Shall we go

Ze was op de oude schommel in de tuin gaan zitten, dat deed ze wel vaker als ze diep nadacht. Normaal speelden er dan wel allemaal pokemon om haar heen, maar nu was het stil. Ze kon er niet aan wennen dat het zo stil was. Sinds de farm was gesloten waren alle pokemon ook weg. Behalve de Bayleef van haar ouders. Ergens was de stilte pijnlijk omdat ze wist dat de farm hier nooit meer open zou gaan. Rustboro city was niet meer de plek voor haar ouders farm, dat hadden ze wel geweten, maar toch hadden ze tegen beter weten in hun hoofd boven water proberen te houden. Ze hoopte met heel haar hart dat er ergens anders een plekje vrij kwam, zodat haar ouders hun droom voort konden zetten. Ze duwde zichzelf weer af met haar voet, waardoor de schommel begon te zwieren. Een zachte zucht rolde over haar lippen. Het deed zeer dat het met haar hulp niet gelukt was de farm open te houden. Ze had haar eigen dromen er voor opzij gezet om haar ouders te steunen en ergens voelde het nu alsof dat voor niks was geweest. Toch als ze het niet gedaan had en de farm had nog eerder moeten sluiten, had het voor haar ouders mogelijk gevoeld alsof het Cas en haar niks deed en dat was zeker niet zo. Dit was de plek waar ze waren opgegroeid, hun herinneringen zouden voor altijd verbonden blijven met deze plek. Ook als haar ouders ergens anders zouden gaan wonen, dan nog zou de nu verlaten farm in haar hart blijven. Ze zette zich weer af. Het gekraak van de schommel verbrak elke keer de stilte op het grasveld. Al klonk er altijd het geluid van de industrie op de achtergrond, daar was Laela al zo aan gewend, dat ze het niet eens meer hoorde.

Er klonk geritsel in de bosjes, waardoor Laela uit haar gedachten gehaald werd. Er ontstond een glimlach op haar gelaat toen Bayleef uit de bosjes stapte. Ze remde de schommel af terwijl de pokemon dichterbij kwam. Ze duwde haar kop tegen de hand van Laela en ze streelde haar zachtjes. “Hallo daar meisje. Zijn papa en mama ook alweer terug?” Haar ouders waren even de stad in geweest. Bayleef ging altijd mee om de spullen te tillen. Als zij terug was zouden haar ouders dat ook wel zijn. Bayleef maakte een instemmend geluid en knikte naar het woonhuis. “Moest jij mij ophalen?” Ze stond op van de schommel en liep achter de pokemon aan over het pad naar het woonhuis. Wat zou er aan de hand zijn? Onbewust liep ze wat harder dan normaal, bang dat er iets gebeurd was. Verrast stond ze stil toen ze de hoek om kwam en haar ouders zag staan. Tussen hun in stond een Stantler. De pokemon keek nog wat schichtig om zich heen en Laela keek haar ouders vragend aan. “Waarom hebben jullie hem mee?” Haar moeder stak haar hand naar haar uit. ‘Kom eens dichterbij Laela en begroet deze mooie man.’ Laela was opgegroeid met pokemon om haar heen en ze wist precies hoe ze welke soort pokemon moest begroeten. Ze ging daarom door haar knieën en hield de palm van haar hand uitnodigend iets naar boven. Even aarzelde de Stantler, maar toen stapte hij naar haar toe. Ze kriebelde over de wang van de Stantler die tevreden knorde. ‘Er was een handelaar in de stad en we konden hem niet bij hem achterlaten.’ Zei haar vader toen. Laela knikte begrijpelijk. Zo’n mooi dier had een liefdevolle eigenaar nodig. “Hij is prachtig papa, maar waar ga je hem laten nu we misschien moeten verhuizen?” Ongerust kwam ze overeind terwijl de Stantler zijn kop tegen haar elle boog duwde, waarin hij duidelijk maakte dat ze hem moest blijven kriebelen. Ze lachte even en kriebelde hem weer over zijn wang. ‘Ik had eigenlijk gehoopt dat jij hem met je mee zou willen nemen Laela.’ De blik in haar groene ogen richtte zich op haar vader. “Wat bedoel je pap?” Haar vader ontmoette haar blik. ‘Ik weet dat je hier bleef om voor onze pokemon te zorgen Laela. Je luistert altijd zo ademloos naar de verhalen van Cas. Er is geen reden meer om hier te blijven lieverd. Ga doen wat je altijd graag hebt willen doen.’ Laela haar mond was inmiddels open gevallen. “Hij is voor mij?” Stamelde ze. Ze rende op haar vader af en gaf eerst hem een knuffel, daarna draaide ze zich naar haar moeder om en gaf ook haar een knuffel. “Menen jullie dit?” Haar ouders knikten allebei. ‘Natuurlijk, het is nu tijd voor jou om je eigen weg te gaan en met hem erbij zijn we daar een stuk geruster op.’ Laela keek weer naar Stantler die haar nieuwsgierig bekeek. Ze liep naar hem toe en pakte zijn neus zachtjes tussen haar handen. “Wil je dat Stantler? Wil je met mij mee?” Zijn ogen begonnen te fonkelen en hij snorde dat hij het er helemaal mee eens was. Laela wreef tussen zijn gewei en keek haar ouders aan. “Bedankt, dan ga ik mijn spullen maar eens pakken.” Haar moeder gaf haar de pokebal van Stantler en ze rende het huis in om een rugtas te maken.

