Misfortunated Fate

De regendruppels dwaalden met een enorme kracht neer en leken in combinatie met de onstuimige wind mijn humeur te beïnvloeden. Gelukkig was ik niet heel vrolijk, alsof dat al sowieso mogelijk zou zijn in mijn situatie. Een volle dag geleden was ik uit mijn huis gegooid en had mijn lieftallige moeder haar verstand verloren door keihard tegen mij te schreeuwen, mij de schuld van alles te geven en had ze mijn laatste paar kleren een maat groter gemaakt door er stevig aan te zitten trekken met haar vlijmscherpe nagels. Nou had ik ook enkele schrammen op mijn lichaam, maar dat boeide mij allerminst. Ik zat vlak bij een gracht op een oud bankje, omringd door een fietsenstalling tijdens een typische voorjaarsstorm. Een normaal persoon deed dat niet en zou knus achter zijn laptop zitten met een bakje koffie of thee, maar nee, ik zat in de bittere kou met enkel een winterjas, oude sjaal en een spijkerbroek en wat schoenen zielig te wezen. Voor het blote oog was ik niets meer dan een zwerver in de grote stad, Lumiose City. Een nies voelde ik borrelen en direct nieste ik luid, enkel om mij nog beroerder te voelen dan ik al was. Zwijgend wreef ik mijn warme sjaal langs mijn neus om deze af te drogen, al bleef ik nog steeds kleddernat. Waterafstotende kledij was net teveel van het goede voor ons gezin geweest, schijnbaar. Terwijl ik richting het klotsende water keek kon ik amper zelfs de zonnige dagen herinneren die ik hier doorgebracht had, samen met mijn mentaal stabiele ouders. Deze dagen leken op dit moment te ver weg, nou was het al zeer wazig geworden. Beschermend sloeg ik mijn armen over mijn knieën heen die ik inmiddels opgetrokken had. De houding die mijn knagende honger tegenhield, gezien ik zeker al een paar uur niets gegeten had. Dit zou echter normaal worden voor mij, ik was immers blut en had enkel genoeg voor een paperclip dan daadwerkelijk voedsel. De tranen prikten weer in mijn ogen en voordat ik het wist nam het verdriet mijn lijf weer over. Ze gleden langs mijn wangen en smolten samen met de regendruppels, terwijl mijn keel hard aanvoelde en mij leek te willen stikken. Er was gewoon géén hoop meer voor mij, ik had geen geld, onderdak of zelfs een studie en familieleden had ik amper, evenals vrienden die mij konden helpen. Was dit hoe het moest voelen om alleen te zijn in de wereld?

Plotseling hoorde ik echter de sirene van een politieauto, niet heel verassend in een grote stad, maar toch viel het degelijk op in de verlaten straten. In plaats van het zogenaamde gerustellende gevoel die men moest kregen van een politiesirene – ze beschermde immers burgers, dus de sirene staat gelijk aan veiligheid-  ging mijn hart als een razende tekeer, ondanks het feit dat ik niets misdaan had. Of het leven op straat zou ook strafbaar moeten zijn, maar dat wist ik amper, eveneens of het strafbaar was om je pleeggezin te ontwijken. Bij de lage brug die over de gracht zat zag ik in slow motion de auto langsrijden die op volle vaart naar een naastgelegen appartement reed, míjn appartement – wat ervan over was-! Geschrokken stapte ik van de bank af en probeerde ik de brok in mijn keel weg te slikken. De zenuwen namen mijn lijf over en ik voelde mezelf trillend toekijken hoe de auto parkeerde en ruim vijf agenten uit sprongen. Ik kon niets meer dan kijken, ik was bang om ontdekt te worden – al was dat gevoel deels onterecht- , maar ook voelde ik mij medeplichtig, omdat de agenten renden naar een buurman die boven een broodjeszaak woonde. Wat moest ik doen, blijven staan en de kans lopen om betrapt te worden of wegrennen en daardoor een verdachte worden? I-Ik wist het gewoon niet en liep nonchalant naar een steeg toe, waarbij ik nog net wel de arrestatie kon bekijken. Bijna hyperventileerde ik, maar op tijd hield ik mijn adem in. En toen zag ik de gearresteerde figuur naar buiten geduwd worden in de kenmerkende ijzeren boeien met ruim vier politieagenten die vlak naast hem liepen en hem naar de politieauto duwde. Door de zenuwen kon ik amper bevatten- hoewel ik sowieso niet de meest alerte persoon was- dat er nog drie agenten mistte. De arrestatie was dus nog verre van voorbij en direct kreeg ik dan ook de schok van mijn leven toen er plotseling meerdere voetstappen in de steeg klonken. Verbijsterd draaide ik mij op en direct werd ik pijnlijk omver geduwd door een elleboog en knalde mijn leven op de grond neer. De schrammen die mijn moeder bij mij gemaakt had, gingen direct weer open en eveneens ontstonden er verse blauwe plekken. Hoewel ik pijn leed, voelde ik niets door de pijn wegnemende adrenaline en door wat er recht voor mij afspeelde. Twee agenten hadden namelijk een fel tegenstribbelde man bij diens armen vastgegrepen en trokken hem verder van mij vandaan. Ik hyperventileerde weer en ondanks de koud brak het zweet mij uit. De neiging om spontaan te braken overviel mij, maar voordat het de overhand kreeg werk ik overeind geholpen door iemand die achter mij stond. Pas toen mijn zwaar trillende voeten de grond raakte merkte ik op dat er een zwevende Pokémon tegenover mij zat met een donkerblauwig lijf die keihard leek te zijn, wellicht een meteoriet met een haast niet-dierlijk rode oog die mij recht aankeek. Direct sprong ik bang naar achter, zeker nu ik meerdere malen de schrik van mijn leven gekregen had. Maar ik plofte tegen iemand aan en alert draaide ik mij op en keek recht in de ogen van een politieagent die intimiderend op mij neerkeek. “S-Sorry,” Meer wist ik niet uit te kramen, de angst had mij te erg overwelmd en zinnige zinnen zouden niet mijn mond weten te verlaten. De man liet een zwakke glimlach verschijnen en gaf mij een bemoedigend schouderklopje, maar ik bleef argwanend. Dit werd allemaal teveel voor mij. En ondanks dat ging het leven door en werd ik vervolgens onder gespuugd door de gearresteerde man die gelukkig al weggesleept werd. Het was immers mijn schuld dat hij niet had weten te ontlopen aan de politieagenten, maar de vreemd uitziende Pokémon zat nog achter mij. De politieagent tegenover mij zat zachtaardige woorden tegen mij om mij te kalmeren, maar de tranen liepen door de brok in mijn keel al over mijn wangen. De meteoriet-achtige Pokémon verscheen toen direct naast mij en produceerde vriendelijke geluiden en kneep zijn oog samen, alsof het… lachte? “B-Beda…” Mijn stem verdween door de stem van de politieagent die dankbaar naar de Pokémon knikte en eiste dat ik hem zou volgen en vervolgens lichtjes mij naar voren duwde met zijn hand.

