Ready to Go

Elke keer leek het alsof het telefoon icoontje met het kruis erdoorheen haar uitlachte als ze de tijd van haar Holocaster wilde lezen. Vera overwoog bijna om haar laatste geld aan een horloge uit te geven, maar het vooruitzicht van absoluut geen rooie cent meer op zak te hebben stond haar niet aan. Twintig gemiste oproepen van haar ouders. Zestien daarvan waren van haar moeder. Niet allemaal in een dag; het begon een week geleden. Haar moeders naam op het schermpje zien verschijnen, herinnerde haar plotsklaps eraan dat ze iets te doen had in Hoenn, en dat al voor langere tijd voor zich uit schoof. De eerste keren durfde ze niet op te nemen omdat ze bang was dat haar moeder haar op haar nummer ging zetten.

“Ik zei toch dat het je niet zou lukken?”

“Je bent hier ook niet voor gemaakt.”

“Het spel is uit. Kom naar huis. Papa en ik gaan scheiden.”

Voor de verandering gaf ze de vrouw geen ongelijk. De dagen erop spendeerde Vera voornamelijk op haar kamer in het pokécenter, te somber om überhaupt de leuke kleertjes in de etalages van Rustboro te bekijken. Haar vaders naam verscheen eindelijk op het scherm, maar ook die durfde ze niet op te nemen. Ze had hem teleurgesteld. Hoe kon ze daar in hemelsnaam mee omgaan?

Vera ondervond dat binnen blijven zitten alleen maar meer verstikking bezorgde, dus besloot ze eindelijk een voet buiten de deur te zetten. De zon scheen fel, feller dan de afgelopen maanden, maar voor haar was het een welkome verandering. Ze kon eindelijk dat leuke jurkje aan dat ze in de herfst voor zichzelf had gekocht. Toentertijd had ze verwacht zich springlevend en zelfverzekerd erin te voelen. Nu voelde ze zich alleen maar bekeken. Misschien was dit een slecht idee. Ze kon beter terug naar het pokécenter lopen…

Net toen ze zich om wilde draaien, zag ze een geel gevaarte op haar af komen rennen. Vera zette zich schrap voor een aanval, maar ontspande zich zodra het wezentje vaart minderde en niet in haar persoonlijke ruimte kwam. Desondanks hield ze hem wel in het oog.

Het duurde een paar tellen voor ze de pokémon herkende als een Pikachu, de mascotte van een serie die ze vroeger met haar vader keek. Detective Pikachu, een familielijn van detectives die door de generaties heen al veel zaken hadden opgelost. Als het hoofd van de familie te oud werd, dan trad de volgende Pikachu op om het werk over te nemen. Eigenlijk een vreemd concept als je erover nadacht, maar zo kon de serie wel meer dan vijftig jaar bestaan. Voor een moment vroeg Vera zich af of de serie nog wel draaide, maar lang kreeg ze daar de tijd niet voor. Een vreemde jongen stond ineens voor haar neus – en meteen voelde ze het bloed haar gezicht uit verdwijnen.

Als hij haar maar niet mee uit ging vragen.

Zijn houding wees er wel op. Vera deed moeite om niet met haar ogen te rollen – en dat was maar goed ook. De jongen stelde haar namelijk wel een vraag, maar niet eentje die ze verwacht had. Ietwat afwezig knikte ze, om vervolgens haar tas open te ritsen en een stel pokéballs in haar hand te houden. Ze wilde niets liever dan vragen waarom, maar ze betwijfelde of hij gebarentaal zou kennen en Mabel lag op het moment lekker te dutten in haar bal.

Het was niet de jongen, maar de Pikachu die in een bal energie veranderde zodra ze iets dat leek op een positief antwoord gaf. De tandwieltjes in Vera’s hoofd begonnen harder te draaien, maar het bracht haar niet dichter bij de waarheid. Gelukkig hoefde ze daar zelf ook niet naar te graven; nadat de jongen zijn Pikachu op zijn pootjes tikte, legde hij uit dat hij een gevecht wilde houden. Vera’s ogen werden groot en ze hoorde haar innerlijke stem een hele duidelijke nee gillen. Totdat haar gezonde verstand haar op iets wees.

Een oefengevecht, vlak voor een gymgevecht. Het herinnerde haar aan haar officiële doel en dat dit een kans was die ze waarschijnlijk niet af mocht slaan. Maar wat wist ze nou van gevechten af? Helemaal niets. Kon ze dan wel al aan een gevecht beginnen? Het zou een afgang zijn. Aan de andere kant kon ze alleen maar leren door het te doen, of niet soms? Vera beet zachtjes op haar lip en wierp een blik op de rood met witte ballen in haar handen. Was ze het hen verschuldigd? Haar ouders? Zichzelf?

Ze richtte haar blauwe ogen weer op de jongen. Alleen al voor het hele feit dat hij haar daarom aansprak, in plaats van om haar lastig te vallen, vond ze genoeg om hem te belonen met een gevecht. Of het hem daadwerkelijk ook zou helpen betwijfelde ze een beetje.

Maar het was nu of nooit.

Vera knikte voor zo’n tachtig procent resoluut. Daarna stopte ze de ballen weer weg, maar behield die van Mabel en Coco in haar handen.