Just My Luck [+Sara Sweets]

Alex wist niet hoe het was gebeurd, maar hij lag op het moment onderaan de trap te kreunen van de pijn. Verward opende hij één van zijn twee ogen en keek naar boven, waar zijn Chikorita nog bezorgd naar hem keek. Ze had het zo zien gebeuren. Het ene moment liep hij vrolijk tegen haar te praten en het andere moment struikelde hij over zijn eigen voeten en rolde hij naar beneden. Virgo was niet iemand die snel te hulp schoot in dit soort situaties, maar dit ging wel om haar nieuwe trainer en die was tot nu toe erg aardig voor haar geweest. Daarom hupte ze alsnog naar beneden en vroeg ze aan hem of hij in orde was, hoewel dat op een minder bezorgde toon gebeurde dan ze eigenlijk voelde. Het klonk echter niet sarcastisch, zoals vele geluidjes die haar mond verlieten eerder wel deden. Alex ging rechtop zitten en schoof zijn lichaam naar achter; erop lettend dat hij dit met de hand deed waar hij geen pijnsteken in voelde. De blonde jongen leunde achterover tegen de muur en keek naar zijn gewonde hand. Het zat verborgen onder de handschoen, maar aan het deel van zijn duim wat naar zijn hand ging te zien, was dat al aardig dik aan het worden. “Ik ben denk ik in orde, Virgo. Ik kom er wel bovenop,” reageerde de jongen tegen de graspokémon, al geloofde ze er geen snars van. Alex klikte de handschoen losser aan de vele riemen die over zijn onderarm een liep en trok voorzichtig de handschoen uit. Wat hij zag, zorgde ervoor dat hij op zijn onderlip beet. Damn, dat was een vrij opgezette hand. En die stekende pijn was ook alarmerend. Wat moest hij hiermee doen...?

Alex was zo druk bezig met zijn hand, dat hij niet meekreeg dat de mensen om hem heen gewoon stonden te staren in plaats van hem te helpen. Hij had ook niet door dat er iemand zijn kant was opgekomen, tot die persoon vlak naast hem hurkte en hem bij de pols greep. De jongen siste iets onverstaanbaars, maar dat kwam alleen vanwege de pijn die de bewegingen met zich mee brachten. Hij wierp dan ook een verontschuldigende blik naar de vreemdelinge zodra hij zijn ogen niet meer hoefde dicht te knijpen van de pijn. Desondanks liet hij het – vermoedelijk – meisje geweren, al had hij zo zijn twijfels bij die koele adem van de Cubchoo. Virgo schijnbaar ook, want ze wilde een stap richting de andere pokémon doen om die te stoppen. Alex hield haar echter tegen. “Rustig maar Virgo, ze willen alleen maar helpen,” sprak hij de pokémon toe, waarop hij zich tot de witharige richtte. Ze vertelde hem dat het koud kon worden, maar dat was juist wat die zwelling tegen zou gaan, dus de blonde jongen had zich er al op voorbereid. Hij knikte, maar klemde wel alvast zijn kaken nog verder op elkaar dan ze al waren.  

