Silver linings

Ondanks haar handicap was Penny dol op reizen.

Mensen vonden het vaak gek dat dit één van haar hobbies was. Ze dachten dat ze het niet kon omdat de rolstoel het moeilijk maakte om bepaalde plaatsen te bezoeken. Deze mensen hadden geen ongelijk, natuurlijk. Penny had vaak hulp nodig of moest haar familie vragen om haar camera even mee te nemen zodat zij de foto konden maken van de plek waar zij net niet bij kwam. Soms was dat een kwelling, want het zorgde dat het reizen minder echt voelde. Maar dan waren er ook die reizen die ze wél zelf kon maken, en dat maakte alles weer goed.

Daarom was Penny zo vastberaden om rond te reizen terwijl ze haar fokkerij uitbreidde. Ze had nu eindelijk de vrijheid waarmee ze haar hobby – sterker nog, hobby’s – in hun volle glorie kon uitvoeren. Vandaag was ze voor het eerst met de trein naar Kiloude City gereisd. De mensen waren erg vriendelijk geweest in het naar binnen en naar buiten helpen en hoewel ze zich wel af had gevraagd hoe zo’n gewone stoel zou zitten, was de treinrit geen onaangename ervaring geweest in haar rolstoel. Ze had zelfs een praatje gemaakt met de conducteur, wie erg geïnteresseerd leek in waarom ze haar reis maakte. Ze had minstens een kwartier volgepraat over de fotografie wedstrijd waar ze aan mee wilde doen.

Want dat was de reden dat ze de reis maakte: een wedstrijd voor amateur fotografen. De beste foto won een zeer moderne camera. Penny was tevreden met haar eigen camera, maar als het beter kon dan wilde ze dat natuurlijk graag. Bovendien was het alweer even geleden dat ze een foto had ingestuurd voor zo’n wedstrijd. Het werd hoogtijd dat ze deze hobby ook weer eens oppakte en er iets goeds mee deed. De categorie zeldzame Pokémon stond haar ook aan, want dat betekende dat ze op avontuur moest gaan. Nou had ze toevallig kortgeleden gehoord van een plek waar veel zeldzame Pokémon zich verborgen hielden. De Friend Safari. Ze had geen idee wat haar te wachten stond en ze was van plan om er zo snel mogelijk achter te komen.

Pas toen de blondine onderweg was had ze zich afgevraagd of ze niet beter de Pokémon mee had kunnen nemen die ze van haar familie had gekregen. Bologna en Pompeii waren aan haar gegeven om haar te beschermen en nu had ze ze bijna nooit meer bij zich. Wat slecht eigenlijk. Soms voelde ze zich daar schuldig over, maar dan keek ze naar het groepje wat ze wel regelmatig bij zich droeg en dan was het weer oké. Dublin, de eerste Pokémon die ze zelf gekregen had. Alex had hem voor haar gebreed. Hij was een heerlijke Pokémon om op schoot te houden en te knuffelen. Hij werd gevolgd door een afwisselend vijftal van Shiny Pokémon. De pronkstukken van haar deel van Future Hearts. Het meest trots was ze op de shinies die ze zelf had gebreed, Molokai en Nagoya, maar die had ze vandaag nou weer niet bij zich. Ze overwoog trouwens ook om, als de zoektocht naar een wilde Pokémon niet lukte, één van deze Pokémon op de foto te zetten. Was dat vals spelen? Ja, maar dat kon Penny niet schelen. Ze wilde gewoon een mooie foto. Haar foto’s konden sowieso gebruikt worden om Future Hearts te promoten, dus zelfs als de mensen van de wedstrijd er achter kwamen dat de Pokémon niet wild was, dan kon ze altijd nog profiteren van de mooie foto’s van haar schatjes.

