[Ambrette Lab] Come out of your Shell

Het zwartharige meisje stond voor de deur van het laboratorium. Naast haar stond een Purrloin, die om de zoveel tijd even opkeek naar haar maatje met een trotse en ongeduldige blik in haar ogen. Over het algemeen zag Lynn er nogal onopvallend uit, maar vandaag droeg ze iets bijzonders mee. Letterlijk. En het was zwaar. Lynn moest het fossiel dat ze gewonnen had met het winnen van het Summer Festivaltoernooi met twee handen vasthouden en dan nog had ze moeite met het omhooghouden van het ding. Het was een lange dag geweest, maar daar had het meisje zo goed als niets van gemerkt. De hele dag was ze op één van de vlonders die op het water hadden gelagen te vinden geweest en had ze twee Waterpokémon, een Milotic en Horsea, aangestuurd in verschillende gevechten. Met die twee Pokémon had Lynn het opgenomen tegen veel verschillende Trainers. Zelf had ze het niet verwacht, maar Lynn had te tot de finale weten te schoppen en had toen voor de laatste keer die dag het gevecht aangebonden met een blondine genaamd Hana Brooke. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze gewonnen had; naar haar idee was de blondine net zo goed geweest. Toen uitgeroepen was dat Lynn de finale gewonnen had, had het dan ook even geduurd voordat ze beseft had wat dat betekende. Ze had gewoon. Ze kreeg een fossiel en daarmee een nieuwe, bijzondere Pokémon in haar team. Aw yiss.
Voor de laatste keer hield Lynn stil en zette het fossiel zo neer dat het op de grond kon steunen maar toch nog stevig stond. Ze keek even naar het gebouw voor haar, maar al snel schoten haar ogen weer naar het grote, donkergekleurde ding dat ze meegezeuld had. Lynn kon er niets aan doen, opnieuw verscheen die domme grijns op haar gezicht toen ze, zoals ze nu al een paar keer ongelovig had gedaan, naar het fossiel keek dat tegen ze tegen haar benen liet aanleunen. De donkerblauwe steen was ovaal van vorm en leek verdacht veel op een schild. Er zaten zes ronde afdrukken in het fossiel en Lynn vroeg zich voor de zoveelste keer af of die een functie hadden gehad in de prehistorie. Het meisje dacht na over hoe dit fossiel vandaag nog in een Pokémon zou veranderen en dat die Pokémon dat in haar team zou zitten en keek toe hoe haar Purrloin, Zara, voorzichtig aan het fossiel snuffelde en daarna naar haar opkeek met alle ongeduldigheid die ze in haar blik kon leggen. Lynn lachte. "Weet je zeker," Begon ze plagend "dat je niet nog een nachtje wilt wachten?" Heftig schudde de katachtige Pokémon met haar kopje en richtte zich op twee poten op. Met haar voorpootjes pakte ze de rand van het fossiel beet en probeerde tevergeefs het dingen door de deuren van het lab te trekken. Toen dat niet lukte, liet de Purrloin het fossiel los en ging achter Lynn staan, tegen de benen van haar maatje duwend. Met een vrolijke glimlach pakte Lynn het-, nee, háár Cover Fossil weer op en opende de dubbelde deuren van het laboratorium met haar schouder om vervolgens, nadat Zara naar binnen was gesneld, zo snel mogelijk naar binnen te stappen om te voorkomen dat de deur tegen het fossiel en haarzelf aan zou knallen.
Terwijl Lynn verder het gebouw inliep, nam ze de nieuwe ruimte rustig in zich op. De vloer was betegeld met bruinige tegels en de muren waren behangen met diezelfde bruinige kleur, al was het iets lichter. In stellingen stonden allerlei oude dingen; stenen en papieren die eruit zagen alsof ze er al minstens drie jaar lagen aan de dikke laag stof te zien. Er bevonden zich naast Lynn nog een paar mensen in het gebouw. Ze waren het zwartharige meisje eerst niet echt opgevallen, want met hun labjassen en klemborden pasten ze zo goed in deze omgeving dat je haast dacht dat ze 's nachts bij de stenen en papieren op een plank gingen liggen en in slaap vielen. Alle onderzoekers, of Lynn nam ten minste aan dat het onderzoekers waren, waren bezig met naar stenen kijken of met een geconcentreerde gezichtsuitdrukking op hun klembord krabbelen en dus leek het Lynn een goed idee om te zoeken naar iemand die haar zou kunnen helpen met het grote fossiel dat ze in haar handen hield. Om de geconcentreerde sfeer niet te verbreken liep Lynn geruisloos tussen de stellages door terwijl ze keek hoe haar maatje soms naar een rek liep om aan iets te snuffelen.
