Rose Red [+Yara Celica]

Ze had het eigenlijk al moeten raden. Yara – en diens ouders – waren al jaren de sponsors van het Skarsgård gezien. Het was dan ook een normaal iets geworden om geld uitgewisseld te krijgen tussen de twee families, maar Cecille voelde zich er momenteel erg ongemakkelijk bij. Yara’s ouders mochten dan vrij rijk zijn en hun dochter alle liefde en geld willen geven dat ze nodig had, maar... Dat wilde ze niet van het meisje afpakken. Zelfs al gold hetzelfde ook voor de blondine, want ze was praktisch een tweede kind van de Celica’s en Yara van de Skarsgårds. “Dat... Dat hoeft niet. Echt niet. Jij hebt het vast harder nodig dan ik,” begon de achttienjarige. Om de volgende opmerking – vooral de laatste – moest ze wel even lachen. Cecille reek naar voren met haar hand en haalde die door Yara’s zwarte haren. “Alleen als jij dat echt wilt. Van mij hoef je dat niet te dragen als je niet wilt,” vertelde ze haar zusje.

Haar glimlach viel weer van haar gezicht en haar blik werd weer serieus. De zonnebril liet ze nu maar af; binnen in een ruimte zitten met gedempt licht was al donker genoeg, laat staan als ze ook nog eens iets droeg dat donker getinte glazen had. “Ik vind het heel lief van je dat je wilt helpen, maar... Misschien is het beter als ik het Sara eerder vertel dan ik gepland had. Eigenlijk had ik gepland het helemaal niet te vertellen... Ze is vast en zeker slim genoeg om er toch wel achter te komen.” Wellicht was het beter om het aan het lot over te laten. Om gewoon met zo’n lame excuus te komen zoals net en dan de sterren laten bepalen hoe het afliep. Zolang die ouders er maar niet achter kwamen was het vast wel prima. “En ik bedoel, het is maar een blauw oog. Wie verpest nou een relatie daarmee, right?” Een onzekere glimlach verscheen op haar gezicht. Niemand zou dat doen. Toch?

Het was duidelijk: Yara gaf niet zo gemakkelijk op. Typisch, want dat was nou net wel echt een kenmerk van haar – iets wat beide zusjes toch wel gemeen hadden in tegenstelling tot de meeste dingen. Cecille uitte het echter anders dan de zwartharige, maar of dat veel uitmaakte betwijfelde ze eerlijk gezegd. Het compliment dat ze kreeg van het meisje ging alles behalve ongemerkt aan haar voorbij; het liet haar zelfs goed voelen ondanks dat blauwe oog. Daar schaamde ze zich immers op meer manieren dan één voor, dus het deed haar wel goed om dat te horen van Yara. Haar mondhoeken krulden op. “Nou, als je het zo graag wilt, dan wil ik je rustig alles leren erover hoor,” reageerde ze uiteindelijk. Een meidendagje met haar zusje klonk zo gek nog niet. Misschien was het wel wat ze nodig had.

Yara bleek nog een goede moedinspreker te zijn ook. Het troostend, luisterend oor van haar was al prima genoeg voor Cecille om wat van haar frustraties kwijt te kunnen, maar het feit dat het meisje ook nog eens een hoop complimenten erbij gooide, deed de blondine alleen maar extra goed. Toen er werd verteld dat ze voor Sara’s pokémon hetzelfde had gedaan, snoof ze geamuseerd. Als haar vriendin een pokémon was verloren door Team Rocket, dan was er niks van dat joch heel gebleven. Iets wat Yara zich waarschijnlijk ook besefte; vandaar dat ze het nu ook aanknoopte. “Geloof me, dat joch had dan niet de kans gehad om dit bij mij te flikken,” sprak ze hardop, wijzend naar haar gewonde oog. Vervolgens verscheen er een dankbare glimlach rond haar lippen. “Mocht het Coördinatorschap niks voor je worden, dan stel ik voor om psychologe ofzo te worden. Of iemand die tips geeft in ruil voor geld. Je bent er erg goed in, weet je,” sprak ze tegen het meisje. Eerlijk gezegd wilde ze haar zusje nu echt een enorme knuffel geven, maar straks kwamen ze weer over als een stelletje en één keer vond Cecille wel genoeg.

Yara bedankte haar en vertelde toen dat ze erover na zou denken. Cecille glimlachte bemoedigend naar de zwartharige, maar die veranderde in een dankbare grijns toen ze te horen kreeg dat Yara’s advies voor haar altijd gratis zou zijn. “Gelukkig, dan hoef ik me over dat geld tenminste geen zorgen te maken,” grapte ze naar het meisje. Ze had namelijk zelf niet echt het idee dat het haar beter af zou gaan dan haar ouders wat betreft de geldzaken, al wilde ze niet haar hele leven afhankelijk zijn van een ander persoon. Op dat moment kwam de bediende aangelopen om hun bestellingen af te halen en Cecille moest even denken over wat ze ook alweer wilde hebben. Had ze überhaupt wel een keuze kunnen maken? Ah, shiftry, ze was nu al aan de beurt. Sivar scheen hetzelfde te willen als wat Yara voor Chiyo had besteld, dus besloot maar te kiezen voor dezelfde bestelling. “Maak dat maar dubbel zo voor mijn Tyrogue en mij,” vertelde ze de medewerker, die het allemaal opschreef en vervolgens de keuken in verdween. Cecille volgde de persoon met haar blik totdat die verdwenen was en richtte zich toen weer tot haar zusje. “Was die niks voor je?” grijnsde ze plagerig naar het meisje. Ze hief vrijwel direct haar handen omhoog in een defensieve houding. “Grapje, grapje,” voegde ze er nog aan toe. Wat hing ze toch weer de grote zus uit.

