[Quest] Such a Rebel

Kiyoko Amari

Natuurlijk had Kiyoko na haar aankomst in Kalos eerst de moeite genomen om kennis te maken met haar collega’s. Sommige gezichten herkende ze van de Hoenn basis, wat zeer vanzelfsprekend was aangezien een hoop Team Rocket leden een rol hadden in beide regio’s. De activiteit in Kalos was lange tijd heel hoog geweest, maar nu er wat gebeurtenissen in Hoenn op de planning stonden leek het er op dat er nog meer geschoven werd in posities. Kiyoko begreep de keuze dat een Grunt als zij op de minder belangrijke taken zou worden gezet. Ze zou haar uiterste best doen om haar taken te voltooien en met de hogere rangen mee te kunnen draaien.

Haar taak vandaag lag niet helemaal binnen haar veld van expertise - maar dat zou geen probleem zijn. Immers was de Muk dat ook niet geweest en die had ze ook kunnen helpen verdrijven. De opdracht bracht haar naar Santalune City, waar iemand zich bevond die problemen had gezocht met Team Rocket. Ze was beschreven als een trainer van tussen de 17 en 22 jaar oud met een wilde bos groen haar. Kiyoko had begrepen dat ze een Team Rocket pakhuis in was gebroken met haar Pokémon en had geprobeerd een aantal opgeslagen Pokéballs te stelen. Of ze er in was geslaagd was haar niet helemaal duidelijk, maar haar taak was ook niet om het terug te halen. Haar opdrachtomschrijving was, heel bot gezegd, om de jonge vrouw terug te pakken.

Dat ze zich in het middelgrote Santalune City bevond was geen probleem. Niet alleen zou ze opvallen vanwege haar haarkleur, maar Kiyoko had ook nog eens een tweetal speurders bij zich. Terwijl ze zich zelf een weg door de straten baande, waren Izanagi en Izanami ijverig in haar omgeving aan het scharrelen. Zelf hield ze een oogje in het zeil zelfs al verwachtte ze niet om de jongedame zomaar op straat te vinden. Een hint van waar ze wel moest zoeken had ze tot dusver niet gekregen.

Een veilige plek zou logisch zijn. Ergens waar mensen waren zodat er altijd toeschouwers waren als een Team Rocket lid op haar af kwam. De vluchtelinge zou op haar hoede zijn. Precies om die reden had Kiyoko haar uniform op de basis gelaten. Als Grunt hoefde ze gelukkig nog niet bang te zijn dat haar gezicht zou worden herkend. Nu moest ze alleen het gezicht van de vijand nog herkennen.

De meest veilige plek die Kiyoko zich meteen kon bedenken was een Pokécenter. Zelfs als hier iets mis ging was er altijd nog een zuster in de buurt en veel Pokémon liepen vrij rond door de ruimte. Kiyoko betrad het Pokécenter met een zachte glimlach op haar gezicht. “Goedemiddag, zuster!” begroette ze de rozeharige dame achter de balie. “Goedemiddag,” werd er terug gegroet, “waarmee kan ik u helpen?” De glimlach op Kiyoko’s gezicht werd breder. “Een warm bad zou heel fijn zijn,” grapte ze. De zuster viel er voor met een lach. “Dat kan ik helaas niet bieden, maar ik kan wel uw Pokémon een snelle controle geven?” Natuurlijk knikte de paarsharige op het aanbod. “Dat zou ik heel erg waarderen, dank je wel. Izanagi, Izanami?” Het tweetal Meowth sprong op de balie. Izanagi begon als eerste met spinnen. Zijn blik had de bewaarde Pokéballs van andere trainers allang gespot. “Lief zijn, he?” Er zou niet van onschuldige trainers gestolen worden vandaag.

De wachtkamer was de perfecte plek om mensen in de gaten te houden. Trainers kwamen en gingen zo snel als het weer veranderde. Het enige wat miste was groen haar. Kon het zijn dat haar inschatting toch fout was geweest? Sneller dan ze zelf voorzien had riep de zuster haar weer bij zich. “Uw Meowth zijn allebei kerngezond,” werd meegedeeld. “Ik had ook niet anders verwacht.” Na kort haar Pokémon geaaid te hebben herinnerde ze zich iets. “Oh, ik heb nog een derde Pokémon die gecontroleerd mag worden.” Terwijl ze de Pokéball pakte kreeg haar blik iets zorgelijks. “Ik heb haar pas kort en heb haar nog niet helemaal onder controle. Ik hoop dat dat geen problemen gaat veroorzaken…” De zuster nam zonder aarzelen de bal over. “Ach, ik heb al menig lastige Pokémon behandeld. Dit is nou eenmaal mijn werk. Het komt goed, dat beloof ik.” Dankbaar glimlachte Kiyoko, waarna ze het gevoel uitsprak en weer terug plaats nam op de bank, haar Meowth haar volgend op de voet.