Ik ben bang. Geen idee wat de man nou met mij zou gaan doen en wat de vreemd uitziende Pokémon voor een rol speelde, ging ik op razende tempo allemaal mogelijkheden af wat ik zou kunnen doen. De optie om weg te rennen en de problemen te ontwijken was het eerste wat mijn brein concludeerde bij de “vecht-of vlucht reactie”, maar ik wist beter dan dat. Mijn problemen werden gigantisch, maar deze seconden leven met de onzekerheid met mij zou gebeuren was eveneens verre van optimaal. Trillend sloeg ik mijn handen om mijn middel en voelde de zoveelste windvlaag de natte, zwarte plukken haar uit mijn zicht vegen en mijn tranen toenemen. Alsof ik een zekere goede band met de schepsel opgebouwd had of om de illusie van animé te geven dat iemand in een benarde situatie zich tot een held wist te krijgen door één enkele ontmoeting, zweefde de Pokémon met dezelfde bemoedigende geluiden om mij heen. Dit was de realiteit, dus mijn verwachtingen waren enorm laag en dat iemand plotseling mij superkrachten zou geven om dungeons te overwinnen en een krachtige geest in de vorm van een wapen zou verschijnen  was verre van realistisch. Echter kon ik elk moment weleens de dieptepunt van mijn hele leven beleven. Inmiddels merkte ik dat ik richting een tweede politieagent werd gebracht, waarna de man mij vriendelijk vroeg daar plaats te nemen. Zonder iets te zeggen stapte ik de auto in en voelde direct de zeer contrasterende temperatuur; de warmte was overweldigend, maar nog steeds had ik het gek genoeg koud. Hoewel ik degelijk mijn middel kon loslaten, deed ik dat niet, gezien deze houding mij ergens gerustelde en het trillen verminderde. De man stapte aan de andere zijde in en leek volledig mij gerust te willen stellen, gezien hij een kalme houding aan hield en zelfs poogde om een gesprek met mij te willen voeren. Stamelende antwoordde ik in korte woorden terug, hopend dat ik degelijk wist te kalmeren, maar ik klappertandde nog. Inmiddels zweefde de Beldum – de politieagent had hem opgenoemd- rond in de politieauto en bleef hij alsnog dicht bij mij. Echter vroeg de politieagent op een gegeven moment naar mijn identiteit en wat ik van de situatie pas geleden gezien had. Een regelrechte ondervraging, iets waar ik nooit eerder in mijn leven aan blootgesteld en hoewel de vragen vriendelijk gesteld werden voelde ik mij geïntimideerd. Om wat tijd te rekken besloot ik enkel antwoord te geven op wat ik gezien had, zodat het moment dat ze mij ook in de boeien zouden slaan nog even halt had. Langzamerhand dacht ik dat de kans dat ik strafbaar bezig was door mijn pleeggezin te ontwijken en op straat te leven en voelde ik mijn hart tekeer gaan. Weer had ik weg willen rennen en direct verloor ik de moed om verder te praten toen de politieagente zich naar mij toe omdraaide en mij met een serieuze blik aankeek. Nog onzekerder dan ik al was trok ik dieper de stoel in, maar kon ik mijn blik niet van de man afwenden. Ren, ren, REN! Mijn geweten hield mij echter waar ik was en het noodlot sloeg toe, want de man stelde geen enkele vraag, maar herkende mij al direct als de zoon van het gezin waar amper een paar dagen geleden een brand was gewoed in de woning waar ze net twee mensen gearresteerd hadden. ‘Waarom ben je niet bij je pleeggezin?’ stelde de man aan hem, maar ik wist niets uit te kramen. De brok in mijn keel verhinderde mij ervan en met een kort gebaar maakte ik het duidelijk door met mijn handen langs mijn nek te wrijven. Inmiddels merkte ik dat de tranen weer vielen die ditmaal door de samengeknepen keel kwam. ‘Het is al goed, neem je tijd. Wil je anders wat water?’ Zwijgend knikte ik, terwijl ik haastig mijn tranen probeerde weg te vegen met mijn mouwen. De man reikte een fles naar mij uit en met trillende handen nam ik het aan m er vervolgens enkel kleine slokken van te nemen. Het scheen te werken; de bok werd kleiner en leek haast op te lossen, maar de geringste herinnering aan mijn belabberd situatie deed bijna weer de tranen over mijn wangen vallen en de brok terugkeren. Vreemd genoeg wist ik degelijk mijn moed bijeen te schrapen om de vraag van de man te beantwoorden met het idee dat eerlijkheid toch beter was. Met een revelend stemmetje vertelde ik alles wat deze paar dagen gebeurd was en waarom ik het gedaan had, hopend dat er zo enige genade kon vormen en dus ook vermindering van een straf. Het hielp degelijk dat de politieagent mij met een vriendelijke glimlach bemoedigde om verder te praten en na mijn verhaal mij een bemoedigende schouderklop gaf, zoals hij eerder gedaan had, bewerend dat hij het begreep. Ik wilde hem op zijn woord geloven, maar ik wilde weten wat er nu met mij zou gebeuren. ‘Ik breng je anders naar het politiebureau en zal je pleeggezin bereiken, ze zullen ongerust over je zijn.‘ Geschokt keek ik hem aan en niet zozeer, omdat hij mij naar het leeggezin wilde krijgen, maar dat ik mijn leefomgeving zou verlaten waar ik zwaar gehecht aan was geworden. Zelfs de fietsenstalling waar mijn oude fiets vroeger zat en kapot werd gemaakt door de buren was iets wat ik niet achter mij wilde laten, maar ik stemde maar in. Het was mijn thuis niet meer, ik had simpelweg geen onderdak of iemand die zich over mij kon ontfermen buiten dat pleeggezin waar ik zwaar tegenop keek.

