Makoto Shimizu

Naam: Makoto Shimizu
Leeftijd: 16
Woonplaats: Floaroma City
Land van herkomst: Sinnoh
Geboortedatum: 12 juni
Geslacht: Male ♂️
Type: Trainer
Familie:
Vader || Ichiro Takanashi(R.i.p)
Zusje || Haruka "Haru" Takanashi(R.i.p)
Moeder || Dawn Takanashi(R.i.p)
Opa || Kenzo Takanashi(78)
Oma || Hana Takanashi (75)
------
Caretaker || Ryota Shimizu(57)
oogkleur: Blauw
Haarkleur/stijl: Makoto heeft halflang blond haar dat hij meestal in een klein staartje heeft opgestoken.
kledingstijl: Draagt een fel blauw shirt met daaronder een broek van stevig stof. Om zijn middel heeft hij meerdere riemen hangen waaraan zijn Pokéballen aan vastzitten en waar een klein tasje met andere benodigdheden aan bevestigd zit.

Karakter:
Op zichzelf, impulsief, stil, geduldig, slim voor zijn leeftijd, strategische aanleg, rebels, koppig, doelgericht, groot rechtvaardigheidsgevoel, leergierig, spontaan, positief, behulpzaam, achterdochtig, onzeker, wantrouwig.

likes:
+natuur
+reizen
+trainen
+Pokémon
+sterren kijken
+snowboarden


dislikes:
-moeilijke gesprekken
-drukke steden
-geweld
-verliezen

Owl City - Silhouette

Geschiedenis:
Al zolang als Makoto zich kan herinneren heeft hij een prima jeugd gehad, zijn ouders werkten beide heel erg hard en zorgde ervoor dat hij en zijn zusje gelukkig opgroeide. Jep, hij kwam niets tekort evenmin als zijn zusje. Omdat het gezin in Floaroma Town woonde runde de vader van Makoto een klein bloemenzaakje want dit dorpje stond bekend om haar vele en prachtige bloemen. De man had naast zijn winkel ook Pokémon die hem hielpen om de bloemen te verzorgen. Als klein knulletje hielp Makoto zijn vader met het verzorgen van de bloemen waardoor hij graag met de natuur bezig was. De jongen wilde graag dingen te weten komen en hoe hijzelf bloemen kon creëren. Buiten dat hij zich daar veel mee bezig hield vond Makoto het ook geweldig om met zijn zusje te spelen. De twee kinderen speelde altijd in en rondom het dorp waar ze in bomen klommen. Doordat Haru niet het gevaar overal in zag ging het op een dag hartstikke mis. Het was tijdens de zomervakantie van die zomer waarop Makoto, zijn moeder met Haru naar een zwembad gingen om daar die dag door te brengen. De dag begon gewoon zoals ieder ander voor Makoto en zijn zusje. Samen gingen ze van de waterglijbaan en spetterde in het water maar toen op een onbewaakt moment ging het mis. Makoto moest van zijn moeder even op zijn zusje letten zodat zij voor hun wat te drinken kon halen. Omdat de jongen dit geen probleem vond om op haar te passen stemde hij ermee in maar nog voor de vrouw Haru naar zich kon roepen om te vertellen dat ze bij Makoto moest blijven, was het kleine meisje verdwenen. Dit zorgde voor blinde paniek bij zowel Makoto als zijn moeder. Meteen begon de vrouw haar naam te roepen maar er kwam geen gehoor. De jongen deed zijn uiterste best om zijn jongere zusje te vinden maar hun zoektocht leidde hen nergens naar. Tot op een gegeven moment een van de medewerkers naar zijn moeder toe kwam gelopen om te vertellen dat Haruka was gevonden, echter bleek het niet goed met haar te gaan. Volgens de vrouw die haar had gevonden had ze haar op de bodem van het zwembad gevonden.. dit shockeerde zowel de moeder van de kinderen als Makoto. Diezelfde avond nog nadat Haruka naar het ziekenhuis was gebracht, overleed ze alsnog op zesjarige leeftijd. Makoto was toen pas acht jaar oud. 



