Laat me maar even

Daniel had verwacht dat er een stilte zou vallen. Dat die zo lang zou zijn, stond niet op zijn lijstje van verwachtingen. Wat nog verder onderaan zijn niet-lijstje stond, was hoe die stilte dan eindelijk werd verbroken. De deur van het dak ging open. Hij kon zichzelf er niet van weerhouden om overeind te springen - zijn spieren nu al helemaal aangespannen. “Vader..!” viel half over zijn lippen, omdat dat degene was die hij verwachtte. Zijn toon was niet eentje van shock. Eerder eentje van teleurstelling. In zichzelf. Hij had niet zo afgeleid moeten zijn. Het figuur dat het dak betrad en zich naar hem omdraaide was alleen niet Harrison.

Er werd hem een glimlach geschonken. Een oprechte, eentje die voor hem zo zeldzaam was, dat hij zich afvroeg of hij het zich verbeeldde. Het bereikte haar ogen. Voor een paar tellen werd er niets gesproken. Ze reikte naar haar jaszak en haalde een pakje sigaretten tevoorschijn. Zwijgend bood ze hem eentje aan, en, nadat hij weigerde, stak ze haar eigen meteen aan. Daniel keek toe hoe ze in stilte een hijs nam en het de andere kant op blies. Met de wind mee, van hen weg. “Hij zit binnen,” was alles wat ze hem zei. Het klonk niet vijandig. Zijn spieren ontspanden zich weer een beetje.

Ze merkte nu ook de jongen op. Net zo stil als eerst liep ze zijn richting op. Daniel nam het zichzelf niet meer zo kwalijk dat hij haar niet aan had horen komen. “Jij ziet eruit alsof je er eentje kan gebruiken,” sprak ze met een glimlach tegen hem, terwijl ze haar pakje sigaretten naar hem uit hield.

In contrast met hoe statisch hij zelf op het moment was. Sprong Daniel ineens overeind. Langzamer dan gezond was keek Gys opzij en omhoog. Vader? Had die fucker gewoon zijn vader erbij gehaald? Wanneer had die dat dan gedaan? Of was dit allemaal van te voren al geplanned. Was dit zo'n persoon die je kon inhuren bij mentale problemen? Hij deed een mentale oogrol en keek weer naar de vloer. Leuk weer dit. Nja, laat maar gaan. Hij had de energie eigenlijk niet om zich te verzetten. Dat de jongen meer teleurgesteld dan iets anders had geklonken, ging aan hem voorbij.

Hij had al verwacht dat iemand hem zou aanspreken nu. Maar het bleef langer stil dan hij gedacht had. Zijn nieuwsgierigheid nam dan toch de overhand en hij keek opzij. Wie was dat? Een vrouw? Pff, hij zou nu door de grond willen zakken. Veel te veel mensen die hem niet kenden. Veel te veel mensen die hem konden zien zoals hij nu was. Hij liet zijn hoofd tegen het muurtje steunen. Dit kon er ook nog wel bij hoor.. Kon het nou werkelijk nooit gewoon eens een keertje goed met hem gaan? Gewoon één dagje. Gewoon zodat hij zou weten dat het mogelijk was! Zodat hij zou geloven dat hij door eraan te werken zich weer beter kon gaan voelen! Hij was zijn tranen heftig tegen aan het houden, en weer naar de vloer aan het kijken.

Ja. Gezien. Nu kon hij er met geen mogelijkheid meer onderuit. Weetje.. mukking laat ook allemaal maar! Wacht. Huh? Sigaretten? Oh.. uhm.. weetje. Gewoon ja. Het was slecht voor je. En je voelde je er beter door. En beide dingen spraken hem op het moment heel erg aan. Je moest ergens dood aan gaan weetje. Dan kun je er net zo goed wat plezier mee hebben. Dus hij haalde een sigaret uit het pakje en maakte met zijn hand de beweging die je maakt als je een aansteker gebruikt, om te vragen of ze een aansteker voor hem bij zich had. Maar rechtop staan, nee. Dat zat er nog even niet in.

