Sparking

Rustig stapte Tawn door. De bladeren die het bos bedekte gaven de omgeving een goede sfeer. Ze keek even naar haar Eevee, die naast haar stapte. Haar amberkleurige ogen stonden kil, alsof ze het met iets niet eens was en dat was ook zo. De trainster zuchtte zachtjes en keek snel naar de andere kant. Kido zat in haar Pokébal, voor de veiligheid van iedereen. Ze liet haar handen in haar broekzak zakken en beet even nerveus op haar onderlip. Eigenlijk moest ze maar eens beginnen met trainen, met sterker worden. Ze moest Kido een paar levels omhoog helpen en ook Sachi kon wat extra levels gebruiken. Ze slikte even en liet haar blik over de grond gaan. Als ze haar Eevee een stuk of 10 levels omhoog kon laten gaan en haar Aron ook een paar, dan zou ze proberen de gym uit te dagen. Maar hoe lang zou dat niet duren? Met haar onzekere houding zou ze het nooit durven. Ze zou blijven trainen tot ze zag dat haar Pokémon sterk genoeg waren. Dat zou eigenlijk best nog lang kunnen duren. Opnieuw zuchtte ze zachtjes, waardoor ze even de aandacht trok van haar Eevee, die haar even met een bezorgde blik aankeek, maar nog voor ze kon kijken naar de Pokémon, keek deze alweer naar de grond. Haar amberkleurige blik leek niet veel emotie te dragen, althans, zo zag het er toch uit. Ze beet opnieuw even kort op haar onderlip. Sinds dat ze Kido hadden, leek de Eevee meer om haar te geven, maar ze wilde het niet tonen. dacht ze nu echt dat ze zwak zou zijn als ze dat deed? Tawn haalde even diep adem en keek even naar de andere kant. De kap die op haar hoofd rustte was paars. Ze had een simpele trui aan en een jeans broek. Deze had een donkere tint van het blauwe kleurenspectrum. Ze slikte even en stopte even toen ze een open plek zag. Zonder echt te letten op haar Eevee stapte zo van het pad en wandelde ze naar de open plek. Het was simpel, maar het was iets. Hier en daar lagen stenen, iets groter dan de Eevee en een boomstronk lag langs de rand van de open plek. Hij zag er droog genoeg uit om op te zitten. De bomen stonden in een kring rond de plek, maar hier en daar stonden ook nog jonge bomen, waardoor de kleine open plek eigenlijk bedekt was met goudgele bladeren. Waarschijnlijk was dit een grasveldje in de zomer en lente, maar tijdens de herfst was het net als de rest van het bos bedekt met kleurige bladeren. Ze keek even rond en haalde diep adem. Sachi koos een plekje op de boomstronk en ging er liggen. Zonnestralen streken neer op haar bruine pels en warmde haar op. De Pokémon sloot haar ogen en genoot van de warmte die de zon haar aanbood. Tawn keek even naar haar Pokémon waarna ze naar de Pokébal griste van haar andere, jonge Pokémon.
Een rode straal schoot uit de bal en lande op de grond, waar de rode kleur de vorm kreeg van de Aron. De jonge Pokémon verscheen al snel, een blije blik in haar ogen. De trainster stak haar Pokébal weg en keek tevreden naar de Pokémon, die haar blij aankeek. Sachi liet even een brommend geluid horen, maar ze negeerde het gewoon. Het blonde meisje ging door haar knieën en stak haar hand uit. De Aron regeerde wel meteen en zette zich af om zich op het meisje te werpen. Het gewicht van de Pokémon zorgde ervoor dat ze achteruit viel. Kido lag blij op haar buik en knuffelde haar. Maar zij was allesbehalve blij met de reactie van de Pokémon. Al de lucht was uit haar longen geperst en ze probeerde haastig naar lucht te happen, maar de leek niet echt te gaan met een Pokémon van meer dan 60 kilo op je. Snel duwde ze met veel kracht de Aron van zich, waarna ze zich snel omdraaide en beverig naar adem hapte. Kido keek haar vragend aan, haar grote blauwe ogen hadden een glans van onschuld in zich. De arme, jonge Pokémon wist niks van haar eigen kracht -eigenlijk was het in dit geval gewicht- en wist dus eigenlijk niet wat er met haar trainster aan de hand was. Tawn keek even naar haar Aron. Het zou haar niks verbazen als ze opeens verbaasd zou zijn over het feit dat ze op de grond lag. Daarom zuchtte ze ook, want ze zag al hoe ze vragend naar haar keek. Ze had de Aron nog maar een paar dagen en ze wist al wat ze zou doen, hoe ze reageerde op de dingen. Het was erg, echt veel te erg. Ze was te voorspelbaar of ze was gewoon... te raar waardoor haar karakter gewoon erg makkelijk op verschillende scenario's inspeelde. Daarom kon je vaak hetzelfde verwachten van haar. Ze rolde even met haar ogen en kwam overeind. Ze kruiste onhandig haar benen en keek opnieuw naar