Starling

∵ Words; 2202
∵ Tag; Silvie Sakura
∵ Notes; ~

Het was nog aardig vroeg, misschien net acht uur, maar je kon de starly’s al horen kwebbelen. Een kleine zonnestraal scheen het gebouw binnen, waar het meisje een nachtje kon overnachten. Nu zou ze naar een andere stad gaan, en misschien voor het eerst haar Blitzle gaan trainen. Ze had er zin in, dus was al vroeg wakker. Elisia stond algauw voor de deur, haar tas was ingepakt en de twee pokémon van het bruinharige meisje stonden slaperig naast haar.  Er kwamen mokkende geluiden uit de Blitzle, die na een gaap voor zich uit keek. Glimlachend keek Elisia haar zebrapokémon aan. Die had natuurlijk niet door, dat ze vandaag iets heel leuks gingen doen! Het was naast het feit dat het ochtend was, al aardig warm. De ponyta zuchtte duidelijk hard, haar vlammende manen waaiden zachtjes met de wind mee, maar kwamen op een mysterieuze wijze altijd weer terug op hun plek. Het meisje glimlachte en snoof vervolgens de verse lucht op. Dit ging een leuke dag worden, dat wist ze zeker. Ze zag dat haar ponyta nog altijd slaperig voor zich uit keek, maar de Blitzle begon langzaamaan wakker te worden. Hij keek nieuwsgierig naar Elisia. Hij was natuurlijk ook niet gewend, dat ze zo vroeg wakker werd, dus hij ging er vast vanuit dat ze iets leuks gingen doen.
Algauw had het meisje met haar twee pokémon de stad verlaten. Ze had eigenlijk nog niet echt een idee waar ze heen zouden gaan, alleen dat ze zouden trainen. Of de Ponyta mee zou trainen, wist Elisia niet. Ze ging haar niet dwingen, als Tally geen zin had om te trainen, trainde ze ook gewoon niet. Elisia had dan het geluk, dat de Blitzle altijd zin had om te trainen. “Dusty, je bent nu al een stukje groter,” begon Elisia glimlachend, waarna ze haar pokémon aankeek. Tally keek simpeltjes toe, aangezien zij niet zo van het trainen was. De Blitzle keek vrolijk naar de trainster, die eigenlijk voor de eerste keer echt gericht ging trainen. Daarvoor had hij altijd onschuldige pokémon aangevallen, net zoals Tally. Het meisje keek haar donderpokémon aan. “Zodra we een goede plek bereikt hebben en ik op je focus kan vertrouwen, gaan we trainen, dus bereidt je maar vast voor,” sprak het meisje toen vrolijk, al wist ze niet goed wat ze van het trainen zou verwachten, aangezien het enige wat ze ooit gedaan had, was de Blitzle weg trekken van een pokémon. En hoe kon ze trainen? Het meisje haalde mentaal haar schouders op. Misschien kwam ze wel een trainer tegen, die ook wilde trainen. Dat geluk bestond altijd. Nu ging ze eerst even wat eten, aangezien ze stierf van de honger.
Ze hurkte neer en haalde haar tas van haar schouders. De Blitzle murmelde wat in pokémontaal, maar blijkbaar niet tegen Tally, aangezien die hem totaal negeerde. Die snuffelde wat rond, keek nieuwsgierig de struiken in. Zou daar een pokémon zijn? Het meisje staarde eventjes zoekend de struiken in, maar zag niets. Hm. Misschien zag Tally gewoon geesten. Elisia keek toen wat afwezig voor zich uit. Wat wilde ze nou ook alweer doen? Ze fronste eventjes, maar zag toen haar tas half op haar schouder hangen, dus wist meteen weer dat ze van plan was iets te eten. Ze haalde de tas nu geheel van haar schouder en grabbelde er wat in. Ze zag dat ze nog vijf pokéballs had. Oh ja.. Ze kon nog pokémon vangen! Ze haalde snel een boterham uit haar tas en begon hem snel op te eten. Nu had ze nog meer zin om te trainen. Misschien ving ze zelfs wel een pokémon.
Na het eten van haar boterham viel het Elisia op dat haar pokémon verdwenen waren. Ze sprong op. Ze had ze helemaal niet weg zien gaan! “Tally! Dusty!” riep ze luid, maar algauw hoorde ze het snuivende, geïrriteerde geluid van Dusty. Oh nee, hij had zichzelf weer eens in de nesten gewerkt. Het meisje zuchtte en ging op het geluid af, al verbaasde het haar wel dat de Ponyta Dusty gevolgd was. Dat deed ze normaal nooit. Het meisje duwde een tak weg, maar zag de Blitzle al in een vijandige houding staan. De Ponyta keek echter ook enigszins vijandelijk. Een Starly stond voor hen, zijn vleugels klapperde uitdagend, gevolgd door geluiden. De Dusty snoof opnieuw, de Ponyta maakte ook wat geluiden. Misschien was het deze keer niet Dusty’s schuld, voor deze ene keer niet. Elisia keek naar de Blitzle, die zich klaar maakte voor een aanval. “Nee Dusty, stop!” riep het bruinharige meisje. Alle drie de pokémon keken op. De Blitzle keek het meisje woedend aan. “We gaan trainen, goed..” zuchtte ze. De donderpokémon ging naar het meisje, de Ponyta snoof nog een keer, waarna ze zich omdraaide. Het meisje verdween uit de struiken, gevolgd door haar pokémon.
Echter volgde ook de Starly hen, die nog steeds uitdagende geluiden maakte. Hm. “Tally,” begon het meisje. De vuurpokémon was normaal nooit geïrriteerd, dus nu moest de Starly wel heel wat aangericht hebben. Echter keek de Blitzle nu ietwat geïrriteerd naar Elisia, maar begreep, dat hij ook nog wel mocht vechten. Elisia keek naar de Starly, die opnieuw uitdagend naar de twee pokémon keek. “Kom op Chantal,” sprak het meisje met een krachtige toon in haar stem, al was ze ook wel ietwat nerveus, want wat nou als het niet ging lukken? Ze haalde eventjes diep adem en bedacht welke aanvallen de ponyta ook alweer kon. Echter pakte ze eerst haar pokédex erbij en richtte die op de pokémon. Starly, the Starling Pokémon. Starly normally travels in a flock, but when alone, it is hard to notice. Elisia keek naar de Starly. Geen speciaal type was het. Ze had weleens over de pokémon gehoord. In haar buurt kwam deze vaak genoeg voor. Ze herinnerde zich nog, dat Elektrische aanvallen en Ijs aanvallen de zwakke punten waren.. De rest wist ze eventjes niet. Dan zette ze eerst Tally in, om de pokémon te verzwakken. Dan kon Dusty er eventueel wel een einde aan maken en misschien kon Elisia de pokémon dan zelfs vangen.