De auto startte en een zacht brommend geluid stak boven de wind en de regen uit, waarop ik de deur naast mij dichtsloeg en we begonnen met rijden. Het waterflesje hield ik nog hevig trillend vast, terwijl ik zag hoe we de omringende appartementen passeerden en over de brug reden, steeds enkele meters van mijn oude woning vandaan. Toen deze bijna uit het zicht was sloeg ik mijn ogen neer, maar direct schrok ik door het denderende geluid van een politiesirene van een politieauto die voorbij reed. ‘Je mag je natte jas uittrekken en naast je neerleggen, het is niet de bedoeling dat je koud vat,’ Probeerde de politieagent mij op te vrolijken en te laten bijkomen van de schrik. Zachtjes mutterde ik een bedankje en deed de zwaar aanvoelende jas uit en merkte toen pas hoe warm het werkelijk in de auto was, zonder de jas scheelde het heel wat. Terwijl de auto zich een wegbaande door de stad, dacht ik ongure typen te bespeuren tussen de straten, maar ik wist het niet zeker en wilde mezelf niet meer angst in boezemen. Via de krant had ik wel iets opgevangen over een overname van een organisatie van de stad, maar buiten een iets ongerustere stel ouders en een avondklok, had ik er weinig van gemerkt. Inmiddels zag ik dat de Beldum vlak boven mijn jas vloog en mij hoopvol aankeek, althans, dat nam ik aan. Nog steeds leek deze Pokémon aangetrokken tot mij te zijn. Waarom dan? Of was het een toneelstukje die door de Beldum moest worden uitgevoerd om bepaalde gevallen gerust te stellen? Ik durfde het niet te vragen en raakte de Pokémon ook niet aan, een enkele moment van oogcontact was goed genoeg voor mij. Terwijl ik weer naar buiten staarde zag ik de kenmerk van de stad; de Prism Tower, boven de rest van de gebouwen uitsteken. Het gaf maar amper licht en leek minder beeldig te zijn dan ik mij kon herinneren. Kon het weer zoveel doen veranderen? Schijnbaar wel.

‘We zijn er bijna,’ De plotselinge stem van de politieagent overviel en van de schrik draaide ik mij naar hem om en voelde ik het zweet uitbreken. Het was niet enkel de stem die mij overviel of zelfs maar de timing, maar de verschijnen van een paarse Pokémon met twee kristallen op zijn kop die vaak op Stitch leek, maar dan zonder de vreemde uitstulpingen en de scherpe klauwen. Met een brede grijns had deze zich vastgegrepen aan de raam en keek al breed grijnzend op hen neer. De politieagent had het inmiddels ook opgemerkt en sloeg fel de deur al rijdend op en beval op kalme wijze de Beldum aan te vallen. De Pokémon schoot al zwevend op de vreemd uitziende Pokémon af, maar schoot er dwars door hen. Een schok ging door mijn lichaam heen en ik voelde mijn lichaam hevig trillen, terwijl ik uit alle macht mezelf probeerde los te koppelen. Nou, wilde ik weg! Ver weg van deze laats vandaan. Hoe kon een Pokémon door een ander heen zweven – al was zweven op zichzelf bizar? Met hevig trillende handen wist ik mezelf los te koppelen en sloeg ik de deur open en sprintte weg, geleid door mijn oeroude vluchtinstinct. Dit kon ik allemaal niet meer aan. Keihard van angst schreeuwend vluchtte ik richting een straat die ik vaak herinnerde als een drukke winkelstraat waar je evolutiestenen voor Pokémon kon kopen. Het was meestal bezaaid met mensen en Pokémon, maar nou leek het zo verlaten, alsof het een spookstad was en dit enkel een steeg ervan was. Op de achtergrond hoorde hij meerdere stemmen weergalmen, zowel die van de politieagent als twee vrouwenstemmen die allemaal bedreigingen uitkraamden. Ergens haatte ik mijzelf en schatte ik mij niet veel waard dan een plastic zakje of zelfs maar een molecuul. Ik was een angsthaas en rende weg en bracht mij daardoor meer in de problemen. Aan de andere kant voelde ik voldoening door eindelijk toe te geven aan mijn instinct. De tranen gleden weer langs mijn wangen en mijn pijnlijk aanvoelende keel, gepaard met het feit dat deze werd samengeknepen voor mijn gevoel kwam ik niet heel ver, maar wist ik bij een pleintje aan te komen. Uitgeput plofte ik neer op een bank, terwijl ik nu pas mij weer bewust werd van de regen en de nog kille wind. Mijn keel deed enorm veel zeer en bijna kokhalsde ik daardoor, maar het viel mij toen pas op dat ik nog de waterfles van de agent in mijn hand had. Mijn vingers zaten er nog trillend eromheen, maar zo werd ik weer bewust van wat er gebeurd was. Ik werd er zelfs extra aan herinnerd toen ik plotseling in de verte meer politiesirenes hoorde en het geluid van niet-menselijke stemmen die op gebrul leek of.. gegiechel? Mijn hart sloeg steeds sneller en sneller en het voelde alsof het uit mijn borstkast zou springen. Wat zou ik nu dan doen? Ergens wilde ik terugrennen en mezelf maar aangeven en wellicht helpen, maar daar was ik simpelweg niet dapper genoeg voor en ik was machteloos.

Zoem..

