Cold Days

Het meisje liet dan niet meteen zoveel emoties tonen al was het wel te merken dat ze liever had dat Ace niet in haar gezelschap was. De pokémon die ze bij zich had liet echter veel meer emoties tonen en niet de meest vrolijke. Het zou de jongen niets verbazen moest de pokémon hem ineens aan vallen. Niet dat hij die dag al iets misdaan had, maar de Charmeleon was de enige waarbij hij zijn façade even had laten vervagen. General was echter al heel de tijd de rode pokémon in het oog aan het houden. Ze had zelfs al in haar staart gebeten en daardoor wel een klap terug gekregen, maar dat wilde niet zeggen dat ze geen boze blikken terug wierp op het rode ding. Lucy leek haast klaar te zijn om vuur uit te spuwen naar Acen en dat idee stond hem niet meteen aan. Op een ander moment had hij er dan ook meteen op gereageerd, en dat niet op de aardigste manier. Ace liet zijn hand naast zich hangen en taste naar zijn Luxio alsof hij bescherming zocht bij haar. De pokémon reageerde daarop door haar kopje tegen zijn hand aan te drukken.
Ace keek even op naar het meisje toen dat ze zei dat hij zijn verhaal maar moest doen. Voor enkele tellen keek hij haar bedenkelijk aan omdat hij niet zeker wist of hij het wel moest vertellen. Natuurlijk kon het geen kwaad om het in de grote details te gaan vertellen. Ze moest niet alles weten al maakten het hem niet veel uit of ze het nu wist of niet. Je moest niet blijven stil staan in het verleden en dat deed Ace ook niet. Hij had het dan niet voor Charizards en al de rest van die evolutielijn, maar dat kwam vooral door het trauma dat hij erbij had opgelopen. 'Laten we zeggen dat ik vroeger een onaangename ervaring heb gehad met die wezens.' zei hij met een kleine, gemaakte glimlach op zijn gezicht. De zwarte das die hij droeg hing altijd wat losser waardoor hij zijn hemd wat naar beneden kon duwen zodat een klein deel van het litteken dat hij die dag had opgelopen zichtbaar werd. 'Ik had er een brandwond aan overgehouden die de bovenkant van mijn rug en borst bedekt en mijn rechter schouder.' zei Ace terwijl dat hij zijn hemd weer goed deed. Om het goed te laten zien zou hij zich moeten gaan uitkleden en dat ging hij niet meteen doen. 'General was er toen ook bij geweest. Ze wou me beschermen maar natuurlijk had ze als kleine Shinx geen schijn van kans tegen een grote en krachtige pokémon als Charizard.' zei Ace. Ondertussen keek hij met een glimlach naar de Luxio die hij aan het aaien was.

'Laten we zeggen dat ik vroeger een onaangename ervaring heb gehad met die wezens.' Lucia kon het zich wel voorstellen, in de verkeerde handen, of onervarene, kon een Charizard veel schade doen. Of een onervaren Charizard, dat was even gevaarlijk. Als je een jonge pokémon had en die nog niet veel ervaring met vechten bezat, kon het ook snel gevaarlijk worden. 'Ik had er een brandwond aan overgehouden die de bovenkant van mijn rug en borst bedekt en mijn rechter schouder.' Lucy liet dreigend wat rook uit haar neus kringelen, het was duidelijk dat de Charmeleon hier niet wilde zijn, misschien was het een poging Ace weg te jagen. Lucia keek kort naar de pokémon om er zeker van te zijn dat die niks deed, normaal was Lucy een pokémon die alleen op commando handelde, maar als ze onvoorspelbaar werd... 'General was er toen ook bij geweest. Ze wou me beschermen maar natuurlijk had ze als kleine Shinx geen schijn van kans tegen een grote en krachtige pokémon als Charizard.' Lucia keek omlaag naar de katachtige pokémon, waarschijnlijk was ze aan het snorren onder de aanraking van haar trainer.
"Dat verklaart wat," mompelde ze, als General, zo als de Luxio blijkbaar hete, een nare ervaring had met een Charizard, dan zou ze waarschijnlijk niet twijfelen een familielid aan te vallen. Door de staart van de Charmeleon had Lucia het warm gekregen, ze trok haar lange, bruine jas uit en legde die naast haar neer. Lyra zag meteen haar kans en ging snorrend op het ding liggen. De brunette keek kort naar de grijze sweater die ze aan had, ze had vast vrolijkere dingen in haar tas, maar die waren lang niet zo warm als deze. En ze was net een ijskloof over gestoken. Lucia stroopte haar mouw kort een beetje op, zo als ze had verwacht waren er vage littekens zichtbaar, van klauwen, die waren erg vaag, bijna verdwenen, maar ook oude, kleine brandwonden. Nadat ze was verbrand door Blaze mocht de pokémon niet meer met haar 'spelen', ze had het idee dat pas later de Charizard het idee kreeg dat ze meer een zusje was dan een speelobject. Pas later, toen ze weer meer in contact kwam met de pokémon had ze er nog wat kleinere brandwonden bij gekregen, en nog meer toen Lucy was geboren. Echt bang voor vuur was ze niet, maar ze wist ook dat je er mee moest uitkijken. "Ik snap wel wat je bedoeld," mompelde ze tegen Ace, het betekende niet dat ze het echt helemaal met hem eens was, maar je kon inderdaad snel een hekel krijgen aan vuurpokémon. Naar haar idee een van de gevaarlijkste pokémon soorten.