Hij kreeg niet alleen reactie van zijn Chikorita, maar ook nog eens van het meisje die bij hem zat. Ze vertelde dat Virgo haar sterrenbeeld was. Alex’ ogen, die tot nu toe enkel en alleen pijn en ongemak toonde in diens blik, klaarden een beetje op. Een onderwerp waar hij veel over kon vertellen. “Echt waar?” merkte hij op. Zijn hoofd hield hij nu iets meer omhoog gericht, zijn grijze ogen van zijn hand naar het meisje glijdend. “Ben je dan ook netjes ingesteld? Als in opruimen bedoel ik. En ben je heel geordend? Dat zijn Virgo eigenschappen,” vertelde hij. De jongen kon wel meer vertellen, maar hij merkte al snel zijn eigen enthousiasme op. Een schaapachtige, voorzichtige glimlach verspreidde zich rond zijn lippen. “Sorry, de sterrenbeelden zijn een grote interesse van me. Ik laat me nog wel eens meeslepen.” De pijn in zijn hand was hij even vergeten – al sloeg dat weer in als een meteoor toen de Cubchoo moest stoppen met het koelen van de ledemaat. Het meisje wikkelde haar kleine sjaal om zijn hand en vroeg vervolgens of het oké zat. Alex wilde reageren dat ze dit niet hoefde te doen, dat hij wel ergens anders hulp zou zoeken bij een EHBO-post, maar hij herinnerde zich net op tijd dat zoiets niet oké was om te doen bij een Virgo. “Het zit strak genoeg,” reageerde hij dan ook met een dankbaar glimlachje. Veel hielp het echter niet, maar dat was ook logisch. Alleen een echte mitella en echt verband zou waarschijnlijk iets uithalen. Helaas hadden ze die niet bij zich. De jongen hield zijn linkerhand schuin omhoog, zodat het leek alsof hij naar zijn rechterschouder toe bewoog. Dat was de bedoeling, toch? Veel van EHBO kende hij niet, maar dit wel. Het meisje verontschuldigde zich en vroeg vervolgens of ze iemand kon bellen voor hem. Alex schudde zijn hoofd en wuifde met zijn gezonde hand de verontschuldiging weg. “Dat geeft niet, ik ben al blij dat je me te hulp kwam geschoten.” Daarna keek hij even weg. “Ik ben bang van niet. Buiten mijn pokémon reis ik in m’n eentje door Kalos.” Het was toch wel onhandig, amper vrienden hebben. En de vrienden die hij zo mocht noemen, zaten allemaal in een andere regio. Voornamelijk in Hoenn.

Ze was er altijd vanuit gegaan dat het door haar opvoeding kwam. Alex struikelde even over zijn woorden, maar wist zich al snel te herpakken. Niet omdat het meisje een of andere code had gekraakt waarmee ze de feiten van sterrenbeelden onderuit had gehaald, maar omdat hij ondanks alles toch moeite had met gesprekken voeren. “Dat kan kloppen,” reageerde hij. “Het kan een combinatie zijn.” Sterrenbeelden waren heus niet het enige wat een mens zo maakte. Er kwam altijd meer bij kijken, ook van de sterrenbeelden zelf. Daar wist Alex alles vanaf. Hij ging echter niet in detail treden. Dat wilde hij het meisje niet echt aandoen. Toen ze vertelde dat mensen ook altijd verbaasd waren over haar kennis van zoetigheid, keek hij op. “Je staat dus graag in de keuken?” merkte hij glimlachend op. Goh, dat maakte hij ook niet elke dag mee. Then again, hij viel ook niet elke dag van een trap en hij werd ook niet elke dag geholpen door een witharig meisje. Dit alles was toch wel nieuw voor hem, ook al had hij wel vaker een gesprek gehouden met mensen.

Het meisje vroeg of hij ook niemand ontmoet had onderweg. Hij dacht even aan Mabel, maar zoals hij eerder al had gedacht, zat die in Hoenn. “Jawel,” reageerde hij. “Eén iemand, I guess. Maar zij zit momenteel in Hoenn... Eigenlijk zit iedereen die ik goed genoeg ken daar.” Virgo keek hem met een meelijdende blik aan. Ze wist dat haar trainer niet veel sociale contacten had en eerlijk gezegd vond ze het best wel sneu voor hem. Ze gunde Alex veel meer dan wat hij momenteel had. De blonde jongen dacht even aan zijn grootouders, maar die gedachte verdween als sneeuw voor de zon. “Verder ken ik niemand in Kalos,” voegde hij er als laatste aan toe, misschien een tikkeltje te verbitterd. Gelukkig had het meisje al een andere oplossing. Ze stelde voor om naar de ziekenboeg toe te gaan. “Als je dat zou willen?” reageerde Alex voorzichtig. “Ik weet niet echt waar het ligt...” Hij keek even naar Virgo, maar daar had hij op het moment ook niet meer aan dan emotionele steun. “Bedankt voor al je hulp trouwens, euh...” vervolgde hij, subtiel hintend naar haar naam. Hij wilde natuurlijk wel weten met wie hij te maken had, al was het maar om haar fatsoenlijk te kunnen bedanken.