De maanden na het overlijden van Haru waren zwaar voor Makoto en zijn ouders. De jongen gaf zichzelf de schuld van haar dood maar wist zelf dondersgoed dat het niet zo was, zijn moeder wees hem hier meerdere keren op dat het niemands schuld was, al betrapte hij haar erop dat ze zichzelf heel erg schuldig voelde. Er waren dagen dat hij lachte en plezier maakte met zijn vrienden maar zijn vader daar ging het met de dag slechter mee. Deze kon het verlies van zijn dochter moeilijk verwerken waardoor hij stopte met werken en aan de drank ging. Dat was ook de aanleiding voor heel veel ruzies omdat zijn vrouw nu de winkel staande moest zien te houden en haar man de hele dag thuis rondhing. Makoto hielp zijn moeder dagelijks mee in het huishouden en de winkel omdat ze het anders niet trok. De maanden werden jaren die met de tijd steeds zwaarder werden. Het geruzie tussen zijn ouders nam een hele andere wending aan toen zijn vader ook nog eens heel erg gewelddadig werd en zijn vrouw begon te slaan. Makoto was op zulke momenten heel erg bang voor zijn vader waardoor hij stiller en wat afstandelijker werd. Het boze geschreeuw van zijn vader en het angstige gegil van zijn moeder gingen door merg en been heen bij de jongen, soms was het in de holst van de nacht te horen waardoor hij moeilijk kon slapen. Ondanks alles hield Makoto wel van zijn vader maar was boos op hem omdat hij zijn verdriet afreageerde op zijn moeder. Op een dag ging Makoto met school op kamp dit begon op het kamp zelf heel leuk en hij had voor het eerst in zijn leven weer plezier maar maakte zich erge zorgen om zijn moeder. Het zorgde voor een verhitte discussie vlak voor vertrek waarop zijn moeder stond dat hij mee moest gaan maar Makoto wilde dat niet. De hele week dat hij daar verbleef had hij een naar gevoel in zijn onderbuik alsof er iets stond te gebeuren..  Op de laatste avond van het kamp kwamen er ineens plots twee agenten langs die praatte met zijn docent, deze kwam op hem afgelopen om hem met de agenten apart te nemen. Hun gezichten stonden ernstig waardoor het nare onderbuik gevoel erger werd. Toen ze in een apart kamertje waren gaan staan, weg van zijn klasgenoten, vertelde zijn docent met aanvulling van de agent dat zijn ouders een ernstig auto ongeluk hadden gehad. Beide opslag dood.



Makoto kon dit nieuws heel moeilijk in zich opnemen en kon enkel alleen maar denken aan zijn moeder die doodsangsten moest hebben uitgestaan. Of zijn vader dit met opzet had gedaan wist de jongen niet maar hij vermoedt van wel. Hij had in twee jaar tijd niet alleen zijn zusje verloren maar stond er nu ineens alleen voor en dat op tienjarige leeftijd. Na terugkomst van kamp moest er opvang geregeld worden voor de jongen maar zelf wilde hij niet in een pleeggezin terecht komen daarom besloot hij een drastische maatregel te nemen door weg te lopen van huis. Makoto had het al helemaal uitgestippeld hoe hij het ging doen en liet de medewerkers denken dat hij wat spullen ging halen. In werkelijk pakte hij al het spaargeld dat hij bezat en nam zijn rugzak mee die hij stiekem vulde met eten plus wat extra kleding. Vervolgens sloop hij via de achtertuin door de bosjes weg en begon te rennen, heel hard rende hij weg van de plek dat ooit zijn thuis was te bang om gesnapt te worden. Hij kon dus niet bij de begrafenis van zijn ouders aanwezig zijn. Nu hij op de vlucht was moest hij zien te overleven in het wild gelukkig wist hij door zijn vader wat hij wel en niet kon eten, hoe hij vuurtjes kon maken met stenen en hoe hij een goed slaap plekje kon vinden. De eerste paar dagen had hij nog genoeg eten bij zich maar er kwam een moment dat dit opraakte. Ook weigerde hij om verdrietig te zijn omdat zijn ouders niet meer leefde waardoor hij zijn emoties verdrong, noch erover te praten. Makoto zocht afleiding in het reizen, hij beklom dagelijks steile rotsen om moeilijk bereikbare bessen te plukken maar genoot volop van het uitzicht en het reizen door Sinnoh. De eerste keer dat hij zo’n rots beklom kreeg hij pijnlijke handen maar naarmate hij het vaker deed werd hij er ook handiger in. 