“Chantal, doe tackle!” begon Elisia het gevecht. De vuurpokémon schoot richting de Starly, die behendig de aanval ontweek door soepeltjes naar boven te springen en een moment van de grond te blijven, met behulp van zijn vleugels. De Ponyta sprong meteen naar achteren en bereidde zich voort op een aanval. Echter kwam de Starly met een snelle Tackle aangevlogen en raakte de vuurpokémon hard in haar rug. Ze had geen eens tijd om te ontwijken. “Tally, lukt het nog?” vroeg het meisje bezorgt. De Ponyta duwde zichzelf omhoog en snoof naar de Starly. “Doe Tackle, opnieuw!” riep het bruinharige meisje toen opnieuw. De Ponyta keek eventjes naar de omgeving, of ze er misschien gebruik van kon maken. De vuurpokémon schoot richting de Starly, die nog in de lucht vloog, een klein stukje van de grond. Die verwachtte niet dat de Ponyta al hersteld was en kreeg de harde aanval van de Ponyta in zijn borst. Duidelijk geïrriteerde geluidjes kwamen uit de keel van de Starly, die een stukje naar achteren viel, maar wel netjes op de grond landde. Elisia keek peinzend naar de pokémon. De Ponyta wachtte ongeduldig af. De Starly vloog weg, alsof deze vluchtte, maar schoot op de Ponyta af, met een krachtige tackle. “Ontwijk,” beval Elisia haar pokémon, die ietwat onhandig opzij sprong. De Starly raakte de pokémon – gelukkig, maar half. Chantal zakte door haar linker voorbeen, maar duwde zichzelf, met iets meer moeite dan hiervoor, omhoog. “Ember!” riep de trainster. De Ponyta wachtte eventjes af. De Starly had zich al klaargemaakt voor de volgende aanval. Elisia vroeg zich een kort moment af welk level deze pokémon zou zijn, maar richtte zich algauw weer op het gevecht. De Ponyta maakte zich klaar voor de ember. Elisia wachtte ongeduldig af, misschien had de pokémon haar niet gehoord. De Starly schoot met een Tackle op de Ponyta af, die toen haar mond opende. Vele vuurspikkels schoten haar bek uit, tegen de Starly aan, die dat duidelijk verwachtte. Hij stortte tegen de grond aan, maar herstelde zich jammer genoeg veel te snel. Het leek wel alsof de aanvallen de Starly niet beschadigden en hem juist alleen maar woedender maakte. Wat moest ze nu? De Starly schoot nu op de Ponyta af, zijn vleugel raakte hard haar flanken. Dit was een wingattack. De Ponyta verloor haar evenwicht en viel met een knal op de grond. “Tally!” riep Elisia angstig. Er was haar toch niets overkomen? “Kom maar terug Tally..” sprak Elisia, toen de vuurpokémon zich overeind hees, maar die schudde haar kop en gaf aan dat ze nog door wilde vechten. Als dat maar goed ging.. De Starly leek ook een kort moment te rusten, aangezien het vast wel uitputtend was, maar sprong weer op en slaakte een luide kreet. “Ponyta, Ember!” riep het meisje opnieuw. De ponyta sloeg eventjes met haar vurige staart en sprong op. De Starly begon met zijn vleugels te slaan en kwam een stukje los van de grond. De ponyta richtte haar Ember op de Starly, maar miste. Deze viel haar aan met een Quick attack, waardoor de ponyta opnieuw tegen de vlakte ging. “Kom terug,” sprak Elisia, toen ze zag hoe slecht haar ponyta er aan toe was. Deze hees zichzelf overeind en strompelde naar haar trainster, die inmiddels haar pokéball gepakt had en de ponyta in haar pokéball deed. Nu moest ze vast naar een pokécenter, aangezien de ponyta er echt niet goed uit zag.