Cecille hief haar handen defensief op toen Yara haar erbij betrok. “Hey, ik heb een vriendin en zelfs al was ik vroeger niet echt iemand met een vaste crush... Ik ben geen cheator completor,” vertelde ze het meisje. De blondine had een... Nogal losjes levensstijl voor ze naar Kalos kwam. Feestjes en bedpartners, dat was waar haar leven voornamelijk uit bestond. Na het krijgen van Sivar werd het sowieso minder, maar nu was ze toch wel genezen ervan. Dat kwam eigenlijk door Sara, want als ze het meisje niet had leren kennen, dan had ze dat patroon hier wel weer opgepakt. Cecille grinnikte om de volgende opmerking van Yara en keek toe hoe er een knipoog en een knik met een grijns werd uitgewisseld. Haar Tyrogue keek haar vervolgens heel trots aan, alsof hij wilde zeggen dat hun band inderdaad te sterk was ervoor. Sivar begreep echter niks van romantiek en zag de onderliggende boodschap dan ook nooit in dit soort gesprekken liggen. “Laat mij niet tussen jullie inkomen, hoor,” vertelde ze de twee met een brede glimlach.

De beschaamde blik die ze kreeg van haar zusje begreep ze niet echt, maar anders dan een verward hoofd trekken deed ze niet. Afwezig tikte ze met haar wijsvinger op de tafel en probeerde een nieuwe onderwerp aan te knopen. Misschien konden ze iets plannen voor de rest van de middag; na het eten van een ijsje. Dat kleine uurtje was immers niet genoeg voor Cecille om wat bij te kletsen en tijd door te brengen met haar zusje. “Dus, waar heb je zin in vanmiddag?” vroeg ze aan de zwartharige, haar blik nu weer richtend op Yara. “Wil je wat gaan winkelen voor make-up? Kleren? Iets anders om de tijd mee te doden?” Haar grijns was inmiddels teruggekeerd. Net op dat moment besloot de medewerker om de ijsjes te komen brengen. “De pokémon sorbets?” vroeg hij, waar Sivar zijn poot voor in de lucht stak om aan te geven dat hij er één wilde. De sorbets werden voor de pokémon neergezet en vervolgens werden de aardbeiensorbets aan de dames gegeven. “Laat het u smaken!” vertelde hij het groepje met een glimlach, waarop hij weer verdween.

Op haar vraag had Yara wel een goede reactie. “Klinkt als een plan,” stemde ze in met het idee om door de winkelstraten te lopen. Cecille moest zich dan wel in gaan houden, want ze had het de laatste tijd niet zo breed meer. “Als ik iets wil kopen, geef me dan een tik op mijn vingers, oké?” vroeg ze toen aan haar zusje. “Zelfs als het iets voor Sara is. Ik moet echt op mijn geld gaan letten tot volgende maand.” Haar vriendin vond het sowieso niet erg als ze niet met iets extra’s kwam de volgende meeting. Die had zelfs liever dat ze wat meer geld overhield.
Nadat ze hun ijsjes hadden gekregen, wenste Yara haar een ‘eet smakelijk’ toe en lepelde toen al een berg slagroom op het bestek. Cecille knikte, deed hetzelfde en opende ook haar mond. “Smakelijk!” reageerde ze enthousiast, waarop ze de slagroom met het beetje ijs en de saus naar binnen werkte . Meteen smolt ze van binnen. “Dit is heerlijk!” sprak ze verbaasd, haar blik op het ijs voor haar gericht. Ze had wel iets lekkers verwacht, maar niet zoiets als dit. “Hoe vind jij het?”

Cecille nam zichzelf voor om niet al te enthousiast te zijn telkens wanneer ze iets leuks zag, want ze wist uit ervaring dat haar zusje haar op de één of andere manier toch wel om de tuin zou leiden en het voor haar kocht. Daar was Yara door de jaren heen heer en meester in geworden, maar de blondine had ook een aantal signalen geleerd om zoiets te voorkomen. De ene keer won zij, de andere keer won Yara. Dit keer was Cecille echter vastberaden om te winnen. De zwartharige hoefde immers niet voor haar fouten op te draaien. Dat zij niet met geld om kon gaan, betekende nog niet dat ze de jonge Celica erbij moest betrekken. Dan zouden ze het patroon van hun vorige generatie alleen maar herhalen.

Het meisje vond het schijnbaar net zo lekker als zijzelf, want ze reageerde er precies op zoals Cecille al had verwacht. De blondine lachte en ging wat naar achteren zitten. “Wanneer mis jij ijs niet, though?” grijnsde ze naar Yara. Het was geen geheim dat ze van eten hield en nog wel eens een zoetekauw had. Misschien dat haar zusje wel van binnen had gefangirlt toen Sara bekende dat ze een eigen snoepzaak wilde beginnen. Dat Yara nog niet had voorgesteld om voorproever te zijn voor de witharige verbaasde haar ergens, maar misschien kwam dat nog wel omdat ze moest wennen aan Sara. Of misschien had ze het wel al gedaan zonder dat Cecille ervan af wist. Wie zou het zeggen? “Ik weet in ieder geval wel wie een vaste klant gaat zijn bij Sara als die haar eigen zaakje heeft,” voegde ze er plagerig aan toe.