Missing You

Zo vaak kwam hij niet meer in een bar. Hij had wel betere dingen om zijn geld aan uit te geven, maar een drankje van tijd tot tijd kon geen kwaad. Normaal gesproken haalde hij dan een fles uit de lokale supermarkt – de goedkoopste die er was – maar vanavond besloot hij zichzelf te trakteren. Dat had geen bijzondere rede. Niet echt. Manny leefde nog altijd hetzelfde, zielige leventje als altijd. Wel, hij woonde in Kalos, was zelfstandig en begon langzaam maar zeker een goed team op te bouwen, maar daar hield het verder wel bij op. Zijn grootste uitgave was nog altijd zijn gelddonatie aan de familie Suarez en hij bleef nog altijd die stelende, liegende gladjakker die hij was. Eigenlijk was er dus niks te vieren en verdiende hij deze traktatie niet eens, maar hij wist als geen ander een simpel excuusje te verzinnen ervoor. Zijn overwinning in de Cyllage Gym, bijvoorbeeld. Menig trainers zouden dat als een rede zien.

Het meisje dat naast hem kwam zitten, was hier overduidelijk niet om iets te vieren. In alle eerlijkheid zag ze er veel te zakelijk uit om hier te zijn en aan haar houding te zien, kwam ze niet vaak in een bar. Manolo richtte geïnteresseerd zijn blik op het tafereel, terwijl hij rustig een slokje van zijn drankje nam. Hm. Zou ze rijk zijn? Zo zag ze er wel uit, maar ze was nog vrij jong... Misschien kreeg ze wel een dik pak geld van haar ouders en had ze daar trust issues mee. Ze hadden wellicht een ruzie gehad en die pijn kwam het meisje nu weg drinken. Manny grijnsde zelfingenomen en zette hoofdschuddend zijn glas op de bar. Nah, dat was vast niet het geval. Zo goed was hij nu ook weer niet in mensen lezen. Wel, afgezien van het feit dat ze lesbisch was in ieder geval, maar daar hadden ze tegenwoordig een zo gehete ‘gaydar’ voor.

Toen de Piña Colada aan het meisje werd geschonken kon hij het niet meer aanzien. Niet omdat hij zo aardig was en zo’n typisch gevalletje van ‘mensen zijn mooier met een glimlach’, maar de vibes die van haar afkwamen konden zijn enige avond op relaxen zoals in de goeie ouwe tijd nog verpesten. Daarom hief hij zijn glas, draaide hij zich naar haar toe en hield het uitnodigend in haar buurt. Ze zou de hint vast wel begrijpen, niet? Voor de zekerheid besloot hij nog maar wat te zeggen. “Proost. Op je eerste barbezoek in je eentje.”

De blik die hij kreeg kon hij alleen maar als ijskoud omschrijven. Ze scheen echter al snel te ontdooien en duwde haar glas tegen de zijne, al wist Manolo niet zeker wat haar toch over de brug heen had geholpen. Hij grijnsde naar haar en nam een slok van zijn drankje, om niet veel later het glas weer terug op de bar te zetten. Wel, nu had hij tenminste een gesprekspartner. Een barbezoek was veel leuker wanneer je niet in je eentje zat weg te kwijnen. Voor hij echter een gesprek kon aanknopen, was zij hem voor. Manny grinnikte en schudde met z’n hoofd. “Nah, ik weet al dat als ik had willen scoren bij je, ik een paar jaar eerder had moeten zijn. Toen ik nog dacht een dame te zijn,” sprak hij nonchalant. Hij deed eerder luchtig over zijn geslacht dan over haar seksualiteit. Zijn amberkleurige ogen vestigden zich op het meisje. “Sowieso,” begon hij weer. “Soms heb je de schouder van een vreemde nodig om van bepaalde problemen af te komen. No strings attached.”