Tegen Daniels verwachtingen in pakte de jongeman een sigaret uit het pakje. Marilyn hurkte neer en verplaatste haar vrije hand naar de zak van haar jasje. Daar haalde ze een aansteker uit. Die hield ze stevig vast, maar ze stak hem wel naar voren. Haar duim rustte op het mechaniek dat een vonk kon laten ontstaan. Daniel bekeek het tafereel van een afstandje. “Wat zei hij?” vroeg hij aan de jonge vrouw. Marilyn liet een lach over haar lippen vallen. “Wil je dat echt weten?” Ze keek over haar schouder naar Daniel. “Laten we het er maar op houden dat je beter nog even hier kan blijven.” Geoefend propte ze met een hand haar pakje sigaretten terug in haar jaszak en nam daarna een hijs. De jongen schudde zijn hoofd. “Dat gaat het niet beter maken.” Marilyn glimlachte weer naar hem. Dezelfde van eerder. “Laat dat maar aan mij over, goed?” Hij knipperde. Daarna wendde hij zijn blik naar de jongeman af.

Marilyn volgde zijn voorbeeld. “Wat brengt een eenzame ziel als jou naar het dak?” vroeg ze vriendelijk aan hem. Voorzichtig bewoog ze zich voorover om op haar knieën te gaan zitten. Blueberry zag dat als teken om nieuwsgierig op haar af te lopen en aan haar te snuffelen.

Moest hij hier een mening over hebben? Wilde hij er een mening over hebben? Had hij de energie om er een mening over te hebben? Waar hadden ze het over? Wilde hij het weten? Was het belangrijk om te weten? Had hij energie om erachter te komen? Allemaal.. nee.. op dit moment. Dat zei zijn lichaam in ieder geval. Gys zelf twijfelde nog enigszins. Hij zette de sigaret aan zijn lippen en nam voorzichtig een teug. Hij vond het heel belangrijk om net te doen alsof hij al heel lang rookte. Hij was toch niet zo'n watje? Hij blies de rook uit zijn mond en keek de twee aan. Het was best fijn dat aandacht niet meer op hem.. shyt. Ze begon zelfs tegen hem te spreken. Enkel zijn ogen bewogen zich richting de grond. Voor hem was het niet altijd de vraag wát hij ging antwoorden. Maar soms ook hóé hij ging antwoorden. En precies toen hij zich sterk genoeg voelde om antwoord te geven begon de Glaceon aandacht te geven aan de vrouw. Was hij Blueberry nu al kwijt? Was het zo makkelijk? Was hij zo vervelend dat iedereen hem maar gewoon verlaatte? Hij plaatste zijn sigaret tussen zijn lippen en begon te typen op zijn Holo Caster. "Ik kan niet praten." Zei het apparaatje. Wat is dit? Is dit 'Gys deelt alles' dag?

Haar perfect verzorgde, tengere hand gleed over het hoofdje van zijn Glaceon. Daniel bekeek de handeling aandachtig. Dat zijn pokémon haar ogen genietend sloot was enigszins fijn om te zien. Misschien had hij Marilyn verkeerd ingeschat. Een monotone stem trok hem uit zijn gedachtegang. Even was hij een belangrijk detail vergeten. Marilyn keek de gemutste vreemdeling vragend aan. “Is dat je rede?” vroeg ze aan hem. “Ach, het dak is voor iedereen die hier naar binnen kan. Toch wel vreemd dat ik hier normaal niemand tegenkom,” voegde ze er zonder pauze aan toe. Ze nam een hijs van haar sigaret en blies de rook met de wind mee, weg van Daniel. “We kunnen het allemaal wel eens gebruiken.” Marilyn staarde een aantal tellen zonder te knipperen voor zich uit. Dacht ze soms ergens aan? Daniel fronste. Hij zei er niets over. Gedachten waren privé.

Geïrriteerd keek hij weg naar de grond. Hij kwam hier niet om bekritiseerd te worden. Dit antwoord gaf meer informatie aan haar dan dat een direct antwoord had kunnen geven. Uit frustratie nam hij een te diepe teug en moest hij even hoesten. Ja dat kon er ook nog wel bij hoor. Deed hij het weer allemaal fout. Die Glaceon was nu ook al bij hem weg. Kon alsjeblieft gewoon één ding goed gaan vandaag? Even een lichtje in het duister? Zal wel weer niet.. Iedere keer als hij daarom vraagt is dat een grotere verleiding voor het universum om hem weer neer te slaan. Hij hield zijn tranen tegen. Hij wilde weg. Alleen zijn. Maar hij wilde híér alleen zijn. Die mensen die gingen nog niet weg. Verschrikkelijk. Het waren altijd anderen die hem in de weg stonden. Wat was hij nou eigenlijk aan het klagen. Die ander was aardig geweest. En hij had nu een sigaret. Ja.. geweldig. Hij is zijn longen aan het ruïneren. Hij durfde nu totaal niemand meer aan te kijken.

