Work This Body [+Averill Stanwick]

Iets zat hem niet lekker toen hij na hun overwinning naar hun tegenstander of beter gezegd ‘rivaal’ had gekeken. Het ene moment leek ze te barsten van enthousiasme en strijdlust, zoals gewoonlijk, maar plotseling hing er een deprimerende sfeer over haar wat hij niet kon plaatsen. Daar verborg ze het net te goed voor, zelfs voor hem die haar lichaamstaal daarentegen begreep. Het leek daarentegen niet aan het verliest gerelateerd te zijn, maar duidelijk iets anders dan dat, maar… wat? Bijna wilde hij er direct over zijn met de ander, maar toen ook Agami er niets van merkte ging hij maar mee met zijn eigen vrolijkheid. Dat werkte natuurlijk ook; vrolijke soortgenoten in je omgeving. Zo vierde hij samen met de Dragonite hun overwinning en complimenteerde ze hun rivaal voor het uitzonderlijke gevecht. Dat scheen ze vrij moeilijk overweg mee te kunnen, enkel bewerend dat ze haar best deed. “Dat merk ik en moet je blijven doen, dan komt alles goed en stel je niemand teleur en… jezelf niet,” ging hij er zelf nog even op in, licht doelend op haar gemoedshelling die niet al te best lag. Hij meende wel volkomen wat hij zei, áls je altijd je best deed loonde het in wat voor een maner dan ook en stelde je niemand teleur. Iemand die moeiteloos zijn doel behaald is rusteloos en krijgt uiteindelijk geen acceptatie van zichzelf en de omgeving op de lange duur. Dat wilde hij althans geloven.
Toen Cecille echter hem ‘Ave’ genoemd had, wist hij zich er geen raad mee, maar al spoedig kwam hij erop om haar dan ‘Cel’ te noemen. Eenvoudig, maar dat was zijn bijnaam ook en bovendien was ze vooralsnog niet persé een simpel lichaamscelletje. Nee, ze was dé cel die over hen heerste! Het deed hem goed om de blondine na zijn voorstel vrolijk te zien, terwijl Agami ontevreden haar kop heen-en weer schudde, alsof ze een betere suggestie dacht te hebben. Pff, Cel was goed genoeg en haar kennende zou ze met een veel te lange bijnaam komen. En wauw, hij had ook eens gelijk ook, Cel vond haar bijnaam geweldig en dat liet ze dan ook flink blijken in haar woorden. “Zie je nou wel?” sprak hij met een grimas, waarop de Dragonite haar kop lichtjes liet hangen, maar met een plagende blik in haar ogen.

tag: - | words:  389 | notes: -

Dit ontroerde hem om eerlijk te zijn: Cecille die instemmend op zijn woorden reageerde en vervolgens al een instemmende knik kreeg van Rolafro, een Pokémon wiens respect ze al verdiend had. Ze stonden misschien niet al gelijk op één lijn, maar dat haar nieuwe kameraad gelijk loyaal aan haar zijde stond en zelfs al blijk van steun gaf, was echter optimistisch in zijn ogen. De jongen zweeg echter om het aandoenlijke moment niet te verpesten en het hun zelf verder uit te pluizen. Het deed hem echter niet veel goed om te weten dat ze zo stokvol zorgen scheen te zijn wat flink deprimerend op haar uit werkte. Mensen maakten eenmaal stomme besluiten op zijn tijd, dat onderscheidt mensen eenmaal van dat koelbloedige mechanica. Emoties en zelfs instinct kwamen in de weg en onwillekeurig dacht hij aan de zoektocht naar zijn familie wat hij besloten had om tijdelijk een halt op te zetten. Zijn passie was het zijn van een Ranger in andermans ogen: een superheld als het ware die iedereen gelukkig wilde zien en dus mens én Pokémon herenigd wilde zien. Heel eenvoudig iets, maar het maakte hem keer op keer tevreden en misschien meer dan om zijn ouders te zien. Die avonturen waren namelijk kostelijk en zeker de vriendschappen die hij sloot, zoals nu. Al zou hij het niet moeilijker voor zijn nieuwe vriendin maken dan het al was door letterlijk te vragen naar haar problemen, gezien sommige echt wel in staat waren de boel op te ruimen. Het was uiteindelijk dan ook eenvoudig: ruim het eerst zelf op, voordat je om hulp roept, want anders… Tja, dan redt je het niet.

