Je te cherche, où es-tu?

Het was weer eens tijd om te trainen. Aiden had zichzelf tot een korte pauze gedwongen en al had dit in het begin langer geleken dan het in werkelijkheid duurde, was hij… Gewend geraakt aan de rust die het met zich mee bracht. Hij had zijn volle aandacht kunnen schenken aan de nieuwste aanwinst in zijn team: de Pikachu die de naam Amore droeg, maar meestal monster genoemd werd. Ze begon langzaam maar zeker beter te luisteren en in gevechten begon ze hem te vertrouwen, maar het was nog lang niet genoeg. Hij had niet het idee dat de problemen tussen hem en de Pikachu makkelijk op te lossen waren: tijd zou haar wonden helen en ervoor zorgen dat ze hem meer zou gaan vertrouwen. Voor nu was ze een beetje onhandig, maar wel bruikbaar en zo onderhand niet meer te missen van zijn schouder.
Maar, naast de Pikachu verdienden meer Pokémon de aandacht van hun roodharige trainer. Tyrion, de gigantische Charizard en de starterpokémon van de jongen had de afgelopen tijd niet veel training meer gehad. Zodra de Pokédex zei dat de Pokémon level zeventig had bereikt had Aiden besloten dat het wel… Genoeg was. Hij had hem nog earthquake weten te leren en Aiden had niet het idee dat de Pokémon nog echt training nodig had voor de gym, maar hij had zeker weten opwarming nodig. Immers was Tyrion het grote wapen, degene die het gymgevecht spetterend zou laten eindigen.
Na Tyrion kwam Garrett, de Scizor die waarschijnlijk de meeste aandacht nodig had. De Scizor scheen zijn Mega Evolutie niet onder controle te hebben en keerde terug in een soort… compleet door insinct geleidde toestand wanneer hij opging in een gevecht. Aiden moest een manier vinden om dat te stoppen, om de Pokémon even sterk en down to earth te maken in zijn Mega Vorm als hij was in zijn normale vorm. Immers was Garrett een perfecte vechter: sterk, snel, geweldige verdediging, intelligent en boven al durfde hij risico’s te nemen. Het had er nooit op geleken dat de Scizor angst kende en hij vertrouwde zijn trainer compleet, waardoor ze vaak riskante acties konden ondernemen die de uitkomst van een gevecht bepaalden. Garrett was misschien wel Aiden’s meestgebruikte Pokémon in gymbattles, dus zodra deze zijn Mega onder controle had kon hij nog wel eens een gigantische hulp worden.
Ronan. Ronan was de zoon van Tyrion en onlangs geëvolueerd in een Blastoise. De Pokémon had nog veel te leren. In zijn nieuwe vorm had hij een compleet andere tactiek en Aiden wilde daar verder mee trainen. De Kanonnen op zijn rug waren zo gigantisch sterk. In plaats van te leunen op snelheid, moest de Pokémon nu steunen op zijn gigantische kracht. Dat zou hij nog wel leren en hopelijk zou vandaag een grote stap zijn naar het perfecte eindplaatje, want Ronan was een onmisbaar deel van het team. Vooral gezien de zwakte tegen vuurpokémon (Arya en Garrett deelden immers het staaltype).
Arya was absoluut een schatje. De Pokémon had alle recht om de mensheid te wantrouwen, maar had Aiden vanaf het begin compleet vertrouwd. Helaas leek ze de laatste tijd wat… Jaloers. Op de Pikachu. Hij wilde dus dat de Mawile zou leren aandacht te delen, zou leren dat het niet erg was om ook een band te creëren met de rest van het team in plaats van enkel in zijn armen te hangen. De Mawile was ongelooflijk krachtig en als hij de tijd nam om haar verschillende aanvallen te leren als Ice Beam en Flamethrower kon ze nog weleens een enorm krachtige Pokémon worden die tegen elk team van pas zou komen.
En tot slot was er Amore. De nieuwste aanwinst in het team, die eigenlijk met geen van de Pokémon leek te klikken en ook niet met haar trainer. Ze was ongeïnteresseerd, wantrouwig, maar zeker sterk, snel en intelligent. Aiden wist dat zodra ze zich zou aanpassen, ze nog wel eens één van zijn krachtigere Pokémon kon worden, maar voor nu zou ze het onderspit delven gezien haar karakter. Want, gezien haar snelheid was ze zeker een Pokémon waar hij goed mee zou kunnen vechten.
