The leader of the Pack

Onderwerp: The leader of the Pack zo sep 14, 2014 3:52 pm

Het was niet de fijnste bezigheid van Alexander, om zo door de stad heen te lopen met zijn Piplup aan zijn zijde. Hij hield er niet zo van om door de steden heen te lopen, er waren altijd zoveel mensen aanwezig en zeker in de wat grotere steden. Vandaag kon hij echter niet anders, hij moest eten gaan halen voor zijn pokémon en daarnaast zou hij ook nog wat lekkers voor ze kopen – als kleine beloning wanneer ze iets goeds deden natuurlijk. Hij had de afgelopen dagen veel besteedt aan het trainen van zijn pokémon en vandaag had hij besloten een vrije dag voor ze te nemen, zodat ze wat konden uitrusten. Het was namelijk ook niet juist als hij ze helemaal uitputte, ze moesten gezond en sterk zijn voor wanneer het erop aankwam en ze een gevecht moesten houden. Wie wist kwam hij ooit iemand tegen die hem wilde bestelen, want dat soort mensen liepen hier wel degelijk rond. Team Rocket, zo werden ze genoemd. Mensen die erop uit waren om je pokémon van je af te pakken en weer door te verkopen – Alex zou zo’n persoon waarschijnlijk vermoorden als hij erachter kwam dat iemand hem probeert te bestelen. Nooit, maar dan ook echt nooit, zou hij iemand daarmee weg laten komen zonder een gevecht, zodat diegene leert van andermans pokémon af te blijven! En met Alex wil je zeker niet vechten, want zodra hij weer een uitbarsting van woede heeft, is hij niet meer te stoppen. Dan is zijn woede zo groot, dat hij immens sterk kan zijn en niet eens ziet hoeveel pijn hij iemand aandoet. Gelukkig heeft hij nu zijn pokémon bij zich om hem te helpen, want als iemand ooit eens besloot een van zijn pokémon af te pakken – dan had hij er drie om mee te vechten. En snel kon hij zeker bij zijn pokéballs komen, aangezien die vastzaten aan zijn riem. Uit de tas konden ze dus in ieder geval niet gestolen worden – dat was een fout die hij niet ging maken. Zijn pokémon moesten dichtbij zijn, ten alle tijden, en niet ergens in een tas liggen waar zomaar iemand snel iets uit kan pakken. Zijn blik wierp hij even op Poseidon, die met zelfverzekerde passen en zijn snavel de lucht in gestoken voor hem uitliep. Zijn pokémon leek voor zo weinig bang te zijn en leek soms wel een beetje een bepaalde arrogantie te vertonen, al vond hij dat helemaal niet zo erg. Misschien was het wel iets intimiderends wat Poseidon deed, zijn naam zei al genoeg. Hij voelde zich net een god ermee en het boeide Alex eigenlijk weinig dat hij misschien de arrogantie van zijn eigen pokémon wat geboost had door hem naar zo’n watergod te vernoemen. Een beetje arrogantie mocht wel, als hij maar niet te zelfverzekerd van zijn zaak was en niet eens meer alert was. Gelukkig was Poseidon ten alle tijden wel alert, zijn pokémon was ook heel wantrouwend en wist dat iemand gemakkelijk een gemene aanval kon neerzetten als je niet goed oplette, dus daar hoefde hij niet bang voor te zijn. ”Poseidon,” Waren zijn simpele woorden, die als betekenis hadden dat de pokémon hem de winkel in moest volgen. Hij wilde Poseidon natuurlijk nog niet alleen laten, het was tenslotte nog maar een piplup en een piplup was best makkelijk te verslaan als je een sterke pokémon naast je had. Misschien ooit als Poseidon een Empoleon was, dan pas zou hij alleen los mogen lopen. Want dan wist hij wel zeker dat Poseidon zich goed kon verdedigen. Hij liep een winkel in die eten en berries verkocht voor pokémon en terwijl hij langs de rekken heen liep voelde hij de ogen van de winkelier in zijn rug branden. Daar kwam de vraag. ”Kan ik u helpen?” Zijn piplup leek de vrouw niet eens een blik waardig te vinden en liep gewoon door, maar hij draaide zich naar haar toe en knikte. ”Ik heb eten voor mijn pokémon nodig en berries.” Hij greep iets uit het rek en pakte de zoete berries, waarvan hij wist dat alle drie de pokémon