De wonden die hij die dag had opgelopen waren tweede graad geweest, al neigde zo volgens de dokters toen naar een derde graad brandwonde. Doordat ze zo ernstig waren geweest en vooral zo diep zouden de littekens niet snel verdwijnen en maar zacht vervagen. Hoe je het ook zou draaien of keren, je zou het altijd hard zien. Veel last had Ace er gelukkig zelf niet van, al waren enkele plaatsen op zijn schouder en rug gevoelloos. Lucia wist te zeggen dat het veel verklaarde en vanuit zijn ooghoeken keek de jongen naar de hagedis. Al de acties dat het beest aan het ondernemen was liet bij Ace zeker geen goede indruk achter. Eerst de kaken opblazen en nu de rook uit haar neus. Ze wou hem daar weg hebben of ging nog over tot echt geweld, maar dat moest ze dan toch maar niet proberen. 'Ze gaat toch zeker niet aanvallen?' vroeg Ace terwijl dat hij zijn blik weer naar Lucia liet geleiden al hield hij het mormel toch in het oog. Nadien keek hij maar naar zijn handen die hij op zijn schoot had liggen en haalde hij diep adem.
Wanneer dat het meisje zei dat ze snapte wat hij bedoelde keek hij even op. Natuurlijk snapte ze wat hij bedoelde. Ace kon bijna met zijn ogen gaan rollen. Als het zo was zou ze niet met dat rode mormel van haar rond lopen. Toch liet hij een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen. 'Maar ja, daardoor moet ik niks hebben van die pokémon. Andere vuur pokémon zijn geen probleem. Ik heb zelf een Magmar dus het is echt enkel de Charmanderlijn.' eigenlijk moest hij gewoon niks hebben van de pokémon van anderen. Zijn pokémon, en die van hem alleen zou hij vertrouwen en beschermen. Wat er met de pokémon van anderen gebeurde kon hem niks schelen. Ze mochten in een afgrond vallen als het van hem af hing.