Vandaag was het zijn bedoeling om dit gehele team te trainen op verschillende manieren. Al kon het zijn dat hij zich niet aan de planning zou houden, was het de bedoeling om te beginnen met individuele trainingen, om daarna over te gaan op teamtrainingen. Hierbij zouden Pokémon tegen elkaar strijden en daarna aan elkaars zijde: ze zouden zien dat ze allemaal belangrijk waren en allemaal andere zwaktes hadden. Misschien dat dat het team sterker zou maken, want tenzij Aiden dat voor elkaar kreeg, zou zijn badgecase nooit volledig vol raken. Na dit zou hij misschien nog wat andere oefeningen proberen: het leren van aanvallen aan Pokémon. Misschien combinaties of andere vormen, om tegenstanders te kunnen verrassen. Maar, voor nu waren de individuele trainingen en teamtrainingen het belangrijkst. Elke Pokémon leek het hard nodig te hebben en Aiden was ook weer toe aan wat actie. En als ze de volgende gym wilden winnen, moest er nu hard getraind worden. Alleen dan zouden de volgende badges in zijn case belanden. En dat was, als trainer zijnde, toch wel de bedoeling. En het liefst natuurlijk net iets sneller dan Lilium, want hij genoot wel van het feit dat ze zo trots was iets te behalen wat hij al behaald had: hij liep graag één stapje voor, alsof hij wilde bewijzen beter te zijn dan het blondje. Ach, niemand had ooit gezegd dat hij een schatje was, want… Dat was hij zeker niet.

Met een simpele beweging gooide de roodharige jongen vier Pokéballs de lucht in. Het duurde niet lang voor er drie grote en één minder grote Pokémon voor zijn neus stonden. Tyrion, Garrett, Ronan en Arya. Amore zat al op zijn schouder, maar met een simpele beweging wist hij haar eraf te krijgen, zodat hij alle vijf de Pokémon kon toespreken.
“De rust is over, jongens,” begon hij. Zijn stem klonk kalm en zeker. Hij wist wat hij wilde bereiken en vandaag zouden ze zo ver komen. Hij had er vertrouwen in dat zijn Pokémon aan zijn verwachtingen zouden voldoen en er was geen deadline voor wat hij bereiken wilde, dus er was geen reden om ongerust te zijn.
“Vandaag wil ik gaan trainen. We zullen beginnen met individuele trainingen, op willekeurige volgorde. Hierna zullen we korte oefengevechten houden en tot slot wil ik jullie zij aan zij laten vechten,” somde hij op. Hij hoorde de Charizard luid snuiven en de Mawile zuchtte even. “Als we alle acht de badges binnen willen halen, dan verwacht ik dat jullie dit kunnen.” En dit was genoeg om ze toch allen zacht te laten knikken. Ze hadden allemaal iets te overkomen, allemaal een probleem dat ervoor zorgde dat het team niet functioneerde zoals het kon. Hij wist dat ze zo veel beter konden…

“Ik wil graag beginnen met Tyrion. Kom, alsjeblieft,” sprak Aiden. De Charizard stapte naar voren en de rest van het team maakte plaats voor de gigantische Pokémon. “Hierbij mag Ronan helpen,” sprak Aiden vervolgens. De Blastoise kwam aanzetten en zette zich schrap, liet een indrukwekkende grom horen als blijk dat hij er klaar voor was. Al zou de training voor nu vooral gefocust zijn op Tyrion, was Ronan hierbij nodig. Een Charizard vuur laten schieten op bomen was geen intelligent idee: dan zou hij een bosbrand veroorzaken en liet dat nou niet de bedoeling zijn.
“Flare Blitz,” commandeerde Aiden de Charizard. ‘Ronan, ik wil dat jij hem stopt met je Hydro Pump. Tyrion, er dwars doorheen,’ commandeerde Aiden de twee. Dit had al eerder gebleken een geliefde tactiek te zijn van de jongen. Het was immers iets dat de tegenstander verraste. Door de Pokémon te leren door te zetten, kon hij eventuele tegenaanvallen negeren. Natuurlijk, ze zouden schade opleveren, maar de laag vuur zou een deel hiervan minderen en zou vaak harder aankomen dan de tegenaanval deed, anders was het ‘t niet waard en zou de Charizard opgedragen worden de aanval te staken.
De Charizard schoot op de Blastoise af, terwijl een laag vuur zijn grote lichaam omhulde. De Blastoise liet zijn kanonnen uit zijn schild komen en gigantische stralen water schoten op de Charizard af. Al leek het er een tijdje op dat Tyrion er doorheen zou komen, verdween het vuur en staakten beide Pokémon de aanval. Aiden sloeg zijn armen voor een moment over elkaar. Hmn… Dit was niet zoals hij het gepland had staan. Hoe kon hij de Charizard meer kracht geven om zijn aanval voort te zetten, terwijl een effectievere aanval zijn aanvalskracht verminderde tot zo’n punt waar de aanval teniet werd gedaan? Snelheid was een must, maar Charizards waren gewoon niet de snelste Pokémon. Hoe zou hij Tyrion een snelheidsboost kunnen geven? Hij was veel te zwaar om-
“Oké, Tyrion. Smokescreen!” riep Aiden. Het complete veld werd omgeven door rook binnen een mum van tijd, waardoor beide Pokémon voor hem onzichtbaar werden. “Nu, omhoog! Dan Flare Blitz. Ronan, Hydro Pump!” riep Aiden uit. De Charizard schoot omhoog uit het rookgordijn, waarna hij zijn blik richtte op de plek waar de Blastoise moest staan. Vuur omhulde het lichaam van de grote Charizard voor hij naar beneden schoot.
