[masked ball] Celebration

De Chimchar maakte mentaal een notitie van zijn naam, knikkend dat ze het begrepen had. Cin of Cinna klonk wel wat interessanter dan Cinnamon, al was het alleen maar omdat het korter was om uit te spreken. Natuurlijk was ze zichzelf niet als ze de Fennekin niet met vragen en andere opmerkingen bestookte, dus dat was precies wat ze deed. Waarschijnlijk tot ergernis van haar slachtoffer, maar daar had ze nooit oren naar. Wat dat betreft was ze net Cecille.
De Cubchoo reageerde dat het vrij goed met hem ging. Een kleine, bescheiden glimlach stond op het punt om rond zijn lippen te verschijnen, maar hij betrapte zichzelf er net op tijd op. Glimlachen was niet zijn ding en dat wilde hij graag ook zo houden. Toen aan hem gevraagd werd hoe het met hem ging, begon hij weer te stotteren, niet precies gewend aan het houden van een conversatie. Zeker niet eentje waarin het over dit soort zaken ging. “Uhh... Wel goed?” reageerde hij ietwat onzeker, terwijl hij met zijn pootje in de kraag van zijn nek krabde. Had hij dit overgenomen van zijn trainer? Bah, dan had ze toch meer effect op hem dan hij had gedacht. “We trainen hard. Voor de Gym.” Het kwam er zo neutraal uit dat het bijna geforceerd voelde. Björn vloekte inwendig. Waarom moest hij alleen de zenuwachtige tik van zijn trainer overnemen en niet het sociale gedeelte?

Tot haar genoegen scheen Sara niks over het contact te zeggen en proostte ze gewoon terug. Cecille gooide het bekertje in één keer naar achter. Ze was gewend om het er gewoon in te gieten, maar tot nu toe had ze zich verbazingwekkend genoeg nog netjes gedragen. Haar handen bleven boven stukken stof in plaats van eronder en afgezien van haar laatste ‘glas’ bewerkte punch had ze het nog geduldig naar binnen gewerkt. Het branderige gevoel in haar keel verwelkomde ze echter met open armen en ze kon merken dat het langzaam effect op haar begon te hebben. Misschien was het toch niet zo’n slim idee geweest om het in één keer naar achter te gooien, hoewel aangeschoten Cecille nog lang niet zo erg was als dronken Cecille, wist ze uit ervaring. Ze werd alleen maar wat extra touchy en praatgraag. Ietsje maar.
Sara’s woorden haalden haar uit haar gedachtegang. “Ik ook niet,” sprak ze oprecht. “Eerlijk gezegd had ik niks gepland. Logisch, eigenlijk, als je nagaat dat ik niet wist dat je aanwezig zou zijn.” Ze grijnsde even speels naar haar vriendin, voordat ze zich iets besefte. Waren ze eigenlijk nog wel vriendinnen? Of waren ze vriendinnen vriendinnen? Het was nou niet echt duidelijk geweest en een zoen hoefde nog niks te betekenen. Althans, niet in haar boekje, maar daar gebeurde nog wel meer in dan een simpele kus. “Dus euh... Zijn we nou eigenlijk...?” begon ze onzeker. “Ik bedoel... het... Oké, wacht.” Ze nam diep adem en besloot een moment te nemen om haar woorden fatsoenlijk te kunnen bedenken. Dat ging iets lastiger met een wazig gevoel. “Zijn we nou een ding, of daten we? Ik vind beiden niet erg, want ja, ik ben wel wat meer gewend.” Cecille wiebelde met haar wenkbrauwen. “Maar... Ja. Het gaat om jou en wat jij wilt. Ik vind alles goed.”

Björn beet op z’n tong toen het andere beertje hem vertelde dat hij niet hoefde te praten als hij dat niet wilde. De Pancham vervloekte zijn sociale ongemakkelijkheid, want het was niet dat hij het niet wilde, maar hij had er gewoon moeite mee. Hij keek Elias in zijn paniek weer aan, hopend dat hij dit keer wel advies kon krijgen, maar wederom wist hij diens blik niet te vangen. Ietwat beteuterd liet hij zijn hoofdje hangen en sjokte bij Gelato weg. “Ik snap het...” mompelde hij nog, terwijl hij zich een weg baande naar de Torkoal. Die leek hem eindelijk op te merken en vroeg hoe het was gegaan, maar dit keer was het Björn die hem geen blik waardig gunde.

