It's so cute

Met rustige passen wandelde ze verder. Adelais en Jade waren weer aan het stoeien. Tawn was erg blij met de twee Pokémon. Ze waren zo close en het was zo schattig om ze samen te zien spelen. Ze zuchtte even al lachend en schudde kort het hoofd toen Jade weer won en bovenop Adelais lag, al sabbelend op haar oor. De Eevee piepte even en schudde kort het hoofd waarna ze omrolde en even zachtjes piepte. De zwarte Pokémon blafte even luid en schoot vanonder de grotere Eevee vandaan waarna ze zich even uitschudde en even boos naar haar keek, maar haar blauwe ogen verzwakte al snel en ze stapte op de Eevee af waarna ze haar neusje tegen die van haar duwde. Ok... Dat was echt schattig.

{Athan}

Athan trok zijn wenkbrauw op terwijl hij naar de kaart keek die hij in zijn handen vasthield. Hij had de instelling waar hij een aantal jaar had doorgebracht verlaten en bevond zich nu in één of ander dorp dat Camphrier Town noemde. Hij wist dat de instelling in Lumiose City gelegen was, ergens in een ver hoekje van de stad. Hij wist de plek naar zijn thuisstad, maar geen haar dacht eraan om daar terug naartoe te gaan of zijn moeder op te gaan zoeken in de gevangenis. Zij had harder moeten strijden. Zij had er voor hem moeten zijn, maar dat was haar niet gelukt en nu zou zij er voor moeten boeten. Net zoals hij had moeten boeten. Hij trok zijn kap over zijn hoofd zodat zijn gewonde oog niet te veel opviel en stak zijn handen in zijn zakken, waarna hij gewoon begon te lopen. De kaart had hij verfrommeld in zijn rugzak gestoken. Hij zuchtte geërgerd toen een dame met een Eevee en een Pokémon die hij niet meteen herkende zijn pad blokkeerde. De Eevee en de Pokémon waren met elkaar bezig, waardoor het meisje geen oog voor hem had. ‘Uit de weg,’ sprak hij bot. ‘Ik moet erdoor.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en trok een wenkbrauw op terwijl hij de kap wat dichter over zijn hoofd trok en daarmee zijn gezicht in lichtelijke duisternis liet hullen. Dadelijk zou hij weer vragen krijgen over zijn oog en daar zat hij niet op te wachten.

Even lachte ze kort, maar het was al snel duidelijk dat er mensen waren met een minder goed humeur. ‘Uit de weg,’ ze keek even om en zag in de schaduw van een kap zijn gezicht, die ook nog eens duidelijk getekend was. ‘Ik moet erdoor.’ Ze fronste even en keek even naar de brede weg waar ze op stond, waarna ze haar handen over elkaar sloeg. "Ik ben niet zo breed hoor," zei ze, een beetje geïrriteerd en boos om het simpele feit dat hij haar indirect 'dik' ofzo had genoemd.

Een wenkbrauw werd opgetrokken en haar woorden zorgden ervoor dat hij stokstijf bleef staan. Hij was even vergeten hoe snel meiden zich ook alweer beledigd konden voelen. Waarschijnlijk had ze zijn opmerking opgevat als: ‘Jij bent dik.’ Jeetje. En nu moest hij zichzelf gaan verontschuldigen ook zeker? Echt niet. ‘Heb ik dat gezegd dan?’ vroeg hij nu nors aan haar. ‘Ik heb gevraagd of je opzij wilde gaan. Ik heb nooit gezegd dat je dik was.’ Hij liet kort zijn ogen over haar flitsen en concludeerde daarbij dat ze daadwerkelijk niet dik was. Niet dat hem dat iets kon schelen hoe een ander persoon er uitzag, want hij moest eerst eens naar zichzelf kijken voor hij over anderen ging oordelen. Zijn oog, welke getekend was voor het leven, was harstikke lelijk en maakte zijn gezicht geen pretje om naar te kijken. Dus voor hij iemand lelijk ging noemen, zou hij zich eerder daarop moeten concentreren. ‘Waarom voelen vrouwen zich altijd om het minste of geringste zo beledigd?’ vroeg hij geërgerd aan haar. Ook al kon hij er nu wel langs, hij zou dankzij zijn eigen vraag moeten wachten tot ze antwoord had gegeven. Het was zo lang sinds hij met iemand buiten de instelling om nog had gepraat. Zo te zien had hij niet veel gemist.

