Laat me maar even

Ze waren hier voor zaken. Dat was wat Daniel te horen kreeg toen Harrison de auto voor een flatgebouw parkeerde. De jongen keek met een sceptisch oog naar buiten. Het zag er niet echt uit alsof hier iets belangrijks stond te gebeuren. Het was zo alledaags. Zo gewoontjes. Zo… Niet Harrison. Daniel draaide zijn hoofd en keek zijn vader afwachtend aan. Die klikte zijn riem los en pakte zijn sleutel uit het contact. Daarna deed hij de deur van zijn kant zwijgend open en stapte hij uit. Daniel weerstond de neiging om te zuchten nog net. Met flinke tegenzin duwde hij de deur van de spierwitte sportwagen open en kwam hij zelf overeind. Hoe zijn vader het telkens voor elkaar kreeg om de auto zo wit mogelijk te houden was hem een raadsel, maar hij vroeg er zelf nooit naar. Het was niet belangrijk in zijn ogen. Zijn vader zou er toch alles aan doen om een perfect beeld van zichzelf en zijn gezin te creëren. Het maakte niet uit hoe. Als het maar mogelijk werd gemaakt.

Daniel deed de deur dicht en hoorde meteen het bekende signaal dat de auto op slot ging. Hij hoefde niet naar Harrison te kijken om te weten dat hij ongeduldig werd aangestaard. Hij wist al dat hij te sloom was. Toch deed hij er niets aan om zijn tempo te versnellen. Het was niet alsof hij hier echt bij moest zijn, vond hij zelf, dus kon hij op zijn minst rustig te werk gaan. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Harrison naar de deur van het flatgebouw liep. Daniel volgde en merkte op dat alle knopjes haast ongezond schoon waren. Geen vingerafdrukken of andere smerige goedjes waren ook maar in de buurt te bekennen. Daniel liet zijn blik kort over het terrein gaan. Er stonden ook geen speeltoestellen voor kinderen. Er was alleen een grote parkeerplaats waar sportwagens in verschillende kleuren voor stonden geparkeerd. Ondanks dat dit flatgebouw vrij doorsnee oogde, was het wel te merken dat het om een chique buurt ging. De vele ramen gaven ook een moderne indruk. Het zou Daniel niets verbazen dat rijke studenten en startende ondernemers hier woonden.

“Goedemiddag. Dit is Harrison Sweets. Ik heb mijn zoon Maximilian bij me. Zouden we naar binnen kunnen komen?” hoorde hij de stem van zijn vader toen zeggen. Daniel richtte zijn aandacht nu op de luidspreker. Hij had helemaal niet gehoord dat er iets was gezegd. Dat was nu in ieder geval niet meer het geval. Een irritante zoemer gaf aan dat de deur open geduwd kon worden en Harrison verspilde geen milliseconde om naar binnen te gaan. Hij wenkte Daniel met zich mee zonder naar hem te kijken. Die volgde gehoorzaam en verwachtte ook niet dat Harrison hem voor liet gaan. Ze liepen welgeteld zes trappen omhoog voor ze door een andere deur in een hal terechtkwamen. Met elke stap die Daniel zette, voelde hij zijn lichaam zwaarder worden. Het was haast alsof zijn lijf hem voor de komende storm wilde waarschuwen. Wat was zijn vader van plan? Waarom moest hij mee? Betekende het iets dat hij was aangekondigd bij degene die ze moesten hebben?

Harrison liep, uiteraard, voorop en dat betekende dat Daniel alleen maar naar zijn rug kon staren. De man was nooit van de emoties geweest, dus was het sowieso al moeilijk om zijn plannen van zijn gezicht en lichaamstaal af te lezen. Nors als altijd had hij zijn jongste zoon gewoon gecommandeerd dat hij mee moest komen. Daniel had niks te willen. Hij moest gewoon gehoorzamen. Dat was hoe het bij de Sweets werkte, in ieder geval. De gehele autorit waren ze allebei stil gebleven. Op de pianoklanken na was de auto nagenoeg leeg als het op geluid aankwam. Daniel vond het niet heel erg. Het gaf hem de optie om zich niet zo op zijn wagenziekte te focussen. Harrison had hem er ooit op gewezen dat hij zwak was als hij daar aan toe gaf, dus probeerde hij het sindsdien gewoon te negeren. Dat ging een stuk moeilijker door de verschrikkelijke citroengeur die de autoluchtverfrisser huisde, maar het was hem gelukt.

