Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: there's no smoke without a fire [&Maggie] za okt 11, 2014 10:30 pm
Het was al nacht geworden toen Penelope aankwam in Lumiose City en alleen de talloze flikkerende lichtjes van de gebouwen kon je nog zien dat het een stad was. Ook al was het nacht, het leven ging door in de hoofdstad van Kalos. Lichtjes, muziek, pratende en zingende mensen door de straten en niemand die Penelope ook maar opmerkte tussen de massa's en massa's mensen in de stad. Totdat een hels gemiauw de rumoerige stadsdrukte doorbrak. Penelope hoefde niet lang na te denken: ze kende die miauw als geen ander. Het was Kovu, haar Litleo. Hij was ontzettend energiek vandaag en daarom had ze hem uit zijn Pokéball gelaten, zodat hij wat van zijn energie kwijt kon en Penelope niet 's nachts wakker maakte, bedelend voor aandacht. 'Wat is er?' Ze pakte het leeuwtje op en ging aan de zijkant van de weg staan, zodat ze niet omvergelopen werden door voetgangers. 'Je hebt net nog eten gehad...?' Als een soort van antwoord krulde Kovu zijn staart om haar benen en gaf kopjes aan haar enkels, maar heel veel met die reactie kon ze niet.
'Wil je slapen?' probeerde Penelope opnieuw. De Litleo richtte zich op zijn achterpoten en hield zich met zijn voorpoten - en scherpe nagels - vast aan haar broek. Penelope was die nagels al gewend en ze wist exact wat het betekende. 'Oké, kom maar.' Ze pakte hem opnieuw op en legde hem op haar schouder, zodat hij als een soort bontstola op haar schouder lag. Blij dat zijn eigenaar zijn hint begrepen had, gaf de Litleo haar talloze kopjes tegen haar nek en Penelope voelde hoe hij snorde. Zo liep ze verder door de helder verlichte straten van Lumiose City, met een Litleo op haar schouder die ze stevig vasthield. Nog steeds keek er niemand naar haar op, ze waren allemaal veel te verzonken in hun eigen gedachten en eigen problemen om op te kijken van een zwartharige jongedame die haar Pokémon dicht bij zich hield.
Hoewel ze het al gewend was om Kovu te dragen (als hij miauwde en ze pakte hem in de eerste instantie niet op, dan bleef hij net zo lang klagen totdat ze hem op haar schouder legde - haar linkerschouder was in het half jaar dat ze Kovu had gehad ontzettend gespierd geworden), was hij nog steeds ontzettend zwaar en nadat ze de hoofdstraat uitgelopen waren, zette ze hem op de grond neer en liep de hoek om, naar een iets minder druk gedeelte van de stad om vervolgens een losse sigaret uit haar zwarte trenchcoat te pakken. Ja, het was een slechte gewoonte, dat wist ze wel (en dat hadden haar ouders haar meer dan eens verteld toen ze nog thuis woonde), maar op sommige momenten had ze gewoon een nicotine-shot nodig, zoals nu, wanneer je net een Litleo door een winkelstraat had gedragen, je schouder pijn deed en eigenlijk het liefste aan de bar wilde hangen met een glas wijn om je langgekoesterde vrijheid te vieren. Penelope knielde even op de grond en hield de sigaret voor haar Pokémon, die naast haar stond, ietwat teleurgesteld dat ze hem maar zo kort vastgehouden had. 'Ember, Kovu,' zei ze liefjes en de Pokémon stak met een piepklein vlammetje de sigaret aan. Nee, Kovu zou er zeker niet voor zorgen dat ze stopte met haar verslaving, integendeel juist. Penelope kwam weer overeind en leunde tegen de muur, waar ze eventjes zo bleef staan terwijl ze de rook inademde en haar ogen gesloten hield, totdat een kleine miauw van Kovu haar waarschuwde dat er iemand aankwam. 'Heb je ook een vuurtje nodig?' zei ze half-lachend terwijl ze wenkte naar de Litleo, die geconcentreerd naar de vreemdeling keek en bijna als een waak-Herdier met zijn staart kwispelde.