ze lekker vonden, waarna hij het op de toonbank legde. ”That will do.” De grijns die op zijn gezicht was verschenen zag er misschien wat wicked uit en dat kon hij goed merken aan de vrouw haar blik toen ze hem even een paar seconden aanstaarde. Ze zette nog net geen tien stappen achteruit, of rende nog net de winkel niet uit en probeerde een pokerface op te zetten. ”Dat zijn dan tien punten.” Zei ze, hem niet meer aankijkend. Alex knikte en wierp even een blik op Poseidon, die al ongeduldig bij de uitgang van de winkel op hem stond te wachten. Nadat hij de tien punten op de toonbank had gelegd en zijn spullen had opgepakt om die in zijn tas te duwen, draaide hij zich zonder nog verder iets te zeggen weg van het meisje en liep de winkel uit. Hij kon nog net haar diep horen zuchten, voordat hij de deur sloot en verder stapte. Raar, had hij iets verkeerds gedaan? Zijn Piplup was alweer voor hem uitgelopen, alsof hij zich schaamde voor zijn eigen trainer en Alex fronste even. ”Haast?” Het diertje keerde even zijn hoofd om naar zijn trainer en schudde nee, gelukkig konden ze zo wel makkelijk communiceren, want veel spraakvaardigheden had een pokémon natuurlijk niet. De piplup begon wat langzamer te lopen en Alexander besloot dat het tijd was om zijn andere twee pokémon ook eens uit de pokéball te halen. Dan konden zij ook eens genieten van hun vrije tijd. ”Icarus, kon tevoorschijn!” Zijn Skarmory maakte altijd een prachtige entree en Alexander kon er iedere keer wel een beetje om grinniken. Het dier vloog gewoon de pokéball uit en maakte een geluid dat enkel een skarmory kan maken, waarna het zo sierlijk als het kon – wat niet echt sierlijk was – weer terug op de grond terecht kwam. Het zag er meer heel uitdagend en intimiderend uit en hij vond het eigenlijk wel zo oké. Nu zijn Beldum nog, hopelijk kon die zich vandaag wel een beetje gedragen. Hij haalde de pokéball van zijn Beldum erbij en drukte op het knopje, waarna de metalen, blauwe pokémon tevoorschijn kwam. Een oog werd op hem gericht, waarna de pokémon alweer in beweging kwam en rond zwierf. Veel lette hij niet echt op zijn Beldum, de pokémon was te snel om gemakkelijk te pakken te krijgen en zelfs een andere pokémon zou gek van hem worden met zijn krassende geluidjes die hij soms kon uitkramen. Zo af en toe zag hij wel hoe de pokémon een blik op hem wierp, hij ging wel met zijn trainer mee – desondanks dat hij probeerde dit niet te laten merken – en lette wel degelijk op waar Alex heen ging. Alexander had Beldum gemarkeerd als heel nieuwsgierig, maar zelf wist hij niet of dat wel het juiste woord was voor zijn pokémon. Hij was enthousiast, ja dat zeker, maar nieuwsgierig? Geen idee. Hij vond het gewoon heel leuk om anderen te irriteren en dat kon Alex zien als een stukje nieuwsgierigheid om te zien hoe mensen en pokémon daarop zouden reageren. Maar was het dat wel? Vond hij het niet gewoon leuk om anderen boos te maken of te frustreren? Wie wist had hij zo’n irritante pokémon, maar veel maakte het hem niet uit. Irritatie zorgde voor blinde woede en daardoor was iemand roekelozer dan eerst en dus zou hij een goede pokémon zijn om mee te vechten – althans, zodra hij geëvolueerd is. Alexander is nog niet van plan hem namelijk te gebruiken nu hij nog een Beldum is. Als Beldum heeft hij maar één aanval en zo heel effectief is die niet. Het is een aanval waarin de Beldum alles erin gooit wat hij kan, maar zelf ook wat schade oploopt. Dat wil hij natuurlijk voorkomen en dus traint hij zijn Beldum alleen om hem te levelen, zodat hij hem uiteindelijk kan veranderen in een Metang. Een naam voor zijn Beldum had hij echter nog niet, hij kon maar niet op een naam komen en zo creatief dat hij er meteen een wist was hij helaas niet. Dus voor nu bleef het nog even Beldum, totdat hij iets perfects had gevonden om zijn pokémon naar te vernoemen.