“Kom op Dusty,” sprak Elisia toen, nadat ze zich herpakt had. De Blitzle schoot ongeduldig naar voren, duidelijk zat er te veel energie in de pokémon. Ze keek naar de Starly. Elektrische aanvallen werkten goed tegen deze pokémon. “Dusty, doe Quick attack,” beval het meisje haar pokémon, die met een grote snelheid tegen de Starly aan botste, zonder zichzelf veel schade aan te richten. De Starly gleed een stukje naar achteren, moest zich even herpakken, maar richtte zich algauw weer op de Blitzle. De Starly viel hem aan met een Wing attack. “Ontwijk en val aan met een Quick attack!” sprak Elisia hard, waarna de Blitzle opzij sprong en de Starly in zijn zij raakte met zijn Quick attack. “Goed zo,” fluisterde Elisia zachtjes. De Starly knalde tegen de grond, zoals de Ponyta ook gedaan had, maar sprong eerder en sneller op en keek uitdagend naar de Blitzle, maar leek zwakker dan de eerste ontmoeting van beide pokémon. De Starly straalde echter nog steeds kracht uit. Het leek een krachtige persoonlijkheid te hebben. Als Elisia die ving, had ze twee van zulke pokémon, maar met Dusty ging het ook beter dan in het begin, dus misschien lukte dat ook wel met de Starly, als ze die sowieso ooit ging vangen. De Starly schoot weer de lucht in en stortte zich op de Blitzle, met een wingattack. De vleugel raakte enkele keren de Blitzle in zijn gelaat, die woedend snoof, maar na de laatste slag, toch wel eventjes meegaf met de aanval en een stukje naar achteren viel. “Kom op Dusty, je kan het! Doe een Flame Charge!” riep het meisje toen, al wist ze niet zeker of de aanval ging lukken, aangezien hij het net geleerd had. De Blitzle ging op zijn achterbenen staan, om vervolgens met een harde klap zijn voorbenen tegen  stoffige grond te staan. Stof schoot omhoog en omringde het lichaam van de zebrapokémon, wat daarna veranderde in vlammen. Dusty rende richting de Starly en knalde hard tegen de vogel aan, die een stuk naar achteren viel. De vlammen om de Blitzle verdwenen, maar hij moest wel even op adem komen. Dit was een van de eerste keren dat het goed ging. “Goed zo Dusty!” sprak ze toen, met een brede glimlach op haar gelaat. De Starly hees zichzelf met al een stuk meer moeite overeind. De Blitzle had echter nog steeds iets te veel energie. De Starly schoot onverwachts richting de Blitzle en raakte hem hard tegen zijn borst, waardoor hij een stuk naar achteren schoof. De vogelachtige pokémon was al aan het hijgen, dat was dus een goed teken. “Kom op, doe Shock wave!” zei Elisia toen. De Blitzle schudde eventjes met zijn kop en snoof luid. De bliksemschicht op het voorhoofd van de pokémon kleurde geel en een bliksemschicht schoot richting de Starly, die hem raakte. “Goed zo!” sprak het meisje toen. De Starly stortte op de grond en bleef eventjes verdoofd liggen. En nu? Ze keek naar de Starly, die zichzelf overeind hees, met moeite. “Maak het af met een Tackle!” sprak Elisia toen, toen de Starly overeind stond. Deze had geen tijd zich op de aanval voor te bereiden en de Blitzle raakte hem. Elisia pakte gauw een pokéball uit haar tas en gooide deze naar de pokémon, die door een rode straal naar binnen gehaald werd. Ze wachtte ongeduldig en nerveus af. Ze had de pokémon toch wel? Echter keek ze ook snel naar de Blitzle, die ook enigszins uitgeput op zijn plek stond, met enkele schrammen. Hopelijk ging het hem ook goed. Hij had goed gevochten, onder controle. Ook een van de eerste keer. Ze deed goed werk met hem, en hij luisterde een stuk beter.

