You're a Natural [Closed]

Er zat een bepaalde bite aan. Cecille kon haar vinger er niet precies opleggen, maar het smaakte toch anders dan Miltankmelk. Zuurder, dat sowieso. Desondanks kon ze niet zeggen dat ze het vies vond. Het was even wennen, maar dat had ze ook met de smaak van alcohol gemoeten. “En? Wat vind je?” vroeg Bailee, de dochter van de rancheigenaar, aan haar. Cecille nam nog een slok en zette het glas voorzichtig op de toonbank neer, haar vingers nog altijd eromheen geklemd. Bailee’s mondhoeken trokken lichtjes omhoog, zelfs al deed ze haar uiterste best om het tegen te werken. De blondine had niet door dat dit kwam door de witte snor die op haar bovenlip was verschenen. “Het is… Apart,” gaf Cecille toe. “Maar niet vies.” Ze ontblootte haar tanden in haar welbekende grijns. “Is het cool als ik ook wat voor m’n team koop?” voegde ze eraan toe, terwijl ze over haar schouder naar het groepje pokémon wees. Minnoo ontspande de spieren in haar schouders en sloot tevreden haar ogen. De spanning van de smaak had haar het meeste in z’n greep gehad. “Natuurlijk,” reageerde Bailee enthousiast, waarna ze achter de toonbank uitkwam en naar achteren hupte.

Tevreden draaide Cecille op haar hielen naar haar team toe. “Allemaal, oké? Al is het maar een slokje. ’t Is goed voor je.” De meesten van haar pokémon waren wat dat betrof niet heel kieskeurig. Ze kregen grotendeels hun benodigde calorieën en vitamines al binnen door wat Sara meestal voor ze klaar maakte. Cecille had het, als sporter en trainer, niet beter kunnen treffen.

Sivar grinnikte en tikte Fredrik tegen zijn bovenbeen aan. Zodra de gespierde tijger zijn blik op zijn kameraad liet rusten, hief die zijn poot naar zijn bovenlip en imiteerde Cecille’s woorden. Ook Fredrik kon een scheef grijnsje om de capriolen niet laten. Hun trainer keek hen met geheven wenkbrauwen aan. Waar hadden die nou zo’n lol om? Adrian en Björn leken hun voorbeeld al snel te volgen. Ze stond op het punt om te vragen wat er aan de hand was, toen een nieuwkomer over de drempel de ruimte binnenstapte. Gestaag en gecalculeerd, klein en zo zachtroze dat hij bijna wit leek. Cecille herkende de vorm uit duizenden. “Hallo,” begroette ze de Slowpoke vriendelijk, wie langzaam zijn hoofd in haar richting draaide en een vrolijke glimlach aan haar schonk. Hij vond het zo leuk om aangesproken te worden, dat hij zelfs van koers veranderde en haar kant op kwam gestapt.

Automatisch hurkte Cecille naar de grond, haar glas in haar rechterhand. Haar linker hield ze uitnodigend naar hem uit, waar hij, eindelijk bij aankomst, zijn snuit in verstopte. De blondine giechelde kinderlijk, voor ze met haar vingers onder zijn kin kriebelde. “Ben je hier voor wat lekkers?” vroeg ze aan hem. Zonder een reactie af te wachten hield ze haar glas al schuin naar voren. Slowpoke’s tong baande zich een weg naar binnen, voor het met een kleine hoeveelheid van de melk weer terug zijn mond in schoof. Cecille liet hem een aantal keer zijn gang gaan voor ze haar glas terugtrok. “Hé, daar snoepert, ik wil ook nog wat,” liet ze hem al lachend weten.

Bailee keerde op dat moment terug, een tree met zes glazen in haar handen. Voorzichtig schoof ze het blad op de toonbank en legde haar aandacht bij Cecille en de Slowpoke. “Oh, ben je daar ook weer?” was het eerste dat ze zei. De blondine keek verrast op en kwam als vanzelf overeind. “Issie niet van jou?” De jongedame schudde haar hoofd. “Nee, hij komt hier wel eens melk halen en dan geef ik hem stiekem wat mee voordat mijn moeder het ziet.” Bailee wierp een glimlach naar het wezen. “Zo te zien heeft hij al een deel van zijn portie gehad.” Alsof het zo moest zijn liet de Slowpoke een binnensmonds boertje voor hij haar schaapachtig aankeek. Beide dames moesten erom lachen.