Meteen toen ze zat sprong het tweetal op haar schoot. Ze kroelden en spinden tot hun boodschap was overgebracht. Kiyoko kende haar katten en begreep al snel wat ze haar wilden vertellen. “In dat geval, Izanagi, is het tijd om een stukje te gaan wandelen.” De Alolan variant sprong weer van de bank af en trippelde er vandoor. Zo de gang van de slaapkamers in. Jaloers miauwde Izanami. “Jouw beurt komt ook nog. Misschien niet nu, maar het komt.” Geruststellend wreef de paarsharige over de rug van het wezen.

Veel van de kamers hadden hun deur gesloten. Dat was logisch, mensen wilden hun privacy. Voor Izanagi maakte het zijn missie iets lastiger. Op tempo trippelde hij door de gang. zijn blik viel op een openstaande deur. Bingo. Zijn koers was gezet. Bij betreden ging zijn blik rond, maar tot zijn spijt zag hij dat het raam gesloten was. Niks waar hij niets aan kon doen. Met één soepele sprong nam hij plaats op de vensterbank. Regelmatig had hij gezien hoe Kiyoko haar raam van haar woning opendeed. Hij moest gewoon die metalen dingen omlaag trekken en de horizontale stang verplaatsen en langzaam draaide het raam naar een kiertje. Meer had hij niet nodig om buiten te komen.

Voor elk raam zat een randje wat hem de ruimte bood om overal langs te lopen en naar binnen te kijken. Enkele ramen stonden ver genoeg open om naar binnen te glippen, maar geen hiervan bevatte de groenharige dame dus liep hij gewoon verder. Zijn aandacht werd gegrepen door een kamer waarvan niet alleen het raam maar ook het gordijn gesloten was. Terwijl hij ging zitten op de richel zwaaide zijn staart heen en weer. Dit kon het zijn.

Wetend dat hij niet te lang weg kon blijven zette hij direct zijn voorpoten tegen het raam, zijn klauwen uitgestoken. Door ze omlaag te trekken ontstond een hels geluid. Gestommel in de ruimte volgde. Was het genoeg? Waarschijnlijk niet. De volgende stap was zijn bek open trekken en een jankende miauw te laten klinken. Nu zou de persoon in de ruimte ofwel door hebben dat het om een Pokémon ging, of denken dat het een spook was. Hij gaf het vijf seconden de tijd voor hij de volgende stap zou ondernemen. Gelukkig ontstond er binnen die vijf seconden beweging. Een Poliwhirl trok het gordijn opzij, waarna een Buneary op de vensterbank hopte. Veel interessanter was het mens wat wat verderop in de kamer stond. Ze had lang groen haar.

Lang kon hij haar niet inspecteren, want Buneary klopte met zijn pootjes op het raam. Instinctief schoten Izanagi’s rugharen recht overeind en ontblootte hij zijn tanden. Natuurlijk wierp Buneary hem een boze blik toe. Zijn trainer, echter, leek toch ook wel een beetje geïnteresseerd in de alolan variant. “Zou hij weggelopen zijn van zijn trainer?” kon de katachtige verstaan door het raam heen. Hij moest zich inhouden om geen ondeugende fonkeling in zijn blik te krijgen. in plaats daar van zette hij zijn voorpootjes nog eens tegen het raam en krabde alsof hij naar binnen wilde. Meer was er niet nodig.

Zodra ze het raam opende wurmde hij zich door de opening heen om vervolgens luid te gaan spinnen. Niet omdat hij zo blij was om haar te zien, maar omdat het plan tot nu toe prima verliep. Hij stond toe dat ze hem aaide om haar vertrouwen te winnen. Dat liet hij niet te lang duren zodat hij haar volle interesse zou houden. Rustig trippelde hij naar de deur van de kamer en begon hij daar tegen te klauwen. De hint werd begrepen en al snel deed de jonge trainer de deur voor hem open. Met zijn staart hoog geheven liep hij richting de wachtkamer waar Kiyoko zich zou bevinden. Hij miste het geluid van voetstappen achter zich en toen hij omkeek merkte hij dat hij niet werd gevolgd zoals hij eigenlijk had verwacht.

