Up and Down Again |& Nathan Malone

Bij het zien van het drietal, maar hoogstwaarschijnlijk vooral bij het zien van de bewusteloze man in de armen van een schildpad van zo ongeveer twee meter, vervielen de mensen die zich in het Pokécenter hadden bevonden in gestaar. Bij sommigen hing de mond zelfs open. Lynn fronste, ze had gehoopt van alle aandacht af te zijn zodra ze het Pokécenter bereikt hadden en was hier daarom niet heel blij mee, maar van buiten zag ze er nog steeds kalm uit. De groenharige jongen liep naar de balie en het zwartharige meisje besloot te volgen. Het roodharige meisje dat hen naar het Pokécenter geleid had, bleef koppig bij de schuifdeuren staan, maar hield wel nauwlettend in de gaten wat er allemaal gebeurde. Je kon de wanhoop in haar ogen zien; het ging immers om haar vader, maar haar koppigheid leek haar tegen te houden om te helpen. Lynns frons werd wat dieper. Raar. Naar haar idee was familie een voorrecht en was dit niet de juiste manier om daar mee om te gaan.
Atlas wat tot naast de brancard gestapt en legde zijn vracht er voorzichtig op neer. Bezorgd keek hij toe hoe het ding en de Pokémon door een paar dubbelde deuren verdwenen. De zuster bleef nog even staan. Ze keek iedere persoon van het drietal om beurten aan en sprak: "Zodra we weten hoe erg de situatie is, lichten we jullie in. Voor nu kunnen we nog geen conclusies trekken. Tijdens het wachten kunnen jullie plaats nemen op een van de banken." Na kort naar de eerdergenoemde banken gebaard te hebben, verdween ook de zuster door de klapdeuren. Nou, dat was in ieder geval geregeld. Nu was hun enige probleem het roodharige meisje dat nog steeds bij de deur stond en vurige blikken op de omstanders wierp.