de ijzeren Pokémon. Deze kwam rustig op haar trainster af en maakte een zacht geluidje. Misschien had ze eindelijk beseft dat ze haar pijn had gedaan. Ze zuchtte nogmaals en haalde haar hand even over het koude metaal. "Ik ben in orde," zei ze. "Maar let in het vervolg wel op," vervolgde ze. "Je bent zwaar, ik kan je niet dragen," gaf ze eerlijk toe. De jonge Pokémon knikte enkel naar haar, haar grote blauwe ogen toonden aan dat ze het toch wat snapte, maar Tawn wist best wel dat de Pokémon daar niet op ging letten. Ze haalde even diep adem en keek even naar Sachi, die grijnzend op de boomstam lag. Oh, zij vond het wel weer grappig he? Boos draaide ze haar rug naar de Eevee. Die wist ook niet wat beleefdheid was, of respect. Het was enkel haarzelf daarboven in dat kopje van haar. Ze haalde even diep adem en zuchtte nogmaals. De Aron reageerde op haar gezucht en liet nog een meelevende geluidje horen, waarop Tawn reageerde en even droogjes naar haar lachte. Darana schudde ze haar hoofd en kwam ze langzaam overeind. Haar grijze ogen rustte even op de grijze Pokémon waarna ze een beetje over haar heen boog. Als ze nu nog haar Pokédex had kon ze kijken wat haar movepool was, maar dat had ze spijtig genoeg niet meer, die zat in de maag van haar Aron. Daarom liet ze even een zucht horen, waarop de Aron dan weer fronste. Tawn schudde even haar hoofd, waardoor de kap op haar hoofd afviel. Haar blonde haren vielen onhandig langs haar hoofd heen en snel rechte ze haar rug waarna ze even haar haren naar achter sloeg. Soms kon dat zo irritant zijn. Daarna trok ze de kap terug over haar hoofd. Het was een gewoonte en ze deed het te vaak, maar wat kon ze daaraan doen? Ze deed het, punt uit. Niemand kon zeggen dat ze moest veranderen, want dat zou ze zeker niet doen. Dat konden ze echt wel vergeten.
"Oké, kido, laat maar eens zien wat je kan," de Aron knipperde een paar keer met haar ogen waarna ze met een lege blik naar haar trainster keek. De trainster leunde wat naar voren en keek de Pokémon even scherp aan. "Kido," zei ze op een wat vragende toon. De Aron fronste even, alsof ze haar niet begreep. Daarop reageerde de trainster niet, ze bleef gewoon kijken naar de ijzeren Pokémon. Na enkele tellen deed de Aron nog steeds niet, dus besloot Tawn om iets anders te proberen. "Oké, luister," zei ze. De jonge Pokémon sprong meteen naar voren en liet een enthousiast geluid horen. "Je aanvallen," zei ze zo traag mogelijk. "Wat zijn die?" De Pokémon opende even haar mondje en de blondine keek met een blik vol verwachting naar de jonge Pokémon. Een Hyper Beam? Oh please! Of een Solar beam! Ja! Ze balde haar handen tot vuisten en keek met grote ogen naar de Aron. Na enkele tellen sperde ze haar mond nog verder open en liet ze een luidde gaap horen. Toen ze haar mond terug sloot, keek ze naar haar trainster met onschuldige ogen, alsof ze er niks aan kon doen dat ze niet reageerde. Tawn gromde even wat en keek toen naar haar Eevee, die met gesloten ogen aan het grinniken was. Ja, heel erg grappig. Het was zo hilarisch. Daarom rolde het blonde meisje even met haar grijskleurige ogen, maar stiekem had ze het nekje van de Eevee willen vastpakken en haar eens goed heen en weer willen schudden. Maar dan kon ze wel een Swift in het gezicht verwachten. Daarom bleef ze kalm, zoals... meestal. Ja ze kon kalm blijven hoor, daarvoor was ze gemaakt, geduld. Ja en hier hadden ze een mooi voorbeeld van hoeveel geduld de trainster wel niet had. Nul. Ja, dat was meer dan haar het geduldgehalte van dat van haar moeder, want die hing onder de nul. Ze had het dan ook waarschijnlijk van haar ongeduldige moeder mee. Haar vader was dan weer erg geduldig en kon ook heel goed met Pokémon en kinderen omgaan. Haar moeder was altijd al meer gericht op prestatie en op geld. Hoe het kwam dat ze van elkaar hielden was voor het blondje een raadsel. Maar goed, tegenpolen trekken elkaar aan toch? Ze zuchtte zachtjes en hoe kwam ze ookal weer op dit onderwerp? Ze verplaatste haar blik naar haar Aron, die haar nog steeds vragend aankeek. O ja, geduld... En een Aron die niet wilde reageren. Ze plaatste daarom even haar hand in haar gezicht een haalde even diep adem. Ze moest gewoon kalm blijven, dan zou het wel goed komen. Ze telde even tot tien en wachtte, daarna opende ze haar mond terug. "Kido, toon je aanvallen," het was luid en duidelijk geweest, dus als ze het nu niet zou horen of verstaan, dan wist Tawn het echt niet meer.

