Hij had een oproep gekregen om naar het kantoor van een van de Executives te gaan. Zoiets gebeurde vrij zelden. Het betekende dat het iets heftigs zou worden. Het kon op verschillende manieren iets negatiefs betekenen. Voor zichzelf, voor collega’s, voor de organisatie. Het had geen zin om na te denken over wát het kon zijn. Dat het een serieuze zaak was, was alles wat hij nodig had. Hij borg het werk op waar hij mee bezig was in zijn bureau en deed de la op slot. Het leek urgent te zijn, dus hij stapte direct zijn kantoor uit en deed de deur op slot. Hij probeerde er op te letten dat zo min mogelijk anderen zagen dat hij naar het kantoor van een van de Executives ging. Misschien was de boodschap namelijk wel heel discreet. Er hingen natuurlijk ook bewakingscamera’s in het gebouw, maar het was onmogelijk om met zo weinig informatie overal rekening mee te houden. Hij had het risico overwogen, en hij wist wat de consequenties konden zijn. Als het fout ging, moest hij het zelf maar oplossen. Je fouten moet je verbeteren. Dat was een van zijn levensfilosofieën. Hij maakte zijn weg door de gangen en het trappenstelsel heen naar de verdieping waar alle hoge piefen van Team Rocket hun kantoor hadden. Hij klopte aan bij het kantoor, waar hij naartoe moest. Hij werd binnengelaten, en na ongeveer tien minuten stond hij weer buiten. Zelfs hier hoeft niet genoemd te worden wat daar besproken was. Het was allemaal top geheim. Het was een opdracht waarvan hij had gewild dat hij anderen in vertrouwen kon nemen. Collega’s met specifieke vaardigheden of persoonlijkheden die hem zouden kunnen assisteren. Maar de aard van de opdracht lag anders. Net nu het hem steeds makkelijker was voor hem om met anderen om te gaan, mocht het niet deze keer. Maar de taak was hém toevertrouwd. Hij vond het belangrijk zijn werk zo goed mogelijk te doen. Perfect, als het kon, zelfs. Wat hier echter wel genoemd kan worden is dat er een of meerdere dubbelspionnen aanwezig zijn binnen de organisatie. Zijn vermoeden was dat hij was gekozen voor deze opdracht omdat hij al eens eerder een opdracht had gekregen met ongeveer dezelfde strekking. Op dat moment was er een Mol aanwezig in de organisatie, die hij ontmaskerd had. Het was hem verteld dat ze hem zagen als een van de meest betrouwbare leden, maar dingen zoals dat gaan soms langs hem heen. Het was een man die kritiek gaf, en kritiek kreeg. Zo verbeterde hij zichzelf. Zo had hij dat altijd gedaan. Zo rustig mogelijk maakte hij zijn weg weer terug naar zijn kantoor. Niemand anders hoefde te weten wat er aan de hand was. Daarnaast wilde hij tijd, ruimte en rust hebben om een plan uit te denken. Hij ging aan zijn bureau zitten en begon te denken. Een dubbelspion is iemand die spion is voor twee partijen tegelijkertijd. De loyaliteit van dat soort personen ligt bij henzelf. De persoon, groep of organisatie waar ze het meest profijt bij kunnen halen is degene die ze het meest steunen. In sommige gevallen geven ze zelfs wél of géén informatie door, als het dat goed uitkomt. Er zijn zelfs gevallen waarin verkeerde informatie wordt doorgespeeld, ten goede van henzelf. Maar die zet is riskant. Een parasiet moet zijn of haar gastheer/vrouw wel in leven houden. Het zijn gehaaide mensen die weten hoe ze précies genoeg moeten helpen om hun profijt te halen, maar ook genoeg om die profijt voor een lange tijd binnen te kunnen halen. De situatie leek nu al op een web. Een web waarvan alleen de dubbelspion of -spionnen van wisten hoe die in elkaar geweven was. Mits, de spionnen elkaar kenden natuurlijk. Het was nog steeds niet zeker hoeveel er waren, en of ze eigenlijk wel samenwerkten. Het was in ieder geval geen optie om het web te achterhalen, te leren kennen, en het tegen ze te gebruiken. Het was te moeilijk, te delicaat, en het duurde te lang. De gevolgen zouden al desastreus kunnen zijn, nog vóór dat hij überhaupt actie kon ondernemen om ze tegen te houden. Resultaten, waren iets waar hij echter wel naar kon kijken. Waar zou iemand, binnen Team Rocket, profijt kunnen halen, van Team Rocket, terwijl ze ook spioneren bij een andere organisatie? Een betere vraag zou zelfs zijn.. Voor wie, zou deze persoon of personen willen spioneren, naast Team Rocket? De Rangers, was een mogelijkheid. Team Aqua en Magma konden afgestreept worden. Hun