Graced with a visit from above

WHY CAN'T THE MOON STAY FULL FOREVER

Nog nashakend van het gevecht van net ontving Marcus’ de glimmende bruin groene badge in zijn hand. Viola glimlachte breed. “Het was me een waar genoegen om met jouw te mogen vechten! Simpelweg fantastisch” Zijn Houndour stond aan zijn zijde met zijn oren gespitst. Hij leek te weten dat dit moment erg belangrijk was want hij ging netjes zitten en wachtte geduldig tot zijn trainer weg zou lopen. Zwijgend draaide Marcus’ zich om en verliet zonder iets te zeggen. Zijn passen klonken hol tegen het doodstille strijdveld. Hij zag nu pas echt goed wat voor schade beide partijen aan het veld hadden gedaan. Diverse bomen stonden op bepaalde plekjes in brand. Ook waren de kleinere struiken totaal tot as gereduceerd. Goedkeurend bukte Marcus zich lichtelijk en aaide Vix over zijn kop. Hij voelde Viola’s ogen in zijn rug en toen hij uiteindelijk ten langen leste de uitgang bereikte deed hij niet de moeite om te kijken. De deuren schoven open en hij liep terug de trap op naar het ontvangsthalletje. Nu weer was hij leeg. De schilderijen die de witte wanden sierde werden verlicht door de ondergaande zon. Marcus’ stapte door de schuifdeuren naar buiten en haalde diep adem toen ze achter hem dicht schoven met een serene ‘zzzzzz’. Hij nam de tijd om zijn handpalm te openen waar de Bug Badge in lag. Zwijgzaam keek hij er naar. Hij glom mooi in het schijnsel van de zon. Nog steeds vroeg hij zichzelf af waarom hij die gym uitgedaagd was. Hij was geen trainer, maar het kon zeker geen kwaad om je talenten bij te scherpen zo nu en dan, toch? Misschien moet ik tussen missies door wel alle badges gaan ophalen? Als ik toevallig in de buurt ben kan ik toch de gym uitdagen. Zijn goudgele ogen gingen naar Vix die genoot van het zonnetje. Hij had krassen op zijn lijf en leek niet volledig te kunnen steunen op zijn rechter poot. Dat was waar ook .. hij had gevochten als een leeuw. Net als Torchic en Ekans. Ze waren nog zwak maar met genoeg training kwam dat wel. Tot nu toe had hij niet echt iets gedaan met ze anders dan het assisteren bij Team Rocket zaken. Het was vanzelfsprekend dat je daar niet veel uitdaging en ervaring uit ging halen. Hij haalde zijn schoudertas naar voren en begon er in te graven. Ergens had hij vast wel een doosje over waar hij zijn badge in kon doen? Al moest hij hem misschien gewoon opspelden? Veilig in zijn jacket. Grunts net als hij waren net zo snel geneigd naar stelen als de veelvoorkomende straat ratten. Hij kon het nu al zien dat iemand in zijn tas ging zoeken als hij sliep en zijn badge pikte. Om te verpatsen of misschien een promotie mee te krijgen. Één van de twee. Hij grijnsde een beetje. Hij zou totaal hetzelfde gedaan hebben. Hij vond uiteindelijk een simpel rechthoekig doosje. Toen hij hem opende zag hij dat er acht uitgesneden stukjes in zaten. De Bug badge paste perfect in het eerste gat. “Ohja” Zei hij hard op. Dat was waar ook. Hij had dit doosje meegepakt toen hij dat meisje overviel terug in Aequacorde town. Kwam dat nog eens van pas. Terwijl hij zijn badge er zorgvuldig instopte maakte hij zich toch zorgen. Hij wilde echt niet dat hij gestolen werd. Zo veel moeite om uiteindelijk hem kwijt te raken? Marcus’ zuchtte en haalde zijn badge eruit. Hij trok zijn jas een stukje open en speldde hem aan de binnenkant op. Vix snuffelde in zijn tas voor eten. Hij riste zijn jacket weer dicht en bukte zich om zijn tas weer te pakken. “Laten we jouw eerst oplappen in het Pokécenter” Stelde hij voor en hij begon te lopen. Marcus’ dacht vertwijfeld na of hij daarna al op weg moest gaan naar Lumiose City of dat hij in de stad moest blijven tot het weer de volgende ochtend was. Dat sneed veel tijd af als hij nu niet ging. Dan zou hij er pas op zijn vroegst morgenavond zijn. Hij besloot weer een peuk op te steken. Hij was al te lang zonder