Work This Body [+Averill Stanwick]

Het stelde hem wel gerust dat Cecille vaststelde dat Rolafro vast goed met haar en haar team zou vinden en het was de garantie wat hem een plezier deed. De Bouffalant zou het vast heel erg naar zijn zin hebben in een omgeving, waarin zij niet de enige was met een zogenaamde ‘afwijkende’ seksualiteit. Hij noemde het liever ‘uniek’, maar zeker niet op een slechte manier, zoals haar voormalige kuddeleider het zag. In ieder geval was hij benieuwd naar de mening van de Pokémon over haar nieuwe ‘leider’ en teamgenoten, want hoewel hij wist dat het aan Cecille’s kant geen probleem was, was het nog maar afwachten wat Rolafro ervan vond. Ze wist dan wel dat hij goede bedoelingen had om haar een betere thuis aan te kunnen bieden, maar misschien viel het toch niet goed. Averill sloeg zijn armen over elkaar en had al ruimte voor de massieve buffel gemaakt, zodat de kennismaking kon plaatsvinden en Agami volgde gelijk zijn voorbeeld en hield haar kop we iets naar voren gebogen. Al had ze goede zintuigen, wilde ze toch elke teken opvangen en met enige moeite onderdrukte de donkerblonde een geamuseerde lach. Ze was wel héél nieuwsgierig. Het moment was echter al daar en de blondine had de Pokéball opengeklapt en de Bouffalant ter plekke laten verschijnen. Al binnen een seconde dat het verblindende licht weg trok merkte hij al de verwarring bij de buffel op en het verbaasde hem niet. Ze verwachtte hem of Agami als eerst te zien en niet drie onbekende figuren, waarvan één een blonde Trainer was met haar Pokéball vast. Zoals verwacht had de buffel wel hem en Agami opgespoord, maar op het moment dat de verwarring verminderde, besloot de blondine zichzelf vocaal voor te stellen met haar hand naar Rolafro’s snuit uitgestoken. Tot nu toe oogde de buffel verre van gewelddadig, dus dat stelde hem wel gerust en een grijns kwam op zijn gezicht te staan toen de Pokémon een tel verrast de blondine aanstaarde. Niet alleen stelde ze zichzelf op menselijke wijze voor, maar ze vertelde ook over haar seksualiteit en die van haar Pokémon. De lichaamshouding van de buffel duidde er echter op dat ze nog niet geheel overtuigd was, maar door haar nieuwsgierigheid snuffelde ze toch aan de hand van de blondine. Ze twijfelde dus nog en leek voor extra overtuiging hem ineens weer aan te kijken en Agami. Ze had zoals de mensen zeiden dat laatste duwtje in de rug nodig om aan het team van de blondine te voegen, en dat vond hij helemaal best. Met een glimlach keek hij haar dan ook recht in haar ogen aan met Agami naast zich wiens mondhoeken ook omhoog getrokken waren. “Ik snap hoe jij je voelt, al die verwarring, maar weet je nog wat je tegen mij zei? Je had mij uitgekozen en gezien je mij durfde te vertrouwen, zou je dat ook bij iemand die ik zelf vertrouw kunnen doen. Ze heeft meerdere overeenkomsten zelfs met jou dan ik en is zelfs een échte vechtersbaas!” gromde hij tegen Rolafro, waarna hij terug schakelde naar de menselijke taal, “Wie wilt dat dus nou niet? Echt… Ik vertrouw haar erop het beste uit je te kunnen halen!”

