{PokéFair} Around the world ~

Kennelijk wist ze niet of hij wel echt zijn hele leven blind was, maar Manny gokte er maar op van wel. Misschien was er iets mis gegaan bij de fok en was hij daarom op straat gegooid, zoals ze net had verteld. Niet dat het erg veel van belang was. Sommige mysteries konden dat maar beter blijven. Manolo gaf verder geen reactie op het verhaal, ondanks zijn kleine stukjes ervaring als oud vuil. Het was niet alsof hij niks om pokémon gaf, maar het was niet genoeg om hem nu geëmotioneerd te krijgen. Dat kreeg je sowieso pas te zien als je vriendschap level drieduizend had en dat had nog niemand bij hem weten te halen. “Heph, je weet wat je te doen staat,” sprak hij zijn pokémon toe toen die gekozen werd. Hephaestus knikte, al was hij nog een beetje onzeker over de hele situatie. Ares liet blijken dat hij het er niet mee eens was, maar voor die idioot iets kon uithalen, liet zijn trainer hem al terugkeren. Vervolgens mocht hij beginnen met aanvallen en hoewel het wat vraagtekens bij hem gaf, besloot hij het maar aan te nemen. Lieten ze maar rustig beginnen. “Dragon Claw.”

Hephaestus was zo goed als in de buurt toen de aanval werd ontweken en hij dus naar de lucht uithaalde. De Gabite was lichtelijk in de war en had daarom niet genoeg tijd om de Leaf Blade van zijn tegenstander te ontwijken, waardoor hij in zijn rug werd geraakt en vooruit struikelde. Heph herstelde zich echter snel en draaide zich naar de Servine om, wachtend op een volgende commando van zijn trainer. Manolo bekeek kalmpjes het schouwspel en besloot beter na te denken over zijn volgende zet. Ondanks dat James blind was, was hij erg snel. Als één zintuig uitviel, dan werd de rest sterker, of niet? Dan moest hij zijn best gaan doen om de rest ook uit te schakelen. “Heph, gebruik je Sanstorm!” De Gabite keek hem vreemd aan, maar gehoorzaamde. Een blinde pokémon had niet veel last van dat zand, want zijn zicht was toch al belemmerd. Manny had echter een ander idee. Door het zand kon James namelijk zijn neus ook niet gebruiken.

Leaf Tornado? Shit! Dat was een grastype aanval en Heph was deels een grondsoort. Natuurlijk... Daarom had Karma voor Hephaestus gekozen en niet voor Ares, zelfs al was de Honedge zwakker dan de Gabite. Hoe stom had hij kunnen zijn? Nu pas zag hij wat voor een grove fout had gemaakt. Als Heph geraakt werd door die aanval, wel, dan pakte het gewoon niet goed voor hen uit. Manolo hield zich nog net genoeg in om niet te vloeken en droeg toen zijn pokémon op om Dig te gebruiken. Dat zou het effect van Sandstorm teniet doen, want de Servine kon hem vast aanvoelen als Hephaestus weer naar boven kwam, maar dat was nog altijd beter dan geraakt worden door een Leaf Tornado.

Oké, niet dus. Verdomme, hij had te vroeg gejuicht. Manolo kon alleen maar peinzend toekijken hoe de zandstorm zich woedde. Gelukkig was het geen extreme en kon hij nog wel inschatten waar de Servine stond – en waar zijn eigen pokémon zou zijn wanneer die weer boven de grond kwam te staan – maar de situatie had zich flink tegen hem gekeerd. Maar... Misschien kon hij wel iets met de opgelopen schade doen. Heph was normaal gesproken niet een pokémon die makkelijk boos werd en dus maakte hij liever geen gebruik van een bepaalde aanval, maar dit keer misschien wel. Het duurde niet lang of zijn Gabite kwam inderdaad boven en kon de Vine Whip niet ontwijken – tot Manolo zijn ergernis, want dat was evengoed een grastype aanval – maar dat was precies genoeg om zijn plannetje te laten werken. Heph sprong bij zijn tegenstander vandaan en wachtte op verdere instructies. “Dragon Rage,” droeg Manny hem op. Waar hij op hoopte bleek zo te zijn; Heph was geagiteerd genoeg om een schokgolf van pure woede op de Servine af te sturen.