Haar prioriteit ging plotseling naar Agami’s mening over een bijnaam en afwachtend keek hij met een lichtelijk amuserende blik de Dragonite aan. Kort geduffeld door de spotlight die plotseling op haar werd gezegd, krabde ze verlegen langs haar wang, een bijnaam bedenkend wat ze beter vond. “Cecilron,” gromde ze tegen Averill die haar een tel verbijsterd aan keek. Was dat geen combinatie tussen een geheimzinnige Dragon type, genaamd ‘Shinron’ en Cecille’s voornaam? Hij vond nog steeds de zijne beter, maar het was eenmaal eerlijk om haar vraag toch te beantwoorden met de vertaalde variant. “Cecilron. Het is gebaseerd op een Dragon ‘en Fighting type en dus jouw voornaam, maar… Cell ligt makkelijker in de mond dan Cecilron,” Daar had de Dragonite nogal wat op tegen en bromde enkele woorden terug, een koppig pruillipje opzettend. Op zulke momenten leek ze exact weer de Dratini, waarmee hij opgegroeid was en die vrij koppig uit de hoek kon komen… zoals nu. “Dus, welke vind je beter?” Een simpel vraag, met een alles beslissend antwoord en het tweetal keek de blondine dan ook afwachtend aan.

tag: - | words:  455 | notes: -

Terwijl hun twee nog over een passende bijnaam zaten te kibbelen scheen Cecille het amuserend te vinden door erom te grinniken. Dat deed hem ergens best goed, want het was een teken dat ze zich al wat beter begon te voelen en verwijderd raakte van datgene wat haar ook zorgen baarde. Al was zijn aandacht toch meer op de bijnaam kwestie gebleven, houvasten dat Cell beter in de oren klonk dan Cecilron. Niet dat hij Agami wilde beledigen maar Cecille was vast sterker dan deze mythologische Dragon en Fighting type die zelden van zich liet weten. Al zou deze Pokémon ook een uitdaging moeten zijn als hij deze ooit tegemoet zou komen met Agami aan zijn zijde, want als draak zijnde was het een sierlijke vechtersbaas, maar de Fighting type beloofde veel kracht achter zijn technieken en waarschijnlijk pijlsnelle uithalen met al zijn lichaamsdelen. Dat was zijn beeld er dan op die nog tamelijk realistisch was en toch nog overeenkwam met die van Agami, maar dan had je ‘Cell’. Het eerste levende organisme op de Aarde toen deze nog regelmatig bekogeld werd met projectielen van buitenaf en zeer hoge temperaturen, waar een mens en vele Pokémon ter plekke zouden overlijden. Dat straalde in zijn ogen het meeste kracht uit om in zo’n omgeving te kunnen overleven. Simpel, maar krachtig. Hun discussie ging echter nergens naar en hij besloot de keuze bij de blondine te laten want zij zou immers de almachtige ‘bijnaam drager’ zijn. Ze keek hen wat serieuzer aan en melde beide bijnamen geweldig te vinden en ze leek de kwantiteit meer te appreciëren dan de kwaliteit. “Hé, dat kan ook, natuurlijk,” zei Averill enkel, en keek vervolgens Agami aan die een wat verontschuldigende blik had die ze beide deelde, “Weet je wat? We hebben hierbij wel twee bijnamen ingediend, laten we de duo zijn die de meeste bijnamen aan Cecille zullen geven!” De enthousiasme keerde in hem terug en stak trots twee vingers de lucht in en met een lach op haar gezicht volgde Agami zijn voorbeeld met haar borst trots naar voren. In hun energieke uitbarsting mistte hij bijna Cell’s opmerking die over de Tower of Mastery ging, waarin er dus een Mega Lucario standbeeld zou staan. Zo nodigde ze hen twee uit om het gebouw te betreden om meer informatie te krijgen over de Mega evolutie fenomeen, iets waar hij geen ‘nee’ tegen zei. Meer kennis op dat gebied kon hij gebruiken met de volgende gymleider die een Mega Blaziken zou hebben. “Natuurlijk,” antwoordde hij al en Agami deelde dezelfde mening, waarna hij Cecille, haar Pokémon en Agami voor hem liet en pas als laatste in het hoge gebouw stapte. Zijn mond viel open bij het gigantische standbeeld waar hij enkel afbeeldingen van gezien had en terwijl Agami in die staat bleef vastzitten liep hij er al naar toe en rook er direct even aan. “Vulkaansteen, wonderbaarlijk,” mompelde hij in zichzelf, tamelijk verrast dat het van zulk materiaal gemaakt was. Er was immers geen vulkaan in Kalos te bekennen. Met een serieus gezicht rook hij verder en een wat oudere menselijke soortgenoot met witte manen van een baard schraapte zijn keel, terwijl Averill ook aan hem rook. “U ruikt trouwens ook naar dat vulkaansteen, bent u een beveiliger of spreker van dit complex?” De man was niet voor zulk wild gedrag gediend en beleefd voegde hij zich weer bij de rest, waarna de man hen twee opnam. ‘Ehem,’ begon de man, ‘Ik heb jullie gevecht zonet gezien en heb besloten julle door te wijzen naar een speciale ruimte,’ Gelijk erna maakte hij een uitnodigend gebaar naar een kamer die achter hem stond en met een uitdagende grijns keek Averill Cell aan. Dit werd weleens leuk.

