Arianna zag werkelijk geen hand voor ogen. Het stormde in de woestijn, en net vandaag had ze natuurlijk besloten om een kijkje te nemen in de Power Plant. Maar zover was ze dus nog niet eens gekomen, want ze was van het pad afgedwaald toen de storm op was komen zetten. In de ochtend had ze het weer nog gecheckt, en er had gestaan dat ze geen storm verwachtte vandaag. Nu wist ze ook dat die weerberichten dus absoluut niet te vertrouwen waren. Vermoeid ploeterde ze door, als ze nu die verdoemde Power Plant kon vinden had ze een plaats om te schuilen, maar het zag er niet bepaald naar uit dat ze hier iets ging vinden.
Totdat ze keihard haar voet tegen iets stootte wat in het zand stak. De jonge vrouw verloor haar evenwicht erdoor en struikelde voorover, haar hoofd in het zand. Alsof ze niet al genoeg te verduren had gekregen, moest dit natuurlijk gebeuren. Hoestend haalde ze haar hoofd weer uit het zand, spuugde verwoed wat van het spul uit en keek met samengeknepen ogen naar het oranje gevaarte wat nog voor de helft in de grond zat ingegraven. Die samengeknepen ogen waren zowel van het vele zand wat er anders in kon komen, als van het licht geïrriteerde wat ze over liet komen in haar houding. Want niemand ging voor zijn of haar plezier zand happen.
Razendsnel greep ze naar haar riem, ze zou dat gekke ding wel eens laten zien wie hier de baas was. Want niemand, maar dan ook echt niemand, liet haar zo iets gênant ondergaan. Nog nooit was er iemand, of een pokémon, geweest die haar zo hard op haar plaat had laten gaan, en dat zou ze dit oranje monster niet in dank afnemen.
“Glaurung!” zei ze dan ook en liet de ronde pokémon verschijnen, die zoals gewoonlijk wat onverstaanbaars bromde en meteen al een klagelijk geluid maakte in verband met de zandstorm.
“Bite,” gaf ze opdracht voor de eerste aanval. De ronde pokémon waggelde naar voren en plaatste zijn tanden in het harde schild van de oranje pokémon, om deze vervolgens volledig uit het zand te trekken en iets verderop neer te gooien.
Trapinch, the Ant Pit Pokémon. Trapinch dig cone-shaped holes in desert areas. Its large and powerful jaws are capable of crushing stones. Trapinch is a patient hunter. It digs an inescapable pit in a desert and waits for its prey to come tumbling down. This Pokémon can go a whole week without access to any water. Arianna trok een moeilijk gezicht bij de laatste informatie van haar pokédex, betekende dat dat ze hier met een hongerige Trapinch te maken had die een gat had gegraven om mensen zoals zij te laten struikelen en vervolgens als diner te nemen? Ze was al eens bijna eten geweest voor een Aerodactyl, dus gelukkig had ze wel ervaring met hongerige pokémon.
“Dragon Breath.” Nee, ze ging niet eerlijk het spelletje spelen en wachten tot de andere pokémon een aanval op haar Shelgon zou afvuren, ze zou dit ding een lesje leren dat je niet met haar moest spotten, ondanks dat je misschien hongerig was en al een week niet had gegeten, niet haar probleem. De Trapinch werd vol geraakt, rolde een eindje naar achter door het zand en voor een moment zag Arianna het niet meer. Zou het gevlucht zijn? Nee, want het kwam drie keer zo hard terugzetten met een Feint Attack. Het was zeker een mooie move geweest, iets wat ze misschien toe had gegeven als het haar pokémon was geweest. Maar dat was het beest niet, en om eerlijk te zijn zag Arianna ook niet bepaald de potentie in het oranje gevaarte. Je kon wel met één goede move komen, dat zou niet betekenen dat je meteen potentie had om in haar team te komen. Want zo werkte het, Arianna wilde alleen het beste van het beste. Pokémon met potentie, pokémon die ze kon omvormen tot hoe zij dat wilde. De zandstorm begon opeens wat meer op te steken, het was haar nu pas duidelijk dat het de Trapinch was die dat deed. Dus dit alles was gewoon in scene gezet door het oranje wezen? Het ding begon haar nu alleen nog maar meer te irriteren.