Cecille hielp haar gastvrouw met het uitdelen van de glazen melk, waarop team Skarsgård gulzig een aantal slokken van het goedje naar binnen werkten. De meningen erover waren niet al te verdeeld; en scheelden ook niet veel met hun trainer. Het was niet lekker, maar het was ook niet vies. “Drink het maar goed op,” vertelde Cecille aan de pokémon. “Ik neem ook wat mee voor de training.” Ze was benieuwd of het effect ging hebben. Sara had haar immers verteld dat het goed voor sporters zou zijn. Bailee verdween voor een kort moment om een bakje melk voor de Slowpoke te halen, wie nog gulziger dan de rest begon te drinken. Cecille kon het niet helpen om al grijnzend toe te kijken. “Hij heeft vast hele sterke botten,” grapte ze tegen de brunette. Een scheef glimlachje, die net niet haar ogen reikte, rustte rond diens lippen. “Dat zal hij wel nodig hebben, ja,” reageerde Bailee treurig. Cecille hield haar hoofd schuin, een teken voor haar gesprekspartner om erop door te gaan. “Vanwege zijn bijzondere vachtkleur willen veel trainers hem hebben, maar Slowpoke wil van de meesten niks weten.” Bailee liep om de toonbank heen, hurkte bij hem neer en aaide hem zachtjes over zijn rug.

“Bijzondere vachtkleur?” herhaalde Cecille onwetend. Bailee keek op zonder haar handelingen te staken. “Ja, de meeste Slowpoke zijn feller roze, maar deze is wat… Witter? Pastel, misschien?” Haar hazelnootbruine ogen gleden onzeker omlaag, alsof door het te checken de woorden als vanzelf zouden komen. De realisatie sloeg bij Cecille in alsof iemand een Voltorb in haar gezicht wierp. “Wacht, hij is shiny?” vroeg ze zich hardop af. Slowpoke legde zijn kop in zijn nek en gaapte uitgebreid, het kommetje melk zo goed als leeg. Hij mompelde iets dat op een dankjewel leek tegen Bailee voor hij naar Cecille toe waggelde en zich op haar voeten nestelde. “Ja,” giechelde Bailee, terwijl ze zich omhoog duwde. “Het lijkt erop dat hij jou wel leuk vindt.”

De blondine keek de pokémon weifelend aan. Ze had het niet zo op psychische types, ondanks dat ze hem een dotje vond. Toch was ze blij om te leren dat ze dit effect had op pokémon. “Ach, wat kan ik zeggen,” grijnsde Cecille. “Ik heb een bepaalde charme.” Bailee kon er wel mee lachen.

Ze babbelden nog wat, team Skarsgård dronk hun glazen leeg en toen was het alweer bijna tijd om te gaan. “Zou ik misschien een fles mee mogen nemen?” kwam de vraag. “Als je ervoor betaalt wel ja,” was het antwoord. De twee dames deelden een lach voordat Bailee de deur uit ging. Cecille tilde de Slowpoke van haar voeten op en liep met hem naar een van de tafeltjes die in het kleine cafeetje stonden opgesteld. Het brandende gevoel in haar kuiten had al eerder gezeurd om een stoel erbij te pakken, maar ze wilde niet onbeleefd zijn naar de gastvrouw of de pokémon op haar voeten. Nog voor ze goed en wel plaatsnam op het zitvlak, zag ze Dahlia gealarmeerd naar de deur kijken. “Wat is er?” Haar Lucario gaf geen antwoord. In plaats daarvan liep ze naar de muur vlak naast de deur, tilde haar poot op en sloot haar ogen. Cecille zag het welbekende blauwe aura niet veel later om haar heen verschijnen.

Ook haar spieren spanden zich aan. Er klopte iets niet.