prioriteiten lagen niet bij organisaties zoals Team Rocket. Daarnaast waren ze veel te veel bezig met gebeurtenissen in Hoenn. Team Galactic had hun hoofd in de wolken. Het enige dat ze met Team Rocket te maken wilde hebben was een eventuele samenwerking, om hun einddoel te bewerkstelligen. Vooral vanwege Team Rocket’s faciliteiten. Team Skull zou niet eens het brein hebben om een spion naar Team Rocket te sturen, en op die manier was er ook geen mogelijkheid voor een dubbelspion, die zowel op Team Rocket als Team Skull zou letten. Team Flare is een optie. Met het geld dat Team Rocket genereert, zou het mogelijk om hun doelen te bewerkstelligen. Een spion kan hen helpen om het geld over te nemen of te stelen. Hen kennende zouden ze niet voor dat geld willen samenwerken. Team Rocket is niet zo stijlvol. De maffiastijl was ‘uit’ volgens hen. Theodore zag het verschil niet in hun kleding. Het was Team Rocket, maar dan rood. En wat betreft Team Plasma.. ja.. Hun plannen stonden recht tegenover die van Team Rocket. Zij willen mens en Pokémon scheiden. Team Rocket wilt alle Pokémon voor hunzelf. Dat werkt niet echt. De grootste kandidaten nu, waren De Rangers, Team Flare en Team Plasma. Nu terug naar de dubbelspion. De dubbelspion of -spionnen, moeten profijt kunnen halen van beide organisaties. In dat geval zou Team Plasma al afvallen. Ja, ze zouden er veel profijt van hebben om Team Rocket te bespioneren, maar niemand heeft er profijt van om voor Team Plasma te werken. Zelfs de mensen hogerop hebben niet veel faciliteiten. Dat geld hebben ze gewoon niet. In ieder geval niet genoeg om een professioneel spion geïnteresseerd te houden. De Rangers dan? Veel geld zal iemand er niet van krijgen. En hun screeningsprocess zal wel streng zijn voor nieuwe leden. Maar de ‘oorlog’ tussen beide partijen is iets waar profijt uit gehaald kan worden. Oorlog is altijd iets waar veel geld mee verdient kan worden. Team Flare dan? Het enige dat iemand hoeft te doen voor de rest van zijn of haar leven is rare kleding aan doen, en dan die van beide organisaties geld krijgen. Wacht.. dat is helemaal niet waar. Team Flare wilt dat.. iedereen stijlvol is. En bij extensie dat iedereen bij Team Flare hoort. Dan zou er geen Team Rocket meer zijn, mits er een misstap wordt gemaakt. Zoiets riskants zou een spion niet doen met een delicate situatie. Hij was zelf spion, hij wist het maar al te goed. Je kon niet zomaar iets doen. Dus het kwam.. alweer.. aan op de Rangers. Dat betekende dat het ook een goede spion was. Want die mensen letten echt wel op wie ze toelaten binnen hun organisatie. Het betekende ook dat dit lid minimaal veertien jaar oud moest zijn. Als je jonger was dan dat, dan kon je binnen de Ranger organisatie niet veel invloed uitoefenen. Niet genoeg voor wat een spion zou willen doen in ieder geval. Over leeftijd gesproken.. Spionnen, en daarmee dus ook Dubbelspionnen, springen niet zomaar uit de grond. Die moeten getraind worden. Een spion kan pas getraind worden als deze minimaal zesentwintig jaar oud is. Binnen Team Rocket was dat niet het geval. Maar een dubbelspion moet dan ook al kunnen spioneren, nog vóór dat ze zich bij twee verschillende organisaties aansluiten. De training moet ergens anders gevolgd zijn. Dan moet nog eens de training gevolgd worden, en dan moet deze bij beide organisaties infiltreren. Om vervolgens nog te promoveren naar de rangen die ze nodig hebben om hun zaken te regelen. De leeftijd van dit individu, of deze individuën moest in de buurt van dertig liggen. Hij schatte tussen de dertig en de veertig jaar oud. Dat was al een heel belangrijke stap. Nu.. een dubbelspion die zowel werkt voor Team Rocket als de Rangers.. Als die een specialiteit heeft.. wat voor specialiteit zou die dan hebben? Geen Scientist. Het zou veel te snel opvallen als iemand onlogische uitvindingen doet, of uitvindingen waar Team Rocket niks aan zou hebben. En als als een scientist andere scientists zou willen bespioneren op hun uitvindingen.. dan zouden ze heel snel gedegradeerd worden. Bij Team Rocket werd je niet betaald om zomaar een beetje naar andermans werk te staren terwijl je zelf niks aan het doen was. Een van de hogere Agents dan? Dat waren de bullebakken. De mensen met de sterke teams. De beschermers en de mensen die je vroeg om door