Closed - Red flags.

Had hij het echt goed gezien? Die vraag stelde hij zichzelf keer op keer. Hij zoemde door zijn hoofd als een zwerm insecten. Had hij het écht goed gezien? Inmiddels was hij al tot een conclusie gekomen. Ja, dat kon niet anders want aan zijn ogen mankeerde niets. Nikolaj wendde zich tot zijn deur, het zachte geluid verwachtend van knokkels die een paar keer op het staal bonkte. Zijn blik gleed naar zijn bureau die naast de deur stond. Zijn Team Rocket uniform lag daar nog onaangeroerd en netjes opgevouwen op. De pokébal waar de pokémon in zit die hij er bij had gekregen lag er boven op. Aan de andere kant van de deur stond zijn honkbalknuppel tegen de muur. Hij draaide zich weer om en wreef koortsachtig in zijn ogen. Nee, hij weigerde het te geloven. Als hij gewoon deed alsof het er niet was, niet bestond.. dan  zou het hele probleem wel weggaan. Tenslotte was het niet zijn fout dat zijn stomme broer.. Toen hij Mal voor zich zag voelde hij een vlaag van boosheid maar ook iets anders. De onrust die hij wijselijk weg stopte en negeerde. Hoe kon die stomme idioot dit doen? Was hij helemaal zijn verstand verloren? Welk stom motief had hij in hemelsnaam voor deze actie? In zijn hoofd speelde het onwelkome tafereel zich weer af.

Nikolaj schudde zijn meerdere de hand, hij kreeg zijn spullen in zijn handen gedrukt. Iemand informeerde hem dat hij zich bij de rest van de nieuwe rekruten kon voegen in het D-blok op de benedenverdiepingen. Hij kon zijn gezicht niet eens meer herinneren. Voldaan draaide hij zich om en wandelde naar de liftdeuren. Hij had staan wachten met nog iemand. De liftdeuren gingen al snel open en ze stapte naar binnen. Diegene naast hem had iets gezegd, iets stoms wat er helemaal niet toe deed. Hij had gelachen en achter zich gewezen en Nikolaj had gekeken. En net toen de liftdeuren dicht gleden had hij oogcontact gekregen met zijn oudere broer.

Zodra hij eenmaal boven was had hij zijn holocaster uit zijn zak gehaald en zijn broer eerst een heel lelijk woord toe ge'smst en vervolgens zijn kamernummer doorgestuurd. En nu ijsbeerde hij als een bezetenen door zijn lelijke, lege kamer proberend om niet een gat door zijn nieuwe kamermuur te slaan.

OOC: &Malakaj

<sub>Wat had hem ooit kunnen overtuigen dat dit een goed idee was? Er waren andere manier geweest die hem dezelfde uitkomt zouden geven, maar hij had de moeilijkste optie gekozen. Zijn ademhaling was veel oppervlakkiger geworden terwijl hij probeerde deze kalm en gelijkmatig te houden. Om hem heen stonden verschillende types, maar niet direct mensen waar je een goed gevoel bij kreeg. Voor de groep stond er een Agent of Capo die een hele uitleg aan het geven was aan de nieuwelingen waar Malakaj één van was. Ongemakkelijk verplaatste hij zijn gewicht op zijn andere been en haakte zijn handen achter zijn rug in elkaar. Hij was maar met een half oor aan het luisteren naar de uitleg die ze kregen. Zijn aandacht ging vooral naar de groep waarin hij zijn broertje probeerde te vinden. Het was hopeloos. Er was teveel volk en de meerderheid stond in zijn weg, toch wist hij dat Nikolaj daar ergens was en hij zou hem vinden.

Wanneer de introductie er eindelijk op zat wist Malakaj zich tussen al zijn… collega’s te wringen. Nog steeds had hij geen glimps gezien van Nikolaj? Wat als hij hier helemaal niet was? Het zou hem niet veel verbazen moest hij ergens totaal anders zijn en de introductie zijn vergeten. Wanneer hij de grote ruimte buiten wandelde zag hij nog net hoe de deuren van de lift sloten en voor slechts één seconden kruiste zijn ogen die van Nikolaj. Hij was er dus toch.
Gelijk pakte hij zijn holocaster uit zijn broek, maar zijn broer was sneller geweest. Het was een automatisme geworden van Malakaj om enkel te lezen wat hij moest lezen en de rest erom heen te negeren. Hij had geen zin om te wachten tot de lift weer terug beneden zou zijn dus besloot hij om de trap naar boven te nemen.