ik moet er echt nog in komen help | 618 words | maggie ganlon
Onderwerp: Re: there's no smoke without a fire [&Maggie] zo okt 12, 2014 12:02 am
Ze had nooit gedacht dat ze het hardop zou denken, maar ze kon er nu toch echt niet meer omheen: ze waren verdwaald, en niet zo’n klein beetje ook. Okay, dat was misschien een heel klein beetje gelogen. Ze had het wel eens eerder gedacht. Ze waren dan ook wel eens eerder verdwaald geweest. In haar eigen stad zelfs nog. Op het moment dat ze van het pad afweek, of in dit geval de hoofdstraat, aangezien alle bestrating in Lumiose City technisch gezien een pad was, was het zo ongeveer gegarandeerd dat ze zou verdwalen. Al die smalle straatjes? Niets voor haar. Alles leek hetzelfde en ze had het gevoel alsof ze al minstens een half uur in cirkels rondliepen. Dat ze daar voor ook al een paar uur stil had moeten staan, had ook niet bepaald geholpen. Haar voeten voelden aan alsof ze er nauwelijks nog aan zaten en haar kuiten leken met elke stap zwaarder aan te voelen. Ze had natuurlijk wel verwacht dat haar voeten gesloopt zouden zijn, het was niet alsof het Lumiose Museum een uitzondering was als het ging om de inrichting. Het was, zoals bij elk museum, de bedoeling dat je er doorheen liep, niet dat je lui op een stoeltje bleef zitten hopend dat er misschien een schilderij voorbij zou kunnen zweven. Ze had alleen gedacht, nou ja, dat het niet zo druk zou zijn. Dat niet alle zitplekken bezet zouden zijn geweest door jengelende kinderen die klaagden over hoe saai het museum wel niet was. Rotkinderen, dat waren het. Een museum was alles behalve saai als je het aan haar vroeg. Je moest het alleen wel aan haar bovenste helft vragen, haar onderste helft was het duidelijk zat om langer dan een kwartier stil te moeten blijven staan.
“Brr,” rilde Maggie die rits van haar regenjas dicht trok. Behalve dat ze al een half uur rond had gelopen zonder echt te weten waar ze naar toe ging, scheen de temperatuur ook plotseling te zijn gehalveerd. Haar dunne regenjasje was alles behalve voldoende om haar op het moment warm te houden. Het enige waar hij op het moment echt geschikt voor was, was er voor zorgen dat het slijm dat haar Goomy produceerde niet aan haar kleding bleef zitten. Het was niet bepaald vies, maar schoon kon ze de vlekken die haar Pokémon achterliet ook niet bepaald noemen. Het waren meer van die subtiele vlekken die leken op iets heel anders dan dat het eigenlijk was. Het irritantste was eigenlijk nog wel dat ze de vlekken er zelf uit moest wassen. Dat ze eerst helemaal opzoek moest naar een plek met een fatsoenlijke wasmachine, want het wilde er natuurlijk niet uit gaan als ze het met de hand probeerde te doen. Het ergste was waarschijnlijk nog wel dat het waarschijnlijk haar eigen schuld was dat de vlekken er niet uit wilden gaan, ieder ander persoon zou het waarschijnlijk wel zijn gelukt. “Maar jou boeit het niet dat ik helemaal onder zit, of wel soms, Zorro?” vroeg ze afwezig aan haar Goomy, die voor de verandering achter haar aan glibberde in plaats van dat ze hem vast hield. Maggie glimlachte. Natuurlijk maakte dat hem niet uit. Hij was tenslotte niet degene die de kleding droeg.
'Heb je ook een vuurtje nodig?' vroeg een onbekende. Maggie verstarde. Waarom praatte er iemand tegen haar. Waarom was er iemand die dacht dat het op dit uur verstandig was om haar aan te spreken. Ze keek langzaam op van haar schoenen, waar ze zo ongeveer de afgelopen vijf minuten onafgebroken naar had gekeken; er had een moddervlek op gezeten die haar sterk aan een vliegtuig had doen denken. “Een… een vuurtje? S-sorry?” stamelde Maggie, verward door de vraag. Eindelijk, haar ogen hadden de persoon die haar had aangesproken weten te vinden. Haar gezicht vertrok. Of het was door de sigarettenrook die in haar gezicht waaide of door het aanzicht van de behaarde Pokémon, was maar moeilijk te zeggen. Ze had eerlijk gezegd aan geen van beide op het moment behoefte. “Oh, uh, je bedoelt voor een sigaret ofzo?” gokte Maggie, die nu pas de vraag begon te snappen. Sigarettenrook. Een vuurtje. Natuurlijk. Snel schudde ze met haar hoofd. “Nee, bedankt. Ik rook niet, sorry,” verontschuldigde Maggie zich. Ze had het idee alsof het een persoonlijke belediging was om het vuurtje af te slaan. Vuur zelf zou ze echter wel waarderen, het was er de afgelopen minuten namelijk niet bepaald warmer op geworden. Haar jas in de fik steken voor wat warmte was geen optie, dat was alleen maar zonde. Ze vroeg zich een paar tellen lang hoe brandbaar haar Goomy’s slijm was, toen ze besloot dat het maar beter was om die vraag onbeantwoord te laten. Dingen in de fik steken was niet haar specialiteit. Vuur was over het algemeen gewoon niet haar specialiteit.