muren en groepen mensen te breken. Een saboteur zou gevonden worden in Team Rocket. En als ze niet door zouden hebben dat het sabotage was, zou iemand gedegradeerd worden, wegens resultaten die te wensen over laten. Een Spy dan? Het zijn de mensen die informatie verzamelen. Zowel over zichzelf, als over andere groepen en mensen. Het zou handig zijn voor de Rangers om te weten hoeveel Team Rocket over hen weet. En het is handig voor hen om te weten wat er binnen Team Rocket gebeurd. Theodore liet zich een beetje achterover vallen op zijn bureaustoel. Een van zijn eigen mensen.. Het was ook wel te verwachten. Maar men had niks aan verwachtingen. Nu was er over nagedacht, en kwam het vermoeden ergens vandaan. Daar heeft men meer aan. Tot nu toe was hij dus op zoek naar een Spy van tussen de dertig en de veertig jaar oud. Dat was al een veel kleinere groep. Maar was het er eentje, of waren het er meer? Zou het beter zijn om samen te werken met zoiets? Het ging om geld. En het ging erom om de ‘oorlog’ in stand te houden. Als je zou samenwerken.. met dít soort mensen.. moet je verwachten een mes in je rug gestoken te krijgen. Als er al een partner zou zijn, dan zou het er maar één zijn. Het is namelijk zo dat als de ene gepakt wordt, of sterft, blijft de ander in z’n eentje over. En dan kun je je werk ineens niet, of moeilijk doen. Daarnaast, als het verder onderzocht wordt, zullen ze snel genoeg bij jou uit komen. Dus één partner, die je in leven wilt houden, is nog niet eens zo’n ondenkbaar idee. Dus, twee Spies, van tussen de dertig en de veertig jaar oud. Hij kon er van uit gaan dat het geen Elite Spy zou zijn. Als die iets doen, waar Team Rocket uiteindelijk een verlies door krijgt, dan valt het veel te veel op. Het moesten dus mensen zijn die zowel Detective als Secret Agent konden zijn. Hij zou willen dat hij kon zeggen dat het mensen moesten zijn die pas op latere leeftijd zich bij Team Rocket hadden aangesloten, wegens de training die ze eerst hadden moeten volgen. Maar dat hoefde niet waar te zijn. Iemand kon ook al lang lid zijn, en hun organisatie nog steeds verraden. Voor dat soort mensen had Theodore geen genade. Dat kon niet getolereerd worden. Het was een kans om dit een les te laten zijn voor de volgenden die dit idee in hun hoofd zouden krijgen. Het was maar goed dat hij zelf nu al onder de Spies viel, want nu kon hij het volgende doen. Hij startte een programma op zijn PC op. Een programma waar je alle leden van je eigen specialisatie in terug kon vinden. Hij hoefde enkel nog maar de rangen Detective en Secret Agent aan te vinken. Nu kon hij kijken naar iedereen die binnen de leeftijdscategorieën van dertig tot en met veertig vielen. Hier kwamen uiteindelijk vier kandidaten uit. Okay, nu voelde het alsof er pas echt schot in de zaak kwam. Kandidaat nummer één: Ciqa von Helberg. Secret Agent, vierendertig jaar. Kandidaat nummer twee: Volo di Primé. Detective, achtendertig jaar oud. Kandidaat nummer drie: Chantal Bijzonder. Detective, dertig jaar oud. Kandidaat nummer vier: Gerald Johnsson. Secret Agent, tweeëndertig jaar. Hij keek hoe laat het was. Tijd om naar huis te gaan. Hoewel de situatie vroeg haast, zou het verdacht kunnen zijn als hij zou overwerken vandaag. Hij hield het er maar op dat hij op tijd naar huis zou gaan, thuis lekker een muziekje op zet, en op de bank gaat kijken naar Desperate Housewives. Het was sowieso verstandig om zijn brein even rust te gunnen gezien de dag die hij vandaag had gehad. De rust van nu kon hij morgen, als hij verder ging, ook goed gebruiken. Hij ging een beetje onrustig naar bed, en het kostte iets meer tijd dan normaal om in slaap te komen, maar al met al had hij een goede nachtrust gehad. Hij stond zoals altijd vroeg op, en begon met zijn ochtendmeditatie. Slapen was iets waar je je energie uit haalde, maar meditatie kon dat even goed. Hem gaf het een extra boost in de ochtend, die door echode door de rest van de dag. Hij was een beetje een gezondheidsfreak op die manier. Dat kon je ook zien aan zijn overgezonde ontbijt. Vervolgens wandelde hij keurig op tijd in de richting van de Base. Dat deed hij normaal ook al altijd. Dus wat dat betreft vertoonde hij geen vreemd gedrag. Hij moest wel zeggen dat het hem een apart gevoel gaf toen hij aankwam in zijn kantoor. De ruimte waarin hij