Voorzichtig zette ze Slowpoke op de grond en ging naast haar Lucario staan. Haar hand vond zijn plek op Dahlia’s schouder, waardoor het aura ook door haarzelf heen vloeide. Een hoop andere aura’s doemden in haar geestesoog op. Ze zag Bailee, een donkerpaars aura omringd door drie rode, in de schuur die wat verder op het erf stond. Cecille liet Dahlia’s schouder meteen los en greep naar de deurklink. “Adrian, ik wil dat jij met Minnoo, Fredrik en Björn hier blijft. Als dingen mis gaan teleporteer je de rest naar binnen. Je zult het signaal wel herkennen als ik het geef,” zei ze tegen haar team. “Sivar, Dahlia, met mij mee.” Hoewel Dahlia liever had dat ze een plan bedachten, ging ze, net als Sivar, direct achter haar trainer aan.

Cecille sloop langzaam naar de schuur die achter het cafeetje lag. De grote deuren stonden op een kiertje open, wat alleen maar meer alarmbellen liet afgaan. Rood aura voelde niet behulpzaam. Rood aura voelde agressief. Het schreeuwde om aandacht, schreeuwde frustratie en passie. Gespannen duwde ze zich strak tegen de stenen muur naast de houten deuren, haar handen tegen het ruwe textuur gedrukt. Sivar knielde neer en schoof voorzichtig naar het kiertje om een kijkje te nemen, terwijl Dahlia zich vlak naast Cecille positioneerde. “Is er een andere ingang?” fluisterde ze naar Sivar, wie zijn hoofdje nog net een stukje om de hoek stak. Zijn houding werd strakker door wat hij daar binnen zag.

Een paar lange tellen streken voorbij – en Cecille stond bijna op het punt om haar vraag opnieuw te stellen, maar Sivar keerde zich op datzelfde moment naar haar om. Hij gebaarde om het gebouw heen, waar aan de zijkant een kleinere deur aanwezig moest zijn. Of die open was, daar moesten ze maar een gokje op wagen. Stilletjes knikte ze en liep zo geluidloos als ze kon de deuren voorbij. Een blik naar binnen wierp ze niet, bang dat het haar pas zou vertragen of dat ze opgemerkt zou worden. In plaats daarvan versnelde ze haar pas zodra ze bij de hoek was, om linea recta naar de eenzame deur in het midden van de lange schuur te gaan. Dahlia en Sivar zaten haar op de hielen.

Voor ze haar hand op de klink legde, deed ze een kort schietgebedje naar Arceus zelf. Daarna voelde ze zachtjes of het meegaf; en tot haar geluk ging de klink helemaal omlaag. Een dof, zielig klikje vulde haar gehoorgang, wat de adrenaline in haar lijf in beweging bracht. Hopelijk hadden de mensen daarbinnen het niet gehoord. Cecille duwde voorzichtig de deur naar voren en wierp een onderzoekende blik naar binnen. Voor zover ze kon zien, zag ze… Niemand.

Verward zette ze een paar passen naar binnen. Ze zou toch zweren dat iedereen hier binnen was. Sivar had haar er niet op gewezen dat het niet zo was. Nog voor ze de hele ruimte in zich op kon nemen, doemde een Staryu vlak voor haar gezicht op. Het rode juweel in het midden van haar lijf lichtte op en voor Cecille het wist werd de ruimte donkerder. Een duizelig gevoel overmeesterde haar, waardoor ze met veel moeite al wankelend overeind wist te blijven. Sivar sprong haar voorbij en sloeg op de Staryu in met een Brick Break.

Door het plotselinge gevecht kwam de aandacht op hen te liggen. Cecille hoorde van veraf – of was het dichtbij? – een naam geroepen worden. Was het die van haar? Ze kon de letters niet helemaal ontcijferen. Wat was boven en onder? Waar was rechts? Moeizaam kneep ze haar ogen tot spleetjes, om ze vervolgens wijd open te sperren en vluchtig om zich heen te kijken. Donker. Alles was zo donker. Ze kon niet zien in het donker.

De stem van Sivar klonk heel dicht in de buurt. Nog voor dat feitje in haar brein was gesetteld, voelde ze een pijnlijke steek door haar wang heen gaan. Ineens keek ze recht naar het vertrouwde gezicht van haar beste vriend. Hoe lang lag ze al op de grond? Cecille duwde zichzelf met haar handen omhoog en merkte de drie mannen eindelijk op. Ze stonden dieper de schuur in, daar waar de Skiddo’s in grote hokken met elkaar konden spelen als ze naar binnen werden gehaald. Een van de mannen hield Bailee bij de pols vast en bij het maken van oogcontact trok hij de jongedame naar zich toe. Met zijn andere hand hield hij een pokeball omhoog. “Vertrek, of ik laat mijn Bisharp verschijnen,” waarschuwde hij de blondine.

