It's so cute

Athan voelde zich ontspannen toen hij merkte dat het meisje inderdaad geen aandacht meer aan hem schonk. Met zijn gemene en botte opmerkingen had hij wel één overwinning: hij joeg vervelende mensen weg. Het was niet dat hij geen vrienden wilde maken, maar hij had geen idee hoe hij daaraan moest beginnen. Bovendien waren mensen toch maar gemeen. Zijn vader had hem ook altijd slecht behandeld en zijn moeder had hem nu in de steek gelaten door die rechtszaak te verliezen en naar de gevangenis te gaan, dus zouden de andere mensen überhaupt wel beter zijn? Hij dacht van niet. Hij begon zich net af te vragen of hij niet iets hoorde toen hij opeens iets tegen zijn rug voelde. Omdat hij zijn handen in zijn zakken had steken, kon hij niet verhinderen dat hij recht met zijn kin op de harde stenen terechtkwam. Hij rolde meteen omver en greep de kraag van de persoon vast. Toen merkte hij dat het de Pokémon was en zuchtend liet hij de kraag los. ‘Niet jij weer,’ sprak hij geërgerd. ‘Heb ik mezelf niet duidelijk genoeg gemaakt? Rot op!’ Hij probeerde het gezicht van zijn kloon weg te duwen en hield ondertussen zijn gezicht weg. Hij keek met een schuin oog naar het meisje en keek nors toen hij merkte dat ze weer niks wilde doen om haar Pokémon beter op te voeden. Hij voelde ook aan zijn kin dat deze geschaafd was en dat deze begon te bloeden. ‘Heb je nu je zin?’ snauwde hij woest naar het meisje. ‘Mijn kin ligt half open dankzij jou en die vervelende Pokémon van je!’ Hij probeerde de Pokémon op afstand te houden door beide handen tegen diens schouders te zetten en kracht te zetten. En dit had hij ook echt weer, hè!