tag: - | words:  535 | notes: -

Hij hoopte dat zijn woorden goed hadden uitgepakt bij Rolafro en haar net genoeg overtuigd had om zich te voegen bij Cecille’s team. Dat hij de laatste woorden verstaanbaar uitgesproken had leek hem ook handiger, zodat Cecille het nog enigszins kon volgen dan dat hij met de Bouffalant bleef grommen. Het was hem echter niet ontgaan dat het er vreemd voor haar uit gezien had, dus maakte het hem wel ets vrolijker dat ze er ook niet afkeurend op reageerde. Als het goed was wist ze al dat ze zogenaamde ‘Tarzan-achtig’ gedrag van hem kon verwachten na hun HC-gesprek van een tijd geleden. Grommend communiceren hoorde daar dan ook bij. Na in ieder geval zijn zegje gedaan te hebben voegde de blondine eraan toe zijn vertrouwen niet te schaden. Was dat genoeg om de buffel te overtuigen? Nieuwsgieriger dan ooit tevoren hield Agami naast hem elke beweging van Rolafro in de gaten, totdat de buffel enkele tellen de blondine strak aan keek. Weer het teken dat de buffel het aan het overwegen was, maar hij had al een voor gevoel dat de buffel ditmaal niet meer naar hem om zou kijken. De ogen van de Pokémon zagen er namelijk meer helder uit en stonden ook zachtaardiger dan zonet, dus het uiteindelijke besluit van Rolafro kwam niet als een verassing: ze liep naar de blondine toe. Uitbundig applaudisseerde Agami, terwijl ze ook een brul liet horen, terwijl Averill letterlijk een gat in de lucht sprong met zijn vuist omhoog geheven. Terwijl de buffel werd verwelkomd door zijn nieuwe thuis, keek de donkerblonde knul voldaan de Dragonite aan die eveneens blij was met Rolafro’s beslissing. Echter was hij bijna door de toestand omtrent Rolafro vergeten dat ze nog iets anders beloofd hadden en hij keek daardoor een tel de blondine met een frons aan toen ze over een gevecht gevonden was. Het schoot hem als een bliksemflits te binnen dat ze inderdaad een gevecht zouden houden om de Mega evolutie van Dahlia onder de knie te krijgen. Hij begreep niet hoe hij dat zomaar had kunnen vergeten! “Laten we maar beginnen zou ik zeggen, niet waar Agami?” De Dragonite brulde instemmend en de twee maakten enkele stappen naar achteren om meer ruimte voor een gevecht te kunnen maken. Met een grijns die vanuit het ene naar de andere mondhoek trok strekt hij even zijn ledematen en de oranje drakin volgde, waarna hij met een klap zijn vuisten tegen elkaar aan sloeg. “We zullen je het niet makkelijk maken,” kwam er nog half grommend uit, voordat hij een alerte houding aannam.

tag: - | words:  428 | notes: -

De strijd kon voor zijn part al van start gaan en zoals verwacht stapte Dahlia al naar voren en nam daarmee plaats op de denkbeeldige strijdveld. De Dragonite nam tegelijkertijd ook plats en stond eveneens vlak voor haar Trainer op het strijdveld, terwijl de donkerblonde jongen de tijd nam om deze tot zich op te nemen. Het leek rechthoekig te zijn en de grond was voornamelijk van steen, en veel buiten wat zand en een zee verderop was er weinig variatie. Al was er iets wat de Lucario in tegenstelling tot de Dragonite niet had; vleugels, dus ze konden flink gebruik maken van het luchtruim, maar dat zou hij voor later gebruiken. Na deze conclusie getrokken te hebben keek hij weer de kant op van Cecille en Dahlia die oogcontact uitwisselde met de blondine’s hand kort om de Key Stone heen. Nadat haar paarse ogen de zijne aankeken kon hij alweer haar strijdlust aanvoelen, waarvan zijn mondhoeken nog hoger kwamen te staan. Na de belofte gedaan te hebben dat ze het hen niet gemakkelijk zouden maken begon de strijd per direct met een slimme zet van de blondine. De Lucario hield haar poten bij elkaar en vuurde daar een krachtige lichtgevende straal uit wat niets anders was dan Dragon Pulse. Als een razende schoot deze recht op Agami af die kalm op een teken van de jongen wachtte… en die kwam. “Ontwijk met Agility en maak afstand!” gromde hij, waarna de drakin zigzaggende beweging begon te maken door enkele meters de lucht in te vliegen, waardoor de aanval nog maar net onder haar voorbij schoot. “Thunder Wave!” Enkele meters de lucht in wapperde ze met haar krachtige, vlezige vleugels en vuurde vervolgens tussen haar kaken een elektrische straal af die recht op de Lucario afschoot om deze te verlammen. Dit zou het gevecht namelijk flink wat vermoeilijken aan de kant van de tegenstander en hen eerder in een hoek gedreven laten worden. Één van de beste situaties voor een Mega evolutie.

