Dumb ways to die | OPEN

Zo'n zeven weken nu. Ze was ongeveer zeven weken zwanger. Of acht? Of meer? Eigenlijk wist ze het niet meer. Ze wilde niet meer denken aan die ene nacht. Maar ze wist dus niet wanneer het kind geboren werd, hoewel dat sowieso nooit met zekerheid te zeggen was. Zij was daar zelf zo'n voorbeeld van. Uitgerekend op 6 februari, maar het werd 8. Dus haar zoon of dochter kon ook op elk moment geboren worden. Nee, niet nu. Ben je gek. Ze was waarschijnlijk net twee maanden in verwachting. Dat zou meer lijken op een verlate tijd-van-de-maand. Of was ze nou al overtijd? Ze had geen idee, ze wist er maar weinig van. Maar ze wist wat. Dat had ze opgezocht. Ze wilde wel weten waar ze aan toe was met dat kind, whatsoever. Het was maar goed dat ze het aan haar moeder ging vertellen vandaag, die wist er immers alles van door Chloe en Alyss zelf. Aan de andere kant werd het vast ook wel heel wat moeilijks om het te vertellen. Alles te vertellen. Het werd allemaal moeilijk, vooral omdat de zwartharige het het liefst vergat. Ze wist nu al niet eens meer wanneer het was, en daar was ze hartstikke blij mee. Alles van die dag wilde ze uit haar hoofd, behalve dingen als haar eerste ontmoeting met Celoso en de eerste mega evolutie doen met Cespéd. Dat was wel iets om te onthouden. Maar verder wilde ze alles kwijt. Alles vergeten. De datum, het weer, haar kleren, de locatie waar ze verbleef, dat was ze nu allemaal al vergeten. Nu de herinneringen nog.

Ze klom uit haar slaapzak. Een lichte hoofdpijn speelde op, maar het was vooral de misselijkheid die haar aandacht trok. Arceus, ze werd niet ziek, toch? Of was het normaal? Daar had het internet ook iets over laten vallen. Ze hoopte maar dat het erbij hoorde, want ze had absoluut geen zin en tijd om ziek te worden. Met haar linkerwijsvinger wreef ze over haar neusbrug, en vervolgens over haar voorhoofd. Ze zat op het bed in het hotel en luisterde wat afwezig naar de regen die tegen het raam tikte. Het voelde alsof er iets in haar keel zat, als een brok voordat je moet huilen, maar dan niet hetzelfde. Meer alsof ze moest overgeven ofzo. Man nee, dat ging ze niet doen. Ze had al meer dan twee jaar niet meer gekotst, als ze niet een keer was vergeten. Ze zat daar maar en slikte steeds om het gevoel in haar keel weg te krijgen, maar het ging niet weg. Op een gegeven moment ging het toch mis. Ze liep op rap tempo naar het toilet en boog zich over de wc, om haar maaginhoud eruit te gooien. Het duurde even voordat ze zich weer ophief van de ongemakkelijke positie. Gatver, ze haatte overgeven. Daarna voelde ze zich altijd zo smerig ook. De digitale klok in het grijze stukje van de spiegel vertelde haar dat het half acht was. Ze had tijd zat om even te douchen... De zwartharige keek naar de cabine, haalde haar schouders op en begon de pyjama van zich af te pellen. Oversized shirt en een dunne joggingbroek met afgeknipte pijpen. Ze stopte de dingen direct in de wasmachine, om ze even kort te wassen. Toen stapte ze onder de warme stralen van de douche. Vrijwel meteen voelde ze zich beter. Frisser, warmer, lichter. Ze zuchtte toen ze haar natte, opgewarmde handen even over haar gezicht haalde. Dit moest ze vaker doen, in een hotel slapen. Maar ze wist dat ze geen geld had om elke dag in een hotel te logeren. Maar eens in de zoveel tijd... Douchen was en bleef immers een fijne bezigheid, en in het center waren die dingen vaak smerig. In hotels werden ze veel vaker schoongemaakt. Ze was daarom ook een halfuur verder toen ze de kraan eindelijk dicht draaide. Acht uur. Om half twaalf had ze afgesproken in de Friend safari. Om half tien ging haar trein naar Kiloude; ze zat helemaal in het andere eind van Kalos. Ze moest nu wel een beetje gaan opschieten. De wasmachine was klaar, en ze viste de natte kledingstukken eruit, om ze uit te wringen en even