Hij had niet zulke tegenspraak verwacht, maar daar liet hij zich niet door kisten. Integendeel zelfs, Manolo had zelf een zilveren tong en was niet bang om die te gebruiken, al deed hij dat wel op een kalmere manier dan het meisje net gedaan had. "Wohow, kalm aan," begon hij, zijn handen heffen ter bescherming. Hij liet zijn blik op de vreemdelinge vallen. "Ten eerste was het een uitnodiging, geen verplichting. Als je m'n aanbod niet wilt aannemen vind ik het prima. Veel zal ik toch niet hebben aan whatever je rede dan ook is om hier te komen drinken." Het liet hem eigenlijk ook koud verder, ondanks zijn nieuwsgierigheid. Als ze het niet wilde delen met hem was het niet zijn probleem. Dat was het sowieso al niet. "Ten tweede weet ik bijna helemaal niks van je. Iedereen kon aan je manier van lopen aan je zien dat je dit niet gewend bent," ging hij nonchalant verder, zijn blik inmiddels op het glas gevestigd; welke hij nu in zijn hand soepeltjes liet draaien. Eerder uit speelsheid dan wat anders. "Om nog maar te zwijgen over je outfit." Nog nooit had hij iemand met zulke kleding in een bar gezien. De meesten waren sowieso wel zo slim om zich om te kleden na het werk. "En wat betreft je seksualiteit? No offense, maar die air hangt gewoon om je heen," vertelde hij verder. Een glimlach verscheen. "Maar da's niet erg. Daar mag je best trots op zijn. Ben ik ook." Manolo eindigde zijn uitleg met het achterover gooien van zijn resterende drank. Vervolgens richtte hij zich wederom op de witharige. "Da's alles wat ik van je weet, mevrouw Piña Colada."

Op zijn woord geloven? Manolo moest zijn best doen om niet te grinniken. Hij stond er eigenlijk niet zo heel vaak meer bij stil dat mensen hem gewoon blindelings konden vertrouwen omdat hij geloofwaardig kwam. Ach, het was ook niet alsof hij er extreem gebruik van zou maken. Zo’n erge crimineel was hij nou ook weer niet en bovendien was een moord plegen ook niet voor hem weggelegd. Stelen tot daar aan toe, dat was waar hij zijn brood mee verdiende, maar het stelen van een leven? Nah. Hij was al te lui om zijn sporen uit te wissen. Toen de vreemdelinge hem vertelde dat ze niet meteen doorhad dat hij trans was, glimlachte hij breed. “Ach, ik doe erg mijn best,” sprak hij met een geveinsde, arrogante toon. Hij liet haar weten dat hij het niet serieus meende door te lachen en zachtjes met zijn hoofd te schudden. “Met vijf jaar oefenen mag ik toch best hopen dat ik als een dude overkom,” ging hij rustig verder. Hij keek even naar de jongedame. “Heb je moeilijke bazen?” besloot hij maar van onderwerp te veranderen, knikkend naar haar outfit. Het was niet alsof hij zich ongemakkelijk voelde bij zijn geslacht, maar eerder dat hij liever naar anderen luisterde.

Manny zei niks over dat de jongedame hem van top tot teen bekeek. Wat moest hij ervan zeggen? Het was niet alsof hij zich daar ongemakkelijk door voelde of iets dergelijks. Ongemakkelijk was iets dat hij niet vaak meemaakte. Misschien in het hele begin van zijn transformatie, maar nu had hij overal vrede mee. Al van jongs af aan was hij redelijk relaxed met zijn kijk op de wereld. “Nah, daar doe ik ook niet aan,” reageerde hij nonchalant op de opmerking van de witharige. “Maar bedankt voor de bevestiging,” voegde hij er met een welgemeende glimlach aan toe. Ondanks dat hij zich niet gauw ongemakkelijk voelde, deed het hem wel goed om die bevestiging te krijgen.