Na zich nog even al lopend verwonderd te hebben over het feit dat de aantekeningen krabbelende archeologen geen aandacht hadden voor iemand met een gigantisch fossiel in haar handen, kwam er een balie in het zicht. Het was een grijs geval en had een blad gemaakt van een soort donkere steen. Achter de balie zat een man achter een computer, verdiept in wat er dan ook op het scherm stond. Terwijl Lynn nog steeds geruisloos op de man en de balie afliep, bekeek ze de persoon achter de computer eens goed. In tegenstellingen tot alle andere onderzoekers die ze tot nu toe in het laboratorium gezien had, droeg deze man zijn labjas open. Hierdoor kreeg je zicht op een zwart T-shirt waarop een voor Lynn onbekende Pokémon op afgebeeld was, met daaronder de tekst: 'You only live once.. Except if you're a fossil Pokémon.'. Ook de rest van het uiterlijk van de man matchte niet met dat van de andere archeologen; hij zag eruit alsof hij in de twintig was, droeg naast het T-shirt en de labjas een soort zwembroek en droeg zijn langere haar in een staartje. Toen Lynn de balie bereikt had, was ze tot de conclusie gekomen dat deze onderzoeker.. Speciaal was.
"Eh.. Hallo." Begon ze aarzelend, maar voordat ze verder kon spreken schrok de man abrupt op en sprong op van zijn stoel, zijn ogen snel op Lynn richtend. Bruin, en het zag ernaar uit dat deze man vaak inde zon lag. "Whoa, daar liet je me even schrikken zeg." Grinnikte de man hardop terwijl hij wat aan zijn achterhoofd krabde. Achter haar hoorde Lynns verschillende onderzoekers verwijtend sissen en de man voor haar keek wat ongemakkelijk. "In ieder geval, ik ben dus Thomas, maar iedereen noemt me Tom. Behalve deze mensjes hier dan, die vinden het blijkbaar leuk om me meneer Tridodius te noemen.. M'n achternaam klinkt veel formeler dan Tom, en zo, maar-- Whoa!" De man, Tom dus, praatte vrolijk verder maar hield al snel op toen zijn ogen op Lynns fossiel waren gevallen. Met open mond staarde de oudere jongen naar het donkerblauwe ding in Lynns armen en het meisje besloot dat het een goed idee was om nu iets te zeggen. "Ik kwam hier zeg maar voor dit fossiel." Sprak ze met een grijnsje en op zachte toon om de 'normale' onderzoekers niet boos te maken. "Maar dat is.. Wow.." De oudere jongen sprak nu ook zachtjes, al kwam dat volgens Lynn meer door de verbazing. "Dit is het eerste fossiel dat ik in het echt zie, weet je. Ik ben hier nogal heel erg nieuw en de elites van het lab vertrouwen me niet echt met hun schatjes dus.." Tom staarde nog een tijdje naar het fossiel en besefte toen dat het ding vastgehouden werd door een meisje dat hier gekomen was met een reden. "Laten we maar eens gaan kijken naar dat fossiel, niet?" Zei de blonde man opgewekt en hij opende een soort poortje in de balie. "Dat lijkt me een goed idee." Antwoordde Lynn rustig en ze liep door het poortje, gevolgd door Zara. Tom keek even verbaasd bij het zien van de Purrloin maar haalde zijn schouders op en zei: "Die moet natuurlijk ook kennismaken.". Het meisje en haar maatje volgde de gebruinde man door een deur naar een soort achterkamer. Bijna de hele ruimte werd in beslag genomen door een complex uitziende machine. De ruimte die overbleef werd grotendeels opgevuld door archiefkasten met nog meer stoffige papieren, waardoor Lynn en de oudere jongen maar met enige moeite naast elkaar konden staan. "Nou, dit is dus de machine die alles voor ons doet. Ik moest de naam ooit leren, maar ik ben 'm al lang weer vergeten." Een opgewekte lach verliet de keel van