Het begin van de reis

Hij was hier absoluut niet heen gereisd voor een paar snotjongens die onrust stookten. Lumiose was de stad van de vijand; de almachtige Team Rocket, en hij werd er op uit gestuurd om met twee gastjes te praten. Amal zag dit een heel klein beetje als een buitenkans om te proeven hoe het veldwerk als een Red Ranger zou zijn, maar hij had eerst een vervelende taak te volbrengen.

De jongens waren niet moeilijk te vinden. Ze kwamen hem zelfs tegemoet gerend bij de poort. Aan hun blikken was al te zien dat ze iets hadden uitgevreten. Om nog maar te zwijgen over die kwajongens grinnik die hij uit duizenden herkende. “Hey!” riep hij naar ze. Met een frons stapte hij op ze af en porde zijn handen in zijn zij. “Er zijn wat berichten binnengekomen over vervelende jochies.” Hij pauzeerde en bekeek ze van top tot teen. Eigenlijk waren ze van zijn leeftijd. En veel groter. Oh shit. Amal voelde zich ineens gekleineerd. Dat gevoel werd versterkt doordat een van hen over hem heen boog. “Da’s vervelend. Succes met zoeken naar ze.”

Wat Amal zelf niet zag was de kleine Magby bij zijn voeten. De pokémon tuitte zijn lippen en liet een klein rookpluimpje verschijnen. De hitte die ervan afkwam zorgde ervoor dat Amals broekspijp ook begon te roken.

Een boze frons verscheen op zijn voorhoofd. Hij was potverdorie een Ranger. Lumiose of niet, hij diende gerespecteerd te worden voor zijn werk! Al helemaal als hij het uniform aan had! Hij haalde diep adem om iets te zeggen, maar voor hij zijn eerste woord over zijn lippen had, kwam er iemand anders bij. Een jonge knul van zijn leeftijd. De twee herriemakers maakten duidelijk dat de nieuwkomer zich er niet mee moest bemoeien. “Ja, twee tegen een is niet fair!” stemde hij met de vreemdeling in. Direct erop gevolgd kwam een uitdaging voor een dubbelgevecht. Amal knipperde. Wát? Beelden van zijn vorige gevecht flitsten aan zijn geestesoog voorbij. Voor hij er iets tegen in kon brengen, hadden de twee vandalen al toegestemd. Oh great.

De jongen vroeg aan hem of hij in orde was. “Oh, ja, nu nog wel,” opperde hij, waarop hij een vlug schietgebedje deed. Zijn aandacht werd opnieuw getrokken toen een naam werd genoemd. “Amal,” reageerde hij. “Graduate Ranger, tot uw dienst.” Hij maakte een kleine, theatrale buiging. Veel tijd om te buurten hadden ze alleen niet. Hun tegenstanders stonden nu een aantal meter bij hen vandaan, een Magby tussen hen in. “Zijn jullie klaar? Of willen jullie eerst de brandweer bellen?” riep een van hen. Amal hief vragend een wenkbrauw. “Hè?” De geur van rook prikkelde zijn neus en hij keek om zich heen – om tot de ontdekking te komen dat zijn broekspijp in brand stond. Een gil verliet zijn mond. Help!

Zijn gebeden werden gehoord! Half. Deels. Een klein beetje. Robin schoot hem te hulp met de Bubble van zijn Froakie, waarmee het vuur op z’n been geblust werd. Nog net kon hij zich inhouden om Achilles niet te kussen. Vlug knielde hij neer om de schade te bekijken, maar tot zijn opluchting hadden de vlammen zijn been niet belaagd. “Pfoe, thanks man,” verzuchtte hij. “Da’s een goed uniform zeg.” Dat het materiaal in de fik kon vliegen tot daaraan toe.

Een tweede tegenstander kwam tevoorschijn. Het begon Amal te dagen dat hij hier niet meer onderuit kon en haalde daarom de Pokéball van Lance tevoorschijn. Met een alles behalve sierlijke worp stond de Eevee op het denkbeeldige strijdveld. “Oké, dus wie gaat er beginnen?” vroeg hij zich hardop af. Het was alweer even geleden sinds hij voor het laatst een eerlijk gevecht had gedaan. “Gooien we een muntje op of–” Hij kreeg de kans niet om zijn zin af te maken. “Magby, doe Smog op Froakie!” Oh ja. Dit was geen eerlijk gevecht.

