This is our fate

Je zou zeggen dat een Squirtle een van de makkelijkste pokémon zou moeten zijn om te trainen, omdat ze de perfecte pokémon moeten zijn voor startende trainers. Toch was haar Squirtle weer wat anders en ze bedacht zich wel of Professor Oak wel de beste pokémon aan haar had gegeven. Een angstige Charmander, een te vriendelijke Bulbasaur en een arrogante Squirtle. Het was vast zijn bedoeling geweest haar slechte pokémon te geven, zodat ze helemaal niet ver zou komen en ook geen problemen meer zou maken. Hij had geluisterd naar de agenten die het hem hadden opgedragen en een geërgerde zucht verliet haar mond. Hoe durfde hij zo tegen haar te liegen? Zodra ze terug in Kanto was ging ze wel eens op bezoek bij hem, dan zou ze hem eens laten zien wat voor sterke pokémon hij haar had gegeven! Hij zou er verbaasd over zijn en haar vast willen ompraten te ruilen met de Charmander, die dan een Charizard was en nog steeds zo angstig. Maar nee, ze zou weigeren. Want deze Squirtle met al die pit in haar zou de beste Squirtle ooit worden. De allerbeste! Daar was Amanda van overtuigd en ambitieus als ze was probeerde ze haar pokémon iedere dag weer te trainen. Tevergeefs natuurlijk, want de Squirtle leek het op heel wat moment niet met haar eens te zijn. Ze had haar pokémon gewoon niet onder controle, maar ze zou ook niet weten hoe ze haar wat meer kon leren zonder haar vertrouwen te schaden. Zoia was gewoon een hele lastige pokémon om te trainen en daar moest ze maar mee leren leven – althans, als ze naar haar pokémon zou luisteren, maar dat ging echt niet gebeuren. Zij was nog steeds de trainer en haar Squirtle haar pokémon en Amanda had besloten een andere tactiek aan te pakken. Ze zou haar Squirtle wel aan het trainen krijgen! Haar Growlithe was gelukkig weer wat anders, hij was best leergierig om het zo maar te zeggen en daarom had Amanda ervoor besloten om haar chagrijnige Squirtle links te laten liggen en samen met Growlithe hard te gaan trainen. Uiteindelijk zal ze vast weer bijdraaien en meekomen, want natuurlijk wilde zij ook sterker worden en niet zwakker zijn dan een ander! Een grote glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de twee uit hun pokéballs haalde. Growlithe stond meteen in een stevige positie en haar Squirtle had meteen haar blik van haar afgeworpen, duidelijk makend dat ze niet wilde meetrainen. ”Goed,” Weerklonk haar stem en de glimlach maakte plaats voor een serieuze blik. ”Vandaag gaan we trainen en wie niet mee wil doen hoeft van mijn part helemaal niet meer mee te doen,” Haar blik werd gericht op de Squirtle, omdat haar Growlithe er zeker van was dat hij mee ging doen, maar ze maakte geen enkele aanstalten om duidelijk te maken dat ze mee ging doen en liep zelfs weg. ”Dan niet,” Sprak ze weer, haar nu richtend op haar Growlithe.”Oké, het wordt dus geen gevecht tussen twee pokémon, maar we gaan je aanvallen wat meer trainen. Dat heb je natuurlijk ook nodig, ze moeten op hun sterkst blijven.” Aedus gromde even en knikte vastberaden. Hij was er helemaal klaar voor! ”Luister even,” Ze ging zitten en klopte op de grond zodat Aedus naast haar kwam zitten. Ze had even een moment nodig om op hem in te praten, want de kracht van een aanval was niet alleen belangrijk. Ze moesten werken aan verassingstactieken, dingen die andere pokémon verbaasd zouden maken. ”Wat ik ook zeg tijdens een wedstrijd of training, je voert het direct uit als ik het zeg. We gaan je reactievermogen trainen zodat je het meteen kunt doen, want het is belangrijk dat we onze tegenstander verassen.” Hij leek het even niet te begrijpen en een verbaasde blik nam plaats voor zijn normaal zo enthousiaste blik. ”Een voorbeeld,” Zei ze. ”Als ik Bite zeg, ren je meestal zo snel als je kan op je tegenstander af, toch?” Growlithe leek even na te denken, alsof het een strikvraag moest zijn. ”Grow!” Antwoorde hij vervolgens, wat ze zag als een ja. ”Als ik nou zou schreeuwen ontwijk voordat je bij je pokémon bent – maar deze niks doet. Dan ontwijk je