Couriway Town was nog best een mooi stadje, maar niets voor hem. Hij was het liefst gewoon op de routes, in de wouden en zelfs in de grotten vond hij het nog fijner dan in een stad of dorp. Zijn drie pokémon moesten vrij rond kunnen lopen en mensen keken hem nu al raar na dat hij er meteen drie had loslopen, of schrokken op door de skarmory die met een luid kabaal op hem af kwam gerend omdat hij hen gedag wilde zeggen, of werden geïrriteerd door zijn Beldum die hoge piepende geluidjes uitkraamde. Het deerde hem allemaal al niet meer. Hij was het nu tenslotte al gewend. Van zijn Skarmory schrok hij niet meer, van zijn Beldum keek hij niet meer op en van Poseidon had hij ook geen last meer. Hij begon ze steeds een beter team te vinden en hoe meer hij ze samen trainde, hoe vriendelijker ze tegen elkaar werden. Zelfs Poseidon begon vrienden te worden met de twee, desondanks dat hij zich soms wel ergerde aan hun vrolijkheid. Hij was namelijk niet zo en als hij wilde spelen, dan was het een serieus gevecht waarbij hij dolgraag wilde winnen. Trainingen samen begonnen gelukkig wel steeds beter te verlopen. Eerst had hij telkens een kwade Piplup op zijn dak, omdat deze had verloren of omdat ze stopten voordat hij had gewonnen. Nu begon hij het steeds meer te accepteren dat hij van zijn teamgenoten best mocht verliezen en dat het niet erg was om tijdens trainingen te falen. Desondanks dat dit nu goed ging, was Alex toch bang dat het tijdens een gymgevecht heus mis ging lopen als hij zijn Piplup inzette en deze uiteindelijk niet won of teruggetrokken werd. Dan zou hij vast een hele week, wie wist wel langer, met een chagrijnige Piplup rond moeten lopen die niets anders wilde dan sterker worden en het trainen alleen maar volgde met woede en roekeloosheid. Natuurlijk kon hij het niet helemaal voorspellen hoe zijn Piplup op het verlies in een gymgevecht zou reageren, maar hij dacht wel dat het een slechte reactie zou zijn. Poseidon kon moeilijk tegen zijn verlies, dat was nu eenmaal een feit. Ze besloten de stad uit te lopen en terwijl hij nog even over zijn schouder keek of Beldum hen nog steeds stiekem aan het volgen was, liep hij richting de terminus cave. Een plekje waar hij duidelijk nog niet was geweest en hij wilde er wel even een kijkje gaan nemen. Nu hij toch hier was, kon hij er op zijn minst wel gebruik van maken! Bij de ingang bleef hij stil staan, terwijl zijn Piplup alvast voorzichtig naar binnen stapte, en keek even naar binnen. Het was er donker, dus het was handig dat hij zijn zaklamp tevoorschijn haalde. Anders kon hij immers niet zien, en een pokémon met een staart die licht gaf had hij niet – zoals een Charmander. Een Charmander zou heel handig zijn als je de grotten in ging, maar natuurlijk had hij geen Charmander en hij wilde er eigenlijk ook geen. Hij was blij met zijn momentele team en over uitbreidingen moest hij nog heel goed nadenken. Het moest immers een goede aanvulling zijn voor zijn team, iemand waarmee zijn andere pokémon het wel goed konden vinden en noem maar op. Een zacht iemand die overal om zou huilen, zou er dan ook niet echt bij passen. Stel je voor. Poseidon is al redelijk hard en kan redelijk kwaad worden, Beldum houdt ervan andere te irriteren en Skarmory is zo enthousiast dat het soms angstaanjagend is voor anderen. Met zelfverzekerde stappen liep hij de terminus cave in toen hij zijn zaklamp had aangezet. Het was een oude mijn, die volgens geruchten ooit was gesloten omdat er monsters in zitten. Monsters, ha! Het waren pokémon, natuurlijk, die hierin zaten. Er bestonden geen monsters, alleen maar van die trainbare pokémon die je zelf kon kneden tot een lieverd of misschien zelfs een monster – maar hij was ervan overtuigd dat het geen monsters waren die hierin zaten. Hij hoorde de luide voetstappen van zijn Skarmory achter zich, zag de blauwe vacht van zijn Piplup en hoorde boven hem het geluid van een Beldum, die nog steeds deed alsof niemand hem kon zien. Het was hier rustig en Alexander kon niks anders zien dan de grot zelf. Waren er helemaal geen pokémon hierbinnen? Opeens besloot hij dat het te stil was en bleef hij stil staan, waarna hij opeens een knal naast hem hoorde en zag hoe zijn Piplup nog net voor hem was weten te springen, zodat een Aron nog net geen tackle op zijn trainer kon uitvoeren. Meteen kwam Alexander tot actie. Er was niet één Aron, maar er waren er vier. Vier kleine arons die zich hier hadden gevestigd, zouden er meer zijn? Een hele groep misschien? Alexander slikte, nu moest hij iets doen, anders werden ze straks aangevallen door