Whac-a-Mole

De Lumiose Badlands waren nooit een bijster aangename plek geweest, maar die elektriciteitscentrale maakte het uitzicht er ook niet mooier op. Sagamore zuchtte. Nog maar eens een uitgestrekt stuk wildernis dat had moeten wijken voor de moderne technologie. Zachtjes mopperend in zichzelf liep de oude man verder. Totdat hij plotseling bijna ergens over struikelde. Zijn blik schoot naar de grond, waar enkel een gat te zien was. Een gat? Hij was niet in een gat gestapt. Hij had duidelijk gevoeld alsof hij tegen een steen had gestoten. Hij fronste en keek verrast op toen hij Isidoor hoorde blaffen. Even leek het alsof Isidoor plotseling boos was geworden op een steen, maar toen zag Sagamore dat het een Diglett was. Ah, ja, die hadden ze in Kanto ook. De tuinman van de universiteit klaagde altijd hoe die Diglett zijn harde werk steeds weer ongedaan maakten. De Diglett lachte en Isidoor sprong naar voren, kwaad omdat de pokémon zijn trainer had laten struikelen. De Diglett dook echter snel de grond in en Isidoor raakte alleen aarde. Trainer en pokémon keken even zoekend rond, maar de Diglett liet zich niet meer zien en ze liepen weer verder, tot... "Wel verdraaid!" riep Sagamore uit, wrijvend over zijn pijnlijke voet. Nou was die Diglett weer vlak voor zijn voeten tevoorschijn gekomen! Hij verdween net zo snel weer en Sagamore hoorde gegrinnik achter hem. En ja hoor, daat was hij weer. "Daag jij mij uit, mol?" zei Sagamore, zijn ogen vernauwend. De Diglett lachte en dook weer onder de grond, om een moment later weer vlak voor Isidoor uit de grond te komen en een schep zand in zijn ogen te gooien. De Herdier jankte geschrokken en dook op de boosdoener, maar die was alweer verdwenen. Sagamore snoof. "Je spot met de verkeerde", bromde hij. Even wachtte hij, maar de Diglett liet zich niet zien. Sagamore wist echter wel hoe hij het beestje weer tevoorschijn moest krijgen. Kalm liep hij verder, maar zijn blik hield hij op de grond gericht. "Ha!" riep hij toen de Diglett weer voor zijn voeten verscheen en met zijn wandelstok prikte hij tegen zijn hoofd. De Diglett slaakte een kreetje en dook weg, maar kwam een eindje verder weer omhoog, Sagamore uitdagend aanstarend. The game is on, zei die blik.

Verassend snel voor een 82-jarige schoot Sagamore naar voren om de Diglett met zijn wandelstok te prikken. Hij raakte hem, maar de Diglett schoot precies onder zijn voet weer de grond uit, waardoor hij wilde met zijn armen zwaaiend naar zijn balans moest zoeken. Isidoor blafte, maar het zand in zijn ogen zorgde ervoor dat hij niet goed kon zien wat er gebeurde. Terwijl hij onhandig met een poot in zijn ogen probeerde te wrijven, vochten Sagamore en de Diglett hun strijd uit. De Diglett kon soms maar net op tijd wegduiken voor Sagamores onverbiddelijke wandelstok, maar omgekeerd kon de oude man geen moment stil blijven staan zonder dat de Diglett onder zijn voeten omhoog kwam. Al met al zag het er vrij belachelijk uit, maar daar gaf de man nu even niet om. Behendig prikte hij in het rond met zijn stok terwijl de Diglett steeds op andere plekken weer tevoorschijn kwam. Sagamore lachte tevreden toen hij de Diglett een flinke tik wist te verkopen, maar zoals men wel weet, komt hoogmoed voor de val. Even leek het erop dat de Diglett de strijd had opgegeven, maar Sagamore had nog geen stap gezet of hij struikelde over de pokémon en viel languit op de grond. Gelukkig was hij niet zo broos als de meeste oude mensen, waardoor hij er niet meer aan overhield dan een baard vol zand en een gekrenkte trots. "Genoeg!" blafte hij - een gewoonte die hij van Isidoor had overgenomen. "Hiëronymus, leer jij die kwajongen eens een lesje!" Hij liet de Sudowoodo verschijnen. "Wood Hammer op die Diglett!" En zo was het nu Hiëronymus die met een groene hamer van energie rondrende en de Diglett steeds weer de grond in probeerde te slaan. Intussen ging Sagamore even zitten uitrusten. Terwijl hij met een zakdoekje het zweet van zijn voorhoofd depte moest hij toch wel even lachen om het tafereel, waarbij hij maar even negeerde dat hij er net ook zo idioot had uitgezien. En ach, het was een goede training voor Hiëronymus.

