Adventures of a Backpacker |SIU, & Dominique Lane

Waarom zouden ze zichzelf niet mogen helpen, nadat ze hen zo behandeld hadden? Met lichte verontwaardiging duidelijk op haar gezicht keek Mae toe hoe de ober haar voor de zoveelste keer straal voorbij liep en zich naar een ouder koppel een paar tafels verderop begaf, om daar aangekomen op beleefde toon naar hun bestelling te vragen. Mae zette zich weer recht op haar stoel, want om de ober te kunnen volgen had ze zich in een nogal rare bocht gedraaid, en keek naar het tafeltje waaraan ze zat. Het was vroeg in de ochtend, nog voor zevenen, en Mae had nog niet ontbeten. Vrolijk had ze koers gezet naar een restaurantje in de buurt om daar iets lekkers te nemen. Nou, als het aan de obers lag, kwam daar dus niets van in. Een bord stond voor de brunette op tafel met aan weerszijden mes en vork, en linksboven het bord stond een mooi schoongemaakt glas. Maar er was geen eten. De obers waren Oost-Indisch blind en liepen Mae steeds voorbij. Het meisje had zelfs een keer haar hand opgestoken naar de man die de bestellingen opnam, en hij had zeker drie seconden naar haar gekeken, maar toch was hij niet gekomen. "Maar naar andere mensen gaat hij natuurlijk wel." Bromde Mae zachtjes. Max, die netjes aan haar voeten lag, spitste zijn oren even bij het horen van de stem van zijn Trainer, maar zodra hij merkte dat er niets zou gaan gebeuren, legde de Herdier zijn kop weer op de vloer, een harde zucht slakend voordat hij zijn ogen sloot. Ja, die zou hier gewoon in slaap vallen en geen probleem hebben met het wachten, bedacht Mae zich. Alsof de ober haar eerdere woorden had gehoord, liep hij weer langs. Hoopvol keek Mae hem weer na. Wacht eens.. Hij liep recht op haar af! Een blije glimlach wilde net op het gezicht van de zestienjarige kruipen toen de man zo'n twee meter voor haar tafeltje afboog naar rechts om een wat forse man te gaan bedienen. Grrr.
Nu met een geïrriteerde, misschien zelfs een beetje bittere blik draaide Mae zich weer om. Stomme ober. Stomme mensen in het restaurant. Stomme man. Mae was moeilijk om boos te krijgen, maar geduldig was ze zeker niet. En dit duurde haar toch echt te lang, ze moest vandaag belangrijke dingen doen, leuke dingen! Dominique bezoeken in het Pokécenter, bijvoorbeeld. Vanuit haar ooghoeken gluurde de brunette naar de man, die met een deftige stem een hele reeks aan gerechten opnoemde, waarop de ober knikte en met een glimlach meedeelde: "Het zal zo snel mogelijk arriveren, meneer." Bozig staarde Mae naar haar bord. Ze weigerde die vervelende, arrogante ober nog een keer met haar blik te volgen, in de hoop dat hij haar nu, bij de tweehonderdste poging, wel zou zien. Ze weigerde. Mae zuchtte even. Zo naar haar bord staren zou er niet voor zorgen dat er opeens op magische wijze eten op zou verschijnen. Nog een poging doen om de aandacht van de ober te trekken was ook nutteloos, dat was wel gebleken. Hmm.. Als Mae niet naar het Pokécenter kon komen, misschien kon Dominique dan naar haar komen? Immers leek het erop dat Mae hier nog wel een tijdje vastzat. De zestienjarige haalde haar Holo Caster tevoorschijn en begon een berichtje te typen. Na nog enkele minuten naar haar bord gestaard te hebben zonder resultaat, kwam Mae's ongeduldigheid toch weer naar boven. Ze had met haar ellebogen op de tafel gesteund en haar gezicht weer met haar handen ondersteund met het plan zo de hele dag te blijven zitten, mocht dat nodig geweest zijn, en de tafel onnodig bezet houden om zo de ober af te dwingen bij haar te komen, maar ze had er gewoonweg het geduld niet voor. Plots schoot Mae iets te binnen, iets wat ze gezien had, en ze draaide zich weer om in haar stoel om de ruimte goed af te kunnen speuren. De ober keek naar haar. Oh, nu wel, hè?! Dacht Mae, maar dit keer ben ik niet op zoek naar jou. Ze overwoog haar tong naar hem uit te steken, maar hield zich toch maar in, want op dat moment vielen haar donkerbruine ogen op datgene wat ze gezocht had. Twee grote, stalen deuren die 'ingang naar de keuken' leken te schreeuwen. En blijkbaar had Mae het geluk aan haar zijde, want op dat moment klapten de deuren open en stormde een hele delegatie aan koks en keukenhulpjes naar buiten, om vervolgens door een soort achterdeur naar buiten te verdwijnen.
