indruk maakte. Dit was weer typisch zo’n groepje waarbij de twee jongens achter de leider bang waren voor hun leider en dat ze niks konden uithalen omdat ze anders ruzie krijgen met hun leider. Het was gewoon grappig om te zien hoe twee volwassen kerels – want rond de twintig waren ze toch wel zeker – bang waren voor een andere volwassen kerel. Soul zou op die leeftijd nooit angst hebben voor een ander. Dat had hij op deze leeftijd al niet. Maar ja, hij zou ook nooit zo dom zijn om zich bij een groep aan te sluiten, een achterlijk kapsel te laten knippen en anderen hun leven proberen te ruïneren. Soul was het soort types dat levens wilden ruïneren echter heel erg beu. Hij had zelf meegemaakt hoe het was als iemand zijn leven probeerde kapot te maken en dat was allesbehalve leuk. Zijn zusje en zijn vader waren eraan gestorven. Soul wist niet in hoeverre deze types gevaarlijk konden zijn, maar vanavond zou er in ieder geval niemand de dood in gejaagd worden. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Lima niet echt een poging deed om bescherming bij hem te zoeken. Hij ging ook geen poging doen om haar die te geven. Hij was niet het soort type dat andere bescherming gaf. Waarom hij dan zo voor haar was komen te staan? Instinct. De jongen richtte zijn blik naar voren en zuchtte geïrriteerd toen hij opmerkte dat de leider weer voor hun neus was komen te staan. Met een simpele beweging haalde hij een Poké Ball uit zijn zak, liet deze uit zijn handpalm rollen en keek hoe Houndoom tevoorschijn kwam. ‘Mega evolve,’ zei hij doodleuk en hij hield het amulet dat hij aan de ketting met de scarabee die hij van Fever had gekregen omhoog. Het steentje begon te gloeien en dat gold hetzelfde voor Houndoom. Zijn brul klonk luid door de Tower of Mastery toen hij klaar was. Mega Houndoom was klaar om aan te vallen. ‘Fire Fang. Richt op zijn arm,’ zei Soul kil. De kaken van Houndoom vlamden al, maar voordat hij kon toeslaan ging er een donderstraal door de lucht en Soul sprong opzij tegen Lima aan zodat ze beiden op elkaar op de grond vielen en de donderstraal hun nog nét niet raakte.

Nieuwsgierig keek Lima toe hoe er een Houndoom uit een van Soul's pokéballs kwam en zodra hij de opdracht kreeg mega evolueerde. Ze had het nog niet vaak gezien waardoor het haar toch lichtelijk verbaasde. Ze moest toegeven dat het er wel heel gaaf uit zag. Jammer genoeg konden Weavile dat niet. Een luide brul kwam er van de zwarte pokémon. Indrukwekkend. ‘Fire Fang. Richt op zijn arm,’ zei Soul op een toon die je niet veel anders dan kil kon noemen. Voor de aanval plaats kon vinden gebeurde er echter iets dat ze totaal niet had aanzien komen. Een donderstraal kwam vanuit hoog in de lucht naar beneden gestort, precies op de plaats waar het tweetal stond. Lima had het geluk dat Soul dat een fractie eerder had gezien en tegen haar aan sprong waardoor ze beide net niet werden geraakt. Dat zorgde er alleen wel voor dat Soul boven op haar viel. Daar kwam ze pas achter toen ze haar ogen opende ongeveer een seconde nadat ze de grond raakte. Ze had haar ogen gesloten om niet verblind te raken door het felle licht van de donderstraal. Een lichte blos verscheen er door op haar wangen, maar hey dat kon niet anders als er iemand bovenop je viel. Awkward was het enige juiste woord daarvoor. Als Soul niet van haar af zou gaan kon ze geen kant op. Wat ze wel kon was op het knopje van Cozen's pokébal drukken. Haar ogen waren al snel gevallen op de Manectric en de Ampharos die naast de twee hulpjes die de leider hadden geholpen stonden. De Weavile leek niet meer dan totaal in de war door de situatie en keek compleet verward richting zijn trainer. "Electric types, ga." Zei ze tegen de pokémon die zich meteen omdraaide en de aanval inzette tegen de Manectic. Als ze nu geen actie ondernemen was er een kans dat ze een tweede electrische aanval niet zouden kunnen ontwijken. En geëlektrocuteerd worden leek Lima nou ook niet zo geweldig.