Manolo had in eerste instantie helemaal niet door dat die bladeren voor geluid zouden zorgen en dus lette hij er niet echt op. Pas toen het gekraak zijn oren reikte, besefte hij zich dat Karma eigenlijk een hele sneaky gevechttechniek had gebruikt. Manny had haar de reuk afgenomen en het zicht had James vanaf het begin al niet gehad, dus natuurlijk ging ze dan voor het gehoor. Hij wist echter niet of hij hier wat aan moest doen of dat hij het zo liet, want het was wel het laatste wat de twee hadden... Ah, verdomme Manolo. Waarom moest hij dan ook een zwakte hebben? De jongeman keek toe hoe de aanval raakte en hoe er vervolgens een andere aanval werd ingezet om de opgelopen schade weer te beperken. Hephaestus schermde zichzelf al automatisch af met zijn poten, maar het had niet echt een ontwijkend effect en dus werd de levensenergie van de Gabite opgeschrokt door de Servine. Wat een naar idee eigenlijk. “Heph, kan ie nog?” vroeg Manny aan zijn pokémon. Deze reageerde met een grom en zwaaide zijn armen weer naast zijn lichaam. Hij kon nog. Hoewel het er erg slecht voor hen uitzag. “Dual Chop,” droeg hij zijn Gabite op, zodat ook zij weer op gang kwamen.

De Dual Chop was raak en Hephaestus kon zich nog net inhouden om niet een sprongetje van geluk te maken. Manolo merkte dit en zijn mondhoek trok lichtjes omhoog in een klein, scheef grijnsje, maar die viel direct van zijn gezicht toen Karma een Leaf Tornado opdroeg. Heph schrok er net zo hard van, maar wegspringen was voor hem al te laat. De enorme hoeveelheid aan vlijmscherpe blaadjes kwamen al zijn kant op en hij werd dan ook onherroepelijk geraakt. De Gabite probeerde zich af te schermen door zijn poten voor zijn hoofd te houden, maar veel effect had het niet. Manolo beet ondertussen op zijn onderlip, zich afvragend of Hephaestus nog wel veel meer aankon. Gelukkig bedacht hij al snel een oplossing. “Heph, Dragon Rage!” riep hij op een hoger volume dan hij normaal gebruikte in een gevecht. Huh, misschien leefde hij zich dan toch wel eens in bij een gevecht. De Gabite scheen zijn bedoeling begrepen te hebben, want hij zette zich schrap en liet toen een paars met geelkleurige straal uit zijn bek verschijnen. Dat moest genoeg zijn om de blaadjes te verschroeien, right?

Leech Seed. Zijn Gabite kon die niet ontwijken en werd gewikkeld in iets dat op wortels leek. Manolo begreep niet helemaal wat het nut van die aanval was en hij droeg zijn pokémon op het los te rukken van zijn lijf, maar het scheen van sterk materiaal te zijn gemaakt. Het hinderde Heph verder ook niet – totdat het rood begon te gloeien en er een pijnkreet klonk. Manny keek verbouwereerd naar het schouwspel en wist aan de hand van wat hij zag af te leiden dat het weer zo’n levensstelende aanval was. Het zag er dus somber voor hen uit, want dat spul liet nog steeds niet los. Dat betekende dat het langer zou blijven zitten en alleen maar meer energie zou aftappen. “Dragon Claw.” Het duurde even voor zijn Gabite de energie had gevonden om te bewegen. Manolo keek er even met een frons naar. Moest hij überhaupt nog wel doorvechten zo?

Leaf Blade werd ingezet, eveneens Dragon Claw. Hephaestus haalde wel uit naar zijn tegenstander, maar hij had lang niet meer zoveel kracht en kon het dus niet lang volhouden tegen de staart van de blinde Servine. De arme Gabite verloor zijn evenwicht, belandde met een smak tegen de vloer en deed nog wel een poging om overeind te komen, maar bleef uiteindelijk uitgeteld op de grond liggen. Manny keek naar zijn eigen pokémon, onderzoekend of er blijvende schade zou achterblijven, hoewel hij al snel ondervond dat het nu niet te zien was. Daarom liet hij Heph terugkeren in zijn pokéball en besloot hij dat aan de zusters van het Pokécenter over te laten. “Dat was... Interessant,” sprak hij tegen Karma, alsof het net niet een klein deukje in zijn zelfvertrouwen had gemaakt. Verloren van een Ranger. Wat zou Allison wel niet zeggen? “Je hebt een goed getrainde pokémon bij je,” voegde hij er met een glimlach aan toe. Niet dat hij er veel vanaf wist. Trainen had niet zijn volledige aandacht.