Cecille likte haar droge lippen nat en drukte ze vervolgens tegen elkaar. Kort sloot ze haar ogen, om ze te openen met kleurrijke aura’s om de mensen heen. Rood bij de mannen. Donkerpaars bij Bailee. De angst vloeide van haar naar Cecille over en ze wist meteen dat ze geen domme stunts moest uithalen. Met haar kaken op elkaar geklemd hief ze haar handen omhoog, hopend dat het genoeg teken zou zijn dat ze gewoon wilde praten. Nog voor haar handen zich goed en wel in de lucht bevonden, voelde ze iets tegen haar rug en linkerschouder opknallen en verloor ze haar evenwicht. Cecille ving zich met haar handen op, een fout die ze al eerder eens had begaan en het nu met dezelfde straf moest bekopen. Een steek schoot door haar polsen heen. De gepijnigde sis die over haar lippen viel liet haar pokémon haast in actie schieten, maar de dreiging voor Bailee hielden hen in toom.

Lila ogen volgden de Staryu van eerder, wie van achter haar terug naar haar trainer ging. Cecille ontblootte haar tanden en gromde nukkig, maar ze kwam nog niet overeind. Als ze een verkeerde beweging maakte, kon Bailee de straf misschien bekopen. “Wat willen jullie?” vroeg ze aan de mannen, haar toon geforceerd kalm. De trilling in haar stem gaf weg dat ze moeite had om zich in te houden. “Gaat je geen zak aan,” was haar enige antwoord. Cecille vernauwde haar ogen, maar de herrieschoppers hadden geen oog meer voor haar. “Pak alle melk die we mee kunnen nemen, dan vraag ik nog eens netjes waar de Skiddo zijn.” De gijzelaar liet de pokeball in zijn hand openbarsten, waarop een grote Bisharp aan zijn zijde verscheen. Hun handlangers liepen grijnzend de gevloerde blondine voorbij. Cecille balde haar handen tot vuisten, haar blik strak op de grote baas gericht, met in haar ooghoek nog zicht op de twee andere mannen. Dahlia’s rode ogen volgden hen nauwlettend, een alles behalve geamuseerde uitdrukking op haar snoet.

“Weet je zeker dat je geen antwoord gaat geven?” De Bisharp bewoog zijn armen omhoog, waardoor het licht dat van buiten naar binnen scheen op het metaal afketste. Bailee deed een vergeefse poging om van de pokémon weg te stappen. Het was op dit moment dat Cecille omhoog kwam en vastberaden op de drie afrende. Nog voor ze hen bereikte, verscheen er een paarse gloed om het scherpe lijf van de Bisharp en zweefde de pokémon een aantal meter de lucht in. Verward keek hij om zich heen, gevolgd door zijn trainer en Cecille, wie in eerste instantie vragend naar Dahlia staarde. De Lucario stond in aanvalshouding, maar haar ogen hadden geen blauwe gloed.

Achter Dahlia en Sivar, nog verder dan waar de twee mannen flesjes melk in hun tassen propten, zag ze een bekend figuur in de deuropening van de schuur staan. Klein, zo zachtroze dat hij bijna wit leek, en een paarse gloed om zijn gezette lijfje. “Pak dat mormel!” hoorde ze de gijzelaar naar zijn handlangers schreeuwen. De twee stopten de flesjes die nog in hun handen lagen weg en draaiden zich naar de Slowpoke toe. “Dahlia, Sivar, bescherm Slowpoke!” riep Cecille, voor ze zich op haar hielen omdraaide en naar Bailee toe rende. Zolang Bisharp in de lucht bleef, had ze niks te vrezen.