Bedenkelijk ging hij zitten, zijn blik strak op de jongedame gericht. “Waar ga je heen?” vroeg ze, alsof ze hem zou kunnen verstaan als hij antwoord gaf. Met een miauw probeerde hij te zeggen dat ze hem moest volgen. “Ga je je trainer zoeken?” Dit ging niet werken. Ze hadden niet alle tijd van de wereld en ze was duidelijk twijfelachtig in het achtervolgen van de Alolan Meowth. Het was ook erg optimistisch om te denken dat hij vertrouwen kon opbouwen in een paar minuten. Goed dan. Nieuw plan. Mentaal maakte hij een notitie van de kamer waar hij uit was gekomen. Daarna kwam hij in beweging om zich zo snel mogelijk weer bij Kiyoko te voegen.

De paarsharige verwelkomde haar Meowth met open armen. Luid spinnend drukte hij zich tegen haar aan. “Ben je fijn gaan lopen?” Miauw. “Oh? Wat fijn om te horen. Dan gaan we haar eens een bezoekje brengen.” Nog voor Kiyoko aanstalten maakte om op te staan klommen haar Meowth op haar schouders. Ze kriebele beide onder hun kin. “Geniet er nog maar van. Zodra jullie evolueren zal dit absoluut niet meer mogen.” Misschien dat Kisshou zou toestaan dat ze op haar klommen.

Voor ze de gang in verdween wierp ze een blik op de balie om te zien waar de zuster mee bezig was. “Pardon, zuster?” Om niet verdacht over te komen zou ze haar tijdelijke vertrek moeten aankondigen. “Ik ga even op bezoek bij een kennis, maar ik ben zo terug.” De glimlach die ze kreeg toegeworpen zei haar dat haar lieflijke uiterlijk haar werk deed.

Eenmaal op de gang sprong Izanagi van haar schouder af om naar de juiste deur te kunnen trippelen. Het meisje had hem weer gesloten. Geen probleem, vond Izanagi, ze zou hem wel weer open doen als hij er tegenaan ging krabben. Het krassende geluid was in een andere situatie misschien angstaanjagend geweest, maar klonk nu duidelijk hetzelfde als toen hij eerder om het meisje haar aandacht vroeg. Toch duurde het vrij lang voor er een reactie kwam. Zou ze de kamer al zijn verlaten?

Net toen Kiyoko zich zorgen ging maken dat ze alsnog door had dat ze gevolgd werd, werd de deur geopend. Kiyoko had een verbaasde blik op haar gezicht. “Oh, het spijt me zo!” verontschuldigde ze zich meteen. “Ik weet niet wat hem bezield, ik kreeg hem niet afgeleid…” Zodra ze haar blik op Izanagi richtte kreeg het meisje een zachte glimlach op haar gezicht. De kat begon te spinnen toen ze neer hurkte. “Oh, dat is niet erg. Hij is net via mijn raam naar binnen gekomen. Ik denk dat hij me gewoon mag.” Dat mocht je willen, kind. “Zou ik anders even binnen mogen komen? Dan kan hij wat langer met je knuffelen.” De dwaas stemde toe en pakte Izanagi in haar armen. Kiyoko kon zich niet voorstellen hoe moeilijk het voor hem was om te blijven spinnen. Zelfs zij mocht hem niet zo vastpakken. Zijn loyaliteit aan de missie zou beloond worden.

Kiyoko nam plaats op de eenzame stoel in de ruimte, terwijl haar kat naar het bed werd gebracht door de groenharige jongedame. Izanami nam het initiatief om de deur te sluiten en ging er vervolgens voor zitten. Kiyoko gunde haar een goedkeurende glimlach. De Buneary zag de uitwisseling, maar leek nog niet door te hebben wat het precies betekende. Wel leek hij op zijn hoede. Niks om zich zorgen om te maken, vond Kiyoko.

“Weet je, ik denk niet dat het toeval is dat hij je zo mag,” doorbrak de volwassen vrouw de stilte. “Je lijkt op iemand die we kort geleden hebben leren kennen. Je bent niet toevallig in Lumiose recent geweest, of wel?” Als Kiyoko het achterliggende verhaal niet kende, had ze zich afgevraagd wat de blik van het meisje betekende. Nu wist ze het dondersgoed. “Toevallig wel, maar ik denk dat we daar even niet terug komen. Ik denk ook dat ik niet degene ben die je Meowth heeft ontmoet.” Kiyoko grinnikte. “Oh, dat weet ik wel zeker.”