Omdat de Blastoise hem niet kon zien raakte de Hydro Pump pas op een later moment en klonk een luide klap die duidelijk maakte dat de Flare Blitz was geraakt: door de zwaartekracht had Tyrion immers een grotere snelheid gehad.
Zodra het rookgordijn verdween werden de twee Pokémon zichtbaar, beiden nog op beide benen staand. Maar, het was ook niet Aiden’s bedoeling ze uit te schakelen. In tegendeel, zelfs. Hij wilde ze tot hun uiterste brengen, tot ze zo moe waren dat ze niet meer konden. Hij zou ze trainen, echt trainen. Niet met een harde hand zoals vroeger, maar met een doel. Hij weigerde op te geven en de Pokémon hadden meer in huis dan ze dachten. Een training als deze zou hun zelfvertrouwen een boost geven en dat was iets wat Aiden maar al te goed kon gebruiken. Een hoog zelfvertrouwen betekende immers dat de Pokémon risico’s durfde te nemen, dat de Pokémon wist dat hij zou overwinnen. En dat was precies wat Aiden nodig had, want zijn gehele gevechtsstijl zat op deze manier in elkaar.

“Tyrion, rust maar uit. Ronan, jij ook voor nu. Arya en-” Wacht, wat… Waar was Amore heen? Aiden fronste even kort toen hij merkte dat zijn Pikachu weg was. Ehm… Amore? Al had hij wel verwacht dat de Pikachu hem vroeg of laat zou verlaten, aangezien ze hem niet leuk scheen te vinden en dat redelijk wederzijds was, had hij verwacht dat ze dat zou doen voor ze gevangen was. Niet erna. Want ze had zich nogal makkelijk laten vangen.
Toen hem opviel dat Amore niet de enige was die weg was, maar Arya ook (die twee vielen echt niet op tussen die drie reuzen), werd de frons op zijn gelaat groter. Arya? Nee, die verloor hem nooit ook maar voor enig moment uit het oog: hij wist zeker dat er wat moest zijn, anders zou de Pokémon wel aan zijn voeten staan zoals ze altijd deed.
“Tyrion, stijg ‘ns op en kijk of je Amore en Arya kan vinden,” commandeerde Aiden de Charizard. Deze gromde even zachtjes toen hij hoorde dat hij energie moest gaan steken in het vinden van de Pikachu, waardoor Aiden zacht snoof. “Nu,” sprak hij streng. De blik van de Charizard veranderde en de Pokémon knikte, om omhoog te schieten en over het gebied uit te kijken. Door de gigantische stenen in het gebied kon Aiden namelijk niet ver kijken: vanuit de lucht had de Charizard een veel beter overzicht.
Het duurde dan ook niet lang voor de Charizard van zich liet horen.
De Charizard daalde wat verder weg en Aiden haastte zich naar de plek waar de Charizard iets gespot had.

Al snel zag Aiden de Pikachu en Mawile. De Pikachu lag op haar rug in het gras en de Mawile keek giechelend toe, terwijl een Eevee voor de Pikachu lag, op haar zij en met haar pootje steeds tegen het snoetje van de Pikachu drukkend. Met een fronsje bleef Aiden staan, naar het tafereel kijkend. Het drietal scheen immers niet door te hebben dat hij er was.
De Pikachu rolde verder tot ze weer op haar buik lag en nam een speelse houding aan, waardoor de Eevee naar achteren schoot en door haar voorpootjes zakte, kwispelend met de grote, pluizige staart die het had. De grijze vacht van de Pokémon glom bijna in het zonlicht en deed Aiden nog wat meer fronsen. Grijs? Was het dan zo… Oud? Nee, dit was absoluut nog een jong ding, niet veel ouder dan Amore… Maar het was ook zeker een Eevee en die waren toch bruin? Zijn hersenen leken bijna te kraken terwijl hij hierover nadacht, tot hij het zich realiseerde. Alyss! Alyss was paars! Dit moest dan wel zo’n Shiny vorm zijn, was het niet? Aiden’s wenkbrauwen schoten omhoog en hij sloeg zijn armen over elkaar heen, kijkend naar het spelende drietal.
De Pikachu schoot op de Eevee af en sprong tegen het ding aan, waardoor beiden even rolden en op de grond terecht kwamen. Hierna rende de Eevee op Arya af en rolde het op haar rug, om voorzichtig haar pootje uit te steken naar de Mawile, die begon te lachen en haar tong uitstak. Ze tikte het jonge ding aan en rende weg, om een soort tikkertje te spelen. Aiden schudde even met een lichte glimlach zijn hoofd toen het kleine ding, de Eevee, hem scheen te zien.