Eenmaal dat hij boven was en ook de juiste kamer had gevonden tilde hij zijn arm al op, maar voor dat zijn vinger contact kon maken met de houten deur staakte hij zijn actie. Zijn ademhaling was redelijk versneld door alle trappen die hij omhoog was gekomen en de spanning die door zijn lichaam gierde. Het was al enige tijd sinds de twee broers elkaar voor het laatst gezien hadden en het was onmogelijk om in te schatten hoe Nikolaj zou reageren. Malakaj ademde diep in en hield zijn adem ook in wanneer hij enkele keren kalm op de deur klopte voor hij die opende en enkele passen naar binnen zetten.</sub>

De spanning in zijn lijf nam toe met elke pas die hij zette. Hij kon niet stoppen met ijsberen en sinds wanneer was het weer zo lawaaierig in zijn hoofd? Hij wreef gefrustreerd over zijn voorhoofd en zuchtte geërgerd. Die idioot. Die stomme, stomme idioot. Hoe had hij het in zijn hoofd gehaald zich ook bij Team Rocket te voegen? Dat soort dingen was zijn oudere broer niet voor gemaakt..

Hij werd opgeschrikt uit zijn gedachten toen er een zachte klop op de deur klonk. In zijn hoofd viel het stil. Meteen kwam hij zelf ook tot stilstand en stond hij voor een paar tellen zwaar ademend in het midden van zijn kamer. Hij liep naar de deur toe en opende die. Hij wierp snel een blik de gang door en zag dat er net een paar mensen de hoek om kwamen. Mal had al een paar passen naar binnen gezet en Nikolaj greep hem dus maar bij zijn arm om hem snel naar binnen te trekken en de deur achter zich dicht te gooien. Hij leunde tegen de deur en ontmoette Malakaj zijn blik. Klein, mager, bleek, grijze ogen, zwart haar. Hij was geen steek verandert, en eigenlijk ook heel veel. Nikolaj haalde een hand over zijn getatoeëerde nek en liet wat beverige adem ontsnappen. "Wat doe je hier? Wat doe je in godsnaam hier?" Zei hij boos met stemverheffing en vernauwde ogen. "Ik dacht dat jij aan het studeren was in Sinnoh" Was het Sinnoh? Ach, of het hem wat kon schelen. Alles was beter dan hier. Hij had Malakaj al in geen tijden gezien, jaren durfde hij zelfs te zeggen. Als dat betekende dat hij ophoepelde uit zijn leven dan mocht van zijn part nog veel langer duren. Hij begon weer nerveus te ijsberen omdat hij wist wat er gebeuren kon als hij stil bleef staan en niet snel kalmeerde. Hij schudde zijn hoofd verwoed terwijl hij nadacht hoe hij dit op kon lossen. Ja, dit was vast een grapje. Dat moest het zijn! Zijn broer stond om zijn verschrikkelijk slechte humor bekend. Dus dat pakketje wat Malakaj in zijn armen had, en verdacht veel leek op het bundeltje kleding die Nikolaj ook had ontvangen, was ook nep. Toch? "Zeg me alsjeblieft dat dit een van je stomme grapjes is?" Vroeg hij wanhopig en hij begon wat langzamer te ijsberen. Hij keerde zich weer om en keek zijn broer smekend aan.

<sub>Rustig binnen wandelen was geen optie. Hij had nog maar net één of twee passen naar voor gezet of een hand krulde zich zonder problemen rond zijn bovenarm. Doordat het onmogelijk was om tegen te werken, werd hij de kamer ingetrokken. Even keek hij geschrokken over zich heen wanneer de deur achter hem hard dicht klapte, maar hij wist zich snel te herpakken.
Met zijn vrije arm wreef hij even over de plek op zijn arm terwijl hij al eens kort om zich heen keek. Zijn blik verduisterde echter wat toen hij het stapeltje spullen op Nik zijn bureau zag liggen. Het bevestigde alleen maar dat dit alles echt was.