De omslag in Izanagi’s karakter was plotseling. Hij sprong van het bed en wist met success Poliwhirl tijdelijk uit te schakelen met een Fake Out in zijn gezicht. Buneary werd het doelwit van Izanami. Met dezelfde aanval haalde ze uit om hem onbeweeglijk te maken, maar omdat hij op zijn hoede was geweest kon hij op tijd voor de Meowth wegspringen. “Wat gebeurt hier?!” riep de jonge trainer verward. “Nami,” negeerde Kiyoko haar. Ze had verwacht dat de Buneary alleen op commando zou aanvallen, maar toen hij een Jump Kick inzette bleek dat fout ingeschat te zijn. Haastig sprong de kat aan de kant. Een blazende Taunt pakte de aandacht van de Pokémon en hield het vast. Zo had Kiyoko een kans om de puber aan te pakken.

Ze stond op uit haar stoel en liep naar het meisje toe. “Je hebt de verkeerde groep mensen boos gemaakt, liefje.” De boze blik op haar gezicht verraadde dat ze niet overtuigd was. “Team Rocket,” mompelde ze kwaad. “Ah, gelukkig. Je weet dus wel om wie het gaat. Dat is fijn, dat bespaart me een uitleg.” Het geluid van kwade Pokémon was erg afleidend. “Nami, Nagi, alsjeblieft?” Izanami liet Buneary op zich af komen om vervolgens om hem heen te springen en hem van achteren te vloeren, zijn gezicht tegen de grond zodat hij zo min mogelijk geluid zou maken. Izanagi gebruikte Bite tot Poliwhirl er van terugdeinsde. Helaas bood dat de trainster tijd om een ontsnappingsplan te bedenken.

“Yamask!” De spook Pokémon verscheen uit het niets. “Protect!” Een barrière verscheen voor het meisje. Kiyoko vroeg zich af waarom ze voor deze techniek ging in plaats van haar direct aan te vallen. Durfde ze geen mensen pijn te doen? Dat was een interessante zwakte. Helaas niet iets waar ze zo snel iets mee kon doen. “Wat lief, hij beschermt je.” Zelf kon ze niks beginnen tegen het spook type, maar ze had daar nog een teamlid voor. “Kisshou!” riep ze, half naar de deur gedraaid. “Kisshou, kom je helpen?” Ze zag het gezicht van haar slachtoffer lichtelijk vertrekken. “Och, had je niet op versterking gerekend?” Alsof ze echt verontrust was legde ze haar hand voor haar mond en maakte ze haar ogen groot. “U bent gek!” werd haar toegebeten. “Nee, nee.” Ze hoorde de zware voetstappen van haar Kangaskhan al aankomen. “Ik ben loyaal aan mijn familie.”

Alsof ze het gepland hadden sprong Izanami op naar de deurklink om hem open te zwaaien en propte Kisshoutennyo zich door de deuropening. Meteen kwam ze met haar kop zo dicht bij hun groenharige slachtoffer dat ze tegen de eerder gevormde barrière aan stootte. Een diepe grom volgde. “Poliwhirl, Hypnosis!” trilde haar stem. “Nagi,” was het enige wat Kiyoko hoefde te zeggen om haar Alolan Meowth tot actie aan te zetten. Hij sprong zo op de Poliwhirl dat zijn aanval alleen hem kon raken. Bovenop Poliwhirl viel hij in een diepe slaap.

“Kan je je voorstellen dat ik pas een Grunt ben?” Een vrolijke fonkeling vulde Kiyoko’s ogen. “Er zijn zo veel leden zo veel sterker dan ik. Die wil je niet op je hielen hebben, of wel?” Ze beantwoordde de vraag niet. “Hebben je ouders je niet geleerd om vragen te beantwoorden? Ik wil net zo min Kisshou’s Rage gebruiken als jij…” Haar frons werd dieper. “Rage zal toch geen effect hebben op Yamask!” probeerde ze zichzelf er uit te praten. “Zeker weten?” kaatste Kiyoko terug. “Kisshou?” Een razende rode gloed vulde de ogen van de moeder Pokémon. Met een strijdlustige grom greep ze Yamask in haar bek en wierp ze hem de andere kant van de kamer op. “Als ik jou was zou ik de Scrappy ability maar eens onderzoeken, liefje.”