Ze gespte haar riem voor de pokebals om en stopte wat kleding in haar tas. Toen pakte ze een kleine tent en een slaapzak van het zoldertje. Voordat ze haar toiletspullen bij elkaar raapte en ondertussen nog wat extra kleren in de tas gooide. Toen slingerde ze haar tas over haar schouder en liep de trap af. Even keek ze nog achterom naar haar kamer, dit voelde gek. Ze was eigenlijk nog nooit meer dan een paar dagen weg geweest. Nu kwam ze hier misschien wel nooit meer terug als haar ouders een andere plek aangeboden kregen. Een vreemd idee. Ze liep de keuken in en verzamelde eten en drinken voor onderweg. Haar moeder duwde haar ook nog wat dingen in haar hand die ze in de rugtas deed. Toen ze tevreden was en de tas eigenlijk ook zwaar genoeg voelde deed ze hem op haar rug. Dit was wel een recordtempo tas inpakken. Renske en Gary drukten een kus op haar voorhoofd. ‘Pas goed op jezelf.’ Fluisterde haar moeder. Laela glimlachte. “Altijd.” Toen trok ze de deur achter haar dicht. Bayleef en Stantler waren met elkaar aan het spelen. “Komen jullie?” De pokemons kwamen haar kant op gesjeesd. “Tot ziens Bayleef.” Ze aaide haar zachtjes over haar neus. “Tot snel meisje.” Bayleef drukte haar snuit tegen haar wang. “Kom Stantler.” Stantler kwam naar haar toe, ze zwaaide naar Bayleef, en daarna naar haar ouders die voor het raam stonden. “Dit voelt echt gek, maar het wordt leuk toch?” Stantler bromde instemmend, voordat hij haar een stootje tegen haar schouder gaf. Daar gingen ze dan. Het tweetal liep Rustboro city in.