- open

Hallr en zijn roedel liepen over de vlakte van de Lumiose Badlands. Hij had samen met Deorwin in zijn leven al een hoop landschappen betreden, maar deze was een van de meest curieuze. Zelfs de stenen bossen die mensen steden noemde konden hier niet tegenop. Zand, steen en rotsen. Dat was nog wel iets dat hij kende.. maar er was een vreemd soort natuurlijke structuur in de verte te zien. Iets in hem zei dat hij er naartoe moest om zichzelf uit te dagen. Hij zou zijn eer verliezen als hij deze onbekendheid niet zou trotseren. Maar dat was geen reden om roekeloos te zijn. Zijn tactiek was om het ding in een spiraal te benaderen. Observeren en positie waren belangrijke onderdelen van reizen.

Hij liep voorop. Deorwin direct achter hem, en achter Deorwin liepen Conrad en Anwyl naast elkaar. Conrad vond het moeilijk om in lijn te blijven lopen. Hij raakte afgeleid door verschillende dingen, en wilde heel vaak enthousiast opspringen. Maar werkelijk iedere keer kon hij zichzelf nog corrigeren voordat het uit de hand liep. Hallr was niet streng genoeg naar hem. Hij had een zwakke plek voor zijn Pokémon. Maar.. wat was dat? Hallr stopte met lopen om de verte in te kijken. Zijn roedel ging braaf in positie zitten. De braafste was Deorwin die trots zijn rug rechtte. Het enige dat Hallr kon zien waren snelle bewegingen. Het was op deze afstand nog vrij moeilijk te zien wat er gebeurde. Het was in ieder geval wel zeker dat er twee figuren daar waren.

Hij wenkte zijn roedel mee en liep erop af. Het zag er eigenlijk meer verraderlijk uit dan het was eigenlijk. De lichte wind en het opvliegende zag liet het er allemaal episch uitzien. Maar dit was niks in vergelijking met wat hij gewend was. En toen er een derde figuur verscheen keek Hallr er niet van op. Zijn eerste gedachte was dat dat gedaan moest zijn met een Pokéball. Een concept dat hij had moeten leren toen hij wilde trainen in de vechtkunst van het Pokémongevecht. En dat was ook zo ongeveer wat hij aantrof toen hij dichtbij genoeg was om de situatie goed te kunnen bekijken. Een Pokémon die leek op een boom, en een Pokémon die in en uit de grond kwam. Dit zou vrij normaal zijn.. was het niet voor de man die erom aan het lachen was. Iets wat Hallr niet begreep. Oudere mensen waren respectabel waar hij vandaan kwam. “Staakt deze barbaarse activiteit onmiddellijk.” Zei hij kalm tegen de bejaarde man. Deorwin, Anwyl en Conrad gingen in een rijtje naast hem zitten. Conrad vond die Herdier vooral heel interessant. En iedere keer dat hij zijn kant op keek moest hij zichzelf eraan herinneren dat hij weer terug vooruit moest kijken. “Dit is geen gevecht. Dit is leedvermaak.” Concludeerde hij. Anders zou de man immers niet aan het lachen zijn. De vechtsport hoorde eerlijk en eervol uitgevoerd te worden.

