Late Night Adventures

Jane had een fout gemaakt. Een grote. Nee, ze had het er niet over dat ze naar Lumiose gegaan was om een paar clubs langs te gaan, niet over dat ze zich nu in een gebied bevond dat blijkbaar door de o zo grote Team Rocket bezet werd, en ook niet over dat ze zich na de avondklok nog steeds op straat bevond. Al die dingen scheelden haar vrij weinig, zelfs. Er was een ander probleem, en dat vond ze veel erger.
De roodharige stond op een soort pleintje dat ze gevonden had door een willekeurig steegje in te lopen. Ze had een hand in haar zij geplaatst en een geconcentreerd fronsje bracht haar rode wenkbrauwen dichter bij elkaar. Het licht dat het scherm van haar Holo Caster, die ze in haar andere hand had, afgaf, verlichtte haar gelaatstrekken en deed ze scherper aftekenen tegen het donker om haar heen. Haar ogen gleden over de regels die op het scherm stonden. Goed. Oké. Blijkbaar bestond er zoiets als een Ranger-hotline. De site van de rangers was heel serieus, allemaal, met een strak uiterlijk en van die lijstjes met wat je moest doen als je je in verschillende benarde situaties bevond. Haar noodgeval stond er niet tussen, maar onderaan de pagina stond wel een link die je naar de hotline bracht, waar je dan om hulp kon vragen. Ze kon het in ieder geval proberen, niet? De roodharige plofte neer op een van de houten bankjes die de boom in het midden van het plein omringden en begon intensief te typen.

'Verstekeling in Lumiose heeft na de avondklok hulp nodig met overleven. Zoekt zoveel hulp als ze maar kan krijgen. De dank zal eeuwig, en de beloning zal rijkelijk zijn.'

Perfect. Na enkele tikken had Jane haar coördinaten aan het bericht toegevoegd en het ding verzonden. Tevreden leunde ze achteruit zodat haar rug tegen het hout aankwam, waarna ze één van haar in sneakers gehulde voeten op het bankje trok. De capuchon van haar hoodie trok ze over haar hoofd en met een lichte glimlach liet Jane haar hoofd naar achteren vallen, zodat ze naar de lucht keek. Haar maag knorde even.
Nu was het wachten.

Eerste posts voor Tiffany Marchetti, Stacey Grimes & Manolo Suarez (?).

Niet veel later liet haar Holo Caster iets van zich horen. Jane, die onbewust weg aan het dommelen was geweest, werd weer wakker. Alcohol maakte haar slaperig, zo af en toe. Loom opende ze één oog en schoof zichzelf wat meer het bankje op, want blijkbaar was ze in haar halfslaap van plan geweest om op de grond te gaan liggen. Vervolgens haalde ze het apparaatje dat haar uit haar sluimertoestand gehaald had uit haar zak terwijl ze een gaap onderdrukte. Met haar ene geopende oog las de roodharige het bericht dat verschenen was.

'Hulp is onderweg, blijf kalm tot een Ranger (te herkennen aan de oranje outfit) u te hulp komt.'

Aannemend dat dit een standaardbericht was voor als iemand zich aangemeld had, opende Jane ook maar haar andere oog, nog steeds slaperig. Ze knipperde enkele keren voordat haar omgeving pas echt duidelijk in beeld kwam en haar gedachten helderder werden. Haar herinneringen kwamen ook weer terug en meteen schoot Jane overeind. Haar probleem. En er was een Ranger onderweg om het op te lossen. Yess.
Meteen een stuk scherper keek de roodharige om zich heen. Er waren nog enkele mensen op het plein te vinden, wat haar wel een beetje verbaasde. Als Team Raket zo serieus was als Jane hoorde te denken dat ze waren, zouden deze mensen al lang binnen moeten zijn. Nog even zat ze met deze vraag, totdat ze zag dat veel van de nachtbrakers sleutels bij zich hadden of tevoorschijn haalden en snel in hun huizen verdwenen, af en toe angstig achterom kijkend terwijl ze hun deur open zwaaiden. Goed, dat betekende dat ze haar Ranger moest kunnen vinden tussen de mensen die geen aanstalten leken te maken om naar binnen te gaan. Gericht op het zoeken naar een oranje uniform, keek Jane in het rond. Voordat ze echter iets kon vinden, maakte haar Holo Caster weer een geluid. Huh? Met een fronsje diepte Jane haar telefoon weer op. Stuurde een van haar vrienden uit een andere tijdzone haar misschien een berichtje? Het scherm lichtte op zodra de roodharige een knopje ingedrukt had.