Terwijl Soul samen met Lima op de grond viel gingen er tientallen gedachten door hem heen. Ze waren voornamelijk verbonden aan Fever en hoe veel hij wel niet van haar hield als hij zou sterven door elektrocutie, maar ook aan het feit dat ze waarschijnlijk die donderstraal op hun gericht hadden gekregen omdat Soul had opgedragen om een Fire Fang uit te oefenen op de arm van de leider. Er was een kettingreactie ontstaan waardoor er nu allemaal elektrische aanvallen boven hun hoofd donderden, maar Soul had geen idee of Houndoom de aanval had uitgevoerd of bezig was om te voorkomen dat zijn trainer door nog meer elektrische aanvallen getroffen kon worden. Dan had je natuurlijk ook nog het feit dat hij bovenop een meisje lag. Zijn laatste gedachten was daar dan ook aan gebonden toen hij zijn ogen opende om te kijken of Lima oké was. Het meisje lag onder hem en leek geen kant op te gaan, maar het rare feit was dat Soul zich daar helemaal niet in interesseerde. Nee, het eerste wat hem opviel waren de blosjes die zich over haar beide wangen hadden verplaatst. Het tweede wat hem opviel was het feit dat hij nog nooit een meisje had laten blozen omwille van deze reden. Meestal liet hij ze blozen van kwaadheid, maar nooit door schaamte of verlegenheid. Soul gokte dat het die laatste emotie wel moest zijn, want hoe kon het dan ook anders dat zijn eigen wangen ook warm aanvoelden? Ze leken wel in één of andere film beland te zijn. Hij leek wel in één of andere film beland te zijn, want nog nooit van zijn leven had hij zo erg zijn best gedaan om een meisje te beschermen. Zijn armen hadden zich aan weerszijden van haar lichaam geplaatst en hij was er niet zeker van of hij dat had gedaan om nog verder te voorkomen dat ze getroffen zou worden door één van de rondvliegende aanvallen of omdat hij zich van haar af wilde duwen, maar feit was dat hij weer door de realiteit getroffen werd toen de dame opeens een opdracht gaf aan haar Pokémon. Soul zag dit als een teken om kracht te zetten op zijn handen zodat hij van haar rolde en richtte zijn aandacht op Houndoom. Hij zag dat het Salamence was die voorkwam dat ze nog verder getroffen werden door elektrocuterende aanvallen door zijn Protect te gebruiken en dat Houndoom een poging deed om zijn vlammende tanden in de gillende leider te zetten. ‘Houndoom, gebruik Flamethrower op de eletric types!’ riep Soul terwijl hij naar voren wees. ‘Help Weavile om ze weg te krijgen!’ Ondertussen draaide hij zich om naar Lima en stak zijn hand naar haar uit met de bedoeling om haar overeind te helpen. ‘We zijn hier in de minderheid met ons tweeën tegen hun drieën, maar het lijkt in ons voordeel te zijn dat twee van de drie niet al te snugger zijn en dat onze Pokémon waarschijnlijk van een hoger niveau zijn. Ik stel voor om ons vooral op de leider te richten omdat dat het enige lijkt te zijn dat de hulpjes nog overeind houdt.’ Dat gezegd hebbende haalde de leider plotseling een Pokémon tevoorschijn: een Arcanine. Verdomme.

Vlak nadat Cozen met een Metal Claw op de Manectric had gericht duwde Soul zich weer van haar af. Vrijwel meteen ging ze zelf ook rechtop zitten zodat ze meer zich had op het gevecht. Het was niet dat ze de Weavile niet vertrouwde, de pokémon vocht op zich zelf waarschijnlijk toch beter dan met commando's, maar meer omdat ze wilde zien wat er gebeurde. De Salamence was voor hun komen staan en gebruikte Protect zodat zij veilig waren voor de aanvallen. ‘Houndoom, gebruik Flamethrower op de eletric types!’ Het was wel leuk om te zien dat Soul juist wel zijn pokémon aanvallen zei, de meeste deden dat uiteindelijk wel. ‘Help Weavile om ze weg te krijgen!’ Een goed idee behalve dat Cozen er niet van hield om samen te moeten werken en alles liever alleen deed. Hij was het type dat liever verloor dan samenwerkte. Inmiddels had Soul zijn hand naar haar uitgestoken om haar overeind te helpen. ‘We zijn hier in de minderheid met ons tweeën tegen hun drieën, maar het lijkt in ons voordeel te zijn dat twee van de drie niet al te snugger zijn en dat onze Pokémon waarschijnlijk van een hoger niveau zijn. Ik stel voor om ons vooral op de leider te richten omdat dat het enige lijkt te zijn dat de hulpjes nog overeind houdt.’ Vertelde de blonde jongen de situatie in het kort. Lima pakte na de uitleg zijn hand aan en kwam half met de hulp van zijn hand, half door met haar eigen andere hand af te zetten op de grond, overeind. Zodra ze rechtovereind stond zakte ze vrijwel meteen weer door hij knieën, met haar handen greep ze haar enkel vast. Die was waarschijnlijk in de val niet helemaal goed terecht gekomen. Veel tijd om er mee te zitten gaf ze zichzelf niet en kwam vrijwel meteen weer overeind, dit maal vrijwel niet steunend op haar rechter been. Zo lang haar andere been nog goed was waren er geen problemen. Verdere aandacht werd er door haar niet aan besteed, op het moment was het gevecht tussen de pokémon even belangrijker. Zodra ze weer rechtop stond keek ze recht in de ogen van de Arcanine die blijkbaar van de leider van de groep bleek te zijn. Amper een seconde later had de Arcanine Cozen's been vast in zijn bek die langs was komen spring achter de Manectric aan. De meerdere Nightslash die hij op de vuurpokémon deed leken geen effect te hebben op diens grip. Ook een Fury Swipes in het gezicht van de Arcanine zorgde er niet voor dat hij los liet, de bek van de pokémon begon enkel te vlammen. Fire Fang had zwaar effect op het Ice type dat Cozen half was. Zo lang hij geen hulp van andere zou accepteren kon hij daar voor altijd blijven hangen. "Cozen," zei Lima op een strenge toon tegen haar pokémon. Na een korte aarzeling liet de pokémon zijn lichaam slap hangen zodat er ruimte was voor een van Soul's pokémon om hem te helpen.