∵ Words; 539
∵ Tag; Silvie Sakura
∵ Notes; ~


Het meisje keek naar de Blitzle, die enigszins hijgend naar zijn trainster toe liep. “Goed gedaan Dusty!” sprak ze vrolijk en ze gaf hem een aai over zijn hals. Zijn warme adem raakte de arm van het meisje, die besefte dat hij echt heel hard zijn best gedaan had. “Je hebt vast wel honger,” sprak ze toen glimlachend en ze haalde haar rugzak van haar rug. Ze had nog wat berries in haar tas zitten. Ze hurkte en legde een berry op haar hand. “Eet maar,” sprak ze vriendelijk. De Blitzle schrokte het ding snel op en duwde toen zijn neus in haar hand. “Sorry, de rest moet ik bewaren en de Starly moet ook nog een berry, net als Tally,” sprak ze toen op een vriendelijke, zorgzame toon, haar blauwe ogen straalde vriendelijkheid uit. Ze klopte hem nog eventjes op zijn schouder en verbaasde zich nog enigszins over het feit dat hij zo sterk was geworden hier, in Sinnoh kon hij nog bijna niets. Ze pakte de pokéball van haar ponyta en drukte op het knopje, waardoor de vuurpokémon er met een rode straal uit kwam, maar ze leek uitgeput en enigszins gewond. Elisia gaf haar ook een berry, met een glimlach. Ze at het langzaam, om zich vervolgens in het gras neer te laten zakken.
Ineens kwam er een Blitzle aangerend, die richting haar Dusty liep, maar deze leek niet wild te zijn. Waar was haar baasje dan? Dusty snoof eventjes, hij maakte duidelijk dat ze afstand moest houden en rustig moest doen. Dat was ook voor het eerst, aangezien hij normaal altijd degene was die anderen ‘aanviel’. Elisia keek eventjes naar de rotsen achter haar en zag algauw een meisje, ouder dan haar, tevoorschijn komen. Ze keek haar glimlachend aan. "Hoi," begroette het nog onbekende meisje haar op een vriendelijke toon, een grote pokémon met een Totodile stond naast haar. Die Totodile was echt heel schattig. “Hallo!” respondeerde het bruinharige meisje haar vriendelijk. Ze pakte de bal van haar Starly, maar twijfelende eventjes, kijkend naar haar twee pokémon. De Ponyta lag nog steeds uit te rusten in het gras, de Blitzle keek naar de andere Blitzle. "Eh, gefeliciteerd," sprak het meisje toen. “Bedankt!” sprak Elisia vrolijk. Ze drukte op het knopje en met een rode straal kwam de Starly tevoorschijn. Deze keek eventjes verbaast om zich heen, maar keek algauw naar Elisia. “Hallo,” sprak Elisia toen vriendelijk. Het meisje stak haar hand uit naar de Starly, die er meteen op sprong. “Ik noem jou…” sprak ze toen, nadenkend. “Keegan,” sprak ze toen simpel, waarna ze daarna over de rug van de Starly aaide, die echter minachtend naar haar andere pokémon keek, die hem weinig aandacht gunde.
“Ik ben Elisia,” stelde Elisia zichzelf voor, glimlachend. “En de Blitzle heet Dusty, de Ponyta heet Chantal en deze Starly heet Keegan,” stelde ze haar team voor, op een vriendelijke toon. Ze zette haar Starly op haar schouder, die zijn kop tussen haar haren verstopte, om vervolgens op haar hoofd te klimmen. Dit was zo een pokémon, die tegen de trainer vriendelijk deed, maar tegen de andere pokémon niet. Handig. Ze hadden echt allemaal een ander karakter. “Jij hebt ook leuke pokémon! Die Totodile vind ik geweldig!” sprak ze vrolijk.