Maar goed, eerst maar eens een poging om eerlijk te spelen. Ze was inmiddels aangekomen bij de Friend Safari, welke gelukkig duidelijk stond aangegeven op de kaart. Trainers wilden natuurlijk massaal naar deze speciale plek toe om zeldzame Pokémon te vangen, dus moest het duidelijk aangegeven zijn waar ze heen moesten. Dat was ook zo met een Daycare, die moest je goed adverteren anders kwam er geen kip. Was dat wel een logische vergelijking? Wat het ook was, Penny dacht er verder niet echt over na. Zij was alleen maar blij dat ze de Friend Safari had gevonden. De drempel was wel wat lastig om overheen te komen, maar met genoeg snelheid kwam ze er wel overheen. De mensen binnen keken haar raar aan bij binnenkomst. Penny wist nu al dat een deel er van gewoon bezorgd waren dat ze in een rolstoel zat. “Geen zorgen, ik zit hier al m’n hele leven in,” zuchtte ze daarom zo luid mogelijk. Sommige mensen keken weg, een enkeling keek alleen maar zorgelijker. Penny rolde met haar ogen en rolde zichzelf maar gewoon vooruit naar de balie. Inmiddels wist ze dat ze dit soort mensen het beste kon negeren.

“Hoi!” begroette ze de dame aan de balie zodra ze die had bereikt. De vrouw leunde over de balie heen om haar goed aan te kunnen kijken. “Waar kan ik jou mee helpen?” vroeg ze op vreugdevolle toon. Eindelijk, iemand die haar wel respecteerde! “Ik wil de Friend Safari in om foto’s te maken.” Penny hief haar camera op als bewijs dat dat haar doel was. De dame tikte wat in op haar computer. “Mag ik je naam?” Wow, wat officieel allemaal. Daarvoor wilde ze wel haar volledige naam gebruiken. “Penelope Free.” De vrouw tikte nog wat in. “Heb je zelf een begeleider bij je?” vroeg ze vervolgens. Die vraag liet een frons op Penny’s gezicht verschijnen. Ging die vrouw er nou van uit dat ze niet voor zichzelf kon zorgen? Werd er nou toch weer op haar neergekeken vanwege haar rolstoel?

“Ja,” antwoordde ze een beetje kortaf, waarna ze tussen haar Pokéballs zocht. Voor ze er naar had gegrepen had ze nog niet echt een plan gehad van wie ze nou wilde pakken, maar toen de tweede bal tussen haar vingers die van Élise was vond ze dat wel een goede keuze. Met een fel wit licht verscheen de Shiny Flareon. “Haar naam is Élise. Ze is level 50 en lang in bezit geweest van een hele goede Pokémon trainer. Met haar bij me kan er niks mis gaan.” De vrouw leek even van haar stuk gebracht omdat Penny een Pokémon koos als haar begeleider, maar leek ook geen tegenargument te hebben. Ze liet vast vaak mensen met alleen hun Pokémon naar binnen. Dat Penny in een rolstoel zat, maakte het voor haar Pokémon niet moeilijker om haar te beschermen.

“Je mag naar binnen,” zei de vrouw nadat ze nog wat had getypt. Ze kwam achter haar computer weg en opende het poortje die Penny tot nu toe de toegang had geweigerd. Vrolijk rolde ze zichzelf meteen naar voren. Élise had nog niet helemaal door wat er gebeurde, maar begreep wel dat ze maar beter achter het meisje aan kon lopen. Ze gingen samen een schuifdeur door en kwamen meteen in een prachtig groen grasland uit.

“Zo cool!” zei Penny meteen. De Flareon liet haar blik bewonderend rondgaan. “Maar niet cool genoeg.” De blondine zette een vastberaden blik op haar gezicht en duwde zichzelf verder. Élise zou haar wel volgen. Ze probeerde het perfecte plaatje te vinden. Elke keer als ze dacht het te hebben, pakte ze haar camera en maakte ze een paar foto’s. Wanneer ze ze terugkeek bleek echter dat ze nog niet tevreden genoeg was. “Wat denk jij, Ellie?” vroeg ze de mening van haar Flareon bij wat vast al de vijftiende foto was. De Flareon keek naar het scherm van de camera en hield haar kopje scheef. Ze had hier echt geen verstand van. “Dat dacht ik al,” antwoordde Penny, alsof haar Pokémon een hele uitgebreide mening had gedeeld. Het zachte wezen kreeg een aai over haar kop, waarna Penny zich weer verder vooruit duwde. Het grasland was, zoals ze al had geconstateerd, niet cool genoeg.