Soul wilde zijn volledige aandacht op de Arcanine richten, maar er was iemand anders die zijn aandacht trok. Zijn hoofd vloog namelijk met een ruk opzij toen Lima in elkaar zakte. Hij had geen zorgelijke frons. Dat zou hem nog net te ver gaan. Bovendien had hij net immers gebloosd dankzij haar en zelfs dat vond hij al veel ver gaan voor zijn doen, maar hij fronste toch even met zijn wenkbrauwen toen ze naar haar enkel greep. Hij had wel kunnen denken dat zo’n val niet ten goede zou komen. Ze had haar enkel bezeerd en hij had even geen idee wat hij precies kon doen om haar te helpen. Het leek hem niet verstandig om zijn hand weer op dezelfde manier uit te steken omdat ze kennelijk niet op haar benen kon staan, maar wat moest hij dan doen? Het antwoord werd hem al gegeven toen ze weer even koppig overeind probeerde te komen en ook al wilde hij het niet, hij begon toch respect voor haar te krijgen en haar zelfs wel te appreciëren. Het was lang geleden dat hij iemand binnen het uur aardig begon te vinden en hij vermoedde dat de oorzaak ook wel een beetje lag aan het feit dat ze haar mannetje prima wist te staan in dit soort hectische situaties en dat hij dat een zeer aangenaam ding vond. Toch ging de blonde jongen een beetje opzij staan en keek twijfelachtig naar haar. Haar concentratie leek gelukkig gericht op haar Pokémon te zijn waardoor ze hem niet in de gaten had. En het was een dom ding dat hij zo stond te sukkelen, want eigenlijk had hij in actie kunnen schieten met Houndoom en Salamence. Allen reageerden net één seconde te laat toen een vuurbal in de richting van Soul schoot. De Arcanine had de Weavile losgelaten zodra hij uit zijn ooghoeken zag dat Houndoom grommend op hem af kwam en Salamence’s Protect brak af toen deze bezorgd naar zijn trainer riep. Soul voelde een vreselijke pijn door zijn schouder gaan, maar de haat voor de leider was groter en zonder op de verschroeide huid te letten en de misselijkmakende geur van verschroeid vlees stak hij zijn hand naar voren: ‘Verpulver hem tussen je tanden, Houndoom!’ Zijn Houndoom was in gevecht gegaan met de Arcanine. ‘Salamence, richt je Flamethrower op het been van hém!’ Kwaad keek hij naar de leider welke aan het grijnzen was. Toen besefte Soul zich weer dat Lima ook niet echt iets had om op te staan en deed een stap opzij, zijn schouder nog altijd negerend. ‘Leun op mij,’ commandeerde hij haar half en hij bood zijn andere schouder aan. ‘Houndoom, slinger hem opzij! Salamence, sla hem met je staart weg!’ Ja, hij had het over de Arcanine, want de leider was inmiddels druk bezig met schreeuwen omdat hij één klein vlammetje aan zijn broekspijp had hangen. De sukkel.