geweest. Hij ontspande weer licht toen de nicotine door zijn longen ging. Met grote stappen keek hij toe hoe een Wingull op de fontein landde en wat slokken helder water begon te drinken. Hij had ook ooit heel kort een Wingull gehad. Hij had die gevangen omdat hij een sterke flying/water Pokémon nodig had. Helaas overleefde die de aanval van een mede grunt niet. Sinds dien had hij het niet zo op de fragiele beestjes. Nors keek hij weer weg. Sommige winkels begonnen al te sluiten, maar een enkeling bleef nog open. Ongetwijfeld de shops voor rondtrekkende trainers of reizigers. Hij ging linksaf en zag de deuren van het Pokécenter al opdoemen. Hij begon zijn Pokéballs al tevoorschijn te halen voor hij naar binnen door de schuifdeuren liep. Het was niet heel vol in het center. Twee kinderen van tien jaar en een oude man zaten binnen. Marcus liep naar de balie en straalde Houndour terug in zijn Pokéball. “Geen gerook!” Riep Nurse Joy meteen. Afkeurend tikte ze op het witte bordje waar een sigaret op stond met een duidelijke rode streep erdoor. Schouderophalend gooide de man de peuk terug naar buiten. Zo’n goede peuk voor niets opgestoken.. dacht hij boos. “Goedemiddag, hoe kan ik u van dienst zijn?” Marcus legde de drie Pokéballs op de toonbank. “Ik wil graag deze opgelapt hebben, en ik zou het waarderen als u even naar mijn Ekans kijkt. Ze heeft nog niet veel gevochten en heeft best wel een harde klap te voorduren gekregen” Hij schoof haar de middelste bal toe. “Natuurlijk, neemt u plaatst dan ben ik zo bij u terug” Zei Nurse Joy met haar altijd stralende glimlach, stralender dan die hij net had ontvangen toen hij rokend binnenkwam. Soms was het erg beangstigend hoe vrolijk de roze harige zusters leken te zijn. Koeltjes liep hij naar een van de comfortabele banken die in de hoek waren uitgestald. Hij nam plaatst op diezelfde waar de oude man zat en zuchtte vermoeid. Pas nu merkte hij hoe moe hij was nu hij uitgebreid de tijd had om te zitten en eventjes uit te rusten. “Hallo Jongeman” Veel rust leek er niet van te komen. Hij opende één oog en keek de oudere man vernietigend aan. “Wat moet je, oude geezer?” Zei hij niet bepaald vriendelijk. De man keek hem verontwaardigd aan. “Ik wilde enkel vragen hoe meneer zich voelde, maar vriendelijkheid word tegenwoordig niet meer op prijs gesteld!” De oudere man stond op en liep naar de bank aan de overkant van het center en streek neer naast de twee tienjarige jongetjes. “Dank u, Arceus” Mompelde Marcus en hij rustte zijn vermoeide oogleden. Hij kon als hij wilde overnachten in de Team Rocket basis in Lumiose City. Dan zou hij nu even door moeten bijten, misschien ergens wat eten vandaan halen. Toen herinnerde hij zich dat hij nog wat overblijfselen van gisteren in zijn tas had. Even keek hij op of Nurse Joy al terug was met zijn Pokémon. De balie was nog leeg. Met zware armen tilde hij zijn tas naast hem op de bank en begon te zoeken. Hij vond na wat flink graaien een Pokéball die hij snel terug stopte en inruilde voor een appel. Een karig maaltje. Zijn rommelende maag leek te weten dat hij een appel vast hield want die begon luid te protesteren. Schoorvoetend nam hij een hap. Dit moest dan maar. Tot hij bij de basis was moest hij met doen met geen slaap en maar één appel. Hij veronderstelde dat zijn Pokémon ook vast honger moesten hebben. Helaas had hij voor hen helemaal niets. Mogelijk vond Torchic een appel eetbaar maar die hield hij toch lekker voor zichzelf. Terwijl hij er een grote hap van nam keek hij toe hoe de twee jongetjes ongeduldig met elkaar aan het praten waren. “Mijn Zigzagoon is nog steeds sterker dan jouw Bunnelby!” Zei de kleinste overtuigend. “Hoe kan het dan dat Bunnelby won van jouw Zigzagoon?” Sneerde de grootste. “Omdat hij nog verzwakt was van het vorige gevecht..” Het klonk niet erg overtuigend. Plotseling werd Marcus geraakt door een herinnering.