Bij Mount Coronet ging het een keer goed verkeerd. Die dag regende het nonstop maar Makoto wilde niet wachten tot de bui voorbij was en deed een poging om de rots te beklimmen waaraan de bessen hingen maar gleed weg noch voor hij de bessen kon plukken. De toen twaalfjarige jongen viel van een vrij hoge hoogte naar beneden en kwam hard op de grond terecht hierbij brak hij zijn been op drie plaatsen en raakte hij bewusteloos doordat hij met zijn hoofd tegen een rand was gevallen. Er was opdat moment een kleine wilde Riolu in de buurt die het vallen van de jonge Makoto op had gepikt. Deze alarmeerde een man die vlakbij stenen aan het uithakken was. Was deze Riolu niet in de buurt geweest dan had hij het hoogstwaarschijnlijk niet overleefd. Deze man had de naam Ryota die niet aarzelde om de jongen naar het ziekenhuis te brengen in Hearthome City. Makoto lag vanwege de harde klap tegen zijn hoofd een paar weken in een coma waar toen hij uitkwam, niks meer kon herinneren van wat er gebeurt was, wat zijn naam was of waar hij vandaan kwam.. plus dat hij vergeten was wie zijn ouders waren. Dit zorgde ervoor dat de man die hem binnen had gebracht elke dag langs kwam omdat hij het lot van deze jongen erg aantrok. Ryota vertelde de jongen dat hij een flinke val had gemaakt van een rotswand en dat hij gevonden was. Hij geloofde de man op zijn woorden waardoor er een soort band ontstond tussen de jongen en de man. Ryota besloot daardoor dat Makoto bij hem mocht blijven totdat hij weer helemaal genezen was en hij zich alles weer kon herinneren.. alleen bleek het geheugenverlies veel langer aan te houden dan gedacht. Plus dat de jongen heel veel moeite had om de kleine dingetjes zoals kleine dingen op te pakken. Gelukkig ging dit met de tijd die verstreek veel beter en kon hij binnen een jaar weer zonder hulpmiddelen lopen. Om zijn fijne motoriek te trainen mocht Makoto Ryota helpen om stenen die de man had uitgehakt mee helpen schoon te maken. Dit vond de jongen heel leuk om te doen want de stenen waarmee hij hielp werden nadat ze schoongemaakt door verkocht om Pokémon mee te helpen evolueren. Zogenoemd; evolutie stenen.




Toen Makoto weer helemaal op de been was werd hij door Ryota meegenomen naar Mount Coronet om hem kennis te laten maken aan zijn daadwerkelijke held. De Riolu liet zich eerst helemaal niet zien maar met enige overtuiging van Ryota kwam het blauwe wezentje toch even kennismaken. Er werd hem verteld dat deze Pokémon degene was die de man had gewaarschuwd.. Voor Makoto was dit heel even verwarrend maar doordat hij in de ogen de Riolu keek kon hij zien dat de man de waarheid sprak. Meteen vanaf dag één werden Makoto en Riolu de beste vrienden waardoor ze onafscheidelijk waren. Door Ryota werd nog uitgelegd dat deze Riolu verstoten was en dat hij enigszins hetzelfde lot had ondergaan als Makoto. Dat maakte het voor de jongen veel gemakkelijker om zich in het wezentje te verplaatsen. Hij kreeg de naam Shiro wat 'wit' betekend in het japans. De jongen was ongeveer een jaar of dertien toen.