Dat had ze verkeerd gedacht. Zodra het de man duidelijk werd dat ze op hem af kwam, duwde hij Bailee aan de kant en haalde met zijn linker vuist naar haar uit. Cecille remde af, hief beschermend haar rechteronderarm om de stoot te blokkeren en dook soepel onder zijn uitgestrekte arm door. Ze kwam achter hem recht en drukte haar voet tegen zijn rug, zodat ze hem van Bailee en zichzelf weg kon duwen. De man verloor bijna zijn evenwicht, maar wist zich door zijn gecalculeerde voetenwerk overeind te houden. Cecille stond op het punt om hem tegen zijn knie te trappen toen de Bisharp, veilig en wel op de grond, naar haar toe snelde – en zijn mes gevaarlijk dicht bij haar gezicht belandde. Geschrokken deinsde ze achteruit, waarbij ze haar armen moest gebruiken om niet om te vallen. Haar nieuwe tegenstander sprintte haar richting op en gaf haar geen moment rust. Cecille dook onder zijn armen door, sprong over zijn benen en ontweek zijn hoofd, zonder zelf een opening te zien in zijn methode.

Dahlia’s sterke bot sloeg genadeloos neer op het figuur van Flaaffy, wie de eerste aanval niet kon ontwijken, maar de tweede niet hoefde te voelen dankzij Staryu’s behulpzame Psywave. De straal raakte Dahlia in haar rug, waardoor het bot uit haar poten viel en ze een moment nodig had om bij te komen. Flaaffy pakte deze kans om haar met een donder te laten voelen wat zij net voelde. Sivar zag het gebeuren en sprong naar Dahlia’s zijde, waar hij zijn Protect als schild voor hen beide gebruikte. De impact van de donder was sterk genoeg om hem naar achteren te laten schuiven, maar hij weigerde mee te geven. Helaas werkte zijn schild maar aan een kant. Voor hij het wist werd hij met een Psychic de lucht in getild en zag hij, nu hij ondersteboven hing, dat de Staryu achter hem was komen staan.

Met een Extreme Speed kwam Dahlia in de buurt van Flaaffy, om haar vervolgens met beide poten vast te grijpen en haar in de richting van Staryu te gooien. Deze ontweek haar teamgenoot nog net op tijd, maar liet daarbij Sivar wel los. De Tyrogue viel naar de grond en rolde vlak naast Dahlia overeind, zijn poten geheven in aanvalspositie.

De twee trainers van Flaaffy en Staryu slopen geniepig in de richting van Slowpoke, wie met een schuin hoofd naar het dubbelgevecht aan het kijken was. Loom draaide hij zijn kop in de richting van de mannen. Ze bleven als bevroren op hun plek staan. Slowpoke knipperde een keer, voor hij zijn bek langzaam open deed en uitgebreid gaapte. De handlangers draaiden hun gezichten naar elkaar toe, voor ook bij hen een kleine gaap door brak – en ze langzaam maar zeker naar de grond zakten om de slaap hen te laten overmeesteren.

De bubbels vlogen Sivar en Dahlia om de oren dankzij de Rapid Spin die Staryu erachter aan uitvoerde. Flaaffy speelde hierop in door een Thundershock op de vele bubbels af te laten ketsen. Ze spatten kapot en beide vechttypes voelden het nadelige effect van water en elektriciteit door hun lichaam schieten. Tevreden met het effect van hun teamwork maakten Staryu en Flaaffy aanstalten om de combo nog een keer in te zetten. Voor ze de kans kregen, verscheen er een blauw aura om hen heen en bleven ze stokstijf op hun plek staan. Sivar en Dahlia keken over hun schouders, waar Slowpoke dezelfde blauwe gloed om zijn lichaam had. Een dankbaar grijnsje verscheen op de Tyrogue zijn gelaat, voor hij Dahlia’s voorbeeld volgde en op zijn tegenstanders af ging.

Het lemmet raasde aan haar gezicht voorbij, welke ze nog net op tijd kon ontwijken door de energie die door haar lijf gierde. Haar hartslag ging zo snel en hard dat ze zich afvroeg of Bailee het kon horen bonzen. Cecille week voor een volgende zwiep uit en voelde iets tegen haar zij beuken. Ze verloor haar evenwicht en viel met een harde smak tegen de grond. Hijgend duwde ze haar bovenlijf omhoog, controleerde of ze geen gemene wond in haar zij had en zag de man in haar ooghoek op haar af komen. Cecille rolde voorover, sprong overeind en kon nog net op tijd het mes van Bisharp ontwijken.

Dit ging ze niet lang meer volhouden.