'Ze gaat toch zeker niet aanvallen?' Lucia keek even naar Lucy, schudde toen langzaam haar hoofd en glimlachte een duistere glimlach. "Niet totdat ik het zeg," antwoordde ze, wat onheilspellend. Lucy snoof en keek even de andere kant op, duidelijk het er niet mee eens. Lucia wist dat als de Charmeleon écht boos werd dat ze misschien een bevel of twee zou negeren, maar zolang zij er was zou de pokémon niks doen, hopelijk. 'Maar ja, daardoor moet ik niks hebben van die pokémon. Andere vuur pokémon zijn geen probleem. Ik heb zelf een Magmar dus het is echt enkel de Charmanderlijn.' De brunette knikte, je kon een hekel hebben aan een bepaalde pokémonsoort, dat was niet moeilijk, ze had waarschijnlijk zelf ook een andere starter gekozen, als het had gekund. Uit ervaring wist ze dat het enige ding dat erger was dan een agressieve pokémon, een speelse pokémon was, een grote, gevaarlijke speelse pokémon, of eigenlijk was dat alleen Blaze, er was niet echt iets gevaarlijks aan een spelende Bulbasaur. Lucia keek weer naar de boze Charmeleon voor haar, als ze niet beter wist zou ze denken dat de vuurpokémon zou aanvallen.
Misschien zat ze er ook wel naast, misschien zou Lucy aanvallen als haar limiet bereikt was, en dat zou niet meer lang duren. Niet dat Lucia echt iets bedreigends in Ace, op dit moment, kon ontdekken, maar hij werkte de Charmeleon duidelijk op haar zenuwen. Lyra strekte zich op dat moment uit en gaapte even, en dat zou een pokémon van een professionele fokker moeten zijn. Lucia pakte onder de tafel de pokébal van de Meowth en liet de pokémon terug keren, op een dag zou Lyra wel nuttig zijn, als ze geëvolueerd was. Lucia zweeg, ze had niet echt iets om te zeggen, ze zou straks wel kijken of er nog een kamer vrij was, sinds er zo veel hotels waren, en niet de verlaten, waren er minder kamers in de pokécenters.

Het meisje zei dat haar pokémon enkel zou aanvallen wanneer dat zij het zei. Natuurlijk, en dat moest hij geloven of wat? Die hagedis van haar zag eruit als een tikkende tijd bom. Eén die dat ieder moment kon gaan ontploffen. Moest de pokémon dan ook echt ontploffen dan kon het nog wel eens grappig worden. Daar zou hij niks tegen hebben. Hij zou dat mormel graag zien ontploffen en hij wou de blik die Lucia dan op haar gezicht zou hebben nog veel liever zien. 'Ik hoop dat je gelijk hebt.' mompelde Ace terwijl dat hij vanuit zijn ooghoeken naar het rode ding keek. Nee, de pokémon zou uiteindelijk nog aanvallen, en ergens zou Ace het niet erg vinden om het uit te lokken. Ze waren in een pokémon center en er waren nog wel andere mensen. Wat moeten die wel niet denken van de Charmeleon en haar trainer wanneer dat het wezen zou aanvallen. Ze zouden dan al zeker geen goede indruk nalaten.
Wanneer dat er een jonger meisje aankwam die de bestelling zou opnemen keek Ace weer op. 'Dat was waar ook, ik ging je nog trakteren op iets.' zei hij met een glimlach tegen Lucia. 'Bestel maar wat je wilt, maar voor mij een thee.' Ace had wel zin in iets dat wat warmer was. Hij had niet meteen een hekel aan de winter en de koude maar het zou goed doen om weer wat te kunnen opwarmen. Het feit dat hij binnen zat deed al zeer veel.

'Ik hoop dat je gelijk hebt.' Lucy leek het allemaal wel leuk te vinden, na even weg te hebben gekeken had ze een koude blik op haar snuit, er lag wel iets vurigs achter, iets waarvan je liever niet wilde ontdekken wat het was. Lucia lette even niet op de Charmeleon, de pokémon zou toch niks doen, daarvoor was ze te goed getraind. Maar aan de andere kant... Het kwam er op neer dat Lucy niks zou doen zo lang ze in het pokécenter waren, als ze hier weg moesten konden ze altijd nog een hotel nemen, maar het pokécenter was beter, onopvallender. Lucia keek even naar buiten, het was minder koud door de vlam van Lucy, maar toch wilde ze hier niet blijven, ze moesten maar even doorbijten en door Snowbelle gaan. De brunette wist dat haar Charmeleon ook niet van ijs hield, of water, maar dat was logisch, het was een vuurpokémon. Lucia raakte Lucy even kort aan en gaf een blik die aangaf de de pokémon beter even kon ophouden. De Charmeleon maakte een zuchtend geluid en klom toen op de bank, deze keer zo ver uit de buurt mogelijk van de Luxio. In nog een set tandafdrukken had ze geen zin. Lucy ging dus verder en keek afwisselend naar Ace en zijn pokémon, beide kregen geen lieve blik.
Een serveerster kwam aanlopen, natuurlijk uitgerekend nu. Anders was Lucia hoogstwaarschijnlijk weg gegaan, een kamer zoeken. En natuurlijk ging Ace verder met zijn gentleman gedoe. 'Dat was waar ook, ik ging je nog trakteren op iets. Bestel maar wat je wilt, maar voor mij een thee.' Lucia glimlachte de serveerster aan, zelfs Lucy had haar boze snuit vervangen voor een vrolijke blik, al lag de ware aard nog achter haar ogen verborgen. "Ik zou wel zin hebben in kamille." Toen de serveerster weg was richtte de brunette zich weer naar Ace. "Je weet dat je dat niet hoeft te doen hé?" Lucia keek de trainer inschattend aan, hij leek niks op degene die ze in het lost hotel had gezien, en dat maakte het allemaal erg... verdacht.