Sagamore schrok van een nogal boze stem ergens achter hem en ook Hiëronymus stopte even met zijn activiteit om verbaasd op te kijken. Precies genoeg tijd voor de Diglett om weer omhoog te komen en zo was het nu de Sudoowoodo niet met zwaaiende armen ter aarde stortte. De Diglett lachte. Sagamore was inmiddels opgestaan en hielp de omgevallen boom overeind, waarna hij zich omdraaide om de nieuwkomer eens te bekijken. "Denk je dat ik voor mijn vermaak Diglett aan het slaan ben, jongeman?" sprak hij. Hij snoof. Waar zag die jongen hem wel niet voor aan? Hij was toch geen barbaar! Hij rechtte zijn rug iets. "De pokémon daar daagde ons uit en ik heb die uitdaging aangeno- hela!" Hij kon nog net op tijd opzij stappen toen hij iets onder zijn voet voelde bewegen. De Diglett schoot er snel weer vandoor, voordat Sagamore hem kon prikken. Een eind verderop liet de pokémon zich weer zien, maar hij leek eventjes genoeg te hebben van zijn plagerijen en leek nu meer geinteresseerd in het volgen van het gesprek. Het verbaasde Sagamore eigenlijk dat hij de jongen met rust liet. Had hij iets tegen oude mensen ofzo? Nu pas merkte hij dat Isidoor aan het grommen was. De toon van die jongen jegens zijn trainer stond hem niet aan en die Growlithe die steeds naar hem keek ook niet echt. "Rustig, jongen", zei Sagamore kalm. Isidoor stopte meteen en keek even op naar de oude man, maar bleef de groep daarna wel in de gaten houden. En de Diglett. Hij had geen behoefte aan nog meer zand in zijn gezicht.

Schrik en verbazing was er af te lezen op de gezichten van de barbaren. Een teken van schuld als je het Hallr vroeg. Vlak daarna was de boom omgevallen en moest de grondmuis lachen. Hallr verrekte geen spier, enkel zijn ogen gleden van de boom naar het bruine beestje in de grond. Op dat moment was de bejaarde barbaar bezig met zijn boom overeind te helpen en hem aansprak. Wat Hallr eruit haalde was dat de grondmuis die aanwezig was een Diglett heette. Die werd opgeslagen in zijn hoofd. Daarna rechtte de man zijn rug. Hallr’s hand ging eens voorzichtig wat meer in de richting van de greep van zijn zwaard. Hij plaatste het er nog niet op. Hij vermoedde wel dat de barbaar zijn rug rechtte als teken van agressie, maar het zou niet eervol zijn om uit het niks de eerste klap uit te delen. Precies toen viel de man bijna door het toedoen van de zogeheten Diglett. Hallr maakte zich geen zorgen verder. Hij had de Diglett niks aangedaan, dus hij zou geen doelwit worden van eventuele aanvallen of kwajongensstreken. Hij was echter nog wel bijzonder sceptisch over de oude man en zijn twee Pokémon. Dit werd er niet beter op toen ook Hallr begon te merken dat de hondpokemon van de ander aan het grommen was. Conrad vond dat jammer. Hij had gehoopt met hem te kunnen spelen. Maar de Herdier had daar niet zoveel zin in. Het was wel zo dat de barbaar zijn Pokémon probeerde te kalmeren. Maar dat kon schijn zijn. Tovenaars en heksen waren ook niet te vertrouwen op hun daden. Maar begrijp me niet verkeerd, Hallr had netjes staan luisteren naar alles wat de man te vertellen had. “In naam van Catubodua daag ik u uit tot een gevecht. Hij zal beslissen of uw motieven puur zijn door u de overwinning te gunnen of niet.” Als de man zijn motieven niet puur waren kon dat niet ongestraft blijven. Als de man puur bleek te zijn, zou Hallr zich er vrijwillig bij neer leggen. Hij strekte zijn arm naar de zijkant alsof hij zijn pokémon presenteerde aan hem. “Kies uw tegenstander.” Ja, dat mocht de man zelf kiezen.