Het was duidelijk dat de alcohol inmiddels ook op Sara begon in te werken, hoewel Cecille niet echt op haar spraak lette. Zeker niet omdat haar eigen spraak het begon na te laten, ondanks het feit dat ze wel wilde praten. De blondine grijnsde schaapachtig naar haar vriendin als reactie op haar vage zin en wachtte toen een veel serieuzer antwoord af.
Lang duurde het niet voor ze die kreeg. Nou ja, het leek in ieder geval niet lang. Sara bevestigde dat ze nog altijd bang was en Cecille kon het wel begrijpen. Het was immers een gevoel die ze niet zo gek lang geleden ook nog had gevoeld. “Ik was ook bang,” begon ze, zich concentrerend op haar woordenschat. Die werd met de minuut waziger. “Dit gevoel... Dat heb ik nog nooit gehad. Ik wist niet wat het was. Normaal gesproken pluk ik mensen van een feestje en neem ze voor een avondje mee. En de volgende dag zijn we weer vreemden.” Ze leunde iets naar voren, waarbij ze zich ietwat voorover boog in een poging haar voorhoofd tegen die van Sara te leggen. “Maar dit,” ging ze verder, waarbij ze naar hen gebaarde. “Dit is heel anders. Misschien dat het nieuw is en ik me niet zo hoor te voelen erover, maar ik vertrouw het.”

Ze viel weer even stil. Moest ze daar nog iets aan toevoegen? Het was zo wel duidelijk genoeg, toch? Een speelse grijns vormde zich rond het meisje haar lippen. “Daarover gesproken. Ben je nog maagd?” vroeg ze, terwijl ze met haar wenkbrauwen begon te wiebelen. Het was absoluut geen serieuze vraag en ze stelde hem eigenlijk om die sfeer juist weg te werken. Hopelijk zag Sara het ook als een grapje.

Sara’s angst was volhardend. Het begon de blondine een beetje te irriteren dat het bleef, ondanks haar pogingen om het goed te praten. Daar kon de witharige echter niks aan doen en dat besefte Cecille zich heel goed. Oké, dingen beseffen ging misschien niet zo optimaal in haar huidige staat, maar ze besloot niet meteen haar eerste de beste gedachte eruit te floepen. Wat, gezien haar karakter en het feit dat ze aangeschoten was, toch een redelijk mirakel was. “Sara.” Cecille trok een serieus gezicht en deed een poging het meisje haar handen vast te pakken met haar eigen. “Ik beloof je dat je meer voor me bent dan een avondje fun. Skarsgård erewoord.” Haar paarse ogen zochten naar cyaanblauwe. Ze verzette haar voet ietwat om weer in balans te komen, want door de plotselinge beweging van haar armen was ze bijna haar evenwicht verloren. Dit kwam niet zozeer omdat ze aangeschoten was, aangezien dat eerder een bijwerking van dronkenheid moest zijn, maar omdat haar hersenen nu al iets trager reageerden op de bewegingen. Voor de rest bleef ze netjes rechtstaan en was ze nog steeds de blondine die stevig in haar schoenen stond.

“En als dat niet veel voor je betekent, dan sluiten we een deal. Dat vind je leuk, toch?” begon ze weer. Ze keek even vragend naar Sara voor ze verder ging. “Oké, de deal is dit; ik zal me deze avond netjes gedragen. Mijn handen blijven boven de kleren. Als ik de volgende dag nog steeds zeur dat ik gevoelens voor je heb, is dat dan genoeg bewijs?” Ze wierp het meisje even een trotse glimlach. Trots, omdat dit een idee van haar was en het, naar haar mening, ook nog vrij slim was. Cecille liet even een stilte vallen van haar kant, wachtend op een antwoord. Vervolgens opende ze haar mond weer. “Wil je dan nu de prinses zijn die het beest wat manieren bijleert?” Ze grijnsde schaapachtig om haar eigen referentie naar een animatiefilm die ze een aantal jaren geleden kapot had gekeken. Het was het verhaal van een doodgewoon meisje die op de één of andere manier in het kasteel van een beestachtig wezen terechtkwam. Cecille kon zich even niet meer herinneren welke pokémon het precies was, maar het was in ieder geval een pokémon vermengd met een mens. De twee werden verliefd op elkaar en een betovering werd verbroken, waardoor het beest terug in een prins veranderde.