“Bailee,” begon ze met raspende stem. De brunette liet haar handen, die ze tot nu toe voor haar mond hield, voorzichtig zakken. “Ga hulp halen, ik hou ze–” Nog voor ze haar zin kon afmaken, zoefde een gebalde vuist langs haar oor. Cecille duwde de arm met haar hand weg, voor ze een pirouette maakte en zelf naar haar tegenstander uithaalde. De man greep haar vast, draaide haar arm achter haar rug en trapte haar in haar knieholte. Noodgedwongen viel ze op haar knieën naar de grond.

“Ben je nu klaar met de held uithangen?” snoof hij. Met zijn vrije hand wenkte hij naar zijn Bisharp. “Jullie trainers zijn ook allemaal hetzelfde.” Cecille klemde haar kaken op elkaar om hem het genot van haar pijn niet te gunnen, maar haar dichtgeknepen ogen waren genoeg bewijs. Ze hoorde Bailee iets roepen, gevolgd door een doffe klap. Nieuwsgierig opende ze een beetje haar ogen, ver genoeg om te zien dat de brunette naast haar op de grond lag en een poging deed om op te staan. Cecille wilde haar zeggen dat ze moest blijven liggen, maar voor ze de kans kreeg, voelde ze de grond onder haar benen verdwijnen.

Beduusd keek ze omlaag, om te zien dat ze langzaam de lucht in werd getild door een kracht die haar vaag bekend voorkwam. Haar hart bevond zich inmiddels in haar keel – en haar ogen sperden zich open. De grip op haar arm verdween. Instinctief trok ze die terug, terwijl haar blik naar de boosdoener zocht. Dahlia en Sivar renden op Bailee af en ietsje verder bij hen vandaan liep Slowpoke op zijn gemak achter hen aan, zijn pastel roze lijf geaccentueerd met een blauw licht. Achter haar hoorde ze de man een aantal dingen roepen, maar dat probeerde ze uit haar systeem te blokkeren. Het liefst ging ze weer terug omlaag, veilig naar de grond. Onbewust balde ze haar handen tot vuisten en kneep ze haar ogen weer dicht.

Een paar tellen later tikten haar voetzolen de vaste vloer weer aan. Geschrokken keek ze op en zag ze dat ze met beide benen op aarde was. Met een ruk draaide ze zich om, waar ze de man met zijn Bisharp nog steeds in de lucht vond. Cecille wierp hem een vuile blik toe, voordat ze Bailee benaderde. “Alles oké?” vroeg ze aan de jongedame. Ze kreeg een bedrukte knik en dat was op het moment meer dan ze om had kunnen vragen. Haar lila ogen gleden naar de deur van de schuur, waar de twee pokémon en hun trainers uitgeteld op de grond lagen. Opgeruimd stond netjes.

“KPD, handen omhoog!” Een aantal Growlithe en in blauw uniform gehulde mensen kwamen op hun hoede naar binnen, maar ze lieten hun wapens zakken zodra ze de twee dames en de pokémon zagen. Hun verbaasde blikken spraken boekdelen. Cecille slaakte opgelucht een zucht en gebaarde naar de slapende figuren. “Die twee daar probeerden melk te jatten,” legde ze kort uit, waarop een aantal van de agenten zich over hen bekommerden. “En deze meneer… Euh, ja.” Ze wist niet goed wat ze over hem moest zeggen, dus liet ze de politie hun werk maar doen.

----------

De warme mok in haar handen bood een aangename afleiding voor de kou die zich heer en meester van haar had gemaakt. Ze hadden haar ook een deken aangeboden, maar die had ze over Bailee’s schouders gelegd. Die kon niet stoppen met trillen. “Het is zo typisch, weet je,” zei de brunette zacht. Cecille trok haar blik bij de inhoud van haar mok vandaan en keek haar richting op. “Mijn moeder is er een keertje niet en meteen worden we overvallen.” Een bezorgde frons verscheen op Cecille’s voorhoofd. “Dat hebben ze waarschijnlijk afgewacht. Daar kan jij niks aan doen,” reageerde ze. Als iemand hier schuld had, dan was zij het wel. Had ze Bailee niet om meer melk gevraagd, was ze misschien niet naar de schuur gegaan. Ze had de brunette naar de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip gestuurd.

Maar dan hadden ze misschien niet alles kunnen redden.