heel veel Arons en zouden zijn pokémon ernstig gewond raken. Dat moest hij voorkomen. Zijn hersenen renden op volle toeren, maar hij faalde op het moment in het bedenken van een aanval. Alles was weg. De schok van een plotselinge pokémon die hem probeerde aan te vallen was genoeg geweest om hem van zijn stuk te brengen. Maar Poseidon was helemaal niet van zijn stuk gebracht en toen hij merkte dat zijn trainer twijfelde, kwam hij zelf tot actie. Bubbels verschenen en raasden richting zijn aanvaller, die het probeerde te ontwijken maar te langzaam was en hier en daar werd geraak. Een andere Aron kwam op Poseidon afgeschoten en nu wist Alex wat hij moest doen. ”Poseidon, spring!” Ze hadden goed getraind, want zijn Piplup sprong de lucht in, maar de Aron was slim genoeg om ook te springen zodra hij zag dat de Piplup in de lucht sprong, en daardoor werd Poseidon gewoon geraakt door de tackle. ”Verdomme.” Weerklonk zijn stem. ”Doe Bubble!” Hij keek even naar Skarmory die naast hem was komen staan en gaf hem meteen een bevel, nu was hij in het ritme om te vechten en het zou hem lukken ook. ”Icarus, doe swift!” Hij wist dat deze aanval nooit te missen was en Skarmory wist dat ook, waardoor hij het op een van de aanvallende Aron’s richtte die daardoor zijn aanval niet meer kon uitvoeren en geraakt werd. De pokémon trok zich terug in het duister en Alex voelde zich hierbij niet op zijn gemak. Zo kon hij de pokémon niet zien. ”Beldum, zie je hem?” Er klonk een geluidje dat hij aanvaarde als een ja, en dus knikte Alex. ”Pak hem.” Het was duidelijk wat Alex bedoelde, aangezien Beldum maar één aanval kende en het was genoeg voor de Beldum om tot actie te komen – want als hij iets leuk vond, dan was het dit wel. Een andere pokémon irriteren en aanvallen. Een luid krassend geluidje werd gemaakt, net voordat een knal hoorbaar was en het geluid van een Aron die pijn had weerklonk. Alex kon de Beldum nog net zien, vechtend tegen de Aron die hem probeerde te tackelen, helaas voor de Aron was Beldum best snel. ”Skarmory, nogmaals Swift!” Weerklonk er. ”Piplup, voeg je bubble eraan toe!” Hij wist niet wat voor effect het zou hebben, maar het zou de pokémon hoogstwaarschijnlijk gewoon afschrikken. Hopelijk. De twee Aron’s die daardoor geraakt werden, waren pleiten. Ze hadden hier geen zin meer in en met een geluidje maakten ze duidelijk dat ze weg waren. Of ze versterking gingen zoeken of echt gewoon weg waren gerend, wist Alexander niet zeker. Hij keek naar de andere twee Aron’s, die er al redelijk verzwakt uitzagen en slikte even. Dan moest hij die nu nog verslaan, maar hoe? Hij keek naar Beldum. Dan maar toch zijn pokémon gebruiken, hij moest hem tenslotte nog tien levels levelen voordat hij hem kon laten evolueren in zijn volgende evolutie. ”Full Charge, Beldum!” Het was niet de fijnste aanval om te gebruiken, want het gaf zijn Beldum ook wat schade, maar het was wel effectief genoeg op de Aron die erdoor geraakt werd. Deze waggelde even, maar bleef toch staan. Hij was zwak, dus snel uitgeschakeld en daarom besloot hij Piplup te gebruiken met Bubble. ”Poseidon, doe nogmaals Bubble op de linker!” De bubbels raakten hem, want hij was te langzaam met ontwijken en te moe daarvoor, waardoor de pokémon neerviel en bleef liggen. De andere Aron vond het wel genoeg geweest en vertrok, nu hij zijn vriendje niet meer naast hem had staan, had hij er geen zin in om tegen drie andere pokémon te vechten. Dat zou hij namelijk nooit redden. ”Weg hier,” Zei hij, waarna hij met grote passen maakte dat hij de grot uit kwam. Voor het geval dat die ene aron toch wat vriendjes ging halen, want wie wist hoeveel Aron’s daar zaten en hoe groot hun groep wel niet was. Echter, toen hij nog net niet de grot uit was, hoorde hij een piepend geluid. Zijn zaklamp hief hij weer omhoog en daar zag hij de Aron liggen die hij achter had gelaten in het gevecht. De pokémon had pijn, maar was toch opgestaan om zichzelf te beschermen en keek hem met zijn blauwe oogjes uitdagend aan. Alsof het wilde zeggen dat hij nog niet klaar was, dat hij nog verder wilde vechten. Alex kon het dier niet zo achter laten, bedacht hij zich, en greep een van zijn pokéballs uit zijn tas en hield die stevig vast terwijl hij dichterbij liep. Poseidon sprong weer voor hem, klaar voor het gevecht, maar een zacht klikkend geluidje vertelde hem dat het gevecht over was, hopelijk. De jongen gooide de pokéball en bleef stil staan. Zou het werken? Of zou de Aron weer uit de pokéball komen en wegrennen? Het dier was moe, maar je wist maar nooit hoe sterk een pokémon kon zijn.