een hele specifieke opdracht moest voortzetten. Normaliter waren zijn opdrachten wel belangrijk, maar niet zó belangrijk als deze. Het was werk waarvan hij normaal gesproken van wist dat hij capabel genoeg was om het uit te voeren. Deze keer werd er wel in hem vertrouwd, maar hij had geen enkel bewijs voor zichzelf dat hij een missie van deze schaal kon uitvoeren. Maar dat komt omdat er voor alles een eerste keer moet zijn. Hij besloot om gewoon maar rustig door te gaan aan de volgende stap. Een stap waarvan hij gisteren al had bedacht dat hij die moest gaan zetten. Hij zou beginnen met het bedenken van een methode om de daders te ontmaskeren. De missie stelde namelijk heel specifiek dat hij degene was die Team Rocket van de dubbelspionnen moest ontdoen. Om, zoals gezegd, ‘geen last meer’ van ze te hebben. Dat betekende dat hij niet zomaar met zijn lijstje verdachten bij de Executive kon aankloppen en zeggen dat hij klaar was. Als hij een missie niet kon afmaken, dan waarom had Team Rocket hem dan überhaupt Secret Agent laten worden? Het was waar dat hij zichzelf bewezen had, en aan alle criteria voldeed, maar je moest jezelf blijven bewijzen. Dat was in ieder geval iets dat hij zelf vond. Hij ging weer aan zijn bureau zitten. Een dubbelspion heeft twee prioriteiten. Ten eerste: niet ontdekt worden. Ten tweede: zichzelf. Nu was het zaak een manier te bedenken om er achter te komen welke van de vier kandidaten daaraan voldeed. Nee, het moest andersom. Deze mensen zijn al een hele tijd professionals. Het was makkelijker om te kijken wie er vooral niet aan die twee eisen voldeed. Die konden afgestreept worden. Daarna hoefde hij alleen maar nauwlettend iemands werk te volgen, en er zal wel iets naar boven komen. Een dubbelspion heeft twee verschillende persona, als het ware. Beide personen zijn verschillend. En het is zaak om deze twee personen goed te kennen, en te bespelen. De kans was klein dat hij daar iemand op kon pakken. Zij waren waarschijnlijk al jaren spion, en hij was het zelf pas een jaar. Daar kon hij niet tegenop. Echter hadden die dubbelspionnen één ding niet verwacht. Theodore heeft een bijzonder talent voor administratie. Zowel het schrijven, als nakijken daarvan. Van werkelijk iedere patrouille, missie en Quest die Theodore ooit heeft gedaan zul je een professioneel verslag kunnen vinden. En hij heeft meer dan één keer andermans rapporten moeten controleren op eventuele fouten. Kom maar op! Maar hoe kon je aan een verslag zien dat iemand vooral aan zichzelf dacht? Hoe kon je aan een verslag zien dat iemand vooral niet ontdekt wilde worden? Theodore kon alle verslagen erbij halen en de mensen waarmee ze hebben samengewerkt ondervragen. Zouden de antwoorden betrouwbaar zijn? Zouden ze doorvertellen dat er naar hun collega’s gevraagd werd? Die manier was iets te riskant. Maar hij wist zeker dat hij iets uit die verslagen zou kunnen halen. Hij zuchtte even. Het moest maar. Het was nou eenmaal nodig. Hij kon niet zomaar iets gaan ondernemen nu. Hij rekte zijn armen even uit en maakte zich klaar om alles door te nemen. Een half uur later lag Theodore’s kantoor vol met dozen, vol met verslagen, rapporten en aantekeningen. Een aantal lagen op zijn bureau. Het was rotwerk, maar hij wist waar hij voor moest zoeken. En hij wist vooral waarom hij aan het zoeken was. Hij had niet de hoogste dunk van Team Rocket. Maar werk is werk. En die afspraak, die verantwoordelijkheid, die belofte naar mensen die je vertrouwen is het belangrijkste dat er bestaat. Zo was hem dat geleerd. Hoewel hij tegenwoordig waarschijnlijk als eerste aan Abby zou denken, als je hem vroeg wat hij het allerbelangrijkste vond in het leven. Ooit, als de twee prioriteiten zouden botsen, zal hij er wel een beslissing over maken. Voor nu, heeft hij een taak te vervullen. Doorlezen dus. De ergste vijand van een spion is iets onverwachts. Ja, ze zijn getraind om te improviseren. Maar als er maar vaak genoeg iets onverwachts gebeurd, zal iemand er uiteindelijk toch een keertje aan onderdoor gaan. Hij had besloten om te kijken naar hoe deze onverwachte situatie beschreven zou worden in een rapport, wat de oplossing was, en wat het eindresultaat van de missie of Quest in zijn volledigheid was. Als een van die dingen te vaag zou zijn, of niet aan elkaar zouden aansluiten, dan