Endure

Lyra zat zich te wassen om een boomstronk, de poes had welgeteld één gevecht geleverd en dat was tegen een Kakuna geweest, en dat had de Meowth moeilijk gevonden. Moeilijk stel je voor. Tegen een Kakuna. Lucia kon het niet geloven, van alle Meowths kreeg zij de luie schootkat. Aan de andere kant was Giovanni’s Persian ook niet echt een vechter. Nee, de kat was het simbool van team Rocket, en ook al kon de Persian zeker wel vechten, was het meestal nooit nodig. Lucia keek de kat voor haar serieus aan. Lyra leek haar nooit te begrijpen, de domme poes dat het was. “Luister, vandaag heb ik tijd gemaakt om jou wat dingen te leren, maar dat kan alleen als je mee werkt.” Lyra knorde wat en ging door met wassen, zich niks van haar trainer aantrekkend. “Wil je soms dat Lucy je helpt.” De Meowth keek nu op, met een wat verbijsterde uitdrukking op haar snuit. Alsof het een onredelijke reden was om omdat ze geen zin had in trainen de Charmeleon haar wat vuur achter haar staart zou houden. Met tegenzin stond Lyra op en rekte zich met een gaap uit. Lucia keek de poes geïrriteerd aan, nu wilde ze wel, moest ze onthouden. De brunette stond op route 22, de route had al gelopen, en nu waren ze er alleen voor het trainen. Lyra liep langzaam door het lange gras, de trainster van de pokémon zuchtte en ging op de boomstronk zitten waar de Meowth net zat. De kat keek om met een blik; en jij mag wel zitten. Daarna dacht de pokémon aan de bedreiging en ging weer verder met kijken in het gras, soms waren wilde pokémon niet zo aan het springe voor een gevecht. Lucia ontspande even en ruste, ze was al zeker tien minuten bezig met proberen Lyra te laten trainen. Lucy was ook ergens aan het rondlopen, die had wél zin in de training. De brunette doezelde een beetje weg in de herfstzon, ze was moe van al het reizen.
Een trekkend gevoel liet Lucia opkijken. “Lyra, wat is er nu weer?” Mompelde ze geïrriteerd, ze keek naar onder, naar wat er aan haar broekspijp trok, en zag tot haar verbazing een Riolu staan. Lyra was er ook, maar stond op een afstandje onzeker toe te kijken, wat een angsthaas. Lucy kwam ook aangelopen en siste even naar de wilde pokémon die voor haar trainster stond. De Riolu kromp ineen en keek een moment angstig naar de hagedis. De Charmeleon hield haar hoofd schuin bij het zien van de angstige snuit en ontspande een beetje. De wilde Riolu was nog jong en zou geen kwaad kunnen. “Wat doe je hier kleintje?” Lucia keek de kleine pokémon aan met een wat koude blik, ze had de angst van de wilde pokémon gevoeld, maar dat was nog geen reden het te behandelen als haar eigen pokémon. De wilde pokémon schrok er niet van terug, maar begon met het knuffelen van het been van de brunette. Lucy zette onzeker een stap naar voren, was dit bedreigend? Lucia schoof de jonge Riolu voorzichtig van haar af, wat moest ze met het dier. Lyra kwam ook voorzichtig een paar pasen dichterbij. De trainster kreeg een idee, als de Riolu nog een jonkie was dan zou hij misschien een tegenstander voor de Meowth kunnen zijn. Ze pakte haar pokédex er bij om te zien hoe sterk de pokémon was. “Riolu, the Emanation Pokémon. When sad or scared, Riolu's aura becomes stronger as a way of signaling its allies. The aura that emanates from its body intensifies to alert others if it is afraid or sad. Riolu has the power to see and understand emotions like happiness and anger in aura waves. It uses the shapes of auras, which change according to emotion, to communicate with others.” Veel informatie voor zo een kleine Pokémon. De Riolu was inderdaad nog maar zwak, dat was Lyra ook. Perfect. “Ben je in voor een gevecht kleintje?” Lucia keek de vosachtige pokémon aan, de Riolu keek terug, even vragend, maar maakte toen een enthousiast geluid. Toen bedacht de wilde pokémon het gevaar van Lucy en keek even bang naar de pokémon. Weer dat gevoel van angst. “Nee, tegen de kat,” murmelde Lucia tegen de angstige Riolu. De pokémon keek naar Lyra. De poes keek nieuwsgierig, maar ook wat onzeker. De kleine, blauwe pokémon keek de Meowth recht in de ogen en blafte iets vrolijks. Lucia had geen idee of de Riolu haar echt kon verstaan, of dat dit gewoon een reactie was op haar stem. Lyra leek het niet te begrijpen, maar dat was een vorm van lage inteligentie. Lucia zuchtte bij het zien van de blik in de ogen van de poes, dit werd een laaaaange dag.