Zijn woorden leken de jongeman niet echt te kunnen overtuigen. Dat was op zich geen slechte eigenschap - hij had zijn studenten immers ook altijd kritisch denken bij willen brengen - maar hij kon het toch niet echt waarderen dat hij voor leugenaar werd uitgemaakt. Niet dat de jongen het hardop zei, maar zijn blik zei genoeg, en... droeg die knul een zwaard bij zich?! Was dat niet illegaal? Arceus, wat liepen er tegenwoordig voor gekken in Kalos rond? Isidoor had dreigend een stap naar voren gezet toen de hand van zijn jongen richting zijn zwaard bewogen was. De Diglett keek nog altijd van een afstandje toe. Hij leek wel geamuseerd door het gedoe. Sagamore fronste bij het voorstel van de jongen. Wie was Catubodua? Een of andere godheid? Hij had tijdens zijn studies met vele culturen en hun godsdiensten kennisgemaakt, maar van deze had hij nog nooit gehoord. Bovendien waren het in zijn opinie geen goden die besloten wie een gevecht won en had het met pure motieven al helemaal niets te maken. Hij overwoog dit te zeggen, maar iets in hem zei een dergelijke opmerking niet veel goeds teweeg zou brengen. Nu ja, gelukkig stelde hij een normaal pokémongevecht voor en geen zwaardgevecht tot de dood of iets dergelijks. Peinzend bestudeerde hij de drie pokémon die braaf op een rijtje zaten. Van de drie was Growlithe de enige soort waarmee hij eerder te maken had gehad, maar de pokémon maakte een wat jonge, onervaren indruk. Minder gedisciplineerd dan de andere twee. Zou het wel eerlijk zijn om die uit te kiezen? Sagamore had ook zijn trots, en Isidoor zelf trouwens ook. Dan bleven de andere twee over. De ijsversie van een Vulpix en de andere, grotere hondachtige. Een Lycanroc uit de tropische Alola regio, als hij het zich goed herinnerde. Sagamore gokte dat dit het principale teamlid was. Misschien omdat hij het dichtstbij zijn trainer zat, of omdat hij de braafste, best getrainde indruk maakte. "De Lycanroc", sprak Sagamore, hopend dat het geen grove vergissing was geweest. Hij keek even naar zijn Herdier. "Ik geloof dat Isidoor de uitdaging het liefste aangaat. Of zie je Hiëronymus liever als je tegenstander?" Hij gebaarde even naar achteren, waar een eenzame oude boom op de verder zo kale vlakte stond. De Sudowoodo kon dat goed, zo compleet stilstaan dat hij niet van plant te onderscheiden viel.

De man met de baard en de wandelstok nam Hallr’s team eens in zich op. Hij leek na te denken en bepaalde overwegingen te maken. Hallr wachtte rustig af totdat de bezegelende uitspraak werd gedaan. “Prima.” Zei hij en en hield even zijn hand omhoog. Deorwin stond op en ging een meter voor Hallr staan en nam een relaxte, maar alerte houding aan. Hallr had niet verwacht dan de man zou kiezen voor de meest ontwikkelde Pokémon in zijn team. Hij dacht er heel even aan om het te zien als iets waar hij respect voor kon hebben, maar wat hij de man allemaal had zien doen liet hem van gedachten veranderen. De man was niet te vertrouwen tot het einde van het gevecht, en zo was dat nu eenmaal. Daarna gebeurde er iets waardoor Hallr fronste. Waarom zou de man zomaar de namen van zijn metgezellen prijsgeven? Tenzij het natuurlijk geen namen waren, maar vloeken vermomd als namen. Als dat zo was.. dan was het nu al te laat.. dan kon hij enkel nog de bron van de vloeken uitschakelen. Hopelijk was een Pokémongevecht daar genoeg voor. Maar goed, er werd hem dus wel een vraag gesteld. En hij was wel van plan om daarop te antwoorden. “Het maakt geen verschil.” Begon hij. Wat zou het ook? Catubodua zou immers beslissen. “Beslist wat u prettigheid laat ervaren.” Zei hij oprecht. Hallr zette een stap naar achteren. Zijn blik veranderde in die van passie. Dit is waar hij voor leefde. Het zat in zijn bloed. Het was een tevreden en vurige blik die deed denken aan een man die net zijn levensdoel had ontdekt.

Beslist wat u prettigheid laat ervaren, wat een zin. Hoe dan ook, het was duidelijk dat Isidoor aan zijn kant van het strijdveld zou staan. Sagamore zette een paar stappen achteruit om wat ruimte te maken en knikte even bemoedigend naar Isidoor toen die achterom keek. Hij legde beide handen op zijn wandelstok en wachtte eventjes af, terwijl hij naar de jongen keek. Die keek opeens heel erg gepassioneerd. Sagamore vroeg zich af wat hij daarvan moest denken. Was de jongen een vechtjas? Een religieuze fanaat? Gewoon een beetje gek? Hij had zo'n vermoeden dat hij daar tijdens of na afloop van het gevecht nog wel achter zou komen. Zelf keek hij met een serieuze blik naar het veld. Het was alweer een tijd geleden dat hij voor het laatst een echt pokémongevecht had gevoerd, maar hij wist al wat zijn eerste zet zou zijn. Zodra het hem dan ook duidelijk was dat beide spelers klaar stonden, gaf hij het eerste commando. "Leer." Een voor de hand liggende, maar meestal effectieve openingszet voor de Herdier. Isidoor maakte zich groot en liet zijn Intimidate ability vol tot uiting komen en met ogen die licht opgloeiden staarde hij de Lycanroc dreigend aan. Een zenuwachtige tegenstander maakte makkelijk fouten. Als dit werkte, begon de strijd in Isidoors voordeel.