Toen ze haar hand van haar gezicht haalde en het veld voor haar zichtbaar werd, was het resultaat zichtbaar. Wel meteen krulden haar lippen nog meer naar benden toen ze zag hoe de grijze Pokémon haar nog steeds met een achterdochtige blik aanstaarde. Ze keken elkaar even aan, nog steeds geen reactie. Oké, gewoon kalm blijven, ze was nog jong, het was wel normaal, toch? Sachi was nooit zo en ze had de Pokémon uit haar ei zien komen! Ze slikte even. Waarom moest zei altijd de moeilijke Pokémon hebben? Konden de andere kinderen niet een keer de irritante Pokémon krijgen? Die verwende dikke nekken met hun veel te dure kleding, die verdienden zo'n Pokémon... Niet zij... Toch? Ze schudde even kort haar hoofd waarna ze zuchtte en nogmaals recht in de blauwe ogen van haar Pokémon keek. Nog steeds was er geen reactie, enkel achterdocht in de blik van de Aron. Dit zou nog lang duren, veel te lang... Daarom besloot ze maar om even haar rug te rechten en even rond te kijken. De Pokémon zou wel iets doen en hopelijk was het dan een aanval. Ze slikte even nerveus en keek even naar haar Eevee, die haar ogen nog steeds had gesloten, maar de voldane grijns op haar lippen toonde aan dat ze wist wat er aan de hand was. Daarom balde ze even opnieuw haar handen tot vuisten en keek ze even gefrustreerd naar de Aron, die haar met een gemengde blik van vraag en achterdocht aankeek. Daarom sloeg Tawn ook even haar hand in haar gezicht. Waarom snapte ze het nu niet? Was het dan echt zo moeilijk of verstond de Pokémon haar gewoon niet? Kijk als ze nu gewoon die Pokédex niet had opgegeten zat ze nu niet in het midden van een bos te facepalmen voor een starende Pokémon en een veel te hooghartige Eevee. Ze zuchtte even toen ze voelde dat haar geduld weer eens aan het opraken was. Ze zou kalm moeten blijven en dat kon ze wel, maar ze moest het gewoon nog wat leren. Ze kon het niet zomaar van de ene op de andere dag, daar was veel oefening en tijd voor nodig. Zoals trainen en sterker worden, had het tijd nodig. Misschien was er wel een verschil.... Een groot verschil, maar die was amper te merken, toch? Ze keek even schuin naar haar Aron, maar tot haar grote verbazing was deze verdwenen van haar plekje. Ietwat paniekerig keek ze snel rond, opzoek naar de Pokémon. Maar ze vond Kido al snel. De ijzeren Pokémon keek met grote ogen naar een bloempje, dat nog laat in het najaar leek te bloeien. De Aron leek helemaal in de wolken te zijn met het dingetje en keek ernaar alsof het haar alles was. Tawn zuchtte even zachtjes, maar kreeg toch een klein lachje op haar lippen. Ze had wel nog steeds niet aangevallen. Of ze dat nog zou doen was haar echt nog onbekend en ze wilde echt wel weten wat ze kon. Na nog een paar tellen, fronste ze toch wel even. Ze bewoog al even niet en dit zorgde ervoor dat ze zich zorgen maakte. Ze zette dus even een stapje naar voren, waardoor de balderen even onder haar schoenzolen kraakten. De meeste -normale- Pokémon zouden opkijken, maar zij niet. Haar bloem was interessanter. De trainster zuchtte dus even luid, want het zuchten leek wel altijd de aandacht van de Pokémon te trekken. Maar niet deze keer. De grijze, jonge Pokémon, staarde nog steeds naar het plantje. Tawn staarde naar haar, een blik van ongeloof in haar ogen. Had je dat nu al eens meegemaakt? Een geschifte Pokémon die naar een bloem aan het kijken was... Ze fronste nogmaals en zuchtte nog eens... Misschien nu... Maar toen na een paar seconden de Pokémon nog steeds niet opkeek, liet ze haar schouders zakken en keek ze even naar de met bladeren bedekte bosgrond. Waarom zij? Waarom moest zij uit alle Arons nu juist deze Aron krijgen? Arceus had het zo gewild en had gewoon haar naar haar opgestuurd en nu zat ie' vast te genieten van de show. Ze zuchtte zachtjes en keek even kort naar haar Eevee... Hooghartig zoals altijd...
