[open] Vladimirs Stoomboot

Vrije tijd was schaars voor haar, tegenwoordig. Als ze die wel al had, dan kon ze eigenlijk niet doen wat ze het liefste deed. Er iets over zeggen deed Cecille alleen niet. Het voelde niet op z’n plaats en bovendien wilde ze narigheid voorkomen, om de momenten die haar wel dierbaar waren te kunnen blijven behouden. Gelukkig was ze niet iemand die bij de pakken neerzat en zocht ze haar afleiding op andere plekken. Zo had een van haar nieuwe bokservriendinnen haar uitgenodigd naar een of andere stoomboot waar ze eerlijk gezegd de naam alweer van was vergeten. Het ging Cecille dan ook niet om de boot zelf, maar meer het gezelschap dat er ongetwijfeld aan vastzat.

Met behulp van Adrian verscheen het drietal als een van de eersten bij de boot. Cecille keerde haar trouwe ridder al snel terug, bang dat hij teveel aandacht zou trekken in zo’n klein gezelschap. Dat bleek daarna al niet meer zo’n probleem te zijn. Gesprekken kwamen soepel op gang, en hoewel ze de kriebels van de gids kreeg, kon ze niet zeggen dat ze spijt had van haar besluit om mee te gaan.

Steeds meer mensen vulden het groepje aan en uiteindelijk begon de gids aan zijn, waarschijnlijk, lange verhaal over wat de gelegenheid precies inhield. Cecille leunde naar haar metgezel en fluisterde net iets te hard: “Moet ik die kennen?”

"Vladimir Kuznetsov, wie kent hem niet? Ik zal jullie een uitgebreide introductie besparen, want die hebben jullie vast al vaak genoeg gehoord of gelezen. In plaats daarvan-" "Moet ik die kennen?" Sagamore keek geërgerd naar de fluisteraar, een meisje met een flinke bos blonde krullen die naar haar vriendin leunde, waarschijnlijk in een poging onopvallend en subtiel te zijn, maar klaarblijkelijk even vergetend ook daadwerkelijk zácht te fluisteren. Hoewel Sagamore zelf wel waardeerde dat deze gids niet begon met een minuten durende uitweiding van biografische basisinformatie die Sagamore allang kende, had de man de rest van zijn publiek blijkbaar toch niet goed ingeschat. Nu, als de gids het niet deed, dan zou Sagamore de educatieve taak maar even overnemen. Op zachte toon richtte hij zich tot het meisje: "Vladimir Kuznetsov, scheepsbouwer en wereldreiziger. In 1819 voltooide hij als eerste met een zelfgebouwde stoomboot, de Remoraid, een tocht langs alle regio's. Dit is de-" "-de Octillery", verkondigde de gids, zijn stem iets verheffend, misschien om de fluisteraars weer bij de les te trekken, misschien enkel omdat de naam van de boot een wat trotser volume behoefde. "Ruim tien jaar bleef Vladimir aan wal nadat zijn eerste schip was vergaan in die mysterieuze storm, maar de roep van de zee was te sterk en hij bouwde een nieuwe boot, deze boot, de Octillery. Op 10 november 1832 stapte Vladimir Kuznetsov aan boord van zijn nieuwe schuit." De gids zweeg en zette enkele stappen achteruit, van de loopplan de boot op, en gebaarde zijn toeschouwers aan boord te komen. Half verborgen onder Sagamores weelderige gezichtsbegroeiing vormde zich ondanks zijn eerdere ergernisje een opgetogen glimlach. Het was toch niet niets om een schip van zulk historisch belang te kunnen betreden.

Waar haar vriendin haar eerst in verbazing en vervolgens met ontzetting aan leek te kijken, was het aan een veel oudere man om Cecille de geschiedenis die voor haar lag uit te leggen. Het verbaasde haar niet dat deze vreemdeling zoveel over de boot leek te weten, wijze opa’s was altijd de eerste associatie die ze met die leeftijd had, en op het moment was de info meer dan welkom. Het duurde alleen niet lang voor de gids het woord van hem overnam. Daar ergerde ze zich wel een beetje aan; naar haar smaak vertelde laatstgenoemde veel te theatraal en ze kende zichzelf goed genoeg om te weten dat ze daar veel te makkelijk van raakte afgeleid. Toch gaf ze, na een dankbare blik op de oude man geworpen te hebben, haar aandacht aan de spreker.

