That didn't go very smooth....

Modder en regen. Hij haten het allebei. Het een was koud en nat en het andere was vervelend om in te lopen. Had de jongen even pech dat hij op het moment te maken had met beide elementen. Waarom had hij het ook in zijn hoofd gehaald om hierheen te gaan? Tyler had kunnen zien dat het ging regenen en dan was dit niet de goede plek geweest. Hij was in ieder geval blij met zijn combat boots. Die waren stevig en waterdicht. De perfecte schoenen om lange afstanden mee af te leggen. Ondanks dat hij de kap op had van zijn vest werden de voorste plukken van zijn haar nog steeds nat. Om de zoveel tijd trok hij de kap dan ook wat meer naar voor maar telkens opnieuw schoof het ding weer naar achter. Veel zin had het zelfs niet meer om de kap nog naar voor te trekken want zijn haar was nu toch al nat. Zacht vloekte hij wanneer dat één voet even bleef vast zitten in de modder. Dit was precies waarom dat hij Deino in zijn bal had gelaten. Anders zaten ze nu met twee te sukkelen in de modder. ‘Jij hebt het wel makkelijk hé.’ vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de Noibat. De pokémon maakte een vrolijk geluidje en een glimlach kwam op Tyler zijn gezicht.
‘Nu, Bubble!’ een frons verscheen op Tyler zijn gezicht toen hij de stem duidelijk kon horen. Hij had niemand gezien, maar er was ook niemand te zien. Even wisselde hij een blik uit met de Noibat die dat naast hem vloog maar uiteindelijk haalde hij dan toch zijn schouders op. Naarmate hij verder wandelde hoorde hij de stem nogmaals maar deze keer luider. Een figuur kwam vervolgens ook in beeld samen met een Froakie en een Bellsprout. Ze waren nog in een gevecht maar zo te zien was het gevecht al bijna op zijn einde. Tyler besloot te blijven staan waar hij stond en even toe te kijken. Zoals verwacht duurde het gevecht niet zeer lang meer. De Froakie kon niet verder vechten en de Bellsprout kwam er zeer goed van af. De gelige pokémon liep weg zodra dat het gevecht gedaan was, net zoals het meisje. De gedachten om zich om te keren spookte door de jongen zijn hoofd, maar het kon eens geen kwaad om sociaal te doen. Hij zetten het dan maar op een trage looppas en toen hij het meisje had ingehaald vertraagde hij terug naar haar snelheid. Cas, zijn Noibat volgde ondertussen. ‘Hej, alles in orde met je Froakie?’ vroeg hij en hij keek naar de pokémon in het meisje haar armen.

Bij iedere stap die Tyler zetten had hij het gevoel dat hij zou vallen. Het zou een zachte landing zijn, maar niet één waar hij naar uit keek. Ergens was hij blij toen dat hij het meisje had weten in te halen, dan kon hij toch net iets trager lopen. Wat wilde zeggen dat hij ook minder kans had om te vallen. ‘Ik denk het wel. Er is niks ernstigs gebeurd, alleen een simpel Pokémon gevecht. Hij was in het nadeel omdat de wilde Pokémon waar ik tegen vocht een Gras-type was en Smartie hier een Water-type is, dat was geen slimme zet van mij.’ Wist het meisje te zeggen ene even knikte Tyler begrijpelijk. Het was inderdaad niet de beste zet geweest, maar vergissen is menselijk. ‘Dat heb ik gezien ja.’ Tyler had niet heel het gevecht gezien maar toch een groot deel ervan. ‘Misschien is het beter om even wat kalmer aan te doen.’ Probeerde hij. Door het lopen merkte hij zelf al snel dat zijn conditie niet meer de beste was, maar dat ging hij niet letterlijk zeggen. ‘Straks val je nog en bezeer jij jezelf. Dat gaat…Smartie ook niet helpen lijkt mij.’ de jongen fixeerde zich vooral op de weg voor hem, en keek enkel snel even vanuit zijn ooghoeken naar het meisje naast hem.