Toen ze terug keek naar de Aron, zag ze bloem niet meer. Ze fronste daarom even en zette een stapje naar voren, waardoor ze het tafereel beter kon zien. Toen ze zag wat er gebeurd was, sloeg ze haar hand in haar gezicht. Met grote, bedroefde ogen keek de Aron naar een platgetrapte bloem. Ja, ze had het weer niet kunnen laten... Ze had het moeten knuffelen. Het arme bloempje was haar doelwit geweest en was eronder bezwijkt. Ze zuchtte even luid en duidelijk, maar het zachte gesnik van Kido was niet weg te denken. Ze haalde daarom al snel haar hand van haar gezicht en keek even naar de Aron. Ze had een hand in haar zij gezet en keek met opgehalen wenkbrauwen naar de Pokémon. Deze kon haar trainster niet aankijken, ze was aan het rouwen om haar plantje, ze had geen tijd voor haar trainster, dat was duidelijk. Daarom zuchtte Tawn even luid en duidelijk -voor de zoveelste keer- en bukte ze zich, waardoor ze haar hand op het kopje van de Aron kon laten rusten. Ze aaide de metalen Pokémon eens. Het begon te wennen, dat koude metaal, ookal gaf het haar steeds een rilling. Ze aaide nog steeds liever haar Sachi, maar Kido aaien vond ze niet zo erg. Het was niet dat ze een Muk was ofzo... Bah die dingen durfde ze niet eens aan te kijken, afschuwelijke beesten waren dat. Ze schudde even kort haar hoofd om die gedachte uit haar hoofd te zetten. Dat aaien... Ieuw! Snel schudde ze opnieuw haar hoofd. gewoon vergeten, gewoon vergeten. Toen ze haar ogen terug opende, zag ze echter hoe de Aron vragend naar haar keek. Ja, het schudden van je hoofd uit het niks was ook niet echt normaal te noemen. "Het is niks," zei ze zachtjes. De metalen Pokémon liet de frons van haar gezicht vallen, maar dit verving ze door haar bedroefde blik. De Aron keek terug naar de geplette plant en Tawn volgde haar blik. Ze had het willen knuffelen, want dat lag in haar aard, en het resultaat was nu dat er een bloem minder was én ze had ook nog eens een bedroefde Pokémon. Ja, de wereld ging er echt op vooruit als je knuffelde... Ze zuchtte daarom nogmaals, waardoor ze even een geërgerde piep van Sachi kon horen. Ze keek even snel achterom en zag hoe de Pokémon haar kopje had opgetild en haar amberkleurige ogen had opgedaan om even nijdig naar haar te kijken. Zij keek enkel nijdig terug met een boze frons op haar gezicht, maar meer dan dat werd het niet echt. De Eevee snoof even zachtjes en sloot toen terug haar oogjes waarna ze haar kopje terug op de stronk legde en zich ontspande. Tawn bleef nog even kijken naar haar Pokémon, maar daarna keek ze terug naar haar Aron, de Pokémon waar ze vandaag haar aandacht wilde geven. Het was een feit dat de Pokémon bijna altijd in haar Pokéball moest zitten. Maar dat was eigenlijk gewoon omdat ze anders iedereen ging 'knuffelen'. En haar honger kon haar soms echt wel ver drijven -zoals het verslinden van een Pokédex-. Ze maakte oogcontact met de Pokémon en deze keek haar met een vragende blik aan. Ze snapte nog steeds niet waarom de bloem nu plat was... En wat viel er nu niet aan te snappen? Zij was zwaar, zij was staal. Zij was niet gemaakt om op een plant te gaan zitten, ookal was het een teken van liefde geweest. Ze wilde nogmaals zuchten, maar ze hield zichzelf tegen nog voor ze iets kon doen. Ze legde even onwillekeurig een blik op haar Eevee, die even een oog had geopend omdat ze doorhad wat ze wilde doen. Zij keek echter even boos naar haar, maar dat leidde enkel tot een grijnsje bij de Eevee. Ze snoof even zachtjes, maar hield de zucht die normaal ging volgen in. Sachi knikte bijna onzichtbaar toen ze dit zag en legd toen rustig haar kop weer neer. Tawn keek snel terug naar de Aron, die nog steeds vragend naar haar trainster keek. Ze schraapte even haar keel en bedacht vlug wat ze moest zeggen. "Kijk het zit zo, Kido," begon ze rustig. "Jij bent zwaar en sterk," zei ze op een simpele manier. "En dat bloempje," ze keek even naar het geplette plantje. "Is niet sterk genoeg om jou te