Een raar zoemend geluid, anders dan die van een Beedrill klonk plotseling naast mij en direct verstijfde ik. Wat het ook was, wilde ik het recht in de ogen kijken op dit moment? Ik was compleet verloren zonder zelfs maar mijn eigen jas en het enige wat ik vasthield was een flesje water. Mijn hart ging nog steeds als een razende tekeer en mijn keel was kurkdroog. Na een aar tillen mij amper verroerd te hebben leek het zoemende geval zich recht in mijn blikveld gevestigd te hebben. Geschrokken van het zicht, tuimelde ik van het bankje af, recht op de stoep. De schrammen die ik al had opgelopen en de blauwe plekken werden enkel erger. Echter kon ik mij ergens ontspannen toen ik zag dat het de Beldum geweest was die ditmaal een groen met gele vegen bedekt ei achter zich vasthield en met een bezorgde… oog op mij neerkeek. Argwanend staarde ik hem aan, niet wetend wat hij hier eigenlijk kwam doen. De Pokémon knipperde kort en zweefde verder richting een steeg die naar een gracht leek te leiden, maar voordat hij verdween uit mijn zichtveld draaide deze zich om. Wilde hij dat ik hem volgde en waar kwam dat ei in hemelsnaam vandaan? Nerveus volgde ik hem haast automatisch, het was niet alsof ik nog iets te verliezen had. Zodoende kwamen we bij de gracht uit waar ik prima onderdak vond onder een verlaten kraampje. Direct nam ik plaats, ditmaal trillend van de spanning en bibberend van de kou. Al klappertandend trok ik mijn knieën naar mij toe, zoals ik eerder op de dag op het bankje bij mijn woning gedaan had. De Beldum nam naast mij plaats en overhandigde mij het ei die ik onzeker tegen mezelf aan hield. Het leek alsof de Pokémon zeer ijverig was in het beschermen van mij, maar de reden bleef onbekend of het was nog steeds een toneelstukje. Het bleef een mysterie waar het warm aanvoelende ei vandaan kwam, hoe dan ook, zoiets moest je beschermen, al was ik verre van een geschikt persoon hiervoor. Met de sirenes en het geluid van kapot vliegende voorwerpen op de achtergrond besloot ik maar op te geven om vragen te stellen, ik had er genoeg van en mentaal kon ik het allemaal niet meer aan.

Ze hoorde wat sirenes en verrast keek ze op. Ze had zelf een schuilplek gevonden onder een afdakje van een winkel en staarde nu wat afwezig rond. Na enkele tellen zette ze een stap naar achter en ging ze zitten tegen de muur. De winkel was open, maar eerlijk gezegd had ze geen zin om naar binnen te gaan. Saiko, haar Metang, zweefde buiten en won wat hoogte waarna deze nieuwsgierig rondkeek en terug daalde. Ze lachte even kort naar de Pokémon die nu lichtjes op ooghoogte was en staarde toen kort de andere kant uit. Opeens schoot een gestalte met een Beldum over de straat heen en dook deze in een kraampje. Ze fronste kort, ietwat verrast over deze actie en de plotse verschijning van deze persoon. Ook Saiko had het gemerkt en deze wist dat er iets was. Wel meteen kwam ze overiend. Ze had best gezien dat hij geen jas aanhad en hij leek in paniek. Misschien moest ze een kijkje gaan nemen? Wilde ze de moeite wel doen? Yeah, sure...? Even zuchtte ze zachtjes waarna ze haar spieren opspande en naar het kraampje sprintte. Arceus, die regen was irritant. Haar haar werd metd e seconde natter en zonder er echt op te letten, dook ze in het kraampje en botste ze zo zachtjes tegen de jongen aan. ietwat verwilderd sloeg ze in het rond, waarna ze naar achter viel en het haar dat in haar ogen zat wat wegveegde. Saiko zweefde rustig op een afstandje en keek nieuwsgierig naar binnen, maar hij kwam niet binnen. Toen Tawnee alweer wat bij zinnen was, nog wat hijgend van de korte inspanning, stak ze een hand op. "Hey," zei ze droogjes. "Gaat het?" Droogste (hahaha, nee eigenlijk natste -nee Bo nee-) ontmoeting ever.

Ik was degelijk nog nerveus, onzeker en wellicht depressief, maar ik voelde mezelf wegebben door de bittere kou, gepaard met het ruisende geluid van de regen. Het leek zelfs alsof de regen enkel harder en harder neerviel in de verlaten aanvoelende stad. Zelfs het constante zachte gezoem die de Beldum probeerde en de warmte die tegen mijn buik aanzat kwam amper nog tot mij door. Het was alsof ik mij in een sluimer bevond. Wellicht het gevoel wat iemand voelde wanneer het buitende regende en je na een lange dag op weg naar huis bent en je door je vermoeidheid amper prikkels ontving. Dat was mijn beste vergelijking. Door mijn staat hoorde ik op het allerlaatste moment het geluid van iemand die op mij kwam afrazen of beter gezegd, het verlaten kraampje, achtervolgd door eveneens iets zoemend. Toen knalde iets tegen mij op, duidelijk een mens en zonder na te denken sloeg ik mijn armen beschermend over het ei heen en schoot ik naar achteren. Beschermend, maar kalm schoot de Beldum beschermend naar voren, maar ik had niets door. Weer wakker gebracht door de knal keek ik enkel geschrokken en weer hevig bevend naar voren. W-Wat as dat nou weer geweest? Mijn blik wist zich niet direct te concentreren op het figuur, ik zag enkel deze verward om zich slaan en angstig schoot ik verder naar achteren, totdat ik tegen de achterzijde van het kraampje plofte. Direct sloeg mijn hart een slag over. Nee! Kon ik niet verder terugtrekken? Ik voelde mijn keel weer mij wurgen, maar ik bedaarde ietwat toen er plotseling een vrouwelijke stem klonk. Althans, meisjesachtig. Alsof er niets gebeurd was begroette ze mij met een handgebaar en vroeg ze of het met mij ging.

Verward keek ik haar aan, verre van beseffend waarom ze zich zo snel had weten te herstellen van de klap en waarom ze deze kant uit was gegaan. Wellicht was dit paranoia, maar op dit moment kon ik niemand meer vertrouwen. In mijn ooghoek viel mij een tweede schim op die deels zichtbaar werd gemaakt door een felle windvlaag. Ook een meteoriet-achtig lichaam en dezelfde kleur oog, nou ja, ogen. Het leek veel op de Beldum. Wacht, dit leek sterk op de animé waarin een personage een kracht of companion kreeg en dan iemand anders kwam met dezelfde type exemplaar en de wereld mocht redden en vervolgens de sterkste figuur werd, omdat zijn “moddeltje” zo verdomd speciaal was of zeldzaam, of beiden. Dit kon niet hetzelfde zijn, ik betwijfele dat te geloven. Maar goed, ging het met mij? Nou, verre van, ze had bijna het leven van het schepsel in het ei weten af te nemen door rakelings tegen mij aan te knallen, maar of ik durfde haar uit te schelden ervoor was iets anders. “Ja, jij?” Prevelde ik met een bibberende stem, gepaard met klappertanden. Ik had om eerlijk te zijn, verre van interesse in iemand anders, want anders verloor ik gelijk iemand waar ik dacht in te geloven, zodat mijn zorgen zouden wegebben. De Beldum had mij bijvoorbeeld beschermt, al bleek dat achteraf onnodig te zijn, maar ik vertrouwde niet op hem. Je had enkel je zelf en vertrouwen in andere hebben had mij tot deze rampzalige staat gebracht. Voordat ik het door had, stelde ik een nogal brutale vraag die direct vanuit mijn gedachtegang gesproken werd. “Ben je van Team Rocket?” Mijn stem trilde nog, maar deze had een serieuze ondertoon, terwijl ik gespannen op een antwoord wachtte.