had hij beet. En zo ongeveer rond vier uur in de middag had hij beet. Hij maakte er een aantekening van en ging verder. Hij had nog zat andere verslagen om te verwerken. Zo tegen de tijd dat het weer tijd werd om naar huis te gaan had hij de helft van alle verslagen doorgenomen. Voor de zekerheid nam hij zijn ene aantekening mee naar huis. De rest van de verslagen zou hij de volgende dag doen. Wederom, vanwege rust. Ditmaal ging Theodore uit vermoeidheid eerder dan gewoonlijk naar bed. En hij viel ook als een blok in slaap. De hele dag lezen en puzzelen is ook niet niks. De volgende ochtend voerde hij zijn rituelen weer uit en ging op weg naar werk. De geur van papier dat al een tijd stof had liggen verzamelen had zijn gehele kantoor gevuld. Hij liep naar het raam om die voor een stukje open te zetten. Hier ging hij niet de hele dag in werken. Een zachte, maar ijskoude wind, blies door de ruimte heen. Hij sloot zijn ogen in frustratie. Natuurlijk. Hij besloot om zijn jas dan maar aan te houden, om vandaag niet dood te vriezen. Hij vermoedde dat het uiteindelijk te koud zou worden, en hij zijn vingers niet meer goed zou kunnen bewegen door de kou.. maar.. het was beter dat zijn kantoor nu ten minste een béétje gelucht werd. Als het te erg werd, zou hij het raam weer dicht doen. En daar ging hij dan.. de andere helft van de papieren doornemen. Rond ongeveer een uur of drie in de middag was Theodore klaar met het doornemen van alle rapporten in zijn volledigheid. Vandaag kreeg hij het nog voor elkaar om twee andere aantekeningen te maken van iets dat hij curieus vond. Het hield in dat hij nu drie incidenten had, van drie verschillende Team Rocket Spies. Het resultaat daarvan was dat hij alvast één van zijn vier kandidaten kon afstrepen. Chantal Bijzonder. Zij kan het niet zijn. Ciqa, Volo en Gerald. Twee van deze mensen waren de dubbelspionnen. Hij spendeerde het volgende uur aan het terugplaatsen van alle documenten. Het moest gebeuren. Daarnaast gaf dit fysieke werk hem even de kans om zijn brein een uur rust te geven. Hij was namelijk nog niet klaar vandaag. Hij moest nog nadenken over hoe hij ze ging ontmaskeren. Misschien zat het plan wel verstopt in de aantekeningen die hij had gemaakt. De eerste die hij wilde onderzoeken was die van Volo. Zijn vreemde gedrag, dat hij had gevonden in zijn verslag, vond plaats op de Zuidelijke boulevard van de stad. Zijn opdracht had toentertijd te maken met Professor Sycamore. Er waren geruchten rondom hem ontstaan. De trainers waar Team Rocket steeds last van had in de stad zouden samenwerken met de Professor. Uiteindelijk bleek dit, volgens verschillende bronnen, onwaar te zijn. Maar er was iets dat Theodore niet lekker zat aan dat hele rapport. De manier waarop Volo zijn onderzoek had gedaan.. en de resultaten waar hij op was gekomen. Volo had aangegeven de Professor te hebben afgeluisterd in het lab, en te hebben geobserveerd van een afstand. Hele dagen lang. Maar zijn conclusie stond er uiteindelijk op dat een van de medewerkers in het lab een bepaald soort shampoo gebruikte, en Sycamore om die reden geen verbond zou hebben met die vermoeiende trainers. Dat klinkt al raar op zichzelf, maar als je het rapport doornam was de connectie logisch. Hetgeen wat niet logisch was.. hoe wist Volo welke shampoo die labmedewerker gebruikte? Er was geen enkele notitie gemaakt van een gesprek dat werd afgeluisterd waar het over shampoo ging. En er waren geen doucheruimtes in het lab, dus Volo had het ook niet kunnen zien, met zijn verrekijker. Om er zeker van te zijn dat hij niks miste ging hij op dezelfde drie plekken staan waar Volo zijn verrekijker onderzoeken deed, in die tijd. Maar Theodore kon geen enkele manier vinden waarop Volo iets zou moeten weten over de Shampoo van die medewerker. Totdat hij iets speciaals uit het lab zag lopen. Of beter gezegd.. iemand. Het was Volo zelf die uit het lab kwam gelopen. Samen met een van de onderzoekers die daar werkte. Ze zeiden elkaar gedag en.. oh.. aha.. okay. Ja dat kan natuurlijk ook. Het werd een heel genegen vaarwel. Het eerste dat door zijn hoofd schoot was dat Theodore nu wist waarom Volo wist hoe de binnenkant van het appartement van die onderzoeker eruit zag. Hoe serieus deze twee met elkaar waren, dat wist hij niet. Maar overnachten en iemands