Fall depression

- I'm not the only one -

“Hier,” klonk er uit de mond van de blonde jongen, voor hij zijn stukje brood naar de Chikorita gooide, wie het tevreden opving. Met een enigszins tevreden blik keek de jongen naar het diertje wat het stukje brood opslokte, voor hij zijn hoofd zacht heen en weer schudde. “Is ‘t lekker?” vroeg hij nadat het diertje haar bek aflikte, waarop de Chikorita enthousiast knikte. Voor een moment sloot de jongen zijn ogen, voor hij een wenkbrauw ophief. Het was bijna vreemd hoe de Chikorita het tegenovergestelde was van haar trainer, wie nog wel eens een enorm eikelige flirt kon zijn, terwijl de Chikorita misschien wel één van de meest vriendelijke wezens was die hij kende.
Toen zijn blik viel op een meisje wat een bloem uit de grond aan het trekken was, hief William één wenkbrauw op en keek hij op haar neer. “Bloemen aan ‘t plukken voor je vriend?” vroeg hij met lichte spot, enigszins geamuseerd en benieuwd naar haar reactie. Het was immers iets waar velen anders op zouden reageren. Waar de één met een rode kop zei geen vriend te hebben, kreeg de andere agressieve neigingen en kreeg hij bijna mentaal een steen naar zijn hoofd. Je wist het maar nooit, eh.

- I'm not the only one -

Toen het meisje overeind kwam, keek de blonde jongen haar voor een moment aan. Haar felroze haar was redelijk opvallend, op z’n zachtst gezegd. Toch moest hij toegeven dat het haar niet slecht stond, waardoor hij één wenkbrauw ophief. Al te lang hoefde hij gelukkig niet te wachten op een reactie en even was hij verbaasd toen ze de bloem naar hem uitreikte. Haar volgende woorden deden hem zacht snuiven in een soort onderdrukte lach, waarna hij de bloem aanpakte en er met een frons naar keek. “Ik denk dat dit wel een hele goedkope manier is om me terug te winnen,” sprak hij met een zuchtje, doelend op haar eerdere woorden.
“Maar ik weet zeker dat je iemand bent om niet te vergeten, is het niet?” vroeg hij vervolgens met een lichte grijns, zijn wenkbrauwen in enige interesse opgetrokken. Het gebeurde de laatste tijd immers niet vaak meer dat iemand met een goede opmerking terug kwam op wat hij zei, dus om iemand tegen te komen die niet direct op haar teentjes getrapt was, was een welkome verandering.

- I'm not the only one -

William moest toegeven… Het meisje wel te kunnen waarderen. Al was haar humor wat spontaan en was het goed dat ze elkaar in een goed humeur troffen, was het weer eens wat anders dan begroetingen, voorstellen en vragen wat voor trainertype de ander was en waar deze vandaan kwam. Al maakte dit hem dan wel weer nieuwsgierig naar al deze dingen.
Bij de woorden die gesproken waren trok zijn ene mondhoek omhoog in een scheve glimlach, terwijl hij naar de bloem keek en hem tegen zijn hart drukte. “Ik zal hem bewaren als aandenken,” sprak hij met een zuchtje. “Al denk ik niet een vrouw als jou ooit weer aan te kunnen,” zuchtte hij vervolgens, doelend op het ‘van gedachten veranderen’.
De Chikorita aan zijn zijde had nog net geen vraagteken boven haar hoofd laten verschijnen tijdens hun conversatie en leek zich af te vragen of de twee elkaar kenden, al hield ze zich wonder boven wonder stil.

- I'm not the only one -

Het meisje murmelde verbaasd, om een stap achteruit te doen. Stil stond Will daar, met de bloem tegen zijn borstkas aan gedrukt alsof hij het op deze manier zou beschermen, dicht bij zich zou dragen. Het was niet eens zo dat de bloem veel voorstelde; in situaties was het het gebaar dat telde, het idee dat erachter lag wat een gevoel naar buiten bracht.
Het meisje vroeg, licht pruilend, waarom hij terug was gekomen. Een lichte frons verscheen op zijn gezicht, waardoor een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht verscheen. Nu pas viel hem het groene blobje op, waardoor hij voor een moment afgeleid raakte. Het was immers een wezentje dat hij nog nooit gezien had en de Chikorita leek wat verdwaasd omhoog te kijken, voor ze haar roedes de lucht in stak, alsof ze de niet-bestaande hand van de Pokémon wilde schudden.
William zette uiteindelijk een lichte glimlach op zijn gelaat en hief zijn schouders voor een kort moment. “Het blijkt lastiger dan verwacht om uit je buurt te blijven,” zuchtte hij.

- I'm not the only one -

‘E-Echt?’ klonk er op een dolgelukkige toon. Met enig amusement zichtbaar in zijn ogen, tilde William één wenkbrauw op, het meisje strak aankijkend. Toen hem werd gevraagd of hij haar valse hoop gaf, trok een bedenkelijke uitdrukking over zijn gezicht, terwijl het voor enkele tellen compleet stil was van zijn kant.
“Zoiets zou ik toch nooit doen?” vroeg hij liefjes. Ze zou eens moeten weten. Nee, het type om te doen zoals ze nu deden was hij absoluut niet. Heck, zijn laatste relatie was slechter geëindigd dan een menig mens zich voor zou kunnen stellen en van plan om een nieuwe te beginnen was hij niet. Toch maakte deze… Aparte conversatie hem wel nieuwsgierig naar het meisje met de interessante haarkleur.
“Misschien helpt het als je je naam eens voor me zegt,” sprak hij met een geamuseerd glimlachje. Mensen waren saai en vaak hetzelfde, dus zodra iemand buiten het stereotype viel, was dit toch wel iets om je mee te vermaken.

- I'm not the only one -

Het meisje stelde zich voor als Scarlet, een naam die niet vaak gehoord werd. Will knikte langzaam, maar creëerde een lichte glimlach op zijn gezicht toen hij hoorde hoe ze hem noemde. Immers leek ze hem ouder dan hijzelf, dus ‘meneer’ was wat hoog gegrepen. “Will,” stelde hij zich kort voor, waarna hij richting de Chikorita knikte. “En dit hier is Ever,” sprak hij droogjes, aangezien ze de Chikorita zeker opgemerkt bleek te hebben. Hierna gleed zijn blik al snel weer naar het meisje en dacht hij even kort na, voor hij besloot toch geïnteresseerd te zijn. “Dus, vertel eens Scarlet, wat houd je zoal bezig nu?” vroeg hij. Een soort vraag wat ze deed. De meesten in het gebied trainden om een doel te bereiken, of hadden een andere baan of hobby. Het was een van de weinige vragen die gespreksstof kon bieden tussen twee onbekenden.