Hij was wel een bangerik zeg. Zag ze er zo angstaanjagend uit dan? Het was het haar, het was altijd het haar, die ervoor zorgde. Ze zuchtte even zachtjes, een nu wat nerveuzere lach op haar lippen werkende. Ok.... Wat was er met hem? Nu wilde ze het wel weten hoor... “Ja, jij?” Kwam er al bibberend uit nadat ze ook nog eens bijna een Beldum in haar face had gekregen. "Het gaat wel," zei ze vervolgens. "Jij uhm... Ziet er eigenlijk uit alsof je een geest hebt gezien," flapte ze eruit. Wat een bangerik... Of hij had daadwerkelijk iets angstaanjagend gezien... Buiten haar face dan. “Ben je van Team Rocket?” Vroeg hij opeens. Verrast keek ze hem. Al snel schudde ze haar hoofd, al lachend. "Nee, zie ik er misschien uit als een grunt?" zei ze dan maar.

Het leek met het meisje te gaan, maar zoals ik eerder al had vastgesteld, ging mij dat amper aan. Haar volgende opmerking deed mij zwijgen, ze maakte een opmerking dat ik angst leek uit te stralen, haast alsof ik de engste wezen ooit had gezien. In dit geval had ik enkel het meisje gezien en onzekerder dan ik voor een politieagent zou zijn, was ik allerminst, maar ze had mij teveel laten schrikken op een nogal beroerd moment. Dat zou ik echter haar amper vertellen, want wellicht was ze degelijk een vreemdeling die enkel dit als een act deed en eigenlijk op mij of het ei of zelfs de Beldum doelde. Op dit punt kon er immers van alles gebeuren. Nou leek mijn tweede vraag een ander effect op haar te hebben, gezien ze eerst verrast opkeek en toen zelfs erom moest lachen, terwijl het een serieuze vraag was. De lach was echter niet een sarcastische of kwaadaardige lach, maar echt van iemand die net een nop gehoord had of in de tegenwoordige tijd, een “meme” aka “mime.Jr” op 9Muk.  ‘Nee, zie ik er misschien uit als een grunt?’vroeg ze vervolgens, maar ergens was het een retorische vraag, ze had sterk de indruk gegeven niet tot de duistere geheime groep te horen. “Iemand die tijdens zulk rotweer buitenloopt… met die sirenes..” mompelde ik maar zachtjes. Ik merkte dat mijn zenuwen minder werden, maar het bibberen en trillen combinatie hield minder snel op. Wellicht was menselijk contact wat ik op dit nodig had dan isolatie van de buitenwereld.

Na haar laatste vraag bleef meneer daar maar trillen. Ze zuchtte even. Zag ze er zo eng uit dan? Wauw, enge Tawnee, was ook voor het eerst dat ze dat hoorde. Maar goed, iedere dag weer iets anders in het leven, nietwaar? Ze keek hem even kort aan en keek toen naar de Beldum, maar al snel daarna gaf hij antwoord op wat zij had gezegd. “Iemand die tijdens zulk rotweer buitenloopt… met die sirenes..” Even keek ze terug naar hem. "Weet jij dan zeker dat jij niet van Team Rocket bent?" Touché. Wie die ander verweet, moest eerst even naar zichzelf kijken. Saiko vloog wat dichterbij en keek het kraampje nieuwsgierig binnen, maar dan opnieuw, was ze wel ietsje te groot om erin te passen, dus bleef de Metang vrolijk buiten hangen, ze had toch niet veel last van de regen.

En daar kwam het, waardoor ik zonet mijn woorden wilde terugnemen. Dit had ik zien aankomen, ze vroeg namelijk of ik zelf niet bij Team Rocket hoorde, gezien ik eveneens in het slechte weer buiten zat. In de tussentijd zag ik dat de op de Beldum lijkende Pokémon dichterbij was gekomen. Deze leek zich echter gelukkig buiten de kraam te bevinden en gezien zijn vrij grote omvang was dat ook verstandig. De grootte van de breedte van de Pokémon leek zelfs tweekeer zo breed als die van het kraampje. Ondanks dat werd ik opvallend genoeg amper nog bang van de Pokémon, al kon dat goed komen door het feit dat mijn onzekerheid langzaam wegtrok. Inmiddels zweefde de Beldum nieuwsgierig naar de andere Pokémon toe en groette deze…. “vriendelijk”. Zover een zacht hoger zoemend geluid en een samengeknepen oog als sympathiek gezien kon worden ervaren. Door de stilte die er viel hoorde ik de sirenes en de luide stemmen weer. Mijn hartslag nam weer toe en nog gespannen hees ik mezelf moeizaam overeind. Au! Toen pas voelde ik weer de pijn die ik in mijn ledematen had door de spontane sprint, maar ik beet de pijn weg. “Nee, maar ben jij niet… iets van een donkerpaarsachtige Pokémon tegenkomen met diamanten als ogen?” Weer met een bibberend stem, maar nou wist ik eindelijk wat controle over mezelf terug te krijgen.

Nog steeds waren de achtergrondgeluiden hoorbaar en even keek ze op toen ze stemmen hoorde. Ah, als er iemand kwam, Hyper Beam in hun face enzo. Was wel leuk. “Nee, maar ben jij niet… iets van een donkerpaarsachtige Pokémon tegenkomen met diamanten als ogen?” Ze keek de jongen terug aan en die was inmiddels recht gestaan, het ei nog steeds in zijn handen houdend. even knipperde ze met haar ogen. "Nee en ik heb geen flauw idee over wat je het hebt," zei ze droogjes tegen de zwartharige waarna ze overeind kwam en zich even kort uitrekte. "Oh en mijn naam is Tawnee," zei ze vervolgens met een lach. En nu hopen dat hij minder zou doorslaan over diamantogen.