Ace wist maar goed genoeg dat hij niet voor haar moest betalen, en al het er uiteindelijk van af hing ging hij dat waarschijnlijk ook niet doen. Hij zou dan gewoon weg gaan en Lucia mocht dan mooi gaan betalen. Voor dat moment moest ze toch blijven geloven dat ze toch blijven geloven dat hij ging trakteren. De blik van de Charmeleon stond hem nog altijd niet aan. Niet dat hij er schrik van had, hij had ergens geen zin om gefrituurd te worden, maar echt schrik had hij nog niet van het kleine rode ding. Als ze iets wou doen dan had ze dat al lang gedaan, maar hij zou er alles aan doen om die blik van haar gezicht te krijgen. Het frustreerde hem en het liefst wierp hij een zelfde soort blik terug, maar in plaats daarvan hield hij een kleine glimlach op zijn gezicht. De blik probeerde hij heel de tijd wel te ontwijken. 'Ach, ik doe het graag.' zei hij uiteindelijk wel tegen Lucia met een gemeende glimlach op zijn gezicht. Of in ieder geval zag die er gemeend uit. Zodra dat de twee bestellingen waren opgenomen liep de serveerster weer weg om de bestellingen vermoedelijk te gaan halen.
'Misschien is het beter als ik hierna maar eens ga.' zei Ace waarna dat hij even kort een blik wierp op de rode pokémon. 'Het ziet er namelijk niet uit dat ik hier erg geliefd ben.' zuchten hij ongemakkelijk.

'Ach, ik doe het graag.' Lucia vernauwde haar ogen, ze geloofde er niet veel van. Na een hele leven vol team Rocket leden die over de vloer kwamen kon ze makkelijk het verschil zien tussen aardig zijn en aardig voorkomen. Ace deed wel echt moeite, maar veel kon ze natuurlijk niet van hem verwachten, niet van dat soort mensen. 'Misschien is het beter als ik hierna maar eens ga.' Lucia volgde de blik naar Lucy, ze keek natuurlijk nog steeds op haar 'scary face' manier. 'Het ziet er namelijk niet uit dat ik hier erg geliefd ben.' De trainster keek op en glimlachte toen slinks. "Dat is waar, maar ik weet zeker dat ik je nog een keer tegen ga komen." Hopelijk met een Charizard voegde ze er in gedachten aan toe, als Lucy evolueerde was het waarschijnlijk wel wat meer dan een scary face. Het zou er heet aan toe kunnen gaan, vooral als je tegenstander Lucy was, en dan had ze het niet over het feit dat ze een vuurpokémon was. Lucia was er zeker van dat Lucy er ook naar uitkeek Ace weer te zien, het liefst op een afgelegen plek naar haar idee, als het maar geen sneeuw had. Lucy grijnsde nog even kort, de juiste benoeming was meer haar tanden laten zien.

