We are the jack 'o lanterns in July

Ineens keek Riddle met een rood hoofd en al snel snapte hij waar ze het over had, al was het wel een minder groot probleem voor hem, maar tja. "Misschien moeten we toch maar wat aan gaan trekken..." kort grinnikte hij even, al had hij wel in zijn hoofd dat het wel handig zou zijn, een stuk minder koud in welk geval. ”Wel een goed idee ja..” hij kwam van het bed uit, om vervolgens zijn kleding te pakken en een broek en shirt aandeed, zo, dat was in welk geval een stuk beter dan eerder. Er werd een schuine blik geworpen op Riddle, om te zien hoe het er bij haar aan toeging.

”Lukt het een beetje?” vroeg hij, toen het hem opmerkte dat Riddle niet echt bepaald opschoot, het zag er gewoon simpelweg uit dat ze nogal wat hulp nodig had. Snel werd zijn blik geworpen op de kleine brandwond op zijn arm, al werd deze al weer snel verborgen, het was niet zo erg dat als het er uitzag gelukkig, dat scheelde zeker al een heleboel voor hem. ”Als je wilt kan ik je wel helpen.” hij verwachtte niet echt dat het haar zelf zou gaan lukken, maar het enkel voorstellen kon natuurlijk geen kwaad. Niet dat hij dat nou echt bij andere mensen had voorgesteld, dat zou nog wat zijn zeg, maar het leek hem niet dat Riddle zijn ‘aanbod’ zou gaan afwijzen.

Zodra er lachend werd gevraagd of het er zo uitzag, moest de jongen even lachen, maar schudde vervolgens zijn hoofd ”Nee, niet echt.” het zag er vanaf zijn oogpunt wel erg grappig uit, maar voor Riddle moest het wel erg irritant zijn, dacht hij. Er werd nors op zijn aanbod gemompeld, omdat het maar moest, daar had ze een punt, niet iedereen zou het even prettig vinden om zo door het huis te lopen. Ze had een probleem, kort fronste de jongen, wat was er dan nu? Ze had niets goeds om aan te trekken, waarna ze wel zei dat ze er niet op deze manier er bij zou gaan lopen ”Dat snap ik wel ja~.” al was het grappig en hij had er absoluut geen probleem mee, zou het wel gewoon handiger zijn. ”Heb je misschien een wijd shirt?” dat zou ze wel hebben, toch? Want als ze dat had, zou ze die aankunnen.

Ze dacht van wel, kijk eens aan, dacht was in welk geval al iets. Riddle liep richting de inloop kast, waarna hij ook maar volgde, gewoon een voorgevoel hebbend dat hij haar zou moeten helpen. Het duurde niet al te lang, of het ding was al gevonden en ze wees ernaartoe, de groenharige knikte kort en sterkte zijn arm, om vervolgens het ding te pakken. ”Zo.” mompelde hij, zodra de jongen het ding had gepakt, hij moest er ook nog mee helpen hé? De jongen wierp een veel betekende blik naar haar, ze zou het zelf wel doorhebben wat er zou gaan volgen.

Hoeveel blikken wel niet konden zeggen zeg, het was bijna wonderbaarlijk. In andere woorden, hij bedoelde gewoon dat ze zijn boodschap bedoelde er haar armen optilde zodra de groenharige het haar ‘vroeg’. Voorzichtig trok hij het shirt over haar hoofd zodat het uiteindelijk goed zat… Nou ja, goed was ook een groot woord. Het zat gewoon over haar heen, maar tenzij Riddle het zelf nog ging goeddoen, wat hem niet zou lukken, zou het gewoon zo blijven zitten. Wist Nathan veel hoe het moest, dus niet. ”Zit het zo goed?” hij zou geen verstand ervan hebben, nu niet en nooit niet.

Er klonk een grappende natuurlijk, waarbij hij even fronste, wat had hij daar nou weer aan? Echt helemaal niets, nada, noppes. Een kleine zucht kwam van hem, al werd er verder niet op gereageerd, vrouwen. Riddle deed zelf het shirt goed, waarbij een van haar schouders zichtbaar werd. zeg dat dan als het niet goed is! Ze liep langs de jongen de kast uit, waarna er met een brede glimlach gesproken werd dat ze iets moesten doen. Kort fronste hij ”En wat had je dan in gedachten?” hopelijk zou ze hier wel duidelijk over kunnen zijn, dat zou het immers een stuk makkelijker maken om te communiceren.

Er werd een vaag, onduidelijk antwoord gegeven, waarbij hij weer met zijn ogen rolde, dat deed ze wel vaak he, onduidelijke antwoorden geven. ”Wat dan?” wat haar intenties waren, of wat haar idee was wist de jongen natuurlijk niet, immers kon hij geen gedachten lezen. Even prikte hij haar in de wang, niet van plan het op te geven ”Nou?” ondertussen deed hij zijn handen in zijn zakken en keek haar aan, misschien dat hij iets uit haar houding kon krijgen. Misschien zou het nu wel handig zijn om gedachten te kunnen lezen, tenzij ze aan iets vreemds dacht natuurlijk, dat zou niet al te handig, of zelfs, prettig zijn om te weten. Laat het hele gedachtelezen plan maar vallen.