Het meisje leek nogal van de weg geslagen door mijn vraag en knipperde verward om enkel haar verwarring te verduidelijken. Dus, ze herkende niet een Pokémon met de beschrijving die ik net gegeven had? Ik begon mij af te vragen of het wel een Pokémon was geweest of een symptoom dat mijn angst mijn zicht had overgenomen en op dat moment volle controle over mij had. Het kon natuurlijk ook mogelijk zijn dat deze specifieke persoon er niet een Pokémon in herkende..? Ik voelde na haar reactie weer bijna net zo slecht als toen ik nog op de vlucht was, niet wetend wat voor een schepsel tegen het raam van de politieauto geschoten was. De brok in mijn keel keerde daarmee terug. Inmiddels kwam het meisje overeind en ditmaal was ik degene die verward reageerde toen ze zich plotseling aan mij voorstelde als “Tawnee” met een lach eraan gekoppeld. Waarom zou dit de juiste moment geweest zijn om jezelf aan een ander voor te stellen? Wacht, dit werd toch niet een vriendschap waar ik in de toekomst last van zou ondervinden? Of het kon de andere kant op gaan en zoals in de animé’s een “fated meeting” zijn, waarin dit uiteindelijk – hoe bizar en goor de gedachte ook voor mij leek en een vieze smaak van in mijn mond bezorgde- een vrouw-achtig geval van mij… werd? Ik wilde er niet aan denken en wist de brok in mijn keel voor de zoveelste keer op te lossen. “Kirito,” Voor de eerste keer in een lange tijd klonk mijn stem zuiver en ik keek er zelfs van op. Na dit “avontuur” die al nog aan de gang was, was ik zelfs bijna vergeten hoe het voelde om met een ‘normale’ stem te praten. Hoe dan ook, ik wilde er niet te lang bij stil staan en kort keek ik naar de huizen die achter Tawnee stonden, elk bijna verlaten waarbij er een enkele raam nog licht brandde.

‘Sableye! Sab!’ Dezelfde paarse schepsel wurmde zich tussen de stegen tegenover en zijn vlijmscherpe tanden glommen toen deze mijn blik opvingen. “D-Dat!” Riep ik al wijzend, waarna mijn hart tekeer ging en ik bijna mezelf op de grond liet vallen. Het besef dat ik echter een fragiele ei bij mij droeg weerhield mij echter en op de en of ander manier wist ik voorbij Tawnee en de op de Beldum lijkende Pokémon te passeren en vluchtte ik weer. De Beldum zweefde spoedig beschermend voor me en produceerde ditmaal lage tonen, die geagiteerd klonken of in ieder geval anders dan de eerder hoge tonen. Het schepsel sneed echter de weg af en wist binnen enkele tellen al voor mij te komen met een brede, valse grijns op zijn gezicht. Direct stopte ik rennen en bevroor ik van angst. Ik was toch niet gek, dus was het niet mijn verbeelding geweest, want het wezen zag ik voor de tweede keer, maar op dit moment wilde ik dat liever niet. Wat kon ik in deze situatie uitrichten? Zonder verder te wachten verscheen er een paarse gloed om de klauw van het wezen die recht richting de Beldum schoot, gereed om fel uit te halen. “Nee, Beldum!” Kraamde ik nog, voordat ik angstig mijn ogen neersloeg. Ik was te bang om de rake klap te zien, maar toen er zacht gejammer klonk dat sterk op die van zijn eerdere kreet, besloot ik mijn vochtige ogen te openen. De Beldum zweefde nog recht tegenover me, maar het wezen lag op de grond met een oude fiets op zich en zijn poten leken vast te zitten tussen de spaken van het wiel. Had ik zonet dan iets gemist, buiten de klap en de kreet of was dit weer een waanbeeld, op dit punt kon het alles zijn. Op dit punt wist ik echter niets uit te kramen, want wist ik veel wat er gebeurd moest worden. In de realiteit had echter de Beldum de fiets schijnbaar vastgegrepen en op tijd naar het wezen gegooid. Maar wat moest ik nu dan doen en wat wilde het wezen van mij om mij zo op de voet achtergevolgd te hebben?

Het duurde even, maar uiteindelijk had meneer genoeg moed om ook iets terug te zeggen. Nuja, hij had al dingen terug gezegd, maar dat waren gewoon eerder van die halve paniekaanvallen, verwoord dan wel. Ze herkende het toch wel een beetje. Jep, voor de verandering herkende ze eens iets. “Kirito,” stelde de zwartharige zich voor en ze knikte even kort naar hem. "Aangenaam," zei ze met een kleine lach. Opeens hoorde ze rare geluiden, van een Sableye en toen was meneer weer weg. Wel, ook mooi hoor. “D-Dat!” zei hij, wijzend naar de Pokémon waarvan ze de roep al van had herkend. Trillend liet hij zich even vallen, hij had de Pokémon wel wangwezen, brave jongen. Toen stoof hij weg. Wauw. Even keek ze naar Saiko, die haar een beetje fronsend aankeek en Tawn keek terug. De paarse Pokémon ging achter Kirito aan en ze zuchtte even kort toen ze zag hoe hij vast zat, uiteindelijk dan toch. Ze wist wel dat Sableye een Ghost type was en dat Beldum alleen Take Down kon gebruiken als move, dus hij zat in de problemen. Ze moest maar helpen... Zucht. "Saiko gebruik je-" Opeens kapte ze af bij het zien van de Beldum die een fiets naar de Sableye gooide. Deze zat nu vast in het dingetje, maar was nog niet compleet uitgeschakeld. Tawn fronste even, een kleine lach op haar lippen. Wat was dat in hemelsnaam weer voor een idee? Niet dat het onorgineel was, verre van zelfs. "Meteor Mash," beval ze nog kort en al snel stoof Saiko naar voren. Deze trok zijn klauw naar achter, die geel oplichtte. Snel stoof Saiko langs de jongen en zijn Pokémon heen en sloeg deze keihard tegen de Pokémon die vast zat in de fiets. "Zo," zei ze kort. "Dat is ook weer mooi opgeruimd," zei ze met een lachje terwijl ze rustig naar Kirito wandelde. "Wees eens kalm," zei ze met een lachje. "Maak je even geen zorgen, als er iets komt kan Saiko hem of haar gerust aan," De Metang knikte even naar het duo en ze lachte even kort naar de grijze Pokémon. Zo'n leuk ding om te gebruiken.