Harrison stopte bij een deur een klopte aan. Daniel ging uit automatisme naast hem staan. In de drie seconde dat er niks gebeurde, oogde de man zijn zoon gevaarlijk. Alsof Daniel zijn prooi was. “Gedraag je,” was alles dat hij te zeggen had. Harrison was een man van weinig woorden. Hij zei niet veel om juist heel veel duidelijk te maken. Dat was de indruk die hij wilde geven, althans. Soms vond Daniel dat heel irritant. Het was niet altijd zo duidelijk als dat Harrison graag zou willen. De deur ging open en onthulde een prachtige jonge vrouw. Ze leek niet veel ouder dan Daniel te zijn. Hij schatte zelf dat ze twintig of eenentwintig was.

Alarmbellen begonnen te rinkelen.

Harrison en de onbekende jongedame wisselden een begroeting en nog wat woorden met elkaar uit. Het zag er allemaal heel beleefd en professioneel uit, maar Daniel wist dat het van beide kanten harstikke nep was. Zo werkte de businesswereld nou eenmaal. Nog voor ze naar binnen werden uitgenodigd, vroeg Harrison naar het net opgebloeide en toch al heel succesvolle bedrijf van de jonge vrouw. Daniel keek meteen naar zijn vader. Die deed alsof hij niks zag, maar de jongen wist dat de man het absoluut had opgemerkt. Hij negeerde een deel van het gesprek. Het was allemaal niet boeiend voor hem om te weten. Dat dacht hij althans. Totdat hij een stel bijzondere woorden hoorde. “En dit is mijn toekomstige man in levende lijve?” Daar kon hij niet omheen. Het trok meteen zijn onverdeelde aandacht.

De jongedame stak haar hand naar hem uit. Daniel richtte zijn turquoise ogen op haar gezicht en zag meteen de overduidelijk neppe glimlach naar hem terug staren. “Ik ben Marilyn. Aangenaam.” Ze keek hem afwachtend aan. Het was aan hem om haar hand aan te nemen en zijn lippen op haar knokkels te drukken, maar daar had Daniel meerdere problemen mee. De eerste was dat dit eigenlijk niet hoorde. De maatschappij had een fout begaan en de latere generaties een verkeerd beeld gegeven van een gebruik die de eerdere generaties hadden neergezet. De tweede was veel simpeler uit te leggen. Hij wilde niet. In de stilte die volgde, schoten er een hoop gedachten en emoties door hem heen. Daniel deed zijn best om zijn gezicht strak te houden en geen andere spier te vertrekken. Het was de laatste luide en duidelijke gedachte die hem in beweging bracht. ‘Wegwezen’.

‘Weg hier’.

Hij draaide zich op zijn hielen om en sprintte naar de deur van het trappenhuis. In zijn haast stond hij er niet bij stil dat naar beneden gaan veel verstandiger was. Daar was zijn hoofd een te grote warboel voor. In plaats daarvan rende hij naar boven. Helemaal. Zelfs de deur die het dak van het trappenhuis onderscheidde, was niet genoeg om hem tegen te houden. Hij duwde zich meteen door het ding naar buiten en bleef toen hijgend over het dak heen kijken. Dat er iemand anders aanwezig was, had hij nog niet echt gezien.

Daniel deed zijn best om te kalmeren, maar hij kreeg zijn woede maar niet aan de kant geschoven. Hij was kwaad op Harrison voor het uitstippelen van zijn leven alsof hij er zelf verder niks over te zeggen had. De jongen had eerder al aangegeven nog niet klaar te zijn voor een geforceerde relatie – en Harrison had hem toen beloofd daar nog even mee te wachten in ruil voor zijn gehoorzaamheid betreft de business. Daniel was er nog vrij goed vanaf gekomen door de opdracht om een daycare op te zetten. Was Harrison ongeduldig geworden omdat Daniel de tijd nam over zijn pokémon te leren? Had hij daarom dit geregeld?