dragen," Het werd even stil op de open plek, alsof beide aan het verwerken waren dat een Aron zwaarder was dan een bloem. "Snap je dat?" zei ze uiteindelijk om de stilte te doorbreken. De Pokémon knikte langzaam, haar blik klaarde wat op. "Mooi zo," vervolgde Tawn met een klein lachje. Fijn, toch iets dat ze wel begreep. Ze aaide nogmaals de Aron, waarop deze even een paar blije geluidjes maakte en even genietend haar ogen sloot. Zij moest ook even zachtjes lachen bij het tafereel. Het was zo rustgevend en het voelde zo goed om haar zo blij te zien dat ze zelf werd overspoeld met geluk. Maar dat geluk was maar voor even, want ze verdween weer zo snel als dat ze was gekomen. Tawn haalde haar hand van de Pokémon en kwam overeind waarna ze even een blik legde op de bruine Pokémon, die voor het eerst die dag geen grijns op haar lippen droeg. Dit liet de trainer even lachen. Wauw, ze gingen vooruit en dat allemaal van een domme uitleg? Ze keek even schuin naar haar Pokémon, die ook naar haar keek met een klein lachje. Daarna stapte ze op de boomstronk af en ging ze zitten, haar blik strak gevestigd op de Aron die rustig op haar afkwam.
Toen de trainster echter haar blik even naar haar Eevee verplaatste, leek deze alweer een klein lachje op haar lippen te dragen. Een grijns kon ze het niet echt noemen, maar vriendelijk was ie' nu ook weer niet. Daarom liet ze even een ijzige blik op het lichaampjes vallen, maar de kans was erg klein dat ze dat zou opmerken aangezien de Eevee haar ogen had gesloten. Na enkele tellen keek ze terug naar de Aron, die inmiddels aan haar benen zat. Het schoot haar opeens te binnen dat ze eigenlijk nog steeds niet de aanvallen had gezien van haar nieuwste Pokémon. Ze keek daarom even naar de ijzeren Pokémon waarna ze even keek naar Sachi, die even een oog opende en haar vragend aankeek, aangezien ze wist wat ze wilde doen. Tawn snoof even zachtjes. Ze hield er niet van als mensen of Pokémon haar begonnen op te jagen, ze deed alles zo snel en goed mogelijk -of dat probeerde ze toch- er was geen rede om haar op te jagen of zo hooghartig te doen. Toch zag ze het als een soort steun dat ze kreeg van de Pokémon en dat aanvaarde ze wel... Want steun kreeg je niet snel van de vosachtige Pokémon. Daarom liet ze even een lachje zien aan haar, wat leidde tot een vriendelijke lach op de lippen van de Eevee. Deze duwde even haar kop harder tegen de stam en rekte zich even kort uit. Toen Tawn haar blik van de bruine Pokémon haalde en keek naar haar Aron, zag ze een vrolijke glans in de ogen van de jonge Pokémon. Ze fronste even. Wat wilde ze? Ietwat behoedzaam zette ze haar handen achter zich terwijl ze Kido goed in de gaten hield. Daarna sloot ze even haar ogen en dacht ze na. Wat kon ze nog proberen om de Pokémon zo ver te krijgen dat ze zou aanvallen? Toen ze opeens een blij geluidje hoorde, opende ze haar ogen, maar ze was al veel te laat, want de zware Pokémon lande recht op haar schoot. Wel meteen kwam de drukkende pijn opzetten. Haar benen werden geplet onder haar gewicht. Ze haalde meteen haar handen van de stam en wilde net de Aron van har duwen, toen haar Eevee opeens een Tackle uitvoerde. De ijzeren Pokémon werd van haar geduwd en viel op haar rugje op de grond. Een triomfantelijke grijns sierde de lippen van Sachi toen deze even een honend gelach liet horen. Wel meteen keek Tawn een beetje bezorgd naar de veel jongere Pokémon. Ze plaatste haar handen rond het lichaam van de Eevee en plaatste haar even naast zich, aangezien ze op haar schoot had gestaan. Dit leidde echter tot een luid gesnuif van de Pokémon, die duidelijk niet tevreden was met het feit dat ze aan de kant werd gezet voor een andere Pokémon, daar kon ze echt niet tegen. Tawn leunde naar voren en keek even bezorgd naar haar Aron, die op haar rugje lag en probeerde overeind te komen. Ze keek even naar de Pokémon, waarna ze haar overeind duwde. De ijzeren Pokémon bleef even zo zitten en staarde een beetje