Ik had geen idee wat ik moest doen of wat ik de Beldum zou aanraden om te doen, ik was natuurlijk zulke Pokémongevechten niet gewend, maar ik was bezeten door pure angst. Het zou ook niet meer zo lang duren, voordat de paarsachtige Pokémon zich zou bevrijden van de fiets en voor een tweede aanval zou gaan en wellicht zou de Beldum niet in staat zijn om hem te beschermen. Het kippenvel brak hem uit en ik begon het ontzettend warm te krijgen, terwijl ik enkel nog een shirt droeg in plaats van mijn warme jas, onder de neerkomende regen die amper kouder kon zijn. Alsof Tawnee de heldin van dit verhaal was noemde ze twee Engelse woorden op en in zijn ooghoek zag hij de op Beldum lijkende Pokémon zijn enorme meteorieten klauw wat naar achteren trok en geel liet oplichten. Waarom had ze zojuist de twee woorden uitgesproken en waarom kleurden de klauw plotseling op? Belangrijker nog, ik had geen idee wat ze van plan was, maar gelukkig werd dit mij snel duidelijk gemaakt. Verrast zag ik Tawnee’s Pokémon naar voren razen en een rake klap uitdelen met de lichtgevende klauw; waarop de in fiets vastzittende Pokémon compleet zweeg. De kracht van Tawnee’s Pokémon…. De lichtgevende klauw… Ik had zoveel vragen, maar ik kon amper iets uitkramen, want mijn aandacht stond gericht op de niet meer bewegende Pokémon. Het had diamantogen, maar leefde hij nog of had Tawnee hem gedo- Nee, da-Toch? Direct keek ik naar de Beldum, ik wilde Tawnee én de gigantische moordwapen van een Pokémon niet zien op dit moment, en enkel van deze Pokémon kreeg ik hopelijk te horen of het wezen nog leefde of niet. Weer schoot ik te kort in woorden, want mijn keel besloot mij weer te wurgen, waarop ik enkel me vochtige ogen oogcontact met de Pokémon maakte. Deze  zag direct de bezorgdheid in mijn ogen en zweefde kort heen en weer, voordat deze met samengetrokken ogen op mij afkwam. Betekende dat heen-en-weer beweging nou een “nee” op mijn vraag of … Weet je, ik was liever naïef en gokte dat het schepsel nog leefde, hoe erg ik mezelf achteraf zou kunnen haten, indien dat niet zo bleek te zijn. Als ik maar, hoe zelfzuchtig ik ook was, maar van deze onzekerheid afkwam en dat scheen te werken met deze illusie die ik voor mij hield. Het hield ook de tranen in mijn ogen en dus mijn onzekerheid iets meer in bedwang met deze gedachte én dat ik niet meer in direct gevaar verkeerde. Tawnee’s stem schudde mij direct wakker, maar ik keek haar niet aan, dat kon ik nog niet mentaal aan, nadat haar Pokémon zo ruw een einde aan het wezen gemaakt had. Levend, of niet.

Wat ze zei ontging mij, maar wellicht had ik moeten luisteren, gezien ze plotseling tegenover mij stond met een lach op haar gezicht tevoorschijn getoverd. Ze beweerde dat ik kalmer moest zijn en dat ene “Saiko”, waarschijnlijk de Beldum-achtige Pokémon, mij waarschijnlijk zou beschermen. Eerlijk gezegd, wist ik niet hoe ik dit zou moeten opvatten; deels was het fijn om aan te horen, maar aan de andere kant krenkte dit mij. Vooral haar eerste opmerking; dat ik kalmer moest zijn, maar kon ze begrijpen hoe het was om zoveel spanning achter de rug te hebben binnen enkel een paar dagen, vast en zeker niet. Ik voelde wat agitatie opkomen en hoewel deels haar woorden mij ergens ontroerd hadden, trok ik koppig mijn gezicht weg en sloeg mijn armen over elkaar heen. “Je snapt het niet! Eerst een brand in mijn huis, ik verlies mijn vader, moeder mishandelt mij, kom in pleeggezin en ontvlucht hen, maar de politie arresteert iemand in mijn oude huis en ik kom een vreemd uitziende Pokémon tegen én dan nog dit rot weer en Team Rocket met dat gekke paarse wijze die je misschien gedood hebt! Ik kan niet kalm zijn!” Snauwde ik haar toe op een steeds luidere toon, terwijl ik heftige handbewegingen maakte en zelfs de vrij kalm ogende Beldum wist te verassen. Nog bijkomend van de woorden kwam ik weer gestaag op adem en hield mijn hand bij mijn nek. “Sorry,” Het was niets meer dan gefluister, ik kon namelijk niet zeer goed mezelf excuseren, en draaide mezelf van haar af, kijkend over de gracht en de tranen van woede prikkend in mijn ogen. Ik voelde de warmte van haat en frustratie door mijn lichaam jagen en vervloekte op dat zekere moment alles wat mij tot nu toe overkomen was. Alles. Zelfs mijn bestaan.

Hij was geschrokken, oeps, wat had ze verkeerd gedaan? Even keek ze schuin weg van hem, nog steeds lichtjes lachend. Saiko had ondertussen niks beters gevonden dan de tegenstander uit de fiets te halen, door deze in twee te trekken met haar twee machtige poten. Daarna pakte hij deze op en staarde even naar Tawnee, alsof hij wachtte op een commando het af te voeren naar het Pokémon Center, waar ze wel zouden zorgen voor de Sableye. Het was een Pokémon van Team Rocket, dus ze wist niet zeker of ze iets 'goeds' deed. Naja, kon haar ook niet echt iets schelen. “Je snapt het niet! Eerst een brand in mijn huis, ik verlies mijn vader, moeder mishandelt mij, kom in pleeggezin en ontvlucht hen, maar de politie arresteert iemand in mijn oude huis en ik kom een vreemd uitziende Pokémon tegen én dan nog dit rot weer en Team Rocket met dat gekke paarse wijze die je misschien gedood hebt! Ik kan niet kalm zijn!” Riep Kirito opeens uit waarbij hij zijn handen als twee wilde Flying types liet slaan, alsof ze weg wilde gaan. "Yo, chill eens even," zei ze, een stapje terug nemend, wenkbrauw optrekkend. Nee echt serieus, hij moest even chillen. Ze stak haar handen dan ook even en liet ze langzaam zaken, zo'n teken dat ze wel vaker deden naar kinders die overactief aan het reageren waren op de dingen en even stil moesten zijn, rustig... Kortstondig zuchtte ze even toen hij een zwakke sorry uitbracht en even keek ze terug naar Saiko, die haar nu vragend aankeek. "Ik neem je wel mee naar het Pokémon Center, daar kan je wel even rustig worden en droog," zei ze terwijl ze hem even bekeek. Daarna zuchtte ze nogmaals, maar al snel toverde het kind een nieuwe lach op haar lippen. Tja, dit was nu eenmaal Tawn, daar kon je weinig aan veranderen. Sorry.