De blondine knipperde een aantal keer verward met haar ogen toen Sara over een sterrenbeeld begon. Op het moment dat het meisje zich omdraaide, scheen Cecille de connectie te kunnen leggen en schoot ze heel hard in de lach. “Mooie redding,” complimenteerde de zeventienjarige haar gezelschap. De witharige scheen toen door te hebben wat de blondine ermee bedoeld had, alleen kreeg ze geen antwoord op haar vraag. Dat was prima, want het was toch niet als een serieuze vraag bedoeld geweest. “Nah, wees niet zo hard voor jezelf,” sprak Cecille haar toe, terwijl ze het meisje van achteren omhelsde, waarbij ze haar kin op Sara’s schouder liet rusten. Ze grijnsde speels. “Niet iedereen zit op mijn niveau,” fluisterde ze vervolgens in het meisje haar oor. Wat was ze toch een vreselijke klier.

Cecille vond veel dingen schattig. Ze was ook nooit bang om hardop te zeggen dat ze iets schattig vond, want haar moeder was het normaal gesproken ook wel met haar eens. De twee zouden haar vader dan vrijwel direct teisteren en bedelven onder het voorwerp of onderwerp dat ze zo “schattig” vonden. Sara, die zo verlegen naar de grond glimlachte, was nog een schepje bovenop de gebruikelijke schattig. De blondine kon het geen benaming geven, noch een graad van schattigheid. Het zou alleen maar tekortkomen aan hoe ze het nou eigenlijk vond.

Het antwoord dat ze kreeg op haar voorstel was erg vaag, maar de speelse glimlach die het meisje op haar gezicht had, vertelde Cecille eigenlijk genoeg. Het was een goed voorstel. Toch? Anders had Sara er wel iets anders over gezegd en niet zo naar haar gekeken. De blondine wist overigens niet of het door de alcohol kwam of omdat ze nu al zo’n effect had op haar vriendin, maar ze vond deze Sara eigenlijk wel heel gezellig. Niet dat de gebruikelijke Sara niet gezellig was – daar was ze immers voor gevallen – maar dit was een leuke... Bijwerking.

“Oké.” Dat was de reactie die Cecille op haar vraag kreeg. Voor een moment was de blondine verward, want ze had eigenlijk een heel ander antwoord verwacht. Maar ze begon al snel weer hartelijk te lachen, aangezien het best een grappig spektakel was hier op het balkon. Of lag het aan haar? Het lag zeker weten aan haar. Nee, het lag niet aan haar. Het lag aan de alcohol.
Cecille’s mondhoeken krulden zodanig omhoog dat het wel pijn moest doen aan haar kaken. “Oh?” reageerde de blondine geamuseerd. “Ben je onze deal nu al vergeten? Dat kan ik je niet kwalijk nemen hoor. Ik bedoel maar, wie wilt dit nou niet?” Ze stapte bij Sara vandaan, liep om het meisje heen en gebaarde toen over haar hele lijf met beide handen. Ze wiebelde een keer met haar wenkbrauwen voor extra effect, een schaapachtige grijns rond haar lippen.

Het bleek dat Sara zowaar nog met haar kon rivaliseren wat betreft het grappen maken. Maar alleen als ze aangeschoten was. Ze leek niet zo het type om dit nuchter te doen. Tenzij ze daarvoor meer met haar op moest trekken, maar iets vertelde Cecille dat ze op de één of andere manier haar vriendin wel zou beschadigen. Een beetje. Op wat voor een manier dat gebeurde, moest de blondine maar gewoon afwachten. “Ik weet het, ik weet het. Maar maak je maar geen zorgen hoor, ik kan zelf ook wel wat rake klappen uitdelen,” grinnikte ze. Ze wees vervolgens met haar duim naar Sivar. “Bovendien heb ik m’n team nog.” Die konden wel voor bodyguards spelen. Misschien Sara’s pokémon ook wel. Eén ding was zeker; Cecille zou het niet zomaar toestaan dat iemand met de witharige stond te flirten. Zeker niet nu ze zichzelf dan toch echt de vriendin van Sara mocht noemen. Op de opmerking dat ze al veel konden doen zonder handen onder kleding te stoppen, grijnsde Cecille alleen veel betekend. “Ohoho?” begon ze geamuseerd. “Daar zou je nog wel eens gelijk in kunnen hebben.”