Een grijnsje verscheen op Mae's gezicht. Dit was haar kans. Als niemand haar en Max eten wilde geven, ging ze het zelf wel halen. Dat kon vast geen kwaad zolang ze maar betaalde, toch? De Herdier van de brunette had de bewegingen van Mae opgemerkt en stond op, al half naar de uitgang van het restaurant lopend. Mae was echter anders van plan. In een vloeiende beweging hees ze haar rugzak op haar rug, waarna ze opstond en haar winterjas half over de tafel waaraan ze had gezeten drapeerde om duidelijk te maken aan die stomme ober dat dit nog steeds háár plekje was. Max kreeg inmiddels door wat haar vriendin van plan was en maakte een waarschuwend geluidje. Mae aaide de Herdier over zijn hoofd en fluisterde met een glimlach: "Kom op, Maxie. Ze vinden het vast niet erg; iedereen is toch te druk bezig met eten en die ober lijkt wel door me heen te kunnen kijken." Een sceptische blik van Max deed Mae zachtjes grinniken. "Niet zo bang zijn, jij. We zijn zo weer terug, niets aan de hand. Tenzij je hier op me wilt blijven wachten." De Loyal Dog Pokémon keek haar nu verontwaardigd aan. No way dat hij haar alleen zo'n enge, mogelijk gevaarlijk keuken in zou laten gaan! Met een tevreden glimlach richtte Mae zich weer op en liep met standvastige passen op de keukendeuren af, op de voet gevolgd door Max. Terwijl de brunette de ijzeren deuren openzwaaide en het donker in keek, voelde ze haast de blikken van de andere klanten in haar rug prikken. Zich afvragend waarom het zo donker was in een keuken die in gebruik was, stapte Mae naar binnen en liet de deuren achter haar en Max weer dichtvallen. "En nu op zoek naar eten."
Het was echt donker. Met een fronsje haalde Mae haar Holo Caster weer tevoorschijn om die te kunnen gebruiken als een soort geïmproviseerde zaklamp. Een berichtje van Dominique stond op het schermpje, waarin stond dat ze eraan kwam. Met een glimlach bedacht Mae dat ze dan maar extra eten moest meesnatchen en de brunette draaide het scherm van het apparaatje van zich af. De zwakke lichtbron verlichtte een stel ijzeren werkbanken met daarop een verscheidenheid aan voedsel, kookgerei en snijplanken. Mae richtte het licht wat meer omhoog en zag pannen in alle mogelijke formaten aan een soort rek boven de werkbanken hangen, vergezeld door af en toe een trosje knoflook. "Dit is precies zoals in de films, zeg." Merkte Mae met een glimlach op, toen Max opeens laag begon te grommen. Met een frons richtte Mae de Holo Caster iets naast de Herdier zodat ze kon zien waar die stond. Max' spieren stonden helemaal strak en de Pokémon had zijn blik strak op iets aan de andere kant van de keuken gericht. "Wat is er, Max?" Vroeg Mae met verwardheid in haar stem. Snel richtte de brunette haar lichtbron op de plek waar Max naar staarde. Een krop sla viel met een doffe bonk op de houten snijplank. "Wat.. ?" Even richtte Mae haar Holo Caster weer op Max om te kijken of hij nog steeds naar dezelfde plek keek. Dat was niet zo. Nog steeds grommend had de Herdier zijn doordringende gestaar in de duisternis een halve meter naar rechts verplaatst. Nog sneller dan de keer daarvoor richtte Mae het licht. Een paarse flits. "Ik begrijp er niets van," Mompelde de brunette, "Misschien is het goed om de lichtknop te zoeken." Daad bij woord voegend begon Mae met haar hand tegen de muur te lopen, zoekend naar een schakelaar. Met haar Holo Caster zwaaide ze ondertussen heen en weer, op zoek naar een duidelijker beeld van die paarse glimp. Soms hoorde Mae iets vallen, net als ze haar lichtbron naar een andere hoek liet zwenken, soms hoorde ze een soort giechel. Het beviel haar niet helemaal. Ze was hier alleen gekomen voor eten, en nu had ze te maken met paarse dingen die het moeilijk vonden iets vast te houden en nogal last hadden van een lachbui. Raar allemaal. "Raar allemaal.." Mompelde Mae dan ook onbewust hardop. "Hé, wacht!" Triomfantelijk hief de brunette de hand die op de muur rustte iets totdat die volledig lag op iets wat wel een lichtknop moest zijn. Er was een scherpe klik te horen en het volgende moment baadde de keuken in het licht. De werkbanken glimden, de pannen en potten glimden, en een stuk of acht, paarse, zwevende dingen keken haar vol verbazing aan. Totaal verbijsterd staarde Mae zo een paar tellen terug. Een soort donkerpaars bolletje met daaromheen iets lichtpaars bevond zich half door een werkbank en een snijplank heen. Een ander, deze had zwevende klauwen en had een andere kleur paars, hield een appel in zijn had en leek op het punt gestaan te hebben het ding naar Mae te gooien. Dan was er nog eentje die een hoog gegiechel had uitgebracht, maar daar abrupt mee gestopt was nu hij besefte dat de lichten aan waren. De anderen staarden maar wat naar haar, zwevend tussen al het eetgerei. "Wat." Wist Mae uit te brengen, en daarmee ontketende ze een reeks aan gebeurtenissen. Het ding met de appel knipperde met zijn gemene oogjes en gooide de appel met een strakke worp naar haar toe. De giechelaar giechelde weer en begon vrolijke cirkels te zweven. Het bolletje dat zich half in een snijblok had bevonden, zweefde naar de overige vijf soortgenoten en sprak hen toe in hun eigen taaltje. Max ving de appel voordat die Mae kon raken en landde met een verbaasd gezicht op de grond, omdat de appel klem zat in zijn bek. De zwevende, paarse bolletjes schoten met gemene grijnzen op hun gezicht naar boven, naar de lichten, en voerden er aanvallen op uit totdat die knetterend uitgingen. Nu toch wel lichtelijk bang hurkte Mae neer op de betegelde vloer en zocht Max met haar handen. Hem eenmaal gevonden, probeerde ze met zo min mogelijk geluid de appel uit zijn mond te wrikken. Wat waren die dingen, en wat deden ze in Arceusnaam hier?

Gastly's en Haunters met
toestemming van Tutu. ^-^