Dus toen ze wat verderop een bos zag besloot ze daar eens een kijkje te nemen. Het licht van de zon werd prachtig voor een deel afgeschermd door de bladeren. De beetjes licht die wel door kwamen werden zichtbaar gemaakt door het kleine beetje mist wat er stond. Het licht had een koele ondertoon; je kon zien dat het winter was. Iets verderop hing een Tangrowth aan een boomtak. Natuurlijk was dit een plaatje waar Penny een hoop foto’s van maakte. Het enige probleem wat ze met dit beeld had, was dat het ontzettend cliché was. Iedereen kon een foto van bomen en zonlicht maken. Het enige wat je nodig had was een zonnige dag. Bossen waren overal al. Ze sloeg de foto’s waarschijnlijk op voor haar eigen collectie, maar voor de wedstrijd zou ze iets beters moeten hebben. Dus rolde ze zichzelf weer verder.

Toen ze onder de Tangrowth door kwamen, richtte Élise waakzaam haar blik op de wilde Pokémon. Gelukkig leek hij niks van plan te zijn.

Vermoeid zuchtte de blondine. “Ellie, duw jij me verder?” Ze ging achterover in haar rolstoel hangen, alsof het rollen haar echt super moe had gemaakt. Ze was vooral teleurgesteld dat ze nu nog steeds geen winnende foto had. Ze had zelfs al even geen zin meer om verder te zoeken. Zachtjes kwam de rolstoel in beweging door de Flareon. Ze was lang niet zo sterk als Bologna. Penny miste de Pignite op dit moment wel even. Misschien had ze wel gewoon een wild avontuur nodig om haar ultieme foto te vinden?

Ze had de gedachte nauwelijks afgemaakt voor de rolstoel in tempo toenam. Penny had niet eens door gehad dat ze zich vlak bij een canyon had bevonden. Het stenige gebied lag een stuk lager dan het bos, waardoor ze er met een rotvaart op af ging. In plaats van het eng te vinden, echter, wist Penny meteen wat dit betekende. Dit was haar avontuur! Het was een teken! Die canyon bevatte haar prijswinnende foto! Ze leunde naar voren in de rolstoel, de angstige kreten van Élise negerend. Een vastberaden blik stond op haar gezicht. Ze ging recht op een dik stuk steen af. Penny was slim genoeg om te weten dat het pijn zou doen als ze daar tegenaan kwam, dus leunde ze opzij om haar koers te veranderen. Ze bracht zichzelf naar een laag pad tussen het hoge gesteente in. Hoe lager ze kwam, hoe vlakker de ondergrond en hoe trager haar rolstoel rolde. Voor ze helemaal tot stilstand kwam nam Penny het weer over en duwde ze zichzelf verder, op zoek naar iets interessants.

Élise kwam hijgend achter haar aan gerend.

Het kostte haar niet eens lang om iets interessants te vinden. Tussen de rotsen zaten scheuren waar licht uit leek te komen. Daar moest iets aan de hand zijn! Ze rolde zichzelf naar één van de openingen en boog zo ver ze kon voorover zonder uit de stoel te vallen. Ze richtte de camera en met één druk op de knop was een foto gemaakt. Haar doel was om een beter beeld te krijgen van wat er daar binnen was zodat ze kon gaan nadenken over de compositie, maar toen ze de foto bekeek sprong ze bijna op van verbazing. “Wat de knek?!” riep ze uit. Op de foto waren de lichamen van een paar Slugma te herkennen. Eéntje trok echter extra haar aandacht. Ze draaide het scherm naar de nog steeds vermoeide Élise en wees er uitbundig naar. “Dat is een Shiny Slugma!”