douche gebruiken was niet geheel ondenkbaar. Theodore knikte. Dit was niet iets wat een dubbelspion zou willen verbergen. Een dubbelspion had waarschijnlijk geclaimed dit allemaal te doen voor hun werk. Het leven van een dubbelleven maakt het namelijk moeilijk om daadwerkelijk intieme relaties met échte mensen aan te gaan. Het gebeurd wel, maar die duren meestal niet lang. Ineens moet de dubbelspion dan weg en kan niet verder samenleven met hun zogenaamde partner. Het was op dat moment dat hij besloot dat hij iets moest bedenken om morgen in één klap zowel Ciqa als Gerald te ontmaskeren. Nu hij wist dat zij twee het waren, kon hij tijd en verlies besparen door het allemaal in één zwaai af te maken. En nu vraag je je waarschijnlijk af: goh, Theodore is zo nauwkeurig, waarom onderzoekt hij de andere incidenten niet voor de zekerheid ook? Nou dat ga ik je uitleggen. Theodore weet, dat als Ciqa en Gerald uiteindelijk toch niks te verbergen hebben, dat zijn plan geen effect op hen zal hebben. Wat niet weet wat niet deert. En als ze het wél zijn, dan zijn ze erbij. Het klinkt makkelijk genoeg. Hij nam zijn aantekeningen dan ook weer mee naar huis en maakte zich klaar voor de volgende dag. Toen hij namelijk weer aan kwam in zijn kantoor, deed hij het raam weer even een stuk open, de geur was nog niet helemaal weg. Snel ging hij zitten en begon na te denken over een plan. Hij was er enthousiast om dat alles tot nu toe goed ging. Het was vermoeiend, maar dat maakte het extra belonend. En als het zou lukken.. dan kon hij trots zijn op zichzelf. Iets dat hij eigenlijk niet vaak voelde. Maar goed, een plan dus. Binnen twee uur had Theodore een kaart van de stad op zijn bureau liggen en had hij pionnen erop staan. Ook had hij verschillende rode draden over deze kaart liggen. Nu had hij alles dat hij zeker wist klaarliggen. Hij hoefde, figuurlijk gezien, enkel met de draden mee te werken, en soms om ze heen, om er zeker van te zijn dat zijn plan zou werken. Hij verliet even zijn kantoor voor een plaspauze, en toen hij terugkwam.. was het tijd om zijn plan in werking te zetten. Hij nam nog een uur om zijn plan uit zijn hoofd te leren. Hij wilde namelijk het bewijs van het feit dat er überhaupt een plan was vernietigen, zodra hij alles in zijn hoofd had.
Lunchtijd. Theodore ging in de stad lunchen. Normaal deed hij dat op kantoor, maar vandaag was een speciale dag. Ja, Theodore kon die ook hebben. Gelukkig. Maar goed, het was bekend dat een hoop van de business in Lumiose City business was van Team Rocket. En zo ook delen van de horeca. Maar Theodore had even geen zin in Rocket gerelateerde lunches. De afgelopen dagen kon hij niemand vertrouwen. En om dan te lunchen rondom mensen die je niet kunt vertrouwen, zou veel te stressvol zijn. Hij koos daarom, in plaats daarvan, een kleine lunchroom op de hoek van Carrefour D’Glace. Wat het extra fijn maakte was dat hij de enige klant daar was. Dat kreeg je met van die kleine plekjes. Mensen kozen vaker voor de grotere bekendere plekken. De ober handigde hem de menukaart over en ging weer terug naar het afdrogen van de glazen. Theodore hield de kaart omhoog, en keek eens rustig naar wat hij zou willen hebben. Een kleinere lunchroom, had natuurlijk ook een kleinere kaart. Iedere week had deze tent een verschillend menu staan voor ontbijt, lunch en diner. Het had een bepaalde charme. Theodore keek opzij naar het raam. Maar niet naar buiten. Hij keek naar de reflectie die in het raam te zien was. En dat was een ober die net een geweer op hem aan het richten was. Zo snel als hij kon plaatste Theodore zijn handen onder de tafel en wierp de tafel tegen de ober op. Direct stoof er een chef uit de keuken, bij het horen van dat geluid. Ook met een geweer. In de korte tijd die hij had dat de ander op hem moest richten greep Theodore een bord van een andere tafel en wierp het naar de persoon toe. Het bord sloeg het geweer uit haar handen. Nu kroop de ober onder de tafel vandaan met een van zijn handen op zijn hoofd. Theodore klikte twee Pokéballs open. Meer ruimte voor Pokémon was er niet in de kleine lunchroom. Het waren Cain en Llira. Zijn oudste, en meest ervaren, Pokémon. “Llira, Psychic op de chef. Cain, neem de ober in de houdgreep.” Llira kreeg een paars aura om zich heen. Op datzelfde moment kreeg de chef