tag: - | words:  331 | notes: -

Nadat Dahlia’s Dragon Pulse vlak voorbij Agami schoot die het ontweken had met haar Agility had hij gelijk maar iets bedacht om het hun tegenstander moeilijker te maken. Een status-aandoening, zoals ‘bevroren’ viel daaronder, maar enkel één aanval de Dragonite had er garantie op en dat was Thunder Wave. Na enkele meters de lucht in geschoten te hebben had de drakin haar kaken geopend en flinke schokken uit laten razen, regelrecht op de Lucario af. De techniek raakte namelijk altijd zijn doel en had geen last van aanvallen die de nauwkeurigheid verminderde, dus dat scheelde altijd, maar vooral tijdens de jacht. Een Ground type zou in gevaar flink zijn Sand Attack uitvoeren in de hoop de tegenstander zodanig te verblinden dat deze tijd had om te vluchten, dus was een garantie op een verlamming wel fijn. Een kleine grijns kwam ook op zijn gezicht te staan toen de schokken op de tegenstander neersloegen, flink door haar lichaam heen raasde en een tel later haar lichaam er versuft bij zat. Bijna al haar spieren leken gelijk in de ontspannen toestand te verkeren, maar dus net genoeg om niet eens rechtop meer te kunnen staan. Dat was eigenlijk ook niet helemaal zijn bedoeling geweest, want anders was er geen strijd meer, of wel? In ieder geval vuurde Dahlia alweer een tweede aanval af en weer nam ze dezelfde houding als de Dragon Pulse aan, maar ditmaal kwam er een andere kracht van energie uit. Het was een Aura Sphere en het leek veel op de kenmerkende aanval-en verdedigingsaanval van de Pokémon die hij nog niet in actie gezien had. Een donker gekleurde bol raasde recht op Agami af die gelijk al haar spieren had aangespannen voor een tegenaanval. “Kaats de aanval terug met Aqua Tail!” gromde Averill al, wetend dat een Fighting type aanval zeker effectief was bij de Lucario wegens zijn gedeeltelijke Steel type. Agami keerde haar rug naar de Aura Sphere toe en liet een kring van water om haar staart verschenen, waarmee ze gelijk tegen de bol sloeg. Averill zag al dat ze net té laat uitgehaald had en de bol gevaarlijk dichtbij haar rug was gekomen en haar schubben beschadigde van haar staart. “Nog een klein beetje kracht achter zetten!” kwam er half-grommend uit en Agami wist na een flinke brul de aanval van zich af te slaan, zodat deze krachtig richting Dahla schoot. Met een draai keerde de Dragonite zich weer tot de Pokémon en snoof vastberaden, totdat Averill haar weer in de aanval deed schieten. “Fire Punch op de grond!” De drakin wachtte niet langer en vloog richting de grond en haalde haar door vuur omringde poot uit tegen de grond aan. Deze barstte en enkele keien schoten alle kanten op, maar voornamelijk die van Dahlia. Het was wel heel interessant dat hij jacht technieken kon gebruiken om eerst hun ‘prooi’ te kreupelen en dan pas écht los te gaan.