“Dit ding is al tweehonderd jaar oud?” mompelde ze tegen haar metgezel, wie met haar ogen rolde en een lach aan de blondine schonk. “Je doet je haarkleur wel eer aan, of niet?” Cecille fronste. Wat had dat nou weer te betekenen? “Je hoeft niet mee de boot op, als je dat niet wil. Maar ik wil wel van de ervaring genieten.” Dat een vechter zo geïnteresseerd was in een simpele boot bewees voor Cecille maar weer hoe verschillend en gecompliceerd de mens was. “Nee ik ga wel mee,” reageerde ze luchtig. Of ze bij de les kon blijven was nog wel de vraag. “Ik zal niks aanraken, beloofd.” Vlak daarna legde ze haar handen op de reling, terwijl ze ruimte voor de andere mensen maakte, zodat ook zij de boot konden betreden. Cecille betrapte zich erop dat ze zocht naar de oudere man van eerder.

Hij zette voet op heilige grond, zo voelde het. Of op heilig ijzer, om het preciezer uit te drukken. De Octillery, en wij mogen er gewoon op lopen! Zijn vrije hand streek eerbiedig over de reling terwijl hij de boot op stapte en zijn hart maakte een klein sprongetje bij het voelen van het lichte deinen onder zijn voeten. Terwijl een slaperig ogende toerist vermoeid kiekjes begon te schieten was alles wat er een beetje interessant uitzag en een vader zijn zoontje ervan probeerde te weerhouden de mast in te klimmen, zette de gids zijn verhaal voort. "Zoals deze jongen hier al heel vlug heeft opgemerkt, heeft deze stoomboot naast een schoorsteen ook een mast, iets wat in die tijd niet ongebruikelijk was. Door gebruik te maken van gunstige wind kon immers heel wat brandstof bespaard worden. Maar laten we niet te lang bij de zeilen blijven hangen. Als jullie alleen zeilen wilden zien, waren jullie immers wel naar een zeilschip gegaan. Laten we in plaats daarvan de aandacht eens richten op de prachtige raderen van de Octillery..." De gids vertelde enthousiast verder en Sagamore liet zijn aandacht even wegglijden van de grote raderen aan weerszijden van de boot om de rest van het publiek te observeren. Hij vroeg zich vooral af of de jongedame van eerder nu wél aan het opletten was. Hij had daarnet wel gemerkt dat ze niet met een zucht of een rol van de ogen, maar met een dankbare blik op zijn korte uitleg had gereageerd, wat hem de indruk gaf dat ze nog wel te redden viel. Misschien kon hij hier en daar nog wel wat toelichting geven als de gids wat erg snel door zijn verhaal ging.

Wat er zo speciaal aan een mast was, ging haar te boven. Al moest ze eerlijk toegeven dat ze ook daarin probeerde te klimmen op die leeftijd. Cecille wilde er nu niet dood gevonden worden. Of, eigenlijk, dacht ze eerder dat ze zo gevonden zou worden als ze dat probeerde. De oudere man van eerder was na haar de boot op gekomen en stond, zo te zien, erg aandachtig naar het verhaal te luisteren. Cecille koos ervoor om de andere richting op te kijken om hem wat meer privacy te gunnen. Misschien had ze de verkeerde keuze gemaakt door toch mee te gaan of misschien was ze hier met een rede. Of ze ging teveel met Hero om en zag dingen waar er geen dingen te zien waren. Het knaagde wel aan haar dat ze de gids niet helemaal vertrouwde. Wat als deze boot ook een pokémon was? Nee, die kans was zo klein dat ze het niet zou geloven er twee keer op zo’n korte tijd mee geconfronteerd te worden. Zou deze boot wel voor iets onguurs gebruikt worden? Dat antwoord kon ze alleen vinden als ze bleef opletten.

De gids leek net klaar te zijn met een van zijn verhaaltjes en Cecille vervloekte zichzelf dat ze er niets van mee had gekregen. Elk spoortje informatie kon ze gebruiken. De groep werd verder de boot op gebracht en Cecille schuifelde druk rondkijkend ertussen door. Herhaaldelijk liep ze tegen de hielen van de persoon voor haar en elke keer bood ze bedrukt haar excuses aan, maar de toerist leek de helft van de tijd niet eens mee te krijgen wat er gebeurde. Of dat kwam door de vermoeide energie die om hen heen hing of omdat ze alles door hun fototoestel bekeken was Cecille niet helemaal duidelijk.

