We are the jack 'o lanterns in July

Zodra ze een grijns opzette vernauwde de groenharige zijn ogen even, ze zat hem gewoon in de maling te nemen hé? Het zou hem helemaal niets verbazen, ondertussen had hij haar wel door, met hoe riddle zo nu en dan dacht dus op het moment zou zijn vermoedens waarschijnlijk wle waar zijn. Ze wist niet zeker of ze het wel moest vertellen, ja ze zat gewoon hem te irriteren. ”En waarom weet je dat dan niet, hé?” hij kon het prima met haar meespelen als hij daar zin in had ”Waarom is da dan geen goed idee, hmm?” misschien zou ze het door hebben dat hij al deels wist wat ze van plan was , misschien niet. Misschien liet ze het zo wel merken.

Riddle kwam wat dichterbij, waarna ze wat omhoog keek, zodat de twee elkaar recht in de ogen konden kijken. Ze was eigenlijk best klein, gezien de groenharige eigenlijk gewoon van gemiddelde lengte was. Je wist maar nooit was de ander er van vind, daar had ze een punt ja ”Maar ik heb geen idee wat het is, dus weet ook niet wat ik er van vind he.” ze leek he echt niet door te hebben hé? Of was hij ineens goed geworden in dingen verbergen om deze manier? Niet dat hij zich kon herinneren ofzo, het was gewoon iets.. nieuws zeg maar voor hem. Waarom hij het niet kwam halen. Kort werd er een wenkbrauw opgehaald, wat bedoelde Riddle daar nou weer mee? Veel antwoord kreeg hij niet, immers was Riddle al beneden. Een klein zuchtje kwam van de groenharige terwijl hij daarna maar de trap afliep, ze was al op de bank en dus kwam hij maar rustig achter haar staan. ”Waarom vertel je het gewoon niet?” voorzichtig liet hij zijn vingertoppen over haar nek glijden, misschien met de intentie om haar te kietelen.

Toen hij haar ging kietelen sprong Riddle zowaar op, waardoor de groenharige enkel moest grinniken. Ze probeerde haarzelf nog te ‘beschermen’ met dat ze het anders niet zou gaan vertellen, hierdoor verscheen echter enkel een grijnsje op zijn gezicht. ”Dan is dat eenmaal zo.” laat hij maar eens de rollen gaan omdraaien, de groenharige zetten een stap opzij, in de richting waarin Riddle was opgeschoven. Vervolgens probeerde hij haar weer op diezelfde manier als eerder te kietelen, dit was best wel leuk zo zeg. ”Het valt ook zo niet mee he.” met een zeer amusante blik keek Nathan even naar Riddle, ja, dit was wel heel erg leuk en met name grappig voor hem. Hij wist wel dat ze er niet echt bepaald handig aan zou kunnen ontkomen, wat het enkel nog grappiger maakte dan het al was.

Er werd zielig gemompeld dat zij haarzelf niet eens kon beschermen, ja, dat had de jongen wel onderhand gemerkt hoor. ”Dacht je soms dat ik dat niet weet.” sprak hij, misschien met een net iets té lief glimlachje op zijn gezicht. Weer probeerde hij haar te kietelen, Riddle zat zowaar in de bank, dus veel plekken om heen te gaan had ze niet meer. Echter kwam ze snel van de bank af, waardoor hij niet meer bij haar kon komen. Kort grinnikte hij, terwijl hij haar daarna met een grijnsje op zijn gelaat Riddle aankeek. ”Denk je echt dat dit nou bepaald veel gaat helpen?” dit was wel zeker grappig. Hij legde zijn beide armen op de bank en leunde daar vervolgens op, om Riddle met een grijnsje aan te kijken. Dit was ook zo grappig zeg~

Er werd een ja gemompeld en ook nog dat hij daar moest blijven, dit was een mooie draai in rollen zeg. Ineens struikelde Riddle over haar eigen voeten, waarna ze vervolgens met haar rug op de bank terecht kwam. Kort grinnikte hij weer "Het zit je nu ook zeker erg tegen hé." als het aan hem lag, had de groenharige gewoon het gevoel dat Riddle niet eens weg kon gaan, al was het enkel alleen door haar onhandigheid. Hij liet zijn vingers weer over haar nek gaan, terwijl er een flinke grijns op zijn gezicht stond. Het duurde een tijdje, of ze leek eindelijk te beseffen hoe ze er lag en dus probeerde Riddle meteen overeind te komen, waarna hij dus voor even zijn pogingen staakte.

Al leek ze het te proberen om hem nors aan te kijken, barstte Riddle in het lachen uit zodra hij haar weer ging kietelen. Er werd moeilijk gemompeld dat ze het opgaf, waarbij hij even zijn wenkbrauw ophaalde, ook snel was dat zeg. Er werd weer gezegd dat ze het echt opgaf, maar voegde er wel nog bij dat het toch geen zin had met die armen. "Hmm.." hij ging er wel mee stoppen hoor, maar het zou leuker zijn om haar er nog even mee te plagen, net zoals zij met hem eerder die dag deed. "Ik weet het nog niet zo hoor." de jongen leunden even op zijn andere been, omdat zijn rechter langzaam kramp begon te krijgen van het zo staan. "Wat dan als ik hier niet blijf." een klein stapje zette Nathan naar Riddle.

Zodra de groenharige dichterbij kwam, voornamelijk om haar te plagen sprong Riddle weer op, om vervolgens te zeggen dat hij geen aandacht aan wat ze eerder had gezegt moest besteden. Wat veranderde Riddle ook snel van mening zeg, jeetje. Eerst moest hij blijven nu niet. "Blijf maar gewoon daar oke" kort haalde hij een wenkbrauw op, wat wou ze nou. Echt, serieus. Wat in Arceus naam had hij hier nou weer aan, niets, helemaal niets. ”Wat moet ik nou doen.” vroeg hij droog aan Riddle, nee echt, hij raakte er nogal in de war van. Vrouwen en hun gemixte meningen. ”Eerst moet ik blijven staan, daarna het negeren en nu weer blijven staan.” sprak hij weer droog. Jeetje, kon het echt niet gewoon duidelijk zijn?

Nu leek Riddle ook pas echt door te hebben wat ze had gezegd, waarna de groenharige even een zuchtje slaakt, handig bezig zeg, was ze. Dus niet natuurlijk. Er kwam wat duidelijkere uitleg, kijk, daar had de jongen wel heel wat meer aan zeg. Hij mocht wel dichterbij komen maar niet kietelen, zo moeilijk was dat toch niet om te vertellen? ”Dat is meteen al een stuk duidelijker.” de groenharige zette een klein glimlachje op, hij reageerde echter al totaal niet op Riddle’s veel te aardige glimlach. Het was dat hij haar te goed kon, anders zou de groenharige er misschien nog voor vallen. Nice try Riddle, maar nu zou dat niet lukken. ”Zo een lief gezicht past goed bij je.” sprak Nathan met een grijnsje op zijn gezicht, terwijl zijn ogen precies in Riddle’s blauwe ogen keken.