I Can Lift A Car [+Sara Sweets]

De vragende “wat?” die ze naar haar toe kreeg geworpen, begreep Cecille niet echt. “Hm?” reageerde ze op dezelfde toon terug, lichtelijk in de war over de waarom haar zoiets onduidelijks werd gevraagd. Ach, het zou ook wel. Gelukkig was haar volgende zin iets duidelijker, maar of de blondine er veel aan had was nog maar de vraag. Haar glimlach viel van haar gezicht en maakte plaats voor een frons die het beste was te omschrijven als ontmoedigd. “Dat betaald niet genoeg,” mompelde ze, waarop ze even wegkeek; haar blik op het gebied rondom de auto gericht. Ze waren nog steeds op de parkeerplaats. “Daarom moesten we ook verhuizen. Mijn ouders konden het niet meer betalen,” gaf ze toen eerlijk toe. “Ik zoek eigenlijk een baantje waar ik meer betaald van krijg, zodat het niet nog eens gebeurd.” Het was echt een chaos thuis geweest. Haar ouders stonden stijf van de stress en uiteindelijk kwamen ze nog niet rond, zelfs niet toen Cecille een groot deel van haar loon afstond aan de kosten die ze elke maand moesten betalen. De Celica’s mochten zich er niet mee bemoeien, maar ze hadden uiteindelijk het stel wel een weekendje weg cadeau gedaan, zodat die stress kon verdwijnen. Waarom Cecille niet mee mocht? Ze had het aanbod simpelweg niet aangenomen. Haar ouders konden een weekend met z’n twee wel gebruiken en zij kon de tijd gebruiken om aan de nieuwe omgeving te wennen.

Haar gedachten werden echter op iets vrolijkers afgestemd. Sara vertelde dat ook zij naar Kalos High ging en de glimlach op Cecille’s gezicht kwam meteen weer terug. “Hey, misschien zien we elkaar dan vaker!” sprak ze meteen enthousiast. “Al sta ik liever niet meteen als de zwerver van de stad bekend, maar ja, dat doe ik zelf.” Niet dat ze Sara als een echte roddeltante aanzag. Het was een stom grapje. En om die bedoeling te verduidelijken, grinnikte ze nu om haar eigen grap. “Veel van mijn vrienden gaan er al heen. Misschien ken je ze wel,” vervolgde ze toen. Dat Sara wellicht een hekel aan haar vrienden had, dat bedacht ze zich natuurlijk niet. Nee, haar vrienden deden geen vlieg kwaad en verdienden dan ook geen negatieve aandacht. Al kon Dahlia wel heel streng zijn. Echt heel streng.

De waarschuwing ontging haar compleet, zo intens was ze geconcentreerd op de muziek en haar dans. De preek die volgde, echter, kreeg ze wel mee. “Euh...” begon ze schuldig. Nee, eigenlijk had ze geen idee gehad. Maar ze besloot ook daar weer een grapje van te maken. “Ik leef voor gevaar?” Een voorzichtige grijns baande zich een weg op haar gezicht. Was dit met haar vrienden gebeurd, dan hadden ze waarschijnlijk in een deuk gelegen en had Cecille ook niet op haar tenen moeten lopen met dit soort grappen. Bij Sara had ze alleen het gevoel dat die haar toch nog elk moment de auto uit kon gooien en dat wilde ze eerlijk gezegd niet. Ze vond het eigenlijk wel gezellig met de witharige. Toen haar werd verteld dat ze een gordel moest omdoen, keek ze even naar de gordel van de achterbank. Hm. Haar blik gleed door naar de bijrijderstoel, waar de boodschappentas nog op stond te rusten. Soepel en nonchalant tilde Cecille die op en zette het op de achterbank, waarna ze daar de gordel omheen deed en grijnzend naar haar kunstwerk keek. Vervolgens klom ze met vrij weinig moeite op de bijrijderstoel, waarbij ze het woordje ‘shotgun’ mompelde en erop plofte. Nu deed ze wel een gordel aan. Dat avontuurtje met het dansen had haar wel haar lesje geleerd.