Uiteindelijk was het gelukt, wonder boven wonder stond Lyra klaar in gevechtshouding tegenover de Riolu die niet meer deed dan vrolijk rond rennen en blij blaffen. Hij was er zelfs in geslaagd Lucy vriendelijk te laten doen, de Charmeleon had een vriendelijk gesprek gevoerd terwijl haar trainer moeite deed Lyra uit te leggen wat ze moest doen. Nu stond de Meowth tegenover de wilde Riolu en keek wat twijfelachtig, haar tegenstander wachtte tot ze wat deed met een schuingehouden kop. “Fake out,” Lyra’s twijfels verdwenen en ze rende naar voren. Voor de Riolu iets kon doen sloeg de kat hem met haar poot, in plaats dat de wilde pokémon omviel en niks kon doen stond hij overeind en keek de Meowth aan, wat was er net gebeurt? Lyra nam een veiligere plek in, ver weg van haar tegenstander. Maar ze was te langzaam en niet voorbereid op de Riolu. Door de fake out moest die toch flinchen? Lucia pakte haar pokédex en keek naar de mogelijken oorzaken. “Inner Focus. Protects the Pokémon from flinching.” Handig. “Lyra, probeer het in je eentje.” Dat was ook nodig, aangezien ze niet altijd de kat bevelen zou kunnen geven was oefening nodig. De Meowth was even verbaast, stond ze er nu alleen voor? Lucy keek ook geïnteresseerd op, zelf vocht ze meestal ook alleen met de commando’s van Lucia. Ze kon het ook wel alleen, maar ze vond het fijner om een echte leider te hebben. De Riolu sloeg met zijn poot tegen Lyra aan, het was een redelijk sterke klap. De Meowth struikelde over haar lange poten door de klap. Boos stond de poes op en sprong richting haar tegenstander met een snelheid die de Riolu en Lucia verraste. Dus Lyra kon wél vechten. Met een grom sneed de Meowth herhaaldelijks de vosachtige pokémon met haar fury swipes, de Riolu piepte en rende naar achteren. Lyra kwam achter hem aan en sneed nog een laatste keer met scratch. Lucia bekeek het allemaal met een interesse, ze zat naast Lucy op dezelfde boomstronk als eerst. De Riolu keek vastberaden en deed een quick attack op zijn tegenstander. Lyra was misschien verrassend goed in vechten, maar snelheid was niet helemaal haar ding. De Meowth reageerde met meer krabben. Zo ging het een tijdje door, het gevecht ging aardig goed op. De Riolu en Lyra waren van ongeveer hetzelfde niveau, al was de poes aan de winnende hand. Lucia had begrepen dat de wilde Riolu, ondanks zijn kinderlijke voorkomen, een goede vechter was, hij had pit. Naarmate het gevecht verder ging werd de brunette geïnteresseerd in de wilde pokémon als partner. Hij was ook een pokémon van wie de evolutie een mega vorm had. Lucia was er niet helemaal uit en was vooral met zichzelf aan het discusieren. Totdat Lucy haar aantikte en op het gevecht wees. De Riolu hijgde, hij zat onder de krabben en kon niet veel meer