De Houndoom van Soul kwam al grommend op de Arcanine aflopen, het was genoeg voor de vuurpokémon om daardoor Cozen los te laten. In een fractie van een seconde schoot de Weavile weg van de pokémon. De Arcanine schoot een vuurbal af, de richting er van verbaasde haar wel. De aanval ging niet richting een van de pokémon maar richting hún. Voor haar was de aanval te ver naar de zijkant maar voor Soul was hij prima op zijn plek. Het duurde amper een seconde voor de geur van verbrandde huid haar neus binnen drong. Misselijkmakend. ‘Verpulver hem tussen je tanden, Houndoom!’ De blonde jongen leek meer bezig te zijn met het gevecht van zijn pokémon dan met het verbrandde stuk schouder. ‘Salamence, richt je Flamethrower op het been van hém!’ Lima kon het hem niet kwalijk nemen dat hij naar twee aanvallen die op hun gericht waren zelf ook aanvallen op de trainers ging richten. Cozen mensen aan laten vallen was wel een van de laatste dingen die ze zou doen. Gezien de aard van de pokémon zouden er dan zwaar gewonden of misschien zelfs doden kunnen vallen. Dat was iets dat ze liever toch wel even voorkwam. De Weavile had de Manectic zodanig zwaar toegetakeld dat die niet meer in staat was om te vechten. Zelf had hij ook vrij veel schade opgelopen maar vocht toch stug door tegen de Ampharos. De kans dat hij die zou kunnen verslaan was vrijwel nihil. Dit was zo'n moment waarop ze zou willen dat ze meer pokémon had dan alleen Cozen. ‘Leun op mij,’ klonk er op een lichtelijke commanderende toon naast haar. Soul was dichterbij komen staan en doelde er op dat ze op zijn goede schouder moest leunen. ‘Houndoom, slinger hem opzij! Salamence, sla hem met je staart weg!’ Riep hij vervolgens tegen zijn pokémon die beide tegen de Arcanine aan het vechten waren. De hondpokémon leek ook niet goed te weten wat hij moest doen gezien zijn trainer veel te druk met zichzelf bezig was. "Zeker? Het is nou ook niet of jij nog helemaal ongedeerd bent, we maken zo wel een makkelijker doelwit." Zei ze tegen Soul terwijl ze met een geamuseerde blik in haar ogen naar de man keek die een heel drama maakte over zijn verschroeide broekspijp.

Een half duivelse grijns die voor omstaanders redelijk eng moest overkomen verscheen om Soul’s lippen toen hij zag hoe Houndoom de Arcanine krachtig tussen zijn tanden pakte, in de lucht tilde en vervolgens door zich op zijn achterpoten te verheffen wegslingerde. Maar daar bleef het niet bij. Zoals Soul het hem had opgedragen stond Salamence al op post om de aankomende Arcanine weg te slaan met zijn staart. De dragon type had zich al half omgedraaid om de klap wat harder te laten aankomen en zwierde zijn staart laag over de grond naar de Arcanine toe voor het doel trof. Alsof het één of ander honkbalspel was waarbij Houndoom de gooier was en Salamence diegene die het object weg moest slaan werd de Arcanine ongenadig hard tegen zijn flank geraakt. De Pokémon schuurde met de zijkant van zijn lichaam over de grond en kwam op een eindje van de leider tot stilstand, duidelijk niet van plan zijnde om nog overeind te komen. Soul wilde net de opdracht geven om er een onheilspellend einde aan te maken toen hij Lima hoorde en draaide zijn hoofd opzij. Wat wist hij zeker? Toen besefte hij zich weer dat hij haar voor de één of andere reden had aangeboden om op zijn schouder te leunen. Ja, hij wist dat ze haar enkel had verzwikt en dat ze er niet meer op kon staan, maar was dat direct een reden om zijn goede schouder aan te bieden als steunpaal? Hij kon zich niet direct herinneren dat hij dat bij iemand anders zou hebben gedaan. Hij hield zichzelf voor dat het een andere situatie was. Hij was al eerder beschermend tegenover een meisje geweest, maar een stem in zijn achterhoofd zei pesterig dat het ook weer niet zo beschermend was. Soul hield zichzelf echter weer voor dat het gewoon kwam omdat hij haar wel mocht omdat ze pit had en gaf haar een knikje om zijn stomme gedachten af te sluiten. ‘Ik weet het zeker. Leun er nu maar gewoon op.’ Het klonk niet half zo geïrriteerd als hij het wilde laten klinken en hij slikte ongemakkelijk, maar richtte zijn aandacht op de leider. Zijn arm had hij onbewust opgetild om rond haar rug te leggen om haar verder te ondersteunen. ‘Ik zeg het je nog één keer,’ zei hij met een lage, dreigende stem tegen de leider. ‘Rot samen met je vriendjes op of het volgende doelwit wordt je gezicht.’ Zijn ogen keken de leider doods aan die hem twijfelend aankeek. ‘Salamence en Houndoom, gebruik Flamethrower op die afzichtelijke Ampharos om Weavile te helpen.’ De vlammenwerpers kwamen met volle kracht aanzetten en Soul grijnsde toen hij de grote angstig opgezette ogen van de leider zag. Zo te zien waren ze aan de winnende hand.