∵ Words; 448
∵ Tag; Silvie Sakura
∵ Notes; ~

"Bedankt, jou pokémon zijn ook erg mooi, paardenfan?" vroeg het meisje toen. Elisia glimlachte toen. Tjah, het zat wel iets anders in elkaar. “Nee, eigenlijk was het puur toeval dat ze in een team zitten” sprak Elisia vriendelijk, in haar stem was duidelijk te horen hoe blij ze nog altijd was met haar twee pokémon, hoe lastig ze soms konden zijn, vooral Dusty. Elisia keek vervolgens naar de pokémon van het meisje, die zichzelf en haar pokémon ook voorstelde. "Ik ben Silvie, en dit zijn Storm," sprak ze toen, waarna ze naar de Blitzle wees. "Nova en Aqua," zei ze toen. “Leuke namen!” zei ze toen vrolijk. Ze zag hoe de Blitzle wegliep van haar Blitzle, met een geïrriteerd uiterlijk. “Het spijt me voor Dusty, hij is nooit zo vrolijk als hij gevochten heeft, de adrenaline is uitgewerkt wat een moe gevoel geeft, misschien ook wel bekend bij jou pokémon,” glimlachte ze toen, waarna ze naar de pokémon keek. De Ponyta had zichzelf inmiddels overeind gehesen en keek nieuwsgierig naar de Shelgon. Ook Elisia stond eventjes te kijken, maar besloot toch haar pokédex erbij te pakken. Ze richtte het apparaat op de pokémon, wachtend tot de stem zou vertellen wat het was. Echter kwam er weinig geluid uit het apparaat. “Hm.” Sprak ze enkel, ietwat geïrriteerd en ze stopte het ding weg. Had zij weer.
Het meisje bleef echter wel een beetje op afstand van de grote pokémon. Ze wist dat de pokémon nog een keer zou evolueren en wow, wat werd dat dan voor een pokémon?! Die pokémon was nog groter dan haar Blitzle en die vond ze al groot. Ze keek eventjes glimlachend naar de trainer, of tenminste, daar ging ze vanuit. “Ben je een trainer?” besloot ze het meisje toen maar te vragen. Ze voelde de Starly wat op haar hoofd rond bewoog, maar ook hoe haar haar langzaam begon te klitten. “Keegan,” sprak ze toen, waarna ze haar arm naar boven deed, zodat de pokémon op haar arm sprong, maar die moest natuurlijk weer eigenwijs doen. Ze duwde zachtjes de pokémon tegen zijn rug, zodat die wel op haar arm moest springen, en deed dat vervolgens ook. Ze glimlachte opnieuw en aaide de pokémon eventjes over zijn rug. “Je hebt je pokémon zeker al lang?” vroeg ze toen nieuwsgierig, kijkend naar de Shelgon voor haar, die er al aardig groot uit zag. Ze had haar ponyta ook al lang, al wilde die maar niet groeien. Niet dat dat een probleem was voor Elisia, die profiteerde er enkel van. Van die kleine pokémon waren gewoon leuk, al was Chantal niet echt heel klein natuurlijk. Ze was klein voor een Ponyta. Zo moest Elisia het zeggen.