tag: - | words:  484 | notes: -

Zelfs zonder al zijn aandacht op hun tegenstander te houden had hij al een vermoeden hoe ze zich voelde door het gebrek aan genade die ze toonde. Met een rake zwaai met haar gespierde staart had Agami namelijk de bol van de Luario opgevangen en weer teruggestuurd naar haar, gezien de aanval vrij effectief zou zijn. Echter was de desbetreffende Pokémon dus verlamd en zou deze de aanval maar moeizaam kunnen ontwijken en Averill wist zeker dat het door Cecille’s gedachten spookte. Hij had dat zelf vaak in de jungle gehad dat hij oog in oog met een roofPokémon was en enkel zichzelf had kunnen afweren door met zand te gooien, voor de rest verlamd door angst. Toen was hij eveneens een vechtersbaas, zoals de blodine, maar dat alles leek voor een moment verdwenen te zijn, terwijl het gevaar de beste uit hun nam. De Seviper die toendertijd zijn angst in hield had zijn kaken geopend en was recht op hem afgeschoten met zijn blokkende, gif afdruppelende tanden om hem af te maken. Dat was echter het punt dat iets als vertrouwen in actie over ging en ook tijdens deze strijd; een Pokémon. Een vriend, kameraad en collega. Na de rake klap tegen de Lucario, volgden er al een tweede aanval laag en schoten een flinke laag rotsen op haar af. Het ontmoedigende gevoel had Dahlia vast aangevoeld om met hernieuwde energie een lichtgevende stalen voorwerp tussen haar poten te verschijnen en de rotsen daarmee weg te slaan. Zowel Averill als Agami keken geamuseerd toe naar het schouwspel, gezien zijn kameraad toen de Seviper verlamd had en vervolgens har lichaam om zijn bek gewikkeld had. De bewondering van Cecille ontging hem niet en spoedig was het tweetal exact weer zoals hij de vechtersbazen verwacht had. Dahlia zette het spoedig dan ook op het sprinten met haar Extreme Speed en benaderde de Dragonite al vrij snel die zich dicht bij de grond bevond. Vlak voordat ze zich zou afzetten, schoten er vlammen om de poot van de hond heen die vervolgens recht naar Agami werd uitgedeeld. Het was niet effectief en eigenlijk was daar wel een goede tegenaanval tegen, al was hij zeker verrast door de snelheid van Dahlia, ondanks haar verlamming. Haar Blaze Kick was dan ook raak en Agami schoot door de klap lichtelijk omhoog en klemde van de pijn haar onderkaken op elkaar, ditmaal verrast over de kracht van de aanval. “Fire Punch!” gromde Averill snel en Agami wist vlammen om haar poot te laten razen en haalde uit naar Dahlia’s kop, “Druk haar tegen de grond aan met je Wing Attack!” Na de uithaal wapperde ze even met haar lichtgevende vleugels en draaide haar rug naar de Pokemon om ditmaal uit te halen met haar vleugels tegen de kop van Dahlia.

tag: - | words:  484 | notes: -

Hij was voor een combinatie aanval gegaan die vooral fysiek gericht was en tevens ook voor korte afstanden. Eerst was hij gelijk na de rake klap van de Lucario toegeslagen en hoewel de eerste uithaal van Agami mistte, raakten haar gespierde vleugels degelijk. De pijnlijke klap wist de Lucario tegen de grond aan te drukken, terwijl Agami wat ruimte tussen haar en haar tegenstander gemaakt had. Enkele meters boven de grond vliegend hield ze dan ook haar spieren strak aangespannen om een volgende aanval uit te halen of zich tegen een tegenaanval te beschermen. Haar voorpoten tegen elkaar stotend en snuivend wachtte ze af op één van beide situaties, maar Averill zweeg en de Lucario bleef een tel lang verlamd op de grond liggend. Als deze situatie niet hun tegenstander in de knel bracht, wist hij het niet meer, maar dit was in ieder het geval het moment. De situatie waar de twee naar hadden gestreefd vanaf het begin en nu eindelijk konden laten plaatsvinden; mega-evolutie. Het moment dat de gedachten van Pokémon en mens één werden en een oeroude kracht aangeroepen werd en een tijdelijke transformatie gaf aan de Pokémon. Dat was dan ook het enige wat de donkerblonde jongen erover wist, maar meer kennis was daar niet over nodig. Een sterke band kwam tot uiting in kracht en hierbij waren enkele stenen hulpmiddelen om dat zover te krijgen. De iets meer materiële vriendschap en dat zag hij terugkeren op het moment dat Dahlia oogcontact met Cecille maakte en hét teken gaf; een knik. Afwachtend keken hij en Agami naar de twee, benieuwd of de transformatie goed zou verlopen en hoe het eruit zag. Echter dook er een probleem op; Cecille begreep de hint niet gelijk, maar al spoedig had ze een steen vast gegrepen en begon daarmee de mega-evolutie. De steen lichtte de eerste paar tellen op en nog net kon hij een paarskleurige bol zien die om Dahlia verscheen en na enige tijd uitbarstte door een immense kracht. Beschermend hield hij zijn armen voor zich om de klap op te vangen, terwijl Agami enkel hoger de lucht in vloog. Compleet verbaasd staarde hij spoedig naar een geheel nieuwe Pokémon die degelijk dezelfde geur droeg, maar… anders. De donker gekleurde uitstekels aan de kop van Dahlia waren langer en hadden een roodkleurige punt en ook waren er andere tekens rond haar gezicht verschenen. En voor de rest waren haar poten eveneens rood en was er plotseling plaats gekomen voor een blonde vacht rond haar achterpoten, waarvan een deel achter haar hing, alsof het haar staart was. De blik in haar ogen waren toch het meest veranderd; ze oogden zeer kalm en vastberaden.