hebben. Lyra was ook moe, had blauwe plekken, en maakte zich klaar op de winnende zet. Ze rende naar voren met uitgestoken klauwen en een triomphantelijke snuit. Een gloed omringde de Riolu voordat hij werd geraakt en hij sloeg terug. Lyra wankelde even en viel op haar knieën waarna ze met een boze snoet opstond, klaar voor de volgende zet. De Riolu stond ook nog overeind door de endure. “Wacht.” Lucia was opgestaan, de Riolu en Meowth keken haar verbaast aan. Verwonderend hoe de vos zich al gedroeg, het was alsof hij al was gevangen. De brunette pakte een pokébal, de wilde Riolu had een bepaald iets wat haar aansprak, waarschijnlijk pit. In elk geval wilde ze hem graag in haar team. Lucia liep naar de wilde pokémon en gooide de bal naar hem toe. De Riolu ving hem en werd voordat hij iets kon doen opgesloten in de bal. Het ding viel op de grond en begon met piepen en wiebelen. Lyra keek verbaast toe, maar deed niks. Lucia pakte de pokébal van de kat en liet die terug keren, die had genoeg gevochten. De pokébal op de grond hield op met wiebelen.

De pokébal lag stil, Lucia liep er heen en pakte hem op. Ze had een Riolu gevangen, en nu? Ze liet de kleine pokémon er uit, de Riolu keek om zich heen, zag zijn nieuwe trainer en rende op het meisje af om haar een knuffel te geven. Lucia keek naar de pokémon, Riolu was een babypokémon, dus ze zou het gedrag wel dulden. Maar al hij zou evolueren... hopelijk had hij dan wat meer geleerd. “Een naam,” mompelde ze tegen haar Riolu, de pokémon keek verbaast op en maakte een vrolijk geluid. Lucia bestudeerde de blauwe pokémon, hij deed haar denken aan... Anubis. De brunette keek haar pasgevangen pokémon inschattend aan, zou de naam passen? Zou de Riolu luisteren? Zou het het begrijpen? “Hey, Anubis,” de kleine, blauwe pokémon keek verbaast op. “Is Anubis goed?” Lucia was er niet helemaal aan gewend om zo tegen een pokémon te praten, maar anders zou de Riolu het niet verstaan. Het was nog maar een jonkie en je zou het niet snel verstaan als kind als iemand heel serieus tegen je ging praten. “Hey kleintje,” de Riolu keek op en knikte, waarop wist Lucia niet, maar ze had besloten dat de kleine hondachtige Anubis zou heten. “Nou Anubis, welkom in het team, ik ben Lucia, en dit zijn Lyra-,” ze wees naar de redelijk beschadigde Meowth. “-en Lucy,” vervolgde ze terwijl ze naar haar Charmeleon wees die ter begroeting haar klauw opstak en vrolijk brulde. Lucia keek naar de twee pokémon die net een gevecht achter de rug hadden. “Laten we maar naar het pokécenter gaan.” Mompelde ze tegen de pokémons. Lucia pakte de pokéballen van Lyra en Anubis en liet de beide pokémons terug keren, na het gevecht moesten ze wel redelijk moe zijn, met Lucy aan haar zijde liep de brunette richting Santalune.