Er kwam geen antwoord. Marilyn draaide zich half van hem weg, een handeling die Daniel in eerste instantie niet begreep. Met een geheven wenkbrauw viel zijn blik op de jongeman. Gehoest en een hele bekende uitdrukking kwam hem tegemoet. Onzeker of hij iets moest zeggen, propte hij zijn duimen in zijn broekzakken. In de meeste gevallen werd hij liever met rust gelaten. Moest hij weggaan? Dat zou betekenen dat hij Harrison onder ogen moest komen – en daar was hij nog helemaal niet klaar voor. “Die vader van je is wel een taaie.” Daniel knipperde een paar keer, voor hij zijn aandacht bij de eigenares van de stem legde. “Onderhandelen met hem is niet makkelijk.” Hij zag een glimlach op haar gezicht, eentje die hij wel eens bij zijn zus had gezien. De blik in haar ogen deed hem echter aan Sara denken. Ze nam een laatste, lange hijs van de sigaret voor ze het overblijfsel op de grond liet vallen en haar hak erop zette. “Gelukkig heb ik net nieuwe gekocht.” Een knipoog, voor ze zich terug naar de deur begaf. Daniel bleef stil, zijn ogen gecalculeerd op haar gericht. Wie was zij? En wat was haar doel? “Kom maar naar beneden als je er klaar voor bent.” Ze sprak de woorden zonder over haar schouder te kijken – en verdween de trap af.

Gys nam nog een voorzichtige hijs. Hij probeerde de luchtstroom zo geëgaliseerd mogelijk te laten stromen. Voor hij het wist was hij naar het gesprek aan het luisteren dat ontstond. Pas toen de vrouw verdween realiseerde hij zich dat het hem op een bepaalde manier gekalmeerd had. Hij was niet gelukkig. Maar op z’n minst wat kalmer. Zijn blik ging nog één maal even naar de grond. Was die Glaceon nou maar bij hem. Maar er om vragen ging hij niet doen! Om dingen vragen zorgt alleen maar voor.. Nouja. Gys wreef een paar keer met zijn vrije hand over zijn bovenarm. Hij noemde het ‘zelftroost’. Het was wat hij zou willen dat anderen zouden doen, maar niet deden. Dus deed hij het maar zelf. Nu ging de capuchon af. Gys stond zelfs op. Hij nam nog een teug. Deze sigaret kreeg dezelfde behandeling als die van de vrouw zonet nog had gekregen. Het was het moment dat Gys zijn Holo Caster pakte. “Zullen we naar het plein gaan? Pokémon tekenen?” Hij zag voor zich dat ze naar een leukere plek konden gaan. Een café, of een bankje. En dan lekker mensen en Pokémon kijken. Met zijn schetsboek erbij. Die kleine sprongen van positieve energie had Gys soms. Ook op dit soort dagen. Dat waren de openingen en dat wist hij. De openingen waarmee hij een dag eventueel zou kunnen omdraaien.

Zelfs met zijn aandacht geheel ergens anders kon hij het geschuif horen. Daniel dwong zichzelf terug ter aarde te komen en draaide zijn hoofd naar de bron van het geluid. Zijn ogen werden voor een fractie van een seconde groot toen hij zag dat de jongeman zijn capuchon had afgedaan. Donkerblond haar stak verscheidene kanten op, maar in tegenstelling tot dat van Daniel was dat hier waarschijnlijk niet de bedoeling. De jongen liet zijn sigaret ook op de grond vallen en trapte erop. Voor Daniel kwam het over alsof dit het einde van hun ontmoeting ging zijn. Diep van binnen voelde hij iets wat hij de laatste tijd vaker had gevoeld tijdens zijn reizen. Teleurstelling. Ging hij deze jongeman ooit nog terug zien? Er kwam geen antwoord op zijn vraag, maar wel uitstel van het onvermijdelijke. De vraag overviel hem een beetje. Een bedenkelijke frons verscheen op zijn voorhoofd.

Als hij mee zou gaan, dan zou hij misschien wel meer woede van Harrison over zich heen krijgen. Aan de andere kant, hoe langer hij even van hem weg was, hoe losser de ketens om zijn voeten werden. Het ging vast pijn doen om ze weer strakker te hebben, maar het idee van momentele vrijheid stond hem wel aan. Hij knikte. “Ik ken de weg niet,” deelde hij mee, terwijl hij met zijn hand naar de enige uitgang gebaarde. Hopelijk werd de hint begrepen.