”Niet eerlijk Erik! Mijn Pidgey was nog verzwakt van het vorige gevecht” Het roodharige jongetje stampte op de vieze stenen van woede. Zijn groene ogen waren vernauwd en hij had zijn kindervuistjes stevig gebald. “Wat dan nog, kleintje! Jij daagde me uit! Wat ga je doen, Ben? Naar je mammie rennen?” Sarde Erik hem. Erik sloeg zijn hand arrogant door zijn bruine haren en keek hem met zijn bruine ogen uitdagend aan. Het steegje waar ze in stonden liet hun stemmen weergalmen. Het stonk er naar pis en rotte vis. Niet een plek voor rijke kinderen om rond te hangen. Vanaf de schaduwen keek een vuurrood harig jongetje toe. Hij had zijn armen over elkaar gestoken en leunde met één voet tegen een deurpost aan. Hij had de hele tijd interesse gehad in vier Rattata die achter wat afvalbakken elkaar aan het schoonmaken waren. Maar nu begonnen zijn twee vrienden hem aardig op zijn zenuwen te werken.“Ik vind dat we een rematch moeten hebben! Dan wel als mijn Pokémon helemaal geheeld is!” Wierp Ben Erik toe en hij stapte dreigend op hem af alsof hij hem wilde slaan. Hij was een kop kleiner dan Erik dus zag het er erg komisch uit. Op dat moment schoten gele ogen pijlsnel naar links en stapte hij uit de schaduwen. Meteen werden de twee stil en keken ze hem geschrokken aan. Minachtend keek hij hen een tijdje zwijgend aan. Toen liep hij plotseling weg, het vieze steegje uit. “Hei! Waar ga je heen, Marcus?” Riep een stem beverig.

Gelach verbrak zijn gedachten. Marcus keek op en zag dat de twee vrienden weer het goedgemaakt hadden. Een Zigzagoon en een Bunnelby zaten aan hun zijde. Als in trance keek Marcus naar de twee. Plotseling erg boos zonder goed te weten waarom wendde hij zijn blik met een ruk af. “Rot kinderen” Gromde hij. “Excuseer?” Hij keek op om Nurse Joy in haar ogen te kijken. Ze had een dienblad met daar zijn drie Pokéballs op. Eentje was echter open. Houndour kwam vanachter haar aanrennen en sprong bij Marcus’ op de bank. Hij keek achterdochtig naar Nurse Joy. “Toen ik hem wilde verzorgen raakte hij paniek. Ik ben erin geslaagd zijn gewonde pootje wat op te lappen maar hij moet er voorzichtig mee doen” Marcus duwde Vix van de bank af en stond abrupt op. Hij griste de ballen van het dienblad en beende zonder ook maar iets te zeggen weg. Alsof de duivel hem achtervolgde liep hij naar Route 3. Hij zou nu naar Lumiose gaan. Nu meteen en hij zou iedereen die in zijn weg stond eens laten zien wat hij wel niet kon doen. Toen hij de tuinen die naast Santalune City instapte dwong hij zichzelf om te kalmeren. Het was gekkenwerk dat hij door één herinnering zo af kon gaan. Vix keek bezorgd naar boven en piepte vragend. Marcus keek met een ruk neer op hem. Vix keek hem vertrouwd terug aan, wetend dat er niets ging gebeuren. Andere Pokémon die hem vreemd waren geweest zouden het misschien bezuurd hebben maar niet hij. En dat wist hij. Zwaar ademend alsof hij kilometers gerend had keek hij naar de vage sterren die zichtbaar werden boven zijn hoofd. Toen iets nats over zijn hand streek schrok hij op. Vix was tegen hem op gaan staan en gaf zijn hand een lik. Waarderend aaide hij de Houndour. Hij zakte door zijn knieën en omarmde de hond Pokémon. Die legde zijn massieve kop op zijn schouder en zuchtte. Houndour was zo’n beetje de enige waarbij hij al zijn emoties toonde. Ware emoties. Die hond had hem gezien in zijn duisterste uren wanneer hij vreselijk leed aan afkickverschijnselen. Wat had hij getierd en geschreeuwd. Toch bleef hij telkens terugkomen bij het raam, vrolijk blaffend. Zelfs toen hij had geprobeerd iets naar hem te gooien door de met spijlen afgezette ramen was hij niet weggegaan. Hij was niet eens achteruit gedeinsd.