Onderwerp: Re: The leader of the Pack zo sep 14, 2014 4:04 pm

GEFELICITEERD! ARON LV.6 IS GEVANGEN!
Aron is toegevoegd aan je team slot
Geef Aron een nicknaam? Ja/Nee

Onderwerp: Re: The leader of the Pack zo sep 14, 2014 4:35 pm

De pokémon nam niet eens meer de moeite om tegen te stribbelen en toen de bal hem raakte, zakte hij door zijn pootjes en verdween hij in de pokéball. De bal bewoog heen en weer en Alexander balde zijn vuisten samen. Kom op, blijf nou zitten, dat is het beste voor je. Hij kon zien dat er een struggle was om eruit te komen, maar dat het de Aron niet meer lukte. Even slikte hij. Had hij hier wel goed aan gedaan? Misschien was de Aron wel veel blijer bij zijn familie dan bij zijn nieuwe team? Nee, daar mocht hij niet over nadenken. Zijn familie had hem hier achtergelaten en wie weet wat er was gebeurd als hij gewoon weg was gelopen, de Aron zag er namelijk redelijk zwak uit en hij zou vast gestorven zijn als Alex hem niet had gevangen! De pokéball stopte met bewegen en een luide klik was hoorbaar, wat aantoonde dat de pokémon gevangen was. Hij kon wel een meter in de lucht springen, maar daar was hij niet echt het type voor. Rustig raapte hij het ding weer op en hield hij het voor zich. ”Ik zal voor je zorgen,” Fluisterde hij in het ding, niet wetend of de pokémon hem zo nog kon horen – maar hem er nu uithalen leek hem niet de juiste keuze. Eerst maar eens naar een pokémon center toegaan, zodat ze het dier daar wat konden opknappen. Met een soepele beweging draaide hij zich naar zijn pokémon toe, die hem verbijsterd aanstaarden. Ja, ze hadden het goed gezien. Ze hadden er een nieuw teamgenootje bij! Snel, dat was het zeker, maar hij was er wel blij mee. Dat betekende dat hij een pokémon kon vangen en wie weet hoeveel pokémon hij nog ging vangen in zijn reis hier in Kalos! Nu moest hij zich echter wel wat meer gaan focussen op het levelen van zijn pokémon, aangezien hij er nu niet drie had, maar vier! Nog twee en hij had een heel team, zo dichtbij was hij al! Dat zou pas cool zijn, een heel team waarvan elke pokémon zo zijn sterke punten had en zijn zwaktes. Alexander kon niet wachten tot hij een sterke trainer was waar andere, beginnende trainers naar op konden kijken, maar voor nu was hij dat ook nog. Een beginnende trainer die zelfs nog moest beginnen aan de eerste gym. Eerst wilde hij zijn pokémon echter zo goed trainen dat hij hopelijk niet zou verliezen. Met grote stappen liep hij de grot uit. Misschien had zijn moeder wel gelijk, misschien kon hij wel niks aan. Hij kon haar tenslotte niet eens vermoorden, terwijl ze hem daar zo om vroeg. Een ander kind had het misschien gedaan, om zijn moeder uit haar lijden te verlossen, maar hij.. hij was te egoïstisch om het te doen. Hij wilde het niet op zijn hart hebben het licht uit haar ogen te zien verdwijnen, maar aan de ene kant had hij ook niet gewild dat ze hem daar achter liet bij zijn vader – terwijl hij haar zelf uiteindelijk ook heeft achtergelaten bij de verschrikkelijke man. Maar wat had hij anders moeten doen? Daar blijf blijven en gevolgd worden door zijn mensen, gestompt