Nou had ze verwacht dat Kisshou haar woede zou vervolgen en wat meer klappen zou uitdelen, maar in plaats daarvan werd ze rustiger en zakte ze op de grond. Verwonderd keek Kiyoko naar het tafereel. Poliwhirl had Izanagi van zich af gewerkt en suste nu haar monster in slaap. Een nog grotere verrassing was dat Buneary vervolgens werd teruggekeerd. “Oh? Denk je dat we klaar zijn?” Waar ze de fout in was gegaan was dat Izanami nog op deur-dienst stond en niemand er uit zou laten tenzij Kiyoko het zei. Yamask kwam op haar af om haar aan te vallen, maar werd al snel begroet door een krachtige Feint Attack. Zelfs Kiyoko werd verrast door hoeveel effect het had.

“Yamask, gebruik Energy Ball!” Echt verrast was Kiyoko niet dat de trainster haar ghost type een aanval van een ander type had geleerd. Iedereen met een beetje verstand van types zorgde dat zijn Pokémon een gevarieerde moveset had. De voornaamste reden dat Kiyoko dat nog niet had geregeld, was omdat ze niet graag aan gevechten deed. Daarom gaf ze ook geen bevel aan Izanami, maar noemde ze alleen haar bijnaam en wist de Pokémon dat het aan haar was om de juiste techniek te gebruiken. Voor de Energy Ball werd afgevuurd sprong ze al van haar plek af. De groenharige trainster leek te denken dat ze het voor elkaar had. “Vuur!” De Energy Ball vloog op Izanami af, wie een schijnbeweging maakte vlak bij Poliwhirl en het zo voor elkaar kreeg dat de Energy Ball hem raakte in plaats van haar. Voor ze haar post bij de deur weer innam, sprong ze op Yamask af met een Bite. Haar tanden boorden in zijn masker en met haar poten zorgde ze dat hij op de vloer bleef.

“Je kunt niet winnen.” De lieflijkheid begon een beetje van Kiyoko’s stem af te slijten. “Team Rocket zal je altijd kunnen vinden, waar je ook bent. Zoals ik al zei ben ik slechts een Grunt en ik heb je al kunnen opsporen. Waag het nog eens om ons eigendom te betreden en het zal je niet zo goed afgaan.” De tijd was op. Ze hoorde de hakken van de zuster op de gang, zoekend naar de Kangaskhan die ze eerder nog had onderzocht. Kiyoko keerde Kisshoutennyo maar terug. Izanagi werd net op tijd wakker om los te mogen blijven.

Zo snel als het verdwenen was, kwam de lieflijke glimlach en toon van Kiyoko’s stem weer terug. Ze liep naar de deur toe en wachtte netjes tot haar Meowth zich weer op haar schouders hadden genesteld. “Nog een fijne dag,” zei ze poeslief. Vrijwel zodra ze de kamer verliet werd ze begroet door een wel erg bezorgd uitziende zuster. “Oh zuster! Kisshou kwam ineens naar me toe! Is alles in orde met haar?” De zuster leek opgelucht. “Oh, gelukkig, ze is terug bij u. Ik was al bang dat ze andere gasten was komen lastigvallen.” Kiyoko legde geruststellend een hand tegen de arm van de jonge vrouw. “Maak je maar geen zorgen liefje, ik heb haar veilig terug in haar Pokéball. Ik denk dat ze daar nu een dutje in doet.”

Ze wist de zuster te overtuigen dat Kisshou geen extra controle nodig had en kon zo haar weg weer uit het Pokécenter vervolgen. Of haar actie echt nut zou hebben bij de jongedame betwijfelde ze. Ze had de leeftijd en uitstraling om een rebel te zijn die zich niet door een Grunt liet vertellen wat ze moest doen. In haar ogen was echter de opdracht voltooid, want ze had haar opgespoord en redelijk onopvallend haar kunnen vertellen waar het op stond.

Buiten de stad sprong Izanagi van haar schouder en nam hij plaats voor haar voeten. Kiyoko keek hem aan en zag meteen dat hij iets in zijn bekje had. “Wat is dat, Nagi?” Neerhurkend stak ze haar hand uit om het voorwerp op te vangen. Een Pokéball. “Jij kleine deugniet. Hij is ook nog eens gevuld. Hier zal Team Rocket vast blij mee zijn.” Ze beloonde hem met een aai over zijn kop. De Pokéball bleef ze in haar hand houden. De vraag of het één van de Pokémon uit het pakhuis was of van het meisje, zou zij waarschijnlijk niet beantwoord krijgen.