Ze stelde zich voor als Sara. Dat was best een mooie naam. Kort, simpel, maar pakkend. Net als de zijne, niet waar? Alex was ook net zo kort en het rolde soepel van de tong. Dat was zijn mening, althans. Hij had geen idee hoe anderen daarover dachten. “Aangenaam Sara,” reageerde de jongen met een kleine glimlach, al viel die snel van zijn gezicht. “Nou ja, het was aangenamer geweest in een andere situatie.” Een luchtig grapje om de serieuze sfeer op een afstandje te houden. Al moest hij toegeven dat het moeilijk was er eentje te maken in deze omstandigheden. “Ik heet Alex,” stelde hij zichzelf toen voor. Hij wilde zijn Chikorita ook voorstellen, maar bedacht zich net op tijd dat Sara Virgo’s naam al wist. Een helpende hand werd naar hem uitgestoken, die hij dankbaar aannam, al leunde hij niet al teveel op het meisje haar kracht. Voor zover hij zelf recht kon komen, deed hij dat, want hij wilde de witharige natuurlijk niet al te erg belasten. “Dank je,” herhaalde hij weer, nadat hij overeind was gekomen en afwachtend naar zijn metgezel keek. Zij wist de weg immers; hij was maar een simpele toerist.

Sara vertelde dat het niet ver weg was. Vijf minuutjes lopen, dat was de maximale tijd. Alex knikte en gebaarde dat ze voorop mocht lopen, waarna hij simpelweg volgde. Virgo hupte al snel achter hem aan, bang dat haar trainer zich verder zou bezeren wanneer ze hem niet langer in de gaten hield – het was immers wat zojuist gebeurd was – en dat zouden Aquarius en Sagittarius niet echt op prijs stellen. Om nog maar te zwijgen over Scorpio. Die zou alles wurgen wat Alex ook maar pijn durfde te doen, inclusief de trap waar hij zojuist van was gevallen. De blonde jongen besloot het gesprek maar voort te zetten, dapper genoeg om niet over zijn eigen woorden meer te vallen. “Ben je van hier?” vroeg hij een tikje nieuwsgierig. “Je sprak daarnet alsof je hier woont. Of, nou ja, heb gewoond? Alsof je hier bekend bent...” Hij lachte even geforceerd. Socialiseren was zelfs als jongen niet zijn ding, al deed hij het nu al een stuk beter dan wanneer hij zich een meisje had gevoeld.

Een gesprek was altijd goed als je het hem vroeg. Alex mocht dan vaker anti-sociaal overkomen dan sociaal, maar hij hield ervan om te praten met anderen. Of, beter gezegd, hij hield ervan om te luisteren. De jongen was nou echt een ware luisteraar en als hij iets boeiend genoeg vond, dan vroeg hij of hij het ook met anderen kon delen. Op zijn blog of tijdens een andere ontmoeting. Doordat Sara bereid was om met hem te blijven praten, viel de pijn eigenlijk wel een beetje mee. Of, beter gezegd, zijn aandacht ging uit naar het meisje en niet naar de steken in zijn hand. Al moest hij toegeven dat het ook erg hielp hoe zijn hand gebogen stond. Alex had nooit gedacht dat het daadwerkelijk zou helpen, maar tot zijn geluk was wat hij had gelezen nog echt waar ook. Sara vertelde dat ze hier woonde, maar dat ze eigenlijk op reis door Kalos was om de badges en geld te verzamelen. De jongen kon het mis hebben, maar het klonk alsof ze liever niet naar haar ouders toeging. Was ze het geld dus aan het verzamelen om een eigen plekje te hebben? “Ben je geld aan het verzamelen om te sparen voor een eigen woning?” vroeg hij daarom ook niet veel later. “Ik begrijp het sowieso wel hoor. Daarom ben ik ook niet meer thuis.” Een frons, terwijl hij zijn blik op de grond richtte. Nee, hij was jaren geleden al van huis vertrokken. En hij was ook niet van plan om daar nog ooit terug te keren. Ouders of niet, ze verdienden zijn aandacht niet.