Het was voor haar ook een eerste keer, ze had nog nooit pokémon een balspel zien spelen met een andere pokémon als bal. De Houndoom tilde de Arcanine tussen zijn kaken de lucht in en wierp die een stuk verder. Daar stond de Salamence klaar om de vuurpokémon met zijn staart weer een eind verder te slaan. Het was pokémon-honkbal met een Arcanine als honkbal. De pokémon kwam na een stuk gevlogen en over de grond te hebben geschoven tot stilstand. Lima's hoop kwam uit, de pokémon kwam niet meer overeind. Als hij dat wel had gedaan zou ze het zielig beginnen te vinden. ‘Ik weet het zeker. Leun er nu maar gewoon op.’ Als hij er zo zeker van was kon ze het net zo goed gewoon doen. Het gevecht leek toch ten einde te komen en een aardig aanbod kon je beter niet afslaan. Ze leunde nog maar net op zijn schouder toen ze een arm rond haar rug voelde. Even gaf het een lichtelijk benauwd gevoel, alsof er een strakke band rond haar borstkas gewikkeld was. Het gevoel verdween al snel toen ze merkte dat de arm haar ook ondersteunde. Haar aandacht werd er weer van afgeleid bij het horen van Soul's stem. ‘Ik zeg het je nog één keer,’ begon hij. ‘Rot samen met je vriendjes op of het volgende doelwit wordt je gezicht.’ Kort grinnikte Lima om de woorden, leuk idee. ‘Salamence en Houndoom, gebruik Flamethrower op die afzichtelijke Ampharos om Weavile te helpen.’ Meteen na het commando kwam er vuur uit de bekken van de twee pokémon. Cozen had, zo typisch als het van hem was, niet op de andere pokémon gelet en kon zelf dan ook maar net op het nippertje de vlammenzee ontwijken. Met een chagrijnige blik keek de Weavile hun kant op nadat hij de geflambeerde pokémon uitgeteld op de grond had zien liggen. Lima hoefde enkel haar ogen te vernauwen om de blik van de pokémon weer op neutraal te krijgen. Met haar hoofd maakte ze een licht gebaar richting de leider, een grijns op haar gezicht. En tevreden glinstering verscheen er in de ogen van de Weavile die door het gebruik van Agility binnen een seconde op de rug van de leider zat. Zijn ene klauw gebruikte hij om zich vast te houden aan de schouder, dat zorgde er voor dat de puntjes van zijn klauw zich de huid van de leider in boorde. Zijn andere klauw hield hij aan de keel van de man wiens blik nog benauwder werd dan dat die al was. 'Ja ja ja, we gaan!' Schreeuwde hij zowel richting het tweetal als richting de rest van zijn groep. Het grootste deel er van was al richting de uitgang gegaan. Met een knikje liet Lima de Weavile zich weer terugtrekken, tevreden met wat hij had mogen doen kwam Cozen schuin achter hun staan. Nu was het alleen wachten tot de leider daadwerkelijk zich omdraaide. Als hij nog een tweede pokémon had of als er meer van zijn groep pokémon in hun bezit hadden waren ze nog niet klaar. Maar hoe groot was nou die kans dat ze dat überhaupt nog aan durfde?

Soul wist niet precies waarom, maar ergens stelde het hem wel gerust dat ze zijn orders opvolgde en op zijn schouder leunde. Misschien omdat hij haar in elkaar had zien zakken? Ze deed hem niet zozeer aan Fever denken dat hij het daaraan kon wijten, want ze leek niet eens op Fever. Ze had geen blond haar. Ze had wel een soort van oogkleur zoals die van Fever, maar ook niet helemaal hetzelfde. Het was mooi, maar op een andere manier dan die van Fever. Soul vroeg zich voor de zoveelste keer sinds het laatste half uur af waar zijn gedachten toch heen gingen en waar zijn handelingen op sloegen. Hij zou zich normaal gezien niet om een meisje hebben bekommerd. Of in elk geval niet op deze manier. Hij zou haar niet op zijn schouder laten steunen en haar vervolgens zelf nog ondersteunen met zijn arm, maar wie zei eigenlijk dat dat wel zo was? Hij was niet vaak in een situatie beland zoals deze met een meisje. Misschien had het altijd wel in hem gezeten, maar had hij er nooit echt aandacht aan besteed omdat hij nog niet vaak in deze situaties was beland. Als hij er over na begon te denken was hij eigenlijk best wel een vrouwenbeschermer als het aankwam op vrouwen die in de problemen waren, want de vorige twee keer dat hij in een benarde situatie was beland met een dame had hij hun ook gered. Maar dit was anders op de één of andere manier. Hij zat ten eerste veel dieper in de shit en ten tweede was het karakter van zijn gezelschap ook anders. Hij kon het niet laten om geamuseerd te glimlachen toen de Weavile de leider nog verder bedreigde. De leider besloot dat het het beste was om op te krassen en Soul zag tevreden toe hoe de grote uitgang van de Tower of Mastery zich weer opende en de meesten het balkon verlieten. Met nadruk op de meesten, want nadat de leider de Weavile van zich had geschud draaide hij zich plotseling om. Soul was sneller en sloeg het voorwerp dat richting Lima kwam weg nog voor het haar gezicht kon raken. De vlam die volgde zorgde er voor dat de leider het uitgilde van de pijn en sneller naar de uitgang rende dan dat Houndoom zijn kaken weer dicht kon doen. Soul keek naar het voorwerp dat op de grond lag. Een geopende zakmes. Hadden hun even geluk. Maar goed, die kon hij wel inpikken en voor zichzelf houden. ‘Wat een avontuur,’ zei hij droog tegen Lima. ‘Gaat het trouwens? Zullen we naar het ziekenhuis gaan om je enkel te laten controleren? Je kan op de rug van Salamence mee vliegen.’ Hij merkte nu pas dat zijn arm haar nog steeds ondersteunde, maar nam zich niet de moeite om hem terug te trekken. Dadelijk zou ze omvallen, right?