De wit stalen muren leken op hem af te komen. Sneller en sneller tot ze zich terugtrokken en weer even ver weg leken als net. Zijn hoofd bonkte als een idioot. Hij voelde zijn maaltijd van eerder omhoog komen. Zijn hele lichaam trilde en hij had het gevoel alsof hij waardig krankzinnig zou worden. Zijn nagels boorde zich in zijn armen en zijn ogen leken uit zijn hoofd te puilen. Hij wilde zijn huid openkrabben. De pijn verlichten! Hij moest gewoon nog ééntje hebben .. eentje maar .. alles om de pijn weg te nemen. Hij had gebit en gesmeekt maar niemand gaf het hem. “Nee, meneer Ludovid, dat kunnen we u niet geven” Zeiden ze op die harteloze, monotone doktor stem. Helle beesten waren het. Allemaal! Ze wilde hem laten leiden voor zijn zondes! Hij greep zijn hoofd vast en schreeuwde het uit. Hij hoorde daardoor in eerste instantie niet het vage geblaf dat buiten het raam weerklonk. Toen hij het wel hoorde keek hij met een ruk om alsof iemand hem keihard in zijn gezicht geslagen had. Met een uitdrukking alsof hij zojuist de weg naar buiten had gevonden kroop hij op handen en voeten als een crabby naar het raam. Hij legde zijn handen er tegenaan en zag hoe de Houndour daar zat. Sneeuwvlokjes dwarrelde naar beneden en hadden een laagje gevormd op de zwarte vacht van het dier. Hijgend keek hij hem recht in de ogen aan. Tranen begonnen in zijn ogen te prikken en vloeide over zijn wangen. “Help me dan!” Knalde hij, zo hard dat hij vreesde dat zijn stembanden zouden scheuren. Hij klapte dubbel toen hij nogmaals zijn maaltijd omhoog voelde komen. Deze keer kon hij het niet binnen houden en gaf hij over op de beangstigend witte grond. Huilend alsof hij weer een klein jongetje was die om zijn moeder huilde, sloeg hij zijn armen om zijn benen en krulde hij zich op. Hevig en oncontroleerbaar beefde hij. Zijn gele ogen gingen naar het raam waar de Houndour tegenaan stond. Zijn rode ogen ontmoette die van Marcus. Hij keek terug en begon toen opnieuw te huilen. Hij krabde aan zijn huid als een bezettenen, trok haren uit zijn schedel en schreeuwde tot de verpleegsters binnen kwamen om hem te reduceren tot een niemand.

