In little ways

Ragya was een werkende moeder en dit kon voor enkele problemen zorgen. Zoals wanneer je je kind kwijt raakte. Dit gebeurde gelukkig minder vaak dan dat je zou denken. Nu was het voor haar ook niet de beste situatie om een jong kind mee te sleuren naar een geheime criminele basis, maar ze had nu eenmaal weinig andere opties tot haar beschikking. Heel dat kindjes maken was ook niet in haar planning geweest, soms gebeurde het nu eenmaal. Nog steeds had ze af en toe haar twijfels over deze levensbeslissing, al was het in het algemeen in een zegen geweest. Ze stond sterker in haar schoenen en ze had nu een reden. Een reden om te vechten. Surtr. Over hem gesproken, hij was weg. Rag had hem voor enkele seconde op de grond gezet en ze had zich nog niet omgedraaid en hij was er vandoor. Hij was nog zo jong? Hoe werkte dit ding nu al tegen? Hoe dan ook ze was naar hem op zoek, waardoor ze uiteindelijk een lab binnenliep en hier een bekend persoon zag. "Echo" Riep ze naar hem, waarna ze wantrouwiger dichterbij kwam. Ze had dankzij Tawnee niet al te veel liefde meer voor labs. "Heb jij Surtr gezien?" Ze wist dat haar joch graag hier kwam om naar de fossielen of de test pokémon te kijken. Dus om hier te beginnen met zoeken was een goede start. Daarbij was Echo niet verschrikkelijk, dus dat scheelde voor al enorm.

De roodharige keek de jongen eens kort op en af. Zijn aanzicht was vertrouwd voor haar maar zelfs zij moest toegeven dat hij eruitzag als een ramp. Hij leek alsof hij al dagen in dit kot woonde, en aan het bewijsmateriaal te zien was dat ook zo. Alle levensbehoeftes leken op een halt gezet te zijn voor whatever onzin hij mee bezig was. Ze hoopte dat hij nog weleens naar de wc ging en ging douchen, maar misschien was die hoop tevergeefs. Iedereen kon zien dat hij gewoon naar bed moest en zich als een fatsoenlijk mens moest gedragen, maar ze kende hem langer als vandaag, en zelf zou dat advies ook eens moeten opvolgen.
En toen leek deze slaapkop boos te worden, waardoor ze zelf die houding meteen spiegelde dankzij haar instinctieve gedrag. En haar fight or flight was enorm sterk, voornamelijk de laatste. Vandaar dat ze ook naar voren liep en dichter bij de ander kwam staan, iets wat al een dappere zet was dankzij het douche-debat, om boos terug te staren. “Nee. Het punt van kwijt zijn is dat ik niet weet of hij hier is. Daarom vraag ik het.” Ze wilde ook niet toegeven dat ze een fout gemaakt had, dat ze niet wist dat Surtr al zo nieuwsgierig was en zo goed kon lopen. Het ging ook zo verdomd snel. “En alsof jij zo veel beter bent, man je bent hier half slapend aan het werken. Een drie jarige kan gevaar nog beter zien aankomen dan jij” Ze had een diepere ondertoon van accent in haar stem liggen, waarna ze de energie van zich afschudde en weer afstand nam, proberende de woede in toon te houden. “Daarbij is Surtr veilig, Aldrei is bij hem. Ik moet ze gewoon vinden. Dat is alles… Dus ga je me helpen of ga je hier in je eentje sterven aan vermoeidheid?” Uitdagend zoals altijd, al was deze hele opstelling maar schijn. Die woede, die uitdaging. Ze was gewoon bezorgt en bang, iets wat ze niet wilde toegeven aan Echo.

Uiteindelijk leek de plaatselijke zombie toch toe te geven en willend te zijn om te helpen. Iets wat de roodharige ergens kon waarderen. Met een kleine zucht leek ze op naar de ander terwijl die vragen begon te stellen, haar irritatie binnen houdende. Want natuurlijk had ze al gezocht op de plek waar ze hem verloren was, dat was logisch. Het nadeel was dat Aldrei geleerd had om het kind niet te stoppen in zijn weg, enkel te beschermen. Dit was zodat de Ninetales niet constant aan Surtr zat te trekken. Haar zoon leek enorm nieuwsgierig te zijn, al kon dat gezegd worden over alle kinderen van zijn leeftijd. "Je weet mijn kamer te zitten? Daar." Ze had haar oude kamer weer gebruikt nu alles met Lucian wat minder ging. Ze waren uit elkaar gegroeid en toegeven was de mysterieuze baby ook niet gewaardeerd. Het maakte haar weinig uit, het belangrijkste was dat ze weer in de base verbleef. Het was ook handig zodat ze hier kon werken en de peuter in haar bed kon laten slapen tussendoor. Echo besloot haar probleem op te lossen door zijn Absol uit diens bal te halen, een die ze meteen uitdagend aanstaarde toen ze diens blik voelde. Mooi niet dat een pokémon haar zo ging judgen. Toch accepteerde ze de hulp en pakte uit haar jas Surtr zijn favoriete knuffel. Een kleine Taurus knuffel. Eentje gevuld met kleine bolletjes zodat hij niet eens rechtop kon staan, maar zacht en flexiebel was. Ze zakte door haar knieën en hielt de knuffel voor de ander, om tegelijk tegen Echo te praten. "Als we hem hebben rij ik jou naar huis toe" ze kwam weer omhoog en borg het speeltje op. "Zo blijven werken word nog eens je dood. Ik breng je terug, jij gaat douchen, slapen en fatsoenlijk eten. Neem een dag vrij en ga dan weer verder met je...werk" ze keek neer op de lab spullen, dingen die voor haar nutteloos plastic leken. Ragya was niet al te slim aangelegd met zulke dingen en vond er dan ook geen waarde in. Maar goed, ze had sinds dat ze moeder was een redelijke hoeveelheid moederinstinct opgebouwd, waardoor ze automatisch deze nieuwe zorgzame kwaliteit op andere gebruikte. Al werd het nog altijd overgebracht met een snauwende toon.