Uiteindelijk was het Nikolaj die begon met spreken en duidelijk niet blij was met heel de situatie. Iets wat hij hem niet kon kwalijk nemen. Malakaj hield eerst wijselijk zijn mond. Zijn broertje moest zelf vast ook weten dat hij niet in het gebouw stond voor zijn eigen plezier. “Mijn opleiding was gedaan en ik heb de specialisatie gelaten voor wat het is.” Het was niet fijn om te denken aan de zaken die hij achter zich had gelaten toen hij terugkwam naar Kalos, maar hij hoopte om het ooit verder te kunnen zetten. Iets dat onmogelijk leek voor het moment.
Zijn grijze ogen scande de ruimte waar ze in stonden wanneer dat Nikolaj heen en weer begon te wandelen. Het betekende nooit veel goeds wanneer hij dat deed dus het was slim om gewoon uit zijn buurt te blijven en hem de tijd te geven om dit allemaal te begrijpen.

Er werd hem gevraagd of dat dit één grote grap was van hem, maar beide wisten daar het antwoord al op. Team Rocket zou het niet accepteren als hij enkel door hun gebouw wandelde voor een simpel grapje uit te halen. Malakaj moest zichzelf forceren om zijn broer aan te kijken en de kalmte in zijn eigen blik te houden. “Ik dacht ook dat pa een grap maakten toe hij me vertelde dat je in de gevangenis was beland. Maar dat was het ook niet.” De spullen die hij gekregen had tijdens zijn introductie legde hij neer op de lage kast die niet ver van hem tegen een muur stond. In de korte tijd dat hij met zijn rug naar Nik stond sloot hij even zijn ogen en ademde diep in. Er moest een manier zijn om hem te overtuigen weg te gaan nu het nog kon. Nikolaj moest toch ook inzien dat dit niet het juiste pad was om te volgen.
Terwijl hij zich weer omdraaide liet hij zijn adem weer los en sloeg daarbij zijn armen over elkaar. Zijn rug hield hij zo recht mogelijk om toch iets groter te lijken. Het toonde in elk geval dat hij geen schrik had van de persoon die voor hem stond. “Je gaf me geen andere keus, Nik.” Het was geen direct antwoord op zijn vraag, maar het zei genoeg.</sub>

In de kleine, korte pauze die viel keek Nik zijn broer verwachtingsvol maar bovenal ook wanhopig aan. Hij hoorde hem aan, maar het beviel niet wat hij hoorde. Hij wist natuurlijk ook wel dat het geen grap was.. maar op dit moment wilde hij dat nog even niet accepteren. Dus schudde hij zijn hoofd en keerde zich weer om. 'Maar dat was het ook niet'. Nee, was het dat maar wel geweest. Hij zou er bijna alles voor geven die drie jaar van zijn leven weer terug te krijgen. "Nee, dat dat was het inderdaad ook niet" Herhaalde hij, zijn vuisten gebald. Een lange tijd had hij gedacht dat zijn ouders niet wisten dat hij in de bak zat. Hij was immers achttien geweest, meerderjarig volgens de wet. Met de dingen die hij uitvrat hadden zij niets te maken. Hij had moeten weten dat ze het wel hadden geweten. Hij koos dit moment uit om tegen de muur aan te leunen naast zijn nachtkastje zodat hij zijn broer aan kon kijken. Hij bleef er niet lang tegen aan staan toen hij zijn broer hoorde spreken. "Ik gaf je geen andere keus?" Herhaalde hij ongelovig en hij duwde zich weer weg van de muur, met een boze frons op zijn voorhoofd. "Sorry maar ik kan me niet herinneren dat ik jou een kaartje gestuurd heb om je uit te nodigen voor dit beroep" Riep hij uit en hij keek Mal beschuldigend aan. "Ik vergeet veel dingen maar zoiets écht niet- en waarom ben je hier eigenlijk?" Onderbrak hij zichzelf. Zijn gedachten gingen te snel om bij te houden dus gooide hij er maar gewoon uit wat hij op dat moment ook dacht.
"Echt bedoel ik? Want ik kan niet geloven dat je alles hebt laten schieten, je hele leven en carrière voor mij" Zei hij hoofdschuddend.

<sub>Wat had Nikolaj verwacht dat hij daar deed? Het was niet dat het altijd al zijn droom was geweest om deel uit te maken van een criminele bende. Echter wanneer hij vertelde waarom hij er was vatten zijn broer het verkeerd op. “Nik, dat is niet-,” begon hij, maar het lukte hem niet om zijn zin af te maken. Hij beet de woorden terug en drukte zijn kiezen stevig op elkaar. Zijn grijze ogen stond kalm gericht op die van zijn broer. Dat was niet hoe hij het had bedoeld, maar hij moest hebben geweten dat het de verkeerde woorden waren geweest. Hij onderbrak hem niet terwijl hij sprak, maar gebruikte die tijd om een goed antwoord te bedenken.