Hoe de gids de indruk had gekregen dat hij voor een voorbereid publiek sprak, was Sagamore een raadsel. Het jongetje van eerder wilde nog steeds overal op klimmen en zijn vader was meer bezig met proberen zijn zoontje met beide benen op de grond te houden dan met luisteren naar de spreker. De toerist met de camera had meer aandacht voor alles wat maar op de foto kon dan voor het verhaal, en de blondine die niet eens wist wie Vladimir Kuznetsov was leek ook nogal afgeleid. Sagamore kreeg de indruk dat hij de enige was die een beetje oplette. Of nee, dat was niet helemaal eerlijk. De vriendin van de blondine leek wel degelijk naar de gids te luisteren.

De gids vroeg of er nog vragen waren en het jongetje stak snel zijn hand op. Had hij dan toch interesse in het verhaal achter de boot? "Is er ook een wc?" bleek de vraag echter te zijn en Sagamore zuchtte. "Er is wel een toilet aan boord, maar dat is beschermd historisch erfgoed. Er is een toilet in de kiosk aan het begin van de steiger." Het jongetje ging ervandoor, gevolgd door de vader die er waarschijnlijk zeker van wilde zijn dat zijn zoontje niet onderweg ergens van de steiger zou kukelen, en de gids wreef in zijn koude handen terwijl hij de groep toesprak. "Als niemand na de rondleiding haast heeft om ergens te zijn, stel ik voor dat we even wachten tot ze terugzijn. Dan zullen we daarna de kajuit en de stoommachine bekijken."

Sagamore maakte gebruik van de tijd door de boot nog wat beter te bekijken, en passeerde de blondine. "Je kijkt rond alsof je bang bent dat we ieder moment kunnen zinken", merkte hij op. "Hij ziet er dan wel wat doorleefd uit, maar zo snel zal deze schuit niet op de zeebodem belanden." Het feit dat ze aan boord mochten zei al genoeg. Veiligheidsvoorschriften waren overal zo streng tegenwoordig.

Had het nut om een joch te vertellen dat er wel een wc aan boord was, maar dat hij die niet kon gebruiken? Cecille voelde plaatsvervangende belediging en vroeg zich haast hardop af of de man weleens een oprecht gesprek met een ander persoon voerde. Misschien was dit wel het enige sociale contact die hij kreeg. Was het aan haar om daar wat op te zeggen? Na de rondleiding kon ze eventueel een drankje aanbieden, zodat hij tenminste een keer buiten werk om met mensen kon praten.

Cecille stapte automatisch opzij zodra de jongen haar kant op kwam gerend. Hij passeerde haar met een levendigheid die haar aan haarzelf deed denken. Zijn vader had dezelfde uitdrukking op zijn gezicht als ze altijd al bij haar moeder had kunnen vinden. Cecille wierp hem een meelevende glimlach toe, hopend dat het tweetal ondanks alles toch met elkaar op konden schieten.

Hun gids bracht Cecille terug naar de groep. Met haar tanden plukte ze voorzichtig aan haar onderlip, zich afvragend of ze überhaupt wel plannen had voor de komende week. Haar vriendin was zo druk… En ze moest zichzelf ook bezighouden met haar training regime. In principe had ze dus nog genoeg te doen. Maar daar moest ze nu niet aan denken. Ze was ergens mee bezig. Een kleine frons verscheen op haar voorhoofd. Waarmee ook alweer? In een poging het zich te herinneren, ging haar blik voor de zoveelste keer over de verschillende mensen en het stukje geschiedenis waar ze zich op bevonden heen.

Dat de oudere man van eerder haar had benaderd, was haar niet opgevallen. Totdat zijn stem haar bijna uit haar vel liet springen. Cecille keek omlaag in een poging zijn blik te vangen, maar hij had meer oog voor het schip dan zijn gesprekspartner. Beide wenkbrauwen gingen voorzichtig omhoog. Zinken? “Oh nee hoor,” zei ze tegen hem. “Als dat gebeurt kan ik nog altijd zwemmen.” Haar handen verdwenen in de kleine zakken van haar jack. “Maar ik heb wel het gevoel alsof er iets niet klopt. Ik weet alleen niet wat.” Ze trok een grimas. “Misschien verbeeld ik me dingen.”