bedroefd naar de grond. Tawn kwam overeind en keek even nijdig naar haar Eevee, die even nijdig terug staarde. Waarom moest ze dat nu doen? De Pokémon wilde gewoon aardig zijn. Na enkele tellen liet ze een zucht horen en haalde ze haar hand over het kopje van de Eevee. Ze krabbelde even achter haar oren, een plek waar de Eevee graag werd geaaid en begon toen terug met het aaien van haar kopje. Sachi sloot genietend haar ogen en genoot even van het aaien. Toen Tawn haar hand terug weghaalde, opende ze haar amberkleurige ogen weer. De trainster leunde wat naar achter, zodat de Eevee nu op haar kon liggen en knikte even naar haar schoot. "Kom op," zei ze met een zucht. De bruine, pluizige Pokémon kwam overeind en nestelde zich op haar schoot. Ze zuchtte even zachtjes, maar liet toen een lachje zien. Ze haalde opnieuw haar hand over de Pokémon, die ook opnieuw haar ogen sloot en genoot van de aandacht en van het aaien. Ze lachte even zachtjes toen ze voelde hoe ze haar kopje tegen haar duwde. Op zo'n momenten kon je denken dat de Eevee echt een schat was, dat dacht je dan echt. Anders kon ze zo hard en gemeen zijn, zo hooghartig en vals... Maar op momenten als deze was ze zo schattig. Ze haalde nogmaals haar hand over Sachi en keek toen even naar de grijze Pokémon. Een rilling trok over haar ruggengraat toen ze zag dat er vechtlust in de ogen van de jonge Pokémon stond. Ze vernauwde even haar ogen en liet toen een zacht gelach horen. Sachi had het echter ook door en opende een oog waarmee ze even onderzoekend naar de Aron keek. Deze had door dat alle aandacht nu op haar gevestigd was en snoof even naar de Eevee. Sachi tilde haar kop op en vernauwde ook even haar ogen. Daarna stond ze op en liet ze een uitdagende piep horen, die werd beantwoord door een zwaar gebrom die van de Aron kwam. De bruine Pokémon sprong op en lande achter de grijze Pokémon waarna ze haar pootjes spreidde en met uitdagende ogen naar de grijze Pokémon keek. Tawn grijnsde even kort. Eindelijk zou Kido haar aanvallen tonen! Ze kwam dan ook snel overeind en wandelde even wat verder van hen zodat ze niet zou geraakt worden. Beide keken elkaar aan, alsof ze aan het wachten waren op de ander. Tawn keek even van haar Eevee naar de Aron, beide hadden vechtlust in hun ogen, een vlam dat hevig brandde en hoopte om te winnen.

De Aron liet een hoge, uitdagend gebrom horen, waarna een grijze gloed over haar trok en ze even wit oplichtte. Al snel verdween het wit en was een glanzend grijs zichtbaar. Toen schoot de grijze Pokémon naar voren, Tawn herkende het als Iron Head. "Ontwijken, Sachi!" zei ze simpel. De Eevee spreidde haar pootjes en keek met samengeknepen ogen naar de Pokémon. Tone deze dicht genoeg was, sprong ze elegant op en lande ze simpel achter haar. Ze draaide zich om en keek met spottende blik naar hoe de Pokémon tegen een boom aanknalde. Sachi keek even naar haar trainster, in de hoop dat ze een volgende bevel zou krijgen. Tawn gebaarde dat ze moest wachten, misschien zou de Aron nog iets tonen. Kido trok haar kop met een krachtige slag uit de boom en keek met een boze blik naar de Eevee, ze was er vaast zeker van geweest dat ze de Eevee tegen de boom had geramd. De Aron draaide zich om en stak haar kop in de grond, waarna ze ze in de lucht sloeg. Stukken modder vlogen aan hoge snelheid op de Eevee af. "Swift!" Riep Tawn snel. De bruine Pokémon reageerde snel en opende haar bekje waar de sterren al snel uitvlogen en tegen de stukken modder aanvlogen. Spetters modder, gemengd met glitters van de Swift, vlogen in het rond. Opeens schoot de Eevee vooruit, dat Tawn haar amper kon zien. Toen ze dichter bij de Aron was, opende ze haar bek en beet ze hard in het kopje van de Aron. Tawn sperde haar ogen open. Ze had twee nieuwe aanvallen geleerd? Eindelijk! Bite en Quick Attack! Ze lachte even zachtjes toen ze zag hoe de Pokémon opnieuw Quick Attack gebruikte om zich verder te verwijderen van de Aron. Deze was even van