OOC; Maakt niet uit, eens korter posten is ook leuk ^_^

Tyler was iemand die vaak terveel energie had, maar dat wilde niet zeggen dat zijn uithoudingsvermogen geweldig was. Zeker niet wanneer dat hij in de modder moest rennen zoals hij nu deed. Daarbij had hij ook geen zin om te vallen. Hij probeerde daarom het meisje maar rustiger te laten lopen. Oké, als ze zou blijven rennen zou ze er sneller aankomen, maar voor hetzelfde geld gebeurde er iets doordat ze zich zo aan het haasten was. Tyler was dan ook ergens blij dat ze vaart minderde en naar hem luisterde. Een iets wat opgeluchte zucht verliet dan ook zijn mond.
‘Wat is je naam eigenlijk?’ bij de vraag keek Tyler even opzij naar het meisje dat naast hem liep. ‘Tyler, aangenaam. En die van jou?’ de regen was ondertussen geminderd, iets waar dat Tyler zeker niet om ging klagen. ‘Ik heb je daarnet trouwens even bezig gezien. Als je nog wat zou trainen ben ik er zeker van dat je die Bellsprout zeker aan kon met Froakie.’ hij was zelf nog maar een beginnende trainer, maar dan nog. Het wilde niet zeggen dat je perse ging verliezen als jij in je nadeel bent. Als je pokémon krachtig genoeg is kan je zeker winnen.

Ze leek wat verbaast toen dat hij zei dat het wel moest lukken om die Bellsprout te verslaan. ‘Echt?’ Tyler haalde even kort zijn schouders op maar knikte toch. ‘Het zal dan nog steeds niet simpel zijn omdat je nog steeds wat in het nadeel bent, maar het zou echt wel moeten lukken.’ verzekerde hij het meisje maar. Zo te zien was dit allemaal nog nieuw voor haar. ‘Natuurlijk zal je dan wel moeten trainen.’ vervolgde Tyler nog. ‘Is Froakie trouwens je eerste pokémon?’
Laverre City kwam ondertussen in zicht. Daar kon ze met haar Froakie naar het pokémoncenter en dan zou de kleine pokémon weer helemaal in orde zijn om verder te gaan met zijn trainer.

‘Jup, ik heb hem niet heel lang geleden opgehaald bij het lab van professor Sycamore.’ Tyler had wel verwacht dat de Froakie haar eerste pokémon was. ‘Moet vast spannend zijn, zo net beginnen aan een reis met je eigen pokémon.’ hij had het in ieder geval spannend gevonden toen dat hij de eerste dag vertrok met Cas en iets later er Parrish ook bij had.
‘Is die Noibat die ons stalkt trouwens van jou?’ verward keek hij het meisje even aan, en vervolgens keek hij naar de Noibat die achter hen vloog. Klopt, dat was waar ook hij had Cas uit zijn bal gelaten. Tyler knikte dan maar. ‘Ja, die is inderdaad van mij.’ antwoordde hij met een glimlach. ‘Dat is Cas, en ik heb nog een tweede pokémon ook, een Deino genaamd Parrish.’ voor de modder die er daarnet nog was had hij de Deino in zijn bal gelaten.

Tyler moest toegeven dat hij tot nu blij was met zijn pokémon team. Hij had ze beide dan niet kunnen kiezen, maar zijn ouders en vrienden hadden goed gekozen. In vergelijking met pokémon van sommige andere trainers had hij niet echt problemen met de twee en dat wou hij liefst ook zo houden.
‘Leuke namen.’ een glimlach kwal op Tyler zijn gezicht. ‘Dankje.’ toen dat ze begon tegen Noibat maakte deze een vrolijk geluidje. Heel lang had heet niet meer geduurd voor ze bij het pokémon center aan kwamen. Tyler wist dat hij daar binnen niks te zoeken had dus hij was sowieso al van plan afscheid te nemen voor ze naar binnen zouden gaan. ‘Ik denk dat ik hier voor nu afscheid van je neem, tenzij je mee wil naar het Pokémon Center. Dus... Misschien tot een volgende keer.’ Tyler knikte even kort. ‘Ik hoop het, maar volgende keer wil ik wel een gevecht.’ zei hij nog met een glimlach. Ondertussen was zei al naar binnen aan het gaan. ‘Bye.’ Zei hij nog terwijl hij even zijn hand opstak en vervolgens weg wandelde, terug naar waar hij vandaan kwam. ‘Nu onze reis maar eens verder zetten he Cas.’ Zei hij met een blik op zijn Noibat.