Het duurde niet lang voor de Eevee hem naderde en voor hem op haar zij ging liggen, zacht met haar pootje langs zijn been krabbend, alsof ze zijn been uitdaagde om te spelen. Met een droge kop zakte Aiden door zijn knieën om voor het ding te hurken, één wenkbrauw optillend. Het duurde niet lang voor het wezentje opsprong en zich via zijn knieën omhoog tilde, om een poging te doen zijn gezicht te likken. Wat verbaasd duwde Aiden het ding van zich af en keek hij het met een fronsje aan. “Dat gaan we niet doen, kleine,” sprak hij droogjes. Hè, nee, verdikkie! Al was het heel leuk een shiny te vinden, had hij er waarschijnlijk niets aan. Vandaar dat hij opstond en de twee Pokémon uit zijn team aankeek. “Komen jullie mee? We gaan door,” sprak hij. De Pikachu knikte meteen en sprong richting zijn schouder, terwijl de Mawile wat bedroefd op de Eevee afliep en zwaaide, waarna ze zich aan de zijde van haar trainer voegde.

Toen Aiden weg wilde lopen, haastte het kleine wezen zich naar zijn voeten en zakte het door haar voorpootjes, om hard kwispelend grommende geluidjes na te bootsen. Aiden hief één wenkbrauw op terwijl hij het jonge ding aankeek. Eh… Wat? Hij hoorde hoe de Pikachu zacht gniffelde en de Mawile begon zachtjes aan zijn broekspijp te trekken, alsof ze hem duidelijk wilde maken wat hij moest doen: vangen, vangen! Aiden zuchtte even… Arceus, zeg. Hij liet die twee nooit meer vriendjes maken met wilde Pokémon.
“Prima. Arya?” knikte Aiden en de Mawile stapte naar voren, om de Eevee met een grijnsje aan te kijken. “Laten we eens zien of dit beestje iets waard is,” zuchtte Aiden daarna, om enkele passen naar achteren te doen. Ach, waarom ook niet. Een Shiny was weer eens wat nieuws en het scheen voor de verandering te klikken met zowel Amore als Arya, dus misschien dat dit hun band ook nog wel zou verbeteren.
“Arya, begin maar met een Fairy Wind,” zei Aiden de Pokémon. De Mawile knikte en direct begon ze rond te draaien, waardoor de kleine Eevee geschept werd door een feeënwind en enkele meters verder de grond raakte.
“Nu je Iron Head, alsjeblieft,” sprak Aiden. De Mawile knikte en schoot vooruit, in de hoop de Eevee te raken met een Iron Head. Helaas leek deze een ander idee te hebben en schoot deze een Sand Attack af, waardoor Arya naar haar ogen greep. Dit moment gebruikte de Eevee om een Swift af te vuren, waar de Mawile door geraakt werd.
“Goed… Arya, Charge Beam!” riep Aiden uit. De Mawile knikte en wreef in haar ogen, waarna ze haar hoofd naar beneden richtte, waardoor de gigantische bek op de Eevee gericht stond. Een straal elektriciteit raakte de Eevee volop en gooide deze naar achteren. Het ding stuiterde enkele malen over de grond en Arya zette zich weer recht.
“Nu je Iron Head,” beval Aiden de Pokémon. De Mawile knikte en schoot op de Eevee af, om deze terwijl deze probeerde op te staan vol aan de kant te rammen met haar kop. Het ding schoot opnieuw weg, richting de grond, om hier enkele malen overheen te rollen en voor een moment te blijven liggen.
Even dacht Aiden dat het al klaar was, maar de Eevee wist zichzelf weer overeind te zetten en ergens moest hij zeggen best onder de indruk te zijn van het ding: Arya was immers flink sterk en hij had nu al drie klappen van de Mawile ontvangen. Maar, hij was niet van plan dit gevecht anders te laten eindigen dan in een verlies. Hij gebruikte Arya enkel wanneer het zeker was dat hij winnen zou, omdat de Pokémon haar zelfvertrouwen harder nodig had dan ieder ander. Hij wilde dit nog niet vernietigen.
Toen de Eevee op de Mawile afschoot met een Quick Attack werd deze geraakt, waarna ze een stapje naar achteren zette. “Pak haar beet met je bek!” commandeerde Aiden. De Mawile greep de vluchtende Eevee beet met haar gigantische bek, wachtend op een nieuw commando. “De lucht in,” vervolgde Aiden. Even leek Arya te twijfelen, maar hierna werd de Eevee de lucht in geworpen. De pootjes van de Eevee bewogen geschrokken heen en weer, alsof dit een verschil zou maken.
“Maak het nu af: Charge Beam,” commandeerde Aiden de Mawile. Een elektrische straal raakte de Eevee in de lucht, waarna Aiden de laatste Pokéball die hij had beetpakte. Nou, op hoop van zege dan maar, was het niet? Het was… Snel na Amore, maar als het goed was zou dit zijn laatste aanwinst ooit zijn. De Pokémon die zijn team compleet maakte was een complete… Derp. Interessant.
De Pokéball raakte de Eevee zodra Aiden deze had gegooid en de Eevee werd opgeslokt door een rode straal, waarna de volle Pokéball op de grond landde en zacht heen en weer begon te bewegen. Met een lichte frons keek Aiden toe, voelend hoe de Pikachu haar spieren spande. Haar nageltjes staken in zijn schouder, maar veel zeer deed het niet. Zou het kleine ding blijven zitten?