worden door die verschrikkelijke Lucario die zijn bevelen niet eens wilde uitvoeren maar alleen maar luisterde naar zijn meester, zijn vader dus? Nee, dan was hij nu vast dood geweest. Dan was hij niet eens tot Kalos gekomen! Hij moest blij zijn met de stappen die hij gemaakt had, maar hij voelde zich er wel schuldig over. Zijn moeder had hem voor veel uitgemaakt, maar ze had gelijk. Hij was vuil, ondankbaar, verschrikkelijk; hij was het allemaal. Een gewelddadige jongeman die het niet verdiende te leven. Zij verdiende het niet om zo’n kind te hebben. Alex zijn spieren spanden zich aan en hij hoe hij gevuld werd met pure woede. Was hij dan zo erg? Zo’n verschrikkelijk kind voor haar geweest? Een struik kreeg het voor gezien toen hij met zijn voet ernaar uithaalde, de takken kraakten toen zijn schoenen ze aanraakten en braken uiteindelijk in stukjes. Hij hoorde zijn Piplup achter hem iets vragends zeggen en Alex keek op. De verbaasde blikken van drie pokémon waren op hem gericht en hij fronste even, de woede ebde weer weg en een diepe zucht verliet zijn mond, waarna hij ging zitten op de grond. ”Het is niks.” Zei hij vervolgens stilletjes. ”We hebben een nieuw teamgenoot, de Aron waar we zojuist mee gevochten hebben.” De pokémon keken elkaar even twijfelend aan en Alex schudde met zijn hoofd. ”Vertrouw me maar, hij is een goede aanwinst voor ons team.” Ze moesten hem maar geloven, het was zo. Een Aron die opstond nadat hij eigenlijk al genoeg aanvallen tegen zich had gekregen, was het waard om zich een lid van zijn team te kunnen noemen. Het diertje had een sterke wil en dat was iets wat Alex nodig had in zijn team. Iemand die opstond voor de zwakken, want dat leek de pokémon te doen. Opstaan voor de zwakken, zijn familieleden, zijn vrienden, beschermen en verdedigen waar hij maar kon.

Onderwerp: Re: The leader of the Pack zo sep 14, 2014 6:09 pm

"Skarmory, the Armor Bird Pokémon. Skarmory's body is covered with a steel-like armor, and can fly at speeds of over 100 mph." "Beldum, the Iron Ball Pokémon. Beldum floats by emitting magnetic waves from its body to repel the EARTH'S MAGNETIC field. They launch their claws into cliffs where they sleep." Jace zat in een boom uit te rusten van de wandeling. Hij wist zeker dat in de bomen minder kans had om aangevallen te worden tijdens zijn lunch en nam een hap van zijn appel terwijl zijn pokédex de pokémon van de onbekende trainer scande. Jace had meer training nodig tegen trainers in plaats van tegen wilde pokémon. Naast hem op de tak zat Espurr die de onbekende trainer met zijn grote ogen en uitdrukkingloze gezicht aan te staren. Jace gooide het klokkenhuis van de appel verder op in het bos en wachtte tot de trainer langs zou lopen. Ondertussen gaf hij een appel aan Espurr. Espurr keek tevreden en glimlachte. Jace glimlachte terug totdat hij een bekend geluid van zijn riem hoorde. Dat klonk als een team dat gelijke rechten op appels ging eisen. Voordat hij het wist zaten op de tak... Hij, Espurr, Roselia, Absol en Trevenant. Hij zakte met zijn team door de tak heen en ze storten neer midden op het pad.