Het verbaasde haar een beetje dat de witharige tegen haar aan kwam staan, maar Cecille verwelkomde het met open armen. Letterlijk. Ze lachte om de vraag of ze het erg vond. “De dag waarop ik fysiek contact erg vind, is een dag die waarschijnlijk nooit zal komen,” vertelde ze. Ze fixeerde haar paarse ogen op de cyaanblauwe van Sara, waardoor ze het meisje recht aan kon kijken, omdat die haar ook al scheen aan te staren. Cecille viel stil. Iets dat heel ongebruikelijk was voor haar doen. Een aantal tellen bleef ze gewoon naar de witharige staren, terwijl ze de gebeurtenissen van de avond even in haar hoofd herhaalde. Sommige dingen liet ze weg, omdat ze onbelangrijk waren. Anderen herhaalde ze juist tot in de kleinste details. De blondine leunde voorover, zoekend naar Sara’s lippen met haar eigen, en toen ze die gevonden had liet ze ook haar handen wat ronddolen op het meisje haar rug. Langzaam gleden ze naar beneden om vervolgens weer naar boven te gaan en dat in een herhaaldelijk patroon. Ze zou willen denken dat ze dit gemist had, maar in feite had ze dit nooit gehad. Niet op deze manier. En ze genoot er in volle teugen van.        

Björn, die naar alles probeerde te kijken op Elias en Gelato na, merkte als eerste op dat zijn eigen trainer met de ander stond te zoenen. Zijn mond zakte even open van verwarring, voornamelijk omdat hij niet verwacht had die twee te zien kleffen. Toen hij dan toch eindelijk zijn blik even over de Torkoal naast hem liet vallen, scheen deze ook verrast te zijn. Alleen was Elias blij verrast, want hij had een vrolijke twinkeling in zijn ogen, merkte de Pancham op. Sivar scheen het inmiddels normaal te vinden en besteedde er klaarblijkelijk geen aandacht aan. Minnoo kon Björn zo één, twee, drie niet opmerken. De enige die het vreemd scheen te vinden, was de Chimchar van het team.

Sara trok na een tijdje weg. Cecille deed haar best om tegen de teleurstelling te vechten, maar ze kon het niet laten om een pruillipje te trekken. De witharige maakte vervolgens een opmerking waar ze wel om kon lachen. “Ik heb ook niet gezegd dat dat niet kan,” reageerde de blondine. Had Sara haar aangekeken, dan had ze er waarschijnlijk een knipoog erbij gegooid. In alle eerlijkheid had ze nog nooit zoveel plezier gehad op een avond als deze avond met haar vriendin. Niet veel later bewoog het meisje in haar armen weer en was het dit keer zij die hun lippen in contact bracht. Cecille kon er geen genoeg van krijgen en liet het, uiteraard, gewoon over haar heen gaan. Het was haar eigen teamlid die besloot roet in het eten te gooien, want niet veel later voelde de blondine een blik op haar branden. Voorzichtig verbrak ze de kus die zij en Sara met elkaar deelden en keek ze vervolgens omlaag, recht in de ogen van haar Chimchar. “Zo te zien hebben we een publiek.”

Åsa was druk in gesprek met Cinnamon, maar door haar korte vermogen van concentratie, liet ze haar blik naar alles en nog wat glijden. Hierdoor merkte ze op dat Cecille wel erg dicht tegen Sara aan stond en... Wacht eens. Wat deden ze nu? Wat was dat voor een vreemd ritueel? De Chimchar stopte meteen met praten en keek verward naar het spektakel, waarbij ze afwezig op de twee meiden afliep en uiteindelijk vlak naast de twee op de grond ging zitten, starend naar de gezichten van haar trainer en die van Cinnamon. Åsa was zo in de war. Wat gebeurde er? Was dit normaal?