Toen de ball stopte met wiebelen hief Aiden één wenkbrauw op, horend hoe de Pokéball het bekende pling-geluidje creëerde wat een trainer duidelijk maakte dat de Pokémon met succes gevangen was. Enthousiast rende de Mawile op de Pokéball af en drukte ze op het knopje, om de jonge Eevee vrij te laten uit haar gloednieuwe gevangenis. Aiden keek neer op het jonge ding, maar glimlachte uiteindelijk. “Nou, welkom ukkie,” grijnsde hij, voor hij door zijn knieën zakte en het ding toestond om op zijn schoot te klimmen. Voorzichtig gleed hij met zijn hand over het koppie van het jonge ding, terwijl Amore vanaf zijn schouder nieuwsgierig aan de Eevee snuffelde. “Je bent op een perfect moment gekomen, want het was tijd om Arya te gaan trainen,” glimlachte Aiden. De Eevee hield haar koppie schuin en Aiden stond op, waardoor het ding van zijn schoot rolde en op de grond terecht kwam.

Eenmaal aangekomen bij zijn Pokémon (wie hij gelukkig zonder zorgen alleen achter kon laten), werd hij met een frons door de Scizor begroet. De Pokémon keek met zijn felle ogen neer op de kleine Eevee, die meteen op haar rug ging liggen en hard kwispelde, alsof ze haar onderdanigheid wilde tonen aan de grotere Pokémon. Hierop zuchtte de Scizor even en knikte hij, alsof de Eevee wel goedgekeurd was, in tegenstelling tot de Pikachu die eerder het team binnen was gekomen. Die was veel minder onderdanig geweest, immers.
“Laat het jonkie maar zien wat jullie kunnen. Arya, Amore,” sprak Aiden rustig. Het duurde niet lang voor de Mawile haar plaats voor zijn neus had ingenomen en de Pikachu iets verder weg was gaan staan. Immers begrepen ze het principe al na het bekijken van het vorige gevecht. Arya zou haar nieuwgeleerde aanvallen uitoefenen op de Pikachu, welke haar snelheid zou trainen door deze te ontwijken. Het was een vrij simpel principe, maar aangezien Arya de twee aanvallen pas net van een Technical Machine had geleerd, viel er nog aardig wat te leren. Aangezien Amore aardig goed tegen beide aanvallen kon en enorm snel was, was zij dus de perfecte kandidaat om de aanvallen op uit te testen.
“We beginnen met de Ice Beam. Amore, het is de bedoeling dat jij alles ontwijkt,” sprak Aiden. De Pikachu knikte en zette zich op vier poten, klaar om te doen wat haar was opgedragen. De Mawile draaide zich om, zodat haar gigantische tot bek gevormde hoorn gericht stond op de kleine, gele Pikachu. “Nu,” commandeerde Aiden de Pokémon en deze knikte. In de bek ontstond een zeer licht blauwe bol, maar net voor deze afgevuurd werd verdween het en de Mawile zuchtte een keertje zacht.
“Het geeft niet, Arya. Het lukt je wel. Nog eens. Concentreer je erop,” sprak Aiden kalm. De Mawile knikte en opnieuw opende de bek zich. Een lichtblauw bolletje ontstond in de bek en een zeer kleine straal schoot richting de Pikachu, zo klein dat het haar niet eens raakte gezien de tussen hen in liggende afstand. Aiden glimlachte en keek zijn Mawile even aan. “Neem de tijd, Arya. Niet haasten,” sprak hij. De Mawile had de gewoonte om aan verwachtingen te willen voldoen en als dit niet lukte, raakte ze in de stress en ging juist alles mis. Dit was iets wat hij niet van de Mawile verwachtte: als iets niet lukte, hadden ze alle tijd om eraan te werken. Geduld zou haar vast sterker maken dan pushen. Pushen was goed, maar er waren grenzen.
De Mawile opende de bek voor de derde keer en een bol creëerde zich. Aiden zag hoe de Pokémon haar ogen sloot en de bol werd groter, voor er een ice beam uit ontstond. Op volle kracht was het ding nog niet en Amore wist het te breken met een simpele thundershock, maar dat maakte niet uit. Het was Arya gelukt! Nu kon ze de aanval serieus gaan oefenen, want het was een aanval die zeer goed van pas zou komen bij gym nummertje vier. Aiden was namelijk niet van plan hetzelfde te spelen als de vorige keer: al wilde hij Garrett’s mega onder controle krijgen, was Arya degene die haar Mega-vorm zou gebruiken en hiermee de eerste twee Pokémon (hopelijk) neer zou krijgen, zodat Garrett de derde en Tyrion de vierde voor hun rekening konden nemen. Aangezien de bekken van een Mawile apart konden bewegen in haar Mega Vorm, zou ze van twee kanten de Ice Beam kunnen afvoeren, zoals Ronan zijn Hydro Pump afvuurde uit twee kanonnen. Dit zou enorm goed in het voordeel kunnen werken, aangezien ze de bekken afzonderlijk kon bewegen en dus apart kon richten.