op te hangen. Ondertussen hielp ze zichzelf in haar gebruikelijke witte jurk en het groene vestje. Ze rolde haar slaapzak op en wekte Celoso, die door alles heen was geslapen aan de overkant van de kamer. De shiny Mawile had languit liggen slapen over twee stoelen heen. Nu werd hij echte gewekt door de hand van zijn trainster die zijn kop aaide. Hij stond op van zijn ligplekje. Ze liet hem terugkeren in zijn gele en blauwe shiny ball. Alyss propte haar spullen in de tas, welke ze onder de gitaarhoes haakte. Daar kwam de opgerolde slaapzak nog op, en toen hing ze de draagbanden van de hoes over haar schouders. Toen kon ze weg. Ze gaf een laatste blik aan de kamer. Het bed had een weggeslagen dekbed, en over een stoel hing een natte handdoek. Twee stoelen stonden nog random midden in de kamer. Een spoor van natte voetstappen liep van de badkamer naar de kleine kast naast het bed, waar een kleed op de grond lag met natte vlekken erin. Ze had er een zooi van gemaakt, maar het had erger gekund. Bovendien betaalde ze goed voor het hotel, dus hoefde ze niets op te ruimen. Het voordeel van restaurants en hotels. Ze ruimden je voor je troep op. Ze liep naar buiten, draaide de deur helemaal op slot en ging met de trap naar beneden - want de lift vertrok net. Ze liep vier trappen naar beneden terwijl ze haar haar tot een knot draaide. Ze bond hem niet vast, maar liet hem los in de capuchon van haar jas liggen. Bij de receptie leverde ze de sleutel van kamer 214 weer in. De brunette achter de toonbank glimlachte wat nerveuzig naar haar toen ze de sleutel innam. "Tot ziens, hopen we," sprak de dame. "Tot ziens," antwoordde de zwartharige daarop, met een glimlach over haar gezicht. Toen verliet ze het gebouw.

Perron 7. Wacht wat? 7a of 7b? Of was het nu 8? Ze zocht nogmaals een bord, maar het was niet nodig, gezien haar trein omgeroepen werd. "De trein naar Kiloude city van 9 uur 30 vertrekt over vier minuten van spoor 7b. Voor deze rit is een train pass verplicht," Terwijl het werd herhaald stond ze op de roltrap naar het juiste perron, volledig in de stress geschoten door de mededeling over de train pass. Waar was dat ding? Terwijl ze zocht stapte ze het juiste perron op en de juiste trein in. Ze zocht een plekje tegenover een ouder meisje wat zat te bellen. Ze bleef zoeken, en na een stressvolle twee minuten vond ze het ding, op het moment dat de trein op gang kwam. Ze zuchtte vol opluchting. Een controleur kwam langs en scande alle passen, ook die van haar. Ze was eerst bang dat hij het niet zou doen ofzo, typisch iets voor haar om dat te hebben, maar ze kreeg de kaart terug met een knikje erbij. Opgelucht stopte ze het groen en witte ding terug in haar binnenzak en- Hey! Wat was dat nou? Ze voelde in de grote binnenzak, en bedacht zich dat ze daar een ei had zitten. Ohja! Ze was het echt helemaal vergeten, en plotseling was ze bang dat het niet warm genoeg was gebleven de afgelopen dagen. Alyss nam het dus uit de binnenzak, om het tussen haar handen en tegen haar buik te houden. Ondertussen bestudeerde ze de kleuren van het voorwerp. Groen, geel... Hm. Wat kon het zijn? Ze zou het niet weten, maar wilde het wel uitvogelen. Ze klapte haar dex open en keek welke pokemon ze was tegengekomen die geel met groen waren zoals het ei. Ze scrollde langzaam door de lijst, maar ze kon niet echt een pokemon vinden welke het wel zou kunnen zijn... Ook niet erg. Dan bleef het een verrassing... Voor nu. Ze zette het ei half tussen haar benen, tegen haar buik aan. Haar handen vouwde ze eromheen. Zo, dat hield ze in de gaten. Ze draaide wat zijdelings en keek uit het raam, naar de prachtige landschappen die met meer dan 120 kilometer per uur aan haar voorbijraasden. Wat groens, wat wits, wat geels en wat roods... Het was echt vreemd, de landschappen veranderden allemaal zo snel van vorm. Dit was echt wat ze