Ze kreeg niet eens een beetje medeleven. De toon waarop Sara sprak klonk alles behalve gemeend en Cecille fronste kwaad. Toen de witharige er nog wat aan toevoegde, was ze op haar tenen getrapt. “Oh, nou sorry hoor, niet iedereen kan meteen zo’n sportwagen als de jouwe permitteren.” Goh, dat ze dat woord überhaupt kende was een wonder. Maar daar dacht de blondine niet over na. “Alsof ik heb gekozen dat m’n ouders in de shit moeten zitten. Waarom denk je anders dat ik op zoek ben naar een baantje? ‘k Geloof niet dat de meerderheid aan studenten het ook voor hun ouders doen, hoor.” Nee, die deden het voor hun studie of iets. Een eigen woninkje. In de meeste gevallen eindigde het geld echter als zuipgeld in de weekenden. Cecille snoof en keek heel even naar buiten, proberend te kalmeren. Wat wist Sara er nou eigenlijk van? Haar situatie was waarschijnlijk het omgedraaide van Cecille; zij werd onderhouden door haar ouders, terwijl Cecille die van haar een beetje moest gaan onderhouden. En dat kon niet zonder een baantje.

Tegen de tijd dat een nieuw onderwerp was aangeknoopt, keek Cecille weer terug naar het meisje in de rijderstoel. Het leek haar sterk dat ze de blondine haar vrienden kende. “Ik heb meer vrienden dan je denkt, hoor,” vertelde ze Sara met een grijns. “Veel verschillende ook. Björn doet zich voor als een stuk chagrijn, Minnoo is superverlegen en Dahlia is... Nou. Dahlia is haar eigen emotie.” En dan had je nog Sivar en Åsa die wel in Cecille’s categorie vallen. Elias gedroeg zich te volwassen voor zijn leeftijd.

“Wisselen van plek,” reageerde de blondine nonchalant toen Sara vroeg wat ze aan het doen was. De auto stond stil, dus Cecille zag er het gevaar niet echt van in. Toen ze plaats had genomen op de bijrijderstoel grijnsde ze naar de witharige, alsof ze zojuist een grote overwinning had behaald. Vervolgens deed ze haar gordel om. “Mmmmmisschien,” sprak Cecille op de vraag of ze nu wel bleef zitten. “Dit zit veel gezelliger,” voegde ze eraan toe. Nu kon ze Sara tenminste echt aankijken tijdens een gesprek.

De witharige vertelde haar geen uitzendbureau te zijn en gaf haar vervolgens nog een aantal redenen waarom Cecille die vraag beter niet had kunnen stellen. Het humeur van de blondine werd er niet beter op door de toon van Sara, maar dat besloot ze maar even te negeren. Ze zat immers in de auto van het meisje en kon er elk moment letterlijk uit worden gegooid als ze nog meer op diens zenuwen begon te werken. Desondanks had ze wel een antwoord klaar. “Ja weet ik veel, jij woont hier al langer dan ik,” begon ze. “Of daar ging ik in ieder geval van uit. Misschien had je wel iets gezien ergens. Er hangen overal wel van die blaadjes op als ze hulp zoeken ofzo.” Dat was een logische beredenering. Althans, voor Cecille’s doen. “Ik stelde gewoon een simpele vraag. ‘k Heb nooit beweerd dat je een uitzendbureau bent, maar dan zal ik daar wel kijken,” sprak Cecille als laatste, waarop ze zacht snoof en weer even naar buiten keek. Bedaren, blondje. Je wilt niet de hele weg ruzie.      

Iets aan die reactie stond Cecille niet aan. Het was alsof Sara beweerde dat het helemaal geen goeie vrienden waren of dat het haar geen bal interesseerde. Opeens had de blondine dan ook geen zin meer om nog een poging tot een gesprek aan te knopen. Ze had absoluut geen zin om boos te zijn terwijl ze net een beetje van haar kater af was. Dat ene rotgevoel van hulpeloosheid niet te vergeten. Cecille hield zich daarom ook stil en was niet van plan om verder nog wat te zeggen, behalve toen ze even van plek wisselde. Het had wel haar gebruikelijke toon, maar echt extreem vrolijk zoals gewoon was het niet echt. Sara deed verder ook geen moeite meer voor een gesprek, dus Cecille besloot zich op de omgeving en de muziek te focussen. Misschien deed het haar goed genoeg om binnen vijf minuten van haar bui af te komen, misschien niet. Ze was in ieder geval wel blij met het feit dat de radio haar graag een pleziertje deed door leuke nummers af te spelen.