“Oké, nogmaals graag,” sprak Aiden kalm tegen de Mawile. Deze knikte en opende de gigantische bek. Deze keer creëerde de bol zich sneller en moest Amore zowaar opzij springen om de ice beam te ontwijken, waardoor Aiden een keer tevreden knikte. Goed zo! Zo kwamen ze ergens. Aiden was blij met het feit dat Arya zo’n snelle leerling was en wist zeker dat dit nog van pas zou gaan komen. Immers was ze al van een hoog level en zouden veel van de komende aanvallen met TM’s gaan zoals deze, dus was het fijn als ze aanvallen snel onder de knie zou krijgen om gymleiders en andere tegenstanders te verrassen met aanvallen die ze normaal niet zou kunnen. Zo was een Mawile bijvoorbeeld zwak tegen ground, maar met haar ice beam zou ze nog een aardige kans maken mocht ze ooit tegenover zo’n type Pokémon komen te staan. Het was niet meer dan handig om de aanval dus in haar moveset te hebben en Aiden wist zeker dat het nog vaker van pas zou komen dan alleen in de komende gym.
De Mawile vuurde dit keer uit zichzelf een Ice Beam af en Amore was dit keer te laat met ontwijken. Aiden grijnsde zijn tanden bloot en zag hoe de Pikachu haar kop even heen en weer schudde, bijkomend van de aanval die schijnbaar toch aardig krachtig was. Aiden knikte een keer goedkeurend. “Prima, Arya. Je begint het aardig onder de knie te krijgen,” complimenteerde Aiden de Mawile. Deze knikte enthousiast, waarna Aiden de Pikachu aankeek. “En jij bent enorm snel. Houden zo, Amore,” zei hij tegen de Pikachu, die wat eigenwijs aankeek. Gelukkig kende hij haar zo onderhand nog net goed genoeg om te weten dat ze zoiets toch wel waardeerde, want na een compliment deed de Pikachu altijd net iets harder haar best.
“Oké, nu gaan we ons focussen op je Fire Blast,” sprak Aiden rustig. De Mawile knikte even. Dit was nog een aanval die zeer van pas zou komen tegen de aankomende gym. Het was niet zo dat het effectief was tegen types waar de Mawile een specifieke zwakte tegen had, maar Aiden wilde de Pokémon zo veel mogelijk verschillende type aanvallen leren. Je wist immers maar nooit tegen wie ze in gevecht zou raken en het kon geen kwaad om haar zo goed mogelijk voor te bereiden. Immers was ze één van de weinige Pokémon die de mogelijkheid had om zoveel verschillende soorten aanvallen te leren. Aiden maakte hier maar al te graag gebruik van.
De Mawile opende haar bek opnieuw richting de Pikachu. Een bol ontstond in de bek en toen ze deze afschoot… Bleef het een bol. De Pikachu ontweek de aanval met gemak en Aiden schudde licht glimlachend zijn hoofd. “Probeer het nog maar eens: je weet precies hoe het eruit moet zien,” sprak Aiden rustig tegen de Mawile. De Mawile liet even een ongemakkelijke blik op haar hoofd verschijnen, waardoor Aiden de Charizard wenkte. Deze stak zijn kop richting de Pikachu en vuurde een gigantische Flame Burst af, welke de Pikachu nog net wist te ontwijken. Gegrom klonk en Aiden lachte kort. “Zo ja,” zei hij. De Mawile knikte en richtte haar bek nogmaals op Amore, wie zich weer schrap zette. De bol die zich in de bek van de Mawile vormde schoot richting de Pikachu. Het leek er even op dat de aanval weer niet goed ging en de Pikachu schoot weg, maar op het laatste moment schoten er alsnog een vijftal stralen uit de bol en werd de Pikachu vol geraakt door de vlammen die de Mawile had afgevuurd.
Een lichte glimlach kwam op het gezicht van Aiden te staan. “Je doet het goed, Arya,” grijnsde hij. De Mawile knikte enthousiast en sloot haar oogjes even kort in een veel te onschuldige glimlach, waarna Amore duidelijk maakte eigenlijk wel klaar te zijn. Aiden knikte rustig. “Ook jij goed gedaan,” zei hij tegen de Pokémon. Hij was vandaag nog niet van plan de Eevee te trainen, dus was het nu tijd voor de laatste twee.

Nu was het tijd om Garrett te trainen. “Tyrion, naar voren. Garrett, jouw beurt,” sprak Aiden rustig. De twee knikten en Garrett zette zich voor zijn trainer neer, zijn scharen gekruist houdend richting Tyrion. Tyrion en Garrett waren de twee Pokémon die het langst in zijn team zaten, dus de gevechten met deze twee waren altijd net wat anders dan die met de rest. Vandaag wilde Aiden graag… Dat Garrett zijn Mega Evolutie leerde beheersen. Na wat nagedacht te hebben, wist hij misschien hoe het moest. Hij moest en zou de agressie uit de Pokémon krijgen. Tegen Tyrion had de Pokémon met zijn dubbele zwakte niets te zeggen, dus Tyrion was de perfecte tegenstander.