Schijnbaar had ik nogal een warrige indruk op Tawnee gemaakt, maar op dit punt kon het mij maar weinig schelen. Niets zat mij dan ook mee en dan was het logisch dat je uitbarstte, toch? Het was allemaal dan ook moeilijk te bevatten en Tawnee’s opmerking was de trigger geweest. Ze had mijn uitbarsting niet verdient, tot nu toe had ze mij geholpen met de onbekende Pokémon die achter mij zat. Ze was ook de enige persoon die aandacht aan mij geschonken had, terwijl ik afgezonderd onder een kraampje school tegen de regen, gehuld door mijn natte kledij en zwerver-achtig overkomen. Nee, ze had het gewoonweg niet verdiend. Het schuldgevoel werd sterker en ik balde van frustratie mijn vuisten, terwijl mijn keel weer werd dichtgeknepen. Echt niet verdient. Een zucht verliet Tawnee’s mond, voordat ze voorstelde om naar de Pokémon Center te gaan waar ik zou kunnen kalmeren en droog zou zijn. Een droog onderkomen, daar had ik zeker behoefte aan met mijn kleddernatte kledij en natuurlijk het ei dat ik nog vasthield. Die moest het al helemaal koud hebben nu ik hem losser vastgehouden had. Hopelijk was de Pokémon erin nog oké. Ik trok het ei steviger tegen mijn borst aan en bedacht of het wel handig was om zomaar met het ei te vertrekken naar een Pokémon Center. Het was mijn ei niet, het was gewoon plotseling in mijn bezit gekomen. Ik was niet geschikt als een vader-figuur en een Pokémon verzorgen was al helemaal niets voor mij. En dan nog de gedachte dat ik een protagonist kon zijn die een ei kreeg, ervoor zorgde en daar een zeer zeldzame Pokémon uit zou komen, waarmee ik de schurken zou verslaan. Nee, dit bleef de realiteit en ik was niets meer dan een van de vele achtergrondpersonage’s. Niet meer dan een bijrolletje. Het zat niet in mij om een belangrijk iemand te worden. Ik dwaalde echter af. Traag knikte ik richting Tawnee, niet in staat om haar aan te kijken. Een droge onderkomen en rust lag voor mij in het verschiet en dat ontroerde mij. Mijn ogen hield ik dan enkel droog door op mijn onderlip te bijten en mijn hoofd voorover gebogen te houden. “L-Leid de weg..” Mijn stem stierf tegen het einde van de zin af tot niets meer dan gefluister.

Het leek alsof hij elk moment kon in tranen zou uitbarsten. Sorry hoor, maar als dat gebeurde was ze weg. Ze was niet echt de persoon die je zo kwam troosten, ze kon dat niet, voor geen enkele meter. Ze was nog steeds een jonge griet en niet een of ander ervaren persoon die zo wist wat je moest doen en iedereen hielp, blabla... ja, ze hielp wel maar niet op emotioneel vlak, daar moest je wel even alles alleen doen. “L-Leid de weg..” Ze knikte en keek toen naar Saiko. Als ie niet meer zou kunnen lopen zou ze wel hem dragen, dat wist ze zeker want tja, wie wist hoeveel impact zijn emotionele toestand konden hebben op zijn motoriek. Na enkele tellen draaide ze zich om en begon ze door te wandelen in het richting van het center. Ze ghield echter een schuin blik op de sloot die zich naast hen bevond. Ze vernauwde even haar ogen en keek al snel terug weg. Niet terugdenken aan dat moment...

Zwijgend en met de Beldum nog zwevend naast mij liep ik regelrecht achter haar aan. Veel keus had ik immers niet en mijn keel was net te stevig dichtgeknepen om maar een woord uit te kramen. Ik sloeg een zucht en keek naar de voeten van Tawnee. Ik voelde me op dit punt werkelijk waardeloos en wellicht vernederd. Dit was niet mijn dag, verre van zelfs. Alsof ik het in mij had om als een normale Pokémon Trainer te worden, zoals Tawnee. Op dit punt, onder de stromende regen was het niets meer dan een vergezochte droom, terwijl het bijna voor iedereen normaal was. Elke dag vochten ze met Pokémon, terwijl ze jaren jonger dan ik waren en beleefden ze dit vaak genoeg. En ik, ik was een huilebalk en wist me geen raad in het systeem. Waarom was ik dan nog levend? De paarse Pokémon had mij levend moeten verslinden, maar nee, ik werd gered en moest dus blijven leven. Oh Arceus, waarom bleef ik in leven, terwijl de hele wereld zo anders werkte en ik er gewoonweg niet bij hoorde? De Beldum wierp mij zijdelings een bezorgde blik toe, maar ik wende mijn blik van hem af. Daar had ik ook geen zin in, medelijden.

Een plotseling geluid weerklonk zich plotseling vlak achter mij en direct draaide ik mezelf om. Met amper tijd om zelfs aan mijn angst toe te geven zag ik twee Pokémon die nog het water uit waren gesproken en direct een waterstraal op mij afvuurde. Nog net zag ik er twee gele eenden in die hier wel vaker voorkomen, maar verre van slim waren. “Val aan!” De twee woorden ontsnapte mijn mond in volle paniek en ik had het gevoel alsof ik weg zou blazen door het lichte gevoel in mijn hoofd. Amer had ik er zelfs bij nagedacht, ze verlieten mijn mond in een oogwenk. Direct erna draaide de Beldum zich om en lanceerde zich tegen de aankomende waterstraal en knalde regelrecht met zijn lange meteorietlijf tegen de eenden op. Verrast kwekten de twee Pokémon, waarna ze al strompelend op hun achterwerk terecht kwamen. Ze verroerden zich niet meer en keken maar glazig uit hun ogen, maar toen as zag ik een rode ‘R’, de logo van Team Rocket, op hun pols zitten. Ze volgden mij nog steeds?! De angst keerde terug in mijn lichaam en langzaam stapte ik naar achteren met mijn trillende benen. “R-Rennen!” Zonder te wachten draaide ik mij om, bijna struikelend over mijn eigen benen, waarna ik richting de Pokémon center sprintte met de Beldum achter mij aan. Waarom gebeurde mij dit? Waarom ik, van alle mensen?