De Flareon leek er geen reactie op te hebben, maar daar lette Penny ook niet op. Ze rolde zichzelf weer een stuk achteruit en zocht een plekje waar ze een goede compositie had. Vervolgens keek ze haar Flareon weer aan. “Lok ze naar buiten, Élise! Hier buiten is veel beter licht,” droeg ze op. Als Élise kon praten, had ze nu ‘pardon?!’ gezegd. Ze wilde helemaal niet dat gat in. Paste ze er überhaupt wel door met haar dikke vacht? Ze wist echter ook dat ze niet tegen Penny in kon gaan. Met een zucht dwong ze zichzelf om het absurde plan van haar trainer op te volgen. De blondine hief ondertussen de camera weer naar haar oog.

Een kreet klonk. Élise kwam weer uit het gat. Tot Penny’s vreugde kwam de Shiny Slugma er inderdaad achteraan. Ze hield meteen haar vinger op de knop om de foto te schieten. Het enige waar ze mee zat, was dat het beest niet op zijn gemak leek te zijn. “Verdorie Élise, je moest hem niet boos maken…” Oh hey, er kwam nog een tweede Slugma uit het gat. En nog een derde. En een vierde en een vijfde. Ze keken allemaal boos. Whoops.

Natuurlijk maakte Penny de foto voor ze een andere actie ondernam. Dat het geen winnende foto was wist ze vrijwel zeker, maar het was wel een mooie documentatie van haar avontuur. Ze vergat even dat Élise al buiten de Pokéball was en gooide daarom die van Athína richting de boze Pokémon. De Charmander kwam precies op tijd haar bal uit om de Ember van één van de Pokémon meteen met haar gezicht op te vangen. Kwaad keek de gouden salamander om naar Penny. Wie dacht ze wel niet dat ze was?! Penny had haar prioriteiten natuurlijk op een andere volgorde. “Athína, ze moeten terug dat gat in, behalve de Shiny! Die wil ik op de foto gebruiken.” De Charmander keek met nog steeds haar boze frons terug naar het groepje Slugma. Een volgende van hen had door dat een steen move sterk zou zijn tegen hun fire-type tegenstander, en deed daarom een Rock Throw in haar richting. Ook zij begreep nu dat ze eerst deze naaktslakken moest aanpakken voor ze weer boos kon zijn op Penny. Vooruit dan maar..

Een lichtblauwe, bijna witte gloed verscheen om één van haar handjes, welke ze tot een vuist had gevormd. Ze zwaaide hem naar voren precies op het juiste moment om contact te maken met de gegooide steen. De impact liet de steen uit elkaar klappen. De schade was vermeden. Natuurlijk vonden de Slugma het niet zo fijn dat hun aanval zo makkelijk teniet was gedaan. Alsof het was afgesproken laadden er twee allebei een witte energiebol; Ancient Power. Ze werden asynchroon op Athína afgevuurd. De Charmander wachtte geduldig en sprong op toen ze de kracht van de bollen kon voelen. De klap op de grond bracht stof omhoog en een kleine schokgolf die haar wat verder de lucht in hielp. Vanaf daar opende de Charmander haar bek om die te vullen met energie. Haar vlam werd een stukje groter en een oranje energiebal vormde zich. Op het moment dat ze stil hing in de lucht om weer te vallen, vuurde ze de Dragon Rage af. De bal ging recht op het midden van de groep af. De Slugma die niet direct geraakt werden, voelden op zijn minst de impact en kregen de stofwolk over zich heen.

Athína wachtte niet tot de stofwolk was opgetrokken voor ze haar volgende zet voorbereidde. Penny herkende het als Ancient Power. Ze vond het super spannend om het gevecht zo te kunnen bekijken. Waar had Athína zo leren vechten?! De Charmander gooide de energiebol met een bovenhandse zwaai de stofwolk van haar vorige aanval in. Dit zorgde voor een tweede opwaaiing van stof. Opnieuw had de Charmander niet het geduld om met haar volgende zet te wachten tot het effect van de vorige volledig weg was. Een witte gloed omhulde haar klauwen en ze stormde op het groepje af om de Slash uit te voeren.

Zij en Penny werden allebei verrast door een tweetal vuurstralen die recht op Athína af gingen. Door het beetje zwart in de vlammen wist de blondine het te herkennen als de aanval Incinerate. De stralen raakten Athína volop, waardoor ze haar Slash niet af zou kunnen maken. Haar aanloopje werd compleet teniet gedaan. Het was nog net tussen de vlammen door te zien dat ze haar tanden stevig op elkaar drukte.