'Hulp is onderweg, blijf kalm tot een Ranger (te herkennen aan de oranje outfit) u te hulp komt.'

Een verbaasde glimlach verscheen op haar gelaat. Twee Rangers? Well, hoe meer zielen hoe meer vreugd, niet?

De roodharige liet haar blik naar links glijden. Was dat misschien het oranje van de outfit van een Ranger? Nee, dat was een handdoek die iemand aan de waslijn had gehangen. Was dat het dan, dat oranje-achtige daar om de hoek? Nope, een verdwaalde plastic tas. En dat dan? Nee, dat was veels te klein om een kledingstuk te zijn, laat staan een kledingstuk met daarin een Ranger. Dat er zoveel oranje dingen op het kleine aantal vierkante meters voor haar te vinden zou kunnen zijn, had Jane nooit verwacht. Ietwat verveeld richtte ze haar blik voor zich, haar capuchon wat meer over haar hoofd trekkend, al vielen er nog wel enkele lokken naar buiten. Het was 's nachts kouder dan ze verwacht had, en dat terwijl het zomer hoorde te zijn.
Maar goed, terug naar zoeken. Was dit dan--.. Hey. Haar gedachte maakte de roodharige niet eens meer af, want het was niet mogelijk meer om ook maar iets in de verte te kunnen spotten. Haar zicht werd namelijk benomen door iemand. Iemand die gekleed was in een kort, zwart jurkje en het oranje hesje waar Jane de hele tijd naar op zoek was geweest. Haar blik ging omhoog -- want Jane moest omhoog kijken gezien ze op een bankje zat en daardoor lager zat dan de persoon tegenover haar -- en ontmoette die van een groenharige. Hey, die kende ze! Een glimlach begon door te breken op haar gezicht, maar voor Jane iets kon zeggen werd haar gevraagd of ze misschien iets vreemds gezien had. De glimlach kwam toch niet op, in plaats daarvan verscheen er een lichte frons op Jane gezicht terwijl ze haar blik wat liet afdwalen, waardoor ze zich ervan bewust werd dat er nog een tweede persoon op haar afgekomen was, iemand met bruin haar en grijzige ogen. Wacht, herkende ze die niet ook? Ze wist het niet zeker. "Als je iemand die, gekleed in een Buneary-kostuum, op een bar danst en roept dat ene 'Jezus' bestaat vreemd vindt, dan, eh, ja," glimlachte Jane uiteindelijk, haar blik inmiddels weer terug bij de groenharige. Het leek misschien van niet, maar als je maar lang genoeg bleef, gebeurde er altijd wel iets raars in een bar. Haar enige vraag was nu hoe die man het in Arceusnaam zo lang volgehouden had om te blijven dansen in dat stikhete pak.

Haar ogen vernauwden enkele seconden wat toen haar blik op de roze rups viel die op Stacey's schouder zat. Hm, die had ze wel kunnen missen. Ah well, zolang het wezen niet weer een String Shot in haar richting deed, zou het wel goed zitten.
Hoopte ze.