Thomas en hij schuifelde zich zo goed als dat kon wat naar voren om bij een groot paneel dat aan de machine bevestigd was te kunnen. "Het belangrijkste is dat ik weet hoe dit ding werkt als één van de weinigen hier," Sprak de jongen opgewekt verder "Het komt er dus op neer dat ze me eigenlijk niets in handen willen geven, maar ze wel moeten, die labjassen, want ze zijn te ouderwets om nog te leren om met zoiets om te gaan. Eigenlijk wel raar, hè? Soms lijkt het net alsof die gasten het liefst zelf in een fossiel veranderen." Tom keek even met een grijns om, Lynn beantwoordde de grijns; dat was nou precies wat zij gedacht had. "Precies wat ik dacht. Waar moet het fossiel?" Geïnteresseerd keek Lynn naar de machine. De oudere jongen had ondertussen een lange combinatie toetsen ingedrukt en nu was er een zoemend geluid te horen dat uit de machine kwam. Tom ging rechtop staan en draaide zich al schuifelend om. Hij opende een ijzeren klep en Lynn kreeg zicht op een soort zonnebank in het klein. "Hierin, het zal een tijdje duren voordat het proces voltooid is en ik denk dat je dan liever buiten wilt wachten. Hier is het zo klein en het gezelschap van de labjassen is ook niet echt gezellig te noemen. Ik kom dan zo snel mogelijk naar je toen en dan heb je er een Pokémon bij." Verklaarde de oudere jongen met een brede glimlach. "Oké, ik zal dan maar buiten gaan wachten." Antwoordde Lynn opgewekt en ze draaide zich al om toen de stem van Tom haar nog even stil liet staan. "Oeps, vergeten! Ik heb wel een Pokéball nodig, ik kan hem of haar moeilijk naar je toe gaan tillen." Lynn rommelde wat in haar zakken en haalde uiteindelijk een verkleinde Pokéball tevoorschijn die ze met een glimlachje aan de speciale onderzoeker gaf. "Oké! Ik kom 'm je binnen een kwartiertje brengen, ga ondertussen maar wat frisse lucht opsnuiven want het ruikt hierbinnen ook al niet al te fris." Glimlachte de jongen en met een scheve glimlach op haar gezicht draaide Lynn zich om en verliet de krappe kamer.

Op een bankje tegenover het laboratorium keek Lynn naar de dubbele deuren, wachtend op de blonde jongen in labjas en zwembroek om haar haar nieuwe teamgenoot te brengen. Zara lag naast haar op het bankje, maar zwiepte ongeduldig met haar staart heen en weer en stond af en toe op om naar de deur te lopen en naar binnen te turen. Ze zat en hier al zeker tien minuten, maar omdat Lynn zo nieuwsgierig was naar de Pokémon leek het net alsof ze al een half uur op het blauwgeverfde bankje zat. Langzaamaan werd het meisje het zitten zat, en binnen de kortste keren stond ze dan ook op haar benen, voor het bankje heen en weer lopen. Natuurlijk hoopte ze op een leuke Pokémon met een handig type, maar waar ze zich nu de meeste zorgen om maakte was of het zou klikken met haar maatje. Als dit niet het geval zou zijn, had Lynn een groot probleem en zou ze, als ze echt ten einde raad zou zijn, haar prijs misschien wel weg moeten doen. Kort schudde het meisje met haar hoofd. Nee. Zo mocht ze niet denken, eerst kijken hoe het ging en dan zou ze wel weer verder zien. Ze had notabene een fossielpokémon gewonnen, dat kon ze toch niet zomaar laten schieten? Misschien was de Pokémon die uit het fossiel kwam juist heel aardig, misschien was er wel helemaal geen probleem. Weer ging het meisje zitten, net op het moment dat de deuren van het laboratorium open gingen en een gebruine Tom met een grijns op zijn gezicht en een Pokéball in zijn hand naar buiten kwam. "Gefeliciteerd," Sprak hij vrolijk "het is een jongen."