Zelfs toen de stralen stopten bleven de vlammen Athína omhullen. Ze leek pijn te hebben, maar het leek er ook op dat ze het wilde. Penny begreep er niks van. Het zag er wel cool uit, maar het kostte nogal wat tijd en misschien was dat nu niet zo handig. “Athína!” riep ze de naam van haar Pokémon. Die leek daar niet blij mee te zijn, want ze liet een soort grom-brul als reactie horen. Onder de vlammen begon Athína wit licht te geven. Ho. Wacht even. Haar lichaam veranderde van vorm en werd groter. De vlammen die over haar lichaam hadden gegleden verminderden snel. Toen het groeien stopte deed Athína een power-pose, waarmee ze het licht en de laatste vlammen van zich af leek te stoten. Een tweede grom-brul volgde, welke veel overtuigender klonk nu ze Charmeleon was. Charmanders klonken veel te lief om te brullen.

Penny had geen tijd om de evolutie van haar Charmander te vieren. De stofwolk om de Slugma was weggetrokken en ze verzamelden zich voor een aanval. Ale vijf deden ze een Rock Throw, tegelijk. Dit zou moeilijk worden om te ontwijken of tegen in te gaan. Athína liet haar klauw al oplichten voor een Slash toen er een schim over haar heen trok. Élise gebruikte haar momentum om zichzelf opnieuw de lucht in te gooien en sloeg met een Iron Tail de stenen kapot die het meeste kans hadden om te raken. Zo ontstond er een veilige plek voor Athína om te blijven staan. De Flareon landde en keek achterom naar haar teamgenootje, wie haar dankbaar terug aankeek. Dit was niet een vriendschap die Penny aan had zien komen, maar ze was er desalniettemin blij om. “Whoo!!” moedigde ze haar Pokémon vrolijk aan. “Jaag die Slugma weg!”

Twee Slugma kropen naar voren voor een volgende zet. Ze combineerden hun Ancient Power voor een extra sterke aanval. De gigantische krachtbol werd op Athína en Élise afgevuurd. Penny zat op het puntje van haar stoel toe te kijken wat haar Pokémon zouden doen. Athína klom op Élise’s rug. De Flareon maakte een grote sprong en verdween voor de move impact maakte de grond in met een Dig aanval. De zilveren Slugma zag hier schijnbaar een kans in, want hij kroop naar voren en hield zijn kop over het gat. Een Flame Burst werd het gat in gestuurd. Aan de andere kant, waar zijn vier kameraden stonden, brak de grond plotseling open. Élise sprong naar boven, de vlammen likkend aan haar achterpoten. Ze drukte haar tanden stevig op elkaar: de vlammen hadden haar wel degelijk geraakt.

Athína sprong van Élise af en maakte een neusduik op de Slugma af. Door het openbreken van de grond waren ze een beetje verspreid geraakt, dus koos ze er maar gewoon eentje uit om aan te vallen. Ze werd omhuld door een blauwe gloed. De Slugma die ze had uitgekozen probeerde nog aan de kant te kruipen, maar het was tevergeefs. Met een harde klap maakte de Charmeleon impact op de grond. Stenen vlogen op en zorgden dat de omliggende Pokémon moeite moesten doen om niet geraakt te worden. De Slugma die de volle laag had gekregen besloot dat hij het niet meer aan kon en kroop bang terug tussen de stenen. Als ze dat nou ook met de rest deden, dan was de shiny in zijn eentje over en kon Penny die makkelijk vangen. Briljant!