Averill grijnsde gelijk en stropte direct zijn mouwen op, zeer geamuseerd door het gevecht wat nou eigenlijk van start zou gaan. “Hier zaten we nou op te wachten. Geef ons dus alles wat je hebt!” Dat was onnodig om te zeggen, maar de adrenaline zorgde er eenmaal voor en zelfs Agami brulde er fanatiek op. Cecille ging er gelijk op in door Dahlia eerst een Calm Mind uit te voeren en vervolgens een effectieve en veel krachtigere straal af uit haar poten dan voorheen. En sneller. Agami had al willen ontwijken, maar de straal was raak en ze werd regelrecht de grond in geslingerd. Averill’s hart sloeg een slag over, maar hij wist dat hij niet te lang bij stil kon staan en nóg krachtiger moest toeslaan dan voorheen. Al kreunde de Dragonite pijnlijk, terwijl ze haar massieve lichaam overeind bracht en een luide strijdkreet van haar liet horen. “Hurricane en vuur er een Dragon Rage achter!” Ze wapperde met haar vleugels en vuurde een flinke wervelwind op Dahlia af en opende vervolgens haar kaken om er nog een reeks donkerkleurige vlammen op af te vuren. Deze smolt samen met de Hurricane, waardoor deze een donkerblauwe gloed kreeg en met zijn rootte de weg naar de Dragonite versperde. “Roost,” gromde Averill er spoedig achter, want hoe snel Dahlia ook voorbij de wervelwind kon komen in deze vorm, ze hadden tijd genoeg om iets te genezen. Zeker na de schadelijke Dragon Pulse. Toch?  