∵ Words; 376
∵ Tag; Silvie Sakura
∵ Notes; ~

"Ik ben een breeder, ik heb net Aqua opgehaald bij mij thuis, nu is ze een moeder geworden, al zijn de Totodiles en Squirtles nu te koop, ze zijn oud genoeg om weg te mogen." Sprak het meisje toen. Elisia keek haar toen verbaast aan, met een vrolijke uitdrukking op haar gezicht. Totodiles? Te koop? Super! “Oh wat leuk! Is de vader ook jou pokémon?” vroeg Elisia geïnteresseerd. Breeder.. Dat was natuurlijk ook heel leuk! Elisia wist echter dat ze dat niet zou kunnen, ze zou die baby pokémon nooit kunnen verkopen. Nee. En je moest vast ook veel kennis over pokémon hebben en dat had Elisia niet echt. Nee, zoals ze nu alles deed was prima. En ze kreeg er een leuke Starly voor. Met alle moeite natuurlijk. En het verbaasde haar echt dat de Starly meteen zo rustig was, tegen haar dan. "Het valt wel mee," had het meisje gezegd, toen Elisia opmerkte dat ze haar pokémon al lang had. “Oh, jij en je pokémon lijken een goede band te hebben!” zei ze vervolgens glimlachend. Ja, veel beter dan zij en haar pokémon. "En jij? Heb jij je pokémon al een lange tijd?" vroeg het meisje vervolgens. Elisia dacht na. “Hm.. Wel een tijdje ja, vooral de Ponyta al een tijd, die is dan ook het rustigst en het braafst van allemaal,” legde ze toen uit. “En ik heb het gevoel dat deze Starly al braver is dan de Blitzle, al heb ik die ook al een tijdje,” sprak Elisia grinnikend. Het meisje keek naar haar pokémon. Ze waren wel aardig braaf nu. De Ponyta had zachtjes gehinnikt naar de Shelgon, haar ogen stonden vriendelijk. De Starly was echter geïnteresseerder in het meisje en begon aan de rand van haar mouw te trekken. Elisia schudde met haar arm, waardoor de Starly zijn evenwicht verloor. Hij wist zich echter vast te grijpen met een pootje en hing vervolgens overste boven aan haar trui. Ja, dat kon ook natuurlijk.
“Kom jij van hier?” vroeg Elisia toen nieuwsgierig. Ze had inmiddels haar Starly weer op haar arm gezet, maar deze was vrijwillig er vanaf gevlogen, om een kijkje te nemen bij de Totodile. Ooit had Elisia ook een Totodile, had ze zelf besloten. Die waren zo schattig!

∵ Words; 376
∵ Tag; Silvie Sakura
∵ Notes; ~

"Nee, ik had een afspraak met een andere trainer, we delen dan ook de opbrengst,” legde het meisje uit. Elisia knikte begripvol. “Aha, leuk!” sprak ze toen met een brede glimlach, waarna ze eventjes nog naar de Totodile keek. Zelf zou ze heus ook wel een Totodile willen, dat waren leuke pokémon. "Je hebt een paar hele mooie pokémon," glimlachte het meisje toen naar Elisia, die haar vriendelijk aankeek. “Oh, bedankt! Jij ook,” complimenteerde Elisia het meisje, met een glimlach, om Silvie vervolgens te vragen of ze hier vandaan kwam. "Ik kom uit Geosenge, verderop, misschien kom je langs mijn huis als je er langs reist," legde Silvie toen uit. Elisia liet het eventjes tot zich door dringen, om vervolgens nieuwsgierig naar het meisje te kijken. “Hoe ziet je huis eruit? Dan kan ik erop letten,” sprak Elisia toen met een glimlach, kijkend naar de pokémon van Silvie. De Blitzle, die ook al geprobeerd contact te leggen met haar Blitzle, maar die reageerde negatief. Nu probeerde ze het bij de Ponyta, door naast haar te gaan liggen. Chantal keek de pokémon eventjes met grote ogen aan, maar vervolgens snuffelde ze wat aan de pokémon en besloot ze dat de pokémon goed was. Elisia keek vervolgens weer het meisje aan. “Je pokémon zijn wel heel vriendelijk,” sprak Elisia toen vrolijk, waarna ze eventjes opnieuw haar blik op de pokémon richtte. De Ponyta duwde eventjes haar neus tegen de schouder van de Blitzle en sloot haar oogjes, uit vermoeidheid. Elisia glimlachte eventjes. “Heb je eigenlijk al badges gehaald, of doe je dat niet?” vroeg het meisje toen met een glimlach aan de oudere brunette, met een nieuwsgierige toon in haar stem.