De Slugma zagen hun kans nu Athína midden tussen ze in stond. Vanaf twee kanten werd een Rock Slide aanval gedaan. Ze zag de stenen aankomen en sprong op, de objecten gebruikend om de lucht in te komen. Ze slaagde er niet in om op de gewenste hoogte te komen door een onverwachtse steen tegen haar flank, wiens momentum haar mee duwde in dezelfde richting. Élise was als volgende aan de beurt voor een stenen douche. Zij had het iets makkelijker: ze stond buiten het groepje en kreeg de volle laag maar van één kant. Ook besloot ze op een hele andere manier er tegen in te gaan. Haar staart lichtte zilverwit op en ze maakte een salto tegen de stenen aan. De voorste paar werden prachtig verpulverd, maar er waren er te veel om ze met één Iron Tail allemaal kapot te krijgen. Ook Élise werd door de dubbele Rock Slide geraakt. De Slugma hadden ineens een flinke voorsprong.

Vervloekte Rock Type moves ook! Als ze ze zelf gebruikte vond ze het prima, maar nu haar eigen Pokémon het slachtoffer werden wilde de blondine ineens woorden roepen als ‘niet eerlijk’ en ‘lafaards’. Penny zag dat de Slugma niet wachtten tot haar Pokémon waren opgestaan voor ze hun volgende moves voorbereidden. Het scheelde dat het zo te zien maar een Ember aanval was, maar de blondine wilde alsnog niet dat haar Pokémon nog meer verzwakt werden terwijl ze zo weerloos waren. Tijd om het over te nemen. Ze had absoluut vertrouwen in haar twee dames, maar ze had ook een stem die ze graag liet horen. Haar onervaren oog had misschien wel juist het inzicht wat nodig was.

“Rol weg!” riep ze vastberaden. Élise keek verbaasd op en werd slachtoffer van de sintels. Athína, echter, begreep het teken van haar trainer en rolde zich zo ver ze voor elkaar kreeg zonder dat ze de mogelijkheid om te stoppen verloor. Ze wist haar rol ook nog eens te gebruiken om zichzelf weer op haar poten te krijgen. Wat zag ze er cool uit terwijl ze dat deed… Geen tijd om te staren, Penny. Ze waren nog lang niet klaar met de Slugma – en de Slugma waren nog lang niet klaar met hen.

De zilveren naaktslak zag dat Élise nog steeds kwetsbaar was en koos daarom haar als doelwit. Hij wierp een modderklont op de pluizige vos af die Penny herkende als een Clear Smog. Waarom de aanval zo genoemd was als het modder was was haar een raadsel waar ze nu niet over na ging denken, want ze moest haar Pokémon redden. “Athína, Slash het!” Haar Charmeleon sprong van haar plek en sloeg met een wit gloeiende klauw in de modderhomp. Spetters raakten Élise, maar dat was niet genoeg voor de aanval om zijn effect te hebben. Ze liet een dankbaar geluidje horen terwijl ze opstond, klaar om zelf weer een zet te mogen doen. “Shadow Ball, Élise!” Penny vond het geweldig om weer eens een gevecht te doen. Waarom deed ze dit niet vaker?

Terwijl Élise haar Shadow Ball voorbereidde, besloten de Slugma aan de overkant dat ze met een gezamenlijke Ancient Power er tegen in zouden gaan. Eigenlijk wilde Penny dat niet laten gebeuren, maar ze kon het niet meer voorkomen omdat haar Flareon de aanval al uitvoerde. “Spring weg!” riep ze daarom, hopend dat ze daarmee de ergste schade kon voorkomen. Élise luisterde gelukkig en deed een flinke sprong opzij. De Shadow Ball werd verpulverd en de overgebleven kracht van de Ancient Power maakte een kleine krater in de harde stenen ondergrond. Misschien dat ze daar iets mee konden doen?