[Open]

Het was nog onwennig om zo met Stantler in de stad te lopen. Natuurlijk ze was er met Bayleef wekelijks geweest en het was een gewoonte om de winkels af te gaan, om de producten te halen die ze nodig waren om weer een tijd vooruit te kunnen op de farm. Dit was anders, ze hoefde nu niks. Tenminste niet meer voor de farm. Ze kon nu haar eigen weg gaan, haar eigen droom naleven. Dat was onwerkelijk en het moest nog even bezinken. Stantler liep naast haar alsof hij dat al zijn hele leven deed, terwijl ze elkaar nauwelijks twee uur kenden. Zo gek hoe iets nieuws ook ergens vertrouwd voelde. Het had meerdere kanten, maar het voelde goed. Ze kon nu gaan reizen zoals ze altijd al graag had willen doen. De wereld ontdekken en dat samen met haar eigen pokemon. Wie weet kon ze als ze er klaar voor was gymleaders uit gaan dagen net als Cas nu deed. Zou haar broer trots op haar zijn? Vast wel en wie weet kwamen ze elkaar snel weer tegen. Ze miste heb, al had ze dat eigenlijk nog nooit hardop uitgesproken. Bang dat het hem zou beïnvloeden en dat hij weer naar huis was gekomen. Ze legde haar hand op de hals van Stantler. De pokemon keek haar even vanuit zijn ooghoek aan. Moesten ze misschien nog iets kopen? Nee, ze had alles volgens mij wel in haar rugtas gestopt. Ze stopte even en legde haar hoofd tegen Stantler aan. “Het is allemaal wel veel om te bevatten. De dag is zo snel opeens helemaal anders geworden.” Verzuchtte ze. Een lichtbron trok haar aandacht. Ze ging weer recht staan en keek naar de plek waar het vandaan was gekomen. Het was een evoluerende pokemon. Ze had er genoeg gezien in haar leven op de farm. “Ooh.” Mompelde ze toen een Vivillon haar vleugels strekte. Het was altijd weer een wonderlijke transformatie en haar hart maakte elke keer een sprongetje, hoe vaak ze het ook zag. Ze liep naar de Vivillon en het meisje die naast haar zat. Dat was vast haar trainer. Ze liep met ruste passen zonder onverwachte bewegingen te maken die de geëvolueerde pokemon konden laten schrikken. Ze hoorde hoe Stantler achter haar aanliep, voordat ze voor ze stilstond. “Wat is ze mooi geworden, gefeliciteerd!” Zei ze tegen het meisje. Toen keek ze naar de Vivillon. Ze bleef op gepaste afstand. Ze kende haar niet en ze zou vast ook nog aan haar nieuwe lichaam moeten wennen, dan moest ze niet te enthousiast doen.

In plaats van dat ze wat zei, pakte ze een potlood achter haar oor vandaan. Verrast keek Laela naar het andere meisje die bedankt op het papier schreef. Misschien had ze last van haar keel en was ze haar stem kwijt? Laela glimlachte naar haar. Toen wees ze naar Stantler die bij haar stond. Waardoor haar glimlach nog breder werd. Zijzelf keek ook om naar haar kersverse pokemon. “Dat is Stantler. Ik heb hem daarnet gekregen van mijn ouders. Die hadden hem voor mij gekocht zodat ik trainer kan worden.” Ze besefte ineens dat ze de Stantler automatisch Stantler was gaan noemen. De pokemons op de farm hadden ze nooit namen gegeven, omdat ze eigenlijk altijd weer vertrokken. Zelfs Bayleef was gewoon Bayleef. Zij was ook ooit op de farm gekomen, maar haar moeder was te dol op haar geworden, waardoor ze had mogen blijven. Toch was ze gewoon Bayleef gebleven. Ze hoopte niet dat het meisje het gek zou vinden dat ze geen andere naam voor hem had bedacht. Misschien leek dat voor anderen wel ongeïnteresseerd, maar dat was het absoluut niet. Ze was het zo gewend en pas op dat moment had ze het eigenlijk door. Het voelde voor haar wel goed zo, dan was het vast niet erg. Tenminste dat hoopte ze. “Mijn naam is Laela trouwens. Mijn ouders hadden een farm aan de rand van de stad. Wie ben jij?” Vervolgde ze toen.