Het leek erop dat het meisje zich meteen ongemakkelijk voelde. Cecille fronste bezorgd, want ze wilde niet dat Sara twijfels had of zich gewoonweg niet op haar gemak voelde in haar buurt. Gelukkig scheen het probleem slechts haar Chimchar te zijn, die hen nog altijd van de grond verward aanstaarde. “Geen idee. Åsa is nog jong... Misschien dat ze zich gewoon afvraagt wat we doen,” sprak de blondine, waarop ze door haar hurken zakte en vriendelijk glimlachte naar het aapje. “Heya bråks, wassup?” begroette ze Åsa. De Chimchar keek haar onderzoekend aan, voornamelijk haar blik gericht op Cecille’s lippen. De blondine wist eigenlijk niet wat ze van het beestje moest verwachten, maar wat er daarna volgde verwachtte ze zeker niet. Åsa duwde haar lippen zonder pardon tegen die van Cecille. Het geheel duurde niet langer dan één tiende van een seconde, voordat het meisje achterover viel en van de Chimchar wegkroop, terwijl de pokémon een vies gezicht trok en van de ander wegsprong, constant spugend om aan te geven dat ze het alles behalve leuk had gevonden.

“Wat de Åsa?!” riep Cecille verward, terwijl ze hevig met haar onderarm over haar lippen heen wreef. Ze richtte haar paarse blik op Åsa. “Waarom deed je dat? En loop je nou te spugen?! Hoe durf je?!” De Chimchar draaide zich naar haar trainer om, trok haar ooglid naar beneden en stak haar tong uit. Vervolgens besloot ze haar aandacht weer ergens anders op te vestigen. “Hey, je komt hier niet zo gemakkelijk vanaf! Åsa!” riep de blondine naar haar pokémon, maar die gaf geen gehoor. Cecille gaf het inmiddels op en draaide driftig haar hoofd naar Sivar, die de hele tijd liet blijken dat hij het tafereel wel grappig had gevonden door keihard te lachen. “En stop met lachen jij!” De Tyrogue kalmeerde geleidelijk, hoewel hij overgeslagen was naar grinniken, in plaats van volledig te stoppen. Ook Björn grinnikte zacht omdat hij het spektakel wel grappig had gevonden.

“Gadver. Nu kan ik een pokémon zoenen ook van m’n bucketlist afhalen,” gromde de blondine, terwijl ze van de grond opstond en haar jurk recht streek. Bah, nu zat daar ook nog viezigheid op. Gelukkig hoefde ze hem niet morgen ook nog aan te doen en kon ze hem gewoon wassen of zoiets. Cecille kuchte ongemakkelijk in haar hand en wreef met haar andere hand achter in haar nek. “Dus,” begon ze. “Waar waren we?”

De grijns die ze kreeg toegeworpen, stond haar eigenlijk niet helemaal aan, want ze kon zien dat er iets achter zat. Toen duidelijk werd gemaakt wat precies, keek ze lichtelijk teleurgesteld met een pruillipje naar haar vriendin. Meende ze dat nou echt of was het gewoon een grapje? Cecille kon het niet met zekerheid zeggen, want Sara hielp haar wel met het schoonvegen van haar jurk en de lange staarwedstrijd tussen de twee ontging haar zeker niet, maar de witharige stapte uiteindelijk alsnog bij haar weg – een uitdagende blik op haar gezicht. Normaal gesproken grijnsde de blondine wanneer ze werd uitgedaagd of wanneer ze iets simpelweg als een uitdaging zag. Dit keer, echter, fronste ze. “Da’s gemeen,” mompelde ze, terwijl een pruillipje op haar gezicht verscheen. “Moet ik nu de hele tijd met die smerige nasmaak rondlopen?” Ze wierp even een venijnige blik naar haar Chimchar, die inmiddels een nieuwe gesprekspartner had gevonden, maar kon het niet weerstaan om haar paarse ogen gefixeerd te houden op Sara. Wat kon ze zeggen? Het meisje was gewoon makkelijk om naar te kijken.

Cecille deed vervolgens wat ze altijd deed en waar ze ook vrij goed in was; ze zocht naar lichaamscontact door dichterbij te stappen. De neiging om haar armen om de witharige heen te leggen was groot en omdat ze sowieso altijd deed wat er als eerste in haar opkwam, strekte ze vrijwel meteen haar armen naar voren in een poging Sara naar zich toe te trekken. “Kun je deze lippen dan echt weerstaan?” vroeg de blondine plagend aan het meisje, terwijl ze een zwoel gezicht trok. Voor de gein, natuurlijk. Zelfs Cecille begreep de aantrekkelijkheid van zo’n gezicht niet. Om er nog een schepje bovenop te gooien, tuitte ze haar lippen en bewoog ze die zachtjes, alsof het een uitnodiging voor Sara was om haar eigen lippen op die van Cecille te planten.