Onderwerp: Re: The leader of the Pack zo sep 14, 2014 6:23 pm

Hij merkte op dat enkele takjes nog aan zijn broek vastzaten en trok die er stuk voor stuk vanaf, om er zeker van te zijn dat niemand zijn woede uitbarsting van daarnet nog zou opmerken. De jongen sloeg zijn ogen op zijn pokémon neer, die nu weer wat rustiger leken te zijn en hij wenkte Piplup naar hem toe, die een wond aan zijn voorpoot leek te hebben. ”Doet dat pijn?” Weerklonk hij, wijzend naar de kleine snee die de pokémon had opgelopen door de tackle van de Aron. Natuurlijk was het niet iets voor Poseidon om het aan zijn trainer te vertellen dat het pijn deed, bang om niet meer gebruikt te worden in een gevecht natuurlijk, schudde de piplup nee. Het deed dus geen pijn en Alex knikte. ”Mooi zo,” Zijn blik gleed naar de tas, die hij open maakte. Na het gevecht hadden zijn pokémon wel iets lekkers verdiend, want alle drie hadden erg goed hun best gedaan om te winnen van de vier Aron’s en het was hun ook nog eens gelukt. In zijn achterhoofd markeerde hij dat hij ook Aron nog iets lekkers moest geven nadat ze bij het Pokémon Center waren geweest, zodat de pokémon weer wat opgeknapt was. Hij kon niet wachten zijn nieuwe aanwinst te leren kennen, want het leek hem dé perfecte aanwinst voor zijn team. Zijn bloedrode ogen gleden over het gebied heen, terwijl hij een berry in zijn hand vastgreep en net wilde aankondigen dat ze elk een besje kregen, toen een enorm gekraak weerklonk. Als iemand die een spook had gezien sprong hij op toen een grote tak met veel kabaal op de grond neerkwam, echter herstelde hij zich weer en keek hij de jongen en zijn pokémon fronsend aan. Wat was dit nou weer voor gekkigheid? Waarom zat die gozer in de boom? Was het iemand van team rocket? Hij zei niet veel, observeerde de pokémon voor hem alleen maar en de jongen ook. Vragen of het met hen ging deed hij al helemaal niet, alsof het hem wat uitmaakte. Hij herkende de meeste pokémon niet en haalde zijn pokédex tevoorschijn. De jongen had een Absol, die herkende hij wel nog. Zo’n pokémon had hij wel eens langs zien komen in Unova. De andere pokémon waren echter niet zo bekend voor hem, hij had zich dan ook nooit zo geïnteresseerd in de pokémon die om hem heen leefden. Zijn pokémon reis begon eigenlijk pas toen hij de Lucario wegdeed in een Wonder trade en zijn Skarmory kreeg – een pokémon die hij helemaal niet kende, waardoor hij niets anders kon dan naar de professor van Sinnoh reizen en om een pokédex en een starter vragen. Gelukkig was alles hem gelukt en hij was te weten gekomen dat hij een Skarmory had, een steel pokémon om precies te zijn, en had toen ook gekozen voor een Piplup, omdat die zodra die Empoleon werd ook deels steel zou zijn. Hij beluisterde de teksten van de andere drie pokémon. Espurr, Roselia en Trevenant. Nadat hij zijn pokedex weer had weggedaan, sloeg hij zijn armen over elkaar en keek hij de jongen strak aan. Alsof hij wachtte op een verklaring van wat nu net gebeurd was.