“Garrett, Mega Evolve,” commandeerde Aiden de Scizor. Deze knikte een enkele keer en Aiden legde zijn vingers op de Keystone rond zijn pols. Een groot licht kwam van zijn Key Stone en vervolgens van de Mega Stone die rond de pols van de Scizor te vinden was, waarna ook de Scizor omgeven was door een wit licht. Zijn scharen werden langer en de vorm veranderde, waardoor ze een veel angstaanjagendere uitstraling kregen. De lagere helft van elke schaar kleurde wit en kreeg drie punten aan de onderkant.
De weerhaken die zich aan zijn scharen bevonden stonden erom bekend door staal heen te kunnen en Aiden snoof even zacht. Hij wist nog wat de Pokédex hem verteld had bij het scannen van de Mega Scizor. Opponents caught in Mega Scizor’s claws are unable to escape. Lilium had hierbij nog aardig geluk gehad dat Aiden er snel bij was, al wist hij niet of hij de Scizor nog hetzelfde aan had kunnen kijken als deze veel meer schade had aan gericht. Hij had het zichzelf in ieder geval wel een beetje kwalijk genomen bij het zien van de blauwe nek van het blondje. Het was gewoon ronduit zielig geweest hoe ze niets te vertellen had tegen de grote insectpokémon en Aiden wist dat hij de agressie uit de Pokémon moest halen, anders zou dit nog eens kunnen gebeuren en misschien was het iets wat de volgende keer minder mooi zou eindigen. Niet alles zou met wat blauwe plekken eindigen, namelijk. De Scizor kon zoveel meer aanrichten…
De blauwe ogen van de Scizor, die eerder geel waren, stonden veel feller. Ook de oog-achtige cirkels op zijn scharen waren nu blauw met een zwarte cirkel eromheen. Aiden wist dat deze bedoeld waren om vijanden weg te jagen. Als ze drie koppen boven het gras uit zagen steken, zoals het eruit zag als Scizor ze naast zijn hoofd hield, vluchtten de meeste wilde Pokémon meteen.
Extra pantser was om het lichaam van de Scizor gecreëerd. Deze stukken waren zwart gekleurd en op meerdere plekken vindbaar. Op zijn hoofd had hij een stuk met drie punten. Ook waren er stukken die zijn normaal grijze stuk en zijn heupen bedekten. Tot slot veranderden zijn benen van vorm en waren het nu meer lange stokken, waar hij zich verrassend snel mee kon bewegen.
Al met al was door zijn uiterlijk maar al te duidelijk dat de Pokémon veranderd was. Nu moest Aiden het terugbrengen naar enkel het uiterlijk dat veranderde bij een Mega Evolutie. Furie was gewenst, maar agressie kon hij niet erbij hebben. Zodra de Scizor eenmaal begon met aanvallen, leek deze namelijk niet meer terug te kunnen en dit was iets wat Aiden er niet goed bij kon gebruiken.

“Garrett, X-Scissor,” commandeerde Aiden de Scizor. Deze knikte en schoot op volle snelheid naar de veel grotere, oranje hagedis-achtige Pokémon, welke de lucht in schoot alsof de zwaartekracht hem niet uitmaakte. Het was iets wat Aiden nooit begrepen had: de snelheid van de Charizard was zo groot, ondanks het gigantische lichaam en het feit dat hij totaal niet atletisch gebouwd leek te zijn. Toch zou hij hier nooit over klagen: het feit dat zijn Pokémon redelijk atletisch waren, was iets wat zeer paste bij de gevechtsstijl van de roodharige jongen. Helaas was dit met Ronan niet het geval, maar met deze Pokémon kon hij volledig steunen op zijn defensie. De Pokémon kon immers een Protect-aanval en had de mogelijkheid zich terug te trekken in zijn schild en hier zelfs schade mee aan te richten, iets wat de rest dan weer niet leek te kunnen. De rest had dan ook geen schild. Dus dat was vrij lastig.
De Scizor kwam onder de plaats waar de Charizard eerder had gestaan tot stilstand en richtte zijn blauwe ogen op de Pokémon die zich boven hem bevond. “Rustig aan, Garrett,” commandeerde Aiden de Pokémon. “Nu je Razor Wind,” zei hij vervolgens. Hij moest er zelf ook op letten niet te fel te zijn als hij met de Scizor vocht, simpelweg om hem te helpen zichzelf in toom te houden. Immers had de Pokémon hem nodig en was dit andersom ook absoluut het geval, dus wilde hij het de Pokémon graag makkelijker maken voor zover hij de mogelijkheid had om dit te doen.
