LARP [Open]

“Oh ja is goed hoor ik kom wel helpen.” Hij klemde zijn Holo Caster tussen zijn wang en zijn schouder, en pakte een notitieblokje met pen. “Briefing, 15 mei Radarlaan Slaterport elf uur. Speelweekend, 16 juli Petalburg Forest vanaf 2 uur opzetten.” Mompelde hij wat tegen zichzelf.

En toen was de dag dan eindelijk daar. In zijn hand droeg hij een koffertje, met noodzakelijke spullen erin. En op zijn rug had hij een tas met daarin zijn gitaar. Hij kwam aan op het terrein. Eerst was er aan zijn linkerkant een gebouwtje te zien. Het was nog in de oude stijl gebouwd. Het drong niet tot hem door dat ze deze locatie daarom expres hadden gekozen. Maar indrukwekkend, vond hij het zeker. “Hallo, jij bent nieuw geloof ik.” Jean-Pierre stelde zich voor bij de mensen die iedereen aan het ontvangen waren, en werd naar gewezen naar waar de figuranten hun kostuums konden ophalen. Van de mevrouw die tijdens de briefing zijn maten had opgenomen, kreeg hij zijn kostuum. Een mooie blauwe baret met een grote gele veer. En mooie poefige blauwe kleding. Vooral de schoenen vond hij helemaal leuk. Ze hadden wat weg van Nanab Berries. Daar wilde hij zeker een liedje over schrijven!

De rest van de middag besteedde hij zijn tijd met het helpen opzetten van verschillende locaties in het bos. Er werd dit weekend een volgend deel uitgespeeld van het plot in de wereld van Maroa. Een magische wereld vol wonderen en gevaren. Dus van de gemeente Petalburg, hebben de organisatoren een deel van het bos kunnen afzetten om te gebruiken. En in de avond.. zo rond het avondeten.. begon het spel! Alle spelers waren klaar in hun kostuums. En die zaten nu allemaal in het voorste gebouw, dat als Taverne diende. Sommige figuranten hadden kostuums aan van normaal volk. Zij waren nu nog even niet belangrijk. Anderen, moesten al direct in hun rol kruipen. Zo ook Jean-Pierre. Het voelde eigenlijk wel wat onwennig. Hij wist niet of hij al moest beginnen met spelen. Of dat hij nog even kon wachten. Moest hij spelers gewoon gaan aanspreken? Moest hij wachten. Hij besloot maar gewoon zijn eten te halen en aan een lege tafel te gaan zitten. Dan zou het wel goed komen. Hij wilde dolgraag dingen vragen aan de andere figuranten die hij had leren kennen.. maar nu was het showtime!