Zuchtend stond hij dan met de Pokéball van zijn gloednieuwe Totodile in zijn hand, te staren naar het ronde voorwerp dat glom in het zonlicht. Het leek hem best een goede deal toen hij ermee instemde om de Pokémon van de man over te kopen met zijn laatste centen. Iets dat hij moeilijk kon weigeren omdat hij voor zijn werk een Pokémon nodig had die hem kon helpen en deze Pokémon was in Hoenn erg zeldzaam. Dat werd hem verteld maar of hij dit moest geloven was een tweede. Axel richtte zijn groene kijkers voor een laatste moment op het glimmende voorwerp waarna hij besloot om kennis te maken met zijn partner, door de Pokéball op te gooien. De bal ging open waaruit een fel wit licht kwam dat hem bijna verblindde waardoor Axel snel zijn armen voor zijn ogen hield om deze te beschermen tegen het licht. De contouren van een krokodilachtig wezen werden langzaam zichtbaar. “Totooodillle!” riep het wezentje energiek uit waar hij op zijn plek begon te springen. Axel had niet veel verstand van Pokémon maar dit was overduidelijk een jong exemplaar waaraan hij veel werk ging hebben als hij dit zo bekeek. De jongen boog zich door zijn knieën om de Totodile aan te kunnen kijken die nog steeds aan het rond springen was. “Hey daar,” sprak hij tegen Totodile waar het wezentje even stopte met zijn dansje en zich naar de jongen toe draaide. Voorzichtig stak Axel zijn hand naar voren zodat de kleine Pokémon eraan kon ruiken. Nieuwsgierig keek de Totodile naar de hand dat naar hem werd uitgestoken waar hij voorzichtig aan rook. Vervolgens richtte Totodile zijn ogen afwachtend op de jongen die snel wat brokjes uit zijn broek viste en deze aan de kleine blauwe krokodil aanbood. Gretig pakte het wezentje een brokje van Axel’s handpalm en at het langzaam op. “Diiilee!” bracht het wezentje vrolijk uit waarna Axel een bedenkelijk gezicht trok. Het zou misschien wel nice zijn als hij hem een coole naam zou geven, gewoon omdat hij ook niet zonder naam door het leven zou willen gaan. Axel tilde zijn Totodile van de grond waarna hij hem van een afstandje bekeek. Apollo. Apollo klonk wel super chill voor een Totodile en als hij zich niet vergiste was het ook een naam van een of andere Arceus uit de oudheid. “Apollo.. vind je dat een leuke naam, dude?” vroeg hij vervolgens aan de kleine blauwe Pokémon. De Totodile dacht even kort na waarna hij enthousiast begon te spartelen in zijn handen en vrolijke kreetjes slaakte. Dat was overduidelijk een ja. “Goed Apollo, welkom in het team maatje,” grijnsde Axel naar de Totodile dat hij op zijn schouder plaatste en overeind kwam. Het was een kwestie van wennen dat hij nu voor een levend wezentje moest zorgen maar dat kwam vanzelf wel, voor nu was het belangrijk om af te wachten wat de organisatie van hem wilde. Dat was nadat hij naar Hoenn was verhuisd nog steeds niet echt duidelijk geworden. Hij plofte op zijn bank neer waar Apollo nog steeds op zijn schouder bleef zitten. Onzeker zijnde of hij wel naast hem mocht gaan zitten. De jongen grijnsde eventjes naar de kleine Pokémon waarop hij hem van zijn plek haalde en hem naast hem neer op de bank plantte. “Het is nu ook jouw huis. Kijk gerust rond als je wilt,” vertelde hij het wezentje.
De Totodile kreeg een bedenkelijke uitdrukking op zijn snoet waarna het wezentje zich van zijn plek liet glijden. Blijkbaar was hij nieuwsgierig genoeg om toch op ontdekkingstocht te gaan. Axel glimlachte eventjes kort voordat hij zich richtte op het pakket dat ongeopend op de salontafel stond. Hij scheurde de envelop van de doos af dat hij open scheurde, een handgeschreven brief viel langzaam op zijn handpalm. “Lieverd, ik heb hier een doos met spullen die misschien van pas komen op je reis. Er zitten Pokéballen om Pokémon mee te vangen en een Pokédex in en als extraatje een Vuursteen. Ik hoop dat je er iets aan hebt, mama.” Axel liet de brief voor een moment zakken toen hij de tekst had gelezen waarna hij even een blik wierp op Apollo. De Totodile had zijn snoet tegen het raam gedrukt en tuurde naar buiten. Zijn moeder dacht waarschijnlijk dat hij op reis door Hoenn was gegaan waardoor hij zich enigszins een beetje schuldig begon te voelen. Ja, zijn vertrek was nogal plotseling geweest en misschien moest hij binnenkort maar eens contact met haar opnemen. Al was het maar een telefoontje zodat ze zou weten dat hij écht op reis was. De jongen slaakte een diepe zucht waarop hij met een mesje het tape doorprikte en de doos open maakte. Er zaten inderdaad een hoop spullen in; zes Pokéballen, een rood apparaatje en een doosje met daarin de vuursteen. Dit waren overduidelijk een paar ribben uit haar hele lijf dat ze uit had moeten geven voor deze spullen, het waren namelijk niet de goedkoopste dingen. “Dit is veels te gek mam,” mompelde hij tegen zichzelf waarop hij alles zorgvuldig opborg in de ladekast. Zijn gloednieuwe Pokédex pakte hij erbij waarop hij het apparaat richtte op Apollo, die nog bij het raam stond.
’Totodile is een Krokodil Pokémon. Zijn sterk ontwikkelde kaken zijn zo krachtig dat ze alles verbrijzelen. Wees voorzichtig, zelfs als je zijn trainer bent, want deze Pokémon zet graag ergens zijn tanden in’ sprak het apparaatje.
“Cool.” Met een goedkeurende blik klapte Axel het apparaatje dicht waarna hij naar Apollo toeliep die nog steeds met een verlangende blik naar buiten staarde. Dat was waar ook hij had het geluk dat zijn appartement uitzicht had over zee. “Prachtig uitzicht niet?” vroeg hij aan de Totodile die zijn ogen van de oceaan los scheurde en zich naar Axel toe draaide, langzaam knikte hij met zijn kop. De verlangende blik in zijn ogen was niet te missen waardoor Axel licht grijnzend door zijn knieën zakte en de kleine Pokémon van de grond tilde. Apollo wilde overduidelijk naar het strand waar hij de Pokémon gelijk in gaf. Ergens snakte hij ook wel een beetje naar verkoeling. Als allereerst was het prachtig weer maar de jongen wist ook dat hij eerst aan de bak moest voordat er gezwommen kon worden. Zodra hij zijn Pokémon had ontvangen was hem iets opgedragen door Team Rocket, maar wat dat precies was wist hij niet. Hij zou het pas te horen krijgen wanneer hij op de afgesproken plek was aangekomen. “Apollo, het is jij en ik, maatje. We gaan later zwemmen maar eerst aan de bak.” Apollo keek met een nieuwsgierige blik naar de roodharige jongen die hem een aai over zijn bol gaf. De Totodile slaakte een tevreden kreetje waarop hij zich uit de greep van Axel wurmde en zich een weg baande naar zijn schouder. Het was hem wel duidelijk dat hij en Apollo goede vrienden zouden gaan worden. Jep, een Pokémon kopen was de beste keuze ooit geweest.