Ace had dan wel net wat besteld, maar hij was serieus aan het overwegen om weg te gaan. Het gesprek zat er zowat op en voor dat moment had hij zijn plezier wel weer gehad. General moest zelf ook door hebben gehad dat haar trainer op het punt stond om te vertrekken want ze stond al recht om zich uit te rekken. 'Ik ben er haast zeker van dat we elkaar nog eens tegen komen, de wereld is namelijk niet zo groot.' ondertussen stond Ace maar weer eens recht. Zijn blik ging weer kort naar het mormel van het meisje, maar ook naar dat wezen keek hij gewoon vriendelijk. 'Misschien dat jij me volgende keer ook wat beter zal kunnen verdagen. In ieder geval hoop ik van wel.' een vriendelijke glimlach sierde Ace zijn lippen terwijl dat hij zijn plaats verliet en naast Lucia ging staan. Hij ging zo staan zodat hij zeker de rode pokémon in het oog kon houden. Zijn hand legde hij op haar schouder en zijn mond bracht hij dichter naar haar oor toe.
'Zie maar dat je volgende keer die Hagedis van je in haar bal steekt of haar in ieder geval wat manieren bijleert. Want als jij het niet doet, dan doe ik het wel, maar dat gaat een heel pak minder leuk zijn.' de herkenbare grijns die beter bij hem leek te passen kwam terug op zijn gezicht. Ook de toon van zijn stem was weer volledig omgeslagen. Als je niet beter wist zou je denken dat hij een heel ander persoon was.

Ace ging weg, eindelijk. Lucia bewoog niet toen hij zijn hand op zijn schouder legde. 'Zie maar dat je volgende keer die Hagedis van je in haar bal steekt of haar in ieder geval wat manieren bijleert. Want als jij het niet doet, dan doe ik het wel, maar dat gaat een heel pak minder leuk zijn.' Lucia kreeg een gevaarlijke glimlach op haar gezicht. "Ik zou maar oppassen als ik jou was, manieren leren aan een vuurpokémon kan gevaarlijk zijn. En ik denk niet dat je te springen staat voor wat brandwonden," Lucy siste bevestigend en keek Ace dreigend aan, een blik van hoogstwaarschijnlijk grondige haat. De Charmeleon zou graag elk excuus aangrijpen om de trainer aan te vallen, niet zijn pokémon, alleen Ace, al zou de Luxio vast een bonus zijn. "En ik geloof niet dat Lucy zich terug zal houden," mompelde Lucia er achter aan. Als Blaze zou de situatie veel gevaarlijker zijn, maar de Charizard was niet langer de babysitter. En daar was Lucia erg blij om. Lucy was al gevaarlijk genoeg, met een bevel...

Het meisje kon dreigen wat ze wou, maar op dat moment ging hij geen emoties tonen die hij niet wou laten zien. Het idee dat het rode mormel voor nog verwondingen zou zorgen stond hem zeker niet aan. 'Wel, als je pokémon zo gevaarlijk kan zijn moeten we misschien maar beter een eind aan haar maken.' de grijns was nog niet van zijn gezicht weg. Ace haalde uiteindelijk zijn hand weer weg en zetten enkele stappen naar achter. General volgde hem rustig en keek al naar de deur. Ergens wou ze niet liever dan al weg gaan. 'Tot een volgende keer. Ik kijk er al vast naar uit.' en met die woorden draaide hij zich om zodat hij naar buiten kon gaan. Onderweg kwam hij nog wel de serveerster van eerder tegen. 'Dat meisje aan die tafel vroeg om de rekening.' zei hij met een vriendelijke knipoog. De serveerster was er juist met de drankjes wanneer dat hij weg ging, maar het maakten hem niet veel uit. Hij verliet gewoon het pokémon center en werd op de voet gevolgd door zijn Luxio.

Ace liep weg, als hij de volgende keer weer zo zelfverzekerd was zou het Lucia verbazen. Want ze was niet van plan Lucy terug te laten houden, de Charmeleon mocht ook wel eens een pleziertje hebben, en dan kon Ace maar beter een sterke pokémon hebben om zich te verdedigen. Lucy siste boos, een wat triomfantelijke blik zat in haar ogen toen haar kwelgeest weg was. Toen de thee kwam dronk Lucia er rustig van, geld was geen probleem, ze gaf Lucy Ace zijn thee, de Charmeleon vond het ook wel lekker. Toen er kort daarna iemand kwam voor de rekening gaf Lucia simpel een briefje en stuurde de vrouw weer weg, soms was het makkelijker om gewoon rijk te zijn. Lucy keek vragend naar haar trainster. "Maak je geen zorgen, hij krijgt zijn training nog wel," glimlachte ze duister tegen de pokémon, Lucy leek er mee tevreden te zijn en stak haar snuit weer in haar hete thee. Ooit, dan zou de Charmeleon haar plezier kunnen hebben.