De jongen had niet door dat hij zijn handen tot vuisten had gebald. Het was niet eerlijk. Dat was wat zijn gezond verstand hem vertelde. Toch was er een andere stem in zijn hoofd die hem vertelde dat het zo hoorde. Dit klopte. Hij kon er niks tegen in brengen, want dat was nou eenmaal hoe zijn leven in elkaar zat. Hij had al lang geleden geaccepteerd dat hij zou doen wat Harrison van hem wilde. Waarom kwam hij daar nu opeens op terug? Had de vrijheid om te reizen met zijn Glaceon hem aangeleerd dat hij wel degelijk iets te kiezen had? Daniel wilde zijn gedachten het zwijgen op leggen. Hij kwam er maar niet uit.

Het geluid van iets dat over de grond schraapte, trok zijn aandacht. Hij draaide zich met een ruk om en zag toen eindelijk dat hij niet alleen was. Automatisch rechtte hij zijn rug en verdween de ietwat opgelaten blik in zijn ogen. Zijn neutrale houding keerde terug. “Oh,” bracht hij monotoon uit. “Mijn excuses. Het was niet mijn bedoeling u te storen.” Harrison was in de buurt. Hij kon niet riskeren ook nog eens uitgekauwd te worden omdat hij zogenaamd onbeleefd was.

Het bleef even stil. Zijn eigen, innerlijke Sweets-stem vertelde hem dat hij daar niet van gediend moest zijn. Hij bood namelijk zijn excuses aan en dit was zijn reactie? Wie was hier nu onbeleefd? Daniel wist echter beter dan om daarop in te gaan. Niemand had er iets aan als je je als een arrogante zak gedroeg. Hij ergerde zich vaak genoeg aan zijn ouders wanneer ze vonden dat ze de koning en koningin waren. Daarom zei hij niets en bleef hij in stilte het figuur inschatten. Eigenlijk zag die er niet echt uit alsof hij hier thuishoorde, met die capuchon en alles. Daniel zag de vreemdeling opkijken en kon toen constateren dat het om een jongeman ging. Meer niet. Niet wat er door hem heen ging of wat voor een jongeman het was. Het was immers maar een vlugge blikuitwisseling geweest.

Het bleef stil. Daniel overwoog om weer weg te gaan, maar toen hij zijn turquoise ogen op de deur naar de trappen richtte, herinnerde hij zich waarom hij ook alweer hier was. Teruggaan wilde hij niet. Harrison zou boos blijven. Misschien was het maar beter om nog even te wachten. Daniel wilde de jongeman niet tot last zijn, dus wendde hij zich lichtjes af en haalde hij de pokéball van Blueberry tevoorschijn. Ze wist hem wel vaker te kalmeren en gerust te stellen. De Glaceon verscheen en keek dan ook voor een moment inschattend naar haar trainer. Toen ze de vreemdeling echter opmerkte, liep ze zijn kant op. Daniel keek haar vragend na. Wat ging zij doen dan? Blueberry duwde haar neusje tegen de vreemdeling zijn onderarm aan.

Daniel keek gealarmeerd naar het spektakel. Hela hola, zo had hij haar niet opgevoed! Maar ze was een vrije geest en deed vaak wat ze zelf wilde, dus kon de jongen niet anders dan toekijken hoe ze haar neusje tegen de vreemdeling opduwde. Die reageerde eerst niet en Daniel stond klaar om nog een keer beleefd zijn excuses aan te bieden – totdat hij de hand van de vreemdeling zag bewegen. Een uitgestoken handpalm was Blueberry’s reactie. Tevreden snuffelde ze aan zijn hand en liet toen een vrolijk geluidje klinken. Ze vond de jongen niet per se heerlijk ruiken, maar ze wist nu in ieder geval zeker dat hij geen kwaad in de zin had. Hij zag er gewoon sip uit. Dat wilde ze verhelpen. Ze keek over haar schouder naar haar trainer en riep hem. “Misschien wilt de meneer dat we hem met rust laten,” deelde Daniel mee. Hij keek even naar de vreemdeling. “Tenzij hij graag gezelschap van je heeft.” Hijzelf vond het niet erg om hier in stilte te blijven staan. De wind die zachtjes met zijn kleding en haren speelden waren vrij verfrissend. Hij voelde hierdoor geen verplichtingen meer. Alsof hij een vrije vogel was. Eentje die net uit zijn kooi was ontsnapt en de vrijheid eens mocht beproeven.