Van wat Hallr kon zien werd Deorwin flink geïntimideerd. Leer kende hij, dat maakte de verdedigingskracht van het doelwit lager. Maar schijnbaar was er ook iets aan de aanwezigheid van de Herdier die een verandering in Deorwin’s fysiek teweegbracht. Wat dit precies was kon Hallr op dit moment nog niet inschatten. Maar dat was geen punt. Er was nog niks verloren. Ook werd het tijd voor een tegenaanval. De Herdier was in ieder geval een klein beetje groter dan Deorwin. Dat, op zichzelf, hoefde nog niets te zeggen. Het was ook te zien hoe de gelaatstrekken op een aantal manieren verschilden van die van Deorwin. De bouw van de Herdier’s mond deed Hallr vermoeden dat die een zwakkere bijtkracht had van Lycanroc. Dat was een voordeel. Ook zou hij zeggen dat Deorwin er meer behendig uitzag. Het was voor hem genoeg om een voorlopige tactiek op te bouwen.

Het zou sowieso een aanval worden dat gebruik zou maken van zijn tanden. En hij was nou net in het bezit van hele mooie beetaanvallen die eventuele extra effecten teweeg konden brengen. Dit was een zet die op geen enkele manier verkeerd kon zijn. “Thunder Fang!” Riep Hallr toen. Deorwin begon zacht te grommen en zakte lichtelijk door zijn knieën. Eerst maakte hij een sprong, schuin naar links, en toen schuin naar rechts. Vervolgens rende hij zo hard hij kon in een flauwe bocht naar de Herdier toe. Zijn tanden begonnen maakte een krakend geluid door de elektrische spanning die er nu op stond. Deorwin deed een poging om de andere hondpokemon in zijn zij te bijten.

Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft. Die tekst kwam misschien uit een afschuwelijk popnummer dat Sagamore eens aan had moeten horen, maar waar was het wel. Met een Leer won je nog geen gevecht. De jongen gaf zijn pokémon een commando en Sagamore probeerde snel te bedenken hoe hij Isidoor hierop moest laten reageren. De Herdier was niet sloom, maar het was duidelijk dat de Lycanroc wat snelheid en behendigheid betrof in het voordeel was. De kans dat Isidoor de aanval zou kunnen ontwijken was dan ook te klein om daar al zijn kansen op te zetten. Een tegenaanval zou beter werken. Sagamore hoorde de elektriciteit knetteren toen de Lycanroc dichterbij kwam. Vlak voordat hij bij Isidoor was, riep Sagamore zijn volgende opdracht: "Take Down!" En in plaats van opzij proberen te springen, zette Isidoor zich juist af in de richting van de Lycanroc, om zo hard mogelijk tegen hem aan te beuken.

Wow, hoorden oude mensen geen traag reactievermogen te hebben? Het was net alsof zijn tegenstander Deorwin’s manoeuvres wist nog voor hij ze maakte. Aanvallen van de zijkant werd niks. “Staak en ontwijk!” Riep Hallr. Deorwin probeerde zo goed mogelijk af te remmen en sprong, mede door de spanning die nu op zijn benen stonden, een goede anderhalve meter opzij. Het was namelijk geen doen om met je tanden iemand te trotseren die je wilde beuken. Dat kon complicaties betekenen voor de tanden, de kaak, en de nek. Een gecompenseerde jachthond was een minder effectieve jachthond. En zo gold dat ook voor gevechten. Niemand zwaait met een bot zwaard. Er waren drie opties nu. En Hallr moest er een kiezen in een fractie van een seconde. Aanvallen, een betere positie opzoeken, of Deorwin zichzelf sterker laten maken. Hallr besloot om de aanval weer in te gaan. Hij wilde zien hoe zijn tegenstander zou reageren op schade. “Quick Attack!” Zo snel als dat Deorwin op zijn pootjes terecht was gekomen, zo snel schoot hij naar voren, met als doel zijn tegenstander een flinke beuk te verkopen.