tag: - | words:  686 | notes: -

Ze hadden een krachtige combinatie aanval met Hurricane en Dragon Rage afgevuurd, zodat Agami de tijd had om weer op krachten te kunnen komen. De wervelwind had gegarandeerd effect op Dahlia, maar de Dragon Rage-gedeelte minder, omdat ze deels resistent daarvoor was. Ondanks dat nam dat niet weg dat de wervelwind hiermee toenam in kracht. En het was niet zomaar te ontwijken, tenzij de Mega Lucario nóg sneller zou wezen dan zijn uiterste verwachtingen met haar verlamming. Dus genoeg tijd voor de Dragonite om met haar vleugels te wapperen, gehuld te worden met glinsterende veren en de schrammen over haar geschubde lichaam te genezen. Echter nog meer dan hij had kunnen dromen, toen de blondine commandeerde dat Dahlia de aanval moest ontwijken met haar Extremespeed. Daar ging het namelijk flink mis; ze zette zich af, gereed om met een paar stappen de aanval ruim te ontwijken wat lukte. Dreigend naderde de Pokémon in toenemende tempo de Dragonite die nog haar Roost aan het uitvoeren was. Hij besloot te wachten met een tegenaanval, totdat de blondine keihard de aanvallen zou uitroepen. Het leek er dan ook op dat ze een wat meer wilde aanpak namen door nog fysieker aanvallen te gaan uitdelen. Met een Crunch tegen de Dragonite kon de Lucario veel meer vat op haar hebben en vloog ze minder fanatiek rond. Daarbij zou dus een effectieve aanval, zoals een Dragon Pulse een hogere kans hebben om zijn doel daadwerkelijk te kunnen raken. Het was een slimme zet, maar het was compleet mis gegaan toen de Lucario de snelheid opgebouwd had en tijdens haar sprong het gevoel in haar lichaam verloor. Als een baksteen viel ze uit de lucht en kwam ze zeer pijnlijk neer op het strijdveld, niet gelijk in staat om in actie te komen. Die verlamming die hij aan het begin van deze strijd had in gezet, had het hen nog erger bemoeilijkt dan hij verwacht had en zeker op cruciale momenten kwam dat aanzetten. Bijna had hij dan ook de strijd tot een halt willen roepen, maar ze hadden elkaar beloofd zich niet in te houden en hij had nooit een belofte gebroken. Dat zou ook nú niet gebeuren. “Agami, gebruik je Twister!” De Dragonite wapperde met haar vleugels en vuurde daarmee eveneens een flinke wervelwind op de Lucario af. “Gebruik de snelheid van de tornado om op Dahlia af te schieten met je Fire Punch!” Vastberaden bracht ze zichzelf de tornado in en trotseerde de windrukken om op een flink tempo Dahlia te benaderen met haar vurige vuist in de aanslag. Nou was snelheid belangrijker dan ooit voor hun tegenstander.

tag: - | words:  435 | notes: -

De wervelwind waar Agmi pijlsnel doorheen was gevlogen met haar Fire Punch al in de aanslag, had Dahlia tot zijn verbazing niet kunnen ontwijken. De verlamming had duidelijk haar tol geëist en in wat hun laatste hoop was hield de Pokémon vastberaden haar poten omhoog om de aanval iets op te vangen. Er kwam echter een effectieve aanval van Agami erachteraan die zich een weg door de Twister had gemaakt, welk met flinke spierkracht tegen de Lucario aankwam. De vlammen staken direct op bij de knal en zelfs Agami zag in de blik van haar tegenstander dat haar deze aanval de beslissende was van de strijd. Op dat punt had Averill daarentegen enkel de luide ‘ontwijk’van de blondine gehoord die op tijd uitgeroepen werd, maar waar Dahlia niet meer toe in staat was. Na de laatste aanval ontspande de Dragonite direct al haar spieren en wapperde kort met haar vleugels om wat afstand te creëren en gehoorzaam op de grond te landen. De wervelwind van zonet vaagde al weg en direct spoorde Averill Dahlia op, gezakt op haar knieën. Deze strijd was gestreden. Met die gedachten in zijn achterhoofd verdween de tijdelijke Mega vorm van de Lucario en verkreeg ze weer haar normale lichaam, voordat ze uitgeteld op de grond neer plofte. Dus dit was hoe een gevecht met een Mega Pokémon dus eigenlijk aan voelde en om eerlijk te zijn was het zeker uitdagend geweest en fijn om Cecille’s én Dahlia’s passie aan te voelen. De twee stonden geheel op één lijn en de Mega evolutie vond zonder problemen plaats. Heh, die twee hadden echt enkel een duwtje in de rug nodig gehad om de boel te laten slagen. Het was een eer dat hij hen daarbij mocht helpen. De blondine keerde inmiddels haar Pokémon terug met een bezorgde blik, maar bedankte haar voor de strijd, en hoewel hij én Agami gewonnen hadden, leek hun aandacht enkel op hun tegenstander te zitten. Zo bedankte ze haar Pokémon voor de strijd die ze geleverd had en gelijk liep hij met een stevige pas op haar af met Agami strompelend aan zijn zij. “Je was geweldig, Dahlia en we hopen jou en je Trainer weer eens als volwaardige tegenstanders tegenover ons te hebben!” gromde Averill voor een deel, zodat ook de blondine er iets van begreep. De Dragonite knikte enkel instemmend en was dan ook de eerste die op Cecille’s woorden reageerde. Ze had volkomen gelijk dat deze strijd uiteindelijk een win-win uitkomst gekregen had, gezien hún de verwinning hadden behaald en hun de Mega evolutie onder de controle hadden.
Er was niets beters dan dat en ook Averill grimlachte van de ene mondhoek tot de ander om haar opmerking. Nu hij zich bedacht, hij had amper in gezien dat hun de strijd dus gewonnen hadden en net wat té laat keerde hij zich tot Agami, stak zijn twee handen uit en gaf in een sprong een high ten aan de Dragonite. “Yes!” De twee gromden vrolijk, maar Averill keerde zich al snel weer tot Cecille, “Dat is toch veel beter dan een eenvoudig gevecht? Hierin hadden we beiden wat aan, eigenlijk, jij met de Mega evolutie en ik mocht even wat nieuws leren. En… we hadden alle vier plezier en dat is ook wel belangrijk, ongeacht het uitslag van de strijd,” Voorheen had hij immers amper van deze mega-evolutie gehoord en nu wilde hij er enkel meer over te weten komen. Toen kende hij enkel over de verschillende type stenen en heel vaag bij welke Pokémon deze effect hadden. Hij had deze soms in actie gezien, maar toen meende hij nog een paar jaren jonger te zijn en had hij een vreemd uitziende Sceptile en zijn Trainer geobserveerd vanuit de jungle. De twee zaten toen ook in een gevecht met ee veel massiever en gespierder Swampert en na een heftig gevecht waren ze beide ‘’ terug’ veranderd. Nog nooit hadden hij en Agami zo perplex naar een gevecht gekeken. Pas dus sinds kort wist hij dat er ook een Key Stoe was wat een link kon leggen met zulke stenen en zo ook de gedachten van Trainer en Pokémon voor een tel konden verbinden. Al was het beter indien er al een goede band was tussen de duo, want anders zou de Mega-evolutie niet werken óf de Mega-geëvolueerde Pokémon berserk gaan. Dat was dus tijdens deze strijd niet gebeurd door de al goede band tussen Dahlia en Cecille die moeilijk te breken was.