Amal moest toch even grinniken. Lams. Zijn Eevee keek fel hun kant op. Hierdoor zag Amal de Thundershock van de Elekid ook niet aankomen. “Shit, Lance, doe iets!” riep hij naar de Eevee. Lance sprintte naar voren in een poging de Froakie op te vangen, maar hun tegenstanders hadden andere plannen. “Magby, Ember op die Eevee!” Lance plantte zijn poten in de grond en remde moeizaam af. “Counter het met Swift,” droeg Amal op. Zijn pokémon opende z’n bek en een enorme hoeveelheid goudgele sterren raasden op zowel de Magby als de Elekid af. Sommigen botsten met de Ember en zorgden voor kleine rookwolkjes. Dat konden ze in hun voordeel gebruiken. “Ga de rook in en doe dan Quick Attack!” Amal wierp vluchtig een blik opzij naar Robin.

Met veel moeite vocht Blythe tegen de geeuw die op dreigde te komen. Vannacht had ze een patrouille gelopen en achteraf voelde ze er vrij weinig voor om een goede nachtrust te krijgen. Dat was sowieso een concept dat ver buiten haar bereik lag. Na een dutje van vier uur te hebben gehad, stond ze weer terug in de base van Team Rocket, benieuwd of ze zich op een andere manier nuttig kon maken. Het zou haar in ieder geval bezig houden.

Na het board met missies, belangrijke mededelingen en posters van gezochte personen te hebben bekeken, vertrok ze met lege handen. Blythe besloot om een rondje door de stad te lopen. Het was een buitenkans die ze niet vaak kreeg, voornamelijk omdat ze binnenkort wel weer terug naar Hoenn zou moeten. Sheriff en Nala hield ze voorlopig maar in hun pokéball; ze wilde geen onnodige aandacht trekken op dit tijdstip. Een gedachte die niet iedereen leek te delen.

Blythe volgde het geluid en kwam bij een van de poorten uit. Daar voorbij zag ze een groepje van vier jongens iets dat op een gevecht leek met elkaar houden. Het eerste dat haar opviel was een Ranger-uniform, maar dat was niet het enige bijzondere aan het ene tweetal. De gevechtspartner van de Ranger kwam haar heel bekend voor. Waar had ze dat gezicht eerder gezien? Blythe kneep haar ogen tot spleetjes.

Het missieboard flitste aan haar voorbij.

Vlug haalde ze haar Holocaster tevoorschijn en maakte ze een foto van de jongen bij de Ranger. Met een kort bijschrift verstuurde ze het plaatje naar haar overste. Het duurde niet lang voor ze antwoord kreeg. “Volgen. Rapporteer locatie, gedrag, tools en vermoedde motivatie.” Dat was duidelijk. Blythe slaakte een zucht en richtte haar Holocaster vervolgens op de boog van de poort, terwijl ze een paar stappen naar achteren deed. Ver genoeg om uit zicht te blijven, maar niet ver genoeg om het zicht op de jongens te verliezen.

De hint werd niet alleen begrepen. Amal toverde een zelfingenomen grijnsje op zijn gelaat bij het horen van Robins opdracht. Yeah, hij wist echt wel hoe hij moest vechten. Met hun Quick Attack en Achilles Water Pulse bleef alleen de Elekid nog over. “Lance, Shadow Ball!” riep Amal enthousiast. Twee tellen later verscheen een donkere bal uit de rookwolk en die ging recht op het kleine, gele figuur af. Elekid waggelde versuft naar achteren, waarop de rook begon te verdwijnen. De Ranger draaide zich naar Robin toe. “Aan jou de eer,” grijnsde hij naar de jongen.

Voor een beginnend trainer, zo gokte Amal, wist die knul wel van wanten. Die Froakie leek niet heel sterk, maar hij maakte gebruik van zijn omgeving en dat sprak boekdelen over een trainer z’n vaardigheden. “Nice!” liet hij horen. Dat leerde die jongens wel een lesje. Voor hij het met zijn gevechtspartner kon vieren, werd hij al bedankt en vertrok die. Amal knipperde een paar keer met z’n ogen. “Hè?” Het geluid van schuifelende voeten trok zijn aandacht. Hij keek over zijn schouder en zag de kwajongens net zo snel er vandoor gaan. Amal snoof. Dat had hij weer. “Wacht, blijf staan!” riep hij ze verwoed na. Moeiteloos zette hij zich af en volgde vastberaden het tweetal.