Er streken een aantal tellen voorbij. Daniel ging er vanuit dat hij beter kon vertrekken en stond daarom op het punt om Blueberry bij zich te roepen. Toen kwam de vreemdeling in beweging en werd er een Holocaster tevoorschijn gehaald. Okay, dacht Daniel. Rude. Hij mocht het ook gewoon zeggen. De witharige jongen fronste diep. Een mechanische stem klonk en hij fronste nog dieper. Dit keer niet meer omdat hij het onbeleefd vond, maar omdat het hem verbaasde. Hij herkende de stem als die van het standaardprogramma op de Holocaster. Er kwam geen tegenspraak op het blijven zitten. Daniel vroeg zich echter meer af waarom de spraakfunctie werd gebruikt. Kon de jongeman niet praten? Was dat het? Hij bleef een paar seconden staan – en kwam toen in beweging. Hij liep rustig en gecalculeerd naar de muur waar de vreemdeling tegen aanzat. Hij liet zich er ook tegen naar beneden zakken en bleef stil naast de ander zitten. Blueberry nestelde zich tussen de twee heren in. Ze keek verwachtingsvol naar haar trainer, alsof ze hem smeekte een gesprek te beginnen, maar Daniel wist niet eens waar hij moest beginnen en of dat wel oké was. Uiteindelijk besloot hij dan toch maar een vraag te stellen, want het begon hem een beetje dwars te zitten. “Waarom zit je hier, als ik zo onbeleefd mag zijn om dat te vragen?”

In eerste instantie kon hij de blik niet plaatsen. Hij dacht dat hij het verkeerd had gezien door de capuchon, maar uiteindelijk wist hij het voor negentig procent zeker. De vreemdeling die naast hem zat… Hij voelde ook een soort pijn. Daniel zag een blik die hij zichzelf wel eens in de spiegel had gegeven. Een blik die hij nergens buiten zijn eigen kamer mocht tonen, want het was een zwakte. Het feit dat hij nu recht in iemands ogen kon kijken, die diezelfde blik aan hem blootlegde… Dat deed toch wel iets met hem. Hij hoorde niet veel later de mechanische stem van de Holocaster de emotie bevestigen. “Waarom ben je verdrietig?” Het rolde zo makkelijk van hem af. Hij had wel vaker zulke vragen gesteld. Hij was wel vaker het luisterend oor. Het was een rol waar hij, voor de verandering, niet zo erg tegen op zag. Daniel betrapte zich er wel op dat hij het zelf al begon in te vullen voor de ander. Hij vermoedde namelijk als eerste dat het met het praten te maken had. Voor hem was dat immers een vreemd fenomeen.

Er kwam geen antwoord. Daniel richtte zijn blik op de vloer waar hij op zat. Dat ene punt vlak naast zijn voeten. Hij zei zelf ook niets. Misschien wilde de ander het niet kwijt, misschien had hij tijd nodig om de juiste woorden te vinden. Hoe het ook zij, Daniel had, voor de verandering, geen oordeel klaar. Hij luisterde niet naar zijn eigen gedachten. In plaats daarvan hoorde hij het getsjilp van de vogelpokémon en het geruis van de wind. Onbewust was hij op zoek naar een teken dat hem vertelde waar Harrison was, maar die kwam niet. Zijn spieren spanden zich een beetje aan.

De mechanische stem vertelde hem een pijnlijk nieuwtje. Daniel sloot zijn ogen kort en herinnerde zich eraan dat het niet zijn eigen gedachten waren. Het was haast toevallig dat hij deze jongen vandaag op het dak gevonden had. “Alleen zijn is… Vervelend. Op z’n zachts gezegd,” viel over zijn lippen. Hij opende zijn ogen weer en draaide zijn hoofd naar de vreemdeling toe. “Waarom voel je je alleen?”