Piña Colada deelde vervolgens mee dat ze niet werkte, maar juist bezoekjes bracht aan cursussen en dergelijke. Manolo keek verbaasd naar de jongedame, lichtelijk onder de indruk van haar inzet. Hij floot daarom ook om aan te tonen dat hij onder de indruk was. “Wat voor een bedrijfje?” stelde hij opnieuw een vraag. Zijn amberkleurige ogen nestelde zich op haar gelaat, want het was wel zo netjes om iemand aan te kijken tijdens een gesprek. “Wie weet ken ik wel wat connecties voor je.” Hij betwijfelde het, maar als ze vriendelijk bleef zou hij best voor haar rond willen neuzen voor connecties.

Een zoetwarenhuis? Huh, dat was verre van wat hij verwacht had. Manolo kon het niet laten om te grinniken toen hij hoorde wat haar achternaam was. “Dat is inderdaad ironisch. En weet je wat het beter maakt?” vroeg hij, terwijl hij onbewust het laatste beetje drank in zijn glas ronddraaide. “Piña Colada is een zoet drankje. Dat maakt je naam alleen maar mooier voor mij, mevrouw Piña Colada Sweets.” Hij glimlachte geamuseerd naar het meisje, maar kwam niet veel later wat meer ter zake. “Well, ik kom zeker een keertje kijken als het zo ver is. ‘k Ben best nieuwsgierig naar je recepten.” Misschien wel letterlijk. Manny mocht dan niet koken of bakken – hij was er geen groot fan van – maar het was wel informatie waar hij wellicht wat aan kon hebben. Sweets vertelde vervolgens hoe het ervoor stond met haar eigen bedrijfje, maar het klonk best deprimerend in zijn oren. Het personeelgedeelte, in ieder geval. “Hoe komt het?” vroeg hij, voor hij er erg in had dat hij de vraag had bedacht. Het was er zo uit. Omdat Sweets nogal op zichzelf leek te zijn, voegde hij er vlug wat aan toe. “Je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wilt.” Hij klonk niet voorzichtig of vriendelijk. Gewoon nonchalant als altijd. “’k Heb niet echt directe connecties in die branche, maar wie weet,” bracht Manolo nog uit, waarbij hij zijn schouders ophaalde en zijn glas leeg dronk. Vervolgens bestelde hij een nieuw drankje.

Een brede, geamuseerde grijns sierde Manny zijn gezicht. Hij kreeg zowaar voorrang op het proberen van een nieuw recept? Zelfs als het amateuristisch was of als het probeersels waren, klonk dat erg aanlokkelijk. "Kijk, dat aanbod ga ik niet afslaan," reageerde hij op zijn gebruikelijke toon. Het was niet echt vrolijk, maar eerder een mix van dat en een nonchalante houding. Eigenlijk zat het er precies tussenin. "Laat me maar wat weten als het zover is," voegde hij er geamuseerd aan toe, al maakte hij geen aanstalten om zijn nummer aan haar te geven. Als ze echt met het aanbod in zee wilde gaan, dan vroeg ze daar waarschijnlijk zelf wel om.

Manolo's wenkbrauw werd vragend geheven toen het onderwerp op beveiliging uitdraaide. Dat was niet iets wat je in een alledaagse snoepwinkel zou vinden, maar misschien had Sweets wel gewoon hoge verwachtingen van haar eigen zaak. "Zo te horen heb je het toch helemaal uitgestippeld," merkte Manny op, terwijl hij dankbaar zijn nieuwe drankje aannam en er een slok achter aan gooide. Wel, niet letterlijk natuurlijk. "Jammer van de beveiliging, maar als het echt nodig is, dan vind je vast prima vervanging voor, euh, 'haar'." Dat laatste kwam er wat twijfelend uit, want hij had geen flauw idee of hij het goed had gehoord. Manolo was erg nieuwsgierig naar het verhaal hierachter, maar hij hield wijselijk zijn mond. In tegenstelling tot haar drankje en achternaam kwam Sweets eigenlijk als een bitter persoon over en daar wilde hij geen onenigheden mee hebben.