‘Heb ik dat gezegd dan?’ Daar had ie een punt, toch was ze zo en ze stond vast op haar punt dat ze het zo had opgevat. ‘Ik heb gevraagd of je opzij wilde gaan. Ik heb nooit gezegd dat je dik was.’ Ze snoof even zachtjes en Jade had nu ook opgemerkt dat er iemand was. Ze kwam dichter en bekeek de persoon even. Maar Tawn keek even naar haar, waardoor de Pokémon niet deed wat ze normaal zou doen en gewoon wat naar achter liep, om tegen de Eevee te lopen. ‘Waarom voelen vrouwen zich altijd om het minste of geringste zo beledigd?’ Ze snoof weer. "Omdat je niet nadenkt over hoe het over kan komen," zei ze meteen, right to the point. "Plus, er is toch genoeg ruimte om verder te wandelen?" vervolgde ze.

Athan’s mondhoek krulde lichtelijk omhoog toen hij merkte dat het meisje op zijn eerdere woorden niks te zeggen had. Ze leek dus te beseffen dat hij gelijk had en dat deed hem ergens wel goed. Dat kwam gewoon omdat hij leuk vond als hij gelijk had. Maar ook omdat ze daar dan in elk geval geen gedoe meer over hadden… dacht hij. ‘Moet dat dan?’ vroeg hij bot op haar woorden. ‘Ik denk dat de wereld een stuk leuker voor je zou zijn als je niet alles als een directe belediging opvat.’ Hij keek haar aan toen ze haar vraag stelde. ‘Ik wil niet veel zeggen, maar jullie stonden daarnet echt in de weg,’ zei hij geërgerd. ‘Anders zou ik mijn mond toch niet opendoen, of wel soms?’ Hij draaide nu met zijn ogen. Eerst vatte ze zijn woorden op als een directe belediging en vervolgens stelde ze domme vragen. Kon dit erger worden? Ze was een meisje, dus misschien wel. Niet dat hij iets tegen meisjes had en geen haar op zijn hoofd die er ooit aan zou denken om er eentje te meppen, maar soms waren ze wel vervelend. ‘Ik zou uiteraard niet op één van je lieve Pokémon willen trappen.’ Nu nam zijn stem een meer spottende toon aan en zijn amberkleurige ogen – die makkelijk voor goud konden ondergaan – keken haar nu recht aan.

‘Moet dat dan?’ Haar mondhoeken krulden naar onder. ‘Ik denk dat de wereld een stuk leuker voor je zou zijn als je niet alles als een directe belediging opvat.’ Wel meteen keek ze hem boos aan. Dat deed ze niet! He! ‘Ik wil niet veel zeggen, maar jullie stonden daarnet echt in de weg,’ He! "Dat is niet zo, er is genoeg plaats voor iedereen," zei ze terwijl ze even naar hem keek. ‘Anders zou ik mijn mond toch niet opendoen, of wel soms?’ Wel meteen vervolgde ze met haar gezaag. "Misschien wilde je me dan wel dik noemen," riep ze naar hem. ‘Ik zou uiteraard niet op één van je lieve Pokémon willen trappen.’ Nu snoof ze luid. "Lief?" Ze keek even schuin naar Jade, die meteen grijnsde. Een paarse gloed kwam van de Pokémon af en al snel transformeerde de Zorua in de man voor haar. Oh, nu zag ze wel duidelijk zijn getekende gezicht. De Pokémon keek even naar de man met een grijns op haar gezicht. Een zien hoe lief hij dit zou vinden.