Sara vroeg toen heel subtiel waar hij vandaan kwam. Alex keek op, glimlachte naar haar en schudde toen zijn hoofd. “Ik ben oorspronkelijk van Sinnoh. Geboren en getogen in Hearthome City,” vertelde hij. Hij besloot echter niet veel over zijn ouderlijk huis te vertellen. “Een paar jaar terug ben ik van huis vertrokken om in Kanto te gaan wonen. En uiteindelijk besloot ik hierheen te komen.” Hij bespaarde haar maar het hele dramaverhaal. Tenzij ze er naar zou vragen, hield hij zich daarover stil. In plaats daarvan besloot Alex een ander onderwerp aan te knopen. “Je bent dus een trainer. Heb je al badges?” Hij keek haar nieuwsgierig aan, hoewel hij het voor een groot deel probeerde te verbergen. Badges waren niet bepaald zijn ding, maar hij zou weleens zo’n ding in het echt willen zien. De voorgaande keren had hij pech, maar misschien had hij dit keer dan toch geluk.

Sara vertelde dat ze een eigen bedrijf wilde opstarten en dat daar een woning eigenlijk wel bij hoorde. Alex knikte op dat vermoeden van het meisje, maar zijn blik werd vragend over het eerdere onderwerp. “Een eigen bedrijfje?” herhaalde hij. Niet verbaasd, eerder nieuwsgierig. Hij was niet zo iemand die anderen hun dromen in de grond boorde, maar eerder iemand die met hen mee droomde. “Wat voor eentje?” Hij dacht even na of hij er nog wat aan toe wilde voegen en besloot dat toch wel te doen, want ze kon vast de extra publiciteit gebruiken. “Als je wilt en het is zo ver, kan ik wel een goed woordje erover doen op mijn blog? Het klinkt vast heel amateuristisch, maar ik heb redelijk wat volgers en ik weet zeker dat er een aantal van door Kalos rondlopen.” Dat hij hoopte daar zelf aan te hebben bijgedragen door zijn avonturen in Kalos daarop te zetten, liet hij maar achterwege. Dat was een eigen droom.

De witharige vertelde toen hoe ze zich werkelijk over thuis voelde. “Hm, nou, dat zal wel aan de leeftijd liggen?” Zelf was hij als het ware het huis uit gepest. Alex wist niet hoe dat voor anderen lag, maar hij schatte Sara toch wel rond de ‘volwassen’ leeftijd in. Of ze daadwerkelijk achttien of ouder was, dat wist hij niet. “Ik geloof best dat jongvolwassenen graag een eigen plekje willen hebben. Ik heb daar ook gestaan,” voegde hij er met een zwak glimlachje aan toe. Niet dat hij veel keus had gehad, maar dat wist Sara natuurlijk niet.

De blik die hij op zijn verhaal kreeg, was eentje die Alex eerlijk gezegd niet gewend was. Hij had wel eens met iemand gepraat over zijn thuisregio, maar zo bijzonder was het nooit geweest. Zeker niet omdat de jongen het onderwerp liever vermeed. “Ja en nee,” gaf hij eerlijk toe. Hij keek even naar de grond voor z’n voeten. “Ik heb natuurlijk wel onderzoek gedaan naar de andere regio’s, maar ik wilde zo snel mogelijk Sinnoh uit, dus lang heb ik er niet over nagedacht.” Hij had veel beter Hoenn kunnen kiezen, maar daar kwam hij veel te laat achter. Lori had hem vast met open armen ontvangen. “Als ik langer had nagedacht, was ik misschien voor Hoenn gegaan en niet voor Kalos.” Alex wilde nooit echt medelijden opwekken, maar hij kon het niet helpen dan treurig uit zijn ogen te kijken.