Ze maakte een schrikachtige indruk, wat nogal in contrast stond met haar stoere uitstraling. Het bleek niet het mogelijke vooruitzicht in de golven ten onder te gaan te zijn dat haar onrustig maakte, maar een duidelijke andere verklaring kon ze ook niet geven. "Misschien heb je te veel films gekeken", beaamde Sagamore geamuseerd, terwijl hij de boot nog eens rondkeek. Tja, wie weet was de boot wel een dekmantel voor een criminele organisatie waar de gids een loopjongen van was. Tja, wie weet was de slaperige toerist wel een dekmantel voor een geharde detective die een geheim onderzoek uitvoerde en enkel overal foto's stond te maken om bewijsmateriaal te verzamelen. Tja, wie weet, wie weet, wie weet. Maar waarschijnlijk niet. Het feit dat hij zelf mogelijkheden stond te bedenken gaf ook alleen maar aan dat de avonturenromans van zijn jeugd hem iets te goed bijgebleven waren. "Of zou je Vladimirs Vloek soms voelen?" suggereerde hij met een schamper lachje terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Hij begon te vermoeden dat het spookverhaal de voornaamste reden was voor de aanwezigheid van tenminste de helft van de bezoekers.

Teveel films? Cecille kon zich elke titel die ze de afgelopen jaren had bekeken goed herinneren, en dat was voor haar een teken dat ze de laatste tijd eigenlijk veel te weinig films had gezien. Maar er was wel een andere verklaring die, als je er echt bij stil stond, sterk op films aansloot. De avonturen die ze met Hero en Kenneth had beleefd deden sterk aan verfilmingen uit Unova en Kalos denken. Niet alleen met hen – op zichzelf had ze ook al wat gekke dingen overleefd. Cecille stond net op het punt om het nare gevoel in haar onderbuik af te wimpelen en de oude man gelijk te geven, toen hij een onderwerp aanknoopte die haar de kriebels gaf.

Ze keek de man meteen aan. “Vladimirs Vloek?” herhaalde ze, luider dan ze eigenlijk bedoeld had. Vloeken bestonden niet… Toch? Wie was zij om dat te ontkennen, na alle gekke dingen die ze in Kalos al had gezien. Dan was een klein botenvloekje misschien nog wel het minst vreemde…

Oh hemeltje, nu was het einde natuurlijk zoek. Hij had de woorden nog nauwelijks uitgesproken of ze sprong er al bovenop, duidelijk met meer aandacht voor de woorden zelf dan voor de toon die hij ervoor had gebruikt. Hij zuchtte een keer. "Het is een sprookje, meisje, meer niet. De Remoraid verging in een plotselinge, lokale storm, Kuznetsov ging jaren de zee niet meer op, en toen hij met de Octillery uitvoer, werd het scheepje later leeg op de golven teruggevonden. Er zijn daarna nog wat ongelukken gebeurd, geen ongewone dingen, maar mensen trekken graag conclusies, dus men besloot dat er wel een vloek moest rusten op Vladimir Kuznetsov en zijn schepen." Hij haalde zijn schouders op. "Het gemiddelde individu heeft nu eenmaal behoefte aan spanning en sensatie. Een weldenkend mens hoeft zich niet in dergelijke hysterie mee te laten slepen." Toch kreeg hij even het onaangename gevoel dat er iemand naar hem keek. Een blik opzij maakte echter duidelijk dat het niet om geesten of andere bovennatuurlijke verschijnselen ging, maar gewoon om te gids, die over het dek hun kant op kwam lopen. "U bent toch niet mijn verhaal aan het stelen? Het stuk over de vloek had ik nou juist voor later bewaard", zei hij met een lach.

Met een vastberaden vlam in haar ogen luisterde ze naar wat de oude man haar kon vertellen over de vloek. Zelf zou ze altijd bij hoog en laag volhouden dat ze helemaal niet bijgelovig was, maar diep van binnen wist ze dat ze zichzelf een leugen voorhield. Dit klonk akelig echt. Maar misschien had de beste meneer gelijk, en was dit gewoon hysterie. Cecille wist op het moment niet wat ze moest geloven en vroeg zich even af of zijn woorden wel geruststellend waren.

Ze was zo aandachtig naar het verhaal aan het luisteren, dat de stem van de gids haar haast uit haar vel liet springen. In een poging nonchalant over te komen, legde ze haar armen achter haar hoofd, zelf al lang wetend dat het gebaar er erg houterig uitzag. “Da’s mijn schuld,” lachte Cecille – waarbij ze zelf kon horen hoe geforceerd het geluid uit haar keel kwam. “Ik zal niks aan de rest verklappen, hoor.” Dat knagende gevoel was er weer. Kwam het door het verhaal, of moest ze toch bij de gids kijken? Cecille oogde hem van top tot teen. Haar gevoel zei haar dat ze voor hem op moest passen. Ze hoopte vurig dat haar gevoel het voor een keer mis had.