Langzaam ontwrongen Marcus’ armen zich los van de Houndour. Die ging zitten en keek hem met een vreemde blik aan. Uitgeput alsof hij het hele scenario van net weer had herbeleefd kwam hij overeind en wankelde tussen de mooie hagen door. Houndour draafde een eindje schuin voor hem, waakzaam kijkend of er geen gevaar op hun pad zou komen. Het was inmiddels windstil geworden en de laatste stralen zonlicht baadde de Kalos regio in een donker licht. Man wat was hij toe aan een warm maal, warm bad en bovenal zijn warme bed. Het was een goed discussie onderwerp of de bedden van de grunts nu lekker lagen of niet. Voor hem lag alles op dit moment lekker. De zon wierp schaduwen over hen heen die lange vormen trokken achter hen. Vroeger had hij altijd gedacht dat zijn schaduw een Ghost pokémon was. Zuchtend gooide hij zijn tas wat steviger over zijn schouder en daalde van het kleine trapje af die naar een gigantische fontein leidde. Het water kletste heel erg luid op het wateroppervlak uit de bekken van Horsea’s. Enkele Zigzagoon zaten op de rand van de fontein en dronken wat slokjes water. Een Ledyba zoemde onder de stralen water door. Marcus keek er wel naar maar zag het niet. Zijn ogen keken de wereld in maar ook weer niet. Hij zat met zijn gedachten weer bij zijn verleden. Als hij alleen was, wat hij vaak was, dacht hij vaak aan die scenes in het afkickcentrum. Hij had geprobeerd het uit te bannen maar het kwam altijd terug. Zijn voeten knerpte over de aarde en steentjes heen en doorbraken de stilte toen hij de fontein eenmaal achter zich gelaten had. Hij sloeg zijn jacket wat dichter om zich heen en stak zijn bontkraag op toen de lichten die naar Lumiose City leidde op begonnen te doemen. Hij zag ze al opdoemen boven de poort uit. Reusachtige flats en wolkenkrabbers. Nog even en dan ben ik thuis. Verzekerde hij zijn vermoeide lichaam. Stap stap stap stap. Het begon eentonig te klinken. De stilte van route 4 hing om hem heen als een gordijn. Toen hij eindelijk de gate bereikte zette hij het op een drafje. Marcus stopte toen hij omringd werd door mensenmassa’s. Auto’s en fietsers reden hem voorbij, druk pratende mensen keerde hem de rug toe, op weg naar hun families na een lange dag werken. In zekere zin zou hij ook naar huis terugkeren. Voor hem was het zijn thuis. Team Rocket was het enige wat hij ooit echt gehad had en wat nog niet van hem vandaan was genomen. De grunts om hem heen waren als een soort familie. Sommige hadden net als hij dat ook als enige familie. Sommige waren bij hen gekomen vanwege een slecht verleden. Andere gewoon omdat het normale pad niet voor hen weggelegd was. Andere hadden de test niet doorstaan en waren weggestuurd. Een klein groepje van hen kwam ook om tijdens het uitvoeren van missies. Een klein groepje maar. Marcus wrong zich door de menigte heen in de tegenovergestelde richting. Hij rende de weg over tussen toeterende auto’s door en schoot de steegjes in tussen de gebouwen door. Op zijn hoede ging hij met geoefend benen van links naar rechts, schuin, weer terug, weer rechtuit. De Team Rocket basis was er op gemaakt dat het vinden ervan niet zo maar gedaan kon worden door jan alleman. Je moest lid zijn om te weten waar het lag. Uiteindelijk kwam hij bij een klein deurtje die verborgen lag achter een stel hoge kratten en vuil. Marcus opende hem voorzichtig en sloot hem toen achter zich. Dit was een van de andere in en uitgangen. Deze leidde als kleine slangetjes door heel de basis heen en brachten je waar je wilde komen als je snel wilde zijn. Marcus stak zijn aansteker aan om door de aardedonkere gang te lopen. Zo te zien was het licht uitgevallen in deze sectie. Vix’s nagels tikte op de vloer en stierven even later weg. Hij was even vertrouwd als hij hier. Marcus sloeg de hoek om en deed zijn aanstekers uit toen er licht was aan het eind van de gang. Hij duwde de zwarte kast opzij en stapte een kamer in. Zo te zien was dit een slaapkamer. Een grunt die lag te lezen op haar bed keek hem zwaar geschokt aan. Hij had al vaker gehad dat hij een andere gang nam en uitkwam op een kamer waar twee vrouwelijke grunts zich net aan het omkleden waren. Hij had van alles naar zijn hoofd gekregen inclusief kogels en giftige pijlen. Hij liep heel nonchalant naar de overkant van de kamer en eindigde op de grijze gangen. Vix holde voor hem uit de grote kantine in. Marcus volgde op snelle pas en viel al snel achter op de snelle passen van zijn Pokémon. Hij zuchtte haast van verlichting toen hij de ranzige geur van pastei en gekookte lever rook. Grunts voedsel was nooit lekker en nooit erg goed bereid. Als Executive of Eliteleider had je pas echt een maaltje. Maar vaak waren zijn medegrunts net als hij uitgehongerd na een dag werken. Hoe goor het ook was je at het dan op zonder erg veel te proeven. Nadat hij een dienblad met iets kleverigs groens, pastei, puree en wat vlees had gekregen schoof hij aan op een tafeltje achterin. Hij had extra vlees gekregen nadat hij de grunt extra vuil aangekeken had. Die had het hem schoorvoetend gegeven met de volgende keukendienst gratis. Later zou hij dat nog wel oplossen. Hij smeet zijn Houndour driekwart van het extra vlees toe en zette zijn vork in het grote, bruine smurrietje dat naast de groene smurrie lag.

short, shitty & late.