tag: - | words:  619 | notes: -

Direct wenste Cecille hen succes met het verzinnen van de meeste bijnamen voor haar en ze stonden direct voor een uitdaging. Een bekende van haar had zelfs tien bijnamen voor haar in plaats van twee, zoals hun en dat betekende dat hij met Agami samen voor de zekerheid er twintig zouden moeten verzinnen. Dat werd pittig omdat er een limiet aan zijn fantasie was en wat je met de naam ‘Cecille’ kon doen, al meende hij haar via de Holo Caster zeker tweemaal bijnamen gegeven te hebben. Wrijvend over zij kin waagde hij een poging deze te herinneren en al snel had hij ze weer op de punt van zijn tong. “Dudette, Batwoman,” mompelde hij in zichzelf en keek daarbij zowel de blondine als Agami met een uitdagende blik aan, “We hebben er dus al vier!” Trots had hij vier vingers opgestoken, waarna Agami op haar beurt flink over een bijnaam zat te peinzen en hij even kon genieten van zijn eigen voorsprong. Het idee was immers dat ze beide gezamenlijk deze bekende van Cecille qua bijnamen zouden overbruggen maar een onderlinge competitie kon geen kwaad.

Terwijl hij het materiaal van het standbeeld achterhaalde kwam Cecille daarentegen te weten dat Lucario de eerste Pokémon was geweest die ooit Mega evolueerde. Dat verbaasde hem eigenlijk niet gezien de Pokémon soort uniek was in zijn band met de mens die bijna onbreekbaar was en minstens eeuwenlang al bestaat in tegenstelling tot die tussen een Zigzagoon en een mens. Een Lucario is er namelijk opgebouwd om de emoties van een mens goed aan te kunnen voelen en lijkt met zijn bouw ook zijn vriend te weerspiegelen. Niet veel Pokémon hadden namelijk een vacht patroon in de vorm van lichamelijke bedekkingen, zoals een hemd en broek. Langer kon hij er niet bij stil staan door een oudere menselijke soortgenoot die hij vriendelijk begroet had en de twee de permissie gaf om een geheime ruimte te betreden. Direct had Averill de blondine uitdagend aangekeken toen ze over haar verbazing heen was en nam vervolgens aan dat hij zelf het niet aan durfde. “Ik vecht met draken en… ooit met een Cecille, ik durf alles,” Hij loerde terug naar het stoeipartij waar ze het ooit nog over hadden gesproken maar voorlopig had dit tripje zijn prioriteit. Na Cecille eerst naar binnen gelaten te hebben liep de oudere man recht op hun af met een geopende houten doos waar een glimmende steen in lag met een zwart DNA-patroon erin en een regenboogkleurige glans. Averill’s mond viel open en vol bewondering staarde hij naar het glimmende voorwerp wat sterk op Cecille’s Key Stone leek. ‘Dit was de eerste volwaardige Key Stone die volgens eeuwenoude bronnen van een zekere Aaron was en zijn companion, Lucario. Ze hadden vele heldendaden gericht en door hun uitzonderlijke band brachten ze de eerste Mega evolutie in stand,’ De duo was sprakeloos en Agami bleef sprakeloos naar het voorwerp staren, terwijl Averill de man gelijk aansprak.

“Waar is de Mega stone dan?” Dat was hem eigenlijk direct opgevallen en de oudere man scheen teleurgesteld te zijn dat hij de vraag direct al gesteld had. Met een luide zucht wendde hij kort zijn blik af, voordat hij er antwoord op gaf. ‘Wegens een flinke storm zijn we die kwijt geraakt en zou die op de bodem van de oceaan kunnen liggen of… met natuurlijk veel geluk, nog in dit gebouw. We hebben veel pogingen gewaagd om deze terug te vinden, maar helaas…’ Met echter wat meer hoop weerklinkend in zijn stem keek hij Ceclle en Averill aan. ‘Daarom had ik jullie eigenlijk benaderd, om mij hiermee te helpen,’ Zonder langer te wachten stak Averill zijn duim al goedgekeurend omhoog met een brede glimlach op zijn en Agami’s snoet. “Natuurlijk! Toch… Collo?” antwoordde hij al enthousiast, vervolens naar de blondine kijkend voor goedkeuring, waarna zijn blik teruggleed naar Agami met ditmaal een uitdagende grijns. “Dat was al de vijfde, je loopt achter, Agami,” Verontwaardigd sloeg de Dragonite haar poten over elkaar en blies zelfs koppig haar geschubde wangen daarbij op. De reactie van haar was amuserend genoeg om hem uiteindelijk vrolijk te laten grinniken en zijn aandacht weer op de man te richten.

tag: - | words:  697 | notes: -