“Glaurung, doe Dragon Claw.” De poot van de Shelgon begon te gloeien en hij gaf de Trapinch er een aardige klap mee, maar het leek wel alsof die dingen van steen waren, want het stond gewoon weer op na de aanval. Arianna bedacht zich net dat ze blij moest zijn dat het ding haar nog niet in haar been had gebeten, want stel je eens voor. Die kaken konden door stenen heen knagen. Dan konden ze haar been al helemaal opvreten. Maar toen begon de grond opeens hevig te trillen. Arianna zag hoe de Trapinch uit het niets omhoog was gesprongen, om vervolgens met een enorme klap op de grond neer te komen. Ze werd door de klap letterlijk omver geblazen, zeer elegant een eindje verderop neerkomend op de grond. Ook Glaurung werd omver gekegeld, waardoor hij nu op zijn rug lag en wild met zijn korte pootjes spartelde. Oh Arceus, waarom moest ze nu altijd de onhandige pokémon in haar team hebben. Arianna keek toe hoe de Shelgon verwoed probeerde om weer overeind te komen, ze hoorde hem hier zowat grommen van frustratie. Het wilde ook echt niet lukken vandaag, eh? Maar haar ogen werden groot toen er plots een fel licht te zien was. Ze zag hoe de Shelgon plotseling enorm begon te groeien, dat hij nog groter werd dan hij eerst was geweest. Ze sloeg er bijna van achterover. Letterlijk, want hij sloeg een keer met zijn vleugels die zojuist waren verschenen en een enorme hap zand werd in haar gezicht geblazen.
Arianna hoestte het uit, al dat zand en stof in haar longen begon steeds minder fijn aan te voelen, ze kreeg het er echt benauwd van. Maar ondertussen kon ze zich ook niet inhouden om een blik te werpen op haar pokémon, die nu dus een Salamence was geworden. Een prachtige draak, stevig exemplaar, werkelijk waar perfect, al zei ze het zelf. Kijk, dit was nu precies wat ze bedoelde met een pokémon die potentie had.
“Headbutt!” De Salamence schoot naar voren en stootte met zijn hoofd tegen de Trapinch aan, die met een redelijk harde stoot naar achter werd geschoven. Ze keek een beetje verward op, schudde haar oranje kop, maar was toen alweer bijgekomen van de harde knal. De jonge vrouw vroeg zich af wat dit wezentje ermee probeerde te bereiken, vechten tegen iemand waarvan je het toch nooit ging winnen was vrij nutteloos in haar ogen. Het beest was taai, dat moest ze toegeven, maar dat zou niet veel veranderen aan de situatie. Arianna bleef het maar een misbaksel vinden, want wat moest het nu eigenlijk voorstellen? Een gangen gravend monstertje met ook nog eens een spuuglelijke kleur.
Salamence, the Dragon Pokémon. Constant dreams of flight caused a shift in its cellular structure. When it evolved, Salamence finally grew wings. It's uncontrollable if enraged. It flies around spouting flames and scorching fields and mountains. Nou, dat klonk nog eens veelbelovend zeg. Dat werd dus goed een pokémon in de gaten houden, want Glaurung was als Shelgon al lastig geweest om goed op te voeden, wat alleen maar betekende dat zijn vorige eigenaar er vrij weinig tijd aan had besteed. Heel leuk en schattig, zo’n Bagon wanneer je ze net ving, maar kleine jochies werden groot en nu het een volwassen draak was, was het toch wel een ander hoofdstuk wat gelezen moest worden.
De Trapinch kwam terug met een Crunch, waardoor ze hoorde hoe de Salamence het boos uitschreeuwde van de pijn. Logisch, want die kaken konden door stenen heen breken. Arianna kneep haar ogen kort dicht en beet op haar lip, auch. Ondertussen was de zandstorm door de Trapinch nog heviger geworden, iets wat ervoor zorgde dat ze haar eigen pokémon alleen nog maar kon zien als een grote schaduw.