WHY CAN'T THE MOON STAY FULL FOREVER

Marcus tong protesteerde een beetje toen hij de smaak eenmaal op zijn tong proefde. Hij onderdrukte de aandrang om het weer uit te spugen en slikte het stug door. Toen een schaduw achter hem viel kauwde hij heel rustig op zijn smurrie en keek hij op toen een jonge vrouw hem aansprak. Fijn. Wie stoorde hem nu weer tijdens zijn maaltje? Hij keek haar in de ogen. Paars haar en ogen. Een Tepig aan haar voeten. Als hij het niet fout had zou dit een van de Elite leiders zijn. Allison nog wat. Hij gaf ondertussen zijn Houndour een schop onder tafel. Hij hoefde hem niet te zien om te weten dat hij al lelijk wilde gaan doen tegen het varkentje dat voor hem stond. “Ik heb zo mijn charmes” Antwoordde hij koeltjes. Hij stak zijn hand uit naar de overkant van de tafel. “Schuif aan, zou ik zeggen” Hij zei het toch licht vragend. Voor dat moment stak hij weer een hap smurrie in zijn mond en deed zijn best niet te kauwen. Hoe hard zijn honger ook was, hij was fout geweest over zijn eerdere conclusie. Al lag je stervende van de honger, dit eten zou nooit lekker smaken. Dat bracht hem op iets anders. “Wat brengt een Elite leider als jij in onze nederige kantine?” Vroeg Marcus met oprechte interesse. Hij had er nog nooit eentje gezien. Daar kwam natuurlijk bij dat hij zo min mogelijk tijd hier door bracht. Hij nam nog een hap terwijl hij zijn blik niet van Allison afwierp. Hij wist niet bijster veel van haar. Enkel dat ze jonger was dan hij en dat ze zo nu en dan aanwipte ook al had hij haar nog maar een keer eerder gezien. Hij passeerde haar in de hal en dat was alles. Het onsmakelijke geslobber en ge kauw van Houndour verbrak de stilte even. De grunts om hem heen waren druk aan het praten. Het gerinkel van bestek op borden. Af en toe bulderend gelach van een overvolle tafel. Geheimzinnig gesmoes van een tafel met een kleiner groepje grunts. Het was zeker niet stil in de kantine.

no notes needed.

CALL ME A SINNER

Marcus kon het niet verhelpen. Zijn ego was toch wel een beetje gedeukt toen hij zich bedacht dat zij veel jonger was en al elite was. Marcus wist wel waarom hij het niet was. Hij had nou niet bepaald erg veel voor Team Rocket gedaan anders dan kleine, gemene spelletjes en kleine opdrachtjes. Hij was goed in wat hij deed maar geen uitblinker. Schoorvoetend legde hij zijn ego weg toen ze hem vroeg naar waar hij vandaan kwam. Hij stopte halverwege abrupt en zijn vork zweefde voor zijn mond. Marcus stopte hem weer naar binnen en legde hem toen neer. "Kanto" Zei hij enkel en hij at weer door. Houndour was klaar met eten, hoorde hij en had zich tussen zijn benen genesteld. Hij gaf hem een aai onder tafel. "Ik kom van Kanto.. ik ben daar bij Team Rocket gegaan rond mijn 20ste" Ze zou vast al eerder bij Team Rocket gegaan zijn. Daarom was ze nu elite leider. Maar dat scheen Marcus al snel weer weg te wuiven. Hij vroeg zich af of ze door zou vragen. "En jij?" Vroeg hij zodat hij de schijnwerper weer op haar kon schijnen.

TAG: ALLISON
WORDS; 192
NOTES; -

no notes needed.