Cecille pakte haar mok steviger vast. “Ik denk dat je moeder alleen maar blij gaat zijn dat je niks mankeert. Daar gaat het om.” Niet alle moeders waren zoals die van haar, maar ze hoopte dat deze dat wel was. Bailee’s korte lach bevestigde dat alleen maar. “Je hebt gelijk. Dankjewel, dat heb ik aan jou te danken,” voegde ze eraan toe. Cecille hief glimlachend een wenkbrauw en keek van Bailee naar de Slowpoke die zich in haar schoot had genesteld. “Bedank mij niet, maar deze snurker hier. Zonder hem waren we allemaal toast.” Een welgemeende giechel ontsnapte bij Bailee, terwijl ze naar voren boog en Slowpoke liefkozend over zijn hoofdje aaide. “Dat hij mijn leven nog eens zou redden,” mompelde ze.

Een van de agenten benaderde hen voorzichtig. “Dames,” begroette hij hen. “We hebben een rede om te geloven dat deze mannen een connectie met Team Rocket hebben.” Cecille klemde het theemokje steviger tussen haar handen. “Er is geen bewijs dat ze deel van de organisatie zijn, maar het is goed mogelijk dat ze waren ingehuurd.” Bailee legde haar hand voor haar mond. Cecille kon zien dat ze tegen tranen vocht. “Is er een manier om de Ranch bescherming te bieden?” vroeg ze aan de agent. Hij knikte instemmend op het idee. “Mijn collega’s en ik gaan zo in overleg over wie we hier kunnen stationeren. Mevrouw hoeft zich geen zorgen te maken over een nieuwe overval,” antwoordde hij. De man keek beide nog een keer aan voor hij zich excuseerde en ze weer alleen liet.

“Mooi. Ik ben blij dat ze jouw veiligheid voorop stellen,” zuchtte Cecille. Ze nam een grote slok van haar warme thee en liet de bijbehorende kalmte op haar inwerken. “Anders had ik het wel gedaan,” vervolgde ze vastberaden. Bailee schonk haar een dankbare glimlach, hoewel er een bezorgde frons aanwezig was. “Je hebt al meer dan genoeg gedaan. Van mij mag je meerdere flessen melk van het huis hebben.” Cecille wierp haar een onzekere blik toe, maar ze ging er nog niet tegen in. “Laat dat nog maar even wachten,” zei ze met een kleine glimlach. “Ik ga nog eventjes niet weg.” Een korte, prettige stilte nestelde zich tussen hen in. De blondine nam dit moment om zich af te vragen hoe ze haar team ging bedanken voor hun hulp. Als Adrian en de rest niet naar de buren waren gegaan…

Haar gedachten kwamen abrupt tot een halt bij het horen van de luide gaap. Slowpoke opende langzaam zijn oogjes en keek haar afwachtend aan. “Wat?” vroeg ze hardop, waarmee ze weer een giechel van Bailee teweegbracht. “Ik denk dat Slowpoke je in de toekomst meer wil helpen. Stoere, snorren dragende krijgers hebben nou eenmaal slimme helpers nodig,” vertelde de brunette. Cecille keek haar met geheven wenkbrauwen aan. “Snorren dragende?” Bailee legde grijnzend haar wijsvinger tegen haar bovenlip en Cecille’s ogen werden groot van ongeloof bij het besef. “Nee! De hele tijd? En niemand zei me iets!” ratelde ze, terwijl ze furieus met de rug van haar hand over haar bovenlip wreef. “Is het weg?”

Als Bailee al een antwoord wilde geven, kreeg ze de tijd niet. Slowpoke legde zijn voorpoten tegen Cecille’s schouders en likte uitgebreid over haar gezicht heen. Ze trok een vies hoofd. “Dank je,” liet ze hem, desondanks, weten. Hun blikken kruisten en ze realiseerde zich dat zij niet de perfecte trainer voor hem was, maar wel iemand die ze goed kende.

“Wil je maatjes met me blijven, ja?” Slowpoke knikte en Cecille haalde een lege pokéball tevoorschijn. “Ik kan je zelf niet houden, maar ik weet iemand waar je heel gelukkig bij zal zijn. En we zijn goed bevriend. Durf je me daarop te vertrouwen?” Afwachtend hield ze de pokéball naar voren.