bedoelde toen ze had gesproken over het verschil met deze plek en Hoenn. Met wie ookalweer? Andy? Ze geloofde van wel. Er waren veel verschillen tussen Kalos en Hoenn die ze toen besproken hadden, maar deze viel het meest op. Zoveel soorten landschappen, het was echt niet te geloven. Je zag sneeuw in Snowbelle en Dendemille, en dan de Lumiose badlands stond daar compleet tegenover, met hun warme, droge klimaat. Het regende veel in Ambrette en Couriway. In Santalune was er, in al de keren dat ze er was geweest, altijd een zonnetje zichtbaar aan de hemel. In Kiloude was het warm, wist ze, al was ze er pas één keer eerder geweest. Lekker warm, echt het juiste soort weer voor haar. Ze hield van warm weer, yesh. Toch kwam ze aan de andere kant ook wel graag in Snowbelle en Dendemille. Sneeuw was immers mooi om te zien, en daarbij waren de ijskoude plekken waar het altijd sneeuwde ook goede trainingslocaties voor fire types. Stimulerend, dan hadden de aanvallen immers extra veel effect. Niet haar probleem als het daar overstroomde. Sorry bewoners van Dendemille... Niet jullie schuld... Afwezig aaide ze het ei, en op een gegeven moment voelde ze iets. Een moment waarop het warmer werd. Ze keek naar het groen met gele ei, en vond een flikkerend lichtje in plaats van de saaie, koele buitenkant. Geïnteresseerd keek ze naar het ei, elke drie keer dat het even opgelicht had stopte het weer enkele seconden, en dan ging het weer door met knipperen. Alyss blik bleef erop gevestigd, totdat ze besefte dat ze in een trein zat. Shit, had het ei echt geen beter moment kunnen kiezen om te hatchen? Ze keek even rond, maar merkte dat niet veel van de andere reizigers op de trein erop letten. Het meisje tegenover haar was te druk met haar holocaster, de jongen aan de overkant sprak zijn Purrloin wat beschuldigend toe. Ze keek door de gleuf tussen de banken achter haar heen, en zag niemand kijken ofzo. Het was veilig. Ze hoopte dat het geen bijzondere pokemon was, dan kreeg ze geen bemoeials achter zich aan. Het ei knipperde al heviger, nu zonder pauzes, en sneller. Elke keer dat het oplichtte werd het even warm, alsof ze het lichaam van een kleine fire type in haar handen had, zoals ze vroeger deed bij Amarilla. Nu begon het licht elke keer langer aan te houden. Steeds langer, zonder stoppen, bleef het dan warm, en dan ging het uit voor anderhalve seconde, om dan weer op te lichten voor meer dan vijf seconden. Toen dit zo'n tien keer gebeurd was leek het eindelijk zover te zijn. Het licht hield aan, en het werd ook alsmaar helderder en warmer in haar handen. Ze glimlachte toen het witbelichte ding eindelijk een vorm aannam. Het kreeg een lichaam, een kop en ledematen, staart en oren. Het was ongeveer zo groot als de helft van de afstand van de vloer tot haar knie, merkte ze. Best groot dus. Het licht vervaagde als na een evolutie, en op haar schoot zat een pokemon, die vragend om zich heen keek. Alyss glimlachte naar hem en aaide hem eens over de kop. "Hi, ik ben Alyss. Welkom bij het team," sprak ze voorzichtig. De groen en gele pokemon, die haar een electric type leek, keek naar haar op. Zij had haar pokedex gepakt om het diertje op haar benen te scannen. Het ding sprak, met zijn metalen stem. "Elektrike, the Lightning pokemon. It generates electricity using friction from the atmosphere. In seasons with especially arid air, its entire body blazes with violent showers of sparks. Goed, dat was best een leuke pokemon. Ze scrollde wat door de movepool en de evoluties, en ze werd helemaal verliefd op het diertje. Ze legde haar hand op zijn kopje toen hij met zijn voorpootje naar het blauwpaarse machientje sloeg. "Hecho, zo noem ik je," Van he hecho, ik heb gedaan. Heel onlogisch, maar het was wel een leuk woord. Het beestje reageerde met een hoog geluid, waarna het ging liggen om even te slapen. Lekker warm.