ook een paars aura om zich heen en werd ze boven de grond gehouden. Cain was iets hardhandiger en sprong direct op de ober af. Hij hield hem in een iets te pijnlijke houdgreep. De man kreunde in pijn. Op dat moment gooide Theodore zijn armen over elkaar. “Dit vind ik niet klantvriendelijk.” Hij liet even een stilte vallen. “Ciqa. Gerald.” Ciqa hing in de lucht en keek Theodore verbaasd aan. “Dat kan niet.” Zei ze. Het was heel duidelijk wat ze bedoelde. Ze geloofde niet dat Theodore dit had kunnen weten. “Ik wist vanaf dag één al dat de dubbelspion of -spionnen op hun hoede zouden zijn voor een eventuele ontmaskering.” Sprak hij. Dat was ook logisch. Daar zijn spionnen altijd voor op hun hoede. “De manier waarop ik het heb aangepakt werd, zoals ik al vermoedde, in de gaten gehouden door jullie. Voor zover dat mogelijk was natuurlijk.” Legde hij uit. “Dat vertelde mij dat mijn doelwit, of doelwitten, wisten dat ík degene was die ze moest ontmaskeren.” Langzaam werden Ciqa en Gerald naar Theodore toe gebracht. “Dat betekende dat jullie moesten wachten op een moment dat ik niet meer onder de bescherming van Team Rocket kon vallen, om toe te slaan.” Theodore haalde langzaam twee paar handboeien uit zijn jaszakken. Een lunchroom waar geen Rockets werkten, was een situatie die voldeed aan die eis. “Ik hoefde maar twee dingen te doen. Ik moest een dergelijke situatie creeëren. En ik moest vooral geen plan hebben.” Hij boeide de handen van Ciqa achter haar rug. “Want een plan achterhalen is wat een spion het beste kan. Je kunt geen plan tegenhouden als je niet weet wat het plan is..” Weet je nog wat hij vertelde over dat dubbelspionnen niet tegen onverwachte dingen kunnen? Die gedachte had dit non-plan geïnspireerd. Daarnaast was het feit dat ze hem hadden willen vermoorden bewijs dat zij de dubbelspionnen waren. Hij ging nu over naar Gerald. Ook hem boeide hij vast. “Cain, Llira. Houdt ze waar ze zijn.” Hij moest vertrouwen op zijn vaardigheden van improvisatie. En op de kennis die hij had opgedaan over zijn doelwitten. Hij plaatste zijn mobiel tegen zijn oor. “Carrefour D’Glace. De Shuttle is geland.” Codetaal. Hij hing op en stak zijn mobiel weer in zijn binnenzak. Binnen tien minuten stonden er twee Rocket busjes voor de lunchroom. Een paar Agents zorgden dat de twee in de busjes werden geplaatst en naar de Base werden gebracht. Hij gaf twee overgebleven Agents de taak om de lunchroom in de gaten te houden. Niemand mocht naar binnen of naar buiten. Je weet maar nooit wat Team Rocket er nog aan kon hebben. Hij kon zelf namelijk niet blijven. Zijn opdracht was nog niet voltooid. Hij moest er nog voor zorgen dat Team Rocket geen last meer van ze zou hebben.
Op dit moment stond de beste man in een vierkante ruimte. Het enige andere dat aanwezig was.. was een zeker duo aan dubbelspionnen die, nu, van top tot teen vastgebonden waren. Wat ging hij doen? Ze voor goed uit de weg ruimen? Iets doen waardoor ze hun werk nooit meer zouden kunnen uitvoeren? Of moest hij ze nog even wat meer laten boeten voor wat ze hadden geflikt? Hij keek ze streng aan. En ze keken gewoon terug. Ze kende de risico’s van hun vak. Het had geen zin om nu angstig toe te kijken. Theodore overwoog nog even om een poging te doen informatie uit hen te halen. Maar hij schatte in dat de kans klein zou zijn dat het zou lukken. Hij dacht dat het verspilling van tijd en energie zou worden. Hij zou ze ook nog aan de scientists kunnen overdragen om experimenten op ze te doen. Meteen zei een ander stemmetje in zijn hoofd dat dat waarschijnlijk te gevaarlijk was. Dit zijn professionals, ze zouden ze iedere seconden in de gaten moeten houden. En dan was het nog maar de vraag hoe veilig de Scientists waren met hun in de buurt. Hij had gehoopt een bepaalde elegantie te kunnen vinden in zijn eindplan. Maar wat kon hij anders doen met verraders? Er kwam even een ander idee in hem op. Een hersentransplantatie. Dan zouden ze de breinen van de spionnen in de lichamen van Magikarp kunnen zetten. Dan zouden ze ook nog mooi in de lobby kunnen zwemmen in het aquarium daar. Voor zo lang hun leven zou duren. Maar voor zover hij wist waren hersentransplantaties niet mogelijk zonder iemand volledig verlamd te maken. Een Magikarp aan een beademingsapparaat was niks. Dus in dit geval hadden de twee