Terwijl de andere duidelijk gefrustreerd werd, bleef Malakaj kalm. Dat was zo ongeveer het enige dat hij in die situatie echt kon doen om het niet erger te maken. Een bezorgde blik vormde zich op zijn gezicht wanneer hij te horen kreeg dat Nik niet geloofde dat hij er was voor hem. De oudere man maakten aanstalten om dichterbij te komen, maar na één stap stond hij al weer stil. “Dat is het nu net, jij bent wel de reden dat ik hier ben want voor je het zelf beseft zit je weer in de gevangenis door deze mensen.” Malakaj stak zijn arm uit en wees daarbij naar de gesloten deur en de mensen die daarachter ergens rond liepen. Niemand daar gaf ook maar iets om zijn leden, daar was hij zeker van. Zolang iedereen deed wat ze moesten doen was het in orde, maar als je niet één van de belangrijke mensen was maakte het niet uit wat er gebeurde. “Ik ben hier enkel om te voorkomen dat zo iets weer gebeurd,” zei hij met een zucht. Er was voor hem geen enkele andere reden om hier te zijn. Misschien kon hij Nikolaj overtuigen om toch weg te gaan nu dat hij wist hoe het zat. Misschien dat hij toch meer gaf om zijn oudere broer dan hij liet merken.</sub>

Nikolaj kon veel geloven maar dat zijn broer hier was voor hem, nee dat niet. Hij staarde Malakaj aan in zijn grijze ogen, ogen die hem ooit vertrouwd waren maar nu als een vreemde voor kwamen. Ze waren beide zeer veranderd. Hij maakte zich al klaar om het excuus aan te horen die Mal ongetwijfeld zou vertellen. Wat het ook was, hij wilde het weten. Zodat hij Mal kon laten weten hoe stom het klonk en hem overtuigen kon om weer te vertrekken. Wijselijk dacht hij niet aan wat zijn broer had moeten doen om toegelaten te worden in de organisatie.
Nik knipperde en voor een momentje vergat hij hoe boos hij was. Ik ben de reden? Zei een stemmetje in zijn hoofd. Nee toch? Zijn hele houding veranderde. Zijn schouders verslapte voor een tel en hij kreeg een onbegrijpende uitdrukking. Nee, hij mocht hopen dat híj niet de reden was. Hij stond met zijn mond vol tanden terwijl hij koortsachtig nadacht hoe hij zich uit deze situatie redden kon. Maar het leek er op dat er geen uitweg was. “Voor mij?” Sprak hij zijn gedachten en hij liep met een vage blik in zijn ogen naar zijn bureau. Hij zette zijn handen op het oppervlak en liet zijn gewicht er op rusten. Nik liet zijn hoofd naar beneden hangen en dacht na. Hij was hier om te voorkomen dat zoiets weer gebeurde? Hij voelde op dat moment veel emoties in één keer. Hij was boos, woedend, verward en boos. Hij voelde zich machteloos. Hij voelde schaamte. Maar hij was ook gewoon zó boos. Met een luide knal sloeg hij met zijn vuist op het harde oppervlak van het bureau. Hij vloekte hardvochtig en negeerde de kloppende pijn in zijn hand. “Voor mij?” Herhaalde hij, met een iet wat bevende stem. “Waarom zou je zoiets doen voor zo iemand als ik? Ik heb niemand nodig, en zeker niet iemand zoals jij-jij .. jij" Hakkelde hij, met moeite uit zijn woorden komend. "[b- je houdt het nog geen maand vol met lui zoals hun, zoals ik[/b]” Hij vloog weer overeind en draaide zich met een ruk om en hij kwam tot stilstand zodra hij recht voor Mal stond. Zijn ogen boorde zich in die van zijn broer. En waarom dacht Malakaj dan wel dat hij iemand nodig had? Hij had niemand nodig. Nooit niet.  Nooit gehad ook. Het was enkel hij en zichzelf en in zijn eentje kon hij best aardig vond hij.. “Je hebt zojuist je leven weggegooid je komt nooit meer van deze mensen af” Het kwam er minder sterk uit dan hij had gewild en Nikolaj wreef met zijn handen door zijn haren.”Godver, wat zullen ma en pa wel niet van je zeggen? Om mij geven ze geen barst maar om jou..”  Zijn stem stierf weg. Hij hoopte ten zeerste dat ze niet met dit domme idee ingestemd hadden anders zou hij ze eens een bezoekje brengen binnenkort, dacht hij op dat moment verhit. Toen schoot hem wat te binnen. “Je.. hebt het ze toch wel gezegd?” Vroeg hij met een achterdochtige blik.