De Scizor schoot witte vlagen wind richting de Charizard door zijn scharen te gebruiken en de Charizard werd geraakt. Ondanks het feit dat de Charizard niet langzaam was, was de Scizor namelijk vele malen sneller. De Pokémon had een gigantische snelheid, kracht en verdediging. Dit was iets wat meer van Aiden’s Pokémon hadden, maar zeker niet iets wat elke Pokémon had. Aiden was zeer blij met zijn huidige team, al had de Eevee nog zeker heel veel training nodig voor deze ook maar in de buurt zou komen van het niveau dat de rest van zijn team al een tijd geleden bereikt had. Maar, dit was iets wat hem niet af zou schrikken. Het hebben van een nieuwe uitdaging was altijd leuk en het idee dat hij nu toch eindelijk een volledig team had was ergens fijn: als dit allemaal in orde was, zou zijn team compleet en werkend zijn. Hij was zo dichtbij een perfect functionerend team, er waren nog maar enkele problemen om te overwinnen…
De Charizard landde met een plof verder op de grond en Aiden keek de Scizor even aan. “Bullet Punch,” commandeerde Aiden de Scizor. De snelheid waarmee de Scizor naar de Charizard schoot was bijna angstaanjagend en de Charizard was niet op tijd om de komende klappen te ontwijken. Aiden vernauwde zijn blik voor een enkel moment terwijl hij toekeek hoe de Charizard drie keer geraakt werd, voor deze zijn bek opende en een flamethrower afvuurde, waardoor de Scizor naar achteren geschoten werd. Echter wist deze zich al enorm snel te herpakken.
Dit was het moment waarop de Scizor weer de verkeerde kant op ging. Hij schoot zonder commando op de Charizard af en deed een poging hem te raken met een Iron Head. Aiden vernauwde zijn blik. “Garrett, nee!” riep hij uit. Hij zag hoe Tyrion opnieuw een Flamethrower afvuurde, waardoor de Scizor enkele meters naar achteren gegooid werd. Gezien het verschil in level en het feit dat de aanval vier keer de normale schade deed, had Aiden wel verwacht dat het genoeg zou zijn, maar de Scizor wist zichzelf gewoon weer overeind te werken. “Garrett, nu is het klaar,” sprak Aiden fel tegen zijn Scizor, maar het leek er niet op dat de Pokémon zou gaan luisteren. Maar, dit was wel dé kans om hem te helpen, de kans om hem voor eens en altijd terug te brengen uit deze trance waar de Pokémon niet zelf uit leek te kunnen ontsnappen, het obstakel dat hem ervan hinderde zijn volledige potentie te bereiken.
“Tyrion, Flare Blitz,” commandeerde Aiden zijn starterpokémon toen de Scizor op hem afschoot met een Quick Attack. De Charizard leek even verbaasd bij het horen van zijn naam, maar liet zich het geen twee keer zeggen. De Pokémon schoot richting de ander en een harde klap klonk, waarna de Scizor opnieuw achteruit schoot en enkele malen over de rond rolde. Hij bleef echter zijn vorm behouden en kroop langzaam overeind.
Met bijna gevaar voor eigen leven liep Aiden op de Scizor af en kwam hij voor de Pokémon tot stilstand. Gezien de hoogte van de Pokémon kon hij hem recht in zijn ogen aankijken en even bleven de twee zo staan. De Scizor was duidelijk een groot deel van zijn energie verloren en op dit moment zou zijn grootste zorg “overleven” zijn, in plaats van aanvallen. Dit was dus het enige moment waarop Aiden tot hem door kon dringen. En de enige manier waardoor dat kon, was door zijn doelwit uit het zicht te halen.
“Garrett, klaar nu. Je weet dat je dit kan,” sprak Aiden kalm, zijn Scizor strak aankijkend. De blik van de Scizor schoot even langs hem, maar uiteindelijk keek ook deze hem recht in zijn ogen aan. Aiden hief langzaam zijn wenkbrauwen en dacht even dat het zou lukken, tot de Scizor voorbij hem schoot. Zonder erover na te denken pakte Aiden de arm van de Scizor beet, waardoor het er voor een moment op leek dat de Scizor zelfs hem zou aanvallen.
Of de Scizor dit gedaan zou hebben of niet was iets wat Aiden nooit zou weten, want nog voor de Pokémon de kans kreeg had de Charizard de nek van de Pokémon beet en tilde hij de Pokémon op. De Charizard bleef een langere tijd naar zijn teamgenoot grommen, vuur spattend uit zijn bek. Uiteindelijk liet hij de Scizor los en bleef deze enige tijd op de grond zitten, voor de Pokémon langzaam opstond en zijn Mega-vorm verdween. De Scizor keek omhoog naar de Charizard en Aiden hief één wenkbrauw op. Was de Charizard zojuist doorgedrongen tot de Scizor?


Een diepe zucht kwam uit Aiden’s mond toen hij zich realiseerde toch wel aardig moe te zijn. “Goed gedaan, jongens,” sprak hij, voor hij vijf Pokéballs tevoorschijn haalde en iedereen behalve Amore terug liet keren. De Pikachu vond haar plek op zijn schouder en Aiden schudde zijn hoofd even droogjes. Wat Tyrion zojuist had gedaan wist hij niet, maar de vierde gym kwam nu wel aardig in de buurt…
Kalm liep Aiden weg: met zijn nieuwe Pokémon richting het Pokémon Center.