de kaart, ze snapte er niks meer van. Maar al snel schudde ze haar kopje en keek ze snel rond. De Eevee zat recht voor de boomstronk en tilde net haar pootje op, om te gebaren naar Kido dat ze maar moest aanvallen. De Aron snoof even luid en zette haar pootjes uit elkaar, waarna ze naar voren schoot, sneller dan dat ze bij Iron Head gedaan. De Pokémon stak haar kop uit en Tawn herkende het meteen als Headbutt. De Eevee klemde haar tanden op elkaar en keek even naar haar trainster, die even was vergeten dat ze Sachi bevelen moest geven. "Sachi, ontwijk!" De Eevee sprong simpel op toen de Aron haar net wilde raken en lande netjes op de boomstronk. Kido knalde tegen het hout aan, waardoor de stronk even trilde. De Eevee moest even haar balans zoeken en vond deze al snel, ze stak haar staart de lucht in en keek vijandig naar de Aron die haar kop net uit de stronk haalde. Tawn wist dat een zo'n slag van die aanvallen wel eens veel schade konden opleveren. "Swift," vervolgde het blonde meisje rustig. De bruine Pokémon opende simpel haar bekje en schoot de steretjes opnieuw af. Toen deze de Aron raakte, vloog wat stof op. Toen deze was gedaald en de Pokémon duidelijk was, zag ze hoe deze glansde in de zwakke herfstzon. Harden. Haar defense was dus omhoog gegaan. Ze balde haar handen tot vuisten en leunde wat naar voren. "Sachi, Quick Attack!" De Eevee liet een luide piep horen en schoot van de boomstronk waarna ze op de grond terug verscheen, zich omdraaide en vooruit schoot naar de grijze Pokémon. Deze zette haar pootjes uit elkaar en snoof even nijdig, waarna ze weer grijs werd en vervolgens even wit werd, waarna het witte terug verdween en enkel het glimmende grijze te zien was. De Aron schoot ook aar voren, vlak voordat de Eevee haar ging raken en de twee raakte elkaar. Een kleine stofwolk vloog op, terwijl beide Pokémon naar achter schoven. De Eevee schoof echter verder dan Kido en hijgde even zwaar, ze had duidelijk schade opgelopen door die aanval.
Tawn stapte naar voren en tilde haar handen op. "Dat is genoeg," zei ze terwijl ze tevreden van de ene naar de andere Pokémon keek. De Aron liet zich door haar pootjes zakken en keek tevreden terug naar haar trainster, ze was duidelijk ook blij met het resultaat. Sachi was niet zo blij dat ze mochten stoppen, want zij zoog even wat lucht naar binnen en keek even nijdig naar haar trainster, maar haalde toen haar schouders op en trippelde op het blonde meisje af om haar kop tegen haar been te duwen. Tawn bukte zich om haar even te aaien. De Aron twijfelde even, maar kwam toen ook behoedzaam op het duo af. Dit zorgde ervoor dat de Eevee even een giftige blik op de Aron legde. De grijze Pokémon keek meteen naar haar trainster en kreeg meteen een aai over haar kopje. "Jullie hebben het beide goed gedaan," zei ze op een tevreden toon. Ze lachte even kort naar beide, die ook even naar haar lachte. Ja, vandaag hadden ze wel wat vooruitgang geboekt en zeker met dit korte gevechtje tussen de twee. Ze kwam langzaam overeind en trok de kap wat meer over haar hoofd heen. De Pokémon keken beide naar hun trainster, die even haar handen in haar zij zette. Ze lachte opnieuw even kort naar hen een beide lieten een blij geluidje horen. Dit liet de Eevee wel even sissen, want ze wilde vast niet dat de Aron blij was. Sachi snoof dan ook zachtjes toen ze zag hoe de Pokémon opgewonden keek naar haar, alsof ze dacht dat het een spelletje was geweest. Tawn keek even naar beide en stapte toen langs hen. Ze zou eerst naar het Pokémon Center moeten brengen, want beide hadden wel wat schade opgelopen en zeker door die laatste aanval. Ze keek even achterom en zag hoe de Eevee even boos riep tegen de andere Pokémon. Tawn vernauwde haar ogen en stapte meteen terug op haar twee Pokémon af. "Hey!" zei ze terwijl ze dichter was. De Aron, die niks leek te snappen van het geroep van de Eevee, liet even een enthousiaste geluid horen. De Eevee keek even naar haar, maar reageerde