Cecille besloot geen aandacht meer aan het gesprek te besteden. Ze hoorde Sara’s opmerking wel, en wilde er ook best reactie op geven, maar ze had niet meer zo’n vechtlust om er daadwerkelijk iets zinnigs uit te gooien. Daarom had ze haar aandacht nu op de straat gevestigd; haar blik rondglijdend over de vele figuren die op straat rondliepen. Sommigen zagen er echt raar uit. Hier en daar zag je een rijkeluiszoon die er toch wel erg gay bijliep. Cecille vroeg zich af of zulke jochies niet gewoon echt gay waren, maar waarschijnlijk kwam het gewoon omdat ze zo verwend waren. Mensen met vreemde kleren aan die Cecille zelf nooit zou dragen. Ze keek niet op mensen neer, hoor. Ze moesten allemaal doen wat ze niet laten konden van haar. Maar ze vond het soms best amusant om rond te kijken en te beseffen hoe verschillend de mensheid wel niet kon zijn; en dan had ze het nog niet eens over rassen en huidskleuren.

Een nieuw nummer sprong op de radio aan en Cecille herkende het deuntje. Ze begon zachtjes mee te neuriën met het nummer en even later tikte ze afwezig met haar wijsvingers op haar linkerbeen, alsof ze een professionele drummer was die elk nummer wel uit haar hoofd kende en daarom altijd aan het oefenen was om de maat van de muziek te pakken te krijgen. Dat was ze echter niet. Niet dat ze het zelf meekreeg – haar blik was immers nog altijd gefixeerd om de vele omstanders. Hierdoor viel haar oog niet veel later op de lokale bioscoop; hoewel Cecille er nog nooit eerder was geweest. Misschien dat ze daar wel iemand zochten. Moest ze even in haar achterhoofd houden. Maar voor nu was ze wel uitgekeken op dat baantjesgesprek, dus besloot ze een ander onderwerp aan te knopen. “Ga je wel eens naar de film?” vroeg ze aan Sara, alsof het de normaalste zaak was van de wereld. Nou ja, om erheen te gaan in ieder geval wel, right? En misschien kon ze de witharige wel trakteren op een film om haar te bedanken. En om een date te kunnen hebben met het meisje. Maar dat was niet de prioriteit. Nope. Dat was Sara bedanken, natuurlijk.

Ze kreeg een reactie. Gelukkig maar, want ze had niet de hele weg in stilte willen blijven zitten. Haar mondhoeken krulden ietsjes omhoog naar een vriendelijke glimlach toen Sara vertelde dat ze soms naar de film ging. Haar elleboog plaatste ze bovenop de deur van de cabrio, terwijl ze haar hand tegen haar wang liet aanrusten en zo een geïnteresseerde houding aannam om naar de rest van de woorden te luisteren. Niet zo vaak meer, huh? Nou daar wilde Cecille wel verandering in brengen. Al moest ze dan waarschijnlijk harder werken, maar dat maakte haar niks uit. “Oh,” begon ze, nadat Sara toe had gegeven een aanbod van haar vriendin niet af te slaan om gratis naar de film te kunnen. “Dus als ik je meevraag naar de film als ik m’n portemonnee weer heb, kan ik er dan vanuit gaan dat we vrienden zijn?” Ze grijnsde een keer speels naar het meisje, maar had niet veel later een iets serieuzere gezichtsuitdrukking. “Als bedankje voor... Y’know, deze zwerver van de straat te plukken.” Die ging ze erin houden, of niet? Hoe graag ze ook niet bekend wilde staan als zwerver, noemde ze zichzelf nu wel zo voor de tweede of derde keer.

Dat deed haar er eigenlijk aan denken dat haar portemonnee inderdaad verdwenen was. Had ze die gewoon thuis laten liggen? Waarschijnlijk wel. Een groot aantal van het studentenfeestjes was gratis voor haar, omdat ze zo ontzettend veel connecties had met al die studenten; zelfs wanneer ze niet uit de stad zelf was. Er was altijd wel iemand in haar buurt te vinden die iets voor haar zou kunnen regelen. En omdat ze praktisch al was geadopteerd in de vriendenkring op Kalos High, was het niet moeilijk om een reputatie op te bouwen nog voor ze zich op de school bevond. “In welke klas zit je eigenlijk?” vroeg ze toen aan Sara. “En wat ben je van plan om erna te doen?”