De groep maakte vrijwel meteen dat ze weg kwamen en de opening werd weer vrijgemaakt. Gelukkig daar waren ze vanaf, of toch niet. De leider draaide zich na een paar passen onverwachts weer om en gooide iets in haar richting. Ze was niet echt in staat om het te ontwijken maar had het geluk dat Soul het voorwerp vlak voor haar neus weg sloeg. De Houndoom had actie ondernomen en besloten dat de leider nog niet ver genoeg geroosterd was. Cozen was er ook nog achteraan geschoten maar niet snel genoeg geweest. De pokémon leek zich ook te beseffen dat de man verder de toren in te achtervolgen ook geen goed plan was. Lima keek naar het voorwerp dat op de grond was gevallen, een zakmes. Als Soul dat niet had weggeslagen had ze toch echt een stuk dieper in de problemen gezeten dan ze al zat. ‘Wat een avontuur,’ kwam er droog van de blonde jongen. "Nogal," reageerde ze al even droog terug. Het was dan ook iets dat je niet dagelijks meemaakte maar eigenlijk toch nog wel een soort van leuk was geweest. ‘Gaat het trouwens? Zullen we naar het ziekenhuis gaan om je enkel te laten controleren? Je kan op de rug van Salamence mee vliegen.’ Vroeg Soul haar vervolgens. Het liet haar even naar haar enkel kijken. Met de voet tikte ze even op de grond waarna er een pijnscheut door heen schoot. Haar tanden moest ze er even wat steviger voor op elkaar zetten. "Het ziekenhuis is een beetje te, het is waarschijnlijk alleen verzwikt. We kunnen denk ik beter naar het pokémoncenter gaan, daar kan ik ook wel om een icepack vragen." Reageerde ze met een lichtelijk moeilijke blik naar haar enkel. Zo erg was het nou toch ook weer niet, of wel? Ze wilde er in ieder geval geen drama van maken.

Soul kon er niet echt iets aan doen dat het een paar graden warmer was dan dat het eigenlijk zou moeten zijn. Hij weet het aan het feit dat Houndoom net enorm veel vuur had verspild en dat iets van die hitte op hem moest gegaan zijn. Of dat hij koorts begon te krijgen van de brandwond op zijn schouder, dat kon ook natuurlijk. Shit. Zijn schouder. Nu dacht hij er pas aan. Hij draaide zijn hoofd en voelde zich gelijk misselijk worden toen hij naar het verschroeide vlees keek. De pijn kwam nog niet opdagen en Soul vermoedde dat er een paar zenuwen gebarsten waren. Misschien moesten ze voor Lima niet naar het ziekenhuis, maar voor hem sowieso wel. Maar hij wilde niet overdrijven. Hij kon het ook makkelijk tot morgen uithouden en vervolgens naar het ziekenhuis gaan als zij het niet zou zien. En dus schoof Soul het overgebleven niet-verbrande gedeelte van zijn shirt – wat zeer weinig was – weer over zijn schouder en draaide zich om naar Lima. ‘Laten we gaan dan,’ zei hij rustig. Voorzichtig haalde hij zijn arm van haar middel, maar legde zijn vingertoppen tegen haar arm zodat ze niet in één keer om zou vallen en wenkte Salamence. Hij zag Houndoom met een verbaasde frons naar hem kijken en probeerde de hond-Pokémon zo goed mogelijk te negeren terwijl hij op Salamence’s rug duwde met de bedoeling om hem lager te laten gaan. De Pokémon zakte op zo’n hoogte dat hij bijna niet meer kon zakken en Soul stak zijn duim op. Hij had gezien hoe ze bijna weer in elkaar was gezakt toen ze op haar enkel had proberen te staan en vond het geen goed idee om haar naar Salamence te laten wandelen. De enige optie die overbleef was haar optillen. ‘Sorry,’ zei hij vluchtig voordat hij haar met zijn knieën een por gaf tussen haar knieholtes zodat ze om zou vallen. Vluchtig zette hij haar op Salemence, negeerde de uitdagende fluittonen van een paar jongeren die overduidelijk dronken waren en klom zelf ook op Salamence waarna hij Houndoom terugkeerde. ‘Naar het Pokémon Center,’ zei hij rustig. De rit naar het Pokémon Center duurde niet lang en Salamence landde niet veel later op de grond vlak voor het gebouw met het rode dak. Net op dat moment stond er een verpleegster voor de deur. ‘Wij gaan sluiten, maar als jullie nog onderdak willen kan ik jullie één kamer aanbieden.’ Shit. Ze moesten dus met zijn tweeën op één kamer verblijven. En in het slechtste geval ook nog in één stapelbed. Kon het nog meer awkward zijn?