Onderwerp: Re: The leader of the Pack zo sep 14, 2014 6:47 pm

Jace keek naar de fronsende jongen die nu tegenover hem stond met z'n armen over elkaar geslagen. Jace lachte hem toe en zei: "Je weet vast hoe dat gaat hé? Je geeft eentje te eten en voordat je het weet zitten ze allemaal naast je vragen om hetzelfde." Hij gaf ze allemaal een appel en returnde ze kort daarna. Hij klopte het zand van zijn kleren en zei met een lach: "Niet zo nors kijken. Een lach staat beter." Zijn blik viel op de pokémon die klaarblijkelijk net schade op hadden gelopen en knikte op een begrijpende manier. Ze waren vast aangevallen door wilde pokémon en op weg naar of een pokémoncenter of een compleet nieuwe plek. Zelf vond hij het wel fijn om gewoon rond te dwalen. Hij was gedreven om pokémonmaster te worden, maar de volgorde van de steden en gyms konden hem gestolen worden. Waar een wil is is een weg, hé... Hij was weer aan het afdwalen in zijn gedachte.

Onderwerp: Re: The leader of the Pack di sep 16, 2014 6:33 pm

Veel zin in het leren kennen van deze vreemdeling had hij niet. Zijn pokémon zagen er goed uit, dus hij was vast een goede pokémon trainer – maar dat interesseerde hem weinig. Hij had geen zin om zijn mede-trainers nader te leren kennen, hij was hier per slot van rekening om ze uiteindelijk te verslaan en de beste te worden. Niet een alles vriend, althans, zo dacht hij erover. Zijn pokémon waren gewond en hij wilde naar de dichtstbijzijnde stad gaan om ze even te laten genezen, om de Aron die hij zojuist had gevangen te laten genezen, want die was er slecht aan toe en eigenlijk kon hij geen tijd verliezen. Een gesprek houden met een vreemdeling was dus niet echt nuttig. Zijn pokémon ging voor. "Je weet vast hoe dat gaat hé? Je geeft eentje te eten en voordat je het weet zitten ze allemaal naast je vragen om hetzelfde." Sprak de man en kort knikte hij. ”Ja,” Antwoorde hij, zijn blik even op zijn pokémon werpende. Veel aten ze niet, maar zodra ze honger hadden kreeg hij het zeker weten te horen. Zijn Skarmory duwde hem dan tegen zijn schouder, zijn Beldum werd irritanter en zijn Piplup chagrijniger. "Niet zo nors kijken. Een lach staat beter." Hij haalde zijn schouders op. ”Mooi, ik ben niet van plan hier lang te blijven. Zoals je misschien al hebt gezien –“ Hij onderbrak zijn zin in een dramatische stop, de nadruk leggende op het woord misschien. ”- zien mijn pokémon er aangevallen uit, wij moeten dringend naar een pokécenter.” Het was eigenlijk de bedoeling om het gesprek met de jongeman af te haken, zodat hij verder kon lopen en zijn weg kon vinden naar de dichtstbijzijnde stad, maar de meeste mensen zouden het opvatten als een soort van uitnodiging om mee te lopen – want dat was toch oh zo gezellig.

Hij kan aardig zijn.. maar nu gewoon niet hihi

Onderwerp: Re: The leader of the Pack di sep 16, 2014 9:15 pm

"Geeft niet ik snap het volledig. Ik was in zo'n zelfde situatie toen ik net had gestreden tegen de Santalune City gymleader, Viola en haar bug-type pokémon. Gelukkig was er een pokémoncenter in de buurt. Maar ja ik denk dat je dan het best naar Couriway Town of Anistar City kunt rijzen. Ik zou met je mee willen lopen, maar ik denk dat het beste is voor jou om een goede band te vormen met je pokémon. Je leert elkaar echt waarderen door tijden van moeite en zwakke momenten..." Jace zei dit met kille en zorgvuldig calculerende ogen. Hij liep voorbij de jongen en sprak tegen hem toen hij hem passeerde op een zachte en koude toon: "Je moet avontuur juist opzoeken en je pokémon er juist door heen helpen. De band die je krijgt met je pokémon zullen sterker zijn dan staal." Jace wist niet zeker of de jongen hem na keek, maar wuifde blind gedag.

Gesponsorde inhoud

» Pack attack
» How to Pack a Punch [+Fae Eidyia]
» You're like a black cat with a black back pack full of fireworks +Larlaith