“Élise, doe Dig in het gat!” Penny had op het moment geen plan. Ze wilde gewoon niet dat haar pokémon stil bleef staan. Athína wierp een afwachtende blik op Penny, waaruit de blondine kon lezen dat als er geen opdracht kwam ze zelf iets zou verzinnen. Omdat ze geen idee had wat haar plan moest zijn, knikte ze vastberaden naar de hagedis. Die nam de vrijheid om zich te omhullen met blauw licht en een Dragon Rush op het groepje Slugma te doen. Oh wacht, de Shiny mocht eigenlijk niet te erg verzwakt worden. “Raak die oranje!” riep Penny vlug. Net op tijd, want Athína kon nog net afwenden en zo schampte ze de zilveren Slugma alleen. De anderen werden harder geraakt. Eéntje leek niet veel vechtlust over te hebben. De andere twee kwamen voor haar op door een Rock Throw in de rug van de Charmeleon te doen. Met een luide kreet viel ze voorover. Voor Élise was dit een teken om zich weer boven de grond te laten zien. Ze barstte de stenen los, waarbij ze een splitsing creëerde tussen de normale en de shiny Slugma. Hey, wacht eens. Dat zag er uit als iets wat Penny kon gebruiken. Ze hoefde alleen te zorgen dat de ruimte tussen de Slugma groter werd.

Er was alleen het probleem dat Élise nu omringd was door een groepje boze Slugma. Terwijl de gewone Slugma voor een Smog aanval gingen, kon Penny nog net zien dat de shiny een Yawn op de Flareon deed. In een moment van paniek kon de blondine maar één aanval bedenken die Élise zou redden: “Dig!” Ze liet zich terug het gat in glijden waar ze uit was gekomen, waardoor ze aan de aanvallen kon ontkomen en de Slugma elkaar raakten met hun giftige gassen. Penny kon het niet zien, maar ze hoopte hard dat eentje door de Yawn was geraakt en daardoor zo in slaap zou vallen. Tot die tijd had ze Athína die schijnbaar had besloten dat het tijd was om klappen uit te delen – letterlijk. Ze stond ineens met haar gloeiende vuist tegen één van de normale Slugma aan. Focus Punch? Het was in ieder geval sterk genoeg om hem een stukje over de grond te schuiven. Athína had een voldane grijns op haar gezicht.

En toen werd ze door een roze Yawn-bubbel geraakt. Ze schudde haar kop in verwarring en in een poging om de slaap van zich af te krijgen. Ze wist maar al te goed dat het niet zou werken, net als Penny. Als Athína zo in slaap zou vallen, dan moest ze er nu gebruik van maken dat ze nog wakker was. Net toen ze haar mond open deed om een bevel te roepen, braken de stenen onder Athína open en kwam Élise weer tevoorschijn. De Charmeleon vloog een stukje door de lucht. “Dragon Rage, Athí!” Ze draaide haar kop naar beneden terwijl ze in de lucht hing en spuwde blauw-zwarte vlammen over de Slugma heen. Ze landde netjes op haar poten voor ze voorover viel en in een diepe slaap terecht kwam.

Hoe stond het er voor met de Slugma? Penny keek naar het groepje, al was er niet veel van over. Ze was blij om te zien dat één van de Slugma inderdaad in slaap was gebracht door de Yawn. De andere was erg verzwakt. Ook de Shiny was nog wakker. Ze besloot zich te focussen op de andere Slugma, zodat ze de shiny over zou houden voor het einde. “Élise, gebruik Bite!” De Flareon trok een sprintje en opende haar bek om de aanval uit te voeren – op de verkeerde Slugma. “NEE!” gilde Penny net op tijd. Élise sloot haar bek en remde af. Alleen haar neus raakte de vurige naaktslak. Het was onvermijdelijk dat hij een Smog in haar gezicht blies. Ze deinsde achteruit en maakte dezelfde schud-beweging met haar kop die Athína had gebruikt in een poging de slaap van zich af te schudden.

Haar passen naar achteren brachten haar dichter bij de andere Slugma, wie zijn kans zag en een Flame Burst tegen haar achterkant aan afvuurde. De brandende pijn liet haar weer een stukje naar voren springen. Penny kon het niet helpen dat ze grinnikte. Het leek net een scene uit een comedy serie. Het was dat ze genoeg sympathie voor Élise dat ze niet wilde dat ze echt gewond raakte, anders had ze hier nog wel wat langer van kunnen genieten.