Een luide pets weerklonk door de straat toen Athan zijn hand tegen zijn hoofd sloeg. Hij zweerde dat hij de afdruk van zijn hand nog dagenlang zou zien op zijn voorhoofd, maar het was het waard. Het meisje riep daarnet weer een verwijt naar hem die nergens op sloeg. ‘Oh, alsjeblieft zeg,’ zei hij geërgerd. ‘Ja, je bent dik, nu goed?’ Misschien als hij haar haar gelijk gaf zou ze ophouden. Hij had echter meer het gevoel dat wat hij ook tegen haar zei, ze gewoon niet tevreden ging zijn. Hij keek met een verbaasde blik naar zijn kloon die tegenover hem stond en trok een nors gezicht toen bleek dat het meisje zijn gewonde oog nu volledig kon zien. ‘Ik zie een prachtig exemplaar voor me staan,’ zei hij sarcastisch tegen haar. Hij slikte toen hij naar zijn kloon keek en naar het litteken. Het litteken was nog steeds vrij duidelijk en Athan betwijfelde of het ooit beter zou worden. Hij had echter geen zin om de hele dag naar die rotkop te staan kijken, ook al was het zijn eigen gezicht. Hij haatte zijn gezicht. Hij haatte dat litteken en alles wat ermee te maken had. Hij balde zijn vuisten. ‘Laat je Pokémon weer terug naar zijn eigen vorm transformeren of ik zweer dat ik ook niet meer lief ben,’ snauwde hij haar toe. Dat was echter bluf, want hij zou haar of haar Pokémon nooit pijn doen. In een gevecht was dat wat anders, maar hij zou uit het niets geen Pokémon pijn doen. Dat was immers ver buiten zijn principes.

Hij deed een facepalm, goed zeg... Grr. ‘Oh, alsjeblieft zeg,’ Ze snoof weer eens luid en duidelijk. ‘Ja, je bent dik, nu goed?’ Wel meteen kreeg hij een boze blik toegeworpen. Ze vond hem niet aardig, hij was gemeen. Ze zou August bellen en Jason en Alana en iedereen en dan zou ze janken en zeggen dat hij haar pestte, niet leuk. Hij was ook duidelijk niet blij met wat Jade had gedaan, boeien. ‘Ik zie een prachtig exemplaar voor me staan,’ zei hij. Ze trok even kort haar mondhoeken omhoog. Het duurde even, maar uiteindelijk werd het hem genoeg. Het was een feit dat er mensen waren die niet graag naar zichzelf keken, de meeste normale mensen wel. Want dan zag je je fouten, net zoals je niet lang in een spiegel kon staren, het was gewoon zo. Mensen zagen hun fouten niet graag. ‘Laat je Pokémon weer terug naar zijn eigen vorm transformeren of ik zweer dat ik ook niet meer lief ben,’ Ze schudde haar hoofd kort. "Ik kan ook erg gemeen zijn hoor," zei ze. Ja vooral als ze Lawrence zou boven halen.

De boze blik die ze op hem wierp zorgde ervoor dat hij zich ergens wel geamuseerd voelde, voor zover dat mogelijk was. Hij was niet iemand die zich snel goed of geamuseerd kon voelen, maar de manier waarop ze zich nu gedroeg was gewoon… hilarisch. En kinderachtig. Zijn geamuseerde houding verdween echter als sneeuw voor de zon bij haar opmerking en nu keek hij haar geïrriteerd aan. Ze was dus ook nog eens moeilijk met dingen begrijpen. Hij balde zijn vuisten in zijn zakken. Hij moest zijn kalmte bewaren. Hij moest zich aan zijn principes houden. Hij zou niet als zijn vader worden. Hij zou geen vrouwen of Pokémon pijn doen. Mannen in elkaar slaan als ze hem treiterden, tot daaraan toe, maar van vrouwen bleef hij af. Toch zou hij haar graag wel aan haar oren willen trekken, maar zelfs dat deed hij niet. ‘Ga ergens anders kinderachtig doen, ja,’ snauwde hij vervolgens naar haar. ‘En zorg alsjeblieft dat die kop uit mijn ogen verdwijnt. Laat hem die Eevee kopiëren of zo.’ Hij bromde de woorden één voor één naar haar. Hij zuchtte en wreef over zijn gezicht waarbij hij zijn kap weer wat meer over zijn ogen trok. Hij keek haar toen weer direct aan en wachtte vervolgens op antwoord.

Hij vond het duidelijk amusant, zij niet, verre van eigenlijk. wat hadden mensen toch met haar en pesten. Meh, dat was helemaal niet leuk weet je... Echt niet... Ze trok even een nog bozer gezicht, maar zei niks voordat hij iets zou zeggen. ‘Ga ergens anders kinderachtig doen, ja,’ zei hij waarna ze duidelijk was dat ze niet zou zeggen tegen Jade dat ze terug een Zorua moest worden. ‘En zorg alsjeblieft dat die kop uit mijn ogen verdwijnt. Laat hem die Eevee kopiëren of zo.’ Ze snoof kort en met dat geluid sprong Jade op de jongen af en begon hij diens gezicht te likken. Oh... Arceus...