“Glaurung, ik heb lucht nodig!” zei Arianna terwijl ze haar hand voor haar mond hield en haar ogen samen kneep, al die zandkorrels werden haar nu toch wel een beetje teveel en ze kon heel weinig lucht krijgen. De grote Salamence stond opeens vlak voor haar neus. Hij had de Trapinch de rug toegekeerd en Arianna wachtte geen moment om op zijn rug te klauteren. Maar nog voordat ze boven de zandstorm uit zouden komen en ze de Trapinch straks niet meer terug kon vinden, liet ze iemand anders verschijnen op het veld.
“Hades, pak dat beest maar aan!” zei ze lichtelijk geïrriteerd terwijl ze zich vast klemde aan de Salamence, die al snel meters begon te maken. Eenmaal boven de zandstorm uit, kon ze eindelijk weer naar adem happen en haar ogen voorzichtig openen zonder dat deze vol werden gegooid met zandkorrels en stof.
De Charizard leek wel eventjes verbaasd te zijn toen hij plotseling was verschenen op het strijdveld, wat eigenlijk een soort van slachtveld was geworden van zandkorrels door de aanvallen die de Trapinch speciaal voor dit had gecreëerd. Geweldig dat hij op momenten als deze naar boven werd geroepen, werkelijk waar geweldig. Het enige commando wat hij had was om ‘de Trapinch aan te pakken’, alsof hij daar nou zoveel wijzer van werd. In elk geval, hij mocht het dus aanvallen. Het enige wat hij kon bedenken was een Fire Fang, een aanval die gewoon effect had op het oranje ding en zonder al teveel moeite uitgevoerd kon worden. Er was nu niemand om hem te zeggen wat goed of fout was, het was lang geleden dat hij echt uit zichzelf iets had mogen afhandelen. De Trapinch voerde een Sand Tomb uit, waardoor er één grote wervelwind ontstond vol met zand in de lucht. Ergens was dat best wel positief, want al het zand werd nu verzameld op één grote hoop. De Charizard voerde een Wing Attack uit op de grote wervelwind, die daardoor uit elkaar barstte en waardoor de zandstorm in één keer weg was. Het zand daalde neer bovenop de Trapinch, voor wie het even duurde voordat ze het oppervlak weer had gevonden. Maar graven leek geen probleem te zijn voor de oranje pokémon.
Arianna kreeg weer wat zicht over de hele situatie. Haar Charizard landde op de grond en brulde een keer boos, intimiderend. Met haar Salamence bleef ze in de lucht hangen, dan zou ze niet weer geraakt kunnen worden door zo’n zandstorm.
“Flare Blitz!” riep de jonge vrouw vervolgens, het gevecht weer in eigen handen nemend. De Charizard deed wat ze vroeg en vloog op, om vervolgens zichzelf te omgeven met een vuurzee en zich op de kleine, oranje pokémon te storten. Lichte overkill misschien? Met twee draken tegen zo’n oranje opdondertje? Het boeide Arianna vrij weinig om eerlijk te zijn. De Trapinch leek nu toch wel duidelijk verzwakt, want het kon amper meer op haar pootjes staan. Arianna was net van plan om de genadeklap toe te dienen.
Maar toen gebeurde er iets onverwachts. Uit haar zak gleed één van de weinige lege pokéballs die ze in haar bezit had. Geen dark ball, gewoon een doodnormale pokéball die het blijkbaar nodig vond om midden in de woestijn uit haar zak te vallen. Het ding tuimelde door de lucht heen, maakte snel meters, en landde vervolgens op de kop van het oranje monster. Arianna kon er niets aan doen dat haar mond open viel van verbazing. Arceus, dit was niet wat de bedoeling was geweest? Waarom zou ze in vredes naam zo'n vreemd ding willen vangen? Haar Salamence daalde neer op de grond, de jonge vrouw gleed van de rug van de draak af en plofte neer in het zand, om vervolgens nog altijd verbaasd te kijken naar de pokéball die rustig heen en weer schommelde, zichzelf zo een klein beetje ingravend in de hoop zand. Met een licht opgetrokken wenkbrauw keek ze naar de pokéball, en vervolgens naar haar twee draken die ook wat verbouwereerd stonden te kijken. Ehm.. change of plans?