“Sand Attack naar achteren!” droeg ze op. Élise zette kracht op haar achterpoten en duwde zo een flinke stoot zand naar achteren. De Slugma kreeg de volle laag en kneep zijn ogen dicht van de pijn. Vlug bedacht Penny een plan om ook de andere Slugma bezig te houden. “En nu Fire Spin op die andere!” Élise wierp een twijfelachtige blik op Penny aangezien ze de vorige keer tegengehouden werd toen ze de shiny aanviel, maar de blondine leek zo zeker van haar zaak dat ze de aanval maar gewoon uitvoerde. Het wezen werd omgeven door een soort wervelstorm van vuur waar hij niet meer uit kon komen.

Vanuit haar ooghoek zag Penny dat de slapende Slugma weer wakker werd. Ze zag ook dat Élise zwaar ademde en vroeg zich af of dat misschien door de Smog was gekomen. Vervolgens ging haar blik naar Athína in de hoop dat zij zo langzamerhand ook weer overeind kwam, maar de Charmeleon lag nog steeds diep te slapen. Het was vast ook heel vermoeiend om zo cool te zijn. Gelukkig had Penny haar niet perse nodig, want Élise kon vast die laatste twee Slugma wel wegjagen. Zelfs als ze vergiftigd was.

Wat nou als het gif juist de oplossing was? Élise kende ook de aanval Smog. “Ellie, doe Smog!” Élise ademde diep in en blies een donkere paarse rook uit over de twee gewone Slugma. Het leek niet veel te doen voor de Slugma die net wakker was geworden, maar de andere kroop bij de wolk vandaan, terug de stenen opening in. Ondertussen probeerde de shiny zijn vurige gevangenis te ontkomen. Zijn Rock Throw kon steeds slechts voor korte tijd de vlammen in bedwang houden – nooit lang genoeg voor hem om over de grens te gaan.

De Rock Throw van de zilveren Slugma inspireerde de ander schijnbaar, want die begon ook ineens weer met een steen te gooien. Élise kon het niet ontwijken, hoe graag ze dat ook had gedaan. Ze werd volop in het gezicht geraakt en verloor daardoor bijna haar evenwicht. Ze nam zelf het initiatief om de volgende aanval te doen, in gedachten houdend dat ze de Slugma vooral weg wilde jagen. Ze opende haar bek en een vloedgolf aan sterren schoten naar de grond naast de Slugma. Door de straal te verplaatsen in haar richting wist ze de oranje vuurslak in beweging te krijgen. Met moeite hield ze het vol tot de Pokémon vlak bij de gleuf in de stenen was. Daar maakte de Pokémon zelf de beslissing om naar binnen te gaan – en dat betekende dat alleen de shiny nog over was.

Er was echter een probleem. De Fire Spin verloor zo langzamerhand zijn effect, maar had al wel de nodige schade gedaan. Slugma zag er niet meer zo mooi uit als voor het hele gevecht. Dat zou echt vreselijk zijn voor de foto. De Pokémon moest er zo mooi mogelijk op, anders had het helemaal geen nut meer dat het een shiny was. Er was maar één logische oplossing: hem vangen en hem naar het Pokécenter brengen om te helen, en dan terug hierheen komen om de foto te maken. Die mensen van de fotowedstrijd konden toch niet zien of een Pokémon gevangen was of niet en dit was hoe dan ook zijn natuurlijke habitat. En dan hield ze hem daarna zelf want dan kon ze ook nog met hem breeden. Perfect! Penny pakte een Pokéball uit haar tas. “Élise, kijk dit!” Ze hield de bal hoog in de lucht en maakte cirkels met haar arm. Dat was natuurlijk om de vangkansen te vergroten. Net als dat je de A-knop moest duwen voor betere vangkansen in video games. Vervolgens wierp ze de bal overdreven hard. Hij ging ver over de Slugma heen, stuiterde tegen een stuk rots wat achter hem stond terug en rolde langs de Pokémon. Shit, ze had iets meer naar links moeten richten… Élise twijfelde of ze er iets aan moest doen, maar toen de blondine tot twee keer toe de Pokémon miste nam ze toch het initiatief. Ze sprong op de Pokéball af, maakte een sliding en sloeg hem met haar staart in de goede richting. Slugma werd geraakt en werd de bal in gezogen. Precies zoals gepland.

tag; Mods