Als hij zich niet beheerst had en zich niet in zijn hoofd had gehouden dat het een Pokémon was, had hij zijn eigen kloon bijna in het gezicht gemept met zijn vuist. De jongen rende opeens naar hem toe en begon hem te likken in zijn gezicht. Athan voelde zich ontzettend vies en bovendien was dit ook nog eens heel vernederend. Snel sprong de jongen achteruit terwijl hij zijn kloon op afstand probeerde te houden door hem weg te duwen met zijn handen tegen de schouders aan. ‘Ga weg,’ gromde hij gefrustreerd naar zijn kloon. Hij hield zijn gezicht ondertussen weg, haalde één hand van de schouder van zijn kloon en veegde zijn gezicht af. Met een vies gezicht keek hij naar het slijm dat achterbleef op zijn arm en geïrriteerd keek hij het meisje aan. ‘Leer je Pokémon toch eens wat manieren,’ snauwde hij haar kwaad toe. ‘Vind je dit soms normaal? Jeetje. Zelfs een Psyduck is tien keer beter opgevoed.’ Met een vies gezicht hield hij zijn kloon nog steeds ver van zich af. Hij wilde niet weten hoe anderen zouden reageren als ze dit zouden zien, maar zo te zien stonden ze ver afgelegen van de mensen die hier woonden. Mooi zo. Hij keek met een kwade blik naar de Pokémon aka zijn kloon en hoopte dat het stomme beest zijn hint begreep. Namelijk dat hij moest oprotten.

Hij duwde Jade weg, die nu ging zitten zoals een Pokémon zou doen, wat er echt belachelijk uitzag omdat ze een mens was. Het was gewoon erg grappig als je het zo bekeek waardoor ze even kort een lachje op haar gezicht kreeg. Hehe, hier kreeg hij het. Hij veegde toen zijn gezicht af. ‘Leer je Pokémon toch eens wat manieren,’ zei hij op een kwade toon. ‘Vind je dit soms normaal? Jeetje. Zelfs een Psyduck is tien keer beter opgevoed.’ Ze zuchtte even. "Moet jij zeggen," zei ze. De kloon van de jongen blafte eens luidkeels en grijnsde breed naar hem.

Waarom was hij deze moeite eigenlijk nog aan het doen? Het was duidelijk dat het meisje – die minstens 15 oogde, maar zich gedroeg als een kind van 12 – echt niet op een normale manier kon reageren en haar Pokémon al helemaal niet. Verafschuwd keek hij naar hoe de Pokémon daar op de grond zat. Het vervelende was dat het echt gewoon een exacte kopie van hemzelf was. Athan zuchtte vermoeid toen hij haar woorden hoorde. ‘Wat jij wilt,’ zei hij waarna hij met zijn ogen draaide. ‘Maar ik ben hier weg. Ik heb namelijk écht geen tijd voor deze onzin. De groeten.’ Hij vond het wel genoeg. Hij had geen zin in deze onzin. Bovendien moest hij de buurt gaan uitkammen. Hij zou op zoek gaan naar Pokémon die hij kon gebruiken in zijn team. Het was de bedoeling dat hij zo snel mogelijk een volledig en sterk team van zes zou hebben en dat zou niet lukken als deze trien hem constant lastig zou vallen. Bovendien moest hij ook nog nieuwe kleren gaan halen bij de winkel. Hij liep rustig om haar heen, stak zijn handen in zijn zakken en probeerde de onbekende Pokémon die hem nadeed zo veel mogelijk te negeren. Zo. Was hij daar ook weer vanaf. Dacht hij.

‘Wat jij wilt,’ zei hij. ‘Maar ik ben hier weg. Ik heb namelijk écht geen tijd voor deze onzin. De groeten.’ Ze keek hem gewoon na, wat hij wilde, het kon haar echt niks schelen. Ze zuchtte even luid en duidelijk en draaide zich om waarna ze de andere richting uitliep en gewoon probeerde door te lopen. Maar het was Jade die eigenlijk terug in actie schoot. De kloon van de man schoot omhoog en stuiterde zo op de man af waarna ze op de persoon sprong en deze begon te likken. Oh Arceus... Ze draaide zich om en zuchtte luid, ookal vond ze het best wel nog grappig.