De plotselinge bedankje had hij niet van haar verwacht en een tel keek hij verrast van haar naar de Dragonite. Hij wist om eerlijk te zijn niet goed hoe hij erop moest reageren en dat was vreemd, want hij werd wel vaker bedankt als Ranger na missies, maar nu was het als persoon. Met een lichte blos op zijn wangen maakte hij maar een wuifende beweging met zijn hand en grinnikte er oprecht bij. “Ik doe het graag, hoor! Als ik mijn vrienden op wat voor een manier ook kan helpen, doe ik het graag en zeker de vastberaden individuen onder hen die ook écht om hun Pokémon geven,“ Ze had trouwens hem nog apart aangesproken en misschien wel meerdere keren nu hij het liet bezinken. Met een wat serieuzer gezicht, maar met dezelfde speels geaardheid wreef hij bedenkelijk over zijn kin, “En… Ave?” Ze had hem net zo genoemd en het leek haast een bijnaam te zijn door enkel de eerste drie letters van zijn naam te pakken. Kort en eenvoudig om uit te spreken, maar klonk het hem ged in de oren? “Geweldige bijnaam! Nu moet ik je zeker ook een leuke bijnaam geven, toch? Laatst gaf ik je nog iets als krachtpatser en nog een ander, maar… Hmm,” De jongen dacht daadwerkelijk na over een passende bijnaam en toen kwam het direct binnen met bijna dezelfde denkwijze als hoe ‘Ave’ bedacht was en keek hij haar met glimmende ogen aan, “Cel, dus de eerste twee letters en dan een ‘l’ erbij! Al ben je wel de sterkste cel in de wijde omtrek,” Agami snoof verre van geamuseerd en keek zijn té enthousiaste Trainer koel, maar waarschuwend aan. “Hé, ik hoor jou niet met bijnamen komen,” mompelde Averill tegen haar.

tag: - | words:  1035 | notes: -