en ren je langs hem door.” Hij knikte en ze glimlachte even. Hij begreep het gelukkig. ”Goed, even iets proberen.” Ze stond op en haar Growlithe sprong ook meteen op, enthousiast dat hij eindelijk iets mocht uitvoeren. ”Die steen daarginds is je tegenstander, goed?” Ze keek even vanuit haar ogen naar de Growlithe die klaar ging staan voor het gevecht. ”Doe bite!” Haar pokémon rende op de steen af en Amanda wachtte op het juiste moment. ”Ontwijk en doe bite!” Hij maakte een schijnbeweging maar verloor zijn evenwicht en viel over de grond heen, waardoor hij door alle snelheid die hij had gemaakt een eindje doorgleed. Ze hoorde zacht gegrinnik van haar Squirtle, die het leuk leek te vinden dat de Growlithe faalde in zijn aanval. Aedus krabbelde meteen op en schudde met zijn hoofd, waarna hij teleurgesteld naar de grond keek. ”Dat geeft niets, Aedus! Nu weet ik precies waar we even op moeten letten,” Ze liep op haar Growlithe af en hurkte voor hem. ”Je evenwicht,” Ze had het al vaker gemerkt bij haar Growlithe. Hij was beter in het aanvallen dan het ontwijken en dat kwam voornamelijk door zijn redelijk lompe bouw. Maar ze zou hem wel kunnen helpen. ”Goed, eerst. Je staat niet stevig op je poten.” Ze duwde tegen haar Growlithe die meteen zijn evenwicht weer moest herpakken. ”Je moet steviger staan.” Haar handen duwden zijn poten in de juiste positie, waarna ze weer uit een onverwachte hoek tegen hem aanduwde. Dit keer herpakte hij zich sneller en wist hij hoe hij moest staan. ”Maar dat is alleen belangrijk als je een aanval tegen je aan krijgt, altijd onthouden dat je stevig moet blijven staan. Als je niet stevig staat is de kans groot dat je valt en je zwakke plekken laat zien aan je tegenstander, die deze dan tegen je kan gebruiken.” Ze glimlachte toen haar Growlithe het leek te begrijpen. ”Goed, dan wil ik nu trainen met het ontwijken, want desondanks dat sommige trainers dat niet belangrijk vinden, vind ik het nodig om ermee te oefenen.” Ze raapte een aantal steentjes op en keek haar pokémon recht aan. ”Ik gooi deze op allerlei manieren naar je toe, zo snel of langzaam als ik wil en je moet alert blijven – iets wat je tijdens een gevecht ook moet blijven. Probeer de meesten te ontwijken, maar probeer ook in balans te blijven en niet te vallen. Want dan kun je nog een aanval van je tegenstander verwachten en dan moet je eerst opstaan voordat je weer kunt ontwijken – wat in de meeste gevallen dan te lang duurt en je wat van je HP verliest.” Haar Growlithe ging klaar staan en vanaf dat moment legde ze niks meer uit. Het was tijd om te trainen en meer uitleg had hij duidelijk niet nodig, hij moest het leren door acties en daden. Van woorden leek haar Growlithe niet zoveel op te nemen. Iedereen was anders en dat kon ze goed merken. Haar Squirtle werd niet eens een blik waardig gegeven en ze hoopte dat ze het na een tijdje niet meer leuk vond en gewoon leuk mee kwam doen. Dan konden ze tenminste een gevecht trainen – een echt gevecht. Ze gooide het eerste steentje naar zijn poten, waardoor hij omhoog moest sprongen of naar de zijkant moest ontwijken. Hij deed het door naar de zijkant te ontwijken en zo snel als ze was gooide ze nog een steentje en nog een, zodat hij niets anders kon doen dan omhoog en naar voren te springen. ”Zodra je Ember leert kunnen we ook ontwijken door middel van tegenaanvallen, maar met Bite kun je de meeste aanvallen niet blokkeren.” Growlithe hield zijn blik alert op haar handen en bukte toen ze een steentje naar zijn hoofd wierp. Perfect! Zo gingen de twee nog een tijdje door. Soms wist Aedus de aanval niet te ontwijken en kon hij niks anders doen dan zijn lichaam zo te draaien dat het tegen zijn schouder aan kwam of tegen een andere plek waar hij niet zoveel pijn van zou krijgen. Ze begreep dat haar pokémon nu een beetje moe begon te worden en besloot om voor nu even te stoppen. ”Goedzo!” Weerklonk haar stem helder. ”Je hebt de meeste steentjes goed ontweken, de volgende keer zullen we wat meer letten om bepaalde