Sara maakte kennelijk niet zo gemakkelijk vrienden. Cecille hief een wenkbrauw, zich afvragend wat die woorden nou eigenlijk betekenden. Het kon immers een hint zijn, maar die hint kon ook vele betekenissen hebben. Cecille zou echter Cecille niet zijn als ze er heel diep op inging, dus dat deed ze dan ook niet. Ze nam de woorden maar voor wat het waren en besloot inderdaad die uitdaging aan te gaan – want dat was hoe het in haar oren had geklonken. “Nou ik vind een gratis film al een goede rede om bevriend met me te zijn,” grijnsde ze naar de witharige. “En omdat ik zo vrijgevig ben, mag je zelfs de film kiezen!” Ze grinnikte even. Zelf maakte het haar nooit echt uit welke film ze heenging met een ander. Animatiefilms, actiefilms, romances, ze hield er allemaal van. Al had het laatste genre toch wel haar voorkeur, maar tegen een goede komedie kon ook bijna niets op. Zoveel keuzes die ze niet kon maken. Dat was de eigenlijke rede dat Sara de film mocht kiezen. Dat, en, ja, ze zat nu toch wel in de dure auto van het meisje.

“420b?” herhaalde ze met een verbaasde ondertoon. Dat... Klonk haar heel bekend. Was dat niet de klas waar ze komend jaar in terecht kwam. “Ha, kijk ‘ns aan. Je bent nog steeds niet van me af hierna, want dat is dezelfde klas waar ik moet starten na de zomer.” En daar zaten een paar van haar vrienden ook in. Oké, misschien dat Sara dan toch wel haar rust kon krijgen van Cecille. “Ah, weet je zeker dat je m’n vrienden dan niet kent? Björn zit geloof ik ook in 420b.” Ze meende zich te herinneren van wel, want ze had nog een grapje over de klassennaam gemaakt toen. De witharige vervolgde haar eigen verhaal door te vertellen dat ze management wilde gaan doen na high school en Cecille fronste vragend. “Wacht, betekent dat dat je manager kunt worden?” vroeg ze aan de ander. Een kleine grijns versierde toen haar gezicht. “Zo ja, dan kan ik er wel eentje gebruiken in de toekomst! Je zou nog eens goud geld aan me kunnen verdienen. Ik streef naar de titel van wereldkampioene kickboksen! ... Al is regionaal ook niet mis,” ratelde ze aan één stuk door. “Maar dromen horen groot te zijn, toch?” Met een trots en scheef grijnsje keek ze opzij; haar blik zoekend naar die van Sara. Kijk, nu was het alweer een stuk gezelliger.

Cecille merkte het al; de sfeer was opeens minder enthousiast, alsof er opnieuw een ruzie was ontstaan en daar nu het effect erna nog bij kwam kijken. Ze voelde irritatie al omhoog komen en probeerde dat zover mogelijk weg te duwen om een tweede ruzie in de auto te voorkomen; voornamelijk omdat ze er zelf geen zin meer in had. Het was al lang en breed duidelijk dat de twee complete tegenpolen van elkaar waren – waar Cecille enthousiast en vrolijk was, was Sara juist teruggetrokken en serieus. De witharige liet toen weten Björn wel te kennen en vertelde niet veel met hem om te gaan. Cecille grinnikte zacht. “Hij is altijd chagrijnig. Telkens als ik hem zie heeft ‘ie een kwade frons op z’n voorhoofd,” vertelde ze, waarop ze naar haar eigen voorhoofd wees en probeerde zijn frons na te doen. Het mislukte grandioos, maar daar had de blondine zelf geen erg in. “Zoiets,” meldde ze erbij, om te laten weten dat ze een imitatie probeerde. “Maar hij is een goede jongen. Als je hem beter leert kennen, althans.” Ze grinnikte weer.

Cecille’s enthousiasme verdween compleet toen Sara allemaal negatieve reacties op haar voorstellen gaf. Ze had het sowieso niet serieus bedoeld, tenzij de witharige het wel heel graag had gewild, maar dat bleek niet het geval. De blondine besloot maar weer een stilte te laten vallen, vooral omdat haar poging tot een wapenstilstand geen effect bleek te hebben gehad en ze niet opnieuw een ruzie wilde hebben. Ongeïnteresseerd liet ze haar elleboog weer op de rand van de auto rusten en liet ze verveeld haar hoofd ertegen hangen, waarop ze met eenzelfde blik de auto uit tuurde. “Als ik je irriteer, mag je me ook wel bij de eerstvolgende brug afzetten. Ik heb gehoord dat daar erg aardige zwervers zitten die me vast wel met open armen ontvangen,” mompelde ze tegen Sara. Daar deed ze het meisje vast een heel groot plezier mee. En dan hoefde Cecille haar ook niet meer lastig te vallen, ook op school niet.