Ze liep over het station met de jonge electric type in haar armen. Ze was blij dat ze er was, want de treinreis was ze ook wel weer een beetje zat. Het was wel weer genoeg geweest. De Elektrike was ook blij. Het kleine beestje piepte nog eens en zette zijn pootjes op haar schouder, om te kijken wat er daarachter gebeurde. Enthousiast verkende het dingetje de wereld om hem heen, en het was gigaschattig on te zien. Dit was ook waarom ze zo hield van babypokemon. De groene pokemon zou snel groeien tot twee keer zijn grootte nu, en zou nog groter worden, maar voor nu kon ze hem vasthouden en helpen terwijl hij zijn plek leerde kennen. Dat vond ze leuk. Misschien was dat ook deels de reden dat ze de baby hield... Maar ook dat ze echt zwaar tegen abortus was. Haar gedachten dwaalden bijna weer af toen ze een bekende zag. Chloe en haar moeder stonden voor het station te zwaaien naar het jongste gezinslid. Alyss versnelde haar pas even, waardoor Hecho protesteerde, en ze bereikte haar familie al snel. "Hey meisjes, wat fijn om jullie weer eens te zien," sprak Abby Timer, die moeder van de twee reizigers. Toen ze de Elektrike opmerkte toonde ze daar echter direct interesse in. "Awh, wat een schatje! Van wie heb je die?" vroeg ze aan haar jongste dochter. Alyss glimlachte haar moeder toe. "Ik vond het ei ergens. Zullen we naar de Friend safari gaan? We hebben allemaal wel wat te vertellen, denk ik zo," stelde de zwartharige vervolgens voor. De andere twee vrouwen knikten. "Ja, jullie houden zoveel achter voor jullie oude moedertje," De oudste blondine trok een pruillip, maar schoot toen in de lach en ging haar kinderen vooruit richting de safari.

Ze kwamen binnen in de entreehal. Er waren niet veel mensen, en ze konden zich dus meteen aanmelden om de safari te betreden. De coördinator liet haar trainerspas zien, waarna ze toegang kreeg tot het open pokemonreservaat. Ze ging alvast het reservaat binnen, en wachtte daar op de twee blonde vrouwen. Samen liepen ze een eind, waarin ze stil waren, en enkel om zich heen keken. Alyss spotte een groepje Shuppets. Bah. Ze hield niet van ghost types, jakkes. Ze vond ze echt niet eng, gewoon vervelend. Ze had ooit een Misdreavus willen vangen, maar die bleef maar niet in de pokeball zitten. Uiteindelijk had de zwartharige het opgegeven, en daarbij meteen alle ghost types. Chloe wees haar op enkele Mr. Mime, waar ze kort om moesten lachen. Zij en haar zus hadden altijd lol gehad om sommige pokemon, zoals Barboach en Mr. Mime. Gewoon zo lelijk en onnodig, like whut. Abby had een plek gevonden, waar ze ging zitten op haar jas op de grond. De twee meiden ploften naast haar neer, en Chloe begon met haar dingen. Eerst haar pokemon. "Ik ben Chloe," sprak ze, en ze hief haar handen even op. "Hallo Chloe," sprak de jongste reiziger tegelijk met haar moeder, heel braaf. "Kijk, ik heb dus een Luxray, een Glameow, een Ivysaur, een shiny Swadloon, een Vulpix en een Heracross bij me," vertelde ze trots. "Mega Heracross," voegde ze eraan toe. Toen ging ze verder over iets anders. "Ik heb één mededeling. Positief, niks ergs. Want... Ik ga stoppen met mijn reis. Die heeft nu al vijf jaar geduurd. Ik ga met Kristopher een fokkerij openen in Camphrier town, en dan ga ik dus leren om breeder te worden," Oké, dat wist Alyss ook nog niet, dus er viel een korte stilte. Toen feliciteerde Abby haar blonde dochter en was de spanning weg. "Ja, klinkt leuk. Dan weet je tenminste alles over baby's als jullie er één krijgen," Ze kon het niet laten haar zus even te plagen. Ze kreeg een vriendschappelijke duw gegen haar schouder. De blondine gaf toen aan dat dat het enige was, en toen was Alyss aan de beurt. Ze begon met haar team. "Ik heb dus een Elektrike, een Leafeon, een Delphox, een Sealeo, een mega Sceptile