... But You'll Remember Me for Centuries [Closed]

Afwezig stond ze op en deed een tiende poging om haar shirt nog verder in haar broek te stoppen. Ondanks dat de stof gehoorzaam deed wat ze ervan vroeg, voelde het toch niet helemaal correct. Zat het diep genoeg? Kriebelde het haar niet teveel? Wat als het tijdens de match de wijde wereld wilde verkennen? Zouden ze haar daarop afkeuren?

Cecille gooide haar hoofd in haar nek en bromde. “Blijf uit je eigen hoofd,” voegde ze er op een lage toon aan toe. Haar blik viel op de poster die op een van de kluisjes was geplakt. ‘Skarsgård’ gaapte haar in grote, strakke letters terug aan.  Zelfs na al die eerdere matches voelde het vreemd om te beseffen dat het om haar eigen naam ging. Niet die van haar vader, dit had ze allemaal zelf bereikt. Ze werd herinnerd aan het korte interview die de lokale sportzender met haar had gewild. Elke keer als ze daaraan terugdacht, voelde ze opnieuw die plezierige kriebels in haar buik. Cecille’s handen verplaatsten zich naar haar buik, waar ze voor een paar tellen op bleven rusten. Daar waren ze weer.

Was het een wonder? Niet echt. Ze was uit het niets komen opzetten en had bijna al haar gevechten weten te winnen. De C was zo snel in een B veranderd, dat ze zelf nog steeds niet kon geloven dat dit werkelijkheid was. En vanavond spande het erom of het een A ging worden. Cecille wilde zo graag in de grote league meedoen, maar was ze er wel klaar voor?

Als ze menig media outlets moest geloven, dan vonden zij van wel. Cecille dacht terug aan de jeugdtoernooien, waar ze vaak als ongeduldig en roekeloos was bestempeld. Ze vroeg zich af of diezelfde mensen nu wel anders zouden zingen. Maar was haar groei wel genoeg? Of ging ze zichzelf zo erg opfokken dat het vanavond weer grandioos mis zou gaan?

“Niet aan denken,” mompelde ze tegen zichzelf. Ze zakte door haar knieën en hield haar gebalde handen voor zich. Rustig en vloeiend stapte ze de ruimte door en wierp haar vuisten met gemikte precisie door de lucht. Af en toe volgden haar voeten als vanzelf. Cecille herinnerde zich de trainingen met Minnoo en Dahlia en merkte dat haar lichaam daar toch meer van had opgepikt dan ze zelf had verwacht. Vroeger was ze bovenop iemand gesprongen om hen zo snel mogelijk uit te schakelen. In haar laatste matches liet ze haar tegenstander steeds vaker op haar af komen om hun zwaktes te ontdekken.

Haar vader zou trots op haar zijn. Nee, ze wist dat hij trots was. Dat liet hij de laatste tijd wel vaker na een match horen. Het liefst had ze hem vanavond hier gehad. Een gedachte die voor elk gevecht leek terug te keren – en een gedachte waar ze nooit op in kon gaan. Fredrik zat in Johto, en hoewel ze hem makkelijk naar Kalos kon krijgen als het om geld ging, speelde er meer in het leven dan een paar centen. Hij zou vrij moeten vragen en zijn vrouw achter moeten laten. Of Lena zou ook vrij moeten krijgen om te zien hoe haar dochter in elkaar werd gemept. Haar moeder had een hekel aan de gevechten, dat kon ze de vrouw helemaal niet aan doen. Om haar man dan ook nog eens speciaal daarvoor van haar weg te houden, voelde haast cru aan.

Cecille rechtte haar rug en liet zich met een dreun tegen de kluisjes achter haar vallen. Ze ademde diep in. Het was oké. Fredrik hoefde er niet per se bij te zijn voor haar om zich goed te voelen. Toch kon ze niet ontkennen dat ze in haar eentje genoeg op haar gemak was. Als het haar vader niet was, dan had ze liever haar vriendin bij zich. Sara had echter haar eigen bedrijfsleven om zich over te bekommeren. Dan was er Yara, wie het druk had met Rangerwerk. Hetzelfde gold voor haar beste vriendin. Jean-Pierre was een combinatie van haar ouders. Wie bleef er dan nog over?

Haar pokémon.

Ze duwde zich met haar handen af en liep doelbewust naar haar eigen kluisje. Haar schoenen en kleren lagen er halfhartig in gedumpt, maar bovenop lag haar riem met pokéballs. Als ze het zelf voor het zeggen had gehad, dan was haar maatje de man die haar het drinken aangaf. Sivar mocht echter niet in de buurt van de ring komen. Iets over dat pokémon agressief konden worden als ze hun trainer pijn zagen lijden. Cecille vond het maar een domme regel – haar Tyrogue wist zich echt wel te beheersen. Beter dan haar, in elk geval. De regel gold, althans dat hoopte ze, niet voor de kleedkamers. Met een kleine glimlach pakte ze dan ook zijn bal eruit en liet hem in een witte lichtstraal vlak naast de bank verschijnen. Zijn gouden oogjes keken haar vragend aan.

“Zin om nog even met me op te warmen?” vroeg ze aan hem, haar mondhoeken inmiddels tot een grijns opgekruld. Hij knikte enthousiast, waardoor haar tanden bloot kwamen te liggen. De twee deden een paar rek en strekoefeningen, voordat Cecille dezelfde positie als eerst aannam en Sivar als haar spiegelbeeld tegenover haar kwam staan. Een paar vlugge, zachte uitwisselingen vonden plaats, waar beide partijen hun best deden om alles vloeiend te ontwijken en dezelfde kracht terug te sturen. Ze wisten precies hoe de ander zou bewegen, waardoor een echt spannend gevecht uit bleef.

Een zachte klik bracht hen uit hun concentratie. Nieuwsgierig keek Cecille over haar schouder, recht in de ogen van een van de helpers. “Hey, mooi zo, je bent al zo goed als klaar. Het is bijna tijd,” zei hij. In zijn blik kon ze sporen van opluchting zien. Cecille knikte en draaide zich naar Sivar toe. “Je hoort het maatje, je moet weer even terug je bal in.” Hij trok een gezicht alsof hij net in een Aspear bes had gebeten. Zijn trainer lachte schaapachtig. “Ik beloof je dat als ik klaar ben, je er meteen weer uit mag. Goed?” Zijn ogen gleden van boven naar beneden, voor hij dan toch met een knikje instemde. Sivar verdween in een rode straal zijn bal in en werd veilig in haar kluisje opgeborgen.

Cecille draaide op haar hielen naar de deur toe, plukte haar handschoenen van de bank en wandelde gestaag naar het enige dat tussen haar en de ring in stond.

Een klein half uurtje later keerde ze terug; een ervaring, bloedneus, dikke lip en een hogere klasse rijker.