tactieken om te ontwijken. Ik wil het nu nog eens proberen met de verassingsaanval.” Aedus leek hier vastberaden op te zijn, omdat hij wist wat voor aanval dat was. Rennen en de ander laten denken dat je bite doet, ontwijken en bite doen aan de zijkant. Maar Amanda had dit keer iets anders in gedachten. Een verassingsaanval moest natuurlijk een verassing zijn. ”Aedus, doe bite!” Weer rende de Growlithe op de rots af. Zijn tanden begonnen te verlichten en net voordat hij wilde bijten, schreeuwde ze een nieuwe commando over het veld heen. ”Spring!” Hij leek even verbaasd te zijn en in het moment dat hij verbaasd was en twijfelde aan haar woorden, kon hij zich niet meer herpakken en was het al te laat. Met een klap kwam hij tegen de rots aan. ”Je moet geen twijfel hebben in mijn woorden, Aedus. Volg ze meteen zodra je ze hoort, ik weet wat ik doe.” Haar Growlithe krabbelde weer op en knikte, ditmaal schudde hij echter zijn hoofd heen en weer van de klap die hij gekregen had. ”Tijd voor pauze,” Ze zei glimlachend, waarna ze richting haar tas liep en een berry tevoorschijn haalde. ”Vang!” Ze gooide het naar haar Growlithe, die meteen lenig omhoog sprong en de berry in zijn mond ving om hem gulzig naar binnen te slokken. Zachtjes grinnikte. Hij hield van berries. Haar Squirtle leek haar nieuwsgierig aan te kijken en ze draaide naar Zoia. ”Eerst trainen en dan krijg je lekkers.” Ze maakte weer een arrogant geluidje en keek weer weg, waarna ze mokkend op haar achterwerk ging zitten en voor haar uitkeek. ”Niet trainen?” De pokémon schudde nee met haar hoofd en ze haalde haar schouders op, wat zij wilde.

Ze keek op haar horloge en merkte dat het alweer bijna twaalf uur was. Gisteren had ze Zoia opgehaald met de bedoeling ook haar Charmander mee te nemen, maar de mensen van de Daycare hadden haar gevraagd om hem nog even hier te houden zodat ze wat met hem konden trainen – ze had het vervolgens gewoon geaccepteerd want het was nooit mis als een pokémon wat getraind werd in de aanvallen die hij bij zijn geboorte al gekregen had. Ze had haar pokémon Ignis genoemd, vernoemd naar vuur natuurlijk. Netzoals Aedus ook naar zijn type was vernoemd. Nu was het echter eindelijk tijd om de nieuwe aanwinst van haar team op te gaan halen en ze wist zeker dat Zoia dat een leuke aanwinst zou vinden. Hij was tenslotte haar zoon! Met zijn tweeën liepen ze richting de Daycare en al snel stond ze daarbinnen. Een vrouw kwam meteen op haar aflopen en ze werd meteen herkend. ”Oh, hallo mevrouw Clarke!” Hoe vaak moest ze het nog vertellen dat ze liever gewoon Amanda werd genoemd? ”Zeg maar Amanda,” Weerklonk haar stem vriendelijk, maar diep van binnen was het eerder bitter bedoeld dan dat, vriendelijk. Ze werd naar de ruimte geleid waar haar Charmander zou zijn en toen ze de deur opende rende deze al meteen vrolijk op haar af. Haar meteen bij haar been omhelzend en Amanda grinnikte even. ”Hij is al gehecht aan mij, zie ik.” Ze zou het nooit over haar hart krijgen hem nog weg te doen. ”Hallo daar,” Ze gaf Ignis een aai over zijn bol en tilde hem bij zijn armpjes op. ”Ben je klaar om op reis te gaan met mij?” Amanda genoot voor een moment van zijn enthousiasme en grinnikte toen ze hem neerzette. Wat een fantastische pokémon. ”Hier heeft u de punten voor het verzorgen van mijn pokémon,” Ze glimlachte naar de vrouw en ovehandigde de tien punten, waarna ze een pokéball van haar aannam en samen met haar drie pokémon naar buiten liep. Daarbuiten draaide ze zich naar de drie. ”Goed, Ignis en Aedus, keer terug!” Ze nam haar twee vuurpokémon terug om even wat tijd met haar Squirtle door te kunnen brengen. ”Waarom wil je niet trainen, Zoia?” Vroeg ze, fronsend. Het was raar dat een pokémon geen zin had om te trainen. ”Je weet dat ik niet zoals hun ben, je mag best je eigen tactiek in je aanvallen gooien, maar laat het me dan zien. Laat me je helpen zodat we samen sterker kunnen worden.” Geen succes, want Squirtle begon alweer te lopen en Amanda schudde met haar hoofd. Nou, dan niet.

Open