In Santalune liep ze direct naar het pokécenter, daar aangekomen gaf ze haar twee pokémons af en ging met Lucy zitten bij een van de tafeltjes. Daar bestelde ze een kop thee en wat makarons en poképuffs voor haar en haar Charmeleon. Lucia dacht ondertussen na over Anubis, ze vond dat ze zelf iets was van een vuurtrainer, ze had een voorkeur voor de warme pokémons en was van plan er nog zeker wel een meer te vangen. Het punt was dat Lucario een steelpokémon was en daardoor zwak tegen vuur, in principe geen probleem, maar als Anubis problemen zou krijgen met zijn teamgenoten... Lucy zou niet snel ruzie maken, het was de pokémon die ze van plan was te vangen, welke wist ze nog niet, maar het zou een vuurpokémon zijn, dat zeker. Anubis zou zijn steen krijgen als hij was geëvolueerd, het zou zeker nog lang duren en dan had ze de keystone waarschijnlijk al gekregen. Lucia keek er echt naar uit om Lucy te laten veranderen in de mega Charizard Y, een prachtige, slanke draak, die nogal op zijn normale vorm leek.  Mega Lucario was ook indrukwekkend, zijn aura krachten werden er door versterkt en dat was handig in gevechten. Anubis zou zeker indrukwekkend zijn als hij eenmaal kon mega evolueren. Het eten kwam aan en wat afwezig knabbelde Lucia aan een van haar makarons, ze waren best lekker, naast haar at Lucy rustig van haar poképuffs. De Charmeleon vond het lekker en klaagde niet, dat deed ze sowieso nooit. Van Lucy zou Anubis echt geen vlammen krijgen, de Charmeleon zou nog eerder Ace aardig vinden dan dat ze haar trainster zou verraden. Nee zo iets zou nooit gebeuren, niet zo lang Lucy zichzelf was. Als ze werd beïnvloed door erg krachtige, kwade machten kon het nog, maar die moesten dan ook erg sterk zijn. De band tussen Lucia en haar vuurpokémon was erg sterk en haast niet te verbreken, daarvoor zou je heel wat kracht voor nodig hebben. Lucia nipte van haar drinken, de thee was nog heet, en keek van tijd tot tijd afwachtend naar de balie. Uiteindelijk gebeurde dat waar ze op gewacht had, een vrouw in een zusterpakje kwam aangelopen met een dienblad. Op het dienblad lagen twee pokéballen. Lucia pakte ze aan en bedankte het jonge meisje, ze had bijna alles op, op een slokje thee na. Die dronk ze snel op en liep naar buiten, ze had even behoefde aan rust, en nu echt. Met Lucy aan haar zij liep de brunette rustig richting route 4, daar wilde ze later over naar Lumiose gaan, om even te ontspannen. Er moesten verschillende bankjes staan en daar kon ze even rustig op zitten.
Lucia plofte neer op ee van de houten bankjes die tussen de doolhofachtige struikjes stonden, Lucy zat op de grond, om de bank niet te verbranden, en gaapte even haar scherpe tanden bloot. “Ik weet het,” zuchtte de trainer van de pokémon. Na het hele trainen was Lucia ook vermoeid geraakt, ze had niet zo’n zin om echt sociaal te doen of zo iets. Binnenkort zou ze naar Lumiose gaan en de keystone halen, en daarna... daar moest ze nog beter over nadenken. Lucia was van plan een paar gyms te doen, contest waren echt helemaal niks voor haar, en verschillende mega pokémons te krijgen. Er waren er erg veel, alle Kanto starters hadden er een, en er waren er voor Houndoom, Tyranitar, Aggron, Abomasnow, maar die nooit. Lucia zou nooit, maar dan ook NOOIT van haar leven een IJSpokémon nemen, ze werd liever in het water gegooid dan dat ze een ijspokémon nam. Eentje met de kracht het altijd te laten sneeuwen, nee bedankt, ze kon absoluut niet tegen sneeuw. Lucy ook niet, maar dat was een vuurpokémon en dat was een goede reden om niet van nattigheid te houden. Lucia zuchtte, van denken aan sneeuw kreeg ze het altijd koud. Lucy keek op, ze wist natuurlijk niet waarom haar trainer had gezucht, want goe slim de pokémon ook was, gedachtenlezen kon ze niet. Lucia wist zeker dat de Charmeleon het leuk zou vinden om te kunnen, aangezien de pokémon haar tegenstanders meestal inschatte. Het was dan handiger gedachten te kunnen lezen.