Vlak nadat ze gezegd had dat ze beter gewoon naar een pokémon center zouden kunnen gaan keek Soul opzij. Shit, zijn schouder. Door het hele gebeuren had ze daar ook helemaal niet meer aan gedacht. Even beet ze op haar lip en sloeg haar ogen neer, waarom waren haar gedachtes soms zo egocentrisch. Zij had niet meer aan zijn schouder gedacht maar hij zorgde er wel voor dat het met haar goed zou komen met haar enkel. Vreselijk. ‘Laten we gaan dan,’ ze keek weer omhoog terwijl de arm achter haar rug werd weggehaald. Zo zou ze het er ook niet vanaf laten komen, iets moest ze toch wel kunnen doen voor hem. Soul had inmiddels de Salamance voor laten komen en liet hem merken dat hij moest zakken zodat ze gemakkelijker op zouden stappen. ‘Sorry,’ de verbaasde blik die in haar ogen kwam door de plotselinge verontschuldiging maakte al snel plaats voor een geschrokken blik. Ze kreeg, hoewel vrij voorzichtig, een por in haar knieholtes waardoor ze een beetje door haar benen zakte. Zo lag ze binnen een seconde in zijn armen. Meteen voelde ze haar hoofd weer lichtelijk rood worden, wie nam het haar kwalijk, ze was nog nooit door iemand opgetild. Nu ze in zijn armen lag kreeg ze wel beter zicht op de schouder die eerst vrijwel geheel van haar was weggedraaid geweest. Ze moest haar tanden weer wat steviger op elkaar zetten, dat was geen lichte brandwond. Hij moest echt wel naar het ziekenhuis en nu zouden ze door haar naar het pokémoncenter gaan. Een misselijk gevoel, alsof er een knoop in haar darmen werd gelegd, kwam over haar heen. Ze besefte dan ook pas op het laatste moment voor het opstijgen dat Cozen nog niet in zijn pokéball zat. De pokémon werd dan ook net op het nippertje teruggekeerd. ‘Naar het Pokémon Center,’ zei de blonde jongen tegen zijn pokémon. Ze beet even op de binnenkant van haar onderlip. Tijdens de vlucht had ze haar holocaster tevoorschijn gehaald en snel een berichtje gestuurd zodat Soul het niet zou zien. Vlak na het verzenden en het wegstoppen van het apparaatje landde ze al voor het pokémoncenter. ‘Wij gaan sluiten, maar als jullie nog onderdak willen kan ik jullie één kamer aanbieden.’ Vertelde de verpleegster die op het moment toevallig voor de deur stond. "Doe maar. Zou u ons misschien een icepack en twee extra handdoeken kunnen brengen?" Het icepack was voor haar enkel en de handdoeken zodat ze die even onder de kraan zou kunnen houden en over Soul's schouder zou kunnen leggen. Het moest goed gekoeld worden maar niet met ijs gezien dat te sterk was.