Toen Sara hem vertelde dat ze twee badges had, keek hij verrast op. Niet omdat ze hem zwak leek, maar omdat hij ergens met zijn geluk wel had verwacht dat ze er nog geen had. “Je bent dus geen beginner,” merkte hij lichtjes grijnzend op. Sara leek zijn gedachten te kunnen lezen, want ze stelde voor om ze te laten zien wanneer hij onderzocht was geworden. “Als dat kan, dan heel graag,” reageerde hij lichtjes enthousiast. “Mijn passie ligt er niet, maar ik zou ze wel eens in het echt willen zien... Als dat niet raar klinkt.”

Alex luisterde aandachtig naar de uitleg die Sara over haar toekomstplannen gaf. Een Sweetshop, huh? Dat klonk wel interessant. En ook erg lekker. Hij schonk het meisje een vriendelijke glimlach. “Nou, dan heb je sowieso al één klant,” vertelde hij haar. Hij was immers erg nieuwsgierig naar haar bakkunsten en wilde eigenlijk wel proeven hoe goed haar cakejes waren. Niet omdat hij dacht dat ze er niks van bakte (haha), maar omdat hij verwachtte dat het inderdaad erg lekker was. Bovendien was Alex best een zoetekauw. Op de vraag of hij dat echt wilde doen, knikte hij met een iets breder glimlachje. “Tuurlijk,” begon hij. “Sowieso moet ik je toch op een manier bedanken?” Oké, ze had niet zijn leven of iets gered, maar zij was wel de enige geweest die hem te hulp was geschoten. Dat zei toch wel wat.

Hij had er meer interesse in dan haar ouders. Hij fronste even hierom, maar kon zich er verder wel in vinden. “Mijn ouders zouden daar ook niet geïnteresseerd in zijn, maar dat komt meer omdat ik het ben en niet omdat ze geen interesse hebben in de badges,” floepte hij eruit. Alex beet meteen op zijn onderlip toen hij zich besefte meer prijs te hebben gegeven dan de bedoeling, maar hij vertrouwde er wel op dat Sara er niet verder naar zou vragen. De witharige vertelde dat het niet raar was, want het was nou niet bepaald haar eigen passie. De blonde jongen schonk haar een bemoedigende glimlach, want hij had één en één inmiddels bij elkaar opgeteld en geweten dat ze het alleen maar voor het geld deed. “Ik hoop voor je dat het snel is,” merkte hij op. “Niks is zo vervelend als dat.” Oké, dat was niet helemaal waar, maar het was bij wijze van. Hij had immers zelf ook best veel moeten doen tegen zijn zin in.

Ze liepen een hoek om en er werd een gebouw zichtbaar. Alex gokte dat het de ziekenboeg was, want er stond een vrij groot bord voor de deur waar waarschijnlijk alle afdelingen op stonden gelijst. Er brandde echter geen licht, waardoor er een lichtelijk verbaasde frons op zijn voorhoofd verscheen. Er iets van zeggen deed hij echter niet, want blijkbaar had Sara dat ook al gemerkt; ze begon wat sneller ernaar toe te lopen en Alex deed moeite om haar redelijk goed bij te kunnen houden zonder de pijn te voelen. Virgo keek hem voor een moment bezorgd aan, maar de jongen schudde licht zijn hoofd, hopend daar wat bezorgdheid mee weg te kunnen wuiven. Toen hij eenmaal bij Sara was, hoorde hij haar vragen of ze dicht waren. Alex bleef even stil, nadenkend over wat er aan de hand kon zijn. “Misschien zijn ze verhuisd?” stelde hij voor. “Ik weet niet of je ouders dan het nieuwe adres weten, anders kunnen we het op straat wel navragen?”