Makoto en Shiro hadden vanaf het begin een echte klik maar op reis gaan was voor de jongen nog niet echt een optie. Hij had immers nog steeds voor een heel groot deel zijn geheugen niet terug. Ryota vond het niet zo heel erg omdat hij Makoto inmiddels zag als zijn eigen zoon maar toch deed hij zijn best om de echte familie van de knul te vinden. Dat ging echter lastig omdat Makoto zijn achternaam niet meer kon herinneren dat maakte de zoektocht daarom heel moeilijk. Een groot deel van zijn tijd spendeerde de jongen zijn tijd door met zijn Riolu die hij trainde. Hun band werd op een dag enorm op de proef gesteld toen het tweetal een sterk uitziende wilde Buizel tegen kwam. Ze daagde de jongen en zijn Riolu uit voor een gevecht op het eerste moment leek het erop dat Shiro en hij aan de winnende hand waren maar dat was een beginnersfout van beide. Het lukte haar op een simpele manier door de verdediging van Shiro heen te breken en hem zo met een sterke aanval te verslaan. Makoto was hiervan enorm onder de indruk en besloot om later met Shiro wat harder te werken aan hun strategie. Hierdoor ontwikkelde hij zijn passie voor Pokémon gevechten en het spoorde hem aan om een trainer te worden.. misschien wel een van de beste. Deze passie deelde hij met Shiro die niets liever wilde dan sterker worden om de Buizel te verslaan. Na genoeg te hebben getraind daagde de jongen met zijn Riolu de Buizel opnieuw uit. Dit keer waren ze goed voorbereid en wisten ze zonder moeite haar te verslaan. Na dit gevecht evolueerde Shiro in een Lucario wat nog eens een extra verrassing was. Desondanks hielp Makoto Buizel wel met haar verwondingen waar hij onder de indruk was van haar kracht en strategie dit gevoel was wederzijds want ze besloot om te blijven bij hem. 



Zo vlak voor zijn zestiende verjaardag had Makoto de knoop doorgehakt. Hij wilde een van de beste trainers worden en meedoen aan een Pokémon League waar Ryota uitlegde dat hij hiervoor badges moest verzamelen om mee te kunnen doen aan zo'n toernooi. Dit sprak Makoto wel aan wat hem ertoe bracht om zijn reis te beginnen in Hoenn want hij had genoeg spaargeld waarvan hij niet eens wist waar hij het vandaan had. Echter was er ook nog een andere reden waarom hij deze reis wilde maken en dat was het terugvinden van zijn verleden. Hij hoopte door te reizen meer te weten te komen over zichzelf daar was Ryota het wel mee eens en kocht voor de jongen een ticket naar Hoenn(Slateport City) zodat hij zijn spaargeld voor spullen kon gebruiken. Maar Makoto besloot zijn spaargeld aan Ryota te geven om hem te bedanken voor zijn goede zorgen.. hij zag deze man als een vaderfiguur en gunde het hem om te genieten van zijn leven. In eerste instantie wilde Ryota dit niet aannemen maar deed het toch en kocht van dit een Pichu bij een fokker die hij weer aan Makoto gaf. Dat was heel erg onverwacht voor de jonge trainer en besloot het kadootje van zijn oude vriend aan te nemen.Ryota bracht hem naar de haven van Canalave City waar Makoto met Hikari, Shiro en Yasu aan boord stapte om hun reis te beginnen in een nieuwe regio… en op zoek naar zijn verleden.

Makoto's beste eigenschappen


Makoto's slechte eigenschappen