Het was een impulsieve actie geweest om haar op te tillen en haar in zijn armen naar zijn Salamence te dragen. Vond ze het erg? Ze had hem in elk geval geen snauw gegeven. Want was dat niet wat meisjes deden? Snauwen naar jongens als ze het niet oké vonden? Of was ze er te geschrokken of verlegen voor geweest om te kunnen reageren? Maar nee, dan had ze het vast wel achteraf tegen hem gezegd. Lima leek een meisje te zijn die haar mond durfde open te doen en hoewel Soul het niet kon appreciëren van iedereen, vond hij het bij haar wel aangenaam. Juist omdat ze samen met elkaar waren gaan vechten tegen die bendeleden en ze daar niet bang voor leek te zijn geweest. Ze had niet veel hulp van hem nodig gehad om zichzelf te kunnen verweren. Oké, zijn Pokémon waren uiteindelijk diegenen geweest die de Pokémon van de leider en zijn hulpjes – die bovendien van een zwak niveau waren – uit had kunnen schakelen, maar zij had zeker ook haar deel gedaan met de Weavile waarvan Soul vermoedde dat hij ongeveer van hetzelfde niveau moest zijn als zijn Salamence en Houndoom. Nee, ze was zeker niet zwak en had zeker niet veel hulp van hem nodig gehad. Hij liet een zachte zucht varen. Waarom was hij hierzo mee bezig? Dit had hij nog niet vaak meegemaakt, want veel rekening met de gevoelens van een ander hield hij niet. Was deze reis hem aan het veranderen? Hij had al veel dingen zelf gedaan en ging vooral alleen op missie uit, maar hij had ook al gemerkt dat hij veel rekening had moeten houden met anderen en dat hij op de één weer anders reageerde dan op de ander. Veel tijd om in zijn gedachten te zinken had hij niet meer, want opeens stond de zuster voor hun en vroeg Lima iets aan haar. De zuster knikte en liep al weg. ‘Leun maar op mij,’ sprak Soul en hij stak zijn arm al uit om het weer op dezelfde plek te leggen zoals daarnet: haar middel. Ondertussen bedankte hij zijn Salamence en keerde deze terug waarna hij, natuurlijk wachtend tot Lima hem zou volgen met dezelfde stappen, het Pokémon Center binnenstapte. ‘Laten we daar gaan zitten,’ zei hij rustig en hij wees naar de bankjes die er stonden. Hij leidde haar rustig en voorzichtig naar de bankjes, zorgde dat ze kon gaan zitten en ging vervolgens zelf ook zitten. De zuster keerde terug met de icepack en legde het neer op het tafeltje dat achter hun stond. ‘Ik kan het zelf wel,’ zei Soul vlug toen de zuster een inspecterende blik op zijn gewonde schouder richtte. Ze vernauwde haar ogen, maar knikte. ‘Ik hoor het wel als het niet lukt,’ zei ze zachtjes en ze liep weg. ‘Laten we eerst maar aan je enkel beginnen,’ zei Soul rustig terwijl hij één van de handdoeken pakte, de icepack er in wikkelde en de icepack vervolgens aan Lima gaf.

De zuster leek de situatie al een beetje te hebben begrepen en draaide zich na een knikje om en liep naar binnen om de spullen alvast te kunnen gaan halen. Voorzichtig liet Lima zich van de blauwe pokémon afglijden en landde netjes op haar ene nog goede voet. ‘Leun maar op mij,’ zei Soul terwijl hij zijn arm al uitstak. Dankbaar leunde ze op zijn schouder, deze keer had ze niet echt last van de arm die haar weer ondersteunde. Het in de zelfde pas als Soul moeten lopen bleef haar tegenvallen, het was niet makkelijk om precies tegelijk met iemand te lopen. Ze zaten nou eenmaal niet in de fanfare en waren had dan ook niet gewend. ‘Laten we daar gaan zitten,’ zei hij al wijzend naar de bankjes. Voor hij zelf ging zitten hielp de jongen haar nog even met te gaan zitten. De zuster kwam binnen een paaZor secondes al aanlopen met de handdoeken en icepack. ‘Ik kan het zelf wel,’ zei Soul zodra de zuster zijn schouder leek te zien. Ze leek het er niet helemaal mee eens te zijn maar gehoorzaamde hem toch. ‘Ik hoor het wel als het niet lukt,’ zei ze zacht voor ze weg liep. ‘Laten we eerst maar aan je enkel beginnen,’ begon de blonde jongen terwijl hij de icepack in een handdoek wikkelde. Terwijl hij daar mee bezig was viste Lima haar waterflesje en een klemmetje uit haar tas. Het had een lauwe temperatuur wat mooi voor haar uit kwam. Zodra ze opkeek reek Soul haar de icepack al aan. Dankbaar pakte ze het pakketje aan en wikkelde het om haar enkel om de handdoek vervolgens aan elkaar te vast te maken met het klemmetje. Op die manier zou het gewoon blijven zitten als ze bewoog. Vervolgens griste ze de tweede handdoek van het tafeltje. Hij was nog mooi en netjes opgevouwen wat opzich wel hielp. Snel haalde ze het dopje van haar flesje en liet de inhoud voorzichtig over de handdoek die ze op haar schoot had gelegd lopen. Omdat hij nog dubbelgevouwen was lekte het niet door maar raakte de hele handdoek wel goed doorweekt. "Zit stil," zei ze op een wat dwingende toon terwijl ze haar ene been tussen haar lichaam en de bank bracht zodat ze er schuin op kwam te zitten. Op die manier kon ze beter bij zijn schouder die, gelukkig voor haar, aan haar kant was. Voorzichtig schoof ze het stuk shirt er af. Een geluk was dat het shirt niet in zijn huid was vast gebrand, dat zou er een stuk minder mooi hebben uitgezien. Het zag er naar uit dat het vooral tweedegraads brandwonden waren met een paar stukjes derdegraads brandwonden. De doorweekte handdoek vouwde ze een stukje uit en legde die voorzichtig over zijn schouder. Het was misschien al wat laat maar het moest zeker gekoeld worden wilden ze nog wat blijvende schade voorkomen. Al zat dat er waarschijnlijk toch niet helemaal in.