verraders eigenlijk wel geluk. Vooral omdat ze met Theodore te maken hadden. Hij zag er dan misschien wel zo uit.. maar hij was nog lang niet zo bruut als andere leden konden zijn. Uiteindelijk had hij zijn oplossing gevonden. Een aantal uren later, vrij vroeg in de ochtend, reed hij in een busje naar een fabriek toe. Achterin lagen de twee verraders. Bij het afmaken van deze zaak kon hij niet nog eens om hulp van Agents gaan vragen. Dus de Spionnen werden vergezeld door Llira en Cain achterin het busje. Bij aankomst, stapte hij het busje uit. Het gele licht van de straatlantaarns gaven de donkere straten van Lumiose City een warme gloed. Zoals het dat altijd deed ‘s ochtends en ‘s avonds. Het was een chemische fabriek waar ze bij stonden. En Theodore keek er nog even naar. Was dit echt het plan? Ja, dit was het plan. Hij stapte achterin het busje in en haalde twee spuitjes tevoorschijn. Beide Spionnen gaf hij een spuitje. Op dit moment waren Ciqa en Gerald onder narcose. Vervolgens gooide Theodore Gerald over zijn schouder heen en tilde Llira Ciqa op met Psychic. Cain kreeg de taak om de wacht te houden. Zo lang een klus nog niet geklaard was kon er een hoop mis gaan. De ruimte waar Llira en hij in stapten was een ruimte met een hoop vaten, cilinders en dingen die op enorme trechters leken. Overal waren van die mooie kleine ijzeren trapjes geplaatst, zodat medewerkers overal bij zouden kunnen komen. Zowel om alles te bedienen, als om ergens bij te komen als het gerepareerd moest worden. Ook Theodore en Llira gingen een van die trappen op. Nog geen twintig minuten later stonden ze allebei alweer buiten. Over een uur zouden ze eerste machines aangezet worden. Dit werk begon namelijk al vrij vroeg in de ochtend. Over twee uur zou hun narcose zijn uitgewerkt. Maar dat zou tegen die tijd niet meer uitmaken. Hij keerde Llira en Cain weer terug naar hun Pokéballs. Hij wilde even alleen zijn. Een jaar geleden had hij dit soort werk zonder moeite gedaan. Hij had er geen twee keer over na hoeven denken. Werk was werk. Maar na alles wat hij had meegemaakt de afgelopen tijd, was er iets veranderd. Mensen die hem als vriend zagen, oprechte gevoelens en zelfs de onkwaadheid die hij begon te zien in sommige andere Rockets. En toch.. vond hij dat zijn hoogste loyaliteit bij de familie lag. Het was altijd zo geweest. Hij hoorde nu eenmaal daar. En toch, voelde het alsof hij bij meer dingen wilde horen. Geruisloos stapte hij het busje in en begon te rijden. Eerst reed hij het busje terug naar de Base. Vervolgens kreeg hij een bericht dat hij naar het kantoor van de Executive moest gaan die hem in eerste instantie ook deze opdracht had gegeven. Om zichzelf even een korte boost te geven haalde hij koffie bij het koffie apparaat. Hij deed normaal gesproken niet aan cafeïne. Het was ongezond, en hij had zijn lichaam graag in tip top conditie. Maar hij had geen alternatieven. Hij kon nu niet gaan slapen en hij ging de Executive niet een half uur laten wachten op een meditatiesessie. Hij nam al eens een slok en stapte in de lift. De rit met de lift duurde lang genoeg om zijn koffie al ongeveer voor de helft op te hebben gedronken. Hij voelde zich nu al een klein beetje meer wakker. Of dat door de koffie kwam, of door het placebo effect, was nog maar even de vraag. Of het kwam.. omdat hij zich anders voelde. Was hij gegroeid? Hij was bescheiden genoeg om te kunnen toegeven dat hij altijd kon leren en veranderen. Want zoals je weet, arrogantie broedt nalatigheid. Op dat moment kwam hij aan op de verdieping waar hij moest zijn. Het leek even allemaal langzaam te gaan. In principe had hij, voor zover hij wist, deze opdracht in zijn volledigheid uitgevoerd. Maar om de een of andere reden zou het pas een werkelijkheid worden als hij het zou horen van de Executive. Hij klopte een paar keer op de deur van het kantoor. De deur werd open gedaan. Bij het zien van Theodore werd hij meteen naar binnen gelaten. Hem werd gebaard dat hij kon gaan zitten op een van de stoelen die zo mooi voor het bureau waren geplaatst. De Executive ging ook zitten. Theodore nam de laatste slok van zijn koffie. Het bekertje bleef hij vasthouden. Hij wilde het niet op het bureau plaatsen, maar hij wilde ook niet opstaan om het in het prullenbakje te gooien. Hij moest wachten van zichzelf.