<sub>Malakaj had besloten dat het beter was om gelijk eerlijk te zijn met Nik. Als ze de start van hun nieuwe relatie gingen starten met leugens, kon het nooit goed aflopen. Hij zou enkel eens zo erg reageren als hij tot het besef kwam dat er gelogen werd. Niet dat zijn reactie op de waarheid zo goed was. Nadat hij voor een tweede keer vroeg of hij het inderdaad voor hem had gedaan gaf Malakaj een kort knikje. Zijn lippen waren een beetje opgekruld tot een lichte glimlach. Voor een moment had hij gedacht dat alles goed ging komen en dat zijn kleine broer het allemaal waardeerde. De blik veranderde dan ook volledig toen meer woorden werden uitgesproken en zijn mond viel een beetje open.
De jongeman had geen idee wat hij moest zeggen. De harde knal op de bureau had hem even doen opschrikken. Het was duidelijk dat de woorden hem diep hadden geraakt en niet omdat Nik dacht dat hij het geen maand vol zou houden. Nee, het feit dat hij zei dat hij niemand nodig had als hem, dat was wat hem raakten. “En wat vo- wat voor iemand is dat dan precies?” vroeg hij, maar deze keer moest hij de woorden eruit forceren.

Het gebeurde allemaal onbewust, maar Malakaj zetten enkele stappen naar achter toen dat Nik weer recht sprong. In slechts enkele stappen stond de jongere man vlak voor hem. Ondanks dat hij de oudere broer was moest hij toch omhoog kijken als hij de andere aan wilde kijken.
Je hebt zojuist je leven weg gegooid, je komt nooit meer van deze mensen af. Het waren die woorden waarbij hij zijn blik afwendt van zijn broer en keek naar het raam aan de andere kant. “Daar ben ik me van bewust,” sprak hij kalm, alsof dit allemaal een heel normale zaak was. Hij had dagen lang nagedacht over zijn keuzen en of er een andere optie was, maar hij kon helemaal niks bedenken. Het enige dat hij wilde voorkomen was dat Nikolaj op een pad terecht kwam waarvan hij niet kon afwijken. Hij nam nog eens diep adem voor hij zijn grijze ogen weer in die van zijn broer boorden, iets waarvoor hij altijd verplicht was om naar boven te kijken. “Maar dat wil enkel zeggen dat ik ervoor moet zorgen dat het dat waard is,” zei hij vastberaden, een emotie die ook was terug te vinden in zijn blik.

Even dacht hij dat het toch goed ging komen, tot ze begonnen over hun ouders. Zijn eigen ogen wisselde tussen de twee van zijn broer. Traag schudden hij vervolgens zijn hoofd. “Ze weten van niks. Het leek me geen goed idee om deze info met ze te delen.” Het was inderdaad geen goed idee. Hun moeder was al eerder in een depressie terecht gekomen en Malakaj had zelfs het vermoeden dat ze er nog steeds niet doorheen was. Zeggen dat haar beide zonen nu behoorde tot de ergste organisatie was geen nieuws dat ze hoorde te horen. “Voor zover ze weten ben ik hier opzoek naar werk.” Malakaj werd vaak beschouwd als de goede zoon, - een term die hij verafschuwde - maar dat wilde niet zeggen dat hij nooit loog. Mensen hadden het gewoon nooit door omdat ze verwachten dat hij altijd eerlijk was. Hij was van mening dat het soms nodig was om een leugen te vertellen en dit was zo een moment. Het maakte hem niet uit of Nikolaj het eens was met de keuzen of niet.</sub>