en een shiny mega Mawile," So classy. Bij de laatste verwijdden Chlo's ogen zich een beetje, en de moeder van het tweetal fronste. "Waar is Promise?" vroeg deze. Een steek ging even door het hart van de coördinator. "Dat wilde ik gaan uitleggen. Die is weg. Een dude van Team Rocket stal haar... En ik heb haar al zo'n twee maanden niet meer gezien..." Abby sloeg haar handen voor haar mond, maar de blonde meid haalde ze ervoor vandaan. "Bewaar die beweging maar voor later," sprak de jonge blondine, en de aandacht ging weer terug naar de jongste vrouw van het gezelschap. "Er zijn veel dingen die ik je moet vertellen mam. Ik had je ook beloofd om te vertellen over die  krassen in m'n gezicht. Nou, die zijn van papa," Weer een gasp. "Hij vroeg me om vergiffenis, maar ik weigerde. Hij liet me gaan, maar later viel hij me aan. Hij greep me, trok me een steegje in en sneed me vervolgens in het gezicht, om het dicht te branden met een fakkel," Ze kon het bijna moeiteloos vertellen. Het enige wat ze nog voor hem voelde was haat. Geen angst meer. Ze kon hem aan. "Ik... Ik rende weg toen hij klaar was. Ik ben volgens mij buiten bewustzijn geraakt. Cespéd, mijn Sceptile, bracht me naar een café, om daar te vragen om hulp ofzo. In plaats van een dokter of iets dergelijks was het een jongen van een jaar of... Weet ik niet eens meer," Niet helemaal waar, maar ze liet het zitten. "Hij bood me een drankje aan... Alcoholistisch, maar dat begreep ik niet. Ik was gewoon verdoofd van de pijn, als je het begrijpt. Dus ik dronk tot ik dronken was, en toen gingen we naar zijn huis om daar te slapen. En toen hadden we... Eh..." Ze durfde het woord niet hardop te zeggen. Gek hè? Ze durfde het hele verhaal normaal te vertellen, maar dan dat ene woord... "Seks," maakte Chloe het wat droog af. Abby zat nu ongeveer te hyperventileren. Ze sloot haar dochter in de armen, tranen in haar ogen. "Allemachtig schat, waarom ben je niet gewoon naar huis gekomen? Je bent altijd welkom hè, dat weet je? Ben je nu oké?" overlaadde de volwassen dame haar jongste dochter met vragen. Alyss worstelde zich los en knikte. "Ja mam, ik ben oké. En... Ik wist dat ik sterker kon worden dan hij, dus ik wilde niet naar huis, hoewel ik wel een tijd echt in de knoop zat met de gebeurtenissen. Maar ik ben er overheen. Al is er nog één ding wat ik je nog niet heb verteld..." En dat was eigenlijk het belangrijkste punt, het punt waarvan ze zo bang was om het te vertellen. De volwassen vrouw keek de zwartharige afwachtend aan. Chloe knikte bemoedigend toen Alyss naar haar keek. De coördinator slikte en opende haar mond om iets te zeggen. "We hebben het gedaan zonder.. bescherming... Enneh... Dat wil zeggen dat ik nu... Ehm... Nou ja zwanger ben," De laatste vier woorden gooide ze eruit. You only live once man. Abby sloeg haar handen nu voor haar mond, en in de stilte kon je de jongste blondine even horen grinniken. "Je bent... in verwchting," sprak de vrouw. Ze was echt volledig uit het veld geslagen. Alyss slikte en knikte. "Dat weet je heel zeker.. Je hebt een test gedaan," testte Abby. Nogmaals knikte de donkerharige reiziger. Nu zakte de moeder van de zestienjarige en achttienjarige wat achterover en hield ze haar hand radeloos tegen haar voorhoofd. "Hier was ik al bang voor tijdens onze discussies vroeger. Ik had er niet op gegokt dat het zou gebeuren, maar als er iemand was waarbij ik niet echt had gewild dat die vroeg een kind zou verwachten was jij het, Al. Immers wilde jij het echt niet kwijt. Ben je van gedachte veranderd?" Alyss schudde haar hoofd. Ze dacht nog altijd hetzelfde over wat ze vroeger wel ter discussie had gesteld met haar moeder en zusje. Abortus kon niet. Die kinderen konden er ook niets aan doen. Ookal voelden die dingen het niet, toch kon ze het