Sagamore had gehoopt dat de Take Down zo laat kwam dat de Lycanroc niet meer zou kunnen ontwijken, maar de wolfpokémon en zijn trainer reageerden ongelofelijk snel. Hoe moest Isidoor zo’n vlugge tegenstander ooit gaan raken? De Thunder Fang was echter wel afgewend en dat was een kleine overwinning. Het was echter duidelijk dat dit niet makkelijk ging worden. De jongen veranderde van tactiek en zette de snelheid van zijn pokémon in als wapen. Te snel voor Sagamore of Isidoor om te reageren kwam de Lycanroc in een Quick Attack aanstuiven. Ontwijken ging niet, Isidoor had alleen tijd om zich schrap te zetten toen hij het commando van de jongen hoorde. Hoewel Quick Attacks over het algemeen eerder snel dan sterk waren, werd de Herdier door de kracht van de aanval een heel stuk weggeschoven. Gelukkig stond hij stevig op zijn poten, waardoor hij wel overeind wist te blijven. Zijn zij voelde echter wel een beetje beurs, ondanks dat zijn dikke vacht iets van de klap op had weten te vangen, en hij begon zich enige zorgen te maken. Die Lycanroc was duidelijk sterker dan hij. Daar moesten ze iets aan doen.
Ook Sagamore had dit wel door. Het zou nog een uitdaging worden om de tegenstander in de eerste plaats te raken, en als dat dan eens zou lukken, kon het maar beter meetellen. En dus... "Work Up." Isidoors vacht kreeg even een rode gloed en hij hield de wolfpokémon nauwlettend in de gaten. Als de Lycanroc nog een keer aanviel, zou hij er klaar voor zijn.

Wat volgde was echter geen gewone aanval van de Lycanroc, maar een Sand Attack. En zo kreeg Isidoor voor de tweede keer die dag een schep zand in zijn gezicht. De Diglett zat hem van een afstandje tevreden uit te lachen, maar hoewel Isidoor graag achter het kleine rotventje aan was gegaan, moest hij nu zijn aandacht bij het gevecht houden. Gelukkig deed Sagamore dat ook, en hij had dan ook al een antwoord klaar toen de Lycanroc zijn aanval nog nauwelijks compleet had uitgevoerd. "Odor Sleuth en Take Down", zei hij vlug en Isidoor reageerde meteen door zijn buitengewone reukvermogen te activeren, waarbij zijn neus groen opgloeide. Hij leek nu misschien een beetje op een Rudolph the green-nosed Herdier, maar tijdens een gevecht was zijn uiterlijk toch niet zijn grootste punt van zorg. Terwijl hij dit deed, stoof hij ook naar voren, naar waar hij rook dat de Lycanrock zich bevond, en probeerde hem omver te beuken. Hun tegenstander verwachtte vast niet zo snel een tegenaanval na die Sand Attack, dus Sagamore hoopte dat het verrassingselement genoeg zou zijn om hem dit keer wel te raken.

Ha! Daar had hij niet van terug. Hoewel... eigenlijk bleek hij er best wel van terug te hebben, met nog een elektrisch schepje erbovenop ook. Isidoor sprong op, maar na een Take Down moest hij zelf ook nog een beetje bekomen en het lukte hem niet om weg te komen. Dankzij zijn dikke vacht kreeg de Lycanroc meer haar dan Herdier tussen zijn tanden, maar de bliksem sprong naar hem over, zijn vacht knetterde van de statische elektriciteit en Isidoor voelde een flinke schok. "Bite!" kwam het commando, terwijl Isidoors instinct juist schreeuwde dat hij ervandoor moest gaan. Hij vertrouwde Sagamore meer dan zijn instinct, en zonder aarzelen hapte hij naar zijn tegenstander.
Hij moest toeslaan nu hij nog dichtbij was, besefte Sagamore. De Sand Attack maakte het waarschijnlijk moeilijk de aanval goed te mikken, maar juist zo kort na die Thunder Fang wist hij waar zijn tegenstander was, waar zijn kop zich ongeveer moest bevinden en waar de rest. Als hij afstand creëerde om tot rust te kunnen komen, zou het nog moeilijker worden zijn vliegensvlugge tegenstander te raken, zonder langeafstandsaanvallen en met alleen zijn neus om hem te sturen. Dan zou de wolfpokémon gewoon Quick Attacks kunnen blijven gebruiken tot Isidoor erbij neerviel. Hij had geprobeerd de Lycanroc te verzwakken en Isidoor te versterken met Intimidate, Leer en Work Up, en nu moest hij er vertrouwen in hebben dat het genoeg zou zijn.