Zijn hart klopte wild tegen zijn ribbenkast aan. Als hij hier achteraf op terug keek zou hij absoluut het er mee eens zijn dat hij zich keurig ingehouden had tegen Mal. Zijn handen waren tot vuisten gebald en trilde enorm. Zijn gezicht stond op onweer en zijn ogen waren donker geworden. In zijn binnenste kookte hij van binnen. Zo moet het helemaal niet gaan. Hij hoort hier niet thuis. Het kan wel eens zijn dood worden. En waarom bleef hij daar zo staan met die stomme uitdrukking! Dit allemaal was Mal zijn schuld. Als hij hier niet was gekomen.. Het kan wel eens zijn dood worden. Als hij nou gewoon weg was gebleven, vrij om zijn leven te leven, om te studeren en een baan te krijgen en om succesvol te worden! Ma en pa zouden dat geweldig hebben gevonden. Het kan wel eens zijn dood worden. Hij kon hun gezichten al zien. Glunderend stonden ze te luisteren naar hun oudste zoon die zojuist zijn masters had gehaald en een toespraak hield op zijn diploma uitreiking. "Nee.. dat zou niet goed zijn geweest" Was het enigste wat hij er uit kon krijgen op gevaarlijk trillende toon toen Mal zei hij hun ouders niets verteld hadden. Als het aan Nik lag kwamen ze het ook nooit te weten. Wat ze over hem dachten kon hem geen moer schelen maar over Malakaj..

Er viel een stilte terwijl Nikolaj zwaar ademend bleef staan, de informatie die hij zojuist had gekregen was hij aan het verwerken in zijn brein. Zijn ouders wisten van niets. Malakaj was hier om een oogje op hém te houden. Het kon wel eens zijn dood worden. Eigenlijk zou het ook andersom moeten. Hij moest zijn broer beschermen op een bepaalde manier. Hoe kon hij dat het beste doen? Hij vloekte en ging boos op zijn bedrand zitten met zijn hoofd in zijn handen. Dit was pas een mooie cloyster situatie. "Mal.." zuchtte hij verslagen. Hoewel zijn woede niet minder werd ebde de directe drang om iets te slaan wel weg en dat was goed. Hij wreef over zijn voorhoofd en schudde zijn hoofd. "Je bent een grote idioot" Besloot hij "Als je niet oppast dan kan dit verkeerd aflopen" Het kan wel eens zijn dood worden.

<sub>Rustig bleef hij staan in het midden van de ruimte terwijl hij toekeek en het gevoel kreeg dat nik niet goed wist wat hij moest doen. De situatie was fucked up, maar er was niets dat daar nog verandering in kon brengen. Dat moest Nikolaj toch ook inzien? Zolang Malakaj het spelletje goed kon spelen was er geen probleem en kon hij gewoon een rustig bestaan leiden. Enkel leek zijn broer daar niet zo zeker van te zijn, waarschijnlijk omdat hij al meer ervaring had met deze groep.

Uiteindelijk nam de andere plaats op het bed. “Dat mag wel eens voor de verandering,” zei hij met een kleine glimlach. Meestal was het Nik die zichzelf in de problemen werkte of ze aan trok. Hij had er misschien beter aan gedaan om deze keuze niet te maken, maar hij wilde niet dat het leven van de andere helemaal verpest zou worden.
De glimlach die hij had verdween wanneer er werd gezegd dat dit verkeerd kon aflopen. “Daar ben ik mij van bewust,” was zijn simpele antwoord. Leden van Team Rocket waren net iets anders dan de mensen waarmee hij bevriend was. Ze wilde vast geen zwakke schakel tussen hen hebben lopen, dus het enige dat Malakaj kon doen was proberen te laten tonen dat hij dat niet was. Dat en hij moest uit de problemen blijven. “Het komt uiteindelijk wel goed. Ze hebben mij al toegelaten tot hun groep, dat wilt vast wel iets zeggen.” Malakaj probeerde enkel het positieve van de situatie in te zien, want als hij zich enkel zou bezig houden met het negatieve zou zijn leven miserabel worden.

Zijn ogen gleden even naar de plek op het bed die nog vrij was en richten zich dan weer op Nik. Met rustige passen wandelde hij dichterbij, tot hij naast zijn broer kon gaan zitten. Zijn voorarmen plaatste hij op zijn bovenbenen waardoor hij voorovergebogen kwam te zitten. “Wat heeft jou ervan overtuigd dat dit de plek was waar je wilde zijn?” vroeg hij voorzichtig. Vanuit zijn ooghoeken hield hij Nik zijn reactie nauwlettend in het oog.</sub>