niet op de boze uitroeping die ze had gedaan, ze liet enkel een blik vallen op het bos. Daarna bewoog ze even haar oortjes, waarna de oren overeind kwamen en ze nogmaals wiebelde met de pluizige dingen. Wel meteen kwam Tawn overeind en keek ze in de richting dat de Pokémon keek. Tussen de bomen zag ze een Pokémon staan die ze niet kende. De Eevee liet even een vijandig gegrom horen, maar het blonde meisje gebaarde even haar hand dat ze moest stoppen en dat deed ze ook. De Aron daarin tegen liet een blij geluidje horen en stapte naar voren. Wel meteen gebaarde Tawn ook naar Kido dat ze moest stoppen, maar veel maakte het niet uit, want de blije Pokémon stapte gewoon verder, hoe sloom het ook was, ze ging vooruit. Wel meteen rolde ze met haar ogen, wel als ze een aanval in het gezicht zou krijgen, was het niet haar probleem, want zij had haar gewaarschuwd en gebaard dat ze moest stoppen. Dus keek Tawn even naar haar Eevee. De bruine Pokémon haalde haar schouders op, het was maar al te duidelijk hoeveel de Aron en Eevee om elkaar gaven. Dat ging ver onder het vriesniveau. Daarom zuchtte ze even zachtjes en besloot dus maar om te kijken hoe de nieuwe Pokémon zou reageren op haar Aron.

Toen Kido dicht genoeg was, liet deze even een blij geluidje horen waarna deze met een blik vol bewondering naar de grotere Pokémon keek, helemaal in de wolken met de verschijning van de nieuwe Pokémon. Ze liet nogmaals even een blij geluidje horen, waarna ze even rond de Pokémon liep en daarna nogmaals blije geluidje maakte. Tawn fronste even en zag dat de nieuweling niet echt slechte bedoeling had, dus waagde ze het ook om wat dichter te komen. Ze besloot echter wel om op een afstandje te blijven staan, voor het geval dat ie' toch iets ging doen. Ze keek even naar haar Eevee, die het hele boeltje niet leek te vertrouwen en daarom even haar pels uitschudde, maar toch haar trainster volgde. Toen zij ook dichter kwam, mauwde de nieuwe Pokémon even blij en de Aron reageerde meteen met een blij geluidje terug te maken en zich daarna tegen de poot van de Pokémon te drukken, een zachtere vorm van haar knuffels. Ze duwde haar kopje zachtjes tegen de Pokémon en sloot haar ogen. Nawh... Oké... dat was best schattig. Een klein lachje kwam even op haar lippen, het kwam eigenlijk gewoon vanzelf... Want Arceus... Oh dat was zo schattig... Ze lachte nogmaals en besloot daarna dat de nieuwe Pokémon haar geen kwaad zou doen, ze zette nog een stapje naar voren en bekeek hem even. De Eevee volgde deze keer echter niet en keek met samengeknepen ogen naar de nieuwe Pokémon. Toen de Pokémon opnieuw met haar oortjes wiebelde, keek Tawn meteen op. De bruine Pokémon keek naar rechts en het blonde meisje volgde haar blik, tot ze zag hoe een roosharig meisje naderde. Ze had een Pokémon aan haar zijde, een Absol. Die vond Tawn echt zo mooi. Ze waren zo machtig en ze zagen er gewoon zo leuk uit! Snel trok ze haar kap nogmaals wat meer over haar hoofd heen. Ze was niet verlegen, ze was gewoon niet zo geïnteresseerd in een gesprek. Ze keek even naar de nieuwe Pokémon, die zou vast de Pokémon van het meisje zijn. Tawn besloot dus maar om af te wachten tot het meisje dichter was. Ze keek even naar haar Eevee, die het meisje en de Absol goed in de gaten hield. Ze keek nogmaals naar de nieuweling en schudde daarna haar pels uit, waarna ene schattige blik in haar ogen kwam. Oh nee, nu ging het komen. Ze zuchtte even toen ze zag hoe de Pokémon vooruit schoot en op het roosharige meisje afliep. Tawn keek even van de Eevee naar haar Aron, die de poot van de nieuwe Pokémon nog steeds aan het knuffelen was. Toen ze terug keek naar de Eevee en deze bijna bij het meisje was, opende ze haar mond. "Waag het niet," zei ze op een scherpe toon. De bruine Pokémon keek even achterom, een ijzige blik in haar ambere ogen, maar toch stopte ze en rode ze met haar ogen waarna ze rustig terug naar haar trainster stapte. Ze knikte even tevreden naar de Eevee.