De groenharige was niet op zoek naar de Buneary-man, dat maakte ze wel duidelijk door met haar hoofd te schudden. Vanuit haar ooghoeken zag Jane echter dat de brunette moest grijnzen, alsof ze het tafereel herkende. Oh, zou zij de dansende man ook hebben gezien? Dat zou wel kunnen verklaren dat Jane haar herkende, want dan zouden ze in dezelfde bar moeten zijn geweest.
Op het moment dat de roodharige het echter wilde vragen, werd aan haarzelf een vraag gesteld. "O," begon ze na de woorden van zowel de groenharige als de brunette aangehoord te hebben. Een grijnsje verscheen op haar gezicht. Ze klonken zo serieus, allebei. Was dit hoe Rangers hoorden te zijn, stijfjes en zonder het vermogen om een grapje te kunnen waarderen? Ze hoopte van niet. De twee zagen er op het eerste gezicht namelijk uit als gezellige meiden. "Ja, ik heb een oproep geplaatst," sprak Jane terwijl ze van het bankje opstond en zich even uitrekte. Slapen op het ding had haar spieren geen goed gedaan. Dat haar berichtje veel wanhopiger had geklonken dan dat de roodharige in feite was, drong niet helemaal tot haar door. Ze was lichtelijk aangeschoten en kon er zelf wel de grap van inzien, waarom zouden anderen dat dan niet kunnen?

Haar woorden werden herhaald, waarop Jane even gedwee knikte. Dat had ze inderdaad gedaan, en met een hele goede reden, al zei ze het zelf. Daarover leken de Rangers, in het bijzonder Stacey, die een beetje het voortouw nam, het niet mee eens te zijn, though. Ach ja. Met haar hoofd ietsjes schuin, als om de kleine terechtwijzing die ze kreeg beter te kunnen verstaan, luisterde Jane naar hoe de groenharige zei dat het er niet bepaald naar uit zag dat ze zich in levensgevaar bevond. De blik die de twee oudere meiden met elkaar uitwisselden ontging haar niet, maar Jane besloot op iets anders te reageren. "Maar," nadenkend plaatste ze haar hand onder haar kin en liet haar blik ietsjes afdwalen voordat ze die weer op het tweetal voor haar richtte, "doen jullie niet ook dingen als hengels zoeken that's not weirdly specific, shhh, of zo? Ik dacht dat ik daar ooit een bericht over gezien had." Niet dat Jane het zo belangrijk vond om op dit punt gelijk te hebben, dat was ook wel te horen in haar stem, ze was gewoon nieuwsgierig of het waar was.
De brunette besloot haar nog te wijzen op de slechtheid van haar daad, en opnieuw hoorde Jane het rustig aan, al kon ze ook niet zeggen dat ze het alles echt onthield. De laatste woorden van de haar vaagjes bekend voorkomende jongedame bleven echter wel hangen, want in het rijtje met noodgevallen dat werd opgesomd werd zat, in tegenstelling tot de lijst op de Ranger-site, haar levensbedreigende situatie. De bruinharige had haar, waarschijnlijk onbewust, net de perfecte aangooi gegeven. Yess. Het geluid van rubberen zolen die op steen klappen verbrak plots de nachtse stilte toen Jane haar sneakers van het bankje af liet glijden. Meteen veerde de roodharige op, wankelde even vanwege de alcohol in haar systeem, herstelde zich en wees naar de brunette, een grote glimlach op haar gezicht. "Precies!" Jane nam een stap naar voren en gaf het meisje een klopje op de schouder. "Precies. Dankje." De roodharige zette weer pas naar achteren zodat ze het Ranger-tweetal goed kon aankijken. "Zie je, het probleem is dat ik wel in gevaar ben." Ze spreidde haar armen, gebaarde om zich heen naar de stad. "Dit is Lumiose. Het is na de avondklok. Er lopen van die Team Raket-gasten rond." Ze maakte er een punt van om 'Team Raket' op z'n angstaanjagendst uit te spreken, hoewel ze eigenlijk niet eens zo onder de indruk was van de organisatie. "Daar bovenop heb ik honger, en niet een beetje, maar echt veel. Je zou kunnen zeggen," haar honingkleurige blik richtte zich voor een moment speciaal op de brunette, "dat ik sterf van de honger." Aangeschoten Jane vond dit een héél overtuigend argument. Nuchtere Jane misschien ook nog wel. Op dat moment liet haar buik een harde knor horen, alsof hij wilde laten weten dat hij het er helemaal mee eens was. Maar, Jane restte nog één ding om te zeggen. Ze zette haar beste puppy-ogen, keek de twee meiden afzonderlijk even aan. "Alsjeblieft? Ik wil jullie er best nog wel iets voor geven. En gratis mee-eten kunnen jullie niet afslaan, toch?"