zelf niet aan om het te voelen, zien, of om erover te horen. Drie keer nope. Dus was het antwoord nee. Een zucht was hoorbaar, en daarna volgde een eindeloze stilte. Het enige geluid was de zachte bries in de boomtoppen en het geruis ervan. Zachte roepen van pokemon naar elkaar. De Mr. Mime, waarschijnlijk. Vijf minuten in stilte doorbrengen was best lang. De minuten van stilte werden afgesloten met een diepe zucht van Abby Timer. "Oké. Vreemd is het wel... Dan ben ik binnenkort oma," sprak ze. Alyss keek op. "Je vindt het niet erg?" vroeg ze, wat verbaasd. De oudere vrouw hief haar handen op. "Wat kan ik doen? Een discussie aangaan met jou is hopeloos, vooral over dit onderwerp. Ik sta kansloos," Ze had wel gelijk, gezien de coördinator heel fel kon zijn als het ging om discussies. "In plaats daarvan zal ik je maar helpen. Dat komt erg goed uit, want ik blijf in Kalos de komende tijd," Daarop haalde de vrouw vier pokeballs tevoorschijn en liet haar pokemon naar buiten. Een Tropius, een Dewgong, een Espeon en een Unfezant. Best indrukwekkende pokemon. De donkerharige gaf een knikje. "Ik zal je maar bedanken... Het is fijn dat je me wel wil helpen..." sprak ze wat onzeker. De blonde volwassene rolde met haar ogen. "Nee, ik laat je van de pijn sterven met dat kind, nou goed? Wat denk jij? Je bent mijn docjter, ik hou van je! Bovendien ben je zestien, oud genoeg om je eigen keuzes te maken, zou ik zeggen. Als je dit wil... dan zal ik je daarin steunen," reageerde Abby, terwijl ze haar dochters in een knuffel trok. Toen ze uitgeknuffeld waren kwamen ze stuk voor stuk weer overeind. Chloe stond op van de zitpositie waar ze weer in terug was gekomen. "Nu, vrouwpersonen die ik mijn familie mag noemen, zal ik jullie verlaten. Kris wacht op me in Camphrier, en daar wil ik graag voor vieren nog zijn," zei ze. Alyss knikte, en lichtte ook haar lichaam van de grond. "Oké, veel plezier," zei ze, en er volgde nog een knuffel. Een iets kortere dit keer. Ook moeder knuffelde haar dochters kort en één voor één nog. "Ik heb een shiny pokeball. Als ik hier iets vind wat shiny is vang ik het," uitte Abby. De donkerharige moest lachen en zwaaide naar Chloe. Toen deze weg was, glimlachte ze naar haar moeder. "Ik vind het echt lief van je mam," glimlachte ze. Abby schudde haar hoofd met een zachte glimlach. "Hoeveel maanden ben je?" Holang ze zwanger was. Daar had ze op kunnen rekenen. "Twee maanden," antwoordde ze, en stond er verder maar niet te lang bij stil. Even dacht haar moeder na, en toen klonk er een korte grinnik. "Als je rare dingen wil eten... Doe dat dan vooral," vertelde ze als een soort tip. Alyss lachte. "Oh, oke, ik zal het onthouden," Abby glimlachte, en pakte de hand van haar jongste dochter vast om erin te knijpen. "Ik ga op shiny-jacht. Dus ik denk dat onze wegen hier even scheiden. Maar ik zal je snel weer ontmoeten, schat. Wanneer je maar wil. Je hebt me in die groep in de holocaster, kan er niets mis gaan," Ze knipoogde, en zwaaide. De zwartharige zwaaide terug, en liep de andere kant uit.

Bump. Het is moeilijk om tegen dingen als stenen of stoelen aan te lopen, dat is het al, maar moest je eens nagaan hoe knap het was als je tegen een actieve pokemon aanbotste. Nou ja, hoe je het oom draait, wendt of keert, dat kon Alyss. Had ze nu één keer voor elkaar gekregen in ieder geval. Ze was vol tegen een Infernape aangelopen, die nu vrij boos was. Hij stond agressief met zijn poten op de grond te stampen, en hij snoof gevaarlijk. "Sorry..." Ze stapte wat achteruit, en voelde aan haar riem. Oh snap. De enige ball die ze bij zich had was van Hecho. Shiiiit. De aap kwam steeds dichterbij, waardoor ze gedwongen was steeds verder achteruit te gaan. Waar had ze de andere balls gelaten? In haar tas ofzo..?

- 4140 woorden